ตอนที่ 398 เป็นผีก็ไม่ควรทำตัวฝนตกไม่ทั่วฟ้า
หลังจากกินอาหารเย็นแล้ว ฉินหลิวซีให้คู่ผีชายหญิงไปหาผีเร่ร่อนที่เต็มใจมาช่วยดูแลร้านผลไม้แช่อิ่ม ค่าตอบแทนคือเทียนสี่เล่มต่อเดือน อาหารหนึ่งมื้อ และเพิ่มหยวนเป่าทองให้อีกสองแท่ง
เมื่อผีสองตัวรู้สถานการณ์ของร้านจึงไปหาผีน้อยอายุสิบกว่าปี ตายมาแล้วยี่สิบกว่าปียังไม่ได้ไปเกิด มีพลังผีอยู่บ้าง ไม่ใช่ผีหนุ่มหรือผีสาวที่อยู่ในวัยเจริญพันธุ์ จึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีความคิดหลอกล่อคนงานสาวหรือคนงานชายในอนาคต
ฉินหลิวซียิ้มใบหน้านิ่งพลางมองผีทั้งสอง “พวกเจ้าพิจารณาได้รอบคอบมากจริงๆ”
แม้แต่นางยังไม่ได้คิดถึงขั้นนี้ด้วยซ้ำ
ผีคู่ชายหญิงหัวเราะเบาๆ พลางเอ่ย “เป็นผีมานานแล้ว สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือหลังจากหมกมุ่นอยู่กับความสนุกสนานอยู่พักหนึ่ง การคอยเฝ้ายามทั้งวันทั้งคืนก็จะทำให้รู้สึกเบื่อ หากไปดูดพลังงานหยางของคนในร้านเข้า เช่นนั้นจะวุ่นวาย”
หากเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นจริง พวกเขาสองตนจะเป็นกลุ่มแรกที่ถูกฉินหลิวซีอัดจนเละ
ดังนั้นจะต้องพิจารณาทุกด้านอย่างรอบคอบ และป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้นไว้ให้ดี
ในฐานะผี จะเป็นผีที่ดีได้ก็ต่อเมื่อทำให้เจ้านายพอใจ
และคู่ผีชายหญิงอย่างพวกเขาก็คือผีชั้นดีระดับนึง
“เอาล่ะ ข้าจะให้ฉีหวงเส้นไหว้ให้เขาทุกเดือน ไม่ต้องทำอะไร แค่คอยจับตาดู อย่าให้ใครมาทำลายร้านก็พอ” ฉินหลิวซีเอ่ย
ผีสองตนรับคำสั่ง
“ไปเถิด ข้าจะอัญเชิญราชาผีเป่ยฟาง[1]…”
ฟิ้ววว
ผีทั้งสองหายตัวไปในทันที
ฉินหลิวซีหัวเราะพลางมองไปยังฉีหวง เอ่ย “เจ้าจำเอาไว้ว่า ต้องเซ่นไหว้ของให้ผีน้อยนามว่าหยางจื่อซ่านผู้นั้นทุกเดือนเป็นค่าตอบแทนสำหรับการดูแลร้าน”
ฉีหวงยิ้มตอบรับ
ฉินหลิวซีเตรียมของบางอย่าง จุดธูปสี่ดอกอัญเชิญผี เผายันต์เรียกห้าผี ก้าวฝีเท้าตามกลุ่มดาว อันเชิญควงซาน ราชาผีแห่งแดนเหนือ
ควงซานที่กำลังต้อนรับราชาผีตงฟาง[2] ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเรียก ดีดตัวขึ้นมาราวกับศพกระตุก
“เจ้าเป็นโรคชักกระตุกหรือ” ราชาผีตงฟางมองไปยังเหล้าที่อยูบนโต๊ะ เอ่ยว่า “เหล้านี้ข้าเป็นคนเอามาเอง ไม่ได้วางยาพิษเสียหน่อย”
“ไม่ใช่ นายท่านเรียกข้า” ควงซานทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย
“หา” ราชาผีตงฟางตะโกนหลังจากได้ยินดังนั้น ดีดตัวขึ้นมาด้วยเช่นกัน “นายท่าน เทพอสูรน้อยน่ะหรือ พวกเจ้าไปเจอกันเมื่อไหร่ เหตุใดเรียกเจ้าไม่เรียกข้า”
ควงซาน “…”
สายตาที่เขามองไปยังราชาผีตงฟางนั้นดูสับสน ผีตนนี้ดูท่าทางทั้งกลัวและยกย่อง เหมือนคนที่ขี้ขลาดแต่ก็ดูเหมือนโหดร้าย
ราชาผีตงฟางรู้สึกว่าตัวเองเสียมารยาทอย่างเห็นได้ชัด กระแอมแล้วแสร้งทำสีหน้าสงบนิ่ง เอ่ยว่า “เรียกเจ้าแล้วก็รีบไปเถิด จะว่าไปแล้วนี่คงเป็นครั้งแรกที่เจ้าไปพบนายท่านกระมัง มาสิ พี่ชายจะนำทางเจ้าเอง ไปด้วยกัน”
เหอะๆ
เป็นถึงราชาผี ซ้ำยังถูกอัญเชิญ ยังต้องให้เจ้านำทางอีกหรือ
