307 ทากัตซูกิ มาโกโตะ และเทพธิดาแห่งโชคชะตา
◇ทากัตซูกิ มาโกโตะ ลำลึกความหลัง◇
ผมเปิดตาอย่างช้าๆ
สิ่งที่เข้ามาในตาของผมคือแสงที่อ่อนโยนและดุจพระเจ้า
ผมมองไปรอบๆอย่างเหม่อลอย
“เอ๋…?” (มาโกโตะ)
หน้าที่มีน้ำตา ของแอนนา-ซังและโมโมะ ที่มาส่งผม ย้อมกลับเข้ามาในใจของผม
ผมคิด คิดว่าครั้งต่อไปที่ผมตื่นขึ้น จะเป็น 1,000 ปีให้หลัง
ผมควรจะได้หลับนานแสนนาน ในโลงศพสีดำ
แต่ที่นี่คือ…
“หืม?” (มาโกโตะ)
มีสาวที่งดงาม ที่มองมาทางนี้ในอารมณ์ที่ไม่ดี
“ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“โอ้…ไม่ใช่ว่ามันทากัตซูกิ มาโกโตะเหรอ มีอะไร?” (ไอรา)
เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ เกาหัวของท่านบนโต๊ะ เหมือนท่านจะง่วง
“ไม่ มันไม่เหมือนว่าผมมีธุระหรืออะไรบางอย่างนะ…” (มาโกโตะ)
“อ้า เป็นไปได้มั้ยว่า ความสัมพันธ์ของชั้น -เทพธิดาแห่งโชคชะตา- ได้แรงขึ้นมากจนกายวิญญาณของนายมาที่นี่? ยังไงซะ นายน่าจะกลับไปในท้ายที่สุด” (ไอรา)
“เข้าใจแล้ว…ว่าแต่ มันนานเท่าไหร่แล้ว ตั้งแต่ผมหลับแช่เย็นไป?” (มาโกโตะ)
“หืมม ประมาณ 10 นาที?” (ไอรา)
เวลาไม่ผ่านไปเลยซักนิด!
มันไม่นานหลังจากที่ผมไปนอนถ้าอย่างนั้น
“ว่าแต่ นายว่าง ใช่มั้ย?” (ไอรา)
ไอรา-ซามะสไลด์เข้ามาใกล้ๆกับผม
“ย-ยังไงซะ…ผมจะนอน 1,000 ปี หลังจากทั้งหมด” (มาโกโตะ)
“ช่วยชั้นตรวจดูเอกสาร! นายต้องดูที่เขียนอยู่ตรงนี้! นี่ที่นี่…มันหมายถึงอย่างนี้…แล้วก็นี่…และแบบนี้…” (ไอรา)
“ด-เดียวก่อนท่านได้โปรด! ผมจะจดมัน!” (มาโกโตะ)
ผมรีบจดสิ่งที่ไอรา-ซามะบอกอย่างรวดเร็ว
“ที่นี่! นี่และนี่! ทำได้มั้ย? ถ้าไม่เข้าใจอะไร บอกชั้น!” (ไอรา)
“…ผมจะพยายาม” (มาโกโตะ)
ผมจบที่การไหลไปตามน้ำ จากท่าทางที่ข่มขู่ของไอรา-ซามะ
ผมตรวจดูเอกสาร ที่ไอรา-ซามะมอบให้ผม
มันเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นตัวอักษรพวกนี้ แต่ผมเข้าใจมันได้ ด้วยเหตุผลบางอย่าง
ผมอยู่ในห้องออฟฟิศของเทพธิดาแห่งโชคชะตา ดังนั้นอาจจะมีเวทมนตร์ถูกใช้งานอยู่ที่นี่?
(…เอกสารพวกนี้…มันมีรายละเอียด เกี่ยวกับผู้คนที่จะเกิดในอนาคต และสกิลที่พวกเค้าจะมี… มันเป็นสคริปต์ต้นฉบับของโซลบุคเหรอ?) (มาโกโตะ)
ในโลกคู่ขนานนั้น มันพูดกันว่า เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ เป็นคนที่มอบสกิล
ดูเหมือนผมตรวจดู ว่ามีการมองข้ามในโซลบุกมั้ย ตรงที่สกิลอยู่
…เดี๋ยวไม่ใช่ว่าที่มันงานสำคัญสุดยอดเหรอ?!
