ตอนที่ 332 ไม่ได้เพิ่งเย็นชาต่อกัน
ชีวิตในหมู่บ้านเถาหยวนซานมีแต่ความสุขเลยรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมาก
แต่สำหรับบางคน แต่ละวินาทีช่างทุกข์ทรมาน อย่างเช่นเจียงเย่ว์ที่อยู่เมืองหลวง
เธอมีนิสัยเฉยชา โตขนาดนี้แล้วถึงได้ไม่มีเพื่อนที่จริงใจ
อยากระบายไม่มีที่ให้ระบาย แถมยังบอกใครไม่ได้ด้วย
พอได้เห็นผู้ป่วยสีหน้าย่ำแย่ออกมาจากคลินิกของพ่อมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนกลางวันเธอก็แทบนั่งไม่ติด ตกดึกฝันร้ายทุกคืน
ความหวาดกลัวทวีความรุนแรงขึ้นทุกวัน
เป็นแบบนี้อยู่ระยะหนึ่ง ทำให้สภาพจิตใจของเธอย่ำแย่ลงไปมาก
เนื่องจากเธอมาพักอยู่นาน พนักงานดูแลห้องกับหน้าเคาน์เตอร์ของโรงแรมจึงสังเกตเห็นว่าเธอเปลี่ยนไปมาก คิดว่าเสพยาหรือทำร้ายตัวเองอะไรทำนองนั้น เกือบแจ้งตำรวจแล้ว
เจียงเย่ว์ทำได้เพียงย้ายโรงแรม
ตอนนี้เธอแน่ใจแล้วว่าคลินิกของพ่อมีความลับที่บอกใครไม่ได้ ทั้งยังกำลังทำเรื่องที่น่าหวาดกลัว
อาถิง…ถ้าอาถิงไม่ได้กลับเย่ว์ตูเพราะเธอ มีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะกลายเป็นหนึ่งในผู้ป่วยที่สีหน้าไม่ดีเหล่านั้น…
เธอจะทำไงดี
นั่นพ่อแท้ๆ ของเธอ…
แม่ของเธอ…ก็ห้ามไม่ได้เหรอ
เจียงเย่ว์อยู่ในห้องพัก เดี๋ยวก็นั่งลง เดี๋ยวก็เดินไปเดินมา
เวลานี้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
เจียงเย่ว์สะดุ้งตกใจ
“ฮัลโหล…”
“…”
“คุณมาเมืองหลวงแล้วเหรอ”
“…”
“ก็ได้ รอฉันที่ห้างเทียนเย่ว์นะ ไม่ต้องมาที่บ้าน ตอนนี้ฉันอยู่ข้างนอก”
“…”
“อืม”
เจียงเย่ว์วางสาย หยิบกระเป๋าเดินออกจากห้อง เรียกรถที่หน้าโรงแรมไปห้างเทียนเย่ว์
เหลยถิงสะพายกระเป๋าเป้สีดำยืนรออยู่หน้าประตูเข้าห้าง
พอเห็นมีคนเดินเข้ามาตอนแรกก็ยังไม่กล้าทัก
“อาถิง”
“เสี่ยวเย่ว์ คุณป่วยเหรอ ทำไมดูอิดโรยขนาดนี้ ไป ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล” เหลยถิงจูงมือเจียงเย่ว์ สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
“อาถิง ฉันไม่ได้ป่วย ก็แค่ที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อย เลยนอนไม่ค่อยหลับ”
“ไปหาหมอก่อน เดี๋ยวค่อยว่ากัน”
เหลยถิงหน้าเครียดจูงมือเจียงเย่ว์เดินไป
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ คุณไม่ต้องเป็นห่วง” เจียงเย่ว์ไม่ยอมไป
“เสี่ยวเย่ว์ ตอนนี้คุณดูแย่มากเลยนะ ไม่ดื้อ หาหมอเสร็จแล้วผมจะไปส่งคุณกลับบ้านพักผ่อน”
“อาถิง ฟังฉันพูดนะ ตอนนี้ฉันก็เหมือนคุณเมื่อก่อนที่อดหลับอดนอน ได้พักก็ดีขึ้น”
เหลยถิงมองตาของเจียงเย่ว์ “คุณพูดจริงเหรอ”
“จริงสิ” เจียงเย่ว์พยักหน้าเพื่อเลี่ยงสายตาของเหลยถิง
“ที่บ้านคุณมีเรื่องอะไร ผมช่วยได้หรือเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก ก็แค่…พ่อกับแม่ฉันทะเลาะกัน” เธอยอมให้พ่อแม่ทะเลาะกันยังดีเสียกว่า ต่อให้หย่ากันก็ยังดีกว่าตอนนี้
เหลยถิง “…”
เขานึกภาพพ่อแม่เธอทะเลาะกันไม่ออก
แม่ของเธอเป็นแบบนั้น…จะทะเลาะยังไง
“อาถิง พวกเราเข้าไปดื่มอะไรกันหน่อย”
“…คุณไม่เป็นไรจริงเหรอ”
“ฉันรักษาตัวเองได้”
“…คุณลุงคุณป้า…”
“เรื่องของพวกเขาขนาดฉันยังยุ่งไม่ได้เลย คุณอย่าสนใจเลยนะ”
“…ผมก็แค่เห็นใจคุณ” ไม่ใช่ว่าอยากยุ่ง
เจียงเย่ว์ยิ้มมุมปาก “ฉันรู้ ไม่ต้องเป็นห่วง อีกสักพักก็ดีขึ้น”
“…ถ้าอยากให้ช่วยอะไรก็บอกได้เลยนะ ผมจะช่วยเต็มที่”
“อืม พวกเราไปนั่งในห้างกันหน่อย” เธอไม่อยากอยู่คนเดียวแล้ว
“ผมพาคุณกลับดีกว่า คุณต้องพักผ่อน”
“ไม่ล่ะ กลับไปก็นอนไม่หลับ”
“…งั้นก็นั่งที่นี่สักพัก”
เจียงเย่ว์พยักหน้า กลับเป็นฝ่ายจูงเหลยถิงเข้าไปในห้างเทียนเย่ว์บราวนี่ออนไลน์
พอเข้าไปในร้านกาแฟ เหลยถิงก็สั่งอาหารกับเครื่องดื่มที่เจียงเย่ว์ชอบกิน
เจียงเย่ว์เหม่อมองเหลยถิง
“เสี่ยวเย่ว์?”
เจียงเย่ว์ยิ้ม “คุณไม่ผอมเหมือนเมื่อก่อนแล้ว สีหน้าก็มีเลือดฝาดมากขึ้น”
“อาจารย์อาเล็กกับน้าผมช่วยฝังเข็มรักษาให้”
เจียงเย่ว์แอบตกใจ
“อาจารย์อาเล็กบอกว่าคุณเป็นอะไรเหรอ”
“ก็เหมือนที่คุณเคยบอก พักผ่อนน้อยกับเหนื่อย ยังมีเรื่องสภาพอากาศแย่มีพิษสะสมในร่างกาย ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว คุณไม่ต้องห่วงนะ”
“…อืม ต่อไปอย่ามาเมืองหลวงบ่อย คุณภาพอากาศที่นี่ไม่ดี…”
เหลยถิงเงียบไป
ผ่านไปสักพักเจียงเย่ว์ถึงพูดขึ้น “อาถิง ฉันอยากย้ายกลับมาเรียนที่นี่”
“…ทำไมล่ะ คุณอยากอยู่มหา’ลัยแพทย์เย่ว์ตูมาตลอดไม่ใช่เหรอ”
“ฉันเป็นห่วงพ่อแม่…”
“คุณลุงคุณป้ายังไม่แก่ ยังไม่ถึงวัยที่ต้องคอยดูแล…”
“…คุณก็รู้ว่าพ่อกับแม่ฉัน…ความสัมพันธ์ไม่ค่อยปกติ…”
“แล้วคุณอยาก?”
“…ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…” เธอเองก็ไม่รู้ว่ากลับมาแล้วจะเอาไงต่อ
พ่อมีปัญหา งั้นแม่ล่ะ รู้หรือเปล่าว่าพ่อมีปัญหา หรือแม่ก็มีปัญหาด้วยหรือเปล่า
ตอนนี้เธอไม่กล้าคิดเยอะแล้ว พอคิดมากตกกลางคืนก็ฝันร้ายไม่หยุด
“เสี่ยวเย่ว์ ปล่อยไปตามธรรมชาติเถอะ”
เขามองออกว่าความเย็นชาระหว่างพ่อแม่ของเธอไม่ได้เพิ่งเกิดแค่วันสองวัน
ธารน้ำแข็งที่หนาทึบ หาได้ก่อเกิดในวันเดียว
อยู่ด้วยกันมานานขนาดนั้นทั้งสองคนยังแก้ปัญหาไม่ได้ มีเหรอที่ลูกสาวพูดไม่กี่คำหรือทำอะไรนิดหน่อยก็จะกำจัดปัญหาได้
หากเป็นแบบนั้น คุณลุงคงจัดการได้เองไปแล้ว
เจียงเย่ว์รู้ว่าเหลยถิงเข้าใจผิด คิดว่าพ่อแม่ของเธอมีเรื่องเข้าใจผิดกันถึงทำให้มีสภาพเป็นอย่างในตอนนี้ แต่เธอรู้มาตั้งแต่เด็กแล้วว่าแม่ไม่เคยรักพ่อเลย
เด็กความรู้สึกไว อย่าคิดว่าเด็กไม่รู้อะไร
“อาถิง เลิกพูดเรื่องพวกเขาเถอะ”
“อืม คุณกินเค้กสิ” เหลยถิงเลื่อนเค้กช็อกโกแลตอัลมอนด์ที่เจียงเย่ว์ชอบที่สุดไปตรงหน้าเธอ
“อืม”
เหลยถิงมองเจียงเย่ว์กินเค้ก สีหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย แต่แววตากลับเป็นห่วงและจนปัญญา
เขารู้ว่าเจียงเย่ว์มีเรื่องอยู่ในใจ แต่เธอกลับไม่อยากบอกเขา
“อาถิง ทำไมอยู่ๆ ก็มาเมืองหลวงล่ะ มาทำงานเหรอ”
“…ก่อนหน้านี้ผมเคยบอกคุณแล้วว่าจะมาหาคุณ ไม่ใช่มาทำงาน…”
“…งั้นเหรอ ระยะนี้ฉันยุ่งมาก…ขอโทษที” เธอเครียดเรื่องคลินิกพ่อ จึงไม่มีอารมณ์สนใจอย่างอื่น
“ไม่เป็นไร ได้เจอคุณก็พอแล้ว”
“ตอนเย็นพักที่ไหนเหรอ”
“โรงแรมxx”
เจียงเย่ว์ “…ทำไมไม่พักโซนที่คุ้นเคยล่ะ จองห้องไปแล้วเหรอ” พักโรงแรมเดียวกับเธอเลย!
“จองมาในเน็ตแล้ว ตรงนั้นอยู่ใกล้บ้านคุณหน่อย”
“…อาถิง เย็นนี้พวกเราไปชานเมืองกัน พรุ่งนี้ฉันจะพาคุณเที่ยว”
“ผมบินกลับพรุ่งนี้บ่าย ผมแค่อยากมาเจอคุณแค่นั้น”
“…งั้นเดี๋ยวพวกเราไปกินข้าวเย็นที่โรงแรมอวิ๋นติ่งกัน ดูวิวตอนกลางคืน ค้างที่นั่นด้วย พรุ่งนี้กลางวันไม่ไปไหน ถึงเวลาฉันจะไปส่งคุณที่สนามบิน”
“ผมมาที่นี่ไม่ไปเจอคุณลุงคุณป้าจะดีเหรอ”
“พ่อแม่ฉันไม่ว่าง ที่บ้านมีเรื่องยุ่งๆ”
“งั้นคุณไม่ไปช่วย…”
“ไม่เป็นไร แอบอู้บ้างก็ได้ คุณก็รู้ว่าพ่อแม่ไม่สนใจฉันหรอก”
“ได้ งั้นผมยกเลิกห้องที่จองไว้ก่อน”
ยังดีที่เขาแค่จองห้องไว้ ยังไม่ได้ไปเช็กอิน ไม่อย่างนั้นต้องกลับไปเอาสัมภาระอีก
“อืม ยกเลิกเถอะ”
“คุณก็บอกพ่อกับแม่หน่อยนะ คุณไม่กลับไปเดี๋ยวพวกท่านจะเป็นห่วง”
“ได้”
ใบหน้าของเจียงเย่ว์มีรอยยิ้มเล็กน้อย
ให้เหลยถิงเจอพ่อแม่เธอไม่ได้ ไม่อย่างนั้นความจะแตกเรื่องที่เธอไม่ได้ไปซื้อบ้านที่เย่ว์ตู