ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 106
โรสแสยะยิ้ม “นั่นแหละหนทางเดียว ถึงแมัเราจะเป็นคนตระกูลเดียวกัน เราก็ควรต้องสะสางปัญหาระหว่างเราให้ชัดเจน อีกอย่าง อย่ามาเรียกฉันว่าลูกนอกสมรส คุณเองรู้ดียิ่งกว่าใครว่ามันจริงหรือไม่จริง”
แม่เลี้ยงของเธอเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟ
รอยอันกำลังระงับอารมณ์ของตัวเองจนใบหน้าเขาบิดเบี้ยวไปมา “แกจะยอมช่วยลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ได้รึยัง?”
โรสชะงักไปก่อนจะพูด “โอนกรรมสิทธิ์ของทั้งลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ เป็นชื่อของฉัน ในอนาคต พวกคุณทุกคนจะไม่มีสิทธิ์แตะต้องอะไรกับบริษัทไม่ว่ามันจะได้กำไรหรือขาดทุน ดีลไหม?”
รอยอันแข็งค้างไปเลย
“โรส ลอยล์ นี่แกต้องการจะฮุบ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์?” แม่เลี้ยงของเธอกล่าวลอดไรฟัน
โรสกล่าว “นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกคุณต้องการเหรอ? ให้ฉันแบกภาระหนี้สินทั้งหมด? พวกคุณก็รู้นี่ว่าการที่ฉันฮุบ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ไปในเวลานี้เป็นการเดินหมากที่อันตรายและอาจจจบไม่สวยนัก มันก็แล้วแต่คุณแล้วว่าจะรับข้อเสนอฉันไหม”
“ฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะที่มีความเยาะเย้ยอยู่ดังมาจากชั้นบน
เธอคือน้องสาวต่างแม่ของเธอ ซิดนีย์ ลอยล์ เธอยืนอยู่ที่ราวบันได จ้องมองลงมาที่โรส เธอสวมชุดนอนสีแดงดูสวยงามพร้อมบุหรี่ในง่ามนิ้ว ผมหยักศกของเธอมัดเป็นก้อนอยู่บนหัว เธอดูมีสไตล์และหยิ่งผยอง
“โรส ลอยล์ หล่อนมันโง่และไม่รู้ความ นี่แกคิดจะเอา ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ไปเป็นของตัวเองในขณะที่พวกเรากำลังเจอวิกฤตเหรอ?” ซิดนีย์จับราวบันไดแล้วเดินลงมาอย่างสง่างาม
เมื่อซิดนีย์ยืนอยู่หน้าโรส เธอก็พยายามจะตบโรส แต่โรสเร็วกว่ามาก เธอขับข้อมือของซิดนีย์ไว้
โรสกล่าวอย่างเย็นชา “น้องสาว นี่คือวิธีต้อนรับฉันกลับบ้านเหรอ? มารยาทเธอไปอยู่ไหนหมด?”
ซิดนีย์เยาะเย้ยกลับ “แล้วแกมีมารยาทนักรึไงตอนตบแม่ฉัน?”
“แม่ของเธอแย่งผู้ชายของคนอื่นแล้วกลายเป็นนายหญิงเสียเอง แม่เธอมีมารยาทมากเลยสินะ?” โรสยั่ว
ซิดนีย์สะเทือนใจมาก “แก…”
โรสสลัดแขนของซิดนีย์ออกอย่างดูถูก ก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็ดมือของเธอ
ซิดนีย์จ้องโรสด้วยความโกรธก่อนที่เธอจะเดินไปหารอยอัน
“พ่อคะ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ กำลังอยู่ในจุดอันตราย แต่ถ้าเราให้ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ กับหล่อน เราจะไม่เหลืออะไรเลย หนูมีวิธีช่วย ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ หนูรู้จักผู้ช่วยของท่านประธานแห่ง แกรนด์ เอเซีย เขาชื่อเกรย์สัน หนูจะขอร้องเขาแล้วพยายามพูดเรื่องดี ๆ ของ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ กับนายท่านอาเรส หนูมั่นใจว่านายท่านอาเรสจะต้องปล่อยลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ไป”
ซิดนีย์จ้องโรสตอนที่เธอกล่าว
“เมื่อเวลามาถึง หนูจะบอกนายท่านอาเรสเป็นการส่วนตัวว่า โรส ลอยล์ นั้นเป็นได้แค่หมาในตระกูลของเรา และเราก็เตะเธอออกไปนานแล้ว ตราบใดที่หนูอธิบายสถานการณ์กับนายท่านอาเรสอย่างชัดเจน เขาก็จะไม่ลงโทษ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ เพราะความผิดของโรส”
แม่เลี้ยงผู้ชั่วร้ายกล่าวเสริม “ถูกต้อง คุณสามี ซิดนีย์มีเหตุผลนะ นายท่านอาเรสคงยังไม่เข้าใจสถานการณ์ของตระกูลเรา เขาจึงได้โยนความโกรธมาใส่เรา ตราบใดที่เราบอกความจริงกับนายท่านอาเรส แล้วให้เขาดูประกาศทางกฏหมายว่าคุณตัดความสัมพันธ์กับโรสไปแล้ว ฉันมั่นใจว่านายท่านอาเรสจะต้องไม่ไร้เหตุผลจนเกินไป”
รอยอันลังเลหลังจากได้ยินแบบนั้น
เมื่อแม่เลี้ยงสังเกตการตอบสนองของรอยอัน เธอก็เยาะเย้ยโรส “โรส ลอยล์ ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้! คิดว่าพวกเราจะเอาตัวไม่รอดถ้าไม่มีแกรึไง?”
