318 ทากัตซูกิ มาโกโตะ รับข้อมูล
“เจ้าหญิง…?” (มาโกโตะ)
ผมสังเกตหลังจากพูดออกไป
เธออาจจะดูเหมือนฟูเรียซัง แต่ใจของเธอคือแม่มดแห่งภัยพิบัตินีเวีย… อย่างเห็นได้ชัด
แต่่กอนที่ผมจะหมดสติ เธอพูดเหมือนฟูเรียซังปรกติ
ตอนนี้เธอคือคนไหน?
“ฮื้นน… โอ้…ชั้นหลับไปเหรอ? …เดี๋ยว อัศวินของชั้น! นายตื่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่?!”
เธอตื่นขึ้นกับเสียงของผม และขยี้ตา ยืนขึ้น และตอบสนองด้วยการสั่น
การตอบสนองนี้ควรจะเป็นฟูเรียซัง
“สวัสดียามเช้า เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
“น-นายได้ทำอะไรกับชั้นมั้ย?!” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังดึงผ้าห่มไปข้างเธอ และซ่อนกายของเธอ
“…ชั้นไม่ได้ทำอะไรเลย” (มาโกโตะ)
“ข-เข้าใจแล้ว… แน่นอนว่านายจะไม่ทำ อัศวินของชั้นจะไม่ทำบางอย่างแบบนั้น” (ฟูเรีย)
การที่ฟูเรียซัง จัดสายชุดชั้นในยาวของเธอ มันลามกเล็กน้อย
ผมรู้สึกว่าผมไม่ควรจะมอง ผมเลยเลี่ยงสายตาของผม
มีกระจกเต็มตัวใหญ่ ที่ที่ผมมองไป
ฟูเรียซังและผม สะท้อนในกกระจกนั้น ผมเห็นหลังที่ดึงดูดใจของเธอได้
ผลของมัน ผมเห็นกายของฟูเรียซัง ที่ไม่ได้ถูกซ่อน โดยผ้าห่ม
จากนั้น ฟูเรียซัง {อยู่ในกระจก} หันหน้าหาผม
เธอเปิดปากของเธอ
“ฟูเรียจัง หลังเธอถูกมองอยู่น่ะ”
“”เอ๋?””
มันไม่ต้องพูดเลย ว่าทั้งฟูเรียซังและผม ตกใจโดยเสียงนั้น
มี่แค่เราสองคนที่อยู่ในห้องนี้
ถ้าอย่างนั้น ใครคือเจ้าของเสียงนั้นล่ะ?
“ตื่นแล้วเหรอ สาวกซามะ? ฟูเรียจังพลาดไปทั้งคืนเลย แต่มันดูเหมือนเธอหลับไปกับนายในท้ายที่สุดนะ”
คนที่คุยอยู่ คือฟูเรียซังข้างในกระจก
แต่วิธีที่เธอพูด…
“นั่น…นีเวียซัง?” (มาโกโตะ)
“เราคุยกันอย่างใจเย็นและผ่อนคลายไม่ได้เลยก่อนหน้านี้ ใช่มั้ย สาวกซามะ?” (นีเวีย)
“เดี๋ยวก่อน! นายทำไมคุยปรกติแบบนั้นล่ะ?!” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังลนลาน กับการสนทนาของผมกับนีเวียซัง
ดูเหมือนเธอยังไม่รู้ ว่าตัวเธอในกระจก พูดได้โดยไม่ได้เป็นความตั้งใจของเธอ
…มันไม่ปรกติ ใช่มั้ย
“เจ้าหญิง…ร่ายกายของเธอโอเคมั้ย? เธอรู้สึกยังไงตอนนี้?” (มาโกโตะ)
“พูดตรงๆ ชั้นแค่สับสน…ตั้งแต่การต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ กับเรียวซูเกะและอัศวินแห่งแสง จู่ๆ ตัวของชั้นก็รู้สึกต้วมเตี้ยมหรือง่วง… ชั้นคิดว่านั่นมันเพราะชั้นโดนพิษ ของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ พอมาคิดอย่างนั้น…” (ฟูเรีย)
“ฟุฟุฟุ เธอรู้สึกไม่ค่อยดี เพราะชั้นสิงเธอน่ะ☆” (นีเวีย)
นีเวียซังคุยอย่างร่าเริง และด้วยน้ำเสียงสบายๆที่ไม่จบไม่สิ้น
ตรงข้ามกับนั่นเลย ฟูเรียซังตะโกน
“ออกไปจากตัวชั้นเดี๋ยวนี้นะ!” (ฟูเรีย)
“เรื่องนั้นชั้นทำไม่ได้ วิญญาณของชั้น ได้ผสานกันกับของเธอแล้ว หลังจากทั้งหมด มาอยู่ด้วยกัน ในกายและใจเดียวกัน ตั้งแต่ตอนนี้ไปนะ โอเคมั้ย☆?” (นีเวีย)
“เธอ…ต้องล้อเล่นกับชั้นแน่ๆ…” (ฟูเรีย)
ผมรีบจับฟูเรียซังที่ซีด และกำลังจะล้ม จากคำพูดของแม่มดแห่งภัยพิบัติ
“เจ้าหญิง…มันโอเค แน่นอนว่าเราจะ…คิดหาทางจัดการกับเรื่องนี้” (มาโกโตะ)
ผมส่งคำพูดปลอบใจ แต่ผมไม่รู้ว่าจะแก้ ‘วิญญาณผสานกัน’ ยังไง
(โนอาห์ซามะ…ไอราซามะ…ได้ยินผมมั้ย?) (มาโกโตะ)
ผมได้เรียกพวกท่านมาซักพักแล้ว แต่ไม่มีการตอบสนอง มาจากเทพธิดา
นี่ก็เป็นที่แม่มดแห่งภัยพิบัติทำเหรอ?
