ตอนที่ 511 ระบายความแค้น
ซ่งอิงถอนหายใจ
ไม่ต้องรีบร้อน เงินน่ะ นับวันจะไหลมาเทมามากขึ้นแน่นอน
“ก็เอาตามที่ท่านว่า ระยะนี้ท่านก็ช่วยข้าดูๆ โดยทั่ว หากมีร้านที่เหมาะสมก็พยายามคว้าเอามาให้ได้” ซ่งอิงกล่าว
จินเซียนเซิงพยักหน้าทันที
จินเซียนเซิงไปจัดการเรื่องร้านค้าแทนซ่งอิง ส่วนหนิวต้าลี่และเฮยยา รวมไปถึงอวิ๋นหลิงสามคน เกาะกลุ่มอยู่ด้วยกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เมื่อก่อนหนิวต้าลี่เป็นปีศาจหญิงตนเดียวที่อยู่ข้างกายนาง ขณะนี้มีเพิ่มมาอีกหนึ่ง ถือว่ามีคู่หูเสียที
แต่ทว่า สองคนนี้เป็นสองคนที่ต่างกันสุดขั้วจริงๆ
หนิวต้าลี่ดูแข็งแกร่งมากด้วยพละกำลัง แต่ขี้ขลาดดุจหนู ทว่าเฮยยายาล่ะ
ดูน่ารักน่าเอ็นดู แต่นางกลับกล้าหาญอย่างยิ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยรังสีความดุดัน เมื่อประชันหน้าหนิวต้าลี่ เรียกได้ว่าเอาชนะได้อย่างถล่มทลายและครอบครองตำแหน่งผู้ถืออำนาจได้เห็นๆ
เมื่อก่อนซ่งอิงก็ได้ยินมาว่าพวกนก โดยเฉพาะนกตระกูลอีกาเหล่านี้ที่ไม่ถือว่าเป็นนกรูปร่างขนาดเล็ก มีสติปัญญาล้ำเลิศ ตอนนี้เห็นทีว่าไม่ผิดอย่างที่ได้ยินมาจริงๆ
“พี่หนิว นี่ท่านน่าเวทนาเกินไปแล้วกระมัง นึกไม่ถึงว่าจะถูกมนุษย์สาวน้อยคนหนึ่งหลอกเอาได้ มิหนำซ้ำยังเกือบถูกคนเขาจับได้อีกด้วยหรือ” เฮยยายาส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ท่านวางใจได้ ข้าจะระบายความแค้นแทนท่านเอง! แม้ข้าไม่ใช่อีกาสายพันธุ์ดั้งเดิม แต่ก็เป็นเครือญาติกันทั้งนั้น พูดอย่างไม่น่าฟังหน่อย ไม่แน่ว่าแม่นางผู้นั้นจะโชคร้ายเช่นกันก็เป็นได้…”
“เช่นนั้นไม่ดีกระมัง พี่สาวกล่าวไว้ว่าเป็นปีศาจจะกระทำเรื่องไม่ดีมิได้ มิฉะนั้นหลังจากนี้จะกลายเป็นเซียนได้ยากมาก” หนิวต้าลี่ส่ายหน้า
“ท่านนี่ซื่อจริงเชียว ท่านดูข้าสิ จะเปลี่ยนร่างสักทีก็ยังต้องเปลืองแรงขนาดนี้ เช่นนั้นยังต้องกลายเป็นเซียนอีกหรือ ข้าว่านะ ลูกพี่เก่งกาจขนาดนี้ก็ควรหาภูเขาสักลูกแล้วตั้งตนเป็นราชันเสียเลย! ถึงตอนนั้นเราก็เป็นผู้พิทักษ์ตัวน้อยที่อยู่ข้างกายลูกพี่ จากนั้นเราก็เรียกรวมปีศาจน้อยแต่ละสายทางทั่วหล้ามาอยู่ดีกินดี ไม่ต้องถูกพวกมนุษย์รังแกอีก นี่ดีจะตายมิใช่หรือ!” เฮยยายาบอกกล่าวเสียงดังฟังชัด
“…” ซ่งอิงหนังตากระตุกเล็กน้อย
รู้สึกว่าความนึกคิดของแม่นางสาวน้อยผู้นี้ค่อนข้างอันตรายทีเดียว
หนิวต้าลี่เคยถูกมนุษย์ช่วยเหลือไว้ ดังนั้นมีความใกล้ชิดกับผู้คนมาก
ครั้นได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกไม่ค่อยสุขใจเท่าไรนัก “เหล่ามนุษย์ดีมาก ก็อย่างเช่นชาวบ้านเหล่านั้นในหมู่บ้านพี่สาว ล้วนซื่อตรงจริงใจเป็นพิเศษ บางครั้งเห็นข้าทำงานเหน็ดเหนื่อยก็ยังเอาน้ำมาให้ข้าดื่มเป็นการเฉพาะอีกด้วย แล้วยังมีป้าคนหนึ่งช่วยบังแสงตะวันให้ข้าด้วยละ ข้าไม่อยากเป็นศัตรูกับพวกเขาหรอก…”
เฮยยายานิ่งอึ้งไป
พวกมนุษย์ดีเช่นนั้นหรือ นางไม่เห็นจะรู้เลย
เมื่อก่อนพี่ใหญ่งูดำเคยพูดไว้ว่า เขามีสหายคนหนึ่งถูกพวกมนุษย์ควักดีเอาไปกิน งูตัวนั้นเพิ่งบรรลุไม่เท่าไรก็สิ้นชีวาเสียแล้ว ชีวิตสั้นยิ่งนัก
“เช่นนั้นเราจะไม่รังแกคนดี รังแกเพียงคนไม่ดีเท่านั้น ก็เป็นอันใช้ได้แล้วมิใช่หรือ ก็อย่างเช่นคุณหนูสวี่ผู้นั้นที่เจ้าพูดถึง นางนิสัยเสียขนาดนี้ ไม่สมควรได้รับกรรมตามสนองหรอกหรือ” เฮยยายากล่าวขึ้นอีกครั้ง
“พี่สาวระบายความแค้นแทนข้าแล้ว พี่สาวกล่าวว่าคนบนโลกนี้มีหลายประเภท พวกเราดำรงชีวิตไปนานวันเข้า ก็ย่อมได้เห็นเหล่ามนุษย์มากมายด้วยเช่นกัน ภายหลังจากนี้ ถึงอย่างไรก็ไม่อาจฟาดฟันสังหารผู้ที่ไม่ถูกใจในทุกครั้งที่เห็นได้ หากทำเช่นนั้น คนบนโลกก็จะยิ่งคิดว่าพวกเราไม่ใช่สิ่งที่ดี ไม่แน่ว่าจากนั้นจะปรากฏบุคคลสำคัญที่จับปีศาจเป็นการเฉพาะขึ้นมาจำนวนหนึ่งก็เป็นได้ เมื่อตอนนั้นก็จะพานให้ชนเผ่าเดียวกันเดือดร้อนไปด้วย” หนิวต้าลี่กล่าวขึ้นอีกครั้ง
ซ่งอิงพยักหน้า
เฮยยายาเม้มปาก
เช่นนี้ก็ชวนอึดอัดเกินไปแล้ว ถูกคนรังแกแต่ทำได้เพียงอดกลั้นเท่านั้นหรือ!
“ลูกพี่ ท่านว่าอย่างไร” เฮยยายาเดินไปคุกเข่าลงตรงหน้าซ่งอิง มองดูนุ่มนวลน่าเอ็นดูขึ้นเล็กน้อยในทันใด
ซ่งอิงครุ่นคิดแล้วกล่าว “ในเมื่อพวกเจ้าบำเพ็ญเพียรกลายร่างเป็นคนแล้ว ก็สมควรเคารพกฎระเบียบของโลก หากถูกรังแก…ก็เอาคืนได้เช่นกัน เพียงแต่ต้องอาศัยวิธีการของเหล่ามนุษย์ ไม่อาจเพราะความรู้สึกส่วนตัวจึงกลายร่างเป็นร่างเดิมอย่างกะทันหัน เมื่ออยู่ในสายทางอิสระ สิ่งที่จะตามมาคือ หนึ่ง จะควบคุมสัญชาตญาณสัตว์ได้ยากยิ่งขึ้น สอง ง่ายต่อการทำร้ายผู้บริสุทธิ์”
อย่างไรเสียปัจจุบันใต้หล้าแห่งนี้ก็ยังมีมวลมนุษย์เป็นผู้นำ หากรู้สึกอึดอัดใจจริงๆ เช่นนั้นก็ได้ ก็ทำให้ชนเผ่าแข็งแกร่งยิ่งใหญ่ขึ้นมาสิ หากมีวันหนึ่งควบคุมกฎระเบียบได้ ย่อมไม่อาจถูกคนอื่นรังแกได้โดยง่ายได้อยู่แล้ว
ตอนที่ 512 รางวัล
ปัจจุบันเพิ่งมีปีศาจกี่ตนเอง และล้วนแล้วแต่เป็นพวกตัวเล็กๆ ค่อนข้างน่าสงสารทั้งนั้น
ปกป้องตัวเองยังไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วยังคิดจะแก้แค้นคนอื่นเขาอีก? อย่าได้ไม่ทันระบายความแค้นก็ทำให้ตัวเองกลับบ้านเก่าไปเสียแล้วล่ะ
เฮยยายาไม่ยินดีเชื่อฟังคำพูดของหนิวต้าลี่ ถึงขั้นว่ามีหมื่นเหตุผลก็ต่อต้านทั้งหมด แต่เมื่อซ่งอิงเอ่ยปาก เฮยยายากลับรีบพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ลูกพี่ ที่ท่านพูดช่างมีเหตุผลเหลือเกิน!”
“…” ซ่งอิงเบิกตาด้วยความเหลือเชื่อเบาๆ “ที่ต้าลี่กับข้าพูดก็ความหมายเดียวกัน…”
“ไม่เหมือนกันหรอกเจ้าค่ะ คำพูดของลูกพี่น่าฟัง” เฮยยายากล่าวขึ้นอีกครั้ง
ซ่งอิงกระแอมไอ “เหตุใดเจ้าจึงเชื่อฟังคำพูดของข้าถึงเพียงนี้ เพราะข้าเอาแตงหวานให้เจ้ากินแล้วหรือ”
“ไม่ใช่นะเจ้าคะ ลูกพี่ก็เป็นเหมือนแม่ข้า นกที่เกิดจากไข่ประเภทข้าจำแม่ผิดตัวยากมาก ไวต่อกลิ่นไออากาศเป็นพิเศษเช่นกัน กลิ่นบนตัวท่านหอมเป็นพิเศษ ข้าไม่อยากโต้แย้งท่าน อีกทั้ง…ตอนนี้รู้สึกจริงๆ เจ้าค่ะ ว่าคำพูดของท่านมีเหตุผล” เฮยยายากล่าวขึ้นอีกครั้ง
ซ่งอิงถอนหายใจ
ทักษะวิเศษที่ติดตัวมาด้วยนี้…ใช้การได้ดีงามเกินไปหน่อยแล้ว
ฮั่วหลินมองดูเพิ่งอายุห้าหกขวบ การเป็นแม่ของเขาจึงรู้สึกไม่เลวทีเดียวในใจ
แต่เฮยอวิ๋นชิง…
ดูนางอายุสิบสามสิบสี่ปีแล้ว นางไม่อาจให้กำเนิดลูกสาวที่โตขนาดนี้ได้จริงๆ
แต่นางก็ดันมีลักษณะดวงตาเป็นประกายระยิบระยับเจือความน่ารักไว้เล็กน้อยนี่สิ แม้อุปนิสัยออกจะแข็งกร้าวเล็กน้อย แต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่มาก ยังคงชวนให้รู้สึกชื่นชอบได้ไม่น้อยอยู่ดี…
อีกทั้งไม่รู้เช่นกันว่าเป็นอะไรไป นางตอนนี้มองปีศาจเหล่านี้เหมือนเป็นการมองเจ้าตัวกระจิ๋วหลิวของครอบครัวตัวเอง มองหาข้อเสียไม่เจอเลยสักนิด!
“ลูกพี่ หนิวต้าลี่โง่เขลาเกินไป ข้าคิดว่า…คุณหนูสวี่ผู้นั้นจิตใจชั่วร้าย คนลักษณะเช่นนี้เพียงแค่ถูกกักขังไว้ ไปไหนมาไหนไม่ได้ยังน้อยเกินไปสำหรับนางจริงๆ น่าจะให้บทเรียนนางสักอย่าง!” เฮยยายาเห็นซ่งอิงเผยสีหน้าค่าตาอ่อนโยน จึงคลี่ยิ้มมุมปากแล้วกล่าว
ซ่งอิงเลิกคิ้ว “เจ้าคิดจะทำอะไร”
“ข้า…ชักชวนบรรดาอีกาตัวน้อยจำนวนหนึ่งไปหลังคาบ้านนางเพื่อทำฝนตกได้หรือไม่” เฮยยายากล่าวขึ้นอีกครั้ง
“ทำฝนตก?” ซ่งอิงนิ่งอึ้งไป จากนั้นก็เป็นอันเข้าใจได้ว่า คือ…ฝนขี้นกสินะ?
นี่เป็นอะไรที่ไร้คุณธรรมไปหน่อยหรือไม่
แต่ทว่า…
ก็เข้าใจความนึกคิดของเด็กสาวคนนี้ได้เช่นกัน
จำนวนปีศาจน้อยเหลือเกิน ยามนี้จึงรู้สึกเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน หากตอนแรกไม่ได้การช่วยเหลือของซ่งอิง ต่อให้หนิวต้าลี่ความไม่แตก แต่ด้วยนิสัยไม่ดูตาม้าตาเรือของนางก็ต้องได้รับความลำบากนิดหน่อยเป็นแน่ หากคุณหนูสวี่ผู้นั้นยืนกรานเรื่องปีศาจ ต้าลี่ก็ไม่รู้จักโต้แย้ง เช่นนั้นไม่แน่ว่าจะถูกเผาตายไปแล้วก็เป็นได้
พูดอย่างง่ายๆ คุณหนูสวี่ผู้นั้นมุ่งความนึกคิดไปที่การทำให้หนิวต้าลี่ตายไปเสีย!
“หากอีกาดำถ่ายของเสียอยู่ในสถานที่เดียว เมื่อเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปก็จะส่งผลกระทบไม่น้อยต่อตระกูลสวี่ หากเจ้าคิดจะแก้แค้น หาอีกาสักสองสามตัวไปสร้างลางร้ายก็เป็นอันใช้ได้แล้ว จะให้ดูเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตเกินไปมิได้เชียว” ซ่งอิงกล่าว
คุณหนูสวี่เป็นปัญหา แต่ตระกูลสวี่ยังมีคนอื่นด้วย
หากเกิดปรากฏการณ์ผิดธรรมชาติ ทางการขุนนางจะต้องมาถามไถ่ และไม่แน่ว่าจะทำร้ายทั้งตระกูลก็เป็นได้
เฮยยายาพยักหน้าตอบรับ “เช่นนั้นข้าเชื่อฟังท่าน ไม่มาก ก็หามาสามตัวเท่านั้นเจ้าค่ะ!”
ซ่งอิงเห็นท่าทีของเฮยยายาจริงจังมาก จึงไม่ได้คิดอะไรมากมาย
เพียงแต่ในคืนเดียวกันนั้น หน้าบานหน้าต่างของซ่งอิงมีสิ่งของเพิ่มขึ้นมาไม่น้อย
มีปิ่นระย้าที่ทอแสงประกายแวววับ กำไลทองคำ แล้วยังมีปิ่นหยก และสร้อยขอมือเงินอีกด้วย…
ซ่งอิงเผยสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย
“เฮยยายา” เมื่อซ่งอิงโมโหจึงเอ่ยเรียกขานนามที่อยู่ในใจ
เฮยอวิ๋นชิงนิ่งอึ้งไป บินลงมาจากชั้นวางของแล้วเปลี่ยนร่างเป็นคน จากนั้นชี้มาที่ตัวเอง “ลูกพี่! ท่านเรียกข้าใช่หรือไม่ อยากจะให้รางวัลแก่ข้าสินะ? ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องหรอก นี่ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าพึงกระทำทั้งนั้น เหล่าอีกาบอกว่าตระกูลสวี่ร่ำรวย ข้าก็เลยให้พวกนางเลือกมานิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง…”
ซ่งอิงกระตุกมุมปาก
แสงทองในมือพลันสว่างวาบ จากนั้นรัดตัวปีศาจขึ้นไปห้อยติดบนกำแพง