“หลับตาลง”
น้ำเสียงชัดเจนแต่แผ่วเบาของไป๋หลี่เจียเจวี๋ยดังขึ้นในหูของเฮ่อเหลียนเวยเวย นางเงยหน้าขึ้น จากนั้น ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยก็ก้มหน้าลง ก่อนจะเอื้อมมือหยิบชุดแต่งงานผ้าไหมนั้นมาปิดใบหน้าครึ่งล่างของหญิงสาวเอาไว้ เขามองขนตายาวของเฮ่อเหลียนเวยเวย และน้ำตาที่อยู่ล่างขนตา แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
อะไรกัน เฮ่อเหลียนเวยเวยกะพริบตาด้วยความสับสน
ในขณะนั้นเอง
จู่ๆ ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยก็โน้มตัวมาจุมพิตที่ริมฝีปากของเฮ่อเหลียนเวยเวยผ่านชุดแต่งงาน
เฮ่อเหลียนเวยเวยงุนงง นางรู้สึกถึงความนุ่มนวลของผ้าไหม และรู้สึกถึงลมหายใจของไป๋หลี่เจียเจวี๋ยผ่านผ้าไหมผืนนั้น มันคือลมหายใจเย็นๆ ของไป๋หลี่เจียเจวี๋ย
นางมองดูดวงตาคู่สวยจนน่าประหลาดใจที่อยู่ตรงหน้า แล้วก็ตกอยู่ในภวังค์
นี่มันอะไรกัน
“แค่เป็นการปรับตัวล่วงหน้า” หลังจากจุมพิตเสร็จ ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยก็ยืดตัวตรง ท่าทีของเขาแผ่วเบาและอ่อนโยนราวกับว่าเขาไม่ใช่คนที่เพิ่งจูบนางเมื่อครู่นี้
ไม่มีใครรู้ว่าในขณะนั้น สิ่งเดียวที่เขาต้องการทำคือการจุมพิตนางเท่านั้น…
เฮ่อเหลียนเวยเวยกระแอมไอสองครั้ง “คราวหน้า หากองค์ชายต้องการจะปรับตัวล่วงหน้า ก็ช่วยบอกข้าก่อน ข้าจะได้หาสิ่งที่หนากว่านี้มาใช้” นางมีเชื้อโรคมากมายเพียงใดกัน จนทำให้เขาต้องจุมพิตนางผ่านชุดแต่งงานเช่นนี้
แม้ว่ามันจะปลอดภัยมาก และมันก็เป็นการยืนยันอีกครั้งว่าข้อตกลงของพวกเขาก่อนหน้านี้นั้นสมบูรณ์แบบก็ตาม
องค์ชายสามยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขารู้จักเฮ่อเหลียนเวยเวยดี และเรื่องความสะอาดนั้นก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้าง รวมถึงการปรับตัวล่วงหน้าก็เป็นเพียงข้ออ้างด้วยเช่นกัน เขารู้จักนิสัยของนางดี ดังนั้น เขาจึงไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ก่อนงานแต่งงาน…
ในช่วงค่ำ ณ จวนอ๋องมู่หรง
“การประลองยุทธ์ในครั้งนี้ อดีตฮ่องเต้ได้ลดเงินที่พวกเราเคยฝังไว้ครึ่งหนึ่ง หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากไอ้เวรที่ไม่เกรงกลัวอะไรเลยนั้น พวกเราก็ไม่ควรอยู่เฉยเช่นนี้ ท่านพ่อ ถึงเวลาแล้วที่ผู้หญิงคนนั้นจะต้องกลับมา”
คนที่พูดนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นฮองเฮานั่นเอง
มู่หรงอ๋องหลับตาลง “ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม”
“ท่านพ่อหมายความว่าจะให้ข้ารอต่อไปเช่นนั้นหรือ” เล็บยาวที่แหลมคมของฮองเฮาจิกผ้าเช็ดหน้าสีขาวในมือ “หากข้าต้องรอนานกว่านี้ ไอ้เวรนั่นก็จะแต่งงานจริงๆ และในระยะเวลาหนึ่งปีครึ่ง อดีตฮ่องเต้ก็จะต้องสั่งให้ฮ่องเต้ส่งต่อบัลลังก์ให้กับไอ้ระยำนั่น!”
