บทที่257 เธอยอมแพ้กับคุณแล้วล่ะ
เจียงหยุนเอ๋อบอกลาโดยทันที แต่ว่าทนความใจดีของคุณนายหญิงไม่ได้ สุดท้ายเลยตอบตกลง
หลังจากที่ลูกชายของคุณหญิงกลับมาถึงบ้านแล้ว คุณนายหญิงเลยบอกเรื่องนี้ให้กับลูกชาย จากนั้นชายก็ตอบตกลงอย่างไม่ลังเล
“นี่คือลูกชายฉันเอง ชื่อเหยนกวานซี” คุณนายหญิงเรียกชายคนนั้นมาต่อหน้าเจียงหยุนเอ๋อ พลางแนะนำให้กับเธอได้รู้จัก
“กวานซี คุณต้องส่งเธอไปอย่างปลอดภัยนะ” คุณนายหญิงกำชับเหยนกวานซี
เหยนกวานซีพยักหน้า ก่อนจะพูดออกไป： “ฉันรู้แล้ว แม่”
ก่อนที่จะไป เจียงหยุนเอ๋อก็แสดงความซาบซึ้งต่อคุณนายหญิง： “ครั้งนี้ต้องขอบคุณมากเลยนะที่ช่วยฉันไว้ หลังจากนี้เดี๋ยวฉันจะกลับมาแสดงความขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไรๆ” คุณนายหญิงโบกไม้โบกมืออย่างใจดี “แต่ช่วยเหลือเอาไว้เท่านั้นเอง ในสถานการณ์แบบนั้น ถึงอย่างไรก็เป็นชีวิตคนทั้งชีวิต คุณจะให้ฉันไม่สนใจได้อย่างไร？”
ทั้งสองคนคุยกันสักพัก จากนั้นเจียงหยุนเอ๋อก็ออกไปกับเหยนกวานซี
เห็นกวานซีเหมือนกับพ่อของเขาเลย นิสัยซื่อๆ เมื่อได้เจอเจียงหยุนเอ๋อ ก็รู้สึกเขินอาย ระหว่างทางก็ไม่กล้าพูดอะไรเลย
ทั้งสองคนเงียบตลอดทาง เจียงหยุนเอ๋อคิด ครอบครัวนี้มีบุญคุณกับตัวเอง เลยเปิดปากถามสักหน่อย
“ตอนนี้คุณอายุเท่าไหร่แล้ว？”
เมื่อได้ยินเจียงหยุนเอ๋อถามแบบนี้ เหยนกวานซีก็อึ้งไป จากนั้นก็หันหัวไปยิ้มด้วยความเขินอาย： “ปีนี้ฉันอายุยี่สิบสองแล้ว เพิ่งจะเรียนจบมหาลัย”
“อ๋อ” เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า “แล้วตอนนี้หางานได้หรือยัง？”
“อือ ตอนนี้ฝึกงานอยู่ที่บริษัทหนึ่ง” เหยนกวานซีตอบกลับไป
ทั้งสองคนคุยกันคำสองคำ เหยนกวานซีเหมือนจะรู้สึกได้ว่าอันที่จริงเจียงหยุนเอ๋อเป็นคนที่เข้าถึงง่ายมาก ท่าทีเริ่มดีต่อกันมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเลยเรียกว่า “พี่เจียงหยุนเอ๋อ” “พี่เจียงหยุนเอ๋อ”
การที่เขาเรียกแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อเองก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไร
อันที่จริง เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกดีกับพวกเขามาก บวกกับความช่วยเหลือที่พวกเขาช่างตัวเองขนาดนี้แล้ว ตอนนี้เธอเลยรู้สึกเหมือนเหยนกวานซีเป็นน้องชายของตัวเอง
เมื่อเห็นว่ารถขับมาถึงเขตในเมือง เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าเหยนกวานซีน่าจะมีเรื่องอะไรที่ตัวเองต้องไปจัดการ เลยพูดออกไป： “คุณส่งฉันที่นี่ก็ได้”