ซิดนีย์ก็ดูหมิ่นโรสเช่นกัน “คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมากนักรึไง? ฮึ่ม ฉันได้ยินมาจากเกรย์สันว่านายท่านอาเรสเกลียดแกเข้ากระดูกดำ ถึงขนาดว่าเขาไม่ยอมให้แกอยู่ในตระกูลอาเรสแม้ว่าแกจะให้กำเนิดลูกของเขาก็ตาม
โรสเมินซิดนีย์แล้วมองรอยอันต่อไป
รอยอันตัดสินใจได้อย่างยากลำบากในที่สุดๆ “ซิดนีย์ ชะตากรรมของ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ อยู่ในมือลูกแล้ว!”
ซิดนีย์มองไปที่โรสอย่างภาคภูมิ เหมือนไก่ชนที่ตีชนะมา
โรสเผยรอยยิ้มที่อ่านไม่ออก “ระวังตัวกันไว้ล่ะ”
‘ฮ่า ตระกูลลอยล์คิดจริงเหรอว่าพวกเขาจะรอดได้เพียงเพราะแค่รู้จักผู้ช่วยของเจย์?”
…
วันต่อมา ซิดนีย์แต่งตัวจัดเต็มเพื่อไปพบเกรย์สันที่เธอคิดว่าเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ
“ซิดนีย์ อะไรหอบคุณมา แกรนด์ เอเซีย เนี่ย?” เกรย์สันรู้ความต้องการของเธออยู่แล้ว
“เกรย์สัน ฉันอยากขออะไรคุณหน่อย” ซิดนีย์ข้ามการพูดคุยไร้สาระแล้วตรงเข้าประเด็นทันที
เกรย์สันนั้นเคยชอบเธอสมัยที่พวกเธอเรียนมัธยมปลาย จนตอนนี้ เขาก็ยังโสด ซิดนีย์คิดว่าเขาน่าจะยังชอบเธออยู่
ซิดนีย์เป็นผู้หญิงที่สวย และเซ็กซี่ เธอดูน่าทึ่ง และเธอก็เก่งในการใช้หน้าตาของตัวเองเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เธอต้องการ
เกรย์สันดูอับอาย เขากล่าว “ถ้าคุณมาเพื่อขอให้ผมช่วยเรื่องวิกฤต ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ผมคงช่วยคุณไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากมิตรภาพอันยาวนานของพวกเรา ผมจะแนะนำให้คุณลองไปขอความช่วยเหลือจากโรสดู ตราบใดที่เธอยินยอมจะปล่อยสิทธิ์การเลี้ยงดูไป ท่านประธานของผมด็จะปล่อย ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ไป”
ท่าทางของซิดนีย์ดูไม่พอใจเมื่อได้ยินแบบนั้น เหตุผลที่เธอมาพบเกรย์สันก็เพราะเธอไม่อยากขอความช่วยเหลือจากโรส
ใครจะไปคิดว่าเกรย์สันจะบอกให้เธอไปขอให้โรสช่วยแทน?
เธอโอ้อวดความสำเร็จที่กำลังจะมาถึงต่อหน้าโรสและพ่อแม่เธอ นี่เธอจะต้องอับอายเพราะล้มเหลวในการช่วยลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ เหรอ?
“เกรย์สัน ฉันหมดหนทางแล้ว ฉันจึงมาหาคุณ ได้โปรดให้ฉันพบนายท่านอาเรส ฉันอยากอธิบายว่าโรสเป็นแค่ลูกนอกสมรสของพ่อฉัน และเธอก็ถูกขับออกจากตระกูลลอยล์ไปนานแล้ว นายท่านอาเรสคงไม่มีเหตุผลที่ต้องโยนความไม่พอใจต่อโรสใส่ ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ ที่บริสุทธิ์…”
เกรย์สันตอบ “ไม่มีประโยชน์ต่อให้คุณบอกเรื่องนี้กับนายท่านอาเรส วิธีการทำธุรกิจของเขาคือ ผู้ชนะครองทุกสิ่ง ผมจะไปทำอะไรได้อีก?”
ซิดนีย์มาด้วยความมั่นใจว่าเธอจะเป็นต่อเกรย์สัน แต่เธอกลับถูกกันไว้โดยเกรย์สันก่อนที่จะพบนายท่านอาเรสด้วยซ้ำ เธอไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ
“เกรย์สัน ฉันจะทำอะไรให้คุณดี เพื่อให้คุณช่วยฉัน?” เธอพลันจับคอของเดรสชีฟองของเธอ การยั่วยวนของเธอมองออกง่ายมาก
เกรย์สันถอนหายใจอยู่ในใจ ‘ผู้หญิงที่งดงามและรักนวลสงวนตัวหายากจริง ๆ ทุกวันนี้’
“ซิดนีย์ กลับบ้านไปเถอะ นายท่านอาเรสจะไม่พบกับผู้หญิงคนใดนอกจากจะเป็นเรื่องธุรกิจ” เกรย์สันหันหลังเดินจากไป
ซิดนีย์ตะลึง เธอคิดว่าเธอจะต้องชนะแน่นอน เธอไม่คิดมาก่อนว่าการพบกับนายท่านอาเรสจะยากขนาดนี้