มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 294 รักไม่สมหวัง
“อันที่จริง ผมก็มีเงินนิดๆหน่อยๆอยู่”มู่เซิ่งพูดกับเจียงหว่านด้วยรอยยิ้ม
“มีเงินนิดหน่อย ห้าพันล้าน คุณเรียกว่าเงินนิดหน่อย”เจียงหว่านอ้าปากกว้าง
ในความเป็นจริง เมื่อมู่เซิ่งซื้อย่านคฤหาสน์ซีไห่ เจียงหว่านก็พอเดาได้แล้วว่ามู่เซิ่งต้องมีเงินจำนวนมาก แต่ใบรับรองทรัพย์สินมูลค่า 5 พันล้านในตอนนี้ มันเกินความคาดหมายของเธอจริงๆ
ในขณะนี้ นอกจากความตกใจแล้ว ในใจของเธอก็มีคำถามอื่นอีก
มู่เซิ่งรวยแค่ไหน?
อย่างไรก็ตาม เธอก็เห็นอกเห็นใจกับมู่เซิ่งมาโดยตลอด เธอจะไม่ถามเกี่ยวกับเรื่องที่มู่เซิ่งไม่เอ่ยปากพูดเอง
“หลังจากจบงานวันนี้ เธอก็จะรู้เอง”มู่เซิ่งทนไม่ได้กับสายตาของเจียงหว่าน และในที่สุดก็พูด หลังจากได้ยินคำตอบนี้ เจียงหว่านจึงไม่ได้มองมู่เซิ่งต่อ และหันสายตาของเธอไปทางเวทีการประมูล
ขณะนี้ งานประมูลได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว
สิ่งของที่สามารถมาประมูลในงานงานประมูลหลงหางล้วนเป็นของล้ำค่าและหายาก ดังนั้น เมื่อถูกนำออกมาจึงได้รับความสนใจอย่างมากจากโลกภายนอก พยายามแข่งราคา เพื่อซื้อมาให้ได้
แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะหายาก แต่มู่เซิ่งก็ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะเขามาเพื่อแหวนเพชรวงนี้เป็นหลัก และเนื่องจากแหวนเพชรยังไม่ออกมา เขาจึงไม่มีความคิดที่จะซื้อของอย่างอื่น
ในทางตรงกันข้าม เจียงหว่านดูอย่างสนใจ
ในเวลาเดียวกัน หวงอวี่ในกลุ่มผู้ชมดูเศร้าหมองมาก เขาจ่ายเงินมัดจำ 2 ล้าน เขาจะไม่ซื้ออะไรเลย แล้วเสียเงิน 2 ล้านไปฟรีๆก็คงไม่ใช่ ตั๋วสำหรับการประมูลก็แพงเกินไป
แต่ถ้าเขาซื้อ การประมูลบนเวทีก็เกินไป และราคาต่ำสุดก็มากกว่า 2 ล้าน จะประมูลจนได้มา เขาก็รู้สึกเสียดายเงิน
ดังนั้น ในขณะที่การประมูลดำเนินไป ในใจของเขาก็อยู่ไม่เป็นสุขเลย
เขารู้สึกเสียใจที่มาร่วมงานประมูลในครั้งนี้ และในขณะเดียวกันเขาก็เกลียดมู่เซิ่งมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เขาคงไม่เสียเงินมากมายขนาดนี้ เดี๋ยวการประมูลจบลง ต้องให้มู่เซิ่งคายเงินพวกนี้ออกมาให้ได้
“สามีคะ คุณจะไม่ซื้ออะไรเลยเหรอ?ถ้าใช่ คุณก็จะเสียเงินสองล้านไปโดยเปล่าประโยชน์ไม่ใช่หรือ?ไม่ก็ คุณซื้อสร้อยเส้นนี้ไหม ราคาเท่าไหร่เหรอ?” เจิ้งซินซินพูดอยู่ด้านล่าง เธอรู้สึกชอบสร้อยเพชรเส้นหนึ่งบนเวที
“ราคาเริ่มต้นของสร้อยเส้นนี้ไม่แพงนะ แค่ 1.8 ล้าน ซื้อให้ฉันใส่ คุณก็ได้หน้านะ”
“อีกอย่าง สามีคะ เพชรเป็นสิ่งที่รักษามูลค่าไว้ได้มากที่สุด ถึงคุณจะซื้อมันแล้วไม่ได้ใส่มัน ก็สามารถขายออกไปได้ ก็ไม่ขาดทุนมากหรอก ดีกว่าเสียเงินสองล้านโดยตรงนะ จริงไหม?”
“คุณสามีคะ อย่ารอช้าเลย ยิ่งช้า ของก็จะยิ่งแพง ถึงตอนนั้นคงไม่มีโอกาสแล้ว”
เสียงระเบิดอย่างต่อเนื่องของเจิ้งซินซินดังขึ้นในหูของเขา หวงอวี่กัดฟัน คิดว่าสิ่งที่เจิ้งซินซินพูดนั้นถูกต้อง เขาชูป้ายในมือแล้วตะโกนว่า”1.8 ล้าน!”
“1.9 ล้าน!”
ทันทีที่สิ้นเสียงลง การเสนอราคาอีกอันก็ดังขึ้นจากข้างๆเขา
หวงอวี่มองไปที่ชายคนนั้น อ้วนกลมโต มีร่างกายที่ฉูดฉาด แค่ดูก็รู้ว่าเป็นพวกเศรษฐีใหม่ ตอนนี้พ่อของเขายังมาไม่ถึงเกาะสองใจและหวงอวี่ก็ไม่ได้ใช้อำนาจข่มเหงรังแกผู้อื่น เขาทำได้เพียงส่งเสียงอย่างเย็นชาและพูดต่อไปว่า”สองล้าน!”
อย่างไรก็ตาม เศรษฐีใหม่ดูเหมือนจะชอบสร้อยคอเส้นนี้ และตามด้วยราคาที่เสนอ”สองล้านหนึ่งแสน”
“2.2 ล้าน!”
“สองล้านสามแสน!”
เสียงประมูลดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เศรษฐีใหม่คนนี้ดูเหมือนจะจงใจหาเรื่องหวงอวี่ตั้งใจที่จะท้าทายเขา เสนอราคาไปหลายครั้ง แต่ถูกเขากดลงไป เดิมทีหวงอวี่ต้องการที่จะยอมแพ้ แต่เมื่อคิดถึงราคาของชิ้นต่อไปก็แพงขึ้น และก็ยังมีคนเพิ่มราคาอีก มันจะไม่แย่ไปกว่าเดิมเหรอ ทำได้เพียงกัดฟันตะโกนขึ้นราคาต่อไป
ราคาสุดท้ายสูงถึง 5.3 ล้าน ชายวัยกลางคนที่มีท้องใหญ่แตะจมูกและหยุดประมูล
“เย้ สามี คุณเก่งจริงๆ นี่เป็นของล้ำค่าที่สุดที่คุณมอบให้ฉันแล้ว”เมื่อเห็นว่าหวงอวี่ประมูลสร้อยคอนี้ได้ เจิ้งซินซินก็กอดหวงอวี่อย่างตื่นเต้นและจูบเขาโดยตรง
“ที่แท้คุณจะมอบให้แฟนของคุณเหรอ ทำไมไม่บอกล่ะ ไม่งั้นผมคงไม่แย่งกับคุณแล้ว ผมแค่ประมูลขำๆเท่านั้น”ชายวัยกลางคนที่มีพุงโตกล่าว
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวงอวี่ก็โกรธมากจนอยากจะกระอักเลือดออกมา
คุณและผมแข่งประมูลกันมาขนาดนี้ เพียงเพื่อความสนุก?
แต่เขาไม่สามารถแสดงออกทางสีหน้าได้เลย เขาทำได้เพียงระงับอารมณ์ที่อยากจะด่า โบกมือแสร้งทำเป็นชิวๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม”ไม่เป็นไร เป็นแค่เงินเล็กน้อย”
เมื่อเวลาผ่านไป ของประมูลแต่ละชิ้นได้ถูกประมูลโดยผู้ชมในราคาต่างๆ กัน ครึ่งบ่ายก็ผ่านไปแบบนี้ ทุกคนต่างเฝ้ารอคอยของประมูลชิ้นสุดท้ายจะมาในเร็วๆนี้ และในเวลานี้ ทันใดนั้นชายหญิงคู่หนึ่งก็เดินเข้าไปในที่จัดงาน ชายผู้นั้นอายุราวๆยี่สิบหรือสามสิบ ส่วนหญิงสาวนั้นยังดูเด็กมาก แค่ประมาณสิบเก้าปีเท่านั้น
ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขาสวมชุดที่เย้ายวน แต่งหน้าหนาและทาลิปสติกแดง แต่มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับทุกคนที่จะดูออกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่สวยอยู่แล้ว
“อู๋ซื่อซวินมาแล้ว”ในเวลานี้ ใครบางคนในฝูงชนพูดเบาๆ
“ในที่สุดเขาก็มา อย่างไรก็ตาม สามารถเข้ามาในงานประมูลของหลงหางได้แม้ว่าเขาจะมาสายก็ตาม อู๋ซื่อซวินเป็นเพียงผู้เดียวที่ทำได้ใช่ไหม?”
“ก็แหงล่ะ ดูผู้หญิงข้างๆเขาสิ สวยขนาดนั้น เมื่อวานผมยังเห็นเขากอดสาวต่างชาติอยู่เลย แต่วันนี้เปลี่ยนอีกแล้ว ความเร็วนี่เร็วกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก”
“ก็ตระกูลอู๋เป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดบนเกาะสองใจมีผู้หญิงมากมายที่ต้องการเข้าสู่ตระกูลที่ร่ำรวยนี้?ผู้หญิงของเขาจะไม่เยอะได้ไง?”
“เบาๆหน่อย ถ้าเขาได้ยินก็แย่แล้ว”
ทุกคนแอบซุบซิบนินทา สายตาที่มองไปที่อู๋ซื่อซวินมีความอิจฉาไม่มากก็น้อย เพราะว่า ชีวิตแบบนี้ที่มีเงินและผู้หญิงคือสิ่งที่ทุกคนโหยหา แต่พวกเขาไม่มีเงินเท่านั้นเอง
“อู๋ซื่อซวินครั้งนี้คุณวางแผนที่จะซื้ออะไรไหม?”หญิงสาวข้างๆอู๋ซื่อซวินถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
เธอเพิ่งมีสัมพันธ์กับอู๋ซื่อซวินเมื่อวานนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้มากนักว่าเขามาทำอะไรที่นี่ในวันนี้
“ผมมาที่นี่เพื่อซื้อแหวนเพชรรักไม่สมหวัง” อู๋ซื่อซวินพูด
เมื่อหญิงสาวได้ยินสิ่งนี้ เธอรู้สึกประหลาดใจมากจนพูดไม่ออก เธอเคยได้ยินมาว่า แหวนเพชรรักไม่สมหวังเป็นผลิตภัณฑ์ชิ้นสุดท้ายในการทำการประมูลของหลงหาง คิดไม่ถึงว่า ที่อู๋ซื่อซวินมาในครั้งนี้เพื่อซื้อแหวนเพชรรักไม่สมหวัง
“ซื่อซวิน แหวนวงนี้…คุณจะให้ฉันเหรอ?”หญิงสาวตื่นเต้นจนเอามือปิดปาก
อู๋ซื่อซวินหัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า”เหอะๆ มอบให้คุณ?ผมจะซื้อมันให้กับคู่หมั้นของผม คุณเพิ่งพบผมเมื่อวานนี้ คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?”
ทุกคนได้ยินเช่นนี้ต่างก็เงียบ มีคู่หมั้นแล้วยังเล่นชู้ที่ข้างนอกอย่างเปิดเผย บนเกาะสองใจมีเพียงตระกูลอู๋ของคุณเท่านั้นที่ทำแบบนี้
และสีหน้าของผู้หญิงก็ซีดมาก แม้ว่าเธอจะรู้ตัวเองดี แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่พอใจเมื่อได้ยินอู๋ซื่อซวินพูดแบบนี้