ผมส่งสายตาไปใส่แม่มดแห่งภัยพิบัติในกระจก ดั่งจะเข้าใจเรื่องนี้ และรอยยิ้มของเธอจางลงเล็กน้อย
“การผสานกันของวิญญาณ เป็นปาฏิหาริย์ ที่บุคคลนั้นสามารถจะบีบออกมาได้ ด้วยกำลังสุดท้ายของเขา ก่อนจะพินาศไป มันไม่ใช่อะไรบางอย่าง ที่มนุษย์ จะไปทำอะไรกับมันได้” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติพูดอย่างเศร้าโศก
“บุคคลนั้นพินาศไปแล้วเหรอ…?” (มาโกโตะ)
ไม่มีใคร นอกจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีส ที่แม่มดแห่งภัยจะเรียกว่า ‘บุคคลนั้น’
แต่ อะไรกันแน่ที่เธอพูดถึงคำว่า ‘พินาศ’?
“ใช่ บุคคลนั้น ที่นายเรียกว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ถูกสังหารโดยฮีโร่แห่งแสงซามะ เธอเห็นมันด้วยตาเธอเองนี่ ไม่ใช่เหรอ ฟูเรียจัง?” (นีเวีย)
“มันจริงที่ชั้นเห็นมัน… แต่ไม่ใช่มันคือทริคที่จะไว้หลอกลวงเราเหรอ…?” (ฟูเรีย)
“ไม่ เราไปขัดขวางแผนของเทพธิดาแห่งโชคชะตาไม่ได้ ทุกหนทางสู่ชัยชนะ ได้ถูกปิดลงไป… ไม่มีอะไรนอกจากความพ่ายแพ้ ในอนาคตของเรา” (นีเวีย)
“ถ้างั้น จริงๆแล้วเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ก็ได้….” (มาโกโตะ)
“ไม่อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว นายไม่ได้ยินจากเทพธิดาโดยตรงเหรอ สาวกซามะ? นายใกล้ชิดกับเทพธิดาแห่งโชคชะตานี่ ใช่มั้ย?” (นีเวีย)
“โดยไอราซามะ…” (มาโกโตะ)
ผมได้ยินเรื่องนั้นจากท่านจริง
ท่านแม้แต่มีความสุขสุดขีด และจมอยู่ในเหล้า
พูดจากใจ ไม่ใช่สถานการณ์นี้ มันความรับผิดชอบของไอราซามะเหรอ? …คือที่ผมคิดอยู่เล็กน้อย แต่…เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ได้ถูกกำจัดไปแล้วอย่างแน่นอน
“อัศวินของชั้น…นายมีความสัมพันธ์ กับเทพธิดาแห่งโชคชะตากันแบบไหน?” (ฟูเรีย)
“ช-ชั้นเพียงแต่อยู่ภายใต้การดูแลของท่าน เมื่อ 1,000 ปีก่อนน่ะ” (มาโกโตะ)
ฟูเรียซังจ้องผม ดั่งจะสงสัยในตัวผม
นีเวียซัง ได้โปรดอย่าพูดว่า ‘ใกล้ชิด’ ได้มั้ย มันจะสร้างความเข้าใจผิดแปลกๆ
ในเวลาที่ฟูเรียซังกดดันผมจะเอาคำตอบ แม่มดแห่งภัยพิบัติพูดต่อไป
“บุคคลนั้นผสานชั้นกับออราเคิลแห่งความมืดปัจจุบัน และส่งส่วนหนึ่งของพลังของพระเจ้ามา แต่ชั้นไม่ได้มีพลังเท่าเค้า; เป็นสิ่งมีชีวิตที่เล็กน้อยที่ทำได้แค่ใส่เสน่ห์ ชั้นกำจัดฮีโร่แห่แสงซามะไม่ได้ นั่นทำไม ชั้นคิดอยู่ว่าจะทำอะไรดี…” (นีเวีย)
“แค่พินาศไปด้วยกันนั่นแหละ…” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังพึมพำ พร้อมสีหน้าที่เหนื่อยหน่าย
เหมือนที่เธอพูดแหละ
“แต่แล้วชั้นสังเกต! ฟูเรียจังเป็นออราเคิลแห่งความมืด แต่ก็ยังเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ด้วย พูดอีกอย่าง เธอสามารถไปสร้างอิทธิพลที่เยอะกับฮีโร่ของเทพธิดาได้ด้วย บางที่เธอจะเสน่ห์ได้ ไม่ใชแค่กับผู้คนของประเทศแห่งแสง แต่ทั้งทวีปทิศตะวันตกเลยมั้ย?! นั่นทำไมชั้นทำเต็มที่!” (นีเวีย)
ตรงกันข้ามกับสีหน้าที่เศร้าของฟูเรียซัง แม่มดแห่งภัยพิบัติซัง ที่สะท้อนอยู่ในกระจก มีรอยยิ้มที่กว้าง
