323 ทากัตซูกิ มาโกโตะ กังวล
“เมืองหลักของทวีปทิศตะวันตก ได้ตกอยู่ในกำมือของแม่มดแห่งภัยพิบัติแล้ว…”
อัศวินของประเทศแห่งแสง เปิดประเด็นด้วยข่าวร้าย ตั้งแต่เริ่มแรก
“แต่ไฮแลนด์และเกรท คีธ ได้กระจายกองกำลังของพวกเค้า ซ่อนพวกเค้า ในเมืองที่ไม่เกี่ยวข้องเมื่อมองผ่านๆ ในการเตรียมเพื่อเหตุการฉุกเฉิน! ถ้าเรารวมพวกเค้า พวกเค้าเป็นกองกำลังต่อสู้ ที่โค่นล้มแม่มด—”
“เราได้พยายามจะติดต่อพวกเขา ยังไงก็ตาม พวกเค้าได้ตกไปในกำมือของแม่มดแห่งภัยพิบัติแล้ว”
“ตั้งแต่ทีแรก ราชวงศ์ ขุนนาง และแม้แต่นายพลของประเทศต่างๆ ได้โดนเสน่ห์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติไปแล้ว ดังนั้นพวกเค้าน่าจะรู้ เกี่ยวกับก่อนกำลังที่ซ่อนไว้แล้ว…”
“…ไม่มีทางน่า นั่นหมายถึงเราอยู่แยกมาตามลำพังอย่างสมบูรณ์เหรอ?”
“นั่นยังไม่ได้ถูกทำให้ชัดเจน!”
“แต่เราจะไปขอความช่วยเหลือจากที่ไหนล่ะถ้าอย่างนั้น…?”
“ที่นี่ ไม่มีแม้แต่กองทัพที่จัดระเบียบแล้วเลย…”
ห้องประชุม เต็มไปด้วยบรรยากาศที่หนักอึ้งแล้ว
ผมสงสัยว่าผมควรจะเงียบมั้ย แต่ผมถามบางอย่าง ที่กวนใจผมอยู่
“รู้ได้ยังไงว่าพวกเค้าโดนเสน่ห์ และถ้าพวกเค้าโดนอย่างนั้น ไม่ใช่ที่นี่จะโดนด้วยเหรอ?” (มาโกโตะ)
มันจะมีปัญหา ถ้าที่ที่เราสามารถจะหนี ด้วยความช่วยเหลือของเคน ถูกค้นพบอย่างง่ายๆ
“ผมจะอธิบาย ฮีโร่โดโนะของประเทศแห่งน้ำ มีอุปกรณ์เวทย์ที่วัดสภาพจิตใจของอีกฝ่าย ในการสื่อสารทางเวทย์ ด้วยสิ่งนั้น เราไปถึงข้อสรุปได้ว่า ทุกคน ที่เราติดต่อด้วย โดยเสน่ห์ เราป้องการการสื่อสารทางเวทย์ของเรา ดังนั้นมันถูกตามไม่ได้ ผู้คนที่โดนเสน่ห์ ที่มีการใช้ความคิดที่เสื่อมลงไป จะไม่สามารถแก้การป้องกันนั้นได้…”
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ความคิดมือสมัครเล่นของผมชัดเจนขึ้น
แต่สถานการณ์ไม่ดีเลยซักนิด
“ผมจะรายงานต่อนะครับ จากการวัดของผู้ใช้บาเรียที่นี่ มันจะใช้ประมาณ 14 วัน สำหรับบาเรียเสน่ห์ ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ ที่จะมาถึงหมูเกาะฮาบีน มันจะใช้ 25 วันมากกว่านั้น เพื่อปกคลุมไปทั้งโลก แต่ผมคิดว่ายังมีขอบเขตของข้อผิดพลาดนะ…”
“นายพูดว่าโลกนี้ จะตกอยู่ในมือของแม่มด ในแค่ 40 วันเหรอ? นี่มันเป็นไปได้ยังไง…?”
“มีอะไรที่เราทำได้มั้ย?!”
“แล้วทวีปอื่นล่ะ?! อาณาจกัรเกรนแฟลร์ทำอะไรอยู่์!”
“เห็นว่าพวกเค้าเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว แต่… พวกเค้าไม่บอกรายละเอียดกับเรา”
“เพราะทั้งหมด มันไม่เหมือนว่าเรามีความสัมพันธ์ทางการทูตที่ใกล้ชิดกัน”
อาณาจักรเกรนแฟลร์ เห็นว่าเป็นชาติที่ใหญ่ที่สุดในทวีปทิศใต้
งั้น พวกเขาต้องทำการเครื่องไหวบางอย่าง แต่…นั่นมันภาวนามากเกินไป สำหรับการช่วยเหลือจากภายนอก หือห์
“ฮีโร่โดโนะของประเทศแห่งน้ำ…มีความคิดใดๆมั้ย?”
