บทที่ 261 เพื่อล่อเธอมา
เจียงหยุนเอ๋อเดินไปได้สักพักก็หาม้านั่งนั่งลงมา
เธอนั่งอยู่ที่นั่นนานมาก มองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอยไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ส่วนลี่จุนถิง ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ก็แค่นั่งมองเจียงหยุนเอ๋ออยู่ที่นั่น
เขาอยากออกไปกอดเจียงหยุนเอ๋อมาก บอกกับเธอว่าหลายวันมานี้เขาเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน แต่สุดท้าย ลี่จุนถิงก็ได้แต่ต้องอดกลั้นความอยากนี้
ในตอนนี้ สำหรับพวกเขาสองคนแล้ว บางที่ยังไม่ใช่เวลาที่ควรมาเจอกัน
ท้องฟ้ามืดแล้ว แต่เจียงหยุนเอ๋อก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน คนที่เดินผ่านไปมามีเยอะมาก ในนั้นก็มีคนที่เห็นเจียงหยุนเอ๋อนั่งอยู่ที่นั่นไม่ขยับตัวเลย จึงตั้งใจเดินขึ้นหน้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า
แต่สุดท้าย เจียงหยุนเอ๋อก็แค่ยิ้มกับพวกเขาและบอกว่าไม่มีอะไร
ลี่จุนถิงเป็นห่วงเล็กน้อย ดึกขนาดนี้แล้วถ้าเจียงหยุนเอ๋อยังนั่งอยู่ข้างนอกคนเดียว หากเกิดอันตรายอะไรขึ้นมาจะทำอย่างไร?
ตอนนี้เพราะเขานั่งอยู่ที่นี่ดูเจียงหยุนเอ๋ออยู่ แต่ถ้าตัวเองไม่อยู่แล้วเจียงหยุนเอ๋อเจออันตรายขึ้นมา เขาก็ไม่มีทางรู้
คิดถึงตรงนี้ ลี่จุนถิงก็อดที่จะตำหนิความชะล่าใจของเจียงหยุนเอ๋อไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาก็ดันออกหน้าพูดอะไรไม่ได้ซะด้วย ได้แค่นั่งเฝ้าเจียงหยุนเอ๋อจากตรงนี้เท่านั้น
หลังจากที่ผ่านไปอยู่นาน เจียงหยุนเอ๋อก็เหมือนจะดึงสติกลับมาได้แล้ว เหมือนจะตระหนักได้ว่าตอนนี้ก็ดึกแล้ว ไม่ควรอยู่ข้างนอกต่อ จึงลุกขึ้นเดินเข้าไปในทางเดิน
มองแผ่นหลังของเจียงหยุนเอ๋อ ลี่จุนถิงก็รู้สึกขมขื่นใจขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไม่รู้สาเหตุ
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อยังนั่งอยู่ที่ข้างล่างนั่น เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของเจียงหยุนเอ๋อ แต่พอเจียงหยุนเอ๋อเดินจากไปแล้ว เขากลับรู้สึกอาลัยอาวรณ์ อยากมองเธอต่ออีกสักหน่อย
จริงๆแล้วในใจของเจียงหยุนเอ๋อรู้สึกลังเลมาก เธอคิดว่าจะไปถามที่อยู่ของถวนจื่อกับลี่จุนถิงดีหรือไม่ แต่……ถ้าลี่จุนถิงจะแต่งงานกับส้งหวั่นหวั่นแล้วจริงๆ แล้วเธอควรจะไปปรากฏอยู่ต่อหน้าเขาในฐานะอะไร?
ไม่แน่ ลี่จุนถิงไม่อยากเจอเธอเลยด้วยซ้ำ……
คิดถึงตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมา
ตอนนี้เธอควรทำอย่างไรดี?
แม้แต่เจียงหยุนเอ๋อเองก็เริ่มรู้สึกฉงนสนเท่ห์ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อ
ในโรงพยาบาล หลังจากที่ถวนจื่อได้พักฟื้นมาระยะหนึ่งแล้วก็ดีขึ้นไม่น้อย
หลังจากที่ได้รับการอนุมัติจากหลันเยว่เฉินแล้ว ลี่จุนถิงก็คิดจะรับถวนจื่อกลับมาดูแลที่บ้าน
ถวนจื่อที่ถูกรับกลับมาที่วิลล่าก็ปรับตัวได้เร็ว อย่างไรเสียเขาก็อยู่ที่นี้มาได้ช่วงระยะหนึ่ง ถึงแม้จะไม่มีความทรงจำอะไรมากแล้ว แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยรางๆ
แต่ว่า ในใจของถวนจื่อก็คิดถึงหม่ามี้ของตัวเองอยู่ตลอด ถึงแม้ลี่จุนถิงจะเคยบอกว่าเจียงหยุนเอ๋ออีกไม่นานก็จะกลับมา แต่ไม่ได้ข่าวของเจียงหยุนเอ๋อเลย ถวนจื่อก็วางใจไม่ลง
ตกดึก หลังจากที่ลี่จุนถิงเลิกงานกลับถึงบ้านแล้ว ถวนจื่อก็โพล่งถามออกมาเลย “แด๊ดดี้ ทำไมหม่ามี้ถึงยังไม่กลับ? หม่ามี้จะกลับมาเมื่อไร?”
ลี่จุนถิงชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็ตบหัวของถวนจื่อเบาๆพูดว่า “ถวนจื่อ สบายใจได้เลย อีกไม่นานหม่ามี้ก็จะกลับมาแล้ว”
“แต่ในทีวีบอกว่าแด๊ดดี้จะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น แด๊ดดี้จะไม่เอาหม่ามี้แล้วเหรอ?” ถวนจื่อทำปากมุ่ยโมโหแก้มป่อง
ได้ยินที่พูด สีหน้าของลี่จุนถิงพลันจริงจังขึ้นมา เขานั่งยองๆที่หน้าถวนจื่อและพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ตั้งแต่เริ่มแรกถึงสุดท้าย ผู้หญิงที่แด๊ดดี้จะแต่งงานด้วยก็คือหม่ามี้ของเธอเท่านั้น”
ถวนจื่อมองลี่จุนถิง ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ลี่จุนถิงจึงพูดต่อ “งานแต่งนี้ก็เตรียมเพื่อหม่ามี้ของเธอ แด๊ดดี้จะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง?”
ถวนจื่อจ้องลี่จุนถิงอย่างสงสัย แต่ก็ยังไม่พูดอะไรออกมา
ลี่จุนถิงเองก็เข้าใจความรู้สึกของถวนจื่อในตอนนี้ เขาเดิมทีก็จำตัวเองไม่ได้แล้ว ตอนนี้ยังได้ยินที่ข้างนอกลือกัน จะสงสัยในตัวเขาก็ไม่แปลก
“จริงๆแล้วเป็นเพราะแด๊ดดี้ทำให้หยุนเอ๋อโกรธ เพราะฉะนั้นหม่ามี้เลยแอบซ่อนอยู่ งานแต่งนี้คือจะล่อให้หยุนเอ๋อออกมา ดังนั้นเมื่อถึงตอนนั้น ถวนจื่อต้องร่วมมือกับแด๊ดดี้นะ รู้ไหม?” ลี่จุนถิงค่อยๆโน้มน้าวถวนจื่อ
ถวนจื่อคิดอยู่สักพัก สีหน้าก็พลันฉายแววโกรธเคืองขึ้นมาวูบหนึ่งแล้วซักถามว่า “แล้วทำไมแด๊ดดี้ต้องทำให้หม่ามี้โกรธด้วย?”
ลี่จุนถิงก็ยอมรับผิดแต่โดยดี “ครั้งนี้คือแด๊ดดี้ทำผิดเอง หลังจากนี้จะไม่ทำให้หยุนเอ๋อโกรธอีกแล้ว”
“อืม……” ถวนจื่อมองลี่จุนถิง เงียบอยู่ชั่วขณะถึงพูด “งั้นครั้งนี้ผมให้อภัยแด๊ดดี้ก็ได้ แต่ห้ามเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเด็ดขาด!”
เห็นท่าทางของถวนจื่อจริงจังขนาดนี้ ถึงแม้ลี่จุนถิงจะรู้สึกขำ แต่ก็พยักหน้าตกลงอย่างไว
“แต่ว่า แด๊ดดี้มั่นใจได้ยังไงว่าถึงเวลานั้นหม่ามี้จะออกมาแน่นอน?” ถวนจื่อจู่ๆก็ถามออกมาอีกครั้ง
“หม่ามี้แคร์แด๊ดดี้ก็ต้องปรากฏตัวออกมาแน่นอน และอีกอย่างเธอก็อยู่กับแด๊ดดี้ เพราะฉะนั้นหม่ามี้ต้องปรากฏตัวออกมาแน่นอน” ลี่จุนถิงพูดอย่างมั่นใจ
สุดท้ายถวนจื่อก็ถูกลี่จุนถิงโน้มน้าวได้สำเร็จจึงพยักหน้า “ก็ได้ งั้นครั้งนี้ผมจะช่วยแด๊ดดี้”
“ขอบคุณครับผม” ลี่จุนถิงยิ้มพูดขอบคุณถวนจื่อ
ถวนจื่อยิ้มตาหยี “ไม่ต้องเกรงใจครับ คุณพ่อ”
……
งานแต่งยิ่งเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที ฝั่งลี่หยูนห่วนก็แอบนัดเจอกับส้งหวั่นหวั่นเงียบๆ
“มาหาฉันเวลานี้มีเรื่องอะไร? พวกเรามาเจอกันสองต่อสอง ถ้าถูกพูดออกไปจะส่งผลกระทบที่ไม่ดีเอาได้”
จริงๆแล้วส้งหวั่นหวั่นไม่ค่อยอยากมาเจอครั้งนี้มากนัก แต่ลี่หยูนห่วนขอร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนสุดท้ายก็แฝงการข่มขู่เล็กน้อย ส้งหวั่นหวั่นถึงได้ตกลง
ลี่หยูนห่วนหัวเราะออกมาเบาๆถึงเปิดปากพูด “ไม่ว่ายังไงที่เธอแต่งกับลี่จุนถิงได้ ก็มีส่วนที่ฉันช่วยด้วยเหมือนกัน เพราะฉะนั้นพอเธอแต่งเข้าไปได้แล้ว ก็ต้องให้ผลประโยชน์กับฉันบ้างล่ะนะ”
ดูสีหน้าที่ไม่รู้จักพอของลี่หยูนห่วน นัยน์ตาของส้งหวั่นหวั่นก็ฉายแววเอือมระอาออกมาวูบหนึ่ง แต่ไม่นานก็ถูกเธอกลบไว้
ช่างเถอะ ก็แค่สันดานของนักธุรกิจ หรือว่าเธอจะมีข้อเรียกร้องอะไรกับลี่หยูนห่วนได้?
“นายวางใจเถอะ ครั้งก่อนที่ตกลงกันฉันไม่ได้ลืม ที่ควรให้นาย ฉันจะไม่ให้น้อยไปแม้แต่เศษเสี้ยวเดียว” ส้งหวั่นหวั่นพูดพลางขมวดคิ้วเล็กน้อยไปด้วย
ได้ยินส้งหวั่นหวั่นรับปาก รอยยิ้มบนหน้าของลี่หยูนห่วนก็ยิ่งบานมากขึ้น จากนั้นก็เหมือนกับนึกอะไรได้จึงถามว่า “จริงสิ เรื่องที่เจียงหยุนเอ๋อเกิดอุบัติเหตุรถยนต์นั่นน่ะ ใช่เธอทำรึเปล่า?”
สีหน้าของส้งหวั่นหวั่นพลันฉายแววลนลานออกมาชั่วขณะ จากนั้นก็รีบปั้นยิ้มถามออกมาว่า “ขอโทษทีนะ ฉันไม่ค่อยเข้าใจว่านายกำลังพูดถึงอะไร”
ถึงแม้สีหน้าเมื่อกี้ของส้งหวั่นหวั่นจะถูกเธอกลบลงไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ถูกลี่หยูนห่วนสังเกตเห็นทันอยู่ดี ถึงแม้ในใจเขาจะเริ่มทายเงื่อนงำอะไรออกมาได้บ้างแล้ว แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา แต่กลับเก็บเรื่องพวกนี้ไว้ในใจแทน