ในฐานะบางคน ที่ทุกข์ทรมานจากการมีสกิลที่อ่อนแอ ในตอนแรกเริ่ม ของการถูกส่งมาอิเซไกของผม ถ้ามันมีบางคนบนโลก ที่เกิดมาพร้อมการมองข้ามในสกิลที่จะได้ โศกนาฏกรรมจะวัดไม่ได้เลย
ผ-ผม…สร้างความผิดพลาดไม่ได้อย่างแน่นอนที่นี่
ผมใช้โล่งจิต เพื่อมีสมาธิไปกับงาน
พูดถึงแล้ว ผมสามารถที่จะแก้สองปัญหา กับการมองข้ามการถูกมอบสกิล
“ไอรา-ซามะ…เกิดอะไรขึ้นถ้ามันมีการมองข้ามในการมอบสกิล?” (มาโกโตะ)
“ชั้นเชื่อมต่อมันได้ ถ้าพวกเค้ามาที่โบสถ์ของชั้น” (ไอรา)
“อา…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
นั่นโล่งใจ
มันจะไม่มีเด็ก ที่จะใช้ชีวิตที่น่าเวทนา เพราะไม่มีสกิล!
“แต่เมื่อนั่นเกิดขึ้น มันจะต้องเป็นสกิลจากอะไรทีเหลือๆ ดังนั้นพวกเค้าจะอ่อนแอกว่า” (ไอรา)
“ผมจะไม่พลาดซักหนึ่งคนแน่นอน!” (มาโกโตะ)
และดังนั้น ผมตรวจมัน ด้วยสมาธิสูงสุด
…นั่นเหนื่อย
◇ครึ่งวันหลังจากนั้น◇
ฟฟฟฟู่…ขอบคุณนาย ชั้นสามารถที่จะทำเสร็จงานครั้งนี้ได้อย่างเร็ว ดูเหมือนชั้นจะได้นอนนิดหน่อย” (ไอรา)
“ท่านไม่ได้นอนเหรอครับ?” (มาโกโตะ)
“หืมม ชั้นคิดว่าครั้งสุดท้ายที่ชั้นนอน คือ {ครึ่งปีก่อน} ชั้นว่านะ?” (ไอรา)
ไอรา-ซามะพูดดั่งไม่มีอะไร
“…”
มันไปไกลและเลยไปอีก กับอะไรที่ผมจินตนาการไว้
ผมรู้สึกอับอาย เกี่ยกับที่ผมโอ้อวดกับฟูจิ-ยังก่อนหน้า ที่ไม่ได้นอน 3 วัน
มากกว่านั้น มันแค่เพราะผมเล่นเกม
ไม่ใช่วิถีชีวิตของไอรา-ซามะ มันอันตรายเหรอ?
“งั้นตอนนี้ นายควรจะกลับไปนอนแช่เย็นแล้ว ชั้นจะคืนนายไป” (ไอรา)
พูดอย่างนี้ ไอรา-ซามะกำลังจากวางนิ้วไปที่หัวผม แต่ผมจับมือของท่าน
“ผมจะช่วยท่านซักพัก มันไม่เหมือนว่าผมมีอะไรต้องทำ ไม่ว่ายังไง” (มาโกโตะ)
“…นั่นโอเคเหรอ? มันไม่เหมือนว่าชั้นตอบแทนอะไรนายได้ถ้านายช่วยชั้นนะ รู้มั้ย เพราะระเบียบของดินแดนสวรรค์ เราแทรกแซงกับดินแดนมนุษย์มากเกินไปไม่ได้ โดยเฉพาะชั้น ที่โดนทำโทษขังอยู่ที่บ้านตอนนี้…” (ไอรา)
ไอรา-ซามะมองดูผม เหมือนว่าเธอขอโทษขอโพยเกี่ยกับมัน และเหมือนเธอรอคอยมันอยู่
“ได้โปรดอยกังวล ที่สำคัญกว่านั้น มีงานอะไรที่ผมทำระหว่างท่านหลับได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ได้…งั้นชั้นขอให้นายบันทึกเอกสารเหล่านี้ได้มั้ย?” (ไอรา)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
และในแบบนี้ ผมจบที่การช่วยงานเอกสาร เทพธิดาแห่งโชคชะตา
◇ไม่กี่วันในฝัน◇
“นี่ครับ ผมตรวจเอกสารทั้งหมดแล้วที่นี่ ผมเรียงมันตามวันแล้วครับ” (มาโกโตะ)
“ขอบคุณ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถ้างั้น ชั้นขอให้นายทำนี่ต่อได้มั้ย?” (ไอรา)