มู่หรงอ๋องมองนางและครุ่นคิด “พวกเราต้องรอจนกว่านางจะแต่งงาน แต่ก่อน เฮ่อเหลียนเวยเวยเป็นเพียงคนไร้ค่าก็จริง แต่ตอนนี้ เมื่อดูจากสถานการณ์แล้วการที่จะไปยั่วยุนางนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดเลย นางจะยอมให้คนเดินเข้าประตูมาง่ายๆ เช่นนั้นหรือ นอกจากนี้ ต่อให้นางจะมีอำนาจมากเพียงใด แต่ด้วยรูปลักษณ์ของนางแล้ว เฮ่อเหลียนเวยเวยก็ต้องรู้สึกมีปมด้อยอยู่ลึกๆ ในใจ องค์ชายสามไม่ได้อยากจะแต่งงานกับนางหรอก เขาเพียงแค่ต้องยอมทำตามความต้องการของอดีตฮ่องเต้เท่านั้น ระหว่างพวกเขาไม่มีอะไรต่อกัน พวกเขาอาจอยู่ด้วยกันอย่างสันติ และองค์ชายสามก็อาจสนใจในตัวนางเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่เมื่อผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัวขึ้น องค์ชายสามก็จะไม่รู้สึกสนใจในตัวนางอีก และไล่นางออกไป ก่อนจะหาพระชายาคนใหม่ ความหึงหวงของผู้หญิงนั้นเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด เฮ่อเหลียนเวยเวยก็คงจะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้อยู่ต่ออย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อถึงตอนนั้น เราก็จะมีโอกาส…”
“ผู้หญิง ผู้หญิงคนใดหรือ” มู่หรงฉางเฟิงขมวดคิ้ว “ท่านพ่อหมายความว่าเหตุผลที่องค์ชายสามแต่งงานกับเฮ่อเหลียนเวยเวยในตอนนี้ เป็นเพียงเพราะสาวใช้คนนั้นหรือ”
มู่หรงอ๋องยิ้ม “ฉางเฟิง เจ้ายังเด็กนัก มีเพียงขุนนางระดับอาวุโสเท่านั้นที่จะมองเรื่องแบบนี้ออก องค์ชายสามเพียงแค่หลอกใช้เฮ่อเหลียนเวยเวยในการแต่งงานก็เท่านั้น มิเช่นนั้นแล้ว ทำไมเขาถึงต้องเลือกเฮ่อเหลียนเวยเวยด้วยเล่า ก็เพราะว่าในอนาคต เขาจะได้ไล่นางออกไปได้อย่างง่ายดายอย่างไรล่ะ”
มู่หรงฉางเฟิงไม่ได้ยินสิ่งที่พ่อของเขาพูดอีกต่อไป เขารู้สึกหนักใจอย่างมาก
เฮ่อเหลียนเวยเวยอาจจะคิดว่าเขาเป็นผู้ชายงี่เง่า
แต่องค์ชายสามก็เช่นกัน
ยิ่งไปกว่านั้น องค์ชายสามยังไม่เข้าใจนางเลย เฮ่อเหลียนเวยเวยไม่มีวันยอมให้สามีของตนเองมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงอื่น หากนางรู้ว่าเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้น นางก็จะตัดใจอย่างเด็ดขาด เหมือนกับที่นางไม่เหลือเยื่อใยให้กับเขาเลยแม้แต่น้อย…
งานอภิเษกสมรสขององค์ชายสามใกล้เข้ามาแล้ว นั่นหมายความว่าในช่วงเวลานี้ ราชสำนักกำลังวุ่นวายมาก มีผู้คนมากมายที่ไม่ต้องการให้จัดงานอภิเษกสมรสครั้งนี้ขึ้น และมีผู้คนอีกจำนวนนับไม่ถ้วนที่มาที่นี่เพราะงานอภิเษกสมรสครั้งนี้โดยเฉพาะ
ในขณะที่เฮ่อเหลียนเวยเวยเพิ่งจะวางชุดแต่งงานกลับที่เดิม และแต่งตัวแต่งหน้าตามปกติของตนเอง นางก็เห็นเด็กชายหัวโล้นคนหนึ่งเดินมาแต่ไกล เขาถือไม้เท้าอยู่ในมือ และมองดูนางอย่างจริงจัง
เฮ่อเหลียนเวยเวยเลิกคิ้วขึ้นและกำลังจะเอ่ยถาม
องค์ชายเจ็ดทำตัวบึ้งตึง และพูดเพียงสองสามคำ “คารวะ พี่สะใภ้”
พี่สะใภ้หรือ เฮ่อเหลียนเวยเวยรู้สึกงุนงงกับคำพูดนั้นเล็กน้อย
เด็กชายเงยหน้าขึ้นราวกับเป็นผู้ใหญ่ตัวเล็ก “พี่สามของข้าอยู่ที่ใดหรือ”
เฮ่อเหลียนเวยเวยรู้สึกอยากจะกอดและลูบศีรษะของเขา
“ตามหาข้าอยู่หรือ” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยออกมาจากด้านใน เขามองเฮ่อเหลียนเวยเวย ก่อนจะมองเด็กชายหัวโล้นตัวน้อย
ดูเหมือนว่าเด็กชายตัวน้อยจะไม่เข้าใจสีหน้าของพี่สาม เขาดึงหน้าและวางไม้เท้าลงบนพื้น “มีคนมาท้าดวลพี่สาม และตอนนี้เขาก็อยู่กับเจ้าสำนักแล้ว”
“ข้ารู้แล้ว” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยตอบกลับพร้อมกับถอนหายใจ เขาก้าวไปข้างหน้าและหันกลับมามอง “ให้ใครสักคนมาช่วยอุ้มเจ้า ขาสั้นๆ นั้นทำให้เจ้าเดินช้าเกินไป”
องค์ชายเจ็ดมองลงไปที่ขาอวบอ้วนและสั้นเหมือนรากบัวของตนเอง แล้วริมฝีปากเล็กๆ ของเขาก็กระตุกอย่างงุนงง ขาของเขาสั้นก็จริง แต่เขาไม่ได้เชื่องช้าอะไร เพราะเขารู้จักวิชาตัวเบา!
ตอนที่เขาอายุได้สี่ขวบ พี่สามได้หยิบตำรามาเล่มหนึ่ง ก่อนจะจับคางเขา และบอกว่าในฐานะของลูกผู้ชายคนหนึ่ง เขาไม่ควรถูกอุ้มอยู่ตลอดเวลา ในเวลานั้น เขามักจะเดินตามหลังพี่สามของตนเองเสมอ แล้วทำไมตอนนี้ จู่ๆ พี่สามถึงอยากให้มีคนอุ้มเขาเล่า…
องค์ชายเจ็ดมองไป๋หลี่เจียเจวี๋ยอย่างสงสัย และเห็นสายตาที่อีกฝ่ายมองเฮ่อเหลียนเวยเวย ทันใดนั้น เขาก็เข้าใจในคำพูดที่พี่สามหมายถึง
เตาะแตะเตาะแตะ
เขารีบวิ่งไปหาเฮ่อเหลียนเวยเวยและยื่นมือน้อยๆ ออกไป ใบหน้าของเขาดูเขินอาย เพราะอย่างไรผู้หญิงผู้ชายก็ไม่ควรจะแตะตัวกัน “พี่สะใภ้ ช่วยอุ้มข้าหน่อยได้หรือไม่”
“แน่นอน” เฮ่อเหลียนเวยเวยไม่อาจตื่นเต้นไปมากกว่านี้อีกแล้ว นางก้มตัวลงและอุ้มเขาขึ้นมา ริมฝีปากของนางโค้งเป็นรอยยิ้ม “ในอนาคต เจ้าสามารถขอให้ข้าอุ้มเจ้าได้ตลอดเลย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ องค์ชายเจ็ดก็รู้สึกเศร้าใจ ภาพลักษณ์ความเป็นชายชาตรีของเขาหายวับไปทันที
เฮ้อ ทำไมเขาถึงต้องยอมทำทุกอย่างให้พี่สามด้วยเล่า
แต่…
“พี่สะใภ้ ท่านชอบมู่หรงซื่อจื่อไม่ใช่หรือ” องค์ชายเจ็ดรู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องรู้ความจริงในข้อนี้อย่างชัดเจน เผื่อว่าในอนาคต พี่สามของเขาจะได้ไม่ถูกทอดทิ้ง เมื่อเขาอารมณ์ไม่ดี เขาก็จะกลายเป็นคนที่น่ากลัว