บางคนองมาทางผม และพูดแบบนี้
ตาทุกคนรวมมาที่ผม
“ไม่มี โชคร้ายนะ…” (มาโกโตะ)
ผมไม่มีทางเลือก นอกจากจะตอบตรงๆ
การพิชิตวิหารทะเลลึก และยืมกำลังของเทพธิดา…แบบนั้นมันเป็นความคิดที่อยู่ในความหวังมากเกินไป
เพราะทั้งหมด ผมไม่ได้สามารถที่จะคิดหาทางเคลียร์มัน
“””…”””
สีหน้าของทุกคนมืดมนมากขึ้นเข้าไปอีก
ฮีโร่ทั้งหมดของประเทศทิศตะวันตก ได้ตกไปสู่กำมือขอแม่มดแห่งภัยพิบัติ
ถ้าผมแค่พูดบางอย่าง ที่ทำให้ทุกคนอารมณ์ดีขึ้นได้ ในฐานนะฮีโร่ที่เหลืออยู่แค่คนเดียว แต่ผมหาคำที่ดีๆไม่ได้เลย
และดังนั้น การประชุมมาถึงจุดจบ โดยไม่พบหนทางแก้ไข
หากองกำลังที่เหลือในทวีปทิศตะวันตก
หาความช่วยเหลือจากทวีปอื่น
สองประเด็นนั้น ได้มาเป็นแผนของเราตอนนี้
ข้างในที่อยู่กระสับกระส่าย
การสนทนาก็คือ ‘ที่ไหนคือที่ที่โนเอลซามะควรจะอพยพไป…’
มันจริงที่เราจะไม่ควรซ่อนที่นี่ ในเกาะเล็กๆนี้ตลอดไป
เพราะทั้งหมด เราไม่มีกองกำลังที่ดีๆ
แต่ที่ไหนล่ะ…?
ทั้งโลก จะโดนเสน่ห์ ในประมาณ 1 เดือน
ไม่มีที่ให้วิ่งหนี
ทุกคนถกเถียงหัวเรื่องที่ไม่มีทางออก ดั่งพวกเขา พยายามจะเดินหน้า ในความมืดสนิท โดยการสะดุดไปทั่ว
เงียบๆ ผมออกมากจากคฤหาสน์นั้น เพราะผมทำอะไรที่นั่นไม่ได้
ท้องฟ้าและทะเล ยังคงฟ้าแพร่อยู่ต่อสายตาผม
เมื่อภาพนี่เปลี่ยนเป็นสีเทา โลก จะตกอยู่ในกำมือของแม่มดแห่งภัยพิบัติ
(ชั้นจะทำอะไรที่ชั้นทำได้…) (มาโกโตะ)
การเรียกกำลังเสริมจากประเทศอื่น ทำได้แค่โดยราชินีโนเอลเท่านั้น
สิ่งเดียวที่ผมทำได้ มีแค่งานสกปรกเหมือนต่อสู้
ถ้ากองกำลังศัตรูโจมตีที่นี่ ผมจะเข้าร่วมการป้องกัน
จนนกว่าจะถึงตอนนั้น มากที่สุดที่ผมทำได้นั้น จะเป็นการท้าทายวิหารทะเลลึก
…เพราะทั้งหมด ถ้าโลก ถูกปกครอง โดยแม่มดแห่งภัยพิติ มันอาจจะเป็นไม่ไม่ได้ ที่แม้แต่จะต่อต้านเธอ
◇◇
ไม่กี่วันหลังจากนั้น
ผมท้าทายวิหารทะเลลึกตอไป
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ถ้าผมวิ่งเข้าไปที่นั่น ผมจะตายอย่างง่ายๆ
เพราะทั้งหมด ผมใช้เวทย์สปิริตไม่ได้
ผมสังเกต สภาพของเลวีอาธาน
แต่…
(มันไม่เคลื่อนไหวเลยซักนิด)
สัตว์สวรรค์ตัวเดิม ไม่ขยับซักนิด เหมือนภูเขา
เวลาเดียวที่มนขยับ คือเมื่อผมปรากฏตัว หรือคราเคนหลงมาที่นี่ และจบที่การเป็นเหยื่อ
ผมได้ดันคราเคนเป็นตัน เข้าไปสู่รังของสัตว์สวรรค์ โดยใช้สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่
ผมคิดว่าจะแอบ โดยมีคราเคนเป็นม่านบังตา
ผลออกมาน้นสิ้นหวัง
คราเคน ถูกแทงทะลุ ด้วยการกระพิบตาหนึ่งครั้งของจริง โดยเวทย์ของสัตว์สวรรค์
ผมเกือบจะถูกฆ่าด้วยกับกับพวกมัน โดยเวทย์นั้น
แน่นอนว่ามันรู้ตัวถึงผม ว่าเป็นผู้บุกรุกด้วย
สำหรับเลวีอาธาน คราเคน ต้องเป็นเหมือนฝูงปลา
พวกมันไร้พิษภัยเมื่อปล่อยไว้ตามลำพัง แต่มันไปล่าพวกคราเคนเมื่อไหร่ก็ได้
ผมพยายามจะลบตัวตนผมด้วยซ่อนจากชั้นแรก ไปจนถึงชั้นล่างสุด
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ผมเข้ารังเลวีอาธาร มันส่งสายตามาหาผม
ซ่อนมันไร้จุดหมาย
ผมหลอกตาของสัตว์สวรรค์ไม่ได้
มีวัน ที่ผมจะผ่านทั้งวันไป แค่ สังเกตสภาพของสัตว์สวรรค์
แต่ ไม่มีการค้นพบใหม่
จากโนอาห์ซามะ เลวีอาธาน เป็นสัตว์สวรรค์ ที่ปกป้องมหาสมุทรของดวงดาวดวงนี้ ตั้งแต่ 15 ล้านปีก่อน
วันของมนุษย์ น่าจะแค่พริบตาเดียวสำหรับมัน
(ชั้นคิด…หาทางแก้ไม่ได้) (มาโกโตะ)
ไม่ว่ากี่ครั้งที่ผมท้าทายวิหารทะเลลึก ผมไม่เห็นทางที่จะทำเรื่องนี้เลย
แม้แต่ 1,000 ปีก่อน ผมก็ไม่มีโอกาสเลยซักนิดกับเคนด้วย
ครั้งนี้ ผมอยู่คนเดียวอย่างสมบูรณ์
(ถ้าแค่ลูซี่และซาซัง อยู่ท่นี่ด้วยอย่างน้อยๆ…) (มาโกโตะ)
ไม่ น่าจะยังคงเป็นไปไม่ได้
เทเลพอร์ตของลูซี่ และเวลาอมตะของซาซังน่ะพึ่งพาได้ แต่แม้ว่าจะด้วยนั่น มันจะลำบากกับสัตว์สวรรค์
ผมอยากได้มือมากกว่านี้
แต่สหายของผม ทั้งหมดโดนเสน่ห์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ
ผมขอ สิ่งที่ผมไม่มี
ในท้ายที่สุด ไม่ว่าผมจะคิดมันมากแค่ไหน ผมหาหนทางแก้ไม่ได้ และจบที่การหลับไปที่ชายหาด
เทพธิดา ไม่ปรากฏ ในฝันของผม
◇◇
“มาโกโตะซามะ? ถ้านายมานอนในที่แบบนี้ นายจะเป็นหวัดนะ รู้มั้ย?”