“โอเ~ค” (มาโกโตะ)
ในฐานะมนุษย์ปรกติ ผมทำงานหลักๆของเทพธิดาไม่ได้
และดังนั้น ที่ผมทำอยู่ที่นี่ เป็นพวกงานง่ายๆรอบๆเธอ
แม้อย่างนัน มันดูเหมือนมันช่วยเหลือไอรา-ซามะได้อย่างมาก
พูดถึงแล้ว มีตุ๊กตาเวทมนตร์ขยับอยู่ทั่ว อย่างยุ่งๆ ที่นั่นที่นี่ แต่พวกมันจะมามอบเอกสารให้ไอรา-ซามะเพิ่ม เมื่อเธอเสร็จ สิ่งที่อยู่ในมือ หรือจะนำเอกสารที่ยังไม่เสร็จมา; โดยพื้นฐานแล้ว พวกมันดูแลเรื่องการขนส่ง
เห็นว่าพวกมันทำอะไรที่ผมทำไม่ได้
“ว่าแต่ ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)
“อะไรเหรอ?” (ไอรา)
ผมพูดกับไอรา-ซามะโดยไม่หยุดมือของผม
“เออร์-ซามะบอกผมว่า นางฟ้าทำตัวเป็นพนักงาน สำหรับงานของเทพธิดา ท่านไม่มีนางฟ้าที่นี่เหรอ ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
นี่เป็นที่เออร์-ซามะ ที่มาที่วิหารทะเลลึกเพื่ออยู่เล่น บอกผมเมื่อผมถามเธอว่าเธอไม่มีงานหรอ
ไอรา-ซามะควรจะขอความช่วยเหลือจากนางฟ้าด้วย…
แต่ไอรา-ซามะดูรำคาญกับเรื่องนั้น
“ชั้นเคยมีมาก่อน แต่พวกเค้าทั้งหมดลาออก…” (ไอรา)
นั่นอาจจะเป็นคำถาม ที่ผมไม่ควรจะถาม
“พวกไร้กระดูกสัญหลังนั้น! อะไรล่ะถ้าไม่มีพัก 1 อาทิตย์?! เรียนรู้จากชั้น!” (ไอรา)
“พูดเกี่ยวกับการใช้ทาส…” (มาโกโตะ)
นั่นเป็นความผิดของเจ้านาย ไอรา-ซามะ
“ชั้นผิดเรอะ?!” (ไอรา)
“โปรดปกป้องหน้าใหม่เถอะ” (มาโกโตะ)
แต่ยังไงซะ ผมไม่รู้ว่ามันมีการใช้มาตรฐานแรงานที่นี่ในดินแดนสวรรค์มั้ย
“แต่นายทำงานตลอดเวลานะ” (ไอรา)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ผมสังเกตตอนนี้ ที่เธอพูดถึง
ผมไม่ได้นอนไม่กี่วันที่ผ่านมา และยังไม่ได้กินอะไรเลย
ผมไม่ง่วง และผมไม่หิว
“มันเป็นเพราะนายอยู่ในพื้นที่ของเทพธิดาแห่งโชคชะตา เพราะปาฏิหาริย์ของชั้น นายจะไม่ง่วงหรือหิว” (ไอรา)
“…นั่นะดวกนะ แตมันน่ากลัวนิดหน่อย” (มาโกโตะ)
อะไรก็เป็นไปได้สำหรับพระเจ้า หือห์
ขอบคุณโล่งจิต ผมไม่หมดสมาธิ
ไอรา-ซามะมองเอกสารด้ยสีหน้าชื่นชมเหมือนเคย
(…ชั้นควรจะเตรียมกาแฟมั้ย) (มาโกตะ)
ผมมีความเข้าใจสิ่งต่างๆรอบๆพื้นที่ของไอรา-ซามะในไม่กี่วันนี้ ที่ผมได้อยู่ที่นี่
การพักเล็กๆ ระหว่างงาน ควรจะเพิ่มผลผลิต
ผมคิดอย่างนั้น ผมลุกขึ้น
◇ไม่กี่วันหลังจากนั้น◇
“เฮ้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)
“มีอะไรครับ?” (มาโกโตะ)
ผมจิบกาแฟที่เย็นแล้ว ระหว่างที่วิ่งตาผ่านเอกสาร
แย่มาก
ผมควรจะเตรียมแก้วใหม่ หลังจากผมเสร็จงานนี้
“นาย…ใช่เวทมนตร์น้ำระหว่างที่ตรวจเอกสารเหรอ นั่นจะโอเคมั้ย? อย่าทำเละละ โอเค๊?” (ไอรา)
