331 คำขอที่แท้จริงของเทพธิดา
“เฮ้ มาโกโตะ ความปรารถนาของนาย คืออะไร?” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะถามผม ด้วยเสียงที่สดใส
“โนอาห์ซามะ ผมอยากได้สหายคืน จากแม่มดแห่งภัยพิบัติ ได้โปรดช่วยผมด้วยครับ” (มาโกโตะ)
ผมเอ่ยความปรารถนาของผมให้ท่านฟัง ระหว่างที่ยังคุกเข่า พร้อมกับก้มหัว
“เข้าใจแล้ว ปล่อยชั้นได้เลย☆” (โนอาห์)
สิ่งที่กลับมา คือคำตอบที่พึ่งพาได้
ผมยกหัว
เมื่อผมท ผมห็นโต๊ะสีขาว และเก้าอี้สองตัว บนทุ่งดอกไม้ที่สวยงาม
พวกมันคือแก้วชา ที่มีควันขึ้นมา และขนมอบกับผลไม้สีสดใส
ผมคิดอย่างแน่นอน ว่าเราจะมีประชุมแผน สำหรับแม่มดแหงภัยพิบัติ แต่ผม ไม่ทันตั้งตัว กับภาพที่ไม่คาดฝัน
“โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)
“มาสิ ทางนี้” (โนอาห์)
เทพธิดากวักมือเรียกผม
ผมนั่งเก้าอี้ ตรงหน้าโนอาห์ซามะตามที่บอก ระหว่างที่ยังสับสน
โนอาห์ซามะ มีความสุขกับชาอย่างสง่างาม
“โนอาห์ซามะ เทพธิดาแห่งความมืด และโนเอลซังรออยู่ข้างนอก! นี่ไม่ใช่เวลามาทำอะไรบางอย่าแบบน่ะ—” (มาโกโตะ)
“อ่ะนี่ อ้ามม~” (โนอาห์)
“แง่ม” (มาโกโตะ)
ท่านนำผลไม้บางอย่างเข้าปากผม ดังจะตัดประโยคผม
เมื่อผมกันมัน น้ำผลไม้จำนวนมากออกมา และกลิ่นที่กลมกล่อม แพร่ไปทั้งปากผม
และที่สุดของมันทั้งหมดเลย มันอร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ
*ตึกตัก*
หัวใจผมเต้นอย่างหนัก
นี่อะไร?
“…นี่คือ?” (มาโกโตะ)
“ผลไม้แห่งชีวิต มันมีเยอะที่โตอยู่ในสวน ใช่มั้ยล่ะ? นายมีชีวิตที่เหลืออยู่แค่ {ไม่กี่นาที} หลังจากทั้งหมด อายุขัยจะฟื้นกลับมา ถ้านายกินนั่น” (โนอาห์)
“ไม่กี่นาที…” (มาโกโตะ)
ผมลืม
ตอนนี้เมื่อท่านพูดถึงมันแล้ว ผมใช้อายุขัยเกือบหมด ในเทคนิคเสียสละนั้น เพื่อที่จะเรียกสปิริต
“ข-ขอบคุณมากๆครับ โนอาห์ซามะ” (มาโกโตะ)
“แล้วก็ นายไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการทำให้โนเอลจัง กับนยารุรอ ชั้นทำให้การผ่านไปของเวลาในพื้นที่นี้ช้าลง ดังนั้น มันยังเป็นไม่กี่นาที ตั้งแต่ที่นายได้แยกกับโนเอลจัง” (โนอาห์)
“อ-อย่างนั้นเหรอครับ…” (มาโกโตะ)
ท่านพูดบางอย่างที่อุกอาจ ดั่งมันไม่มีอะไรเลย
แต่ท่านคือเทพธิดา ที่ได้พลังกลับคืนมา หลังจากที่ผนึกได้ถูกแก้
บางอย่างแบบนี้ ต้องเป็นเรื่องง่ายๆสำหรับท่าน
“มาโกโตะ มันจะเย็นนะ รู้ป่าว?” (โนอาห์)
ผมมองอะไร ที่ดูเหมือนจะเป็นชาดำในแก้วชา ตรงหน้าของผม
โนอาห์ซามะ นำชาและขนมอบ ใส่ปากของท่านในอารมณ์ดี
ท่วงท่า ที่ท่านเลียแป้งขนมอบบนปลายนิ้ว ทำให้หัวใจผม เต้นข้ามจังหวะ
“อ-อิตาดากิมาซุ” (มาโกโตะ)
ผมนำแก้วชาเข้าใกล้กับปากผม และผมได้กลิ่นลูกพีชที่หอมหวล
ผมหนึ่งจิบ และรู้สึกดั่ง ทั้งตัวของผมล่องลอย
ความเหนื่อยล้า ที่หนีจากแม่มดแห่งภัยพิบัติมา และวันที่ต่อเนื่องกัน ของการท้ายทายวิหารทะเลลึก หายไป ในพริบตา
มันดั่ง ผมได้ดื่มอิลิกเซอร์
ต่อมา ผมพยายามจะกัดขนมอบ ที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าของผม ผมกัดอะไรที่ดูเหมือนมาการอง
“?!”
