“เด็กดี ผมออกไปก่อน”
หลังจากเฟิงหานชวนสัมผัสเบาๆ ตามด้วยการปล่อยเฉินฮวนฮวนออก ลูบไปที่ศีรษะเธอเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องน้ำ
เฉินฮวนฮวนมองประตูฝ้าปิดลง ปลายนิ้วแตะที่ริมฝีปากตัวเองอย่างไม่รู้ตัว รู้สึกเพียงแค่ริมฝีปากชาๆ
ร่างกายปวกเปียกไปหมด ไม่มีแรงแม้แต่น้อย
เธอมองใบหน้าตัวเองที่แดงในกระจก ส่ายหน้าไปมาทันที รีบไปอาบน้ำ
เฟิงหานชวนพิงอยู่บนโซฟา ฟังเสียงน้ำที่ดังมาจากในห้องน้ำ เหมือนฟังดนตรีที่ไพเราะเข้าถึงใจคนท่อนหนึ่ง ทำให้คนฟังสบายอกสบายใจ
เหตุผลที่ไม่อยู่ห้องน้ำต่อ เพราะเขากลัวห้ามตัวเองไม่ได้ ดังนั้นถึงต้องการมารอข้างนอก
อันที่จริง เฉินฮวนฮวนน่ารักเกินไปจริงๆ เขากังวลว่าตัวเองจะควบคุมไม่อยู่
เขาค้นพบตัวเองที่เก่งเรื่องการควบคุมตัวเอง อยู่ต่อหน้าเฉินฮวนฮวน กลับสลายไปไม่เหลือ
…
เฉินฮวนฮวนอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เพราะเธอคิดอยากไปนอนเร็วๆ ไม่งั้นเวลานอนไม่พอ คงมีผลกระทบต่อประสิทธิภาพของพรุ่งนี้แน่นอน
ตอนเธอออกมา เห็นเฟิงหานชวนนั่งอยู่บนโซฟา เธอก้าวเดินไป พูดเสียงเบา “ฉันอาบเสร็จแล้ว คุณไปเถอะ”
เธอไม่กล้าสบตาเฟิงหานชวน ก้มหน้าพูดเสร็จ ก็พุ่งตัวไปที่เตียงใหญ่ แล้วเข้าไปในผ้าห่มอย่างรวดเร็ว
เห็นการกระทำทั้งหมดของเฉินฮวนฮวน เฟิงหานชวนหัวเราะออกมาเบาๆ มีความสุขไปถึงก้นบึ้งในใจ
รอเธอกลับจากค่ายอบรม เขาจะไม่ปล่อยเธอง่าย ๆ แน่นอน วันนี้เขาอดทนไว้ก่อน
ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของเฟิงหานชวน เฉินฮวนฮวนที่หลบอยู่ในผ้าห่มปิดตาแน่น หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง
เธอรู้สึกแปลกๆ ลุกขึ้นนั่ง มองเฟิงหานชวนที่กำลังลุกจากโซฟา พูดด้วยความโมโหหน่อยๆ “คุณ…ทำไมคุณหัวเราะแบบนั้น ?”
รู้สึกว่าเธอตลกมากเหรอ ? หรือว่ารู้สึก…
“คุณรู้สึกว่าฉันดูง่ายใช่ไหม?” เฉินฮวนฮวนเหล่มองเขาแวบหนึ่ง นอนลงไปอีกครั้ง มุดเข้าไปในผ้าห่ม
อันที่จริงเฉินฮวนฮวนรู้สึกเสียใจทีหลังเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าตัวเองวู่วามเกินไป เพราะซาบซึ้งใจและขอบคุณเฟิงหานชวนมาก แล้วเธอก็ใจร้อน เชิญชวนเขาเอง
มาคิดตอนนี้ พวกเขาทั้งสองคนเพิ่งรู้จักกันไม่นาน ทำไมเธอถึงยกตัวเองให้เร็วขนาดนี้ ดูง่ายมากจริงๆ
ไม่เหมือนผู้หญิงที่ดีคนหนึ่งเลยสักนิด
เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากหลบอยู่ในผ้าห่มเงียบๆ สีหน้าเผยความเสียใจ ในเวลานั้น ผ้าห่มถูกเปิดออกกะทันหัน เธอสบตาเข้ากับดวงตาดำลึก
“คุณ…ทำไมคุณไม่ไปอาบน้ำ?” เฉินฮวนฮวนพูดออกมาอย่างประหลาดใจ
“คุณโกรธแล้ว ผมจะมีอารมณ์ไปอาบน้ำได้ที่ไหน ?” เฟิงหานชวนยกมุมปาก พูดยิ้มๆ “แน่นอนว่าต้องง้อภรรยาก่อน”
“คุณอย่าพูดเลย วันนี้ฉันวู่วามเกินไปหน่อย ฉันรู้สึกตัวเองง่ายเกินไป ฉัน…ฉันนอนก่อนแล้ว แค่ครั้งนี้ก็พอ” เฉินฮวนฮวนพูดจบ ก็หลับตาลงทันที
แต่เธอเพิ่งหลับตาลง เอวเล็กก็ถูกจับทันที เธอรีบลืมตาขึ้น ยื่นมือคิดอยากเอามือใหญ่ออกจากเอวเธอ แต่ข้อมือกลับถูกจับไว้กะทันหัน
“ฮวนฮวน คุณไม่ได้ง่าย” น้ำเสียงทุ้มต่ำและแหบแห้งของเฟิงหานชวน พูดออกมาอย่างช้าๆ
เฉินฮวนฮวนไม่อยากฟัง เพราะเธอรู้สึกว่าเฟิงหานชวนหัวเราะเยาะเธอ ถึงแม้จะไม่พูดว่าเธอง่ายออกมาตรงๆ แต่ในใจคงคิดแบบนั้นแน่นอน
เห็นเฉินฮวนฮวนไม่ตอบ เฟิงหานชวนก็รู้ว่าเธอกำลังคิดมากแน่นอน เขาช่วยเธอสางผมบนหน้าผาก พูดอย่างจริงจัง “จริงนะ ในสายตาผม คุณไร้เดียงสามาก ไม่ง่ายเลยสักนิด”
“คุณในคืนนี้ ไม่เรียกง่าย แต่เป็นความกระตือรือร้น ผมชอบที่คุณกระตือรือร้น ชอบมากๆ”
เฉินฮวนฮวนนิ่งอึ้งไปทันที เธอคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินจากคำพูดหวานและลึกซึ้งแบบนี้จากปากของ
เฟิงหานชวน เขาไม่เหมือนผู้ชายที่จะพูดคำพูดพวกนี้ได้เลยสักนิด
“แต่เมื่อคืนพวกเราเพิ่งยืนยันความสัมพันธ์ในการทดลองการแต่งงาน วันนี้ก็…” เฉินฮวนฮวนหน้าแดงไม่หาย ไม่รู้ว่าเขินอาย หรือเพราะว่าอุณหภูมิในห้องสูง
“คุณยังจำคืนแรกที่คุณเพิ่งมาถึงบ้านเฟิงได้ไหม ? คืนนั้น เดิมควรเป็นคืนแต่งงานของพวกเรา เป็นวันแรกที่พวกเราแต่งงานกัน” เฟิงหานชวนลูบแก้มของเธอเบาๆ พูดเสียงเข้ม “พวกเราเพียงแค่ดำเนินการช้าไป”
“พอแล้ว พอแล้ว คุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะนอน” เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรพูดเรื่องนี้ขึ้น กลับกลายเป็นตัวเองที่อายเรื่อย ๆ
เฟิงหานชวนกุมมือเธอไว้ พูดกำชับ “ผมขอพูดต่อท้ายอีกหน่อย ผมหัวเราะ ไม่ใช่เป็นการเยาะเย้ย แต่เป็นการหัวเราะอย่างมีความสุข”
“คุณนอนเถอะ เหนื่อยขนาดนี้แล้ว คงนอนหลับได้ไว” ขณะที่พูด เฟิงหานชวนปล่อยมือของหญิงสาวออก ลุกเดินไปทางห้องน้ำ
เฉินฮวนฮวนรู้สึกประโยคสุดท้ายที่เฟิงหานชวนพูดเมื่อกี้ จริงๆเลย…อะไรเรียกว่าเหนื่อยขนาดนี้ ไม่ใช่เป็นการบอกเป็นนัยถึงเรื่องนั้นอยู่เหรอ?
เธอรีบหลับตาลง ไม่คิดถึงเรื่องเมื่อกี้อีก เธอเหนื่อยมากจริงๆ เหมือนแค่หนึ่งนาทีก็เข้าไปในความฝันแล้ว
เฟิงหานชวนอาบน้ำเสร็จออกมา เห็นเฉินฮวนฮวนหลับไปแล้ว เขาพอเดาได้ เพราะเขามองออกว่า
เฉินฮวนฮวนเหนื่อยมากแล้ว
เขานอนลงข้างตัวเธอ ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด กอดเธอไว้แน่น
นอนหลับฝันดี
…
เช้าตรู่วันที่สอง
“กริ๊ง ๆ กริ๊ง ๆ…”
เฉินฮวนฮวนตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้ว ตอนที่เสียงนาฬิกาดังขึ้น เธอตกใจตื่นทันที รีบยื่นมือไปกดนาฬิกาปลุกไว้
เธอจำได้เมื่อคืนเธอหลับสบายมาก เหมือนถูกคนกอดหลับไป เธอรู้สึกได้ว่าเป็นเฟิงหานชวนกอดเธอไว้
แต่ตอนเธอหันไปมอง คิดไม่ถึงว่าข้างตัวกลับว่างเปล่าไม่มีคน ทำให้เฉินฮวนฮวนรู้สึกประหลาดใจมาก
หรือว่า…หรือว่าทุกอย่างเมื่อคืน เป็นเพียงแค่ความฝันหนึ่งรึไง?
เธอมองแสงสว่างรำไรนอกหน้าต่าง พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ชั่วพริบตา จู่ ๆ เธอแยกไม่ค่อยออกว่าเป็นความฝันหรือความจริง
เฉินฮวนฮวนยื่นมือไปลูบผ้าปูเตียงข้างตัว มันเย็นอยู่ เธอคงไม่ได้ฝันหวานไปหรอกนะ
ไม่สนแล้ว ไม่สนแล้ว เฉินฮวนฮวนโดดลงจากเตียงทันที วิ่งไปทางห้องน้ำ เธอต้องไปค่ายอบรม ไม่มีเวลามาคิดมากแบบนี้แล้ว
ฝันก็เป็นฝันไปเถอะ ถ้าเห็นเป็นเพียงความฝันก็ดีเหมือนกัน ยังไงเรื่องเมื่อคืนพวกนั้น คิดแล้วก็ไม่น่ามองเท่าไหร่
ไม่เพียงแค่เธอกับเฟิงหานชวน เธอยังเห็นเฉินนานากับนายท่านเฟิง อย่างไรก็ตามเป็นเรื่องยุ่งเหยิงพวกนั้น ถ้าหากเป็นเพียงแค่ฝัน ถ้างั้นเธอก็ถอนหายใจโล่งอกได้แล้ว
อาบน้ำเสร็จออกมา ภายในห้องว่างเปล่าไม่มีคนเหมือนเดิม เฉินฮวนฮวนเปลี่ยนชุดเสร็จ ลากกระเป๋าเตรียมเปิดประตูออกไป
ในเวลานั้น ประตูถูกเปิดออกจากคนที่อยู่ด้านนอกกะทันหัน ต่อจากนั้น ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ปรากฏตัวต่อหน้าเฉินฮวนฮวน
“เฟิง เฟิงหานชวน”
จู่ ๆ เห็นเฟิงหานชวน เฉินฮวนฮวนตกใจมาก อุทานออกมาอย่างตกใจ
เฟิงหานชวนหน้าเข้มขึ้นทันที น้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ “เมื่อคืนแสดงความรักไปแล้วรอบหนึ่ง วันนี้กลับมาเรียกชื่อเต็มผมอีกแล้ว?”
“อ๋า!” เฉินฮวนฮวนปิดปากอุทานออกมาอย่างตกใจอีกครั้ง
เธอ เธอ เธอ…พวกนั้น ไม่ใช่ฝัน?
ถ้างั้นเช้าตรู่แบบนี้ เฟิงหานชวนไปที่ไหนมา ?