ตอนที่ 298 พี่น้องร่วมสู้
เขาสามารถสู้จนตัวตายได้ถ้าเขาโชคดีเขาก็แค่สามารถสังหารพวกคนเถื่อนที่สังหารครอบครัวของเขาได้เพิ่มมากขึ้น
คนเถื่อนจํานวนมากได้พุ่งเข้ามาพวกมันมีทั้งคมดาบและอาวุธอื่น ๆ รวมถึงลูกศรหยุดปราณ
ข้าหวังว่าพี่ใหญ่ของข้าจะรอดไปได้!
“ฆ่า!”
ฮัวชปิง ได้คํารามออกมาเขาควบม้าพุ่งเข้าไป
ฟวั่บ!
หอกของเขาได้แทงทะลุลําคอของทหารม้าคนเถื่อน
น่าเสียดายที่พลังปราณแท้จริงของเขาถูกหยุดไว้โดยรูปแบบกองทัพทําให้เขาไม่สามารถบดขยี้ร่างของพวกคนเถื่อนได้
แต่การกระทําของเขาก็ไม่ได้หยุดลง หลังจากฆ่าคนเถื่อนหนึ่งคนเขาก็โบกสบัดหอกอีกครั้ง
แม้ว่า พลังปราณในร่างจะไม่สามารถใช้งานได้ แต่ความกล้าหาญของ ฮั่วชูปิง ก็ไม่ได้ลดน้อยลง ทหารคนเลื่อนธรรมดาไม่สามารถต้านทานการโจมตีของเขาได้
เพียงพริบตาเดียว โซนรอบ ๆ เขาก็ถูกก่อร่างขึ้นมา ไม่มีทหารคนเถื่อนคนใดกล้าเข้าใกล้เขา
“ไอ้พวกบัดซบ,ฆ่ามันให้ข้าเร็วเข้า!”ถั่วปาฟู ได้คํารามออกมา
ทหารคนเถื่อนไม่กล้าไม่ฟังคําสั่งพวกเขารีบควบม้าพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“ตามข้ามา และ ใช้ลูกศรหยุดปราณฆ่ามันซะ!”ถั่วปาฟูได้คําราม
ฟุบ!
คนเถื่อนหลายคนใช้ประโยชน์จากการที่พวกของเขาไม่ก้าวไปข้างหน้าและง้างธนูขึ้นยิงลูกศรหยุดปราณไป ยังตําแหน่งของฮั่วชูปิง
ใบหน้าของฮั่วชูปิงดูเคร่งขรึม เขาไม่ใช่หรานเหมิน ที่ว่าไม่ต้องใช้พลังปราณแท้จริงก็สามารถหยุดลูกศร หยุดปราณได้
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้เขาถูกปราบปรามพลังปราณแท้จริงเอาไว้มันยากที่จะต้านทานได้
แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่ละทิ้งความหวังและใช้หอกในมือปัดขวางสกัดกั้นลูกศรหยุดปราณที่พุ่งเข้ามา
เขาสามารถต้านทานมันได้ชั่วขณะเท่านั้น
ในไม่ช้ ก็เผยจุดอ่อน ร่างของเขาเกือบจะถูกลูกศรหยุดปราณหลายครั้ง
ถั่วปาฟู มองไปที่อีกฝ่ายและหัวเราะเยาะ”กล้าดียังไงมาเผชิญหน้ากับลูกศรหยุดปราณ?”
ในขณะเดียวกัน เขาก็ถอนหายใจออกมา ลูกศรหยุดปราณเป็นอาวุธยอดเยี่ยมของกองทัพไว้ใช้จัดการกับนักรบที่ทรงพลังสิ่งนี้แม้แต่นักรบที่แข็งแกร่งที่สุดยังต้องล่าถอย
โชคดีที่พวกเขาได้รับลูกศรหยุดปราณมามากกว่าแสนดอกในเมืองเฮยเสียน ครั้งนี้เพียงพอที่จะหยุดนักรบขั้นปรมาจารย์แห่งอาณาจักรหนานหยานได้
“ดูเหมือนว่าวันนี้ข้าจะไม่รอดแล้ว!”
ฮั่วชูปิง โดนลูกศรหยุดปราณแทงทะลุร่างกายของเขาสามดอกใบหน้าของเขาซีดเผือกและหายใจหอบถี่
หากไม่มีพลังปราณแท้จริงในร่างกายมันเป็นเรื่องยากที่จะฟื้นฟูความแข็งแกร่งที่เขาใช้ไปได้
“มันใกล้จะตายแล้ว หยุดยิงซะ จับมันมาให้ข้าแบบเป็น ๆ ข้าต้องการล่อเนื้อแทะหนังมันออกมาต่อหน้าพวกเราทั้งหมด!”ถั่วปาฟู ได้ตะโกนเสียงดัง
“ขอรับ!”
เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บของฮั่วชูปิง พวกคนเถื่อนที่เพิ่งหวาดกลัวไป ก็กลับมาเป็นปกติทีละคนและคืบใกล้เข้าหาฮัวชูปิงอย่างรวดเร็ว
ฮั่วชูปิงมองไปที่ทหารเหล่านี้อย่างเย็นชา”คิดจะจับข้า ถ้ากล้าก็เข้ามา!”
“ไม่ต้องไปกลัว เข้าไปจับมันมาให้ข้าซะ!”
แม่ทัพ” หนึ่งในแม่ทัพของพวกคนเถื่อนได้ตะโกนอย่างเย็นชา ทหารคนเถื่อนหลายร้อยคนก็ไปล้อมรอบเขาทันที
ในเวลาปกติ ฮั่วชูปิง สามารถสังหารพวกคนเถื่อนสองสามร้อยคนเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้เขาใช้พลังกายไปจํานวนมากทั้งพลังปราณแท้จริงยังถูกจํากัดเอาไว้ มันเป็นเรื่องยากที่เขาจะรับมือพวกมันทั้งหมดได้
“เจ้าพวกคนเถื่อนสารเลววันนี้ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้ได้!”
ได้กระชับหอกในมือแน่น
ฟุบ!
ทหารคนเถื่อนคนนึงได้ตะโกนขึ้นและพุ่งเข้าใส่ฮั่วชูปิง
ดวงตาของ ฮั่วชูปิง กลายเป็นเย็นชา หอกในมือกําลังจะเคลื่อนไหวแต่ทันใดนั้นก็มีเสียงคํารามดังออกมา”ใครกล้าที่จะทําร้ายน้องชายของข้า”
“พี่ใหญ่!”
ดวงตาของฮั่วชูปิงรู้สึกมีความสุขมาก เขาได้ยินว่านั่นเป็นเสียงของหรานเหมิน
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาและหรานเหมินที่เพิ่งจะรู้จักกันไม่ถึงหนึ่งวันและกลายเป็นพี่น้อง ในยามวิกฤติเช่นนี้ หรานเหมินจะออกหน้ามาช่วยตัวเอง
คนเช่นนี้ แม้จะพลิกแผ่นดินหาทั่วทั้งโลกก็ยังยากที่จะพานพบได้
ฟรั่บ!
หรานเหมิน ได้กระโจนลงมาจากท้องฟ้าเขาได้ใช้หอกยาวสองคมฟาดออกไปด้วยพลังมหาศาล
ยิ้ม!
คลื่นพลังที่เกิดจากการโจมตีของหรานเหมินไม่มีทหารคนเถื่อนคนใดรอบ ๆ ไม่ได้รับผลกระทบ
เนื่องจาก เฟิงเฮยปาเป็นที่ราบภูมิประเทศกว้างดังนั้นพวกคนเถื่อนจึงกระจัดกระจายทําให้มีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บน้อยกว่า 5,000 คน
“ท่านไม่น่ามาเลย!”
ฮั่วชูปิง มองไปที่หรานเหมิน ตรงหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น”ตอนนี้ท่านไม่สามารถหนีไปได้แล้ว!”
“ฮ่าฮ่า,ข้าหรานเหมิน ไม่เคยทอดทิ้งน้องชายของข้า นอกจากนี้ ไม่ใช่ว่าเจ้าเรียกข้าว่าพี่ใหญ่หรืออย่างไร ถ้าข้าหนีไปข้าจะเป็นพี่ใหญ่ของเจ้าได้ยังไงแต่…”
เมื่อมองไปที่ฮั่วชูปิง หรานเหมินได้ยิ้มออกมา”น้องชายคราวหน้าเจ้าต้องหาม้าเร็วให้ข้าหน่อยแล้ว พี่ใหญ่คนนี้เกือบตามเจ้าไม่ทัน!”
ม้าของหรานเหมิน ไม่ใช่ม้าที่ดี ดังนั้นเขาจึงถูกม้าตัวเก่งของฮั่วชูปิง ทิ้งไว้ข้างหลังใช้เวลาสักพักเขาถึงจะมาถึงตําแหน่งของฮั่วชูปิงได้
และ หรานเหมิน ก็ไม่ลังเลที่จะลงมืออย่างเด็ดขาด
“ฮ่าฮ่า,หากมีโอกาสในอนาคตแน่นอนว่าข้าจะหาม้าดีให้ท่านอย่างแน่นอน”ฮั่วชูปิงยิ้มออกมา
แต่เขาไม่คิดว่าพวกเขาทั้งสองคนจะออกไปจากที่นี่ในวันนี้ได้
ก่อนหน้านี้ หรานเหมิน พี่ชายของเขาทรงพลังมาก แต่เพราะพวกคนเถื่อน ไม่รู้ว่าเขาจะปรากฏตัวขึ้น จึงไม่ได้ถูกห้ามปรามพลัง แต่ตอนนี้ หรานเหมินก็ไม่ต่างกัน เขาไม่สามารถฆ่าคนเถื่อนนับพันได้ในทันที
“ยังมีโอกาสอยู่!”
หรานเหมิน จ้องมองไปที่พวกคนเถื่อนโดยรอบและตะโกนขึ้น”พวกสารเลว ใครหน้าไหนกล้าก็เข้ามา!”
“ฆ่าพวกมันซะ!”ถั่วปาฟู ได้ตะโกนเสียงเย็นเฉียบเขาได้สั่งให้ทหารม้าไปล้อมรอบอีกครั้ง
ก่อนหน้านี้เขาตกใจกับการปรากฏตัวของหรานเหมิน แต่ตอนนี้ อีกฝ่ายตกอยู่ภายใต้รูปแบบกองทัพ คิดจะฆ่าพวกเขา? หึ ฝันไปเถอะ
ทหารม้าคนเถื่อนรอบ ๆ ที่ได้ยินก็รีบพุ่งเข้าไปทันที
“น้องชาย เจ้ายังไหวอยู่หรือไม่?”หรานเหมิน ได้สังหารคนเถื่อนนับสิบด้วยหอกสองคมและหัวเราะออกมา
“ทําไมข้าจะไม่ไหว ยังไงข้าก็ยังอยากจะฆ่าพวกคนเถื่อนพวกนี้อยู่!”ฮั่วชูปิงได้หัวเราะพร้อมกับยกหอกแทงทะลุร่างของพวกคนเถื่อนทั้งสาม
“เช่นนั้นพวกเรามาร่วมมือกันฆ่าพวกมันกันเถอะ!”
“ฆ่า!”
หรานเหมิน และ ฮั่วชูปิง ได้ร่วมมือกัน สังหารพวกคนเถื่อนโดยรอบ
ครั้งนี้ ถัวปาฟูกลายเป็นเดือดดาลมากขึ้นเขาได้สั่งให้คนเถื่อนเข้าไปโจมตีเพิ่มมากกว่าเดิม
ในไม่ช้า หรานเหมินและฮั่วชูปิงก็ตกอยู่ในอันตราย
ไม่ไกลจากเขื่อนเฟิงเฮยปา หน่วยสอดแนมที่แต่งกายด้วยชุดทหารม้าของอาณาจักรหนานหยาน มองไปที่หรานเหมินและฮั่วชูปิงที่ถูกปิดล้อม”ทําไมถึงมีนักรบที่ออกไปล่าคนเถื่อนอยู่อีก?”
แม้ว่าเขาจะแปลกใจแต่เขาก็รีบหันหัวม้ากลับและรีบไปรายงาน
ไม่นานหน่วยสอดแนมก็มาถึงหน้าของลิโป้ และรายงานเรื่องนี้ให้ลิโป้
ลิโป้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ครั้งนี้เขานําทหารม้า 300,000 นาย มาที่เขื่อนเฟิงเฮยปา เพื่อยึดครองเขื่อนเฟิงเฮยปา ล่วงหน้า เพื่อป้องกันไม่ให้พวกคนเถื่อนข้ามแม่น้ําไป
แต่เขาไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นต่อหน้าเขา