นี่มันน่าปวดหัวมากเกินไปแล้ว
อย่ามาทำอะไรแบบนี้ซะเต็มที่ได้มั้ย
“ชั้นทำจังหวะเดียวกัน กับออราเคิลแห่งแสงโนเอลจัง ปรับบาเรียเขตศักดิ์สิทธิ ที่ปกคลุมเมืองหลวงนิดหน่อย ทำมันแบบที่ว่า ให้ชั้นทำเสน่ห์ใส่ผู้คนข้างในบาเรียได้ ทำเหมือนวว่าชั้นจับมือกับฮีโร่แห่งแสงซามะ เพื่อจะเอาคำสาปใส่เค้า; มันลำบากนะ รู้มั้ย? ชั้นมีความเย็นวูบวาบ ที่สงสัยๆว่า สาวกซามะ จะเข้ามาขวางทางชั้นตอนไหนก็ได้” (นีเวีย)
“อ้า ตอนนั้นที่สถานที่จัดงาน หือห์” (มาโกโตะ)
มันจริงที่ว่าฟูเรียซังทำตัวแปลกๆ
มันรู้สึกจริง ว่ามันไม่ปรกติ
ผมควรจะเข้าไป และหยุดเธอ
“เจ้าหญิง แล้วซากุไรคุงล่ะ…? ชั้นอยากจะให้เธอบอก ว่าเกิดอะไรขึ้นก้บเค้า” (มาโกโตะ)
“ชีวิตเค้าไม่ได้อยู่ในความเสี่ยง แต่เค้ายังไม่ตื่นเลย -เพราะคำสาปของแม่มดแห่งภัยพิบัติคนนี้แหละ…” (ฟูเรีย)
“เข้าใจแล้ว ชั้นดีใจที่ได้ยินว่าเค้ามีชีวิตอยู่ แต่ ถ้าแค่ชั้น จัดการกับสถานการณ์ ดีกว่านี้ได้…” (มาโกโตะ)
ความเสียใจ ที่ผมสามารถที่จะหยุดเรื่องนี้ได้อยู่แล้ว ได้แขวนมาที่ผมอย่างหนัก
พวกเธอได้เริ่มก่อน
“ช่วยไม่ได้นะ…อัศวินของชั้น ถ้านายกระโดดไปหยุดการพูด ของราชินีในงานที่สำคัญแบบนั้น ที่คนมีอิทธิพลส่วนใหญ่ทั้งหมดในโลกได้รวมตัวกันถ้ามาแค่ ‘อุ้ปส์ ชั้นพลาดน่ะ’ มันจะไม่เพียงพอ” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังพยายามจะพูดให้ผม แต่หัวใจผมไม่ชัดเจน
(ไม่ ประเด็นที่ชั้นควรจะกังวลตอนนี้ คือ…) (มาโกโตะ)
“วัตถุประสงค์เธอคืออะไร แม่มดแห่งภัยพิบัติ? ทำไมชั้นไม่ถูกฆ่า?” (มาโกโตะ)
“โอ้” (นีเวีย)
เมื่อผมถามอย่างนี้ แม่มดแห่งภัยพิบัติ ทำสีหน้าที่ตกใจ
“นายจำไมได้เหรอ? ฟูเรียจัง ร่ายคำสาปห้ามฆ่า ใช่มั้ย? แล้้วก็ ไม่มีทางที่ชั้นจะฆ่าคนที่ฟูเรียจังรักได้ ชั้นไปทำอะไรที่ต่อต้านกับความต้องการกับเจ้าของร่างไม่ได้ เธอได้ดูแลนาย ระหว่างที่เสียสละเวลานอนของตัวเอง รู้มั้ย?” (นีเวีย)
“…หุบปากเลย” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังขยับหัวถอยไป พร้อมหน้าที่ลนลานเล็กน้อย
“ขอบคุณ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
“…มันอาจะเร็วไปที่นายจะมาขอบคุณชั้น ชั้นอาจจะสามารถปฏิเสธ อะไรก็ตาม ที่มันมีผลที่หนักกับความหวังของชั้น แต่ความอิสระของร่างกายชั้น ได้ถูกนำไปโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ ชั้นแม้แต่ให้นายหนีไปจากที่นี่ก็ยังไม่ได้” (ฟูเรีย)
“…หนี?” (มาโกโตะ)
ผมมองดูรอบๆห้อง
มันไม่ได้ดูเหมือนคุก และ แม้ว่ามันจะขาดหน้าต่าง มันมีประตู
มันดูเหมือนว่าผมไปข้างนอกได้ ถ้าผมอยากจะทำ
“ฟุฟุฟุ ดูตัวนายเองให้ดีๆ สาวกซามะ”(นีเวีย)
“……นี่มัน?” (มาโกโตะ)
เพราะผมไม่รู้สึกถึงน้ำหนักเลยซักนิด ผมไม่ทันได้สังเกต แต่มีโซ่แปลกๆ พันอยู่ที่คอ ขาซ้าย และแขนขวา
{โซ่ใส} ที่ผมจะไม่สามารถเห็นได้ นอกจากเมื่อเพ่งมอง
นั่นคือที่พันอยู่ทั้งตัวของผม
…นี่มันอะไรกัน?
ผมยืดแขนของผม และโซ่ยืดไปกับมัน
ผมขยับได้ แต่ไปออกห่างจากมันไม่ได้
(ชั้นควรจะตัดมันมั้ย?) (มาโกโตะ)
ผมกำลังจะชักมีดของเทพธิดาที่เอวของผม และ…
—{ผมสังเกตว่าไม่มีอะไรอยู่ที่นั่น}
ผมรีบค้นตัวของผม
แต่เจอแต่ความว่างเปล่า
“ช้นได้เก็บมีดที่น่ากลัวนั้นไว้แล้ว” (นีเวีย)
“…คืนมันได้มัย…แน่นอนว่าไม่ หือห์” (มาโกโตะ)
อาวุธเดียวของผม ที่อยู่ด้วยกันกับผม ในการผจญภัยในโลกนี้…
แม้ว่าเมื่อผมจ้องแม่มดแห่งภัยพิบัติในกระจก เธอยังทำสีหน้าไม่แยแส
“โปรดอย่าทำหน้าที่น่ากลัวแบบนั้นเลย นายเคลื่อนที่ไปรอบๆ อย่างที่นายต้องการในห้องได้ แต่นายออกไปข้างนอกไม่ได้ เพราะทั้งหมดโซ่ของสวรรค์นั่นล่ามนายอยู่ แต่นายจะไม่เบื่อ ชั้นได้เตรียมคนมาพูดด้วยแล้ว เอาเลย เข้ามา” (นีเวีย)
*คลิ้ก*
ประตูเปิดออก
เมื่อผมหันหน้าไปทางนั้น คนที่เข้ามา เป็นคนที่ผมรู้จักดี
“ลูซี่ ซาซัง…?” (มาฝโกโตะ)
“มาโกโตะ!” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิคุง!” (อายะ)
ทั้งสองเห็นหน้าผม และวิ่งมาหาผม กอดผมแบบนั้นเลย
“ชั้นกังวลนะ!” (ลูซี่)
“ชั้นดีใจมาก ทากัตซูกิคุง” (อายะ)
“ขอโทษที่ให้พวกเธอ…เดี๋ยว” (มาโกโตะ)
ผมมงลูซี่และซาซัง ผู้ที่ขอโทษในน้ำตา และจากนั้น…ความเย็นวาบ วิ่งลงหลังผม
ตาของลูซี่และซาซัง {ส่องสว่างสีทอง}
“เธอโดน…เสน่ห์?” (มาโกโตะ)
“…ใช่” (ลูซี่)
“…ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น” (อายะ)
ลูซี่และซาซังพยักหน้าอย่างเศร้าใจ
ดูเหมือนพวกเธอรู้ตัว ว่าพวกเธอโดนเสน่ห์
ผมหันไปที่ฟูเรียซังอยู่
“มันชัดเจนว่ามันเป็นผู้หญิงคนนี้ทำ” (ฟูเรีย)
“ชั้นเป็นคนทำ~☆” (นีเวีย)
ฟูเรียซังชี้ไปที่ตัวเธอเองในกระจก และแม่มดแห่งภัยพิิบัติโบกมือของเธอพร้อมรอยยิ้ม
“เธอทำอะไรกับสองคนนั้น…?” (มาโกโตะ)
ผมกัดฟัน
“ฟุฟุฟุ ไม่เพียงแต่ทั้งสองของเขี้ยวสีแดง ชั้นได้เสน่ห์ใส่ทุกคน ในเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง… แต่ยกเว้นสาวกซามะ และออราเคิลแห่งแสงนะ เสน่ห์ของชั้นไม่ไปถึงนายทั้งสอง อย่างโชคร้าย แน่นอนว่า เราไม่ได้ทำร้ายคนที่โดนเสน่ห์ นายรู้มั้ย? ลูซี่จังและอายะซังโอเคนี่ ใช่มั้ย?” (นีเวีย)
“ถ้างั้น มันเพื่ออะไร?” (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่ช้นพูดไปเมื่อ 1,000 ปีก่อนเหรอ?” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติพูดเบาๆ
“ชั้นแค่อยากให้ทุกคน {อยู่ด้วยกัน} ได้กับกันและกัน ถ้าทุกคนโดนเสน่ห์ มันจะเป็นโลกที่สงบสุข ที่ไม่ความขัดแย้ง ใช่มั้ย?” (นีเวีย)
“แต่เสน่ห์ไม่มีผลกับชั้น” (มาโกโตะ)
“ใช่ นั่นทำไม จริงๆแล้วชั้นอยากให้นายตาย รู้มั้ย☆” (นีเวีย)
“…”
ผมไม่รู้จะพูดอะไร ถ้าเธอบอกผมแบบนั้นด้วยรอยยิ้ม
“ชั้นจะไม่ยกโทษให้เธอ ถ้าเธอได้ทำร้ายอัศวินของช้้นแน่นอน” (ฟูเรีย)
“ชั้นรู้ ฟูเรียจัง ชั้นจะไม่แอบผสมพิษลงไปในอาหารของสาวกซามะ” (นีเวีย)
“เธอ…” (ฟูเรีย)
“ล้อเล่นน่ะ ล้อเล่น” (นีเวีย)
“ทากัตซูกิคุง…” (อายะ)
“มาโกโตะ…” (ลูซี่)
ลูซี่และซาซัง ทำสีหน้าที่ไม่สบายใจ กับการสนทนาที่อันตราย ของฟูเรียซัง และแม่มดแห่งภัยพิบัติ
“งั้นตอนนี้ ชั้นจะยืมร่างของเธอ ฟูเรียจัง” (นีเวีย)
“…เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)
“เจ้าหญิง? จะไปไหน?” (มาโกโตะ)
ฟูเรียซังยืนขึ้นจากเตียง
“ถ้าอย่างนั้น อยู่เฉยๆ โอเคมั้ย อัศวินของชั้น? ลูซี่และอายะซัง จะอยู่ที่นี่กับนาย และนายจะไม่เหงา” (ฟูเรีย)
“ใช่ แต่…” (มาโกโตะ)
ผมพยายามจะไล่ตามฟูเรียซังไป แต่โซ่ใสที่ล่ามตัวผมอยู่ หยุดผม
