ตอนที่ 521 คดีโศกนาฏกรรมของมนุษย์
เก๋อต้าโมโหขึ้นมาเมื่อสิ้นเสียงคำพูดของซ่งอิง
“เจ้า! ไฉนเจ้าจึงไม่รักษาคำพูด! พวกเราเอาเงินให้แล้วแท้ๆ!” เก๋อต้ากล่าวอย่างโกรธจัด
ซ่งอิงอดนึกสนุกไม่ได้ “ใครทำอะไรไว้ก็ย่อมได้รับเช่นนั้น ไฉนเจ้ายังไร้เดียงสาถึงเพียงนี้ ในทางกลับกันหากข้าเอาสูตรให้พวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าก็จะปล่อยข้าหรือ”
เก๋อต้าพลันสะดุดใจ
แน่นอนว่าไม่
แม้พวกเขาเป็นอันธพาลกันอย่างเป็นเรื่องปกติ แต่ทำงานให้ผู้จ้างทั้งทีก็ย่อมมีของแถมเล็กๆ น้อยๆ ให้ด้วยเช่นกัน อย่างเช่นผู้จ้างต้องการสูตรสบู่หอม แม้ว่าพวกเขาได้รับวิธีการทำมาแล้ว ก็จะฉวยโอกาสเดียวกันนี้สั่งสอนแม่นางคนนี้สักชุดด้วยเช่นกัน ทำให้นายจ้างพึงพอใจเต็มที่
แต่เรื่องเช่นนี้เมื่อตกมาที่ตัวเอง ก็เป็นอันรู้สึกแตกต่างออกไป
เห็นเพียง ลาตัวหนึ่งเดินเข้ามา
ลาตัวนี้…ช่างดูก้าวร้าวจริงๆ
ปากที่ใหญ่ๆ นั่นมีน้ำลายเปรอะเปื้อนอยู่รอบๆ อีกด้วย ใต้ขนตาคู่หนึ่งที่เหมือนกับพัดก็ไม่ปาน คือดวงตาสองข้างที่ทั้งกลมและโต จับจ้องจนพวกเขาขนลุกขนชัน
ไม่สิ…
ลาตัวนี้จะมาฉีกเสื้อผ้าจริงๆ หรือ!
เป็นแค่สัตว์เดียรัจฉาน ไฉนจึงฟังภาษาคนออก!?
“หลีกไป! หลีกไปสิ!” คนแรกที่กำลังถูกเข้าใกล้รีบส่งเสียงตะโกน เพียงแต่น่าเสียดาย พวกเขาเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วทั้งตัวถึงขั้นขยับไม่ไหว ทำได้เพียงดิ้นรนอยู่บนพื้น ขยับทีละนิด ยังคลานไปได้ไม่ถึงสองฝีก้าว เสื้อผ้าด้านหลังก็ถูกลางับเอาไว้แล้วลากกลับไป ต่อจากนั้น…
แคว่ก แคว่ก เสียงเนื้อผ้าถูกฉีกขาดอย่างต่อเนื่อง
ซ่งอิงถึงขั้นอายเกินกว่าจะมองดู
อย่างไรเสียต้าไป๋ก็เป็นเพียงลาตัวหนึ่ง ความสามารถในการถอดเสื้อผ้าจัดว่าธรรมดาๆ แต่ถือว่าฟันคมดีเยี่ยมทีเดียว ไม่ทันไรก็เห็นเพียงเสื้อผ้าบนตัวคนเหล่านั้น…ล้วนเป็นเศษเล็กเศษน้อยไปหมด มองดูไม่ต่างกับคดีโศกนาฏกรรมของมนุษย์
ซ่งอิงสบายใจขึ้นมาก
ยังคิดจะให้นางตัวล่อนจ้อนกลับไปอีกหรือ เหอะ ตอนนี้กรรมตามสนองทันตาเห็นแล้วสิ!
“พวกเจ้า…คงไม่ยอมกัดไม่ปล่อยและเตรียมสู้รบกันอีกครั้งหน้าหรอกกระมัง” ซ่งอิงกล่าวขึ้นอีกครั้ง
เก๋อต้ายามนี้ถึงขั้นรู้สึกอยากตายๆ ไปให้รู้แล้วรู้รอดด้วยซ้ำ
แล้วยังจะก่อสงครามอีกหรือ เขาเหล่าพี่น้องยังจะมีหน้าอยู่ได้อีกหรือไม่ยังพูดยากเลย!
เหตุผลที่ที่ผ่านมาเขาเป็นแกนนำเหล่าพี่น้องได้หลายคนขนาดนี้ ล้วนเป็นเพราะเขากระทำเรื่องต่างๆ อย่างสง่าน่าเกรงขาม! ตอนนี้กลายเป็นว่า เหล่าพี่น้องหกเจ็ดคนล้วนถูกลาตัวหนึ่งรังแก และเขาลูกพี่คนนี้น่าอนาถสุด! จากนี้ยังจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้อีก! ชีวิตของเขาจะดำเนินไปอย่างไร!
“อยากแก้แค้นก็ไม่เป็นปัญหาเช่นกัน แต่ทว่า…จำเอาไว้ด้วยว่าเตรียมเงินให้พอ ก็ถือเสียว่าเป็นค่าที่ให้ข้าแสดงฝีมือ” ซ่งอิงหัวเราะเยาะ “หลังกลับไป ทำตัวดีๆ หน่อย จากนี้ทำเรื่องชั่วๆ ก็อย่าให้ข้าพบเห็น มิเช่นนั้น…” ซ่งอิงยิ้มเล็กน้อย เตรียมแสร้งทำเป็นข่มขู่ คว้าก้อนหินขึ้นมาไว้ในมือแล้วใช้มือบีบแหลกละเอียด
รู้สึกสะใจอย่างยิ่ง
เก๋อต้าพร้อมพวกล้วนมองอย่างอึ้งทึ่ง เนื้อตัวสั่นเทิ้ม
ซ่งอิงปัดๆ มือแล้วเรียกต้าไป๋มาหา จากนั้นขึ้นไปบนรถเกวียนลาอย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะจากคนตรงหน้ากลุ่มหนึ่งที่เหมือนเปลี่ยนร่างเป็นหินไปแล้วไปอย่างห้าวหาญ
หลังจากไป ซ่งอิงคลี่ยิ้ม “ต้าลี่ เป็นเช่นไร ข้าดูมีความเป็นคนเก่งมากๆ เลยใช่หรือไม่”
“…” หนิวต้าลี่ไม่เข้าใจเลยสักนิด
ซ่งอิงมองนางผู้ซื่อบื้อสุดๆ คนนี้ ได้แต่ถอนหายใจอย่างเงียบๆ
ชีวิตนี้ดำเนินไปอย่างน่าเบื่อสุดขีดจริงๆ ความสามารถที่ยอดเยี่ยมเพียงนี้กลับไม่มีคนชมเชยและให้รางวัลเลยสักชุด
ค่ำคืนเดียวกันนั้นที่ซ่งอิงกลับไป โรงผลิตที่ใช้ทำสบู่หอมในตัวอำเภอก็ครึกครื้นขึ้นมาแล้วเช่นกัน
ท่ามกลางราตรีอันมืดมิด มีคนที่ดำทะมึนสองคนแอบลอบกระโดดข้ามสันกำแพง
เพียงแต่คนเพิ่งห้อยอยู่บนกำแพงก็มีงูตัวเล็กๆ หลายตัวเลื้อยขึ้นมาตามตีนกำแพง ส่งเสียงชวนขนหัวลุก ครั้นได้ยินเพียงเสียง ‘ฟ่อ’ ทั้งสองคนก็ข้ามกลับไปทันทีแล้วตกลงไปอย่างแรง
ร้านชุ่ยเหยียนไจรอคอยข่าวดีอยู่ตลอด
เรื่องขโมยสูตรคงเป็นไปไม่ได้ ผู้จัดการร้านจึงคิดว่าให้เอาผงพิษไปใส่ลงในสบู่หอมนั่น ขอเพียงสบู่หอมเสียชื่อเสียง ร้านว่านหลิงแห่งนี้ก็ไม่อาจแข็งข้อได้อีกต่อไป
น่าเสียดายที่รอไปรอมา คนของทั้งสองด้านที่ส่งออกไปล้วนกลับมา ทว่าแต่ละฝ่ายต่างได้แผลมาด้วย
ตอนที่ 522 เรียกราคาสูงลิ่ว
มองเห็นสิบกว่าคนกุมบาดแผลมาปรากฏอยู่ตรงหน้า ผู้จัดการร้านถึงกับรู้สึกว่าภาพฉากนี้ค่อนข้างลวงตา
“ดังนั้น…คนล่ะ แล้วสูตรเล่า” ผู้จัดการร้านและผู้ดูแลร้านหยวนจ้องมองเก๋อต้าแล้วเอ่ยถาม
“ผู้จัดการใหญ่ พวกเราพยายามสุดความสามารถแล้ว นี่ก็ถูกแม่นางผู้นั้นแย่งเงินไปด้วยห้าร้อยตำลึงเงิน บัดนี้เหล่าพี่น้องข้าจะกินข้าวยังเป็นปัญหา ท่านว่า…เงินนี่…” เก๋อต้ามองคล้ายกำลังปรึกษาหารือ แต่สีหน้าอารมณ์ที่แสดงบนใบหน้ากลับแฝงการข่มขู่เอาไว้
หลายปีมานี้เหล่าพี่น้องทำเงินได้ไม่น้อย แปดคนรวมๆ กันได้ห้าร้อยตำลึงเงิน คำนวณดูแล้วแต่ละคนเฉลี่ยกันก็ไม่ถือว่ามากเกินไป
แต่นั่นก็ไม่ใช่จำนวนเงินก้อนเล็กๆ เช่นกัน ไม่อาจให้สูญไปเปล่าๆ ทั้งอย่างนี้ได้
ผู้ดูแลร้านหยวนรู้สึกราวกับระเบิดเป็นจุณ
คำพูดนี้เขาไม่ใช่ได้ยินเป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้เว่ยไฉผู้นั้นก็เป็นเช่นนี้ จัดการเรื่องราวไม่สำเร็จแล้วยังมีหน้ามาให้เขาจ่ายเงินให้อีก!
ไฉนคนที่เจอซ่งอิงล้วนพิลึกพิลั่นเช่นนี้!
ครั้งนี้ ผู้ดูแลร้านหยวนไม่ได้ตัดบทลักษณะเช่นครั้งก่อนแล้ว เพื่อที่จะไม่นำมาซึ่งการที่คนเหล่านี้กลับมาแว้งกัดร้านชุ่ยเหยียนไจเช่นเว่ยไฉ
“เก๋อต้า ก่อนหน้านี้เราตกลงกันไว้แล้วว่าเอาสูตรมาให้แล้วจึงจะให้เงินส่วนที่เหลือ บัดนี้ไม่ได้สูตรกลับมา พวกเรา…จ่ายเงินให้ไม่ได้จริงๆ น่ะสิ หรือไม่เอาแบบนี้แล้วกัน พวกเจ้าลองคิดหาวิธีอีก หากเอาสูตรเจ้าสิ่งนี้มาอยู่ในมือได้ เช่นนั้นพวกเราก็ยินดีชดใช้ห้าร้อยตำลึงเงินนี้ให้ นอกจากนั้น…จะให้เพิ่มอีกหนึ่งร้อยตำลึงเงินด้วย” ผู้ดูแลหยวนรีบบอกกล่าวทันที
ถือว่าเขามองออก ซ่งอิงผู้นี้เป็นตอซังแข็งตอหนึ่งสินะ!
