ตอนที่ 267 งานเลี้ยงนัดดูตัว 8
ตอนที่ 267 งานเลี้ยงนัดดูตัว 8
“โอคาซี ฉันผิดหวังในตัวคุณจริง ๆ ฉันคิดว่าคนอย่างคุณจะไม่ติดอยู่กับแสงไฟ ไม่ยอมรับการประนีประนอมกับระบอบการปกครองแบบนี้แล้วซะอีก แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันจะคิดผิด!”
คุณหญิงซีซาร์ลุกขึ้น “ดูแลตัวเองด้วยล่ะ!”
โอคาซีมองดูจากไปเงียบ ๆ โดยไม่กล่าวปฏิเสธอะไร
แลนเซล็อตแอบชำเลืองมองสวี่หลิงอวิ๋น “ท่านโอเคไหมครับ?”
“โอเคค่ะ” ใบหน้าของสวี่หลิงอวิ๋นไม่ได้แสดงถึงความโศกเศร้า แต่ยังคงยิ้มแย้ม และตบหัวไหล่ของอีกฝ่าย “อย่าเอาแต่มองดูเรื่องตลกของฉันเลย!”
ทันใดนั้นแลนเซล็อตก็รู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อมองดูหญิงสาวที่ไม่ได้แสดงท่าทีออกมาเสียใจ
เธอชอบโอคาซีมากแค่ไหน? หรือบางทีเธออาจจะมีคำถามเช่นนี้อยู่ในใจของเธอเช่นกัน?
โอคาซีได้ยินเสียงดังมาจากด้านข้าง ก่อนจะหันกลับมาและพบว่าสวี่หลิงอวิ๋นกับแลนเซล็อตกำลังยืนอยู่ด้านหลังเขา
เขารู้สึกงุนงงอย่างอธิบายไม่ถูก
“หลิงอวิ๋น กลับมาแล้วเหรอ?”
แลนเซล็อตรู้สึกพอใจที่ใบหน้าเย็นชาของโอคาซีเผยให้เห็นความตื่นตระหนกเล็กน้อย
สวี่หลิงอวิ๋นพยักหน้า “อืม พอคารวะเหล่าราชวงศ์อื่น ๆ เสร็จ ฉันก็เดินมาเจอแลนเซล็อตพอดี”
โอคาซีจ้องมองแฟนสาวเหมือนเช่นเคย แต่ในใจของเขากลับรู้สึกเหน็บหนาวเล็กน้อย
แลนเซล็อตมองดูคนทั้งสองคน ขยิบตาและเบือนหน้าหนี
“ที่ผู้หญิงคนนั้นพูดมันไม่จริงนะครับ ผมจริงใจกับท่านจริง ๆ” โอคาซีจ้องมองหญิงสาวที่อยู่ตรงข้ามด้วยท่าทีนิ่งสงบ และกล่าวอธิบายออกไปอย่างยากลำบาก
ควรจะอธิบายออกไปอย่างไรดี?
ถูกต้อง…ทุกคนย่อมคิดแบบนั้น
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยยอมรับสวี่หลิงอวิ๋น แต่ทำไมถึงมายอมรับตอนที่เธอกลายเป็นคนเก่งและโดดเด่นดั่งคำทำนาย?
สวี่หลิงอวิ๋นจ้องมองเขาเงียบ ๆ เดินเข้าไปหยิบเครื่องดื่มและยกเครื่องดื่ม ก่อนจะกล่าวออกมาหลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน “อือ รู้แล้วค่ะ”
“รอแป๊ปนะคะ ฉันจะไปคารวะเหล้า คงไม่ได้อยู่ด้วยสักพัก” สวี่หลิงอวิ๋นตบไหลของโอคาซี “ไปก่อนนะคะ”
“หลิงอวิ๋น!” โอคาซีจับมือของเธอด้วยความตื่นตระหนกที่ปรากฏขึ้นในดวงตา หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ายังคงนิ่งเฉย ความนิ่งของเธอทำให้โอคาซีรู้สึกหวาดกลัวสุดขีด
เธอคงคิดแบบนั้นเหมือนกันใช่ไหม? คิดว่าเขามองเห็นแต่ผลประโยชน์ของเธออย่างนั้นเหรอ?!
สวี่หลิงอวิ๋นจ้องมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้า และเอื้อมมือออกไปสัมผัสใบหน้าของเขา “หล่อจัง!”
“โอเค! ฉันต้องไปแล้ว!” เมื่อพูดจบ เธอดึงนิ้วของโอคาซีออกทีละนิ้ว และหันกลับไปด้วยรอยยิ้ม
แลนเซล็อตที่ยืนอยู่มุมห้องจ้องมองคู่รักทั้งสอง เมื่อชั่วโมงที่แล้วยังคงรักกันดีอยู่ แต่ตอนนี้กลับเดินไปตามทางของตนเอง
ดูสิ…นี่แหละนะความรู้สึก
ไม่สามารถทนต่อพิรุธและสิ่งเร้าเล็กน้อยได้
จักรพรรดินีรอคอยเห็นเวลานาน ก่อนจะพาสวี่หลิงอวิ๋นไปแนะนำให้รู้จักกับสมาชิกราชวงศ์จากจักรวรรดิอื่น
อย่างน้อยองค์หญิงจากจักรวรรดิอื่นจำเป็นจะต้องรู้จักกันไว้
“กิบสันอยู่ไหน?” กิบสันคือลูกพี่ลูกน้องชายของเขา อีกทั้งยังเป็นสุดยอดอัจฉริยะที่ทำการแสดงออกมาได้ดีในการแข่งขันหัวหน้าครั้งนี้
“ฝ่าบาทกำลังกินเค้กอยู่ตรงหน้าครับ” ภารกิจของคาร์ลค่อนข้างรัดตัว เขาจำเป็นต้องคอยดูแลองค์ชายรัชทายาทและกิบสัน ลูกชายของท่านชินหวัง ซึ่งทำให้รู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกิน
เขาไม่ได้เต้นรำกับหญิงสาวที่มีชื่อเสียงด้วยซ้ำ!
“เจ้าคนตะกละ!” แลนเซล็อตกล่าวออกไปอย่างเหลืออด ทว่าน้ำเสียงของเขากลับดูโอ๋ “โอเค นายให้เขากินน้อย ๆ หน่อย ฉันจะไปถามขั้นตอนการทำเค้กพวกนี้ เอาไว้กลับไปแล้วอยากกินเท่าไหร่ก็เชิญ!”
“โอ้!” คาร์ลรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อจ้องมององค์ชายรัชทายาทที่ยังไม่มีท่าทีจะลงมือทำอะไร
องค์ชายรัชทายาท ท่านกำลังคิดอะไรอยู่? ท่านรับมือกับองค์หญิงสามไม่ได้ แต่กลับรับมือกับองค์หญิงวินเซอร์ได้!
อีกทั้งเขายังเห็นว่าองค์หญิงวินเซอร์กำลังเต้นรำกับผู้ช่วยของท่านพลเอกโอคาซี พูดคุยและหัวเราะไปพร้อมกัน
กิบสันยังคงนั่งกินเค้กอยู่ที่เดิม
สำหรับลูกพี่ลูกน้องของแลนเซล็อต สุดยอดอัจฉริยะผู้นี้ไม่เพียงแต่จะมีใบหน้าหล่อเหลาเท่านั้น แต่ยังมีสายเลือดที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวอีกด้วย
หากมองดูให้ดีจะพบว่าบริเวณขอบหูของลูกพี่ลูกน้องตัวน้อยผู้นี้มีสิ่งบางอย่างที่ดูคล้ายกับเกล็ดปลา
และเรืองแสงสีน้ำเงินจาง ๆ
โอคาซีรู้สึกราวกับอกหัก และทำอะไรไม่ถูก
สวี่หลิงอวิ๋นกำลังเข้าใจผิดอยู่ใช่ไหม? ควรทำอย่างไรดี?
หลังจากดื่มอวยพรอีกครั้ง สวี่หลิงอวิ๋นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอรู้สึกเหนื่อยล้ากับการใส่ส้นสูงเป็นอย่างมาก!
ต้องคอยซ่อนตัวอยู่ในมุมห้องจ้องมองฝูงชนผ่านไปมา หัวเราะยิ้มแย้มอย่างอ่อนโยน ในขณะที่ทุกคนใส่หน้ากากเข้าหากัน
ทันทีที่สวี่หลิงอวิ๋นหันศีรษะกลับไป เธอจึงพบเข้ากับเด็กหนุ่มรูปงามตัวน้อยที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมห้องและกินเค้กแบบเดียวกับเธอ วิปครีมเลอะอยู่บนริมฝีปาก ดูน่าทะนุถนอมและน่ารักยิ่งนัก
“สวัสดี!” สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกราวกับมีบางอย่างติดอยู่ในใจ ถึงแม้เธอจะรู้ว่าหญิงสาวคนนั้นจงใจสร้างสถานการณ์ แต่เธอกลับรู้สึกหงุดหงิดและไม่สบายใจ
เธอเชื่อว่าโอคาซีค่อนข้างจริงใจกับเธอ แต่ว่าความเจ็บปวดในใจจะถูกขจัดออกไปด้วยความเชื่อใจเพียงอย่างเดียวได้อย่างไร?
กิบสันเงยหน้าขึ้นและพบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้ม เขาพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ โดยไม่สนใจเธอและกินต่อไป
“อะไรกัน ทำไมไม่มองมาที่ฉันล่ะ?” สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหนึ่งกำลังถือจานเค้กและกินต่อไป “นายเอาแต่กินแบบนี้ ท้องจะรับไหวเหรอ?”
จ้องมองสัญญาณไฟสีแดงจากเครื่องบริการเค้ก เขากินไปเยอะมากแค่ไหนนะ? เครื่องจักรกลถึงแทบจะรับมือไม่ไหวแบบนี้?
กิบสันรู้สึกว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาน่ารำคาญ หากเธอยังอยู่ตรงนี้ เขาจะซ่อนเค้กได้อย่างไร? พื้นที่ในปุ่มมิติกักเก็บของเขายังไม่เต็มเลยด้วยซ้ำ!
สวี่หลิงอวิ๋นก็ต้องสนองภายในใจเช่นกัน พอไม่ได้กินแล้วก็เดินหนีไปอย่างนั้นเหรอ?!
ฮึ่ม! เธอจะยืนจับตาดูอยู่ตรงนี้แหละ!
กิบสันมองดูหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ามองมาราวกับว่าเขาเป็นหัวขโมย ฮึ่ม! ถ้าอย่างนั้นฉันเปลี่ยนสถานที่กินก็ได้!
สวี่หลิงอวิ๋นคิดในใจ เจ้าหนู กล้าดียังไงถึงเปลี่ยนที่? ฉันจะติดตามนายไปด้วย!
กิบสันทำอะไรไม่ถูก และหันกลับมา “พี่สาว ทำไมท่านถึงเอาแต่ตามผมมาล่ะครับ?”
สวี่หลิงอวิ๋นกอดอด ยกยิ้มและกล่าวว่า “ฉันก็แค่อยากดูสุดยอดนักกินกินเค้กไม่ได้เหรอ? ช่างเถอะ มาเริ่มการกินโชว์ของนายสักที!”
กิบสันพูดไม่ออก นั่งลงบนโต๊ะและไม่พูดอะไรกับเธอ
สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกมีความสุข เจ้าตัวน้อยโกรธจัดจนไม่เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ! ตลกชะมัด!
เฮ้ ทำไมถึงมีวงกลมสีฟ้าเหลืองแสงอยู่รอบหูของเด็กคนนี้ด้วยล่ะ? สวยจังเลย!
“นายไปทำแบบนี้ที่ไหนมา? สวยจังเลย!” สวี่หลิงอวิ๋นเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ
กินสันหันศีรษะกลับไปตะปบมือที่จุ้นจ้านของเธอ และกล่าวด้วยคำพูดดุร้าย “ไม่บอกหรอก!”
สวี่หลิงอวิ๋นได้ยินเสียง ‘ผัวะ’ ขณะนั่งอยู่ด้านข้างเขา ครุ่นคิดบางอย่าง และค้นอาหารอันแสนอร่อยในมุมมิติกักเก็บของตนเอง
กุนเชียง มันเทศหวานอบแห้ง เนื้ออบแห้ง ซอสไข่ปู อาหารกระป๋อง ถังใส่น้ำตาล เค้ก…
“เคยเห็นของพวกนี้ไหม?” สวี่หลิงอวิ๋นหยิบสิ่งของเหล่านี้ขึ้นมาแสดงต่อหน้ากิบสัน “แค่บอกฉันมาว่านายไปได้มันมาจากที่ไหน แล้วฉันจะให้นายกินทั้งหมด ตกลงไหม?!”
ดวงตาของกินสันเป็นประกาย!
ดูน่าอร่อยจัง! ขอลองดมหน่อย อา! ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะดูน่าอร่อยไปหมด!
พอลองชิมเนื้ออบแห้ง ว้าว รสชาติอร่อยชะมัด!