ผมออกไปจากห้องนี้ไม่ได้
ระยะของโซ่ มันไปถึงแค่เกือบๆ จะถึงประตู
ผมตามหลังฟูเรียซังไปไม่ได้ และยืนนิ่ง ข้างในห้อง
“มาโกโตะ นายต้องเหนื่อยแล้วแน่ พักผ่อนซักหน่อยดีมั้ย?” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิคุง นายยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่นายตื่นมา ใช่มั้ย? ชั้นจะเอาอาหารมาให้ โอเคมั้ย?” (อายะ)
“ข-ขอบคุณ” (มาโกโตะ)
ลูซี่และซาซัง ทำดั่งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมกินอาหารที่ซาซังนำมา ด้วยกันกับทั้งสองคน ระหว่างที่ยังคงรู้สึกไม่สบายใจ
ผมยืนยันสถานะปัจจุบันของสิ่งต่างๆ กับทั้งสองระหว่างที่กิน
พูดอย่างนั้นแล้ว มันยังไม่ถึงครึ่งวันเลยตั้งแต่พิธีจบไป
ลูซี่ และทุกคนในสถานที่จัดงานโดนควบคุมโดยเสน่ห์ ดังนั้นพวกเธอไม่รู้รายละเอียดเลย
แค่เหมือนที่แม่มดแห่งภัยพิบัติบอก แม่มดแห่งภัยพิบัติไม่ได้ทำร้ายพวกเธอ
พวกเธอผ่านเวลาไปอย่างต้วมเตี้ยมในห้องของปราสาท และ…เห็นว่าพวกเธอ ถูกบอกให้มาที่ห้องที่ผมอยู่
“เฮ้ ลูซี่…เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“เอ๋? เกี่ยวกับอะไรเหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่ทำหน้าตาสับสน
“เอิ่ม…เธอโดนเสน่ห์โดยแม่มดแห่งภัยพิบัตินี่ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“หืมม ชั้นไม่ได้รู้สึกว่าอะไรมันไม่ชอบมาพากลจริงๆนะ จริงๆ ใช่มั้น อายะ?” (ลูซี่)
“ใช่ ชั้นโอเคเต็มที่เลย ทากัตซูกิคุง” (อายะ)
ซาซัง ผู้ที่ล้างจานอยู่ตอบมา
ไม่มีปัญหาซักนิด เมื่อคุยกับพวกเธอแบบนี้
พวกเธอ ไม่ได้พยายามจะทำร้ายผม และทั้งสองคนเหมือนเดิมเหมือนที่เคยเป็น
“เฮ้ ลูี่ ซาซัง…หนีออกจากที่นี่เถอะ…” (มาโกโตะ)
เมื่อผมเสนอแบบนี้…
“{นายทำไม่ได้} มาโกโตะ” (ลูซี่)
“{นายต้องไม่ทำ} ทากัตซูกิคุง” (อายะ))
คำตอบของทั้งสองเป็นไม่ตลอด
“ไม่ใช่นั่นมันโอเคแล้วเหรอ? ที่นี่ปลอดภัยนะ” (ลูซี่)
“เราได้ถูกกักขังโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ รูมั้ย?!” (มาโกโตะ)
“แต่ราชินีของประเทศแห่งความมืดคือฟุจัง แล้วก็ ถ้าเราวิ่งหนี ฟูจังจะเสียใจ รู้มั้ย?” (อายะ)
“นั่นใช่แล้ว มาโกโตะ ยังไงนายก็จะวิ่งหนีไปที่ไหนกันล่ะ?” (ลูซี่)
“…ซาซัง…ลูซี่…” (มาโกโตะ))
วิ่งหนีจากที่นี่
มันแค่ประเด็นนี้ประเด็นเดียว ที่ทั้งสองไม่ให้ความร่วมมือ
เสน่ห์ที่ใส่กับลูซี่และซาซัง คือน่าจะเอาไว้คอยดูผม
แม่มดแห่งภัยพิบัติ ต้องให้พวกเธอ ให้มีปฏิสัมพันธ์กับผมปรกติ นอกจากเรื่องนั้น
(…ชั้นทำยังไงดี?) (มาโกโตะ)
โซใสที่ล่ามทั้งตัวผมและมีดของโนอาห์ซามะได้ถูกนำไป
“XX (เดีย)” (มาโกโตะ)
ผมเรียกสปิริตน้ำผู้้ยิ่งใหญ่
“…XXXX (ราชาของเรา)” (เดีย)
เธอปรากฏต่อหน้าผม แต่เธอขาดพลังงาน
“XXXXXXXX (มีอะไร?)” (มาโกโตะ)
“XXXXXXXXXXXX (ที่นี่มันหายใจไม่ออก…) XXXXXXX (พลังของชั้น…)” (เดีย)
“XXXXXXXXX (บาเรีย หือห์…)” (มาโกโตะ)
เดียไอ
นี่เป็นบางอย่างที่ผมคาดไว้แล้ว แต่มันดูเหมือนเธอก็ได้วางมาตรการป้องกัน เวทมนตร์สปิริตแล้ว
มันดูเหมือนจะมีบาเรียเวทมนตร์ต่อต้านสปิริต
ผมบอกให้เดียไป
ในทันใดนั้น บางคนเคาะประตูผม
ผมส่งสายตาไปที่ประตู และคนที่เข้ามา คือเจ้าหญิงโซเฟีย
“ใช้เวลานานนะ โซเฟีย” (ลูซี่)
“โซฟีจัง เรารออยู่เลย~” (อายะ)
“ชั้นมีงานเยอะต้องทำน่ะ ฮีโร่มาโกโตะ…นายได้ตื่นขึ้นแล้ว” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟีย พูดทั้งหมดนี้ในวิธีพูดของเธอปรกติ ท่าทางของเธอก็ไม่ได้เปลี่ยนด้วย