ผมถูกเขย่าให้ตื่นโดยบางคน
“…เจ้าหญิง…โนเอล…?” (มาโกโตะ)
“ใช่ มันโนเอล” (โนเอล)
ผมขยี้ตาที่ง่วงงัน
คนที่มองลงมาหาผม คือราชินีโนเอล
อุ้ย ผมไปเรียกเธอว่าเจ้าหญิง
“ขออภัย พระนาง” (มาโกโตะ)
“อย่ากังวลเกี่ยวกับมันเลย…” (โนเอล)
เมื่อผมแก้ตัว โนเอลทำสีหน้าที่เศร้าโศก
“ชั้นเป็นบางคนที่วิ่งหนีจากประเทศแห่งแสง… ชั้นอาจจะไม่มีสิทธิ์ที่จะถูกเรียกว่าราชินี” (โนเอล)
“นั่นไม่จริงเลยซักนิดนะ เธอนำทางทุกคนอย่างงดงาม ราชินีโนเอล” (มาโกโตะ)
ผมรีบกระโดดขึ้นมา และปฏิเสธข้อที่กล่าวมานั้น
ราชินีโนเอล เป็นผู้นำคนเดียว ในทวีปทิศตะวันตก ที่ไม่โดนเสน่ห์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ
ถ้าเธอจากไป จะไม่มีใครนำทุกคน
“ขอบคุณ ว่าแต่ มันดูเหมือนนาย ท้าทายวิหารทะเลลึกทุกวันเลย มันเป็นยังไงบ้าง?” (โนเอล)
“เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (มาโกโตะ)
ผมพบว่ามันพูดยาก
ผมแม้แต่วาดแต่งมัน ด้วยความคิดในแง่ดี ที่นี่ยังไม่ได้
อัศวินและนักเวทย์ที่อาศัยอยู่ในหมู่เกาะฮาบีน ได้พยายามติดต่อกับผู้คนของทวีปทิศตะวันตก และทวีปอื่นๆทุกวัน โดยมีราชินีโนเอลเป็นผู้นำ
เพราผมไม่มีความรู้ในสนามนั้น ผมไม่ได้ช่วยพวกเขามาก
ผมได้บอกพวกเขาไปว่า แทนที่จะเข้าไปคุย ผมจะทำหน้าที่เป็นคนรักษาคฤหาสน์ และจะท้าทายวิหารทะเลลึก ด้วยวัตถุประสงค์ ที่จะขอความช่วยเหลือจากเทพธิดา
ราชินีโนเอลเห็นด้วยกับเรื่องนี้ คนอื่นๆ ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับมัน แต่ พวกเขาน่าจะคิดอยู่ว่า ฮีโร่ที่มีแค่คนเดียวเท่านั้น เล่นไปทั่ว
ความเป็นจริงนั้นก็คือ ผมได้ท้าทายดันเจี้ยนทุกวัน และไม่สร้างผลลัพธ์ใดๆ ดังนั้น พวกเขาไม่ได้ผิดตรงๆ
ผมคิดได้ว่ามันจวนจะได้เวลา ที่พวกเขาจะบอกให้ผมไปช่วยพวกเขาบนฝั่งของพวกเขาแล้ว…
แต่ผมคิดผิด
“ชั้นยังไม่เคยเห็นดันเจี้ยนจริงๆเลย…” (โนเอล)
“มีเหตุผลอยู่ มันอันตราย” (มาโกโตะ)
เพราะทั้งหด เธอคือราชวงศ์ และผู้หญิง
ผมคิดว่า ‘ไม่มีเจ้าหญิงที่จะดำลงไปในดับเจี้ยน’
แต่ราชินีโนเอลส่ายหัวของเธอ
“โซเฟียซัง เห็นว่าได้เข้าไปในลาเบรินทอสเพื่อที่จะทำการฝึกออราเคิลแล้ว ออราเคิลแห่งไม้ ฟลอนาซัง ได้สำรวจป่าปีศาจแล้ว… ชั้นยังไม่มีประสบการณ์เช่นนั้นเลย นั่นอาจ จะเป็นทำไมที่ว่าชั้นถึงยังอ่อนแอ กับความสำบากยากเข็ญเหล่านี้…” (โนเอล)
หน้าของโนเอล มืดมดขึ้นอีกครั้ง
หืมม ดูเหมือนเธอค่อนข้างอ่อนแอทางจิตใจ
ราชินีโนเอลที่จริงๆแล้วจะทำตัวสดใส เศร้าโศกเสียใจ
มีทางให้ ให้เธอสดใสขึ้นมั้ย…?
อะไรที่ผมคิดอยู่ จบที่การเล็ดออกมาจากปากของผม
“อยากจะลอง…เข้าไปในดันเจี้ยนกับชั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)
“เอ๋?”
ราชินีโนเอล เบิกตาของเธอกว้างกับสิ่งที่ผมพูด
“ที่เดียวที่ใกล้ๆ คือวิหารทะเลลึก แต่มันควรจะปลอดไปกลางทาง” (มาโกโตะ)
“อ-อืม…ไมใช่นั่นดันเจี้ยนสุดท้ายเหรอ?” (โนเอล)
“แน่นอนว่าชั้นไม่ได้บังคับเธอที่นี่นะ” (มาโกโตะ)
“ช-ใช่… ชั้นควรทำยังไงดีล่ะนี่? ชั้นไม่ได้คาดหวังที่จะได้รับคำชวนแบนั้นเลย…” (โนเอล)
เธอดูเหมือนจะงงงวย แต่มันไม่ได้ดูเหมือนเธอต่อต้านความคิดนั้น
เธอครุ่นคิดครู้หนึ่ง พูด ‘หืมมม’ แต่ในท้ายที่สุด เธอมองผม ดั่งเธอมุ่งมั่นตั้งใจตัวเธอเอง
“ชั้นแน่ใจว่านี่จะเป็นโอกาสสุดท้าย ที่จะได้รับข้อเสนอแบบนั้น ดังนั้นชั้นอยากจะไปตรวจดูมัน!” (โนเอล)
คือคำตอบของเธอ
…ผมเป็นคนที่ชวนเธอ แต่มันโอเคจริงๆเหรอ ที่ผมจะพาราชินีของประเทศ ไปที่ดันเจี้ยนสุดทา้ย?
ยังไงซะ เจ้าตัวเองพูดว่าเธออยากทำ ดังนั้นมันควรจะโอเค
มันควรจะทำหน้าที่ ของการเปลี่ยนอารมณ์
“จะไปเมื่อไหร่ล่ะ? ชั้นไปได้ทุกเวลา” (มาโกโตะ)
“ใช่… มันเย็นแล้ว ถ้าเป็นพรุ่งนี่เช้าๆล่ะ?” (โนเอล)
“ได้ ถ้าอย่างนั้น เจอกัน” (มาโกโตะ)
“ได้! ชั้นจะอยู่ใต้การดูแลของนายนะ มาโกโตะซามะ!” (โนเอล)
ราชินีโนเอลพูดอย่างนี้และจากไป
ผมรู้สึกว่า เธอร่าเริงมากขึ้น กว่าเมื่อเธอพูดกับผมตอนแรก
◇อรุณรุ่ง วันต่อมา◇
“ขอโทษที่ให้รอ… ชุดนี้ไปได้มั้ย?” (โนเอล)
“สวัสดีตอนช้า โนเอลซามะ ชั้นคิดว่ามันโอเค” (มาโกโตะ)
ราชินีโนเอล ไม่ได้มาในชุดปรกติของเธอ แต่ในชุดทหาร ที่คุณจะเห็นในสนามรบ
มันน่าจะเพราะเธอไม่มีเสื้อผ้านักผจญภัย
ผมบอกได้เมื่อมองผ่านๆ ว่ามีเวทย์ป้องกันมากมาย ร่ายอยู่ในชุดทหารนั้น
ด้วยสิ่งนี้ มันควรจะปลอดภัยมากกว่าเสื้อผ้านักผจญภัย
“ถ้าอย่างนั้น ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมยืดมือขวาออกไป
ผมคิดว่า จู่ๆไปจับมือกับราชินีมันหยาบคาย แต่ผมช้าเกินไปที่จะไปถึงความคิดนั้น
“อ-โอเค” (โนเอล)
ราชีนีโนเอล จับมือของผมอย่างประหม่า
มาหยุดคิดเกี่ยวกับอะไรอย่างทำตัวหยาบคายเถอะ
มาปกป้องเธอที่ดันเจียนสุดท้ายให้ถูกต้องเถอะ
{จังหวะเดียวกัน: [เวทย์แสง]}
ผมใช้จังหวะเดียวกัน เพื่อสร้างการเชื่อมต่อมานา กับราชินีโนเอล
เวทย์ที่ผมได้จากเทพธิดาแห่งแสงก่อนหน้า จะช่วยผมที่นี่
“งั้น ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“โอเค!” (โนเอล)
ผมและราชินีโนเอล กระโดดเข้าไปในท้องทะเล
“กย้า! ว้าว แม้ว่าเราจะอยู่ในน้ำ ชั้นยังหายใจได้ และมันไม่หนาวด้วย! ว้าาา! มีปลาเยอะจัง! งูที่ว่ายอยู่ตรงนั้นตัวใหญ่จริงๆนะ ไม่ใช่เหรอ?!” (โนเอล)
ราชินีโนเอลค่อนข้างตื่นเต้น
แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกของเธอที่มุ่งหน้าไปที่ดันเจี้ยน เธอค่อนข้างจะมีความกล้า
“นั่นคือมอนสเตอร์ที่เรียกว่างูทะเล” (มาโกโตะ)
“เอ๋?! ไม่ใช่ว่ามันอันตรายเหรอ?” (โนเอล)
“ตราบใดที่สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ เดีย อยู่ใกล้ๆ มอนสเตอร์จะไม่เข้าใกล้ ถ้าให้เริ่มพูด” (มาโกโตะ)
พูดอย่างนี้แล้ว ผมเรียกสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ และแนะนำตัวเธอกับราชินีโนเอล
“และดังนั้น ออราเคิลแห่งแสง ใจเย็นลงนิดนึง” (เดีย)
“เธอเป็นสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่… ยินดีที่ได้พบเจอ ชั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับดันเจี้ยนเลย ดังนั้น…” (โนเอล)
“มันช่วยไม่ได้ ชั้นจะสอนเอง” (เดีย)
“ว้าาา ขอบคุณมากๆค่ะ!” (โนเอล)
น้ำเสียงของเดียค่อนข้างที่จะไร้ความสุภาพ ดังนั้นผมประหม่านิดหน่อยที่นี่ แต่มันดูเหมือนราชินีโนเอล ไม่ได้รู้สึกกวนใจกับมัน
เธอเข้ามาผสานมิตรได้ง่ายๆ
ความสามารถในการสื่อสารของราชินีโนเอลนั้นสูง
ผมฟังการคุยกันของเดียละราชินีโนเอลซักพักหนึ่ง
ในที่สุด เราก็มาถึงน่านน้ำข้างวิหารทะเลลึก
ผมหันหน้าหาโนเอลอีกครัง
“เราจะเข้าไปในที่ลึกจากที่นี่ มันจะมืด แต่อย่าได้กังวล ชั้นจะปรับอุณหภูมิของน้ำ ด้วยเวทย์น้ำ -แรงกดของน้ำด้วย มอนสเตอร์จะแข็งแกร่งขึ้นในทีเดียว แต่พวกมันจะไม่โจมตีสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ จะมีมอนสเตอร์ที่พยายามจะใกล้กับเรา แต่ชั้นจะไล่มันไป มีคำถามอะไรมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ไม่มี” (โนเอล)
ราชินีโนเอล พยักหน้าด้วยสีหน้าที่จริงจัง
มันไม่ได้ดูเหมือนเธอพยายามจะทำตัวเข้มแข็ง
เข้าเดินทางไปสู่ทะเลลึกอย่างช้าๆ
◇◇
“อาา นั่นมันน่ากลัว คราเคนมันใหญ่ขนาดนั้น หือห์! แล้วก็ เวทย์ของมาโกโตะซามะ และเดียซังน่าทึ่งจริงๆเลย!” (โนเอล)
“ชั้นไม่ได้คาดว่าจะไปตลอดทางถึงชั้นที่ลึกที่สุด ของแผลลึกในการเดินทางครั้งแรก…” (มาโกโตะ)
ผมคิดเกี่ยวกับการถอนตัวหลายครั้งบนทางไป แต่ราชินีโนเอลพูด ‘ชั้นอยากจะเห็นว่าอะไรอยู่ข้างหน้า!’ ดังนั้นเราจบที่ก่อนไปถึงสัตว์สวรรค์
แต่ลอร์ดปีศาจเคน กลัวเต็มที่ในชั้นแรกของแผลลึกในการท้าทายครั้งแรกนะ…
มันดูเหมือนความกล้าของราชินีโนเอล นั้นมากกว่าลอร์ดปีศาจ
“ชั้นดีใจนะ ชั้นสามารถเห็นดันเจี้ยนสุดท้าย ได้ด้วยตาของชั้นเอง” (โนเอล)
ราชินีโนเอลจัดเสื้อผ้าของผม ขณะที่เธอพูดแบบนี้ พร้อมกับรอยยิ้ม
ผมได้ทำเสื้อผ้าเธอแห้งด้วยเวทย์แล้ว
“เธอจะไปทำงานหลังจากนี้ ใช่มั้ย? ไม่เหนื่อยเหรอ?” (มาโกโตะ)
มันยังไม่กลางวันเลย
เธอต้องยุ่งจริงๆ ดังนั้น เรื่องนี้โอเคมั้ย?
“ไม่ ที่เป็นการเปลี่ยนอารมณ์ที่ดี… ถ้าเรียวซูเกะซังโอเค ชั้นนจะอยากมาด้วยกันกับเค้าอีกครั้ง” (โนเล)
รอยยิ้มของเธอ เปลียนเป็นโศกเศร้าเล็กน้อย
“ใช่ เราจะมีความแข็งแกร่งของ 100 คนด้วยซากุไรคุง” (มาโกโตะ)
ผมก็อารมณ์ซึมๆนิดหน่อยด้วยนั่น
เขาโอเคกับแม่มดแห่งภัยพิบัติเหรอ?
แต่ผมสงสัยว่าฟูเรียซังจะไม่ไปทำอะไรแย่ๆใส่เขานะ
“ถ้าอย่างนั้น ชั้นมีประชุม ชั้นเลยจะกลับไปที่คฤหาสน์ แล้วนายล่ะ มาโกโตะซามะ…?”
“ชั้นจะลองวิหารทะเลลึกต่อ ถ้ากองทัพของแม่มดแห่งภัยพิบัติมา ชั้นจะกันไม่ให้พวกเค้าเข้ามา” (มาโกโตะ)
“รับทราบ อย่ากดดันตัวเองมากเกินไปนะ” (โนเอล)
เมื่อพูดอย่างนี้ ราชินีโนเอลกลับไปคฤหาสน์
ก้าวเท้าของเธอเบา
เธอน่าจะอยู่ในการประชุมที่ต่อเนื่อ จากตอนนี้ เพื่อวางแผนมาตรการป้องกัน
ช่างเป็นคนที่เข้มแข็ง…
“ราชาของเรา นายจะท้าทายวิหารทะเลลึกอีกครั้งเหรอ?” (เดีย)
เมื่อเวลาที่ผมสังเกต สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ยืนอยู่ข้างหลังผม
“ใช่ ชั้นไม่มีอะไรอื่นทำ หลังจากทั้งหมด” (มาโกโตะ)
“พูดตรงๆ ชั้นคิดว่าจะลำบากแบบนี้นะ…” (เดีย)
ปรกติเดียจะหยิ่งๆ แต่เธอพูดอย่างอ่อนแอที่นี่
“อย่ากังวล” (มาโกโตะ)
ผมตอบด้วยรอยยิ้ม
ผมน่าจะไม่อยู่ในสภาพจิตใจที่ดีด้วยเหมือนกัน
วันนั้น ผมท้าทายวิหารทะเลลึกสองครั้ง
หลังจากนั้น วันที่มากขึ้นได้ผ่านไป แต่สถานการณ์ไม่เปลี่ยนเป็นดีขึ้น
ท้องฟ้าและทะเล สูญเสียสีไป และถูกย้อมสีเทา
อัศวินภายใต้ราชินีโนเอลได้มาหาผมและบอกผม ‘เราคิดว่าจะออกจากเกาะนี่’
มันดูเหมือนผลของเสน่หของแม่มดแห่งภัยพิบัติ ได้แสดงออกมาแล้ว
พวกเขาจะมุ่งหน้าไปที่ทวีปทิศใต้
ผมได้ยินมาว่า พวกเขาเสร็จขั้นตอน ที่จะถูกยอมรับที่อาณาจักรแล้ว
ผมบอกพวกเขา ผมจะไปกับพวกเขาด้วย
ผมอยู่ที่นี่ได้ เพราะผมไม่โดนผลของเสน่ห์ แต่นั่นจะไร้ความรับผิดชอบ
นี่เป็นวันสุดท้าย ที่ผมท้าทายวิหารทะเลลึกได้
ผมทำมันจนไปถึงดึกดื่น และดำลงไปในแผลลึกตลอดเวลา
ผลลัพธ์ก็คือ…พ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิงเหมือนเคย
…ผมเคลียร์วิหารทะเลลึกไม่ได้
◇◇
“นี่คือ…?” (มาโกโตะ)
ผมตื่นขึ้น
พรุ่งนี้ เป็นวันสุดท้ายที่เราจะจากเกาะไป
ผมควรจะนอนหลับที่ชายหาด หลังจากที่เหนื่อยอย่างสิ้นเชิงจากดันเจี้ยนสุดทย
ข้างล่างเป็นท้องฟ้า ที่เต็มไปด้วยดวงดาว
แต่เมื่อผมตื่นขึ้น ผมยืนอยู {ในใจกลาง} ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว
ผมยืนอยู่ที่นั่น ในที่ที่รู้สึกเหมือนอวกาศ
ผมรีบปิดปาก
อย่างไรก็ตาม ไม่มีปัญหากับการหายใจอย่างแน่นอน
พูดอีกอย่าง นี่ไม่ใช่อวกาศ
ผมเกือบจะตื่นตกใจแล้วที่นี่ แต่ผมใจเย็นลงด้วยโล่งจิต
มันเป็นไปได้มากที่สุดว่าจะเป็นฝัน
แต่ความฝันที่สมจริงขนานี้หมายถึง…
“เฮ้ยานั่น อัศวินคุงของฟูเรียจัง”
เสียงลงมาหาผมจากข้างบน
ผมรู้สึกขนลุก
นั่นมันเสียงที่ชัดเจนเกินไปดั่งจะแทงกระหม่อมของหัวของผม
ผมรีบมองขึ้นไป ที่ที่เสียงมา
คนที่ยืนอยู่นั่น…
ผมขาวยาวส่องสว่างเหมือนดวงดาว
ผิวน้ำตาลที่เรียบลื่นเหมือนกระเบื้อง
ตาสีอเมทีส
และรูปลักษณ์ที่สมมาตรโดยสิ้งเชิง
เมื่อมองผ่านๆหนึ่งครัง ผมบอกได้…{ท่านไม่ใช่มนุษย์}
แรงกดดัน และความกลัว ที่เทียบกันได้ กับเมื่อครั้งแรกที่ผมเจอกันกับโนอาห์ซามะ…
ผมจบที่การคุกเข่าโดยปฏิกิริยาตอบสนอง
“ผมคือทากัตซูกิ…มาโกโตะครับ ท่านเทพธิดา” (มาโกโตะ)
ผมพูดอย่างนี้และลดหัวของผม
“โอ้?”
ผมได้ยินเสียงที่ล้อเลียนจกข้างบน
“การตอบสนองแบบนั้น หลังจากที่เห็นชั้นตรงๆ; นั่นน่าสนใจ ย่างที่คาดกับคนโปรดของโนอาห์คุง แม้ว่าทุกคนจะประสาทเสียไป เมื่อพวกเค้าเห็นชั้น”
คำพูดเหล่านั้น ทำให้มันชัดเจน ว่าท่านคือเทพธิดา
แต่เทพธิดาองค์ไหน?
ตั้งแต่ทีแรก เพราะโลกสีเทาของแม่มดแห่งภัยพิบัติ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะคุยกับเทพธิดา
ผมไม่สามารถที่จะเข้าไปยังพื้นที่ของเทพธิดาได้ ตลอดเวลา
ไม่ทั้งโนอาห์ซามะ หรือเทพธิดาแห่งโชคชะตา…
และกระนั้น เทพธิดาองค์นี้ปรากฏอยู่ตรงหน้าผม ดั่งมันเป็นเรื่องธรรมชาติมากที่สุด…
“พวก ดาวเคราะห์นี้น่าสนใจในระยะเวลาสั้นๆที่ชั้นไม่ได้ดู แม้ว่าอัลเธน่าที่พิถีพิถัน ได้เฝ้าดูมันอย่างใกล้ชิดเป็นพิเศษ ขอบคุณเรื่องนั้น ที่นี่ได้กลายเป็นดาวเคราะห์ที่น่าเบื่อจริง นอกจากความจริงที่ว่าโนอาห์คุงถูกผนึกที่นั่น บาเรียที่ต่อต้านเทพธิดา หือห์… เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ และเทพธิดาต้องตื่นตกใจแล้วตอนนี้ แค่จินตนาการเรื่องนั้นทำให้ชั้นอยากจะหัวเราะ ตั้งแต่ทีแรก…”
“ท่าน…ใกลชิกับโนอาห์ซามะเหรอครับ ท่านเทพธิดา?” (มาโกโตะ)
ผมจบที่การถาม
ตาของเทพธิดาที่พูดเยอะหรี่ลง
“พอมาคิดว่านายจะพูดแทรกระหว่างที่ชั้นพูด…นายอยากตายเรอะ?”
ผมรู้สึกเหมือนหัวใจถูกยึดไป
กายผมสั่นไหว
น่ากลัว
“ยกโทษให้ด้วยครับ…กับความหยาบคายของผม” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุ นั่นล้อเล่นน่ะ เพราะทั้งหมด ชั่นน่ะใจดี”
ผมบอกได้โดยสัญชาติญานว่านั่นโกหก
เทพธิดาตรงหน้าผมเป็นเทพะธิดาที่ฆ่าได้ โดยไม่คิด
ดั่งขยี้แมลง
แต่มีบางอย่างที่ผมบอกได้จากคำพูดของท่าน มาถึงตอนนี้
ท่าานสนิทกับโนอาห์ซามะ และท่านไม่ใช่เทพธิดา ที่มาจากเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์
ท่านต้องอ่านใจผม ท่านเปิดปากของท่าน
“อ้าา พูดถึงล้ว ชั้นยังไม่ได้แนะนำตัวเอง โทษ โทษ”
“,,,”
ผมไม่ได้สร้างความผิดพลาด และแทรกเข้าไปอีกครั้ง และแค่รอ เงียบๆ ถึงคำพูดต่อไปของท่าน
“ชื่อชั้นคือนยาลาร์โทเทป ชั้นคิดว่ามันจะคุ้นเคยกว่าสำหรับอัศวินคุง ที่จะเรียกชั้นมาไนอา? พูดถึงแล้ว โนอาห์คุง เรียกช้นว่านยารูโกะ แต่ชั้นไม่ถือ ที่นายจะเรียกชั้นตามชอบ อัศวินคุง☆?” (ไนอา)
รอยยิ้มของท่าน…เหมือนกับเด็ก ที่เจอของเล่นที่น่าสนใจ
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook