แต่ทว่าในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมาภายในตัวห้องที่เงียบสงบ
แต่ทว่าเสียงนั้นดังขึ้นมาเพียงแค่สามครั้งเท่านั้น หลังจากนั้น ก็แปรเปลี่ยนเป็นระบบสั่นจากข้อความ
ฟู่สีเกอตื่นจากภวังค์ เบนสายตาออกไป ก่อนจะมองเห็นแสงสว่างที่แยงตาออกมาจากในกระเป๋าของเฉียวโยวโยว
เขาไม่ได้สนใจ แต่ทว่า โทรศัพท์กลับดังขึ้นอีกครั้งหนึ่งเสียแล้ว แม้กระทั่งยังมีเสียงข้อความเข้ามาติดต่อกันอีกสองสามครั้งด้วย
จะมีคนตามหาเธอหรือเปล่านะ?
จู่ ๆ ฟู่สีเกอก็นึกขึ้นมาได้ ยามปกติแล้วเฉียวโยวโยวพักอาศัยอยู่ที่บ้านของหลานเสี่ยวถาง วันนี้ไม่กลับบ้านไป หลานเสี่ยวถางจะเป็นกังวลหรือเปล่านะ?
เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว เขาจึงยกมือขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะดึงออกมาจากอ้อมกอดของเฉียวโยวโยว ห่มผ้าห่มให้แก่เธอ หลังจากนั้นก็เดินไปที่หน้ากระเป๋าของเธอ
หลังจากที่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้ว ด้านบนปรากฏเบอร์ที่ไม่ได้รับสายดังคาดจริง ๆ ด้วย ฟู่สีเกอมองไป ที่แท้กลับเป็น Luis ที่ต่อสายโทรเข้ามาหานั่นเอง
หลังจากนั้น ทั้งยังมีข้อความอีกหนึ่งข้อความและหลานเสี่ยวถางที่ส่งวีแชทมาอีกหลายข้อความด้วย
ข้อความก็เป็น Luis ที่ส่งเข้ามาหา “โย่โย่ วันนี้หลังจากที่ผมมาถึงสถานที่รับประทานอาหารแล้วถึงจะได้รู้ว่าคุณก็มาร่วมรับประทานอาหารด้วยเหมือนกัน ถ้าหากว่ารู้ว่าคุณจะไปแล้วละก็ ผมก็จะไม่ออกมากับรองประธานบริษัทของพวกคุณสองคนหรอกนะครับ……”
ฟู่สีเกออ่านจบ อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้
มีภาพหนึ่งลอยเข้ามาในสมองของเขา
วันนี้ เขากับเพื่อนไปรับประทานอาหารที่ร้านอาหารหยุนหนาน เฉียวโยวโยวกับ Luis คุยกันถูกปากถูกคอเป็นอย่างมาก อีกทั้ง Luis ก็ยังทำท่าทางสนิทสนมอย่างหนึ่งออกมาอีกด้วย เฉียวโยวโยวก็ไม่ได้หลบหลีก
ดังนั้นแล้ว……
เขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างแพร่กระจายออกมาอย่างบางเบา มาติดเข้าที่การหายใจแล้วทำให้หายใจไม่ค่อยสะดวกเล็กน้อย เขาวางโทรศัพท์มือถือลง หลังจากนั้น เดินไปที่หน้าโต๊ะน้ำชาตัวเล็ก แล้วรินชาให้แก่ตนเองหนึ่งแก้ว
จนกระทั่งดื่มชาครึ่งป้านไปจนหมดแล้ว ฟู่สีเกอรู้สึกว่าอารมณ์ของตนเองค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติอย่างเดิมมากขึ้นหลายส่วนแล้ว หลังจากนั้น หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วต่อสายโทรหาหลานเสี่ยวถางไป
หลานเสี่ยวถางประหลาดใจเล็กน้อยว่าดึกมากขนาดนี้แล้วฟู่สีเกอยังโทรศัพท์มาหาเธอทำไม แต่ทว่าก็ยังคงเอ่ยขึ้นมาว่า “สีเกอคะ คุณโทรมาหาฉันหรือว่ามูเฉินคะ?”
ฟู่สีเกอเอ่ย “เสี่ยวถาง เมื่อครู่นี้ผมพบโยวโยวแล้ว เธอดื่มที่ที่รับประทานอาหารกับของบริษัทจนเมาแล้วน่ะ ผมเลยช่วยเธอหาโรงแรมโรงแรมหนึ่ง คืนนี้ไม่กลับไปแล้ว”
เมื่อหลานเสี่ยวถางได้ยินดังนั้นแล้ว จึงรีบเอ่ยถามขึ้นมาในทันทีเลยว่า “ถ้าอย่างนั้นแล้วโยวโยวไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมคะ? ทำไมไปทำงานวันแรกก็ดื่มไปมากขนาดนั้นละคะ?”
ฟู่สีเกอเอ่ย “เธอไม่เป็นไรครับ นอนสักตื่นก็คงจะสร่างเมาแล้วละนะ คุณไม่ต้องห่วงเธอหรอกนะครับ ผมพักอยู่ห้องข้าง ๆ เธอนี่เอง”
“อ๋อ ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันก็วางใจแล้วค่ะ” หลานเสี่ยวถางไม่ได้นึกเลยแม้แต่นิดเดียวว่าฟู่สีเกอกับเฉียวโยวโยวจะเกิดอะไรขึ้น เพียงแค่รู้สึกว่ามีคนคอยดูแลเฉียวโยวโยวอยู่ก็พอแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้ว
วางสายไปแล้ว ฟู่สีเกอเดินเข้าไปหยุดอยู่ที่หน้าต่าง สบตามองแสงไฟจากเมืองทั้งเมืองทางด้านล่าง นัยน์ตาคมเข้มลึกล้ำ ค่อย ๆ ต้องเข้ากับแสงไฟจนเป็นประกายหลากสีสัน
เขาหยุดอยู่ตรงหน้าต่างอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้น ดึงผ้าม่านลง เพื่อบดบังแสงไฟทั้งหมด แล้วหันกลับไปมองเฉียวโยวโยวอีกครั้ง
เธอในตอนนี้อาจจะหลับลึกไปแล้ว หลับอย่างเงียบสงบเป็นอย่างมาก ท่าทางเงียบสงบนั่น ราวกับว่าเหมือนเมื่อก่อนในตอนที่เขาเคยเห็นมาก่อนแล้วที่บ้านของหลานเสี่ยวถางเลย
เขารินน้ำใส่แก้วหนึ่งแก้วเอาไว้ในเธอที่ตู้หัวเตียง หลังจากนั้นก็คำนวณเวลาของเฉียวโยวโยว ให้งานบริการส่วนหน้าบริการโทรปลุกของในวันที่สองแก่เธอ หลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าเงินแล้วออกจากห้องไป
วันที่สอง เฉียวโยวโยวนั้นตื่นเพราะมีสายเข้ามาจากทางโรงแรมจริง ๆ
เธอเปิดเปลือกตา รู้สึกเพียงแค่ว่าที่ศีรษะรู้สึกหนัก ๆ เล็กน้อย หลังจากนั้น ในที่สุดก็คลำหาต้นตอของเสียงเจอแล้ว ดังนั้นจึงหยิบขึ้นมารับสาย
“สวัสดีค่ะ นี่คือบริการโทรปลุกจากทางโรงแรมนะคะ” เสียงหวานดังขึ้นมา “ตอนนี้เจ็ดโมงครึ่งแล้วค่ะ”
เฉียวโยวโยวรู้สึกมึนงงเล็กน้อย เธอเบิกตากว้าง ก่อนจะมองไปรอบบริเวณ หลังจากนั้นจึงค้นพบว่าตนเองนั้นอยู่ในโรงแรมจริง ๆ ด้วย!
แต่ทว่า เมื่อคืนวานนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอนั้นกลับจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว!
ความตื่นตระหนกตีตื้นขึ้นมาจากร่างกายทันที ขนอ่อนของเฉียวโยวโยวลุกชัน ในความเลือนรางนั้นเธอยังคงจดจำได้ เธอถูกผู้อำนวยการจางมอมเหล้าเข้าให้แล้ว หลังจากนั้น ก็ดื่มจนใกล้จะไม่ไหวแล้ว เธอจึงบอกว่าจะออกไปแล้ว
แต่ทว่า หลังจากนั้นล่ะ?
หรือว่าเธอถูกผู้อำนวยการจางคนนั้นหิ้วเข้ามาโรงแรมแล้ว?!
ความคิดนี้ทำให้ตกตะลึงจนโทรศัพท์ในมือของเธอเกือบจะร่วมหล่นลงไปแล้ว เฉียวโยวโยวก้มศีรษะลงไปตรวจสอบร่างกายของตนเอง หลังจากนั้นจึงค้นพบแล้วว่าเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอก็ถูกเปลี่ยนไปเรียบร้อยแล้ว
ทันใดนั้นเอง สีหน้าของเธอซีดเผือดในทันที
แต่ทว่าในโทรศัพท์ กลับมีเสียงรายงานขึ้นมาอีกครั้งเกี่ยวกับการโทรปลุกตอนเช้าของทางโรงแรม เฉียวโยวโยวหลุดออกจากภวังค์ในทันที เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว จึงรีบวางสายโทรศัพท์ลงทันที หลังจากนั้น ค้นหาใบบริการที่อยู่ทางด้านข้าง ก่อนจะหาเบอร์โทรศัพท์ของงานบริการส่วนหน้าเจอ
กำลังต่อสายโทรออกไป เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง หัวใจของเธอเต้นระรัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“สวัสดีค่ะ นี่คือโรงแรมในเครือของ Royal Empire ค่ะ!” มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้นมา “คุณผู้หญิงคะ ขออนุญาตเรียนถามนะคะว่าอาหารเช้าของคุณตอนนี้จะให้ยกขึ้นไปเลยไหมคะ?”
“คุณ——” เฉียวโยวโยวพูดแทรกเธอ “ใครเป็นคนให้คุณส่งอาหารเช้าขึ้นมาหรือคะ? อีกทั้งเมื่อวานใครเป็นคนขึ้นมาส่งฉันหรือคะ? ห้องนี้ใครเป็นคนจองหรือคะ?”
เธอถามสามคำถามในครั้งเดียว น้ำเสียงมุทะลุเล็กน้อย แต่ทว่า งานบริการส่วนหน้ากลับไม่ได้รู้สึกรำคาญเลยแม้แต่นิดเดียว เธอเอ่ยตอบกลับมาว่า “คุณผู้หญิงคะ ที่คุณพักอยู่คือห้องพักของลูกค้าระดับสูงของทางโรงแรมเราที่จองเอาไว้ล่วงหน้าค่ะ เมื่อวานก็คงจะเป็นเพื่อนของคุณที่เข้ามาส่งคุณ……”
เฉียวโยวโยวเดิมก็ไม่มีกะจิตกะใจจะฟังต่อไปแล้ว “เขาชื่ออะไรหรือคะ? ใช่คนที่นามสกุลจางหรือเปล่าคะ?”
งานบริการส่วนหน้าราวกับว่าลังเลไปอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นจึงเอ่ยว่า “ไม่ใช่ค่ะ เขานามสกุลฟู่ค่ะ ที่คุณพักอยู่เป็นห้องพักของคุณฟู่ค่ะ วันนี้ที่ให้โทรมาปลุกตอนเช้ากับอาหารเช้านั้นก็เป็นเขาที่สั่งจองเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนวานค่ะ”
เฉียวโยวโยวสับสนงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นจึงเบิกตากว้าง “นามสกุลฟู่ คุณแน่ใจหรือคะ ว่าไม่ใช่นามสกุลจาง?”
“แน่ใจค่ะ” หญิงพนักงานงานบริการส่วนหน้าเอ่ย “ห้องพักที่คุณฟู่จองเอาไว้มันจะเป็นการจองห้องนี้ล่วงหน้าเอาไว้มาโดยตลอดค่ะ ค่าห้องพักก็ชำระทั้งหมดแล้ว ดังนั้นคุณ……”
เฉียวโยวโยวรู้จักคนที่นามสกุล fu เพียงแค่สองคนเท่านั้น คนหนึ่งคือฟู้เจียนปอ ตอนนี้ยังคงอยู่ในโรงพยาบาล ส่วนอีกคนหนึ่งคือฟู่สีเกอ
เห็นได้อย่างชัดเจนเลย คนที่สามารถทิ้งห้องพักที่จองเอาไว้ล่วงหน้าห้องนี้เอาไว้ได้นั้น มีเพียงแค่ฟู่สีเกอคนเดียวแล้ว
หัวใจของเฉียวโยวโยวกระตุกขึ้นสูง จู่ ๆ ก็ตกกลับลงมาที่ทรวงอกอย่างรวดเร็ว เพียงแต่ เป็นเพราะว่ากลัวในภายหลัง ร่างทั้งร่างของเธอยังคงไร้เรี่ยวแรงอยู่เล็กน้อย
“คุณผู้หญิงคะ อาหารเช้าของคุณจะให้ส่งไปเลยไหมคะ?” งานบริการส่วนหน้าเอ่ย “อีกอย่างหนึ่งค่ะ คุณฟู่ได้ให้คนตระเตรียมชุดให้คุณเอาไว้ชุดหนึ่งด้วยนะคะ อีกทั้งก็ส่งมาถึงที่งานบริการส่วนหน้าเรียบร้อยแล้ว คุณดูก่อนว่าตอนนี้สะดวกหรือเปล่า หรือจะให้ฉันให้พนักงานนำไปส่งดีคะ?”
“อ๋อ——”เฉียวโยวโยวตื่นจากภวังค์ เอ่ยว่า “ค่ะ อาหารเช้ากับเสื้อผ้าให้ส่งขึ้นมาได้เลยค่ะ ขอบคุณนะคะ!”
“ได้ค่ะ”
หลังจากวางสายไปแล้ว เฉียวโยวโยวก็ยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงต่ออีกสองวินาที หลังจากนั้นจึงก้มศีรษะมองดูเสื้อผ้าของตนเอง
เห็นได้อย่างชัดเจนเลย เสื้อผ้าเดิมบนร่างของเธอถูกถอดออกไปแล้ว เกรงว่าคงจะเป็นฟู่สีเกอที่ช่วยเธอเปลี่ยนใช่ไหมนะ?
ในตอนที่เธอนอนมักจะไม่ชอบใส่เสื้อชั้นใน เขาเห็นเธอทุกข์ทรมานดังนั้นก็เลยช่วยเธอถอดออกมาสินะ?
ถึงแม้ว่าทั้งสองคนเคยทำเรื่องราวที่ใกล้ชิดกันมามากกว่านี้ก็ตาม แต่ทว่า เฉียวโยวโยวก็ยังคงหน้าแดงซ่านเล็กน้อย
เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง รู้สึกถึงร่างกายอยู่ครู่หนึ่ง
เธอไม่ใช่เด็กสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ดังนั้นแล้ว ฟู่สีเกอได้ทำอะไร ๆ เธอหรือเปล่านั้น เธอจะไม่ทราบได้อย่างไร
ในตอนนั้นเอง ร่างกายนอกจากศีรษะที่ปวดอยู่เล็กน้อยแล้ว ก็ไม่มีความรู้สึกใกล้ชิดอื่นใดบนร่างกายเลยแม้แต่นิดเดียว ร่องรอยทุกอย่างนั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจน เมื่อคืนวานฟู่สีเกอนั้นเพียงแค่ช่วยเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้นเองจริง ๆ ด้วย
เธอลุกขึ้นยืน ก่อนจะมองเห็นเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่เมื่อคืนวานนั้นแขวนอยู่ในตู้หัวเตียง พับเก็บอย่างเรียบร้อยมาก อีกทั้งเสื้อชั้นใน ก็ยังวางอยู่ทางด้านบนสุดเสียด้วย
เฉียวโยวโยวรู้สึกว่าหัวใจของตนเองเต้นเร็วขึ้นหลายส่วน แม้กระทั่งที่ใบหูก็เริ่มเห่อร้อนขึ้นเล็กน้อย เธอเบนสายตาหลบหลีก ก็มองเห็นว่าที่ด้านข้างยังคงมีขวดน้ำกักเก็บความร้อนเอาไว้อยู่หนึ่งขวดด้วย
เธอเปิดฝาออก น้ำที่อยู่ด้านในยังอุ่นร้อนมากอยู่เลย เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเป็นเขาที่ตระเตรียมมันเอาไว้ให้กับเธอ
เฉียวโยวโยวหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะดื่มเข้าไปหลายอึก รู้สึกว่าลำคอไม่แห้งผากแล้ว หลังจากนั้น ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
เมื่อวานเธอไม่ได้บอกกับหลานเสี่ยวถางว่าจะไม่กลับบ้าน เกรงว่า เธอคงจะเป็นห่วงแย่เสียแล้ว? เฉียวโยวโยวจึงร้อนรนเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ปลดล็อกโทรศัพท์มือถือ
หลังจากที่เปิดวีแชทแล้ว ก็เห็นข้อความหลายข้อความที่หลานเสี่ยวถางเป็นคนส่งมา
ด้านบนเป็นข้อความที่เธอถามมาว่าจะเมื่อไหร่จะกลับบ้าน แต่ทว่าหลังจากนั้นไม่กี่นาที ก็บอกว่ารู้แล้วว่าฟู่สีเกออยู่ เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เจอกันพรุ่งนี้หลังเลิกงาน
ดังนั้นแล้ว เมื่อวานฟู่สีเกอยังรายงานความปลอดภัยแก่หลานเสี่ยวถางด้วยอย่างนั้นหรือ?