เงินทองมหาศาลมักทำให้คนใจหวั่นไหว…
เก๋อต้าขมวดคิ้วนิ่วหน้า
แต่ครั้นนึกถึงส่วนที่แปลกประหลาดของซ่งอิงนั่นแล้ว เขาก็สูญเสียความฮึกเหิมไปเล็กน้อยทันใด
“หรือว่าพวกเจ้ากลัวนางผู้เป็นหญิงสาวคนหนึ่งเช่นนั้นหรือ นั่นมิใช่สิ่งชั่วร้ายอันยิ่งใหญ่เสียหน่อย ต่อให้พละกำลังมากหน่อยและทุบตีคนเป็น แต่ตราบใดที่พวกเจ้าหาวิธีที่ถูกต้อง อยากทำให้สำเร็จย่อมไม่ยากแน่ เราก็ร่วมมือกันแล้วหลายครั้ง หากแม้แต่เรื่องเล็กแค่นี้ยังทำไม่สำเร็จ เช่นนั้นร้านชุ่ยเหยียนไจพวกเราต่อจากนี้…เกรงว่าจำเป็นต้องไปจ้างคนอื่นทำงานแล้วละ…” ผู้ดูแลร้านหยวนกล่าวขึ้นอีกครั้ง
เก๋อต้าไม่คล้อยตามคงเป็นไปไม่ได้
“ไม่ได้ ซ่งอิงผู้นั้นพละกำลังมากมายชวนตกใจ พวกเจ้าไม่เคยเห็น นางบีบก้อนกินแหลกละเอียดด้วยมือเดียวเท่านั้น! พวกเราพี่น้องตกไปอยู่ในมือนาง เช่นนั้นล้วนไม่ได้อะไรดีๆ แน่!” เก๋อต้าเอ่ยปาก แต่แล้วก็กล่าวขึ้นอีกครั้ง “ยกเว้นก็แต่…ยกเว้นก็แต่ห้าร้อยตำลึงเงินที่พวกเราสูญเสียไป พวกเจ้าให้เพิ่มหนึ่งพันตำลึงเงิน พวกเราก็จะกัดฟันรับงานนี้ต่อ มิเช่นนั้น…หากไม่ได้ ข้ากล้าบอกเลยว่า ต่อให้เจ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น ผลสุดท้ายก็เช่นเดียวกัน”
“พวกเจ้านี่เรียกราคาสูงลิ่วเกินจริงเห็นๆ! ก่อนหน้านี้ก็ให้มัดจำพวกเจ้าไปแล้วหนึ่งร้อยตำลึงเงิน!” ผู้จัดการร้านลุกพรวดขึ้นยืน
ขูดเลือดเกินไปแล้ว นี่ใช่การต้องการเงินเสียที่ไหน เป็นการเอาชีวิตกันเห็นๆ!
หนึ่งพันห้าร้อยตำลึงเงิน นั่นต้องขายชาดกี่ตลับ?!
ผู้ดูแลร้านหยวนเคยติดต่อกับซ่งอิงมาก่อน รู้ว่าคนผู้นี้เป็นผู้มากความสามารถ
“จะอย่างไรร้านชุ่ยเหยียนไจพวกเราก็ต้องเข้าใจแผนการของพวกเจ้าไว้สักหน่อยกระมัง หนึ่งพันห้าร้อยตำลึงเงินไม่ใช่จำนวนตัวเลขน้อยๆ” ผู้ดูแลร้านหยวนให้ผู้จัดการร้านสงบนิ่งเอาไว้
ทั้งสองคนจับจ้องไปที่เก๋อต้าผู้นั้น
“พวกเราพี่น้องหกเจ็ดคนแม้ว่าไม่มีเงินเหมือนพวกเจ้าร้านชุ่ยเหยียนไจ แต่ในอำเภอหลี่แห่งนี้ก็มีลู่ทางเช่นกัน ขอเพียงเงินมากพอ ย่อมมีวิธีการจัดการนางแน่! หนึ่งพันห้าร้อยตำลึงเงิน ทำให้ซ่งอิงผู้นั้นเจอเรื่องยุ่งยากหน่อย และไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข หากอยากจะได้สูตรและถึงขั้นเอาชีวิตน้อยๆ ของแม่นางผู้นั้น…ราคาขาดตัว สามพันตำลึงเงิน!”
“…” ผู้ดูแลร้านหยวนเบิกตาโต
กล้าดีนี่ เมื่อครู่ยังนับว่าน้อยไปอีกหรือ
“ผู้จัดการร้านใหญ่ พวกเราก็ไม่ใช่พวกโง่เขลาเช่นกัน ซ่งอิงเพิ่งขายสบู่หอมได้กี่วันเอง บัดนี้ซื้อได้แม้กระทั่งลานบ้านขนาดใหญ่แล้ว สามพันตำลึงเงินเป็นแค่ขนหน้าแข้งพวกท่าน ภายภาคหน้าไม่แน่ว่าจะทำเงินได้หลายหมื่นตำลึงเงิน! เราก็ไม่ได้ละโมบโลภมากเช่นกัน แค่ต้องการเงินน้อยนิดนี้ซื้อชีวิตก็เท่านั้นเอง นับว่าเห็นแก่หน้าท่านมากพอแล้ว”