จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 79 ซื่อจื่อจับมือน้อยๆ ของฮูหยินแล้ว
“เจ้าไม่ต้องกังวล เรื่องวันนี้จะไม่ถูกแพร่งพรายออกไปจากจวนซื่อจื่ออย่างแน่นอน” จวินหย่วนโยวรับรอง
คนฉลาดเช่นเขา ย่อมรู้ดีว่าหยุนถิงไม่อยากสร้างปัญหา นางทำเพื่อตนเองเช่นนี้ แน่นอนว่าจวินหย่วนโยวต้องรับประกันความปลอดภัยของหยุนถิง
“เอาล่ะ เช่นนั้นซื่อจื่อค่อยๆ กิน ข้าอิ่มแล้ว ขอตัวไปที่สวนหลังบ้านก่อน” หยุนถิงลุกขึ้นและกำลังจะจากไป
“ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า” จวินหย่วนโยวก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน
“ไม่ต้อง ซื่อจื่อ ท่านไปทำงานของท่าน หากท่านนั่งมองดูข้าอยู่ข้างๆ ข้าเกรงว่าข้าจะเสียสมาธิ” หยุนถิงแสดงความกังวล
“ข้าจะไปส่งเจ้าที่ท่านลั่ว แล้วกลับมา” จวินหย่วนโยวกล่าว เขาจับมือหยุนถิงและเดินไปที่ประตู
เมื่อเห็นเช่นนี้ หยุนถิงก็ไม่พูดอะไรมากนัก และปล่อยให้เขาจับมือตนเองเดินไป
พ่อบ้านและหลิงเฟิงมองดูด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก
“ซื่อจื่อเป็นฝ่ายจับมือเล็กๆ ของฮูหยิน หายากจริงๆ ที่แท้ต้นไม้เหล็กพันปีก็บานสะพรั่งแล้ว ช่างหาได้ยากจริงๆ” พ่อบ้านถอนหายใจ
“นี่เรียกว่าอะไร? เมื่อคืนฮูหยินกับซื่อจื่อส่งเสียงดุดันเช่นนั้น ทั้งเตียงส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด” หลิงเฟิงเบะปาก
พ่อบ้านมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง “จริงๆ ซื่อจื่อนั้นแข็งแรงมาก คิดว่าอีกนานจวนซื่อจื่อของเราคงจะมีเสี่ยวซื่อจื่อแล้ว”
“อืม ข้าก็คิดเช่นนั้น”
ทางด้านท่านลั่ว หลังจากกินอิ่มมากพอแล้ว เขาก็กำลังนั่งศึกษาถุงน้ำเกลือที่หยุนถิงให้เขาอยู่ในห้อง ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ระดับสูง สิ่งที่ฉลาดล้ำเลิศเช่นนี้ หญิงอัปลักษณ์ผู้นั้นทำได้อย่างไร
จากนั้นก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวนอกประตู ท่านลั่วขมวดคิ้ว ในเวลาหลังอาหารเช้าเช่นนี้ ยังจะมีใครมาอีก
หยุนถิงผลักประตูเข้าไป “ท่านผู้เฒ่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะมาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนท่าน”
“เจ้ามาทำอะไร?” สีหน้าของท่านลั่วดำคล้ำ
“กลัวว่าท่านจะเบื่อ จึงมาที่นี่เพื่อพูดคุยกับท่าน” หยุนถิงตอบ
“เชอะ ข้าไม่สนใจ”
“เป็นเช่นนี้เอง เช่นนั้นข้าไปก่อนนะ ข้าคิดว่าท่านจะถามข้าเรื่องถุงน้ำเกลือนั้นเสียอีก” หยุนถิงพูดและเดินไปที่หน้าประตู
ท่านลั่วยืนขึ้นอย่างกะทันหัน “ทำไมยัยเด็กอัปลักษณ์ถึงไม่รู้จักหยอกล้อ เมื่อครู่ข้าแค่ล้อเล่น และอยากถามเจ้าเกี่ยวกับของสิ่งนี้ ในเมื่อมาแล้วจะออกไปทำไม”
“ได้ เช่นนั้นข้าจะอยู่ ซื่อจื่อ ท่านกลับไปเถิด” หยุนถิงมองไปที่จวินหย่วนโยว
“เอาล่ะ มีอะไรก็ให้คนไปตามข้า” จวินหย่วนโยวพูดจบ เขาก็มองไปที่ท่านลั่ว “รบกวนให้ท่านลั่วดูแลหยุนถิงด้วย”
“หึ แต่งภรรยาแล้วลืมข้า ไม่ต้องมาบ่อย ข้าไม่ชอบ”
จวินหย่วนโยวยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ และกำชับหยุนถิงอีกสองสามคำ ก่อนที่จะจากไป
เมื่อเห็นว่าเขาจากไป ท่านลั่วก็มองดูด้วยความสงสัย “ยัยเด็กอัปลักษณ์ รีบบอกข้ามาเถิดว่าของสิ่งนี้ของเจ้าทำอย่างไร ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก”
“ใช้หลักการน้ำไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ ดังนั้นจึงต้องแขวนไว้ ยาต้มธรรมดาให้ผลช้าเกินไป การฉีดเข้าเส้นเลือดโดยตรง จะออกฤทธิ์ต่อเม็ดเลือดขาว เกล็ดเลือด รวมทั้งการอักเสบบางชนิด ดังนั้นยาจึงได้ผลเร็วที่สุด” หยุนถิงอธิบาย
“เม็ดเลือดขาวและเกล็ดเลือดคืออะไร?” ท่านลั่วถาม
หยุนถิงขมวดคิ้ว ควรจะอธิบายอย่างไรดี
“มันเป็นส่วนผสมของเลือด ท่านเพียงแค่ฟังก็พอ” หยุนถิงไม่สนใจเขา นางเดินไปทางชั้นวางของ และตรวจสอบสมุนไพรในตู้
ท่านลั่วเบะปาก “เชอะ พูดราวกับว่าข้าไม่รู้ ใครสนใจจะฟังคำอธิบายของเจ้า”
“เช่นนั้นก็ดี ท่านอย่ารบกวนข้า ข้าก็จะไม่รบกวนท่าน” หยุนถิงกล่าว
“พูดราวกับว่าข้าอยากเจอเจ้าเหลือเกิน” ท่านลั่วกลอกตา หยิบสมุนไพรข้างๆ มาบด โดยไม่สนใจหยุนถิง
สิ่งที่หยุนถิงต้องการคือผลลัพธ์นี้ และฉวยโอกาสใส่สมุนไพรทั้งหมดที่ตนเองคิดว่ามีประโยชน์ลงในมิติทันทีที่ท่านลั่วหันหลังให้นาง
ท่านลั่วไม่ได้ยินคนที่อยู่ข้างหลังพูดอยู่เป็นเวลานาน ได้ยินเพียงเสียงดึงและปิดลิ้นชัก เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าหญิงผู้นี้มาดูสมุนไพรของตนเองหรือไม่
หลังจากนั้นท่านลั่วก็หันหน้าไปเงียบๆ เขาเห็นหยุนถิงมีของกินอยู่ในปาก กินอย่างเอร็ดอร่อย และตรวจดูสมุนไพรอย่างสบายอกสบายใจ
ไม่รู้ว่าจู่ๆ ยัยเด็กอัปลักษณ์ผู้นี้มาทำอะไรที่นี่ ท่านลั่วยิ่งสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อเห็นว่าหยุนถิงหยิบสมุนไพรล้ำค่าหลายชนิด โยนเข้าไปในภาชนะบดและเริ่มบด ใบหน้าของท่านลั่วดำคล้ำ
“ยัยเด็กอัปลักษณ์ เจ้าใส่ผิดแล้ว หญ้าหลงสือกรกับหญ้าหนิวหลานชิงจะรวมกันได้อย่างไร หนึ่งในสองชนิดนี้ถอนพิษ และอีกชนิดหนึ่งมีพิษร้ายแรง นี่เป็นยับยั้งซึ่งกันและกัน เจ้าอย่าซี้ซั้ว!”
“ข้ารู้” หยุนถิงกล่าวอย่างใจเย็น
“ยัยเด็กอัปลักษณ์ เจ้ากำลังทำให้สิ้นเปลืองยาสมุนไพร นี่เป็นสิ่งที่เจ้าหนูจวินตามหาทั่วทั้งสี่แคว้นกว่าจะเจอ ทั้งหมดมีเพียงสองต้น ช่างล้างผลาญเสียจริง” ท่านลั่วโกรธมาก
“ซื่อจื่อยังไม่กังวล ท่านผู้เฒ่ากังวลเกินไปแล้ว ท่านควรออกไปดื่มชานมและกินอาหารว่างเสียหน่อย” หยุนถิงกล่าว
“หึ ใครอยากจะมองเจ้า” ท่านลั่วเบือนหน้าหนี
หลังจากนั้นไม่นานก็เห็นหยุนถิงรวบรวมสมุนไพรอย่างเป็นระเบียบ บด สับ ต้ม แล้วใส่ลงไปในเตากลั่นยา ท่านลั่วกำลังโกรธจนแทบระเบิด และไม่สามารถนั่งได้อีกต่อไป
“ข้าจะไปหาเจ้าหนูจวิน นึกไม่ถึงเลยว่าจะตาบอดแต่งงานกับเจ้า” ท่านลั่วเดินตรงออกไปด้วยความเจ็บใจ
หยุนถิงพูดไม่ออก และฉวยโอกาสตอนที่ท่านลั่วไม่อยู่ รีบเลียนแบบสมุนไพรในมิติ จากนั้นนำสมุนไพรทั้งหมดที่นางเพิ่งใช้เมื่อครู่ใส่กลับไป เช่นนี้หากต่อไปท่านลั่วต้องการใช้ก็จะไม่ล่าช้า
หยุนถิงกำลังทดลองผสมยาสมุนไพร ในขณะที่ท่านลั่วไปฟ้องจวินหย่วนโยวด้วยความโกรธจัด
“เจ้าหนูจวิน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้!” ท่านลั่วตรงไปที่ห้องหนังสือด้วยความโมโหอย่างมาก
ในห้องหนังสือ จวินหย่วนโยวกำลังฟังรายงานรั่วจิ่งรายงานเรื่องของหลีอ๋อง ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นที่ประตู จวินหย่วนโยวขมวดคิ้ว หรือว่าหยุนถิงยั่วโมโหเขา?
ท่านลั่วผลักประตูเข้าไปด้วยสีหน้าโกรธเคือง “เจ้าหนูจวิน ภรรยาอัปลักษณ์ของเจ้าช่างล้างผลาญ นางใช้สมุนไพรล้ำค่าเหล่านั้นอย่างสิ้นเปลือง”
จวินหย่วนโยวเข้าใจในทันที “ท่านลั่วนั่งลงก่อน รั่วจิ่งไปรินน้ำชา”
“ขอรับ” รั่วจิ่งไปจัดการในทันที
“เจ้าเก่งทุกเรื่อง แต่ไม่มีวิสัยทัศน์ในการเลือกภรรยา” ท่านลั่วบ่น
จวินหย่วนโยวฟังด้วยสีหน้าที่อ่อนน้อมถ่อมตน ไม่ปฏิเสธหรือยอมรับ เพียงแค่เฝ้าดูท่านลั่วบ่นอย่างเงียบๆ
ท่านลั่วบ่นพึมพำอยู่นาน เมื่อเห็นว่าจวินหย่วนโยวตั้งใจฟัง เขาก็ไม่พูด และรู้สึกเหมือนใช้กำปั้นตีฝ้าย จึงโกรธมากยิ่งขึ้น
“ท่านลั่วอย่าโมโหเลย หยุนถิงยังเด็ก ไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ท่านอย่าโกรธนางเลย วันนี้ห้องครัวทำอาหารใหม่ๆ หลายอย่าง ข้าจะพาท่านไปลองชิม” จวินหย่วนโยวเอ่ยปากด้วยตนเอง
“อย่าคิดว่าอาหารเพียงไม่กี่อย่างจะทำให้ข้าหายโกรธ อันที่จริงแล้วข้าก็ไม่สนใจสมุนไพรพวกนั้นหรอก นั่นเป็นเจ้าที่ไปตามหามาทั่วทั้งสี่แคว้นกว่าจะเจอ หากวันหนึ่งร่างกายของเจ้าย่ำแย่ และต้องการจะใช้ แต่ถูกใช้ไปอย่างสิ้นเปลืองเสียแล้ว จะไม่ล่าช้าไปหรือ” ท่านลั่วเบะปาก
“ข้าจะไปบอกหยุนถิง ท่านดูแลข้ามากว่าสิบปีแล้ว ลำบากมาไม่น้อย ช่วงนี้ท่านก็พักผ่อนให้เต็มที่เถิด สุราดอกสาลี่ที่ส่งมาจากแคว้นเป่ยลี่เพิ่งมาถึงพอดี ท่านเคยดื่มมาบ้างแล้วไม่ใช่หรือ วันนี้ข้าจะดื่มเป็นเพื่อนท่าน” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างสุภาพมาก
“ค่อยยังชั่วหน่อย แต่ภรรยาผู้นี้ของเจ้า เจ้าต้องพูดกับนางให้ดีๆ ว่าอย่าล้างผลาญ”
“ได้ ข้าจะจัดการ”