โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฉินนานาที่กำลังตะโกนเรียกอย่างคลุ้มคลั่ง ทำให้เฉินฮวนฮวนทำลายความคิดของเธอ
สำหรับเรื่องนี้ เมื่อปีที่แล้วเฉินฮวนฮวนเคยเจอเยี่ยจิ่งเฉินและเฉินซินโหรวในโรงแรมกับตาของตัวเอง
เพียงแต่เมื่อนำมาเปรียบเทียบกับนายท่านของตระกูลเฟิงและเฉินนานา ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเยี่ยจิ่งเฉินและเฉินซินโหรวค่อนข้างอนุรักษนิยมมากกว่า
ในตอนที่เฉินฮวนฮวนกำลังตกตะลึงนั้น เฉินนานาได้หันมาสบตากับเธอ กะพริบตาให้เธอ พร้อมทั้งตั้งใจกัดริมฝีปาก แสดงท่าทางเซ็กซี่
เฉินฮวนฮวนยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ ตกใจถึงขนาดกระโดดหนีเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว เธอพรวดพราดเข้ามา และโผเข้าไปในอ้อมกอดของเฟิงหานชวนทันที
“ไอหยา!” หน้าผากของเธอกระแทกเข้ากับหน้าอกของผู้ชายอย่างหนักหน่วง
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?” เฟิงหานชวนดึงตัวของเฉินฮวนฮวนออก แล้วรีบก้มหน้าลงเป่าลมร้อนใส่บนหน้าผากของเธอทันที
เขาดึงเธอไปนั่งบนโซฟาอีกครั้ง จากนั้นก็รีบสาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำโดยเร็ว
เฉินฮวนฮวนยังอยู่ในอาการตกใจ ในสมองเต็มไปด้วยความรู้สึกนั้นของเฉินนานา เวลาผ่านไปก็ยังไม่ได้สติ
ทันใดนั้น หน้าผากก็แผ่ขยายความรู้สึกอุ่น ๆ ออกมา ทันทีที่เธอปรายตามอง ก็เห็นเฟิงหานชวนใช้ผ้าอุ่นประคบหน้าผากให้เธออยู่
“เฟิงหานชวน” เธอตะโกนเสียงเบา ๆ
“อือ?” เฟิงหานชวนตอบรับ
เฉินฮวนฮวนใช้มือข้างหนึ่งป้องปากไว้ และใช้อีกข้างหนึ่งดึงแขนของเฟิงหานชวน เพื่อบอกให้เข้าโน้มตัวลงมา ซึ่งเฟิงหานชวนเองก็ทำตาม
เธอยื่นหน้าเข้าไปข้างหูของเขา จากนั้นก็เม้มริมฝีปากเล็กน้อย และบอกว่า : “เมื่อกี้ฉันเห็นนานาและนายท่าน บนระเบียงนั้น………..”
เธอรู้สึกลำบากใจที่จะพูดต่อ จากนั้นก็ยืดตัวขึ้น ด้วยสีหน้าที่อึดอัดใจ
“ผมเดาออกนะ” เฟิงหานชวนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ๆ
เมื่อสักครู่เขาตั้งใจจะไปลากเฉินฮวนฮวนกลับมา แต่เฉินฮวนฮวนก็โผเข้ามาราวกับกระต่ายที่ตื่นตูม
“อ่า? ก่อนหน้านั้นคุณเองก็เห็น……..” เฉินฮวนฮวนกะพริบตาทั้งสองข้าง ก่อนจะซุบซิบนินทาด้วยน้ำเสียงในเชิงถามออกไป
เท่าที่เธอรู้มา ก่อนหน้าเฉินนานา นายท่านไม่เคยขาดผู้หญิงเลย ดังนั้น ที่เฟิงหานชวนแสดงท่าทางนิ่งสงบแบบนี้ นั้นเป็นเพราะว่าเห็นจนกลายเป็นเรื่องปกติแล้วใช่ไหม?
“ไม่เคยเจอภาพที่คุณเห็นหรอก แต่ก็รู้เรื่องเหล่านี้” เฟิงหานชวนไม่ปิดบัง
เขายื่นมือออกไปช่วยลูบผมของเฉินฮวนฮวน นึกถึงสีหน้าตกตะลึงและประหลาดใจเมื่อสักครู่ของเธอ จากนั้นก็ถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า : “ตกใจเหรอ?”
“เอ่อ อื้อ” เฉินฮวนฮวนพยักหน้าในขอบเขตที่จำกัด ก่อนจะเม้มปากและพูดว่า : “ภาพเมื่อกี้ มันเหนือจินตนาการไปมาก”
“แต่ ฉันไม่เห็นอะไรของนายท่านนะ ฉันเห็นแค่นานา……” จู่ ๆ เธอก็ดูเหมือนจะคิดอะไรได้ จึงรีบอธิบาย
ถ้าเห็นอะไรของนายท่าน ก็คงจะอึดอัดใจไม่น้อย ถึงอย่างไรนายท่านก็เป็นสามีในนามตอนนี้ของเธอ และก็เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของเฟิงหานชวนด้วย
ทันทีที่เธออธิบายจบ เสียงร้องแหลมของผู้หญิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกระชั้นชิดขึ้น มันคลุ้มคลั่งกว่าเสียงเมื่อสักครู่
หลังจากที่เสียงร้องครวญครางติดต่อกันยืดยาวนั้นดังขึ้น ทุกอย่างก็ตกสู่ความเงียบ
เฉินฮวนฮวนและเฟิงหานชวนต่างมองหน้ากัน เผยสีหน้าลำบากใจอย่างชัดเจน
เฟิงหานชวนโกรธฉุนเฉียวมาก เขานึกไม่ถึงว่าคืนนี้นายท่านจะเล่นกับเฉินนานาคนนั้นได้เอิกเกริกขนาดนี้ ทำลายความงดงามที่เขาสร้างขึ้นอย่างยากลำบากจนไม่เหลือชิ้นดี และยังสร้างภาพไม่ดีให้กับเฉินฮวนฮวนอีกด้วย
ถ้าไม่ใช่เพราะเฟิงเหลยถิงนั้นอายุเยอะแล้ว เขาก็คงจะวิ่งขึ้นไปบนชั้นสาม แล้วต่อยนายท่านคนนี้สักฉาดไปแล้ว
เฉินฮวนฮวนรออย่างเงียบ ๆ หลายนาที จนพบว่าไม่ได้ยินเสียงอะไรแบบนั้นแล้ว เธอจึงได้ถอนหายใจออกมายาว ๆ
“พวกเขาน่าจะจบแล้ว” เฉินฮวนฮวนกะพริบตาสองครั้ง จากนั้นก็พูดกับเฟิงหานชวนที่อยู่ตรงหน้า
เฟิงหานชวนหยิบผ้าที่ประคบอยู่บนหน้าผากของเฉินฮวนฮวนออก จากนั้นก็เคาะไปบนศีรษะของเธอเบา ๆ แล้วพูดว่า : “ไปนอนเถอะ ผมจะเอาผ้าไปเก็บในห้องน้ำ”
เนื่องจากเรื่องน่าอายที่เกิดขึ้นฉับพลัน ในเวลานี้เฉินฮวนฮวนจึงดูโง่ทันใด ทำได้แค่พยักหน้า จากนั้นก็เดินไปยังเตียงนอน
หลังจากที่เธอเอนตัวลงนอนแล้ว เธอก็หันไปมองห้องน้ำที่ยังเปิดไฟอยู่ แล้วจู่ ๆ ก็คิดเรื่องหนึ่งขึ้นได้
เห็น ๆ อยู่ว่าเธอและเฟิงหานชวนกำลังเตรียมจะ…… แต่เพราะเสียงของเฉินนานา จึงหยุดลงฉับพลัน จากนั้นทั้งสองคนก็ไม่ทำต่อ?
เธอยกมือขึ้นมาปิดปากด้วยความตกใจ ดูเหมือนเมื่อสักครู่เฟิงหานชวนก็ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้? ยังบอกให้เธอไปนอนด้วย?
เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรเธอเหรอ?
ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดนั้น ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก เฟิงหานชวนเดินมายังข้างเตียง จากนั้นก็เอนตัวนอนลงข้างกายของเฉินฮวนฮวน
ต่อจากนั้น เฉินฮวนฮวนก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอด เฟิงหานชวนกำลังกอดเธอไว้แน่น
เธอกระวนกระวายใจไม่กล้าจะขยับตัว ไม่รู้ว่าเฟิงหานชวนจะทำเรื่องนั้นต่อไหม แต่หลังจากที่เธอรอไปแล้วสักพักใหญ่ เฟิงหานชวนก็ได้แค่กอดเธอ ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น
“เฟิงหานชวน คุณ…….” เฉินฮวนฮวนอ้าปากเล็กน้อย แต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
ทันใดนั้น ภาพเบื้องหน้าก็ถูกเงาดำขวางไว้ วินาทีต่อจากนั้น ใบหน้าที่หล่อเหลาของผู้ชายก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ
มือทั้งสองข้างของเฉินฮวนฮวนรีบขยำผ้าห่มไว้แน่น นี่….นี่กำลังจะเริ่มแล้วใช่ไหม?
“ฮวนฮวน ผมกำชับหลายครั้งแล้วนะ แต่คุณไม่ใส่ใจเลย” เฟิงหานชวนแสดงสีหน้าเหมือนไม่พอใจ
“หา? ทำ ทำไมเหรอ?” เฉินฮวนฮวนแสดงสีหน้างุนงง หรือว่าเฟิงหานชวนไม่ได้อยากทำอะไรเธอ?
“ผมเคยบอกแล้ว ว่าไม่อนุญาตให้เรียกชื่อเต็มของผม ให้เรียกผมว่าอาหาน ไม่ก็เรียกว่าสามี ครั้งนี้คุณจำได้แล้วใช่ไหม?” เฟิงหานชวนอยากจะลงโทษสาวน้อยคนนี้แทบขาดใจ ทุกครั้งที่เขาพูด เธอฟังหูซ้ายทะลุหูขวาตลอด
เฉินฮวนฮวนเบิกตากว้าง ที่แท้เฟิงหานชวนต้องการกำชับเรื่องนี้กับเธอ เธอจึงรีบพยักหน้าทันที และตะโกนออกไปว่า : “อาหาน ฉันจะเรียกคุณว่าอาหาน”
ถึงอย่างไร การเรียกว่าสามี ดูเหมือนจะเร็วเกินไป? เพราะทั้งสองคนกำลังอยู่ก่อนแต่งเท่านั้น
ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่าการอยู่ก่อนแต่งมันไม่ได้มีประโยชน์อะไร จนกระทั่งแต่งงานกับเฟิงหานชวนเธอก็ทำได้ เพียงแต่เฟิงหานชวนน่าจะไม่คิดแบบนี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่ขออยู่ก่อนแต่งก่อนหรอก?
เฟิงหานชวนโดดเด่นขนาดนี้ ย่อมมีตัวเลือกอื่น ตัวเองเป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่นายท่านของตระกูลเฟิงยัดเยียดให้เขา
“ดีมาก ไหนเรียกอีกสิ” เฟิงหานชวนยื่นมือออกไปลูบไล้แก้มของผู้หญิง พร้อมทั้งฉายแววตาที่อ่อนโยน
“อาหาน อาหาน….” เฉินฮวนฮวนเม้มปากเล็กน้อย จากนั้นก็เรียกชื่อเขาสองสามครั้ง
เฟิงหานชวนรู้สึกว่าทันทีที่ได้ยินเฉินฮวนฮวนเรียกแบบนี้แล้ว ร่างกายที่กว่าจะสงบลงดูเหมือนกำลังร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้ง
“ถ้าต่อไปเรียกผิดอีก จะทำยังไงดี?” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนค่อย ๆ ทุ้มต่ำลง
“ฉัน….” เฉินฮวนฮวนกัดริมฝีปาก ก่อนจะพูดอย่างไร้เดียงสาว่า : “ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง”
บางครั้งเธอก็พลั้งปาก ไม่ก็รีบร้อนเกินไป จนโพล่งเรียกชื่อเต็มของเขาออกมา
“งั้นผมจะบอกคุณไว้ ถ้าเรียกผิดอีกจะถูกทำโทษ……” เฟิงหานชวนก้มหน้าลงมาข้างหูของเธอ จากนั้นก็เป่าลมร้อน ๆ ออกมา : “ผมจะไม่ให้คุณนอนทั้งคืนเลย”