จะหาข้ออ้างก็ไม่มีมุกใหม่ๆ แล้วหรืออย่างไร
ควงซานขี้เกียจจะโต้เถียงกับเขา จะไปเข้าเฝ้านายท่านก็ต้องเอาของติดตัวไปด้วย รีบไปที่หลุมศพของตัวเองแล้วนำของขวัญอันล้ำค่ามาด้วยเล็กน้อย จากนั้นก็ไปพบพร้อมกับราชาผีตงฟาง
สถานที่ที่สองราชาผีผ่านไป ทำเอาวิญญาณผีเร่ร่อนตัวสั่นด้วยความกลัว และมีผีใหม่บางตัวที่หลบไม่ทัน วิญญาณยังไม่ทันก่อตัวเต็มที่ก็ถูกชนจนวิญญาณแตกซ่าน
เมื่อเข้าใกล้เขตแดนเมืองหลี ราชาผีตงฟางก็รีบเก็บพลังของราชาผี และไม่ลืมที่จะเตือนควงซาน
“อย่างไรเสียเมืองหลีก็เป็นอาณาเขตของนายท่าน พลังวิญญาณมหาศาลเช่นนี้หากไม่ระงับไว้จะไปทำร้ายผู้คนได้ง่าย อย่าทำให้นายท่านมีปัญหา โดยเฉพาะเมื่อไปถึงบ้านของนายท่าน อย่าปล่อยให้พลังวิญญาณเล็ดลอดออกมาแม้แต่นิดเดียว ที่บ้านนั้นตอนนี้มีคนชรา สตรี และเด็กมากมาย”
เมื่อควงซานได้ยินเช่นนั้นก็รีบระงับพลังงานผีบนตัวทั้งหมด
“เจ้าดูสิ มีพี่ชายนำทางเป็นเรื่องดีใช่หรือไม่ หากไม่มีข้าคอยเตือน ด้วยพลังผีของเจ้า ทั้งคนทั้งผีคงจะถูกเจ้าทำให้ตกใจจนเป็นบ้ากันหมด” ราชาผีตงฟางลอยอยู่เหนือลานแห่งหนึ่ง เห็นเด็กน้อยถูกอุ้มพลางเดินกล่อมไปทั่วลาน ชี้ไปยังเด็กทารกคนนั้น
เด็กน้อยมองดูอย่างสงสัย หลังจากนั้นไม่นานก็หลับไปอย่างสงบ
ควงซานเอ่ย “กลับไปข้าจะต้องเลี้ยงเหล้าท่านสักสองจอก”
ราชาผีตงฟางภูมิใจอย่างยิ่ง
ไม่นานก็มาถึงเรือนปีกของฉินหลิวซี
เมื่อฉินหลิวซีเห็นราชาผีทั้งสองปรากฏตัวท่ามกลางความว่างเปล่า จึงเลิกคิ้ว เอ่ยว่า “เหตุใดพวกเจ้ามาด้วยกัน”
ภายในห้อง เถิงเจากำลังจดจ่ออยู่กับการวาดยันต์ ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกผิดปกติ เขามือสั่น พลังจิตวิญญาณที่รวมตัวกันอยู่ได้กระจายหายไป
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง วางพู่กันปลุกเสกลงแล้วเดินออกไป เงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า รูม่านตาหดลง
พลังวิญญาณอันหนาทึบสองกลุ่มนั้นคืออะไร
“นายท่านอัญเชิญ ไม่กล้าขัดคำสั่ง” ควงซานปรากฏตัว
ราชาผีตงฟางเหลือบมองไปทางเถิงเจา หัวเราะเสียงดังพลางเอ่ย “ข้ากำลังดื่มอยู่กับน้องชายควงซาน กลัวว่าเขาจะไม่รู้ทาง ว่างอยู่พอดีก็เลยเป็นผีนำทางให้”
“มาได้เวลาพอดีเลย มีเรื่องจะคุยกับพวกเจ้า” ฉินหลิวซีหันศีรษะ มองไปทางห้องของเถิงเจา เห็นว่าเขากำลังจ้องมาทางนี้ จึงกวักมือเรียก
เถิงเจารีบเดินมาทันที
ฉินหลิวซีชี้ไปยังผีทั้งสอง “นี่คือราชาผีตงฟางกับเป่ยฟาง รู้จักกันไว้ ต่อไปหากมีเรื่องก็จะได้เรียกพวกเขา”
เถิงเจาหลับตา จากนั้นก็ลืมตาอีกครั้ง ค่อยๆ มองลักษณะของผีทั้งสองอย่างชัดเจน
“นี่คือศิษย์คนโตของข้า มีนามเต๋าว่าเสวียนอี” ฉินหลิวซีเอ่ยกับราชาผีทั้งสอง
ราชาผีตงฟางกับควงซานก็จ้องมองเถิงเจาเช่นกัน น่าแปลกจริงๆ เมื่อถูกอีกฝ่ายมองมา ในใจก็รู้สึกอ่อนแอลงเล็กน้อย อยากจะปลดปล่อยพลังวิญญาณโดยไม่รู้ตัว แต่ก็เหมือนถูกกดทับด้วยบางสิ่ง
ราชาผีตงฟาง ‘เด็กคนนี้มีที่มาอย่างไร’
ควงซาน ‘ลูกศิษย์ที่เทพอสูรรับมานั้นไม่ธรรมดาจริงๆ !’
ราชาผีตงฟางหัวเราะ “นายท่านก็คือนายท่านจริงๆ ลูกศิษย์ที่รับย่อมไม่ธรรมดาอยู่แล้ว”
ในใจคือ ‘ต่อไปนี้จะถูกเขาควบคุมเพิ่มอีกหนึ่งคนหรือไม่’
ควงซานปลดกระดิ่งวิญญาณที่ห้อยอยู่บนร่างกายของเขาอย่างรู้มารยาทแล้วยื่นให้ “นี่คือกระดิ่งวิญญาณที่ข้าขัดเกลา ทำให้ผีทุกตนหวาดกลัว และยังใช้เป็นเครื่องรางได้ ขอมอบให้นักพรตน้อยเสวียนอี หากตกอยู่ในอันตราย ใช้กระดิ่งวิญญาณเรียกข้า ข้าจะไปแน่นอน”
ราชาผีตงฟางเบิกตาโต ในใจคิดว่า ‘เจ้าช่างอยู่เป็นจริงๆ ปล่อยให้เจ้านำหน้าไปก่อนเสียแล้ว’
เขาถอดสร้อยข้อมือสีดำที่แกะสลักหัวกระโหลกออกมาแล้วยื่นให้ เอ่ยว่า “นี่นับว่าเป็นเครื่องรางประจำตัวข้า ข้าเรียกมันว่ากำไลหัวกระโหลก ข้าลบความคิดทางจิตวิญญาณออกไปแล้ว เจ้าสามารถใช้เลือดระบุตัวตนเป็นเจ้าของ ให้เจ้าใช้งานได้”
เถิงเจา “…”
เขามองดูสองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ปลายนิ้วขยับเล็กน้อย จากนั้นก็มองฉินหลิวซีเป็นเชิงถามผ่านสายตา
คำเอ่ยที่ว่าธรรมะและอธรรมไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ แม้ว่าราชาผีทั้งสองตนจะนับว่าเป็น ‘คนกันเอง’ แต่ของในมือที่พวกเขายื่นให้ก็นับว่าเป็นสิ่งชั่วร้าย เป็นสิ่งที่ผู้ที่ปกป้องคุณธรรมอย่างพวกเขาสามารถใช้ได้หรือ
ฉินหลิวซีเอ่ยว่า “ล้วนเป็นของดีทั้งนั้น อาจารย์จะช่วยกำจัดความชั่วร้ายออกให้เจ้า แล้วบำรุงสักเล็กน้อย สามารถใช้เป็นเครื่องรางได้ ขอบคุณราชาผีเถิด”
เถิงเจายกมือประสานขอบคุณผีทั้งสอง รับของมาแล้วส่งให้ฉินหลิวซี
ฉินหลิวซียิ้มพลางมองผีทั้งสองแล้วจึงเอ่ย “ความจริงแล้วข้ายังมีลูกศิษย์อีกหนึ่งคน เป็นเด็กสาว พึ่งได้ห้าขวบ อายุยังน้อย ตอนนี้หลับไปแล้ว”
เอ่ยอีกนัยหนึ่งคือ เป็นผีก็ไม่ควรทำตัวฝนตกไม่ทั่วฟ้า
ราชาผีตงฟางกับควงซานหยิบสมบัติออกมาอย่างเงียบๆ แล้วมอบเครื่องบรรณาการให้โดยดี!
[1] เป่ยฟาง ทิศเหนือ
[2] ตงฟาง ทิศตะวันออก