{นอกจากแสงส่องสวางสีทองบางๆ ที่ลึกลงไปในตาเธอ}
“โซเฟีย…” (มาโกโตะ)
“ได้โปรดอย่าทำหน้าอย่างนั้น” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียยิ้ม ด้วยหน้าที่เศร้าโศก
เธอก็รู้ ว่าเธอโดนเสน่ห์
“วิ่งหนีไปดะ—” (มาโกโตะ)
“เราทำไม่ได้” (โซเฟีย)
เธอปฏิเสธอย่างมั่นคง เหมือนกับลูซี่และซาซัง
“ชั้นถูกควบคุม พูดอย่างนั้นแล้ว มันไม่เหมือนกับว่าชั้นถูกขัง แต่…ชั้นต่อต้านแม่มดแห่งภัยพิบัติไม่ได้ ชั้นทำให้นายกังวล” (โซเฟีย)
“ไม…ชั้นดีใจที่เธอโอเค โซเฟีย” (มาโกโตะ)
“ชั้นก็ดีใจที่นายโอเค” (โซเฟีย)
โซเฟีย เอียงตัวของเธอมาหาผม รัดแขนของเธอรอบหลังหัวของผม และกอดผม
และจากนั้น ช่วงเวลา ที่ริมฝีปากของเธอเข้าหาผม…
“โอเค หยุดเลยนั่น” (ลูซี่)
“ทำไมล่ะ?! เราเข้าโลกของเราแล้วที่นี่นะ!” (โซเฟีย)
เธอถูกหยุดโดยลูซี่และซาซัง
“ไม่ใช่นั่นโอเคเหรอ? เธอสองคนอยู่ที่นี่ก่อนหน้าชั้น” (โซเฟีย)
“เรายังไม่ได้ลงมือกับเค้า!” (ลูซี่)
“นั่นใช่แล้ว ห้ามแซงหน้ากัน” (อายะ)
“แซงหน้า…หือห์ ตั้งแต่ทีแรก เธอทั้งสองคนอยู่กับเค้าตลอด มันควรจะโอเคแล้วตอนนี้ ที่ชั้นกลับมา ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)
“อึก” (ลูซี่)
“น-นั่น…” (อายะ)
“ต้งแต่ทีแรก พวกเธอทั้ง 3 คนได้ทำอะไรกัน ระหว่าที่ผจญภัยร่วมกัน? ไม่ใช่ว่าเธออนุญาตให้ผู้หญิงคนอื่นมาใกล้กับเค้า เพราะการป้องกันของเธอมันอ่อนเกินไปเหรอ?” (โซเฟีย)
“หยุด โซเฟีย!” (ลูซี่)
“โซฟีจัง อย่าต่อยชั้นด้วยตรรกะ!” (อายะ)
ผมเห็นได้แค่พวกเธอคุยกัน เหมือนตัวเองปรกติ
วันนั้น เรา 4 คุยกันอย่างไม่จบไม่สิ้น จนถึงดึกดื่น
◇◇
“ชั้นกลับมาแล้ว อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)
หลังจากลูซี่และคนอื่นๆจากไป คนที่เข้ามาในห้อง ระหว่างที่ยืดตัว และพูดว่า ‘ฮื้นน ชั้นเหนื่อย’ คือฟูเรียซัง
“เจ้าหญิง ยินดีต้อนรับกลับมา” (มาโกโตะ)
“มัยมีอะไรให้ทำเยอะเลย มันน่ารำคาญ” (ฟูเรีย)
เมื่อพูดอย่างนี้ เธอแหมะลงบนเตียง ที่ที่ผมอยู่
เธอไม่ได้บอกผม ว่าเธอทำอะไร
“นอนกันได้แล้วเถอะ” (ฟูเรีย)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
มีเตียงเดียวในห้องนี้
พูดอีกอย่าง เราจะจบที่การนอนในเตียวเดียวกัน…
“มันใหญ่ขนาดนี้ ดังนั้นไม่ควรจะมีปัญหา” (ฟูเรีย)
“…ไม่มีปัญหาเหรอ?” (มาโกโตะ)
มันเป็นเตียงคิงไซส์ ดังนั้นมันมีที่ว่างเยอะสำหรับสองคน
แต่มันทำให้ผมประหม่า
“ถ้านายทนมันไม่ได้ นายโจมตีชั้นได้ รู้มั้ย?” (นีเวีย)
แม่มดแห่งภัยพิบัติข้างในกระจกพูด ดั่งจะแหย่เรา
“ทำไมเธอเป็นคนที่อนุญาต?!” (ฟูเรีย)
“เห้อ เธอไม่ซื่อสัตย์เลย ชั้นแค่พูดออกมาดังๆแทนเธอ ฟูเรียจัง” (นีเวีย)
หลังจากแขวะกันในกระจก ฟูเรียห่มผ้าห่ม และไม่นาน ก็หลับไป
ดูเหมือนเธอค่อนข้างเหนื่อย
หรือบางทีความอึดเธอถูกนำไป เพราะเธอถูกสิง โดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ
“…นอนเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมห่มผ้าห่ม ที่มุมของเตียง ไกลมานิดหน่อยจากฟูเรียซัง
ผมมีเวลาหลับยาก แต่ผมง่วงอย่างช้าๆ และในท้ายที่สุดหลับไป
—{โนอาห์ซามะไม่ปรากฏตัวในฝันของผม}
◇◇
วันต่อมา
ผมถูกล่ามโดยโซ่แห่งสวรรค์เหมือนเคย และออกไปจากห้องไม่ได้
เห็นว่ามันเป็นสิ่งประดิษฐ์ ที่ถูกใช้เพื่อล่ามสัตว์ปีศาจกำหนดภัยพิบัติ ที่อาละวาดในประเทศแห่งแสง
ความทนทานของมันน่ากลัว และมันถูกพูดว่า มันไม่แตกหัก ยกเว้นคุณจะมีอาวุธระดับดาบศักดิ์สิทธิ์
…คุณจะใช้บางอย่างแบบนั้นเพื่อล่ามคนเหรอ?
ห้องที่ผมถูกขังอยู่ไม่มีหน้าต่าง ดังนั้นผมเห็นทิวทัศน์ไม่ได้ด้วย
แค่เกิดอะไรขึ้นข้างนอกนั่น…?
ผมไม่รู้ว่านี่มันเป็นการแลกเปลี่ยนสำหรับเรื่องนั้นมั้ย แต่คนรู้จักของผม มาที่นี่ อย่างไม่ขาดสาย
เจ้าชายเลนเนิร์ด
แม็กซิมิเลียนซัง
โอลก้าซัง
ออราเคิลแห่งไม้และพี่เขยของลูซี่ ฟลอน่าซัง
และออราเคิลแห่งโชคชะตา เอสเธอร์ซัง
ทุกคนโดนเสน่ห์
〈เอสเธอร์ซัง ได้เธอยินเสียงของเทพธิดาแห่งโชคชะตามั้ย?〉 (มาโกโตะ)
ผมกระซิบใส่หูเธอ
เอสเธอร์ซังส่ายหัวของเธอเบาๆไปข้างๆ
〈เสียใจที่ต้องพูด ชั้นไร้พลัง เมื่อไม่สามารถได้ยินเสียงของเทพธิดา…〉 (เอสเธอร์)
แค่เหมือนกับเจ้าหญิงโซเฟีย เอสเธอร์ซังยิ้มอย่างเศร้าโศกก
ดูเหมือนคนใหญ่ๆของทวีปทิศตะวันตก ถูกควบคุมโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ
พูดอีกอย่าง มันหมายถึงพวกเธอได้เป็นตัวประกัน
(โนอาห์ซามะ…ท่านดูอยู่มั้ย?) (มาโกโตะ)
ไม่มีคำตอบเหมือนเคย
มันต้องเพราะบาเรียต่อต้านสปิริต
หรือบางที แม่มดแห่งภัยพิบัติได้ทำอะไรอย่างอื่น เพราเธอรู้ ว่าผมเป็นสาวกของโนอาห์ซามะ
หลายวันผ่านไป พร้อมกับผม ที่ไม่สามารถ ออกจากห้องนี้ได้
“เจอกันทีหลังนะ อัศวินของชั้น ชั้นคิดว่าบางคน จะมาเป็นเพื่อนคุยในท้ายที่สุด
ฟูเรียซังออกจากห้องไป ด้วยสีหน้าที่เศร้าเหมือนเคย
ห้อง…ตกอยู่ในความเงียบงัน พร้อมกับผม อยู่คนเดียวในห้อง
หลังจากซักพัก แน่นอนว่า บางคนจะมา
—{บางคนที่โดนเสน่ห์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ}
ลูซี่ ซาซัง และเจ้าหญิงโซเฟียได้ตกอยู่ในกำมือ ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ
มันก็เหมือนกันกับคนที่สู้กันมาข้างผม
ผมไม่ได้ยินเสียงของเทพธิดา
เวทมนตร์สปิริตและมีดเทพธิดาที่ผมพึ่งพา ถูกผนึก
ร่างกายของผมถูกล่ามโดยสิ่งประดิษฐ์ และผมออกจากห้องนี้ไม่ได้
อาหารถูกนำเข้ามาในห้องนี้ และเพราะมีห้องน้ำและห้องอาบน้ำในห้อง ผมใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้ตลอดกาล
ผมจะไม่ถูกฆ่า แต่ผมหนีไม่ได้ด้วย
(…ชั้นโดนเช็คเมทแล้วเหรอ?) (มาโกโตะ)
ผมไปทำพลาดเหรอ
ผมต้องทำแน่
ผมรู้สึก ว่าผมทำบางอย่าง ที่ต่างออกไปได้
แต่ผมย้อนเวลากลับไปไม่ได้
ผมจ้องอย่างว่างเปล่าในอากาศ
ที่นั่น มีคำพูด ลอยอยู่ กลางอากาศ
{[คุณจะทิ้งทุกอย่าง และเคารพแม่มดแห่งภัยพิบัติ?]}
{ใช่}
{ไม่}
ตัวเลือก ที่โผล่ขึ้นมาหลายครั้ง ในไม่กี่วันนี้
ผม ได้เลือกไม่ อย่างต่อเนื่อง
นั่นทำไม มันยังไมจบ
ผมต้องยังไม่ยอมแพ้
ผมเชื่อ เชื่อในผู้เล่นอาร์พีจี และรอตอไป
รออะไร?
ผม…มีความคิดอยู่ว่าอะไร
นั่นทำไม ผมไม่ตกอยู่ในความสิ้นหวัง และรอต่อไป
……[โล่งจิต]
ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว ผมได้พึ่งกับสิ่งนี้ มาตลอดเวลา
ผมกับเก็บความไม่สบายใจ และรออย่างใจเย็น เพื่อ ช่วงเวลานั้น
“มาสเตอร์ ขอโทษที่ช้า”
สิ่งมีชิวิตสีดำ กระโดดออกมาจากเงาของผม
“ซุย…ชั้นรออยู่เลย” (มาโกโตะ)
ลูกน้องของผม
ปรกติแล้วมันจะทำอะไรด้วยกันกับฟูเรียซัง แต่ผมไม่ได้เห็นเขา ด้วยกันกับฟูเรียซัง ตั้งแต่เธอถูกสิงโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ
เขาต้องไปหลบภัยที่ไหนซักแห่ง
“ชั้นหานี่อยู่ ดังนั้นมันใช้เวลา มันถูกซ่อนลึกข้างในห้องสมบัติ มาสเตอร์” (ซุย)
ที่ซุยคาบในปากของเขา คือมีดที่ส่องสว่าง ตกแต่งด้วยเครื่องประดับที่ซับซ้อน
มีด ของโนอาห์ซามะ
“นายช่วยชั้นไว้นะนั่น ขอบคุณ” (มาโกโตะ)
ผมรับนั่นมา และดันมีด ลงไปบนโซ่แห่งสวรรค์
“มาสเตอร์ แต่ชั้นได้ยินมาว่าโซ่เวทย์นั้น ไม่สามารถถูกทำลายได้โดยอะไรทั้งสิ้น นอกจากดาบศักดิ์สิทธิ์ของฮีโร่นะ…” (ซุง)
สีหน้าของซุยไม่เปลี่ยน แต่เขาทำน้ำเสียงที่สงสัย
ดูเหมือนเขาจะกังวลเกี่ยวกับผม
ผมหัวเราะคิกคัก
“อย่ากังวล เห็นมั้ย?” (มาโกโตะ)
เมื่อพูดอย่างนี้แล้ว ผมดันใบมีด ไปที่โซ่แห่งสวรรค์ และโซ่ถูกตัด โดยไม่สร้างเสียง ดั่งมันคือเนย
“……”
ตาขอแมวดำเปิดกว้าง
นายทำสีหน้าแบบนั้นได้ หือห์
“นั่นเป็นความคมที่อุกอาจ พูดถึงแล้ว โซ่แห่งสวรรค์ เห็นว่าคือสิ่งประดิษฐ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของประเทศแห่งแสง” (ซุย)
“…จริงเรอะ?” (มาโกโตะ)
ผมได้ตัดโซ่ที่ล่ามแขนและขาของผมแล้ว
แม้ว่ามาบอกผมหลังมันเกิดขึ้น มันจะแค่มีปัญหา รู้มั้ย
“นายเป็นพยานคนเดียว เก็บเป็นความลับนะ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“นายเป็นคนเดียวที่ถูกล่าม ดังนั้นมันจะถูกพบทันที” (ซุย)
เขาถอนหายใจดัง ‘นย้าา’
ใช่ มันจะถูกพบทันที
ระหว่างที่เราคุยนั่นกันอยู่ ผมได้ยินเสียงฝีเท้าเข้าหา ด้วยเงี่ยหู
“แมวดำ ชั้นอยากจะออกไปจากที่นนี่” (มาโกโตะ)
“รับทราบ เวทย์เงา: [เงาก้าวเดิน]” (ซุย)
ซุยร้อย ‘เนี้ยว’ และวงกลมเวทย์ที่ซับซ้อน ปรากฏอยู่ที่พื้น
และจากนั้น รูที่ให้ขนาดที่ให้บางคนผ่านได้ ปรากกขึ้น
“มาสเตอร์ ทางนี้” (ซุย)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมตามแมวดำ และทิ้งตัวเข้าไปในรูดำ
◇◇
ภาพที่ผมเห็น เปลี่ยนเป็นสีดำทันที และอย่างช้าๆ แสงเข้ามาในตาของผม
แต่ที่ มันสลัว เทียบกับห้องที่ผมอยู่ก่อนหน้า
“ซุย ที่นี่ที่ไหน?” (มาโกโตะ)
“คุกใต้ดินของปราสาท มาสเตอร์” (ซุย)
“ทำไมนายเลือกที่แบบนี้…?” (มาโกโตะ)
“ใต้ดินมันมีควาสัมพันธ์กันดีกับเวทย์เงา ชั้นเก็บมันไว้สำหรับเป็นตำแหน่งเคลื่อนที่” (ซุย)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมไม่รู้มากเกี่ยวกับเวทย์เงา แต่ถ้าแมวดำพูดอย่างนั้น มันควรจะเป็นอย่างนั้น
“แล้วก็ ทุกคนในเมืองหลวง ของประเทศแห่งแสง ตอนนี้โดนเสน่ห์โดยแม่มด ไม่มีคนอยู่ในคุกด้วยเหมือนกัน มาสเตอร์” (ซุย)
“จริง ทั้งหมดมันว่างเปล่า” (มาโกโตะ)
มันมีห้องขังมากมาย แต่ไม่มีเงาของใครซักคนเลย ที่อยู่ข้างใน
เพราะเรื่องนั้น ไม่มีคนเฝ้า
มันดูเหมือนมันเป็นที่ขึ้นสนิม
“…ฮึ้น”
ผมได้ยินเสียงเล็ก
จากห้องขังที่ใหญ่กว่าเล็กน้อย ที่ลึกเข้าไปเล็กน้อย
ดูเหมือนมันไม่ใช่ว่าจะเหมือนไม่มีคน
ผมบอกไม่ได้ว่าเป็นใคร เพราะที่มันมืดมากเท่าไหร่
สงสัยเกี่ยวกับมัน ผมใช้มองกลางคืนและมองไกล เพื่อยืนยัน
“…เอ๋?” (มาโกโตะ)
ผมส่งเสียงออกมาเบาๆ
คนที่ถูกขัง เป็นคนที่อยู่สูงสุดของประเทศ…ราชินี {โนเอล อัลเธน่า ไฮแลนด์}
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook