เมื่อสบตากับดวงตาดำขลับฉายแววเคร่งขรึมดุดันคู่นั้น พร้อมกับคำถามของเขา เฉินฮวนฮวนมั่นใจว่าเขารู้แล้ว
ทันใดนั้น เธอร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจ น้ำตาไหลไม่ยอมหยุด ร่างกายสั่นระริกไปทั้งร่าง ราวกับว่าอีกไม่นานตัวเองจะพบสิ่งเดียวกันกับหลิ่วเยว่เอ่อร์และซูเสวี่ย
“คุณจะร้องทำไม!” เฟิงหานชวนมองหญิงสาวที่น้ำตาคลอเบ้าตรงหน้าเขา ความกรุ่นโกรธทั้งหมดก็หายไปในทันที แม้กระทั่งหัวใจของเขาก็บีบแน่นจนรู้สึกเจ็บ
เขาแค่ถามเธอ เธอก็ร้องไห้หนักขนาดนี้เลย?
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเห็นเธอร้องไห้ เขาทนไม่ได้ที่จะถามเธออีก
“คุณรู้แล้วใช่ไหม เฟิงหานชวน คุณอย่าทำอะไรเธอได้ไหม คุณปล่อยเธอได้ไหม ฉันขอร้องคุณล่ะ เราไม่เคยยุ่งกับคุณ ทำไมคุณต้องทำกับเธอขนาดนี้…” เฉินฮวนฮวนร้องไห้สะอึกสะอื้น
เธอเห็นใจหลิ่วเยว่เอ่อร์ และปีศาจร้ายก็อยู่ตรงหน้าเธอ ตัวเธอเองก็กลัวจนพูดจาไม่เป็นขั้นเป็นตอน นอกจากขอความเมตตาจากเขา เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
แต่เฟิงหานชวนกลับนิ่งไป
อย่าทำอะไรเธอได้ไหม ปล่อยเธอไปได้ไหม เธอหมายถึงเรื่องที่ส่งคนไปทำร้ายเยี่ยจิ่งเฉิน?
นึกแล้วเชียว เธอสงสารเยี่ยจิ่งเฉินเข้าแล้ว
ผู้ชายคนนั้น ทั้งไม่เอาไหนทั้งไร้ความสามารถ แถมยังนอกใจอีก แม้กระทั่งถ่ายรูปของพวกเขามาข่มขู่ ทำไมเฉินฮวนฮวนยังคิดถึงเขาอยู่
“คุณบอกว่าขอบคุณผมไม่ใช่เหรอ คุณมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ” เฟิงหานชวนกำลังโกรธเหมือนไฟสุมอก เขาตะคอกใส่เฉินฮวนฮวน
เมื่อออกจากบ้านตระกูลเฟิง เขารู้สึกได้ว่าเธอมีความสุข หรือว่าทั้งหมดนี้เธอเสแสร้งอย่างนั้นเหรอ
หรือบางที สิ่งที่เธอมีความสุขคือการได้คฤหาสน์ของแม่กลับมา และลงโทษคนตระกูลเฉิน ทว่าความจริงแล้วในใจเธอสงสารเยี่ยจิ่งเฉินมาโดยตลอด
เมื่อเฉินฮวนฮวนได้ยินเสียงตะคอกที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธของเฟิงหานชวน เธอนิ่งชะงักไปทันที
เฟิงหานชวนพูดขอบคุณเรื่องอะไร เขาหมายความว่า เขาช่วยเธอลงโทษคนตระกูลเฉิน และช่วยเธอแย่งคฤหาสน์กลับคืนมา ดังนั้นเธอต้องขอบคุณเขา?