“มันโอเค ผมเริ่มชินกับมันแล้ว” (มาโกโตะ)
สิ่งที่ผมทำอยู่ที่นี่ มันอย่างเดียวเดิมๆ ดังน้น ผมตัดสินใจที่จะผึกเวทมนตร์น้ำ ระหว่างที่ทำงานง่ายๆ
ผมใช้เวทมนตร์สปิริตไม่ได้ ในพื้นทีของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ไอรา-ซามะ แต่ไม่มีปัญหากับเวทมนตร์น้
“ช่างเป็นชายที่มีทักษะ” (ไอรา)
“นั่นเยอะนะที่มากจากท่าน ที่ทำงานระหว่างหลับน่ะ ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)
แม้ว่าผมบอกเธอให้ได้โปรดนอน เมื่อมันมีเวลาว่าง เธอจะทำงานระหว่างนอน
เทพธิดาบ้างานคนนี้
“ไม่มีจบเลย” (ไอรา)
“จ้างคนเถอะ~” (มาโกโตะ)
“ชั้นพยายามแล้ว แต่ไม่มีคนมา!” (ไอรา)
นั่นเพราะข่าวลือ ว่าที่ทำงานของไอรา-ซามะ มันใช้แรงงานทาสได้แพร่ไปแล้ว
“ไม่มีอะไรที่ชั้นทำได้เกี่ยวกับมัน! ที่ทำงานของเทพธิดาแห่งโชคชะตา มาจากโลกที่การต่อสู้ตัดสิน กับลอร์ดปีศาจมา และเป็นที่ที่ยุ่งที่สุด รู้ป่าว! นั่นเป็นความรู้ทั่วไปในดินแดนสวรรค์!” (ไอรา)
“ยังไงซะ…ผมเถียงเรื่องนั้นไม่ได้เลย” (มาโกโตะ)
สงครามเกิดขึ้นบ่อย และมันเป็นเวลาที่ประวัติศาสตร์เปลี่ยนไปอย่างยิ่งใหญ่
ผมเข้าใจได้อย่างดี ว่าเทพธิดาแห่งโชคชะตามีงานเยอะ
“ผมจะเตรียมกาแฟเพิ่ม” (มาโกโตะ)
“ใส่ทุกอย่างเยอะๆ” (ไอรา)
“เค เค” (มาโกโตะ)
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้
“โดย ‘ทุกอย่าง’ ท่านหมายถึงทั้งน้ำตาลและนม
…ความรู้นี้มันช่วยผมในอิเซไกได้มั้ยเนี่ย?
◇ครึ่งปีต่อมา◇
“ผมเริ่มจะเบื่อพวกนี้แล้วสิ…” (มาโกโตะ)
ผมเริ่มชินกับการช่วยไอรา-ซามะอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่ 999 ปีมากกว่านี้มัน
ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้สำหรับผม ที่จะทำเรื่องนี้ต่อไปตลอด…
แม้ว่าด้วยโล่งจิต ผมคิดว่าผมทนมันไม่ได้
ไอรา-ซามะ ที่ได้ยินเสียงกระซิบของผม มองกลับมาที่นี่ ดั่งชะงักไป
“ชั้นผิดเอง นายเป็นมนุษย์ ใจของนายจะทนเรื่องนี้นานเป็น 1,000 ปีไม่ได้ ชั้นจะสอนนาย เวทมนตร์โชคชะตา: ความทรงจำผ่านไป” (ไอรา)
“เวทมนตร์ความทรงจำผ่านไป…?” (มาโกโตะ)
ผมเอียงหัว กับตำพูดที่เป็นลางไม่ดีเอาซะเลยของไอรา-ซามะ
ทำไมต้องเวทมนตร์แบบนั้นล่ะ?
“สำหรับนาน ที่เป็นโลกของฝัน ดังนั้น ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเก็บความทรงจำของฝันไว้ตลอดไป ใช่ป่ะล่ะ? มันก็จะเป็นภาระ กับสมองของนายด้วย นั่นทำไม ร่ายความทรงจำผ่านไปกับตัวเอง บางครั้งบางคราว เพื่อลบความทรงจำซะ” (ไอรา)
“นั่น…ไม่ใช่ว่านั่น ทำให้การฝึกเวทมนตร์น้ำของผมเสียเปล่าเหรอ?
” (มาโกโตะ)
“มันไม่มีปัญหากับเรื่องนั้น แม้ว่านายลบความจำ มันไม่เหมือนว่าเวทมนตร์น้ำนายจะหายไปด้วย ประสบการณ์มันจะยังอยู่ ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำนายน่าจะเพิ่มขึ้น” (ไอรา)
“เข้าใจแล้ว งั้น สอนเวทมนตร์ความทรงจำผ่านไปทีครับ… พูดถึงแล้ว ท่านลบความจำของผมด้วยตัวท่านเองไม่ได้เหรอ ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“ทำไม่ได้ นั่นจะจบที่ การที่ชั้นจะแทรกแซงพลเมืองของดินแดนมนุษย์โดยตรง” (ไอรา)
“…แต่ผมช่วยท่านทำงานแล้วนะ ดังนั้นผมรู้สึกว่า มันจะไม่สร้างความต่างขนาดนั้นนะ” (มาโกโตะ)
“พ-พลเมืองของดินแดนมนุษย์ แทรกแซงเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ได้ จากกฎ ดังนั้น ไม่มีปัญหา…” (ไอรา)
“ฮ่าาา อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)
นั่นฟังดูสะดวก แต่ดูเหมือนจะไม่มีปัญหา
และดังนั้น ผมถูกสอนเวทมนตร์์: ความทรงจำผ่านไป โดยไอรา-ซามะ
โดนถูกสอนเวทมนตร์แห่งโชคชะตา โดยเทพธิดาที่ปกครองมัน ช่างฟุ่มเฟือย
แต่ยังไงซะ ผมช่วยท่านทำงาน ดังนั้นมันให้และรับ
ผมช่วยงานท่าน ขณะที่ผมฝึกเวตมนตร์น้ำต่อ
ในบางเวลา ผมจะผสมมันเข้าด้วยกัน กับเวทมนตร์แห่งโชคชะตา แล้วก็ยังฝึกเวทมนตร์แห่งแสง: ประถม ที่ผมได้จากเทพธิดาแห่งแสง
ผมจะลบความทรงจำเรื่อยๆ และทำงานต่อไป ฝึกต่อไป
และในแบบนี้ ในเวลาที่ผมหลับไป 1,000 ปี ผมผผ่านเวลาในฝันของผม ภายในพื้นที่ของเทพธิดาแห่งโชคชะตา
มันเป็นซักพักใหญ่ หลังจากที่ช่วยท่าน ผมสังเกตว่าความเชียวชาญเวทมนตร์น้ำ ผ่าน 1,000 ได้อย่างง่ายๆ
◇ปัจจุบัน: ทวีปปีศาจ◇
ดาวหางยักษ์ ใหญ่พอ ที่จะปกคลุมท้องฟ้า
เวทมนตร์ที่ทำให้เมืองหลวง เกรท คีธ อยู่ในความสิ้นหวัง
แต่ผมปัจจุบัน มองนั่นด้วยความรู้สึกที่เย็นและสดชื่น
เพราะทั้งหมด คนที่ใช้งานดาวหางตกนั่นน่ะผม
เพื่อพูดให้แม่นยำ มันเป็นมวลน้ำแข็งขนาดยักษ์ ดังนั้นมันน่าจะเรียกว่าดาวหางไม่ได้
พูดอีกอย่าง มันแค่เวทมตร์หลอก
เวทมนตร์น้ำที่ผมฝึกมา 1,000 ปี
นี่เป็นี่ที่ที่จะเอาไว้ออกลวดลาย ผมเลยเลือกเวทมนตร์ที่ฉูดฉาด
ผมสามารถที่จะแสดงฝั่งเท่ๆ ของผมให้ลูซี่และซา-ซัง ได้รึเปล่า
คือที่ผมคิด ขณะที่ผมหันไปที่นั่น ที่ทั้งสองคนมองดูผมมันความช็อค
เออ๋?
“มา-…มาโก…นาย…” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง…อืม…” (อายะ)
หน้าของลูซี่และซา-ซัง ไม่ได้ดดูเหมือนจะเป็นหน้า ของคนที่ตกหลุมรักอีกครั้ง
มันเป็นสายตาของคนที่มองดูคนบ้า
นี่มันแปลก
ที่ไหนที่ผมไปผิดทาง?
แค่ตอนที่ผมคิดอย่างนั้น…
“เฮ้ย! ผู้ใช้สปิริต-คุง!!!”
เสียงที่รำลึกความหลังเรียกผม
มันเป็น 1,000 ปีแล้ว
ที่ที่แยกออกไปเล็กน้อย มีผู้หญิงที่มหัศจรรย์ ในชุดยาวสีขาว ลอยอยู่กลางอากาศ
“เมล-ซัง! มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)
สหายในอดีตของผม
มังกรขาวโบราณ เฮเลเมอร์ค – เมล-ซัง
“ชั้นดีใจที่เห็นนายยังสบายดี… คือที่ชั้นอยากจะพูด แต่พอมาคิดว่าจู่ๆนายจะร่ายดาวหางตก… ตอนนี้ที่ชั้นมาคิดเกี่ยวกับมันดูแล้ว สไตล์ของนาย คิอการทำลายที่อยู่ของลอร์ดปีศาจ ด้วยเวทมนตร์ทำลายล้างระยะกว้าง” (เมล)
เมล-ซัง ทำสีหน้าที่ขมขื่น
ดูเหมือนเธอพูด เกี่ยวกับตอนที่ผมดาวหางตก ใส่ปราสาทของราชาอมตะ
“นั่นไม่ดีเหรอ?” (มาโกโตะ)
“แน่นอน มันไม่ดี!” (เมล)
“งี้ ชั้นจะหยุดมันก่อนตอนนี้” (มาโกโตะ)
ผมหยุดดาวหางกลางอากาศ
มวลยักษ์ของน้ำแข็งปกคลุมท้องฟ้า
“ชั้นประทับใจที่มันหยุดได้ง่ายมากๆ” (เมล)
“มันแค่เวทมนตร์น้ำ รู้มั้ย” (มาโกโตะ)
“สบายๆมากเลยนะ…” (เมล)
มังกรขาว-ซังถอนหายใจหนักๆ
การสนทนาแบบนี้ลำลึกความหลัง
“เฮ้ เฮ้ มาโกโตะ! ทำไมนายคุงอย่างสนิทสนมกับเธอล่ะ?! นั่นเป็นมังกรโบราณ ใช่มั้ย?!” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง ใครคือผู้หญิงเหมือนนางแบบนั่น?” (อยะ)
ลูซี่และซา-ซัง มาข้างผม
“เธอเป็นมังกรขาว-ซัง ที่ช่วยชั้นเมื่อ 1,000 ปีก่อน ในยุคนี้ ชั้นเดาว่า มันจะดีกว่าที่จะเรียกเธอมังกรศักดิ์สิทธิ์-ซามะ ชั้นว่านะ?” (มาโกโตะ)
“”เอออออออ๋?!””
ด้วยเหตุผลบางอย่าง สองคนช็อค
“ไม่ใช่ชั้นบอกเธอไปแล้วก่อนหน้านี้เหรอ ว่ามังกรขาว-ซัง เป็นลูกสาวของราชามังกรโบราณ” (มาโกโตะ)
“ต-แต่เธอเป็นสหายของผู้กอบกู้-ซามะ ใช่มั้ย?!” (ลูซี่)
“งั้น นั่นก็มายถึง เธอเปลี่ยนข้างไปอยู่ฝั่งลอร์ดปีศาจเหรอ?” (อายะ)
ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น…
ระหว่างที่ผมคิด ว่าผมอธิบายเรื่องนี้ยังไงดี
“ช่ายหยาบคายนะสาวน้อย ใครเปลี่ยนข้างกัน” (เมล)
เสียงของมังกรขาว-ซัง ดังอยู่ข้างผมเลย
“”?!””
ลูซี่และซา-ซัง ตกใจ
มังกรขาวซัง ได้เคลื่อนไหวด้วยเทเลพอร์ต
“ชั้นเป็นสหายของพวกเขา เพราะชั้นถูกผู้ใช้สปิริต-คุง ชั้นไม่มีข้อผูกมัดที่ต้องเป็นพวกของมนุษย์ ถ้าผู้ใช้สปิริต-คุงจากไปแล้ว” (เมล)
มังกรขาว-ซัง ส่งเสียงออกจมูก ‘ฮึ่ม’ ออกมา
ผมยิ้มกับเรื่องนั้น
“เธอบอกชั้นอย่างนั้น แต่เธอช่วยในการฝึกโมโมะนะ” (มาโกโตะ)
“…ยังไงซะ นิดหน่อย ชั้นฝึกเธอ ถึงระดับที่เธอแข็งแกร่งอย่างดีแล้ว เพราะทั้งหมด เธอเป็นลูกศิษย์ของชั้น” (เมล)
แข็งแกร่งอย่างดี เธอพูด แต่เธอเป็นนักเวทย์ที่เก่งที่สุดในทวีปเลยนะ
ความรู้สึกของมังกรขาว-ซังกับสิ่งต่างๆ มันก็เบี้ยวๆนิดหน่อยด้วย
ระหว่างที่เราคุยกันแบบนั้น
“เฮเลเมอร์ค! เธอสบายๆเกี่ยวกับอะไรที่นี่กัน?! ไม่ใช่เธอเหรอ ที่พูดว่าเธอจะกำจัดสาวกของเทพเจ้าเก่าแก่?!”
มังกรดำพูดเป็นครั้งแรก
ผมรู้สึกบางอย่างแปลกๆกับวิธีพูดของเขา
มันเป็นคู้ต่อสู้ ที่เวทมนตร์ระดับเสมือนพระเจ้า: โคไซทัส ไม่ได้ผล
ไม่มีทางว่าพวกเขาจะสะดุ้งกับเวทมนตร์ระดับนี้
มันเป็นไปไม่ได้ แต่…
ด้วยเหตุผลบางอย่าง มังกรดำยักษ์ ที่นำมังกรโบราณ -แอสทารอธ- ดูเหมือนจะลนลานกับดาวหางตก
“{พี่ชาย} มันจริงที่ว่าชั้นคิดว่าชั้นจะสู้ได้อย่างดีกับผู้ใช้สปิริต-คุง ถ้าเค้าเหมือนกันกับ 1,000 ปีก่อน แต่มันดูเหมือนผู้ใช้สปิริต-คุงตอนนี้ ไม่ใช่คนที่ชั้นเคยรู้จัก” (เมล)
ผมหันไปที่นั่น กับคำพูดของมังกรขาว-ซัง
“พี่? นั่นไม่ใช่พ่อเธอเหรอ?” (มาโกโตะ)
“หืม? ไม่นั่นเป็นตัวแทนราชามังกรโบราณ พี่ชายชั้น” (เมล)
“อ้าา อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)
งี้มันก็เป็นคนอื่นจริงๆ
“น-นั่นเป็นไปไม่ได้! มันเหมือนกับลักษณะของราชามังกรโบราณ ที่เรารู้จัก” (ลูซี่)
“นั่นใช่แล้ว คนที่กวาดล้างอัศวินแห่งแสง คือมังกรโบราณตัวนั้น!” (อายะ)
“หืม? พ่อชั้นแทบไม่ได้แสดงตัวต่อหน้ามนุษย์ มา 1,000 ปีแล้วนะ รู้มั้ย?” (เมล)
“”…””
ลูซี่และซา-ซัง ไร้คำพูดกับคำพูดของมังกรขาว-ซัง
ผมก็ตกใจด้วย
ทั้งทวีปทิศตะวันตก ได้จำราชามังกรโบราณผิดคน
คนที่อัศวินแห่งแสงพ่ายแพ้ ไม่ใช่ราชามังกรโบราณ
“ถ้างั้น เมล-ซัง ราชามังกรโบราณตัวจริงอยู่ที่ไหนล่ะ?” (มาโกโตะ)
“อ้าา คนที่จะเจอพ่อได้ เห็นว่าต้องเป็นฮีโร่ที่เอาชนะพี่ชายชั้นได้…” (เมล)
ที่คำพูดนั้น อีกครั้งที่ผมหันหน้าหามังกรดำยักษ์
“เข้าใจแล้ว…งั้น…” (มาโกโตะ)
ผมใช้งานแขนสปิริต
ผมเคลื่อนไหวดาวหาง ที่ผมหยุดจากการตกอย่างช้าๆ
“ด-เดี๋ยว! ถ้านายทิ้งนั่นลงมา ที่นี้ทั้้งหมดจะแบน! เฮเลเมอร์ค!! ถ้าเธอเป็นพวกของมังกรโบราณด้วย จับสหายของผู้ใช้สปิริตมาเป็นตัวประกัน หรือฆ่าเค้า!”
“อะ?!” (ลูซี่)
“คุห์!” (อายะ)
ลูซี่ และซา-ซังรีบตั้งท่ายืนกับคำเหล่านั้น
แต่ตัวมังกรขาว-ซังเอง…
“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” (เมล)
เธอเพียงแค่หัวเรอะออกมาดังๆ
“หัวเราะอะไรกัน?!”
“ดูรอบๆให้ดีๆ พี่ -อันไดน์อยู่รอบชั้น” (เมล)
กับคำพูดนั้น สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ที่พรางตัวไปกับอากาศปรากฏตัวขึ้นมา โดยมีเดียเป็นคนแรก
“มันเป็นซักพักแล้วนะ ชั้นคิดว่าเธอจะทรยศราชาของเราแล้วซะอีก” (เดีย)
“…ไม่มีทางที่ชั้นจะทำ พี่! เหมือนที่เห็นได้ ถ้าชั้นได้ขยับอะไรที่น่าสงสัย ชั้นจะถูกฆ่าโดยสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ และมันจะจบ” (เมล)
“กุ่ห์….”
พี่ชายของมังกรขาว-ซัง -เมล-ซัง- ครวญด้วยความเดือดดาล
แต่ยังไงซะ ตัวผมเองก็คิดว่ามันจะค่อนข้างอันตราย ถ้ามังกรขาว-ซัง เอาจริง
ผมชำเลืองมองด้านข้างกายของเมล-ซัง และเธอแสดงรอยยิ้มเล็กๆให้ผมดู
〈นี่เป็นการขอบคุณของชั้น ที่หยุดดาวหาง…ชั้นขอร้องนายที่นี่ล่ะ อย่าให้มันตกลงมา โอเคมั้ย?〉 (เมล)
〈ชั้นจะเอามันไว้ระยะที่ถูกต้อง〉 (มาโกโตะ)
เรากระซิบคำนี้สู่กันและกัน
ในทันทีนั้น {ลมร้อนพัดมา}
หิมะ ที่ปกคลุมภูเขา ระเหยไปในพริบตา
พื้นปลดปล่อยความร้อนออกมา
“เอ๋…?” (ลูซี่)
ลูซี่หายใจเฮือกเบาๆ
เสาแสงขนาดยักษ์ แทงท้องฟ้าจากพื้นดิน
สิ่งเลียนแบบดาวหางที่ปกคลุมท้องฟ้า ถูกขยี้
เศษพวกนั้นมันกลายเป็นฝุ่นละออง และหายไป
ในเวลาเดียวกกัน หมอกดำ –พิษ– ปกคลุมบริเวณ
และจากนั้น ตรวจจับของผม ดังเสียงเตือนในหัวของผม หลังจากที่นานมาแล้ว มันไม่ทำแบบนั้นเลย
“ท-ทากัตซูกิ-คุง…พิษนี้…” (อายะ)
ซา-ซัง สั่น
แม้ว่า ปรกติล้ว ซา-ซังจะทำให้แม้แต่มอนสเตอร์กำหนดภัยพิบัติ เปิดทาง ด้วยแรงกดดันของเธออย่างเเดียว
“ผู้ใช้สปิริต-คุง ดูเหมือนความวุ่นวายนี้ ถึงหู…พ่อของชั้น” (เมล)
ผมพยักหน้ากับคำพูดของมังกรขาว-ซัง
ผมจำได้แล้วตอนนี้
แรงกดดันที่ผมรู้สึกในโคไซทัส
ตัวตน ที่มันเทียบไม่ได้เลย กับลอร์ดปีศาจคนอื่น
พื้นสั่น
เกิดการระเบิด
ภูเขาไฟรอบๆเราปะทุ
แม็กม่า ขึ้นมา
จากในนั้น มังกรดำสนิท ปรากฏตัวขึ้น
มังกรโบราณคนอื่น เคลื่อนที่หลบ
ด้่งจะกลัว และเคารพการปรากฏมา ของราชาของพวกเขา
หรือบางที่ มันเพื่อที่จะไม่เข้าไปติดร่างแห
เรอาจจะต้องเรียนรู้จากเรื่องนั้น
“ลูซี่ ซา-ซัง ออกไปจากที่นี่” (มาโกโตะ)
ผมกังวลเกี่ยวกับผลที่มันจะมีต่อบริเวณรอบข้าง ถ้าผมใช้เวทมนตร์สปิริตจริงจัง
“ผู้ใช้สปิริต-คุง ชั้นจะดูสหายนายเองอย่กังวล” (เมล)
มังกรขาว-ซัง จะรับงานนั้น
นั่นทำให้มั่นใจดี แต่…
“นั่นโอเคเหรอ? เธอเป็นมังกรโบราณ บางคนของฝั่งพวกเค้า ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมไม่คิดว่ามังกรขาว-ซังจะจับตัวประกัน แต่มมันจะโอเคำหรับเธอที่จะเลือกฝั่งง่ายๆแบบนี้เหรอ?
“พ่อของชั้นได้รอมาตลอด 1,000 ปี เพื่อที่จะเติมเต็มสัญญากับนาย ได้โปรดตอบเค้าด้วยกำลังทั้งหมดของนาย” (เมล)
เธอยักไหล่ของเธอ
“เค้ารอเหรอ?” (มาโกโตะ)
“มังกรโบราณ เป็นเผ่าที่รักษาสัญญา ชั้นบอกเรื่องนั้นมาก่อนนี่?” (เมล)
ตอนนี้เมื่อผมคิดดูแล้ว เธอพูดเรื่องนั้นกับผมนานมาแล้ว
ดูเหมือนเขารออย่างซื่อสัตย์ ตลอดเวลานี้
“ลูซี่ ถือนี่” (มาโกโตะ)
ผมมอบอุปกรณ์สื่อสาร ที่เกรา-ซังเอาให้ผมมา
“อ-โอเค มาโกโตะ!…นายจะโอเค ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง ทำเต็มที่นะ…” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซัง มองดูผม ไม่สบายใจ
“ใช่ ชั้นจะทำเต็มที่” (มาโกโตะ)
ผมโบกมือของผม
และจากนั้น ผมเผชิญหน้าตรงๆกับมังกรดำ ที่ขนาดเท่าผู้เขาลูกเล็กๆ
คนที่มองตรงลงมาหาผม ลอร์ดปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุด ราชามังกรโบราณ แอสทารอธ
ผมเทียบเค้าไม่ได้เลยเมื่อ 1,000 ปีก่อน
ต่างจากก่อนหน้า ผมไม่มีความช่วยเหลือจากความเป็นพระเจ้า ของไอรา-ซามะ
ที่ผมมีแทนเรื่องนั้นตอนนี้ คือ ความเชี่ยวชาญ 1,000 ปี จากการฝึกที่พื้นที่ของเทพธิดาแห่งโชคชะตา
“…นายทำให้ชั้นรอค่อนข้างนานนะ” (แอสทารอธ)
ด้วยแค่เสียงต่ำๆของเขา พายุถูกสร้าง
“งั้น พร้อมนะ” (มาโกโตะ)
ผมชี้แขนโปร่งใสสีฟ้าไปที่ราชามังกรโบราณ
และในแบบนี้ การกลับมาสู้กันใหม่จาก 1,000 ปีก่อน เริ่มต้นขึ้น
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook