อาคารสำหรับแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลหยุนหัวนั้นสูงยี่สิบหกฟุต โถงรับแขกมีขนาดใหญ่เท่ากับห้องโถงในโรงแรมชั้นสูง แม้ว่าจะมีผู้คนจำนวนมากเคลื่อนไหว แต่ก็ไม่รู้สึกแออัด
เมื่อใดก็ตามทีผู้บริหารเข้ามาเยี่ยมชมหนึ่งในรายการที่พวกเขาไปเยี่ยมเสมอคือ แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลหยุนหัว
ท้ายที่สุดในขณะที่เหล่าผู้บริหารไม่เข้าใจความยากลำบากของแผนกอายุรกรรมหรือความเชี่ยวชาญในการผ่าตัด แต่พวกเขารู้แน่นอนเกี่ยวกับความสำคัญของแผนกฉุกเฉิน
ประตูแก้วขนาดใหญ่มักจะถูกผลักเข้าออกอยู่เป็นประจำซึ่งแผนกฉุกเฉินนั้นยินดีที่จะตอนรับผู้ป่วยอยู่ตลอดเวลา ในหมู่พวกเขายังมีผู้ป่วยที่ส่งถึงพวกเขาโดยรถพยาบาล นอกจากนี้ยังมีผู้ที่เดินเข้ารับการรักษาฉุกเฉินและตามธรรมชาติพวกเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงการรับผู้ป่วยที่คิดว่าพวกเขาต้องการการรักษาฉุกเฉิน
แพทย์ประจำบ้าน แพทย์ประจำแผนกและพยาบาลยุ่งอยู่กับการดูแลผู้ป่วย แต่พวกเขาทำได้อย่างง่ายดาย
หากไม่มีอะไรเกิดขึ้นในตอนเช้ามันจะเป็นวันที่สดใสสำหรับพวกเขา ในตอนเช้าเช่นนั้นแพทย์และพยาบาลจะประสบกับความผู้ป่วยหรือการบาดเจ็บของผู้ป่วยเท่านั้นที่กำหนดให้พวกเขาต้องสั่งจ่ายยาหรือบริหารการถ่ายของเหลว สำหรับบุคลากรทางการแพทย์ที่ทำงานในสถานที่ต่าง ๆ เช่นโรงพยาบาลหยุนหัวสิ่งเหล่านี้ไม่ถือเป็นความเจ็บป่วย
ผู้ป่วยที่ได้รับความทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดในช่องท้องด้านล่างขวาถูกดูแลโดยหมอโจวก่อนที่จะถูกส่งไปที่แผนกอื่น
คนไข้ที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดในช่องท้องซ้ายล่างของเขาได้รับการตรวจสอบโดยแพทย์โจวและแพทย์ก็ส่ายหัวด้วยความผิดหวัง
ญาติของผู้ป่วยก็ผงะทันที พวกเขาถามหมอโจวด้วยความงงงวยว่า “เป็นไปได้อย่างไรอาการเขาถึงแย่ขนาดนี้เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาล? เขายังคงโอเคอยู่เลยตอนอยู่ที่บ้าน … “
“ใครบอกว่าเขาแย่กันล่ะ” หมอโจวข้องแวะในขณะที่เขาโบกมืออย่างรวดเร็วสำหรับแพทย์ประจำแผนกนที่เกียจคร้านที่มีประสบการณ์เขาใช้เวลานานในการโต้เถียงกับญาติของผู้ป่วย
ในความเป็นจริงเมื่อมีคนที่อายุเท่ากับแพทย์อาวุโสหรือหัวหน้าหัวหน้าแพทย์เขาจะไม่สูญเสียเวลาในทะเลาะกับผู้อื่นอย่างจริงจัง คำถามที่ผู้ป่วยถามมานั้นคล้ายกันในช่วงสิบปีที่ผ่านมามันต่างกันแค่เปลี่ยนคนถามเท่านั้น มีรูปแบบที่จะตอบคำถามของพวกเขาแล้วโดยที่แพทย์อาวุโสมีความอดทนอย่างแน่นอน แต่โดยปกติแพทย์อาวุโสไม่อดทนพอดังนั้นพวกเขาจึงหลีกเลี่ยงการทะเลาะกับผู้ป่วย
แพทย์ประจำแผนกได้รับผู้ป่วยไปดูแลอย่างรวดเร็ว ญาติของผู้ป่วยจ้องมองที่หมอโจวและออกจากห้องโดยไม่ไปรบกวนเขามากเกินไป
“คุณไม่ต้องอธิบายอะไรเหรอ?” หลิงรันไม่ค่อยได้เผชิญหน้ากับญาติของผู้ป่วยเท่าไรนัก เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ทำงานในห้องผ่าตัดอีกทั้งเขาได้รับการสอนเกี่ยวกับปัญหาผู้ป่วยในแพทย์เพียงครั้งเดียวโดยผู้อำนวยการฝ่ายฮวง
“ไม่มีใครสามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน” หมอโจวหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “นายรู้ไหมว่าในโรงพยาบาลของเรามีคนขายตั๋วให้คำปรึกษาอยู่แล้ว?
“ใช่ผมรู้แล้ว”
“ นายอาจไม่ได้สังเกตสิ่งหนึ่งฉันจะบอกความลับบางอย่างให้กับนาย ผู้ป่วยที่ซื้อตั๋วราคาแพงสำหรับการให้คำปรึกษาจะเชื่อฟังมากพวกเขามักจะไม่โวยวายว่าทำไมได้รับคำตอยอย่างงี้ รู้ไหมเพราะทำไม?”
แพทย์ประจำแผนกที่กำลังเอนกลายอย่างเงียบ ๆ และพูดว่า “เพราะพวกเขารวย”
“ ไม่ว่าพวกเขาจะรวยขนาดไหนพวกแต่เมื่อเขามาขอคำปรึกษาเท่านั้นแหละ เขาก็จะจนไประยะหนึ่งเลย” หมอโจวเลียลิ้นไล่ตามริมฝีปากแล้วพูดว่า “จริง ๆ แล้วมันขึ้นอยู่กับความต้องการของพวกเขาเอง นายรู้มั้ย
หลิงรัน ถามว่า “นี้คือการให้คำปรึกษาแบบไหนกัน”
“สำหรับผู้ป่วยที่ยอมจ่าย 200 ถึง 300 หยวนเพื่อซื้อตั๋วให้คำปรึกษาที่มีราคา พวกเขาต้องการได้รับคำปรึกษาจากผู้เชียวชาญของโรงพยาบาลเท่านั้น ซึ่งความจริงที่นี้การขายค่าธรรมเนียมการนัดหมายในราคาที่สูงถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่จัดการรักษา พวกเขายังสามารถแก้ปัญหาของผู้ป่วยบางคนได้ดังนั้นจึงมีความขัดแย้งน้อยลง แต่คนส่วนใหญ่ที่มาที่แผนกฉุกเฉินและผู้ป่วยส่วนใหญ่ที่นัดกับผู้เชี่ยวชาญของแผนกนั้นมีเพียงเรื่องอาการบาดเจ็บป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ บางคนอาจไม่ป่วยดังนั้นพวกเขาเพียงแค่ขอให้บริการทางการแพทย์ได้รับมัน นายจะต้องสังเกตดูว่านายต้องพูดอย่างไรให้ดีและพยายามรักษาทัศนคติที่ ดีเช่นกันผู้เชี่ยวชาญของเราไม่เคยผ่านการฝึกฝนเรื่องพวกนี้มาก่อนดังนั้นความขัดแย้งจึงเกิดขึ้นเพราะสิ่งนั้น “หมอโจวอย่างใจจดใจจ่อในการสรุปจากประสบการณ์ที่เขาได้รับในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
แพทย์ประจำแผนกฟังอย่างตั้งใจ “อย่างงั้นพวกเราจะได้รับการอบรมเรื่องพวกนี้ในอนาคตรหรือป่าว?”
การแสดงออกของหมอโจวเปลี่ยนไปทันที “นายหูหนวกหรือ?”
“มีอีกหนึ่งเรื่อง … ” หลิงรันชี้ไปที่ผู้ป่วยที่ถูกส่งผ่านมาจากรถพยาบาล คำพูดของเขาเปลี่ยนความสนใจของทั้งคู่
“ ดูเหมือนเขาจะทรมานจากอาการปวดท้องรุนแรง” หมอโจวลุกขึ้นอย่างตื่นเต้นและไปรับรถพยาบาล
แพทย์ประจำถิ่นซึ่งเดิมเป็นผู้รับผิดชอบในการรับรถพยาบาลออกจากตำแหน่งอย่างเชื่อฟังเมื่อเขาเห็นหมอโจวใกล้เข้ามา อาการปวดท้องเฉียบพลันถือว่าเป็นเคสที่ค่อนข้างร้ายแรงในแผนกฉุกเฉิน แพทย์ประจำแผนกไม่กล้าทำอะไรจากกับเคสนี้
“เร็วๆนี้เธอได้ผ่าตัดไปรึป่าว?” หมอโจวกดที่หน้าท้องของผู้ป่วยสองสามครั้งก่อนที่เขาจะถาม
ญาติๆที่มาพร้อมกับผู้ป่วยตอบอย่างรวดเร็วว่า “แม่ของฉันได้รับการผ่าตัดไส้ติ่งอักเสบเฉียบพลันเมื่อสัปดาห์ที่แล้วที่โรงพยาบาลหยุนหัว … “
“เธอมีการเคลื่อนไหวของลำไส้เป็นประจำหรือไม่”
“เธอทำในตอนแรก แต่หยุดในภายหลังเราไม่ได้รับทราบเรื่องนี้เพราะแม่ของฉันมีอาการท้องผูกเล็กน้อยในสมัยก่อน … “
“เธออาเจียนหรือไม่?”
“ไม่” สมาชิกครอบครัวกล่าว เขาหันหลังกลับและถามผู้ป่วยว่า “แม่คุณอาเจียนหรือยัง?”
หญิงชราส่ายหัวด้วยความยากลำบากอย่างมากและพูดว่า “ไม่”
“เสียงที่หน้าท้องของเธออ่อนแอมากส่งเธอไปทำซีทีแสกน และดูจากนั้นก็ทำการถ่ายภาพด้วยรังสีธรรมดาส่งผลลัพธ์ของการถ่ายคลื่นเสียงความถี่สูงให้ฉันเมื่อนายทำเสร็จแล้ว” หมอโจวดูเหมือนจะร้องขอ แต่เขามีแบบฟอร์มทางการแพทย์อยู่ในมือแล้ว
ญาติๆที่เฝ้าดูเธอ กรอกรายละเอียดและถามอย่างใจจดใจจ่อ “เธอเป็นอะไรมากไหมแล้วเธอจะอาการดีขึ้นไหม”
“ เราสงสัยว่ามีการอุดตันในลำไส้” หมอโจวกล่าวหลังจากที่เขากรอกแบบฟอร์มการแพทย์ “การอุดตันอาจนำไปสู่ผลกระทบร้ายแรงเพียงส่งเธอไปทดสอบก่อน”
หลังจากส่งหญิงชราออกไปหมอโจวถามถึงประวัติทางการแพทย์ในอดีตของเธอในขณะที่เขาแจ้งให้ว่าเธอต้องได้รับการผ่าตัด สิ่งนั้นทำให้ญาติของเธอรู้สึกเวียนศีรษะทันที
“มันจะร้ายแรงขนาดนี้ได้อย่างไร” ญาติที่ถือหนังสือแจ้งการผ่าตัดในมือของเขา เขาไม่อยากจะเชื่อเลp
หมอโจวไม่สนใจเขา เขามอบหมายงานที่เหลือให้แพทย์ประจำแผรรกและให้พาญาติของผู้ป่วยไปรอ หมอโจวหันกลับมาและพูดคุยกับหลิงรัน “นี่เป็นกรณีของการอุดตันของลำไส้ [1] ในผู้สูงอายุฉันคิดว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะรับมือได้เรามาดูกันว่าเราต้องทำการผ่าตัดในรูปแบบของการกีดเปิดหน้าท้องหรือป่าว หากมีความจำเป็นคุณสามารถเป็นผู้ช่วยในการผ่าตัด “
หลิงรันคิดเรื่องของหยูหยวนเมื่อเขาได้ยินว่ามันเป็นปัญหาเกี่ยวกับลำไส้ เขาพูดว่า “ให้ฉันเรียกอีกคนหนึ่งขึ้นมา”
หมอโจวไม่ได้สนใจอะไร ตราบใดที่พวกเขาทำงานที่เตียงผผ่าตัดได้มันก็ไม่สำคัญว่าแพทย์จะเข้าร่วมการผ่าตัดกี่คน หากไม่จำเป็นต้องผ่าตัดก็ไม่จำเป็นต้องพิจารณาจำนวนศัลยแพทย์ที่ต้องใช้ในการผ่าตัดอีกต่อไป
หยูหยวน วิ่งลงบันได ใบหน้าของเธอแดงจากการวิ่ง “ผู้ป่วยรายไหนมีลำไส้อุดตัน”
หมอโจวรู้จักหยูหยวน เขายกนิ้วให้หลิงรัน “ความคิดนี้ดีทำไมฉันไม่คิดถึงเธอล่ะนายนี้มันยอดเยี่ยมจริงๆ”
หลิงรันอธิบายว่า “ผมรู้ว่าหยูหยวนเข้าใจการผ่าตัดลำไส้ใหญ่ได้ดีมากดังนั้นผมจึงคิดว่าเราแค่ปล่อยให้เธอดูการผ่าตัด … “
“ ไม่จำเป็นต้องอธิบายถ้ามีความจำเป็นในการผ่าตัดฉันจะพยายามให้โอกาสเธอฝึกฝนทักษะของเธอ” หมอโจวกล่าวอย่างหนักแน่น
หลิงรานดูหมอโจวรู้สึกงุนงง เขาถามว่า “คุณเคยดูการทำงานของหยูหยวนมาก่อนหรือไม่”
หมอโจวโต้กลับ“ นายเคยเห็นการผ่าตัดลำไส้อุดตันมาก่อนหรือไม่?”
หลิงรันเคยเห็นหนึ่งครั้งเมื่อไม่นานมานี้
เมื่อผลการซีทีแสกนมาถึงเห็นว่าหญิงชรามีอาการตีบในลำไส้ [2] เธอถูกผลักเข้าไปในห้องผ่าตัดโดยเร็วที่สุด มันเป็นสิ่งที่อันตรายที่สุดเมื่อมีสิ่งกีดขวางในลำไส้
หมอโจวส่งหน้ากากสองอันให้กับหลิงรัน”สวมใส่มัน.”
หลิงรันสวมหน้ากากอย่างลังเล
หยูหยวน สวมหน้ากากด้วยความยินดี เธอถามว่า “ฉันเป็นผู้ช่วยคนที่สองหรือไม่”
“เดียวค่อยตัดสินใจหลังจากเข้าห้องผ่าตัด” หมอโจวเดินเข้าไปในห้องผ่าตัดในขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
พยาบาลและวิสัญญีแพทย์อยู่ในห้องผ่าตัดแล้ว ตอนนี้ในห้องมีบรรยากาที่ตึงเครียด
“ลำไส้ตีบอุดตัน” หมอโจวหยุดครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะดูหลิงรันและพูดว่า “ผู้ป่วยยังไม่ได้ล้างลำไส้ของเธอมาสองสามวันสมมติว่าเธอกินเยอะมากหญิงชราคนนี้อายุหกสิบสี่สามารถกินข้าวชามใหญ่สองใบได้ซึ่งมันอาจเป็นเรื่องที่ภูมิใจสำหรับญาติๆของเธอ เรามาเปิดดูว่าด้านในล้ำไส้เธอมีอะไรอยู่บ้าง”
ทุกคนทนไม่ได้กับความคิดที่จะเริ่มปฏิบัติการ
ในที่สุดหลิงรันก็ได้ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น ความคิดที่เกิดขึ้นในหัวของเขาโดยไม่รู้ตัว
‘ฉันกำลังทำอะไร?