0
บทที่ 331 คนแปลกหน้าทั้งสอง
บทที่ 331 คนแปลกหน้าทั้งสอง
‘ดูไม่มีเรี่ยวแรงเลย’ อู๋ฝานพึมพำกับตัวเองขณะมองเจ้าหย้าหนานที่หลับไปแล้ว
หลังเจ้าหย้าหนานหลับ อู๋ฝานก็ออกจากห้องออฟฟิศ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนการพักผ่อน
ตอนนี้เข้าใกล้เที่ยงคืนแล้ว สภาพแวดล้อมที่นี่ไม่อำนวยให้อู๋ฝานเทเลพอร์ต อีกทั้งเจ้าหย้าหนานยังล้มป่วย และโรงงานเฟอร์นิเจอร์ก็ต้องการให้เขาช่วยดูแล เพื่อไม่ให้สินค้าที่ผลิตเสร็จเรียบร้อยแล้วเกิดสูญหายหรืออุบัติเหตุ
แม้ตอนนี้จะดึกมากแล้ว แต่โรงงานเฟอร์นิเจอร์ก็ยังคงทำงานเต็มอัตรา บรรดาช่างฝีมือทั้งหลายต่างก็เลิกงานกลับบ้านกันไปแล้ว งานของพวกเขาจะทำในช่วงกลางวัน ส่วนคนที่อยู่ที่นี่ตอนกลางคืนจะเป็นลูกศิษย์หรือไม่ก็คนงานทั่วไป พวกเขาจะทำงานในส่วนที่ง่าย งานที่ซับซ้อนนั้นจำเป็นต้องใช้ช่างฝีมือมากประสบการณ์ในการทำ ดังนั้นจึงต้องรอช่วงกลางวันเพื่อให้ช่างฝีมือระดับอาจารย์มาจัดการ ช่วงที่ผ่านมา อู๋ฝานจะเจียดเวลาของตนเองมาในตอนกลางวัน เพื่อมีส่วนร่วมในการผลิตเฟอร์นิเจอร์ และสอนเหล่าอาจารย์ช่างฝีมือ
ดังนั้น ทุกคนในโรงงานเฟอร์นิเจอร์แห่งนี้จึงรู้จักอู๋ฝาน พวกเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายคือเถ้าแก่ของโรงงาน และยังมีฝีมือเหนือกว่าอาจารย์ของพวกตน
เมื่อไม่มีอะไรทำ อู๋ฝานจึงใช้เวลาที่มีชี้แนะลูกศิษย์ช่างฝีมือ ทำให้พวกเขาได้เรียนรู้และเข้าใจกันด้วยตัวเอง ฝีมือของอีกฝ่ายสูงยิ่งกว่าอาจารย์สอนงานของพวกเขา โอกาสที่ได้รับการชี้แนะส่วนตัวนั้น นับเป็นเกียรติและโชคสำหรับพวกเขา ไม่ว่าใครต่างก็ตั้งใจฟังคำอธิบายของชายหนุ่มกันอย่างเต็มที่
อู๋ฝานเดินเตร่ไปมาในโรงงานเฟอร์นิเจอร์อยู่พักหนึ่ง เพื่อชี้แนะคนที่ยังทำงาน ทำให้ไม่มีอะไรน่าเบื่อแม้แต่น้อย
จนกระทั่งเกือบจะตีสอง อู๋ฝานบังเอิญเห็นร่างคนสองคนที่กำลังลักลอบผ่านประตูของโรงงานเฟอร์นิเจอร์เข้ามา ตอนแรกชายหนุ่มไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะคิดว่าเป็นคนงานที่ออกไปเข้าห้องน้ำแล้วเพิ่งกลับมา
แต่หลังหันหลังกลับและเดินได้ครู่หนึ่ง อู๋ฝานพลันต้องหยุดฝีเท้า “ไม่ใช่สิ!”
อู๋ฝานหันกลับไปในทันที สายตาจ้องทิศทางเมื่อครู่ พร้อมพบว่าคนทั้งสองไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว พวกเขาคงจะเข้าไปในโรงงานเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่ทราบว่ามุ่งหน้าไปที่ใด
อู๋ฝานเผยสีหน้าเคร่งเครียด ตอนนี้เดินไปยังจุดที่เห็นคนทั้งสองเมื่อครู่ เพื่อพยายามหาร่องรอยที่อีกฝ่ายมุ่งหน้าไปบราวนี่ออนไลน์
อู๋ฝานแทบจะแน่ใจว่าสองคนนั้นไม่ใช่คนงานของโรงงานเฟอร์นิเจอร์แห่งนี้อย่างแน่นอน!
แม้โรงงานเฟอร์นิเจอร์แห่งนี้จ้างคนมาทำงานในช่วงกลางคืน แต่ก็ไม่ใช่คนจำนวนมากมาย มีแค่ราวสามสิบคน และอู๋ฝานเพิ่งเดินวนครบไปรอบหนึ่ง ทั้งสามสิบคนเหล่านั้นต่างก็กำลังทำชิ้นส่วนประกอบ อีกทั้งสองคนนั้นก็ไม่ใช่ใครในพวกเขาเหล่านั้น!
เป็นเพราะค่าสถานะสติปัญญาที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ความทรงจำของอู๋ฝานในตอนนี้จึงดียิ่งกว่าเก่า ขณะเดินไปทั่วรอบหนึ่ง ถึงจะไม่ได้ตั้งใจนับจำนวนคน ทว่าเขาก็ได้เจอกับทุกคน ดังนั้นจึงจดจำรูปลักษณ์ท่าทางของพวกเขาได้ และเมื่อครู่นี้ก็ไม่มีใครเดินไปเข้าห้องน้ำแม้แต่คนเดียว
ดังนั้นคนสองคนเมื่อครู่นี้ย่อมไม่ใช่คนของโรงงานเฟอร์นิเจอร์ แม้นอกโรงงานจะมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคอยตรวจตราและเฝ้าระวังอยู่ แต่ในช่วงเวลาอ่อนไหวเช่นตอนนี้ อู๋ฝานมองว่าควรตรวจสอบให้รอบคอบจะดีกว่า
เมื่อมาถึงสถานที่ที่พบคนทั้งสองเป็นครั้งสุดท้าย อู๋ฝานก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของสองคนนั้นแล้ว เขาจึงเริ่มสำรวจหาอีกฝ่ายไปทั่วโรงงาน เพราะมีค่าสถานะความว่องไวสูง แม้จะไม่ได้วิ่ง ทว่าความเร็วก็ไม่ได้ช้าแต่อย่างใด
เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว และหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด อู๋ฝานจึงไม่ได้ขอให้คนงานคนอื่นช่วยตามหา อย่างไรโรงงานแห่งนี้ก็ไม่ได้ใหญ่โตถึงขนาดนั้น ด้วยความเร็วของเขา ย่อมสามารถค้นหาทั่วทั้งโรงงานได้ไม่ยาก
“เร็วเข้า”
“จะรีบทำไมเล่า คนงานพวกนั้นยุ่งกับงานตัวเองขนาดนั้น ไม่มีเวลาสนใจทางนี้หรอก”
“ฉันกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นต่างหาก”
“เรื่องไม่คาดฝันอะไรอีก? พวกเราไม่ได้ทำงานนี้กันครั้งแรกนะ จะกลัวทำไม”
“ครั้งก่อนที่นี่ไม่ได้มีคนงานอยู่เยอะขนาดนี้นี่! ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว”
“ทำไมตอนรับเงินมาไม่เห็นจะใจเต้นผิดจังหวะบ้างล่ะ? รับนี่เอาไว้ แล้วไปทางด้านนั้น จุดไฟ จุดหลาย ๆ ที่หน่อย เผาให้ราบ พวกมันจะได้ไม่มีเวลาหนีออกไปจากที่นี่”
สองคนที่ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ กำลังพึมพำพูดคุยกันเองอยู่มุมหนึ่งของโรงงาน
พวกเขาทั้งสองกำลังยุ่งกับงานที่ได้รับมอบหมายหรือจ้างวานมา ทำให้ไม่รู้ว่าตอนนี้ด้านหลังของพวกเขามีคนที่สามยืนมองอยู่
“พวกนายสองคนทำอะไรกัน? ให้ช่วยไหม?” ขณะที่คนทั้งสองกำลังยุ่งวุ่นวาย เสียงที่สามก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้พวกเขาสะดุ้งตกใจ
คนทั้งสองหันหน้ามองด้านหลังโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าด้านหลังมีคนยืนอยู่ และพวกเขาก็ไม่อาจทราบว่าอีกฝ่ายยืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ และได้ยินอะไรไปบ้าง
“แกเป็นใคร!” หนึ่งในคนหนุ่มถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าท่าทีไม่เป็นมิตร น้ำเสียงค่อนไปทางดุร้าย แต่จงใจลดเสียงให้เบาลง เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการให้คนอื่นได้ยิน
“ฉันควรต้องถามนายหรือเปล่า? นายเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่ ต้องการอะไร?” บุคคลที่สามเอ่ยถาม
“ไม่ใช่เรื่องของแก! เป็นคนงานที่นี่ใช่ไหม? งั้นก็ขอแนะนำว่าอย่ามายุ่งเรื่องของพวกเรา จะไปไหนก็ไป ทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรไปซะ” ชายหนุ่มตอบกลับด้วยท่าทีดุดัน
“ไอ้หนู ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็รีบไปได้แล้ว แกก็แค่คนงาน เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่ มันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับแกอยู่แล้ว!” ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งเอ่ยคำขึ้น
“คิดจะทำอะไรกันล่ะ?” บุคคลที่สามไม่คิดไปไหน ยังคงถามต่อ
“อย่ามายุ่งเรื่องของพวกเรา พูดภาษาคนฟังไม่เข้าใจหรือไง?” ชายหนุ่มคล้ายหมดความอดทน ตอนนี้ชักสีหน้าดุร้ายออกมา ขณะพูดยังชี้หน้าบุคคลที่สามราวกับพร้อมจะลงไม้ลงมือ
แต่เพียงก้าวเท้าได้สองก้าว อะไรบางอย่างกลับร่วงจากตัวเขา มันเป็นไฟแช็ก รวมถึงยังมีกลิ่นน้ำมันลอยฟุ้ง
“จะจุดไฟเผาที่นี่งั้นสิ?” บุคคลที่สามมองของที่หล่นลงกับพื้นพลางถาม “โรงงานเฟอร์นิเจอร์นี้มีแต่ไม้แห้งทั้งนั้น ถ้าติดไฟ มันก็ยากที่จะควบคุมได้ และตัวโรงงานเองก็จะเสียหายครั้งใหญ่ พวกนายมาที่นี่เพื่อก่ออาชญากรรม หรือว่าไม่ใช่กันล่ะ?”
“แล้วจะทำไม?!” แม้จะถูกรู้ว่ามาที่นี่เพื่อก่อเรื่องใดขึ้น ทว่าชายหนุ่มราวกับไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย สีหน้ายังคงถมึงทึงดุร้ายไม่เปลี่ยนแปลง “รีบไสหัวไปได้แล้ว อย่ามาทำให้งานของฉันช้า ไม่งั้นฉันจะเผาแกไปด้วย!”
“จะไปไหนก็รีบไป ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรไปซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แกจะต้องมาทิ้งชีวิตเอาไว้ ยังจะถามอะไรให้มากความอีก?” ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“แหม แหม ขอโทษด้วยก็แล้วกัน แต่ฉันเป็นเจ้าของที่นี่! พวกแกคิดจะเผาโรงงานของฉัน ไม่ให้ฉันเข้ามายุ่งแล้วจะให้ทนมองหรือไง?” บุคคลที่สามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
บุคคลที่สามนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นอู๋ฝาน!
อู๋ฝานที่เดินตามหาจนเกือบจะทั่วทั้งโรงงาน ในที่สุดก็พบสองคนที่ทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ บริเวณมุมหนึ่งของโรงงาน อีกทั้งยังได้ยินบทสนทนา ชายหนุ่มจึงยิ่งมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนงานของที่นี่ แต่มาเพราะมีจุดประสงค์ร้าย
ด้วยเหตุนี้อู๋ฝานจึงไม่มีทางนิ่งเฉยและรับชม หลังพบเห็นของที่ร่วงมาจากตัวอีกฝ่าย ชายหนุ่มจึงยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ไฟไหม้ที่โรงงานครั้งก่อน บางทีสองคนนี้อาจเป็นคนลงมือในครั้งก่อนด้วยก็เป็นได้
——————————