“คุณ…คุณอยากให้ฉันขอบคุณคุณยังไง” เสียงของเฉินฮวนฮวนสั่นเครือเล็กน้อย
เดิมทีในใจเธอรู้สึกขอบคุณเฟิงหานชวนมาก ทว่าหลังจากรู้สิ่งที่เขาทำกับหลิ่วเยว่เอ่อร์ เธอก็เหลือเพียงความหวาดกลัวให้กับเฟิงหานชวนเท่านั้น
ดังนั้นตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าเฟิงหานชวนพูดเรื่องขอบคุณขึ้นมา เขาต้องการทำอะไร
“ขอบคุณทำไม” ใบหน้าของเฟิงหานชวนอึมครึมยิ่งกว่าเดิม
มากจนกระทั่งคุกรุ่นเป็นพิเศษ
เมื่อเฉินฮวนฮวนเห็นสีหน้าของเขา ร่างกายของเธอสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว เธอรีบหลับตาลง
เฟิงหานชวนเพียงรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ เขาช่วยเธอ และปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี แต่เธอกลับไม่อยากมองเขาสักนิดเลยเหรอ
เขาหัวเราะเย้ยหยันตัวเองออกมา เฟิงหานชวนปล่อยหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่ห้องน้ำ
เมื่อเห็นแผ่นหลังของเฟิงหานชวน ทันทีที่ประตูปิดลงดัง “ปัง” ขาทั้งสองข้างของเฉินฮวนฮวนอ่อนปวกเปียก และทรุดตัวลงไปนั่งกองกับพื้นด้วยความหวาดกลัว
……
เฟิงหานชวนอาบน้ำเย็นในห้องน้ำ พยายามระงับอารมณ์หงุดหงิดและความเดือดดาลภายในใจ
เขาทำได้เพียงปลอบใจตัวเองว่า เมื่อคืนเฉินฮวนฮวนเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นสามีของเธอ จะให้เธอตกหลุมรักเขาเพียงชั่วข้ามคืน ความเป็นไปได้แทบจะไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงเอาเสียเลย
ดังนั้น เขาไม่สามารถรุนแรงกับเธอขนาดนั้น และยิ่งไม่สามารถโมโหใส่เธอ
ยิ่งโมโหและรุนแรงมากเท่าไร ก็ยิ่งผลักเฉินฮวนฮวนให้ไกลออกไปมากขึ้นเท่านั้น
เยี่ยจิ่งเฉินเป็นเพียงคนหนึ่งที่บังเอิญพบเฉินฮวนฮวนก่อนเขาเท่านั้นเอง เขาไม่เชื่อว่าตัวเองจะแพ้ให้กับเยี่ยจิ่งเฉิน
หลังจากสวมชุดคลุมอาบน้ำออกมา เฟิงหานชวนเห็นเฉินฮวนฮวนนั่งเหม่ออยู่บนพื้นหน้าประตู เขาสาวเท้าเดินไปหา และก้มลงช้อนตัวเธออุ้มขึ้นมา
เมื่อเฉินฮวนฮวนกลับมารู้สึกตัว เธอก็ถูกอุ้มลอยอยู่กลางอากาศ เมื่อเห็นใบหน้าของเฟิงหานชวน เธอถึงกับกรีดร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ
เฟิงหานชวนไม่สนใจเธอ เขาอุ้มเธอมานั่งบนโซฟา จากนั้นเขาจึงย่อตัวลงนั่งยองๆ ตรงหน้าเธอ
เฉินฮวนฮวนคิดว่าตัวเองจะถูกเฟิงหานชวน…แต่ใครจะรู้ เฟิงหานชวนกลับไม่ได้ทำอะไรเกินเลย แถมยังเอื้อมมือไปกุมมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน
สีหน้าของเขาอ่อนโยนลงมาก ไม่เคร่งขรึมดุดันเหมือนก่อนหน้านี้ แม้แต่เฉินฮวนฮวนยังสงสัยว่า ชายหนุ่มตรงหน้าเธอได้เปลี่ยนจิตวิญญาณไปแล้ว
“ผมขอโทษ เมื่อกี้ผมไม่ควรโมโหใส่คุณ” เฟิงหานชวนพยายามใช้น้ำเสียงที่นุ่มนวลมากที่สุด เขาแตกต่างจากปกติโดยสิ้นเชิง
เฉินฮวนฮวนนิ่งไป และตกใจเล็กน้อย ตอนนี้เฟิงหานชวนกำลังขอโทษเธอเหรอ
นี่คือเฟิงหานชวนคนที่หลิ่วเยว่เอ่อร์พูดจริงๆ เหรอ
“คุณ…” เฉินฮวนฮวนอ้าปากจะถาม แต่ก็ไม่กล้าถามเรื่องนี้
เธอไม่สามารถถามได้ หากเรื่องนั้นเป็นความจริง ถ้าเธอถามออกไปจะทำร้ายหลิ่วเยว่เอ่อร์ได้
“เพราะว่าคุณหลอกผม ผมก็เลยโกรธมาก ตอนนี้ผมจะถามคุณตามตรง ในใจคุณยังมีเยี่ยจิ่งเฉินอยู่ใช่ไหม” เฟิงหานชวนรู้สึกอึดอัดที่เก็บมันไว้ในใจ เขาจึงถามออกไปตามตรง
เรื่องนี้จำเป็นต้องหาทางออก ยิ่งยืดเวลาออกไปมากเท่าไร ก็ยิ่งไม่ดีมากเท่านั้น แม้ว่าเขาจะไม่อยากพูดถึงชื่อเยี่ยจิ่งเฉิน แต่เขาจำเป็นต้องให้เฉินฮวนฮวนพูดออกมาด้วยตัวเอง
“หะ? เยี่ยจิ่งเฉิน?” เฉินฮวนฮวนตกตะลึงในทันที ในหัวสมองสับสนวุ่นวายไปหมด
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ หรือว่าเรื่องที่เฟิงหานชวนหมายถึงหลอกเขา ไม่ใช่เรื่องหลิ่วเยว่เอ่อร์
ทำไมจู่ๆ เขาพูดถึงเยี่ยจิ่งเฉินขึ้นมา
“ทำไมตอนบ่ายคุณไปเยี่ยมแม่ของเยี่ยจิ่งเฉิน แต่กลับปิดบังผม แถมยังไม่ยอมให้ซูอวี่ตามไป” คำพูดของเฟิงหานชวนเต็มไปด้วยความหึงหวง
“ฉัน…” เฉินฮวนฮวนตกใจ ที่แท้เรื่องถูกหลอกที่เฟิงหานชวนหมายถึงคือเรื่องนี้นี่เอง
“หรงจิ่นซิวบอกว่าเห็นคุณที่โรงพยาบาล พบว่าชื่อของคนไข้ที่คุณมาเยี่ยมคือหลี่ซูฉิน แม่แท้ๆ ของเยี่ยจิ่งเฉิน” ใบหน้าของเฟิงหานชวนอึมครึมลง น้ำเสียงก็ทุ้มต่ำลงมากเช่นกัน “เขานอกใจไปกับเฉินซินโหรวตั้งนานแล้ว คุณกลับยังไปเยี่ยมแม่ของเขา ถึงขนาดอยู่เป็นเพื่อนแม่ของเขาด้วยกัน คุณยังมีเขาอยู่ในใจ”
น้ำเสียงทุ้มต่ำมาพร้อมกับความผิดหวัง
เฟิงหานชวนเพียงเกลียดตัวเองที่ไม่ได้พบเฉินฮวนฮวนเร็วกว่านี้ และไม่ได้ครอบครองพื้นที่ในหัวใจเธอก่อนเยี่ยจิ่งเฉิน
“ไม่ ไม่ใช่นะ” เฉินฮวนฮวนโผล่งออกไป นี่เป็นปฏิกิริยาแรกของเธอ
ในใจของเธอยังมีเยี่ยจิ่งเฉินได้อย่างไร เธอเห็นเยี่ยจิ่งเฉินก็แทบจะอาเจียนออกมาแล้ว
“ไม่ว่าจะทดลองแต่งกันหรือไม่ ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว ระหว่างสามีภรรยาไม่ควรมีความลับต่อกัน” เฟิงหานชวนรู้สึกว่าเฉินฮวนฮวนปากไม่ตรงกับใจ น้ำเสียงของเขาจริงจังมากยิ่งขึ้น
เฉินฮวนฮวนไม่สนว่าเฟิงหานชวนเป็นคนอย่างไร แต่เธอตั้งใจจะอธิบายเรื่องนี้ให้กระจ่างชัดว่า ในใจของเธอไม่มีเยี่ยจิ่งเฉินแล้วจริงๆ
ทว่า เมื่อเธออ้าปากจะอธิบาย จู่ๆ เธอก็สังเกตเห็นบางอย่าง เธอขมวดคิ้วเข้ากันทันที และถามขึ้นว่า “คุณส่งคนสะกดรอยตามฉัน?”
ไม่อย่างนั้น เฟิงหานชวนจะรู้ได้อย่างไรว่า เธอกับเยี่ยจิ่งเฉินอยู่เป็นเพื่อนหลี่ซูฉินด้วยกัน
ขณะที่เธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาล เธอบังเอิญพบกับหรงจิ่นซิวที่หน้าประตู หรงจิ่นซิวคงไม่ตรวจสอบบันทึกการเยี่ยมของเธอ และไม่ตรวจสอบกล้องวงจรปิดหรอกใช่ไหม
นี่คงไม่วุ่นวายกับเธอมากเกินไป หรือว่ามีวัตถุประสงค์อื่นกับเธอหรอกใช่ไหม
“ผมเปล่า” เฟิงหานชวนปฏิเสธ แต่เขายอมรับว่า “ผมไม่ได้ส่งคนสะกดรอยตามคุณ แต่ผมให้หรงจิ่นซิวตรวจสอบกล้องวงจรปิดคุณที่โรงพยาบาล