เฉียวโยวโยวรู้สึกเพียงแค่ว่าภายในหัวใจมีความรู้สึกวูบวาบบางอย่างที่บอกไม่ได้พรั่งพรูออกมา ในตอนที่กำลังจะเหม่อลอยอยู่นั้นเอง ที่ด้านนอกก็มีเสียงกระดิ่งเรียกดังขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว
เฉียวโยวโยววางโทรศัพท์มือถือลงก่อนจะเดินไปเปิดประตู
พนักงานที่หน้าประตูเข็นรถเข้ามาหา ก่อนจะวางอาหารเช้าให้แก่เฉียวโยวโยว หลังจากนั้น ก็หยิบถุงใบหนึ่งจากที่ชั้นล่างออกมา เอ่ยว่า “คุณผู้หญิง นี่คือชุดที่คุณฟู่ตระเตรียมเอาไว้ให้คุณ ผมวางเอาไว้ตรงนี้ด้วยกันเลยนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ” เฉียวโยวโยวพยักหน้าหงึกหงัก
รอให้พนักงานจากไปแล้ว เธอจึงเปิดถุงออกดู หลังจากนั้นก็เห็นตั้งแต่เสื้อชั้นในไปจนถึงเสื้อโค้ตครบชุดเลย อีกทั้งขนาดตัว ก็เป็นขนาดที่พอดีกับเธอทั้งหมดเลย
ตอนนี้เธอกับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันแฟนกันเสียหน่อย ถ้าหากว่ารับเสื้อผ้าของเขาแล้ว……
เฉียวโยวโยวกำลังลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็มองเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่อยู่ด้านในถึงเสียแล้ว
เธอหยิบมันขึ้นมาดูอยู่ครู่หนึ่ง ที่ด้านบนเขียนเอาไว้หนึ่งประโยคว่า “มีบางครั้งที่ข่าวซุบซิบของที่ทำงานนั้นสามารถทำร้ายคนได้อย่างง่ายดาย ถ้าหากว่าวันแรกเข้าร่วมการรับประทานอาหารด้วยกันแล้ว วันที่สองยังสวมใส่ชุดเดิมอยู่อีก ก็จะสามารถถูกคนอื่นเข้าใจผิดเอาได้ว่าคุณไม่ได้กลับบ้านนะ”
หัวใจของเฉียวโยวโยวตกตะลึงในทันที ทันใดนั้นเองก็เข้าใจความหมายของฟู่สีเกออย่างรวดเร็ว
จริงด้วย ทำไมเธอถึงคิดไม่ถึงกันนะ?
เดิมเธอก็เป็นเพราะว่าคุณ Luis ดูแลเอาใจใส่เธออย่างเป็นพิเศษ ทำให้คนอื่น ๆ ในบริษัทก็พูดถึงกันแล้ว ถ้าหากว่าวันนี้เธอยังคงสวมใส่ชุดเดิมของเมื่อวานชุดนั้นไปทำงานด้วยอีก ถ้าอย่างนั้นแล้ว เกรงว่าคนเหล่านั้นคงจะต้องเชื่ออย่างแน่นอนว่าเมื่อคืนวานเธอก็ขึ้นเตียงไปกับใครแล้ว!
เมื่อคิดมาได้จนถึงตรงนี้แล้ว เฉียวโยวโยวก็ละทิ้งความลังเลทั้งหมดก่อนหน้านี้ไปเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้น ก็วางชุดที่ฟู่สีเกอเตรียมเอาไว้ให้บนเตียง
อีกทั้งยังมีป้ายของแบรนด์ที่ผลิตเสื้อผ้าก่อนหน้านั่นอีก ก็ยังคงเป็นชุดที่เรียบง่ายชุดหนึ่ง แต่ทว่า หัวใจของเธอกลับทราบเป็นอย่างดี ผลลัพธ์ของการสวมใส่ชุดนี้จะต้องเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้วอย่างแน่นอน
เฉียวโยวโยวเกรงว่ารับประทานอาหารเช้าแล้วจะทำให้ชุดสกปรก ดังนั้นแล้วจึงยังไม่ได้สวมใส่ทันที เธอสบตามองกระดาษในมืออยู่ครู่หนึ่ง ลังเลอยู่อีกนิดหน่อย ก่อนจะวางมันเอาไว้อย่างระมัดระวัง หลังจากนั้น ก็ยัดมันกลับเข้าไปในกระเป๋าถือของตนเอง
หลังจากที่ทำเรื่องเหล่านี้เสร็จแล้ว เธอเข้าไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ หลังจากนั้นก็เปิดฝาที่ครอบอาหารเช้าเอาไว้อยู่ออก
แทบจะเป็นของที่เธอนั้นชื่นชอบเลยทั้งหมด บวกเข้ากับเมื่อคืนวานนั้นดื่มแต่เหล้าไม่ได้กินอะไรเลย เฉียวโยวโยวจึงอดที่จะตะกละตะกลามไม่ได้ ก่อนจะรับประทานอาหารเช้าจนหมดเกลี้ยง
เธอเก็บข้าวเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว มองดูเวลา ยังเหลือเวลาห่างจากเวลาเข้างานตั้งสี่สิบนาที
ไปจากตรงนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีรถไปถึงได้โดยตรง เฉียวโยวโยวเก็บกระเป๋า เตรียมจะออกไปก่อนเวลาเร็วขึ้นเสียหน่อย ในเมื่อ ถึงแม้ว่าที่นี่นั้นจะห่างจากบริษัทไปไม่ถือว่ามากก็ตาม แต่ทว่า ถ้าหากว่ารถติดขึ้นมา เธอไปสายก็จะยุ่งยากเข้าน่ะสิ
เพียงแต่ว่า ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นมาอีกแล้ว
เฉียวโยวโยวรับสาย ก็ได้ยินเสียงของงานบริการส่วนหน้าเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณผู้หญิงคะ รถของคุณเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้วนะคะ คนขับรถแท็กซี่จะเป็นคนไปส่งคุณที่บริษัทค่ะ หลังจากที่คุณลงมาที่ชั้นล่างแล้ว เดินตรงไปทางหน้าโรงแรมเลยนะคะ มองหารถป้ายทะเบียน 103 ก็โอเคแล้วค่ะ”
“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” เฉียวโยวโยววางสายไปแล้ว ร่างทั้งร่างสับสนงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง
ดังนั้นแล้ว ฟู่สีเกอแม้กระทั่งเรื่องนี้ก็ช่วยเธอตระเตรียมจัดการเอาไว้หมดแล้วอย่างนั้นหรือ?
เธอบีบโทรศัพท์ นิ้วมือกดเปิดบันทึกการโทรเข้าออกโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้น ปลายนิ้วมือก็หยุดอยู่ตรงรายชื่อของฟู่สีเกอเสียแล้ว
เป็นเพราะว่ากดไปไม่กี่วินาที ดังนั้นแล้วหน้าจอจึงเด้งเตือนขึ้นมาว่า โทรออก/ลบรายชื่อผู้ใช้/แก้ไขรายชื่อผู้ใช้
สายตาของเฉียวโยวโยว ตกกระทบลงบนปุ่ม ‘กดโทรออก’ เสียแล้ว สีหน้าบนใบหน้าสับสนและตีกันจนยุ่งเหยิงเล็กน้อย