เหยนกวานซีคิดถึงคำพูดที่แม่กับเอาไว้ จากนั้นก็พูดออกไปด้วยความไม่วางใจ： “พี่เจียงหยุนเอ๋อ ตอนนี้ร่างกายคุณยังทนไม่ได้หรอก ก่อนที่พวกเราจะไป แม่ฉันกำชับเอาไว้แล้วว่าให้ดูแลคุณดีๆ”
เมื่อได้ยินเหยนกวานซีพูดแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อซาบซึ้งในใจเป็นอย่างมาก ถึงอย่างไรเธอก็รู้สึกได้เลย ว่าคนบ้านนี้เป็นห่วงตัวเองมาก ไม่ได้หลอกลวงอะไร
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อเองก็บอกลาไม่ได้ เลยเลือกที่จะพยักหน้าเบาๆ เพื่อเป็นการตอบรับ
ในสถานการณ์แบบนี้ ถึงแม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะไม่อยากยอมรับ แต่ร่างกายเธอในตอนนี้ มันก็ไม่ค่อยจะไหว ถ้าเกิดเป็นลมล้มไปกลางทางคงไม่ใช่เรื่องดีอะไร
ดังนั้น มีคนช่วยก็ถือว่าดีหน่อย
เจียงหยุนเอ๋อให้เหยนกวานซีไปส่งตัวเองที่หน้าประตูของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป เธอรู้ว่าตอนนี้ตัวเองพรวดเข้าไปไม่ได้ ถ้าเกิดเจอคนอื่นๆ ของตระกูลลี่ จะต้องไม่สำเร็จอีกด้วยอย่างแน่นอน
ดังนั้น เธอก็เลยต้องหลบอยู่ในรถอย่างระมัดระวัง
“พี่เจียงหยุนเอ๋อ คุณจะรอที่นี่เหรอ？”
เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อมองไปทางประตู เหยนกวานซีก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย
เจียงหยุนเอ๋อตอบรับเบาๆ ： “อือ”
เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อมีท่าทีชะเง้อ เหยนกวานซีเลยยิ้ม ก่อนจะพูดออกไป： “งั้นต้องเป็นคนสำคัญมากแน่เลยใช่ไหม？”
เจียงหยุนเอ๋อได้ยินเขาพูดแบบนั้น ก็อึ้งไป จากนั้นก็หน้าแดง พลางถามเสียงเบา： “คุณรู้ได้อย่างไร？”
เหยนกวานซีมองเจียงหยุนเอ๋อพลางยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกไปอย่างไม่ปกปิด： “แค่เห็นท่าทีของคุณ ก็มองออกแล้ว”
เมื่อได้ยินแบบนั้น หน้าของเจียงหยุนเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะแดงเข้าไปใหญ่ แต่เธอเองก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร แต่กลายเป็นความหวานเยิ้ม
จากนั้น เจียงหยุนเอ๋อก็รออยู่ที่บริษัทอยู่นาน แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของลี่จุนถิง
พูดตามเหตุผลแล้ว เขาน่าจะเลิกงานแล้วสิ แต่ว่า ตามนิสัยของลี่จุนถิง การทำโอทีมันก็เป็นเรื่องปกติ
เจียงหยุนเอ๋อมองชะเง้อรอคอยอยู่ที่หน้าประตูตลอด บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าไม่ได้เจอลี่จุนถิงนาน ตอนนี้ ในใจเธอเลยอยากเจอเป็นอย่างมาก
มีพวกพนักงานเดินออกมาจากบริษัท สิ่งที่พวกเขาพูดก็ลอยเข้ามาในหูของเจียงหยุนเอ๋อ
“คุณชายลี่กำลังจะแต่งงานกับส้งหวั่นหวั่นแล้วใช่ไหม？”
“ข่าวก่อนหน้านี้บอกแบบนั้น ทั้งสองคนเหมือนจะตกลงแล้ว แต่ท่าทีของคุณชายลี่ เหมือนจะแปลกๆ ไปสักหน่อย”
“แต่ถึงอย่างไรก็ตกลงกันแล้ว น่าจะไม่มีอะไรมั้ง”
“……”
คำพูดอื่นๆ เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้ฟังเลย เธอรู้เพียงอย่างเดียว ก็คือลี่จุนถิงเตรียมจำแต่งงานกับส้งหวั่นหวั่นแล้ว！
ข่าวนี้มันทำให้เธอคิดว่าโดนฟ้าผ่าลงกลางใจ
หรือว่า หรือว่าลี่จุนถิงจะรู้ว่าตัวเองพูดแบบนั้นต่อหน้าตระกูลลี่ ดังนั้น……เลยจะทิ้งตัวเองแล้วงั้นเหรอ？
เจียงหยุนเอ๋อรู้ ว่าตัวเองไม่ควรโทษลี่จุนถิง ถึงอย่างไรเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ตัวเองก็รับไม่ได้อยู่ดี
หรือว่าจะให้เธอมองชายที่ตัวเองรักแต่งงานกับคนอื่นอย่างนั้นเหรอ？
ไม่เจอเธอกับถวนจื่อแล้ว ลี่จุนถิงไม่รู้สึกร้อนใจเลยหรือไง？รีบแต่งงานกับส้งหวั่นหวั่นขนาดนี้ เรื่องอื่นๆ ก็ไม่สนใจแล้วเหรอ？
ในตอนนั้น ในใจของเจียงหยุนเอ๋อก็มีความคิดอื่นมากมาย สุดท้ายเลยรู้สึกไม่ดีเลย
เธอทำได้เพียงปลอบใจตัวเอง บางทีลี่จุนถิงอาจจะคิดว่าตัวเองพาถวนจื่อไปแล้ว ดังนั้นเลยงอน แล้วเลือกที่จะประชดโดยการแต่งงานกับส้งหวั่นหวั่น
ในใจของเจียงหยุนเอ๋อนั้นรู้สึกแย่เป็นอย่างมาก แต่เมื่อคิดได้ว่าถวนจื่ออยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เธอก็อยากจะให้ลี่จุนถิงช่วยหาอีกแรง
ถึงแม้ลี่จุนถิงจะไม่อยากเจอตัวเอง แต่ตอนนี้เธอมีเพียงวิธีเดียวเท่านั้น
เจียงหยุนเอ๋อขบริมฝีปาก ก่อนจะเห็นลี่จุนซินกับส้งหวั่นหวั่นออกมาด้วยกัน
เธอตกใจเป็นอย่างมาก เลยรีบหดตัวอยู่ในรถ เพราะกลัวว่าสองคนนั้นจะเห็นตัวเอง
ทั้งสอบคนเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เจียงหยุนเอ๋อเองก็ได้ยินคำพูดของพวกเธอ
“เหมือนจะหาถวนจื่อเจอแล้วนะ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล แต่ว่า คุณอย่าเพิ่งไปเลย อย่าทำให้จุนถิงไม่พอใจ” ลี่จุนถิงพูดกับส้งหวั่นหวั่น
ใบหน้าของส้งหวั่นหวั่นนั้นไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็ต้องตอบอย่างไม่ยินยอม
“ฉันรู้แล้ว”
ถวนจื่ออยู่ที่โรงพยาบาลงั้นเหรอ？เกิดอะไรขึ้นกับเขาเหรอ？
คำพูดของลี่จุนซิน เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้รู้เรื่องอื่นเลย นอกจากรู้ว่าถวนจื่ออยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
ดังนั้น หลังจากที่ลี่จุนซินกับส้งหวั่นหวั่นเดินไปไกลแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็รีบพูดกับเหยนกวานซีว่า： “เร็ว ไปส่งฉันที่โรงพยาบาล