314 หลังปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ③
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ!” (ไอรา)
“อุว้า!” (มาโกโตะ)
ไอรา-ซามะกอดผม ด้วยร้อยยิ้มที่ทั้งกว้างทั้งใหญ่
และจากนั้น เธอผลักผมลงไป แบบนั้นเลย
“โอ้ชั้น นายมันปวกเปียกจังเลย อย่างน้อย พยายามจะจับชั้นไว้สิ” (ไอรา)
“พลังกายภาพของผมคือ 4 นะครับ และผมจับได้แต่ตะเกียบ ไม่ว่าจะแบบไหน ท่านอยู่ในอารมณ์ดีนะ” (มาโกโตะ)
“แน่นอนว่ามันดี! เรากำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่! ชั้น เอาชนะโชคชะตาได้! ชั้นจะถูกประเมินอย่างดีเลยสำหรับเรื่องนี้!” (ไอรา)
“ท่านจะถูกประเมินเหรอ…? ในดินแดนสวรรค์เนี่ยนะ?” (มาโกโตะ)
ผมคิดว่าดินแดนสวรรค์มันเหมือนทุ่งดอกไม้ซะอีก
ไม่อยากฝันถึงมันเลย
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…นายขาดความตื่นเต้นไปนะเนี่ย เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ถูกกำจัดแล้ว ดังนั้นดีใจมากกว่านี้สิ” (ไอรา)
“เพราะทั้งหมด ผมไม่ได้ดู เมื่อซากุไร-คุงกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่” (มาโกโตะ)
ผมอยากจะเห็นฉากที่หัวหน้าใหญ่สุดโดนกำจัด
“นายมันไร้กังวลเหมือนเคย อื้ม โอเค เพราะทั้งหมด ความกังวลเกี่ยวกับอนาคตมันหายไปแล้ว! ฮ่าาา ช่างโล่งใจ” (ไอรา)
“เดี๋ยวท่าน ท่านขยี้ผมของผม” (มาโกโตะ)
ไอราซามะขยี้ผมของผม ระหว่างที่ยังอยู่บนผม
หน้าท่านใกล้ผมมาก
ลมหายใจอุ่น สัมผัสหน้าของผม
มีกลิ่นเหล้านิดหน่อย
“ไอราซามะ ท่านไปดื่มมาเหรอ?” (มาโกโตะ)
“แน่นอนว่าชั้นดื่ม! ในที่สุด ชั้นก็เป็นอิสระ จากงานต้องกู้โลกแล้ว! ถ้าชั้นไม่ดื่มวันนี้ จะไปดื่มวันไหนล่ะ?!” (ไอรา)
“นั่นมัน…ทำตามปรารถนาเลยครับ” (มาโกโตะ)
ผมพูดอะไรกับไอราซามะ ผู้ที่ดื่มกาแฟและเครื่องดื่มชูกำลังเป็น 1,000 ปีขณะที่เธอทำงานไม่ได้
ผมอยู่เล่นกับไอราซามะที่ร่าเริงซักพัก
ไอราซามะ กระดกไวน์องุ่นที่ดูแพง
ผมเทเครื่องดื่มให้ท่านอย่างเชื่อฟัง
มันดูเหมือน ไอราซามะ ได้ตัดสินใจไปโดยสิ้นเชิงแล้วว่า เรื่องของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ มันจบไปแล้ว แต่ แล้วเทพธิดาองค์อื่นๆล่ะ?
ไอราซามะอ่านใจของผม และมองมาทางนี้
“ให้ตายเถอะ ตอนนี้ชั้นชมนายอยู่ที่นี่นะ และแม้อย่างนั้น นายไปคิดถึงเทพธิดาคนอื่น ช่างเป็นคนที่ฟุ่มเฟือยจริงๆนายนี่” (ไอรา)
“เพราะทั้งหมด ผมเป็นสาวกของโนอาห์-ซามะครับ” (มาโกโตะ)
ในแง่ของศรัทธา ผมพิจารณาว่าตัวเองนั้นหมายเลขหนึ่ง
“งั้น ไปที่อยู่ของโนอาห์ซัง เออร์โอเน่ซามะ ก็ควรจะอยู่ที่นั่นด้วย” (ไอรา)
“อุว้า!” (มาโกโตะ)
ไอราซามะ ดีดนิ้วของท่าน
พริบตาต่อมา ภาพที่ผมเห็นมัว และทิวทัศน์เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
เทเลพอร์ตของเทพธิดาแห่งโชคชะตา มันน่าประทับใจเหมือนเคย มันต่างจากของลูซี่และโมโมะอย่างสิ้นเชิง
มันไม่ได้มอบความรู้สึก ว่า ‘เราขยับอยู่!’ เลยซักนิด ถ้าไม่ได้ตั้งใจ มันแม้แต่จะเป็นเหมือนภาพลวงตาเลย ว่าคุณน่ะ อยู่ที่นี่อยู่แล้ว ตั้งแต่แรกเริ่ม
นั่นมันเวทมนตร์ระดับพระเจ้าอ่ะนะ…
ตอนนี้ ผมยืนในพื้นที่ของโนอาห์ซามะ
“โอ้ชั้น มาโกโตะ ยินดีต้อ—อยู่ด้วยกันกับไอราอีกแล้วเหรอ?” (โนอาห์)
“โอ้มาโกะคุงนี่~ ยะโฮฮ~☆” (เออร์)
อย่างที่เราคิด เออร์ซามะอยู่ด้วยกันกับโนอาห์ซามะ
“โนอาห์ เออร์โอเน่ซามะ! ชั้นทำมันแล้ว!” (ไอรา)
“เธอมีความสุขเต็มที่เลย ไม่ใช่เหรอ~” (โนอาห์)
“ทำได้ดีมาก ไอราจัง” (เออร์ฺ)
มีไอราซามะที่ตื่นเต้น และเทพธิดา 2 องค์ ที่ยิ้มเบี้ยวๆ
“ท่านทั้งสองดูใจเย็นนะ” (มาโกโตะ)
ค่อนข้างจะต่างจากไอราซามะ
“ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของชั้น ไม่ว่าเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ หรือเทพเจ้ามารจะชนะอยู่ดี” (โนอาห์)
คำพูดของโนอาห์ซามะ
“ชั้นเห็นความขัดแย้งระหว่างมนุษย์และปีศาจ มานับครั้งไม่ถ้วนแล้วน่ะหลังจากทั้งหมด… แต่ชั้นก็คิดนะ ว่าไอราจังทำได้ดี เราสามารถที่จะให้ผู้ศรัทธาของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ ชนะได้ในครั้งนี้” (เออร์)
อันนี้ของเออร์ซามะ
“พูดอะไรกันเนี่ย โนอาห์?! ต้องขอบคุณอัลเธน่าโอเน่ซามะ ที่เธอน่ะ ได้เป็นเทพธิดาคนที่ 8 นะ รู้มั้ยเนี่ย?! ตั้งแต่ตอนนี้ต่อไป เราน่ะ จะมาสนิทกัน!” (ไอรา)
ไอราซามะ ตีไหล่ของโนอาห์ซามะ
โออ้…ช่างเป็นภาพที่หายาก
“เฮ้ ไอรา ไม่ใช่เธอดื่มเยอะไปเหรอ? นิสัยเธอเปลี่ยนจากปรกตินะ” (โนอาห์)
“แม้ว่าเธอจะคออ่อน เธอต้องเก็บความเครียดไว้เยอะแน่ อ่ะนี่ กินน้ำหน่อย” (เออร์)
“หนูโอเคค่ะ~ เออร์โอเน่ชามะ!” (ไอรา)
ไอราซามะ พูดเพี้ยน
“นี่มันสิ้นหวังจัง ชั้นจะไปทำงานแทนไอราจังตอนนี้ เจอกันนะ โนอาห์ เหมือนที่ไอราจังพูด มาสนิทกันตั้งแต่ตอนนี้นะ เพราะเราเป็นเทพธิดาจากโบสถ์เดียวกันแล้ว โอเค๊☆?” (เออร์)
เออร์ซามะขยิบตาขณะที่ท่านหายไป
มีแค่โนอาห์ซามะ และผมที่ยังอยู่ที่นี่
หัวผมถูกลูบ
“โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)
“ทำได้ดีนะ มาโกโตะ” (โนอาห์)
“ครับ ด้วยเหตุนี้ ผมจะสามารถเคลียร์วิหารทะเลลึก โดยไม่มี—” (มาโกโตะ)
“โอเค หยุดเลยนะ” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะจิ้มหัวผม ด้วยนิ้วที่งดงามของท่าน
“เออร์มาที่นี่ เพราะเธอกังวลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของนาย กับโซเฟียจังน่ะรู้มั้ย? แม้ว่าตอนนี้ โลกจะสงบสุขแล้ว และน้ำหนักที่โซเฟียจังแบกมันจะลดลงไป มันจะเป็นเรื่องที่น่าเวทนา ถ้าคู่หมั้นของเธอ ไปหมกตัวอยู่กับดันเจี้ยนสุดท้ายตลอดเวลา ใช่มั้ย? ไปพักก่อนซักหน่อยเถอะ มาโกโตะ” (โนอาห์)
“…อาา อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)
เหมือนหลังๆ ผมจะถูกบอกให้พักโดยหลายคนเลย
“มันดูเหมือนฮีโร่แห่งแสงคุง และโนเอลจัง จะแต่งงานกันอย่างเป็นทางการ ที่พิธีฉลองการปราบเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่เดี๋ยวมันจะมีการคุย ว่าต่อไปควรจะเป็นมาโกโตะและโซเฟียจังเหรอ? นายน่ะ ได้ทำให้เธอรอมาอยู่ตลอดเวลานี้นะ รับผิดชอบด้วยสิ” (โนอาห์)
“น-แน่นอนครับ ผมจะทำ” (มาโกโตะ)
เธอเป็นราชวงศ์ ดังนั้นผมแค่ไป ‘รอหน่อยนะ’ ไม่ได้
…ดูเหมือนผมต้องเอาเรื่องการเคลียร์วิหารทะเลลึกไว้ก่อนซักพัก
โนอาห์ซามะต้องได้อ่านใจของผม ท่านยิ้มอย่างอ่อนโยน
“มันจะไม่ได้นานขนาดนั้น อย่างน้อยๆ นายจะไปพักในไฮแลนด์ จนกว่า {พิธี} จะจัด เคมะ?” (โนอาห์)
“รับทราบ” (มาโกโตะ)
มันไม่ใช่สิ่งใดอื่น นอกจากจะเป็นคำพูดของโนอาห์ซามะ ดังนั้น ผมจะทำตามอย่างเชื่อฟัง
“ถ้าอย่างนั้น เจอกันทีหลังนะ มาโกโตะ” (โนอาห์)
ภาพที่ท่านยิ้ม โดยไม่มีเมฆหมอกบนใบหน้าของท่าน งดงามดั่งเช่นเคย
ต่างไปจากไอราซามะ ผมไม่รู้เลยซักนิด ว่าท่านอารมณ์ดี อารมณ์เสีย หรือท่านคิดอะไรอยู่
“ครับ โนอาห์ซามะ” (มาโกโตะ)
ผมคุกเขาและจากนั้น เมื่อเวลาที่ผมตื่นขึ้น ผมตื่นจากความฝัน
◇◇
ซักพักหนึ่งหลังจากนั้น เราผ่านวันของเราไป อย่างสงบสุข ในเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง
“มาโกโตะ ไปช้อปปิ้งกันเถอะ!” (ลูซี่)
“กินชากัน ทากัตซูกิคุง!” (อายะ)
“ได้จ่ะ” (มาโกโตะ)
เราเดินรอบเมือง โดยมีลูซี่และซาซังดึงผม
เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เพิ่งจะโจมตีไม่นาน แต่เมือง เต็มไปด้วยชีวิต
ผมช่วยลูซี่และซาซังเลือกเสื้อผ้า และไปกินชากันที่คาเฟ่ที่แฟนซี ไปดูว่ามีอะไรให้ซื้อในร้านอุปกรณ์เวทมนตร์มมั้ย; มันเป็นเวลาแห่งสสันติสุขเช่นนั้น
ณ ตอนนี้ มันมีกลุ่มคนเดินอยู่ในเมือง
พวกเขาดูเหมือนจะประท้วงบางอย่าง พร้อมกับเสื้อผ้าที่เหมือนกัน
พวกเขาไม่ได้เอะอะเสียงดังมาก แต่พวกเขาหยุดคนที่เดินไปเดินมา และบอกบางอย่างกับพวกเขา
“ลูซี่ ซาซัง พวกนั้นเค้าทำอะไรกัน?” (มาโกโตะ)
เมื่ออผมถามอย่างนี้ หน้าของลูซี่และซาซัง เปลี่ยนเป็นหน้าที่น่าตั้งคำถาม
“อ้าา~…นั่น…ฟูริมีปัญหากับนั่นนะ ไม่ใช่เหรอ?” (ลูซี่)
“คนของศาสนาหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์” (อายะ)
“เจ้าหญิงมีปัญหา? ศาสนาหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์?” (มาโกโตะ)
มันเป็นครั้งแรก ที่ผมได้ยินเกี่ยวกับคำนี้
“เห็นว่า ราชินีของลาโฟรเอจ พูดอีกอย่างก็คือราชินีฟูเรียนะ เป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง ที่จะกอบกู้โลก มันเป็นกลุ่ม ที่จะมาบอกว่า พวกเราทั้งหมด ควรจะเปลี่ยนความเชื่อไปเชื่อหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ฟูเรียซามะ” (ลูซี่)
“มันดูเหมือนมีคนที่เป็นผู้ศรัทธาของฟูจัง มากกว่าเทพธิดาแห่งความมืดอีก” (อายะ)
“นั่น…น่าประทับใจ” (มาโกโตะ)
แทนที่จะพูดแบบนั้น เทพธิดาแห่งความมืดแทบไม่ได้มาเกี่ยวในดินแดนมนุษย์เลย มันจะดีกว่า ที่จะไปศรัทธา คนที่นำประเทศแห่งความมืดกลับมาจากซากปรักหักพัง ฟูเรียซัง ผมค่อนข้างจะเข้าใจนะ ว่าพวกเขาน่ะรู้สึกยังไง
แล้วก็ เธอน่ะสวยสุดขีดเลยด้วย
…แต่ผมเห็นได้เลย ว่าฟูเรียซังจะไม่ชอบเรื่องนั้นหรอก
แค่เหมือนที่ลูซี่ว่า ผมจินตนาการได้ ว่าเธอรู้สึกมีปัญหากับคนพวกนี้
ฟูเรียซังคิดถึงผู้คนของประเทศแห่งความมืด แต่เธอไม่ได้ชอบกลายเป็นไอดอล
แต่ มันเป็นความเชื่อศาสนาส่วนบุคคล
มันไม่ใช่อะไรที่คนหนึ่งจะไปยุ่งได้
ผมไม่ได้ไปใกล้กับกลุ่มนั้น และวันจบไปอย่างสงบสุข
◇◇
“มาโกโตะซามะ~” (โมโมะ)
วันต่อมา โมโมะมาเพื่ออยู่เล่น
“โมโมะ ร่างกายหนูโอเคแล้วมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ไม่เลยซักนิด~ ขอเลือดนะได้โปรด” (โมโมะ)
“ได้ ดื่มเลย” (มาโกโตะ)
“เยยย้” (โมโมะ)
โมโมะกระโดดขึ้นมาบนตัวผม รัดแขนและขาของเธออย่างแน่น และกัดผม
*งับ*
คอผมถูกกัด และผมได้ยินเสียงดื่ม ขณะที่เลือดของผมถูกดื่ม
“”…””
ลูซี่และซาซัง จ้องมาที่ภาพของเรา
มันกระอักกระอ่วนหน่อยๆนะ
บางทีเธอรู้สึกได้ถึงบรรยากาศ โมโมะปล่อยปากของเธอจากคอของผม
“ผ่อนคลายไม่ได้หรอกแบบนี้ เอ้!” (โมโมะ)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ทิวทัศน์เปลี่ยน
มันมีวินาที แห่งความรู้สึกที่ลอยๆ และเมื่อเวลาที่ผมลงพื้น ผมคิดว่าผมถูกโยนเข้ามาในความมืดสนิท
เมื่อตาของผมเริ่มชินกับความมืด ผมสังเกตว่าห้อง ถูกส่องสว่างไปด้วยเทียน
นี่คือ…
“ที่อยู่ของเธอ หือห์ โมโมะ” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ หนูลักพาตัวพี่” (โมโมะ)
โมโมะแลบลิ้นออกมา
มีบางอย่างที่กวนใจผม ก่อนที่ใจผมจะพูด ‘ชั้นถูกลักพาตัว!’
“มันโอเคที่จะใช้เทเลพอร์ตหรอ? น้องยังไม่ฟื้นเต็มที่เลย ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“หนูน่ะเต็มไปด้วยพลังงาน หลังจากที่ได้ดื่มเลือดของมาโกโตะซามะ…อาร์ย้า” (โมโมะ)
มันไม่ได้ใช้เวลานาน ก่อนที่โมโมะจะเซ
ว่าแล้ว
“นอนได้แล้ว” (มาโกโตะ)
ผมพาโมโมะไปนอนที่โซฟาที่ใหญ่ที่สุดในห้อง และห่มผ้าห่มให้น้องเค้า
เห็นว่าเธอไม่ใช้เตียง และจะนอนที่โซฟาตลอด
“มาโกโตะซามะ พี่อยู่ข้างหนูได้มั้ยวันนี้…?” (โมโมะ)
“เข้าใจแล้ว พี่จะฝึกที่นี่” (มาโกโตะ)
“…งั้นพี่จะฝึก แต่นี่มันทำให้นึกถึงวันเก่าๆนะ มันเป็นแบบนั้นตลอด เมื่อ 1,000 ปีก่อนด้วย” (โมโมะ)
“จ้า” (มาโกโตะ)
ฝึกร่วมกัน โมโมะสิ้นสมาธิ และหลับก่อน
ที่เวลานั้น ผมจะฝึกเวทมนตร์น้ำข้างเธอ
มันไม่นาน ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงหายใจของน้องเค้า
มันดูเหมือนโมโมะล้า และไม่ตื่นเลยซักนิด
ผมหิวระหว่างท่ฝึก ดังนั้นผมหยิบขนมปังและชีสที่อยู่ในห้อง และเคี้ยวมัน
ในท้ายที่สุด ผมกลับไปที่โรงแรมในตอนเช้า
ไม่ต้องถามเลยว่า ลูซี่และซาซังสอบสวนผม
◇◇
“มาสเตอร์ มาสเตอร์”
เช้าวันต่อมา เสียงสำรวย กระซิบข้างหูผม
“เกิดอะไรขึ้น?!” -คือที่ผมตะโกนแล้วเด้งขึ้น มันก็คือแมวดำ ซุย
“งั้นมันนาย หือห์… มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
ภาพของเขาเป็นแมวดำที่น่ารัก แต่เสียงที่ออกมาจากเขา เป็นเสียงชายวัยกลางคนเพราะๆ และผมชินกับความต่างกันนั่นไม่ได้เลย
“ชั้นหิว ช้นต้องการอาหาร” (ซุย)
“…นายมาหาชั้นตอนที่มันสะดวกกับนายตลอดเลย” (มาโกโตะ)
เขาไม่ได้ทำอะไรที่เหมือนลูกน้องเลย
แต่ผมก็คิดด้วย ว่ามันจะเป็นมาสเตอร์ที่ล้มเหลวถ้าผมได้ไปทำลูกน้องผมหิว
ผมขอคนที่ทำงานอยู่ที่โรงแรม และให้พวกเขานำอาหารเบาๆมา
พวกเขาต้องคิดม่ามันสำหรับมนุษย์ ดังนั้นคำนำแซนวิชและกาแฟมา
“นั่นโอเคกับนายมั้ย?” คือที่ผมถามแมวดำ และมันพยักหน้าพร้อมกับคำว่า ‘อุมุ’
แมวกินแซนวิชได้เหรอ?
“อร่อย! อร่อย!” (ซุย)
แต่แมวดำเขมือบมันหมด
เขาแม้แต่เลียกาแฟ
แต่และเขาร้อง ‘ร้อน!’ และเอาลิ้นแมวให้ดูนะ
เลิกคิดเกี่ยวกับเขาว่าเป็นแมวเถอะ…
“โอ้ชั้น มันหายากนะ ที่จะเห็นคู่ของมาโกโตะกับแมวดำน่ะ” (ลูซี่)
“เกิดอะไรขึ้นกับฟูจังเหรอ?” (อายะ)
ลูซี่และซาซัง ที่ออกไปที่ไหนซักแห่งได้กลับมาแล้ว
“ชั้นจะอยากให้เธอได้ฟังนั้นในเรื่องนั้น เจ้าหญิงซามะ ยุ่งมากจนดูแลชั้นไม่ได้เลยหลังๆ ชั้นเลยไม่มีทางเลือก เนื่องจากจะมาขออาหารมาสเตอร์” (ซุย)
“การจัดอันดับชนชั้นของนายมันเละๆนะ ชั้นจะให้นายรู้ไว้” (มาโกโตะ)
ถ้านายเป็นลูกน้องของชั้น นายมาหาชั้นก่อนซี่
“ฟูรินั่น ที่เธอยุ่ง ต้องหมายความว่าเธอฟื้นแล้ว?” (ลูซี่)
“งี้ ไปเจอฟูจังกันมั้ย ว่าไง ทากัตซูกิคุง ลูจัง?”
“ใช่ ไปกันเถอะงั้น เทเลพะ—” (ลูซี่)
“หยุด” (มาโกโตะ)
ผมรีบหยุดเธอ
“อะไร มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“เราไม่ได้…นัด ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
แม้ว่าเราจะเคยเป็นสมาชิกปาร์ตี้กัน ตอนนี้ เธอเป็นราชินีของประเทศ
แล้วก็ พิกัดลงเทเลพอร์ตของลูซี่มันเละ
“งั้น ลูจังและชั้นไปมั้ย?” (อายะ)
ซาซังเสนอ
ตั้งแต่ทีแรก ผมไม่รู้เกี่ยวกับการไปหาราชินีโดยไม่นัด และเขี้ยวสีแดง เห็นว่าพุ่งเข้าไปทุกครั้งโดยไม่ได้นัด
และดังนั้น เธอสองคนตรวจสถานะของฟูเรียซัง
หลังจากประมาณ 1 ชั่วโมง ทั้งสองกลับมา
“เห็ ลูจัง เธอเทเลพอร์ตเมื่อฟูจังอยู่ระหว่างการอาบน้ำอีกแล้ว” (อายะ)
“ฮ่าฮ่า นั่นมันตกใจนะ ไม่ใช่เหรอ อายะ?” (ลูซี่)
“แน่นอนว่าเธอจะโกรธ” (อายะ)
“คนคุ้มกันโกรธ…” (ลูซี่)
นั่นมันเกือบไป!
มันเป็นทางเลือกที่ถูกจริงๆ ที่ไม่ได้ไปกับพวกเธอ…
“แต่ถ้ามันเป็นฟูจังปรกติ เธอจะเป็นคนแรกที่ระเบิดความโกรธออกมา แม้อย่างนั้น วันนี้เธอไม่โกรธเลย” (อายะ)
“ใช่ ถ้าชั้นจำไม่ผิด เธอ {ยิ้มเต็มที่} ตลอดเวลาเลย นั่นหายากสำหรับฟูรินะ” (ลูซี่)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ฟูเรียซังอารมณ์ขึ้นง่าย
แม้จะพูดแบบนั้น ใครก็โกรธถ้าบางคนเทเลพอร์ตมาหา ระหว่างอาบน้ำ
แม้อย่างนั้น ฟูเรียซังยิ้มเต็มที่
บางอย่างดีๆเกิดขึ้นเหรอ?
“ถ้าเธอรู้สึกดีแแล้วตอนนี้ บางที่ชั้นควรจะไปเจอเธอ” (มาโกโตะ)
ฟูเรียซังพูดว่าเธออยากเจอผมอีกครั้ง
“เกี่ยวกับเรื่องนั้น เห็นว่าฟูริจะยุ่งกับงานของราชินีซักพักน่ะ เธอพูดว่า: ‘เจอกันอีกครั้ง ที่พิธีแต่งตั้งเกียรติยศ’” (ลูซี่)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมจะรู้สึกแย่ที่ไปบุกรุกเธอรหว่างที่เธอยุ่ง
เพราะการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เธอพักซักพักหนึ่ง ดังนั้นงานมันต้องกองกัน
ผมตัดสินใจ ที่จะไปเจอฟูเรียซังวันหลัง
◇◇
หลังจากนั้น ผมไปหาซากุไรคุงที่โรงพยาบาล ให้ฟูจิยังนำผมไปที่ร้านใหม่ของเขา ฟังเจ้าหญิงโซเฟียเรื่องพิธี และเกี่ยวกับผู้คน ที่อยากจะได้ฟังการพูดบนพิธีของฮีโร่ในตำนาน ที่ขับไล่ราชามังกรโบราณ ดังนั้นผมรีบเตรียมตัวสำหรับการพูดบนพิธีนั่น; วันที่สงบสุขได้ผ่านไป
จู่ๆ มอนสเตอร์ก็ไม่โจมตี
แทนที่จะเป็นอย่างนั้น เพราะบาเรียของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์โนเอลซามะ การปกป้องเมืองหลวงมันแน่นหนากว่าตอนไหนๆทั้งสิ้น
พูดจากใจ ผมคิดๆเกี่ยวกับการไปในดันเจี้ยนใกล้ๆ นั่นมันที่ผมเบื่อมากขนาดไหน
แต่โนอาห์ซามะพูดว่า ‘อยู่นิ่งๆจนกว่าจะพิธี’ ผมเลยเชื่อฟังเรื่องนั้น
มันควรจะโอเค ที่จะสบายๆ นานๆครั้ง
—และจากนั้น วันของพิธีแต่งตั้งเกียรติยศเพื่อที่จะเฉลิมฉลองเหล่าฮีโร่ ที่ได้กำจัดลอร์ดปีศาจ และเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ได้มาถึง
■ตอบความคิดเห็น:
ส่วนใหญ่นี่มันเกี่ยวกับภาพของไอรา-ซามะน่ะครับ
ผมดีใจ ที่มีนักอ่านหลายท่านที่ชอบมัน
■ข้อความจากผู้แต่ง:
ให้ผมได้โฆษณาเล่ม 8 มากกว่านี้นะครับ
ผมจะนำเสนอภาพที่ได้แพร่บนเว็บไซต์ของโอเวอร์แลพซัง
ลูซี่ทำเทเลพอร์ตเละ น่ารักและ & ลามก
ฉากที่ซีเรียส ผมคิดว่าซากุไรคุงเท่มากเลย
เพื่อเล่ม 9 ได้โปรดซื้อเล่ม 8 นะครับ!!
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook