ตอนที่ 513 หางเล็กๆ ที่เกาะติดเป็นเงาตามตัว (4) / ตอนที่ 514 หางเล็กๆ ที่เกาะติดเป็นเงาตามตัว (5)
ตอนที่ 513 หางเล็กๆ ที่เกาะติดเป็นเงาตามตัว (4)
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อจวินอู๋เสียและคนอื่นๆ ตื่นขึ้นมา เจ้าแกะน้อยที่อยู่ใต้ต้นไม้ยังคงหลับอยู่ จวินอู๋เสียแสดงท่าทางสื่อสารแทนคำพูด เฉียวฉู่และคนอื่นๆ ก็ลงมาจากต้นไม้อย่างเงียบเชียบ จากนั้นทุกคนก็วิ่งหายไปอย่างไร้สุ้มเสียง
เมื่อเจ้าแกะน้อยตื่นขึ้น มันแหงนมองขึ้นไปที่ต้นไม้ แต่พอเห็นทุกอย่างขนทั้งตัวของมันก็ตั้งชี้ฟูฟ่อง!
แบ๊ะ!!!
คนหายไปไหนแล้ว!
“คิกๆ ฮ่าๆ!!! ข้าขำแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว เจ้าบอกว่าไม่อยากให้เจ้านั่นตามมาด้วย แค่โยนมันทิ้งไว้ตรงไหนก็พอแล้ว แต่กลับหนีออกมาแบบนี้ ฮ่าๆ ไม่ไหวแล้ว…ปวดท้อง พี่ฮวา ช่วยข้าด้วย…” เฉียวฉู่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งตลอดทาง พวกเขาที่จัดการได้กระทั่งสัตว์วิญญาณระดับสูง แต่กลับโดนเจ้าแกะน้อยเกาะติดจนต้องแอบหนีมาเงียบๆ ช่างเป็นเรื่องตลกขบขันที่สุดของเขาเลย
“สารเลว! ตายซะไป!” เฟยเยียนเตะเฉียวฉู่ที่พยายามจะ ‘แตะต้อง’ ฮวาเหยาด้วยท่าทางรังเกียจ
“แต่ข้ากลับสงสัย ว่าทำไมน้องเสียถึงไม่อยากพาเจ้าตัวเล็กนั่นมาด้วย น่ารักไม่ใช่หรือ” หรงรั่วรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่จวินอู๋เสียทำเล็กน้อย นางมองออกว่าจวินอู๋เสียชื่นชอบสัตว์ตัวเล็กขนปุยมาก ตามหลักแล้ว จวินอู๋เสียน่าจะพาเจ้าสัตว์น่ารักเช่นนี้ไปด้วยความยินดีไม่ใช่หรือ
“จะตายเอา” จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว
หรงรั่วตกตะลึงไปชั่วขณะ เข้าใจว่านางหมายถึงอะไร
แม้ว่าอายุขัยของสัตว์วิญญาณจะยาวนานกว่าสัตว์เลี้ยงตามบ้านทั่วไป แต่ก็ยังสั้นเมื่อเทียบกับมนุษย์ สัตว์วิญญาณระดับต่ำนั้นอาจมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสิบปี การที่จวินอู๋เสียไม่เลี้ยงมันไว้เพราะกลัวว่าสักวันมันต้องตาย และนางไม่อยากเห็นตอนนั้น
หากอยู่ด้วยกันนานไปจะมีความรู้สึกผูกพันอย่างแน่นอน และแม้แต่จวินอู๋เสียก็ไม่ยกเว้น
ดังนั้นไม่ว่าจวินอู๋เสียจะรักมันมากแค่ไหน นางก็ไม่ไปแตะต้องเจ้าตัวอายุสั้นตัวนั้น นางไม่ชอบเห็นสิ่งที่นางรักต้องตายไปก่อนตน
ความรู้สึกของนางเปราะบางมาก หากแม้นว่านางจดจำได้แล้ว ก็คงยากที่จะปล่อยมันไป
นางชอบสัตว์ขนปุกปุยและน่ารักเหล่านั้น แต่ทำได้แค่สัมผัสเล่นเป็นบางครั้งบางคราวเท่านั้น และนางจะไม่มีวันใกล้ชิดกับสัตว์ตัวใดตัวหนึ่งมากเกินไป
เจ้าแมวดำตัวน้อยเป็นกรณีพิเศษ ตราบใดที่นางยังมีชีวิตอยู่ มันก็สามารถติดตามนางไปตลอดกาล
กุ๋นกุ่นเป็นกรณีพิเศษ เนื่องจากมันเป็นวงแหวนภูติวิญญาณที่แกร่งกล้า ซึ่งโดยทั่วไปจะไม่ตาย
หากปราศจากการแยกจากด้วยความตาย ก็ไม่มีสิ่งใดให้รู้สึกพะว้าพะวัง
“แค่กๆ กุ๋นกุ่นมีอายุยืนมากกว่าข้า ปล่อยออกมาให้เจ้าลูบเล่นดีหรือไม่” เฉียวฉู่พรวดพราดมาอยู่ข้างๆ จวินอู๋เสีย เขารู้สึกเสมอว่านิสัยเย็นชาของจวินอู๋เสีย และสิ่งที่พูดออกมาแต่ละครั้งแต่ละคราวนั้น กลับทำให้คนรู้สึกเจ็บแปลบหัวใจ
อาจเป็นเพราะฉลาดเฉลียวเกินไป คาดการณ์ได้ล่วงหน้าว่าอาจเกิดความเศร้าขึ้นถึงต้องยับยั้งชั่งใจ
อายุยังน้อยขนาดนี้ ก็มีเรื่องกังวลมากมายแล้ว ต้องควบคุมความรักความชอบของตัวเอง ไม่เหนื่อยเกินไปหน่อยหรือ
จวินอู๋เสียสั่นศีรษะ มองเฉียวฉู่และคนอื่นๆ ที่มองนางด้วยสีหน้าแววตาที่บ่งบอกว่า ‘เจ้าช่างน่าสงสาร น่าปวดใจเหลือเกิน’ นางชะงักไปชั่วครู่
เมื่อครู่นี้นางเพิ่งจะพูดว่าอะไรหรือ
ทำไมสีหน้าท่าทางพวกเขาถึงได้ดูแปลกพิกลเช่นนี้
เมี้ยว เจ้าแมวดำตัวน้อยนอนบนไหล่ของจวินอู๋เสียส่ายสะบัดหาง
อย่านำตรรกะของเจ้าไปใช้กับคนธรรมดา คำพูดของเจ้ามีแต่จะทำให้พวกเขารู้สึกว่า เจ้าเป็นคนที่เก็บกดต้องกล้ำกลืนฝืนทน เป็นคนน่าสงสารที่มีอดีตอันน่าเศร้า
มุมปากของจวินอู๋เสียกระตุกเล็กน้อย
นางไม่รู้สึกว่าตัวเองเศร้าใจเลย ไม่เลยสักนิด!
หลังจากที่ได้เกิดใหม่ นางรู้สึกถึงความสุขที่นางไม่เคยมีมาก่อน!
การต่อสู้ตลอดเส้นทางที่ผ่านมา พวกเขาได้กำหนดเป้าหมายไว้แล้ว หลังจากที่จัดการสัตว์วิญญาณตัวนั้นจนเหงื่อตก
เงาร่างเล็กๆ สีขาวราวกับหิมะได้ซุกซ่อนหลังต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป ดวงตาคู่นั้นจ้องเป๋งมายังจวินอู๋เสียที่ยืนอยู่ข้างฟ่านจิ่นด้วยแววตาเป็นประกาย
เจอแล้ว! แบ๊ะ!
ตอนที่ 514 หางเล็กๆ ที่เกาะติดเป็นเงาตามตัว (5)
ก้อนกลมสีขาวราวหิมะ สี่กีบเท้าเล็กๆ ที่กระโดดแล่นออกไป!
จวินอู๋เสียเห็นวัตถุทรงกลมสีขาวประหลาดอยู่ไกลๆ วิ่งเข้าหานางอย่างเอาเป็นเอาตาย!
“…”
แบ๊ะ!
แย่แล้วถูกพบเข้าจนได้!
ขณะที่กำลังจะพุ่งไปด้านหน้าของจวินอู๋เสีย เจ้าแกะน้อยก็หยุดกะทันหัน ล้มลงบนพื้นหญ้าอ่อนเสียงดังตุ้บ ยกกีบหน้าทั้งสองขึ้น และพยายามปิดตาของตัวเองไว้
เจ้าจงมองไม่เห็นข้า จงมองไม่เห็นข้า
“…” จวินอู๋เสียมองแกะน้อยอย่างหมดคำพูด
เฉียวฉู่หัวเราะจนแทบบ้า
เจ้ากระโดดมาถึงขนาดนี้แล้ว!
แค่ปิดตาตัวเองก็คิดว่าไม่มีใครเห็นเจ้าอย่างนั้นหรือ
เจ้าจะหลอกตัวเองไปถึงไหน!!!
“ไปกันเถอะ” จวินอู๋เสียหมุนตัวเดินออกไป โดยไม่สนใจร่างเล็กๆ นั้นเลย
เฉียวฉู่หัวเราะไปตลอดทางและเดินไปพร้อมกับจวินอู๋เสีย
ครั้นแล้วเจ้าแกะน้อยจึงเงยหน้าขึ้น มองแผ่นหลังที่กำลังห่างไปไกลของจวินอู๋เสีย มันกระโดดขึ้นจากพื้นด้วยเสียงปัง และวิ่งตามมาต้อยๆ
ในการเดินทางหลังจากนี้ เมื่อใดที่จวินอู๋เสียหยุดเดิน หากเฉียวฉู่หันหลังกลับก็จะมองเห็นเจ้าแกะโง่ตัวหนึ่งนอนราบไปกับพื้น พร้อมกับปิดตาด้วยกีบเท้าหน้าของตัวเอง…
เมื่อจวินอู๋เสียเดินไป เจ้าแกะโง่ตัวนั้นก็จะเดินตามมาอีกครั้ง มันช่าง…ดื้อรั้นมากจริงๆ!
จนกระทั่งเย็นย่ำ เจ้าแกะโง่ตัวนั้นก็ยังไม่ยอมแพ้ มันเดินตามจวินอู๋เสียไปตลอดทาง รักษาระยะห่างไม่ใกล้ไม่ไกลเสมอ
จวินอู๋เสียจนปัญญาจริงๆ
“เสี่ยวเฮย”
เหมียว?
“ไล่ไปให้พ้น”
เมี้ยว!
รับทราบ! ไล่ให้กลัว! เหมาะสมที่สุด!
เจ้าแมวดำตัวน้อยกระโดดลงจากไหล่ของจวินอู๋เสีย เยื้องกรายอย่างสง่างาม ย่างสามขุมไปใกล้เจ้าแกะโง่ผู้น่ารักที่ยังคงหลอกตัวเองอยู่
เฉียวฉู่และคนอื่นๆ เฝ้าดูอย่างเงียบเชียบ พยายามกลั้นเสียงหัวเราะที่กำลังปั่นป่วนในใจ
เมี้ยว เสี่ยวเฮยยืนเผชิญหน้ากับเจ้าแกะโง่อย่างเย็นชา
แบ๊ะ? เจ้าแกะโง่ค่อยๆ วางเท้าลง หรี่ตามองเจ้าแมวเสี่ยวเฮยที่ยืนอยู่ตรงหน้าของตัวเอง
ถูกเห็นจนได้! ถูกเห็นแล้ว! แบ๊ะ!!!
ขนทั้งตัวชี้ชันฟูฟ่องอีกครั้ง!
เจ้าแมวดำตัวน้อยมองดูเจ้าแกะโง่ตัวนั้นท่ามกลางสายลมที่กำลังคลุ้มคลั่ง มันเลียอุ้งเท้า ทันใดนั้นก็กลายเป็นเจ้าสัตว์ร้ายสีดำที่ดุร้าย! อ้าปากที่เปื้อนเลือด เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคม และส่งเสียงคำรามใส่เจ้าแกะโง่ที่ตัวเท่าส่วนหัวของมันเท่านั้น!
โฮก!!!
คลื่นเสียงสะเทือนเลือนลั่น ทำให้เจ้าแกะโง่ขนกระเซิงตัวนั้นลอยละลิ่วไปด้านหลัง!
เจ้าแกะโง่เบิกตากว้าง มองดูเจ้าสัตว์ร้ายสีดำที่ดุร้ายกำลังประกาศศักดา แกะตัวนั้นแข็งทื่อไปทั้งตัว!
เจ้าสัตว์ร้ายสีดำเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองเจ้าแกะโง่ด้วยสายตาแห่งความพอใจ และหางก็กระดิกอย่างมีความสุข
แกะน้อยเอ๋ย ถ้าไม่ไปจะกินเจ้าแล้วนะ!
เจ้าแกะโง่ตัวแข็งทื่อกว่าครึ่งค่อนวัน และกีบเท้าน้อยๆ ทั้งสี่ก้าวถอยหลังไปหลายก้าว
ในตอนที่ทุกคนต่างก็คิดว่า เจ้าแกะที่ดื้อรั้นถูกเจ้าสัตว์ร้ายสีดำไล่จนล่าถอยไปแล้วนั้น ทว่าภาพที่น่าตกใจก็ปรากฏขึ้นต่อคลองสายตาของพวกเขา!
ภาพที่พวกเขาเห็นคือหลังจากที่เจ้าแกะโง่ตัวนั้นเดินถอยหลังไปหลายก้าว จู่ๆ ขนบนตัวเปล่งแสงระยิบระยับ และหญ้าใต้กีบเท้าก็ขยับเองโดยที่ไม่มีแรงลม! ทันใดนั้น พายุหมุนก็พัดรอบๆ ตัวมัน ห่อหุ้มร่างกายของมันไว้ทั้งหมด!
ส่องแสงเจิดจ้า! สว่างไสวเสียจนไม่อาจมองดูตรงๆ ได้!
แสงนั้นแผ่ขยายอย่างไร้ที่สิ้นสุด จวบจนกระทั่งกลายเป็นร่างเรืองแสงขนาดใหญ่มหึมา! รัศมีของลำแสงยังกระจัดกระจายออกไป!
ทันใดนั้น สัตว์วิญญาณขนาดมหึมาไร้เทียมทานก็ได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของทุกคน
สัตว์วิญญาณมหึมาตัวนี้ พวกเขาไม่รู้สึกแปลกตาเลยสักนิด มันก็คือสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติที่โจมตีกองทัพรุ่ยหลินก่อนหน้านี้นี่เอง!
เมื่ออยู่ต่อหน้าสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติ เจ้าสัตว์ร้ายสีดำก็กลายเป็นตัวเล็กกระจ้อยร่อยไปเลย!