ตอนที่ 515 ดึงมาเป็นพวก
หลังได้ดูทั้งสี่ร้าน ล้วนทำเลใช้ได้ดีทีเดียว และราคาก็ไม่เลว ท้ายที่สุดซ่งอิงก็ตัดสินใจเลือกร้านหนึ่งในนั้น
ร้านค้าแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่โตมากเช่นกัน แต่บริเวณลานหลังร้านกว้างขวาง ให้พวกงูดำอยู่อาศัยได้สบายๆ
ซ่งอิงตั้งใจว่าจะไม่พาเฮยยายาและอวิ๋นหลิงกลับหมู่บ้าน อวิ๋นหลิงเป็นรูปลักษณ์ชาย อีกทั้งยังเป็นหนุ่ม ดูมีความสามารถ แล้วยังดูอ่อนโยนมากอีกด้วย หากไม่ทันระวังถูกผู้อื่นมองเห็นเข้าจะง่ายต่อการเกิดคำครหา
ส่วนเฮยยายามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา การเอาไว้คนหนึ่ง จะง่ายแก่การสร้างภาระทางใจให้เด็กน้อยเอาได้
พอมีร้านค้าแล้ว ทุกอย่างก็จัดการได้ง่ายดาย
ซ่งอิงส่งจดหมายผ่านนกพิราบไปให้ซ่งหม่านซานทันที ให้เขานำสินค้ามาส่งเป็นอันดับแรก
นอกจากนี้ยังสอนงูดำทีละขั้นทีละตอน ทำแบบพื้นฐานขึ้นมาจำนวนหนึ่ง
ดอกไม้เหล่านั้นที่เก็บเอามาจากหมู่บ้านซิ่งฮวาก่อนหน้านี้ได้นำมาใช้งานแล้วเช่นกัน ทั้งหมดถูกขนย้ายมายังตัวอำเภอแห่งนี้
ซ่งอิงยุ่งอยู่กับงานไปหลายวัน ผู้อยู่อาศัยใกล้เคียงทั้งด้านซ้ายและขวาของถนนสายนี้ รวมไปถึงคนที่ผ่านไปผ่านมาล้วนถามไถ่ว่าร้านของนางแห่งนี้จะขายสินค้าอะไร ซึ่งนี่ก็แพร่งพรายไปถึงหูของร้านชุ่ยเหยียนไจแล้วเช่นกัน
ผู้จัดการร้านขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน และรู้สึกถึงความเสี่ยงขึ้นมาเล็กน้อย
สบู่หอมสิ่งนี้ทั้งราคาถูกและใช้ดี น่าเสียดายที่ก่อนหน้านี้มีเพียงโรงอี้จวินเท่านั้นมีสินค้า อีกทั้งปริมาณก็ไม่มาก ตอนนี้เกิดร้านค้าที่ขายสบู่หอมเป็นการเฉพาะขึ้นมาหนึ่งร้าน พาให้ถนนทั้งสายนี้ล้วนได้รับความนิยมขึ้นมาก
ตามจริงสบู่หอมไม่ได้มีผลกระทบใหญ่โตเกินไปต่อกิจการของร้านชุ่ยเหยียนไจ แต่ผู้จัดการร้านคนนี้เมื่อนึกถึงสินค้าดีๆ ที่ทำให้เงินทองไหลมาเทมาตลอดปีตกไปอยู่ในมือของคนอื่น ในใจก็เป็นอันต้องรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก
และด้วยความที่ระยะนี้ร้านชุ่ยเหยียนไจสูญเสียลูกค้าเก่าแก่ไปไม่น้อย…
ความโกรธเรื่องนี้เดิมทีก็ไม่มีที่ให้ระบาย เมื่อร้านค้าแห่งนี้ของซ่งอิงปรากฏขึ้นมาจึงทำให้ผู้จัดการร้านชุ่ยเหยียนไจโกรธเป็นไฟเต้น
“ซ่งอิงผู้นี้…” ผู้จัดการร้านสบถฮึ ในดวงตาเคลือบเอาไว้ด้วยเจตนาร้าย “หาคนไปสั่งสอนนาง!”
คิดว่าร้านชุ่ยเหยียนไจเขาไม่มีคนแล้วจริงๆ สินะ!
ก่อนหน้านี้เขาเคยตักเตือนเด็กสาวผู้นั้นไปแล้ว แต่หญิงผู้นั้นกลับกล้าดี ลำพังกระทำเรื่องตามอำเภอใจตัวเองก็ว่าแย่แล้ว บัดนี้นึกไม่ถึงว่ายังเปิดร้านค้าขึ้นมาอีกด้วย!
“แย่แล้วท่านผู้จัดการ!” เพิ่งสิ้นเสียงพูด เด็กในร้านกลับมาก็รีบบอกเล่าทันที “ได้ยินว่าแม่นางซ่งผู้นั้นเชิญเจ้าของร้านเครื่องประทินโฉมหลายร้านไปหา… ว่ากันว่าต้องการขายส่งสินค้าให้พวกเขา!”
“ขายส่งสินค้าให้!?” ผู้จัดการร้านถลึงตาโต “เป็นไปไม่ได้! เด็กสาวผู้นั้นเป็นแค่หญิงสาวชาวบ้านคนหนึ่ง ประการแรกไม่มีกำลังคน ประการที่สองไม่มีเงิน แล้วจะเอาความสามารถจากไหนไปผลิตสินค้าส่งให้ได้เล่า!”
“ข้างนอก…พูดต่อๆ กันเช่นนี้น่ะขอรับ…” เด็กช่วยงานในร้านกล่าว
“เชิญร้านไหนไปบ้าง” ผู้จัดการร้านรีบกล่าวขึ้นทันควัน
“นอกจากเจ้าของกิจการฮวาของโรงอี้จวินก็ยังมีร้านค้าอีกสี่แห่ง ล้วนแล้วแต่เป็นร้านในตัวอำเภอนี้ซึ่งขึ้นชื่อเก่าแก่ อีกทั้งยัง…ไม่ไปมาหาสู่กับร้านเราด้วยขอรับ” เด็กในร้านกล่าวขึ้นอีกครั้ง
เหตุใดจึงไม่ไปมาหาสู่กันหรือ
ร้านเครื่องประทินโฉมเหล่านั้นล้วนแล้วแต่ถูกร้านชุ่ยเหยียนไจพวกเขาโจมตีจนแทบดำรงอยู่ไม่ได้แล้วน่ะสิ!
พูดกันตามตรงก็คือ ล้วนเป็นคู่อริของร้านชุ่ยเหยียนไจพวกเขานั่นเอง!
“นางเด็กสาวคนนี้ช่างความนึกคิดร้ายกาจดีจริง! ชักจูงโรงอี้จวินมาเป็นพรรคพวกเดียวกันแล้วหนึ่งยังไม่พอ ยังคิดจะรวบรวมร้านอื่นอีกด้วยหรือ ก็แค่สบู่หอมอย่างหนึ่ง คิดว่าตัวเองไร้เทียมทานจริงๆ หรือ” ผู้จัดการร้านรู้สึกรังเกียจซ่งอิงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
จะต้องให้บทเรียนเต็มที่สักหน่อย ต้องทำให้เด็กสาวผู้นั้นลิ้มรสความขมขื่น!
แล้วยังมีคนงานในร้านแห่งนั้นอีกด้วย ต้องพยายามซื้อตัวเอามาด้วยเช่นกัน เขาไม่เชื่อหรอกว่า ข้างกายแม่นางซ่งผู้นั้นจะล้อมรอบไปด้วยกำแพงที่แข็งแกร่ง!
ผู้จัดการร้านให้ผู้ดูแลร้านหยวนไปจัดหาคน เพียงแต่น่าเสียดายที่หลายวันมานี้ซ่งอิงนอกจากอยู่โรงเตี๊ยมก็คือร้านค้า ไม่ได้ไปสถานที่อื่นเลยสักนิด
ไม่เพียงเท่านี้ ข้างกายมักจะมีงูดำคอยตามอยู่ตัวหนึ่ง ไม่มีโอกาสให้พวกเขาได้ลงมือเลย
ประมาณครึ่งเดือน ร้านค้าของซ่งอิงจึงได้เริ่มเปิดขาย
ชื่อของร้านค้าเดิมทีอยากจะตั้งตามร้านทางด้านอาสี่นั่นว่าร้านเซียนเส้อ แต่ก่อนออกจากร้าน ซ่งอิงมองเห็นเหล่าปีศาจข้างกายตนเองทางด้านนี้ จึงเปลี่ยนความคิด กำหนดให้ป้ายชื่อร้านนามว่า ร้านว่านหลิง
ตอนที่ 516 มนุษย์และปีศาจอยู่ในโลกที่ต่างกัน
ร้านว่านหลิงมีพันธมิตรมากกว่าหนึ่ง
ซ่งอิงได้พูดคุยกับโรงอี้จวิน รวมไปถึงร้านเครื่องประทินโฉมห้าร้านที่อยู่ในอำเภอนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อร้านว่านหลิงของนางเปิดขายได้เดือนหนึ่งก็จะจัดส่งสินค้าให้พวกเขาในราคาถูกเป็นเวลาครึ่งปี
หลังครึ่งปี ค่อยดูสถานการณ์ความก้าวหน้าของทั้งห้าร้านก่อนตัดสินใจว่าจะร่วมมือกันต่อไปหรือไม่
ทั้งห้าร้านนี้ล้วนถือเป็นร้านขึ้นชื่อเก่าแก่ มีชื่อเสียงเลื่องลือดีงาม ไม่ถือว่าเป็นร้านเล็กในอำเภอหลี่ นางตั้งใจว่าจะทำให้ร้านชุ่ยเหยียนไจเป็นใหญ่อยู่เจ้าเดียวต่อไปไม่ได้แล้ว
ส่วนที่เลือกระยะเวลากำหนดไว้ครึ่งปี และถึงขั้นเลือกมาหลายร้านเพียงนี้ก็มีสาเหตุเช่นกัน
ร้านชุ่ยเหยียนไจไม่ใช่ก้อนหิน คนเขาร่ำรวยและทรงอิทธิพล หลังค้นพบว่าถูกหลายร้านจ้องเล่นงาน ย่อมต้องใช้กลวิธีบางอย่างเป็นแน่ ก็อย่างที่เคยต่อกรร้านค้าอื่นๆ ในอำเภอแห่งนี้ ไม่แน่ว่าจะใช้ลูกไม้สกปรกใดก็เป็นได้
หากนางเลือกเพียงหนึ่งถึงสองร้าน ก็จะกลายเป็นเป้าที่ง่ายดายเกินไป
ตอนนี้เป็นจำนวนหลายร้าน แม้ว่าทางด้านร้านชุ่ยเหยียนไจต้องการเล่นงานก็จะไม่ง่ายดายขนาดนั้น ถึงขั้นว่า…ต่อให้ต่อกรสำเร็จ นั่นก็เป็นการช่วยนางคัดสรรว่าร้านไหนมีความสามารถ
หากอยู่ภายใต้การกดดันของร้านชุ่ยเหยียนไจโดยที่ผู้คุมหางเสือของร้านเหล่านี้ยังคงแน่วแน่ไม่แปรผัน เช่นนั้นการร่วมงานกันครานี้ก็จะยืนยาวได้
สิ่งที่เจ้าของร้านเครื่องประทินโฉมเห็นความสำคัญไม่ใช่สบู่หอม แต่กลับเป็นการได้ใช้สบู่หอมมาช่วยฉุดให้ร้านลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง
ส่วนปริมาณที่จะจัดเตรียมสินค้าให้พวกเขา…
แต่ละร้านจะได้หนึ่งพันก้อนต่อเดือน
ช่วงเวลาส่งสินค้าก็แบ่งแยกไว้แล้วเช่นกัน พยายามลดการแข่งขันระหว่างพวกเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่ทำได้
เพียงแต่ว่า สบู่ห้าพันก้อนก็ไม่น้อยเช่นกัน ซ่งอิงไม่อาจอาศัยทางด้านซ่งหม่านซานผลิตเพียงฝ่ายเดียวได้ ตนเองก็ต้องลงมือด้วยเช่นกัน
ดีที่อุปกรณ์การผลิตรวมไปถึงวัตถุดิบล้วนตระเตรียมไว้ครบครันแล้ว ไว้นางใช้สินค้าที่ทำตุนไว้ขายออกไปก่อนสักระยะหนึ่ง เงินที่หามาได้รวมกับเงินทางด้านซ่งหม่านซานนั่นก็จะเอาไปซื้อคนงานมาช่วยทำงานได้อีกหน่อย…
นางเลือกฤกษ์งามยามดีวันหนึ่งแล้วเปิดร้านอย่างเป็นทางการ
ร้านค้าของนางแห่งนี้แทบไม่ต้องป่าวกระกาศแต่อย่างใด ครั้นเปิดร้านก็มีคนจำนวนนับไม่ถ้วนมุ่งหน้าเข้ามา
สินค้าที่ซ่งหม่านซานส่งมาไม่ใช่จำนวนน้อยๆ กอปรกับนางและงูดำรวมไปถึงพวกหนิวต้าลี่ทำขึ้นมาเองเหล่านั้น เพียงพอสำหรับการขายภายในเวลาสั้นๆ นี้แล้ว
“สูดดมดูเหมือนกับสบู่หอมที่ฝากคนซื้อจากทางด้านเมืองยงนั่นจริงๆ ในสบู่นี้มีดอกไม้ด้วยเช่นกัน! อยากรู้จริงๆ ว่าเมื่อข้าใช้สบู่หอมก้อนนี้หมดแล้ว ทางร้านจะมีประเภทไหนออกมาอีก…”
“หนึ่งก้อนขนาดนี้แค่ยี่สิบอีแปะ ราคาไม่แพงเลยจริงๆ ขุนนางและคนชนชั้นสูงทางด้านเมืองยงนั่นก็ใช้กันถ้วนหน้า!”
“นั่นสิ เอามาใช้อาบน้ำเหมาะที่สุดแล้ว แม้ไม่หอมเท่าจ่าวโต้ว แต่อาบน้ำได้สะอาดกว่าจ่าวโต้วหน่อย…”
“นี่…คุณชายท่านนั้นหน้าตาดีจริงๆ…”
เดิมทีเสียงที่ปรากฏในร้านค้าก็ยังปกติอยู่ แต่เมื่อถึงตอนจ่ายเงิน ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไป
เห็นเพียงสะใภ้สาวและแม่นางสาวน้อยเหล่านี้ต่างก็อดก้มหน้าไม่ได้ สีหน้าแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด
ซ่งอิงมองอวิ๋นหลิงแวบหนึ่งอย่างงงวย
หน้าตา…ก็งั้นๆ นี่?
“เจ้าของร้าน คือว่า…เป็นน้องชายในตระกูลเจ้าหรือไม่ มีคู่ครองแล้วหรือยัง” คนที่ใจกล้าอาจหาญ เดินมาตรงหน้าซ่งอิงแล้วเอ่ยปากถาม
“เขา…หมั้นหมายแล้ว!” ซ่งอิงรีบเอ่ยปากทันควัน “นู่น นั่นก็คือว่าที่ภรรยาของเขา”
คนที่ซ่งอิงชี้ก็คือหนิวต้าลี่นั่นเอง
อวิ๋นหลิงเป็นปีศาจเม่นตนหนึ่ง นางไม่รู้ว่าเม่นตัวนี้หากเกิดใจหวั่นไหวจะเกิดอะไรขึ้นในลำดับต่อไป ในนิทานปรัมปราล้วนเขียนไว้ว่ามนุษย์และปีศาจอยู่ในโลกที่ต่างกัน
ดังนั้น วางแผนจัดหาว่าที่ภรรยาไว้สักคนก็ค่อนข้างเหมาะสม ถึงอย่างไรก็ไม่อาจแต่งงานจริงๆ ได้
แม่นางผู้นั้นครั้นได้ยินคำพูดของซ่งอิงก็ถลึงตาโต น้ำตาเอ่อคลอ จากนั้นจับจ้องไปที่หนิวต้าลี่ “นั่น…ไม่คู่ควรเอาเสียเลย…”
พูดจบก็กุมใบหน้าแล้ววิ่งออกไป
“…” หนิวต้าลี่งุนงง นางทำอะไรแล้วหรือ
ซ่งอิงหัวเราะเบาๆ “เห็นใจหน่อยเถิด เด็กสาวที่อกหักก็มักเลี่ยงที่จะงี่เง่าอย่างไร้เหตุผลไปหน่อยไม่ได้”
“…” หนิวต้าลี่ยังคงไม่เข้าใจ
ส่วนซ่งอิง ปรายตามองไปยังอวิ๋นหลิงเป็นระยะๆ