หลังจากความหวาน ที่รู้สึกว่าดั่งมันแทงเข้าไปที่กระหม่อมของหัวผม ความสุขที่นำพาไปถึงความปลื้มปิติ แพร่ในปากของผม
แน่นอน ว่ามันเป็นรสชาติ ที่ผมไม่เคยกินมาก่อน
“ชากับขนมอบพวกนี้ เป็นอะไรที่เออร์ทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ ไม่แย่นะ ใช่มะ?” (โนอาห์)
“สิ่งที่ถูกมอบให้โดยเออร์ซามะ…” (มาโกโตะ)
ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าทุกๆชิ้นแต่ละชิ้น แต่ละชิ้น รสชาติไม่เหมือนอะไรบางอย่างในโลกนี้เลย
ทั้งหมด มาจากดินแดนสวรรค์
“มันอร่อยมั้ย มาโกโตะ?” (โนอาห์)
“ค-ครับ…ถึงจุดที่ว่า ผมใส่มันเป็นคำพูดไม่ได้เลยล่ะครับ” (มาโกโตะ)
“โอ้ชั้น อย่างนั้นเหรอ?” (โนอาห์)
การหัวเราะคิกคักของโนอาห์ซามะนั้น งดงาม
หลังจากนั้น เราคุยกันอย่างไร้กังวลซักพัก
ผมได้กลัวๆอยู่ไม่สุขตลอดเวลา เพราะอันตรายที่โลกนี้ได้เผชิญมันอยู่ แต่สำหรับโนอาห์ซามะแล้ว นี่เป็นช่วงเวลา แห่งการฉลอง หลังจากที่ผนึกถูกแก้ หลังจากเวลาที่นานแสนนาน
ในฐานะสาวกของท่าน ผมควรจะฉลองที่ท่านกลับมา
“ว่าแต่…” (โนอาห์)
นำเสียงของโนอาห์ซามะ เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“นายพูด บอกว่านายอยากช่วยเพื่อนของนาย ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
“ค-ครับ” (มาโกโตะ)
ผมเปลี่ยนจากโหมดคุยเล่น เป็นสีหน้าที่จริงจัง
“อยากจะช่วยใคร?” (โนอาห์)
“นั่น…คนแรก จะเป็นเจ้าหญิง ที่ถูกยึดไปโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ” (มาโกโตะ)
คำพูดของฟูเรียัง เมื่อครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน ย้อนกลับมาเล่น ในใจของผม
—”{ชั้นจะรอ ให้แน่ใจว่ากลับมานะ อัศวินของชั้น”}
เสียงของเธอ ก้องกังวานในสมองของผม พร้อมด้วยร้อยยิ้มของเธอ ที่จวนจะหลั่งน้ำตา
“ใช่ มันจริงที่ว่าฟูเรียจังน่าสงสาร” (โนอาห์)
“บางอย่างสามารถจะถูกทำ เกี่ยวกับมันได้มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
“หืม? ได้ ทำได้” (โนอาห์)
เมื่อผมถามคำนี้ ดั่งในคำภาวนา โนอาห์ซามะ ตอบนี่มาง่ายๆ
“เธอถูกช่วยได้เหรอ?!” (มาโกโตะ)
“แน่นอนว่าได้” (โนอาห์)
“ผมควรทำยังไงดี?!” (มาโกโตะ)
ผมเอียงตัวไปข้างหน้า
“วิทีที่แน่นอนที่สุด จะเป็นให้เธอ {ตายครั้งนึงแล้วให้เธอเกิดใหม่} ร่างของฟูเรียจัง มีสองวิญญาณปนกันอยู่ ดังนั้นเราแบ่งมัน หลังจากที่แยกร่างเธอกับวิญญาณของเธอ การเกิดใหม่อยู่ภายใต้ขอบเขตอำนาจของเทพธิดาแห่งโชคชะตา นายเลยมีคอนเนคชั่่นนี่ ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
“ไม่…นิดหน่อยนะครับที่นั่นมัน…” (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกลนลาน กับโนอาห์ซามะ ที่พูดคำนี้ ดั่งไม่มีอะไรเลย
ผมเข้าใจตรรกะ แต่การให้ฟูเรียซังตาย สำหรับเรื่องนั้น มันมากไปหน่อย
“มี…ทางอื่นมั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
“มันจะไม่ทำหน้าที่เป็นที่แก้ไขปัญหาจากรากฐาน แต่ถ้าให้แม่มดแห่งภัยพิบัติหลับไปตลอดเวลาล่ะ? ด้วยแบบนั้น นายให้สติของฟูเรียจัง เป็นคนเดียวที่แสดงตัวบนภายนอกได้” (โนอาห์)
“ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ด้วยแบบนั้น คุณพูดได้ว่า ทางเทคนิคแล้ว ฟูเรียซังกลับไปที่คนแบบเดิม
“เราทำแบบนั้นได้ยังไงครับ?” (มาโกโตะ)
“มันจะเป็นไปได้ ถ้านายควบคุมสปิริตแห่งเวลา ดูก่อนนะ ถ้ามันเป็นนาย มาโกโตะ ชั้นคิดว่านายสามารถจะทำแบบนั้นได้ หลังจากที่ฝึก 50 ปี นายแค่ฝึกในวิหารทะเลลึก ดังนั้นมันจะปลอดภัย” (โนอาห์)
“50 ปี…” (มาโกโตะ)
มันจะใช้เวลามากเกินไป
ผมทำให้สหายของผมรอนานขนาดนั้นไม่ได้
“นิดหน่อยนะครับที่นั่นมัน…” (มาโกโตะ)
“ยังไงซะ มันจริงที่ว่ามันนานเกินไปสำหรับมนุษย์” (โนอาห์)
“โนอาห์ซามะ ทำรอยยิ้มเบี้ยวๆ
ความรู้สึกเรื่องเวลาของเรานั้นต่างกันเกินไป ด้วยท่านที่เป็นเทพธิดา ที่มีตัวตนตั้งแต่สงครามดินแดนสวรรค์
แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่ามีทางที่จะทำอย่างนี้
แล้วก็ มีสหายคนอื่น ที่ผมอยากจะช่วยด้วย
“โนอาห์ซามะ มีวิธีที่จะช่วยลูซี่และซาซัง กับเพื่อนๆคนอื่น ที่ได้โดนเสนห์ของแม่มดแห่งภัยพิบัติมั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
“อาา เสน่ห์ที่น่าเกลียดนั่น หือห์… ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสาร ที่ถูกนำไปหลงทาง โดยบางอย่างแบบนั้น” (โนอาห์)
“ขออภัยกับคำพูดของผมด้วยครับ แต่มันเป็นเวทมนตร์ ที่เสน่ห์ได้ทั้งโลกเลยนะครับ ท่านรู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมทำเสียงแข็งเล็กน้อยที่นี่
พูดจากใจ ผมยังไม่แม้แต่จะจินตนาการได้เลย ว่าจะหยุดเวทมนตร์ขนาดทั่วทั้งโลกแบบนั้นได้ยังไง
“โอ้ชั้น ถ้านั่นเป็นชั้น ชั้นจะสามาารถเสน่ห์ทุุกสิ่งมีชีวิตบนดาวเคราะห์นี้ 5 นาที ซ้อนทับเสน่ห์ของเธอ รู้มั้ย แล้วก็ พวกเค้าจะไม่ตั้งคำถามตัวเองแบบนั้น พวกเค้าจะรักมัน เหมือนพวกเค้าอยู่ในโลกแห่งความฝัน” (โนอาห์)
“5 นาที…?” (มาโกโตะ)
นั่นบ้าไปแล้ว
ถ้าอย่างนั้น นั่นเมือนเป็นการละเล่นเด็กๆ สำหรับโนอาห์ซามะที่ฟื้นแล้ว
“พูดอย่างนั้นแล้ว แต่มันจะขัดกับระเบียบของดินแดนสวรรค์นะ” (โนอาห์)
“…ว่าแล้ว” (มาโกโตะ)
ถ้าโนอาห์ซามะ ทำด้วยตัวท่านเอง อะไรก็เป็นไปได้
แต่ท่านทำอย่างนั้นไม่ได้
มีกฎที่ห้ามพระเจ้า จากการแทรกแซงดินแดนมนุษย์
“ใช่แล้ว~ สปิริตลมเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ที่จะเป่าคำสาปไป” (โนอาห์)
“แต่ผมเห็นสปิริตลมไม่ได้นะครับ ดังนั้น นั่นจะเป็นไปไม่ได้…” (มาโกโตะ)
ผมมีแค่ความเข้ากันได้ กับสปิริตน้ำ
ผมใช้เวทมนตร์ลมไม่ได้
“ฟุฟุ ดูโซลบุคของนายอีกครั้ง มาโกโตะ” (โนอาห์)
“โซลบุคข๑องผม?” (มาโกโตะ)
ผมนำมันออกมาจากกระเป๋า และเปิดมัน
ผู้ใช้สปิริต…ได้เพิ่มพลัง เนื่องจากการกลับมาของเทพธิดาโนอาห์ คุณ
พูดกับสปิริตของ {ทุกธาติ} ได้
“นี่คือ…” (มาโกโตะ)
“สกิลผู้ใช้สปิริตถูกเสริมความแข็งแกร่ง พร้อมกับการกลับมาของชั้น และสปิริต มีชีวิตชีวามากขึ้น นายก็ได้ประโยชน์จากเรื่องนี้ ในฐานะสาวก มาโกโตะ ตอนนี้ นายใช้สปิริตของทุกธาติได้ มาโกโตะ” (โนอาห์)
“โออ้…” (มาโกโตะ)
ผมมองทั้งสองมือ ด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง
จากเวทมนตร์น้ำประถม มาตลอดทาง ถึงจุดจุดนี้…
“ถ้าอย่างนั้น ถ้าผมขอสปิริตลม มันควรจะเป็นไปได้ ที่จะแก้คำสาปของแม่มดแห่งภัยพิบัติด้วย!” (มาโกโตะ)
“มันจะเป็นความคิดที่ดี ที่จะได้การช่วยเหลือของสปิริตลมผู้ยิ่งใหญ่ ซิลฟ์จัง ถ้านายสนิทกับพวกเค้าในระดับเดียวกันกับอันไดน์จัง พวกเค้าเป่าคำสาปบนดาวเคราะห์นี้ไปเพื่อนายได้” (โนอาห์์)
“อืม ถ้าแบบเดียวกันกับสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่งั้นเหรอครับ? แต่นั่นผมใช้ไป 1,000 ปีนะ…” (มาโกโตะ)
มันเป็นตำแหน่งที่ผมไปยืนได้ หลังจากที่ได้ฝึก ในพึ้นที่ของไอราซามะมา 1,000 ปี
นั่นเป็นเมื่อผมสังเกต
“เป็นไปได้มั้ยว่า…ด้วยเวทมนตร์ปาฏิหาริย์ของท่าน ท่าจะสามารถทำให้มันเป็น 1,000 ปีในวิหารทะเลลึก เป็นแค่ 1 วันในโลกภายนอกได้…?” (มาโกโตะ)
“ใช่ ชั้นทำได้” (โนอาห์)
โออ้!
ถ้าอย่างนั้น ผมใช้เวลาฝึกที่นี่ได้
“ฟุฟุ อยากจะลองใช้ชีวิต 1,000 ปี ด้วยแค่สองเราเหรอ?” (โนอาห์)
“นั่น…” (มาโกโตะ)
โนอาห์ซามะ สร้างข้อเสนอที่น่าหลงใหล ระหว่างที่หัวเราะคิกคัก
แต่ไม่นานผมก็สังเกต…
“…มันไม่ใช่ภายในฝัน ดังนั้น ผมใช้ชีวิต 1,000 ปีไม่ได้” (มาโกโตะ)
“อ้าา ตอนนี้นายพูดถึงมันแล้ว นั่นจริง” (โนอาห์)
ท่านน่าจะไม่ได้จริงจังเกี่ยวกับมัน
โนอาห์ซามะ ไม่ได้รู้สึก เหมือนว่าถูกกวนใจโดยเรื่องนี้
“ถ้าอย่างนั้น เราทำอะไรดี…” (มาโกโตะ)
ผมกอดอกและคิด
มีข้อเสนอหลายอย่าง แต่ไม่มีอะไรที่ดูจะเป็นจริงได้
“มาโกโตะ ไปเดินนิดหน่อยเถอะ” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะยืนขึ้น และดีดนิ้วของท่าน
เก้าอีก แก้วชา ขนมอบ และโต๊ะหายไป
ไม่เพียงแค่นั้น แม้แต่ทุ่งดอกไม้ ที่รายล้อมผมกับโนอาห์ซามะ ก็ได้หายไป
สิ่งที่ปรากฏขึ้นมาเปลี่ยนกัน มันเป็นพื้นที่ไม่ธรรมชาติ และเพดานสีดำนิล
“ที่นี่ที่ไหนครับ?” (มาโกโตะ)
“มันดูเหมือนสัตว์สวรรค์ ได้กลับไปที่ทะเลลึกแล้ว” (โนอาห์)
เข้าใจแล้ว ตอนนี้้เมื่อผมตั้งใจดู มันเป็นภาพของทะเลมืดๆ ที่ผมเห็นจนคุ้นเคย
เห็นว่าเลวีอาธานกลับไปที่ทะเลลึกแล้ว
โนอาห์ซามะ เอาภาพฉายขึ้นจอภาพนั้น ด้วยเวทมนตร์ของท่าน
โนอาห์ซามะ เดินไปลึกขึ้น ในวิหารทะเลลึก
ผมตามไปด้านหลังเล็กน้อย
แค่เราจะไปที่ไหนกัน
คำถามของผม ควรจะถูกส่งไปหาโนอาห์ซามะ เพราะท่านอ่านใจได้ แต่ท่านไม่ตอบ
ท่านโยนหัวเรื่องต่างกันเข้ามา แทนเรื่องนั้น
“มาโกโตะ นายรู้อยู่แล้วว่ามี 3 ที่ ทีเราเรียกว่าดันเจี้ยนสุดท้าย ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
“ครับ ผมรู้ หอคอยซีนิท บาเบล; โลกภายใต้ อบิส และที่นี่ วิหารทะเลลึก ใช่มั้ยครับ?” (มาโกโตะ
ผมตอบ
นี่คือความรู้ทั่วไป สำหรับทุกคนที่เป็นนักผจญภัย
“นั่นใช่แล้ว ถ้าอย่างั้น นายรู้ว่านายจะได้อะไรมา จากการพิชิตดันเจี้ยนสุดท้ายที่ว่านั้นมั้ย?” (โนอาห์)
“อืม นั่น…” (มาโกโตะ)
ผมขุดความทรงจำที่ผมเรียนรู้จากวิหารแห่งน้ำขึ้นมา
—หอคอยซีนิท บาเบล
หอคอยใหญ่ยักษ์ ที่ยืนสูง อยู่กลางทวีปทิศใต้
แต่ละชั้น มันใหญ่เท่าเมืองใหญ่
ยอดของหอคอย แทงทะลุก้อนเมฆ และมันมีข่าวลือ วัมันออกไปนอกชั้นบรรยากาศ
มันมี 1,000 ชั้น
สูงที่สุด ที่มนุษย์ไป คือชั้นที่ 500
เห็นว่ามีคนเดียว ที่ในที่สุดไปถึงครึ่งทาง ในอดีต 1,000 ปีก่อน
และจากนั้น เมื่อคุณไปถึงชั้น 1,000 หลังจากความยากลำบากมากมาย คนนั้นจะได้สิทธิ์ ที่จะก้าวเข้าไป ในดินแดนสวรรค์
คนนั้นจะได้ชีวิตอมตะ ด้วยกับการอนุญาตให้เข้าดินแดนสวรรค์ได้
มันพูดว่าคนที่ไต่หอคอยซีนิทเสร็จได้ จะถูกมอบความเป็นอมตะ
—โลกภายใต้ อบิส
ที่สุดทางของทางเหนือ
รูใหญ่ยักษ์ที่ทวีปทิศเหนือ
มันพูดกันว่า ที่ก้นของมันมีฮาเดส
พวกเดียว ที่มีชิวิตอยู่ในอบิสคือสัตว์ปีศาจ และสัตว์มหัศจรรย์ ที่แข็งแกร่งกว่าพวกนั้นที่โลกพื้นผิวไปมาก
แล้วก็ มีฝูงของมอนสเตอร์ที่ล้นมาจากอบิส ที่รอบ 100 ปี จำนวนของเมืองที่ต้องล่มสลายเพราะการอาละวาดของมอนสเตอร์อบิส อบิสแตกตื่น นั้นนับไม่ถ้วน
นี่ก็ยังเรียกว่า ดันเจี้ยนแห่งภัยพิบัติ แต่มันไร้จุดจบของนักผจญภัย ที่ลงไปที่มัน
นั่นเป็นเพราะ ในอบิส มีคริสตัลเวทมนตร์ มิทริล และโอริฮัลคุมอยู่ทุกที่
มากกว่านั้น ยิ่งคุณลงอบิสไปลึกเท่าไหร่ ความเข้มข้นของมานาเพิ่มขึ้นเท่านั้น และมันเปลี่ยนร่างกายของคุณ
นักผจญภัย ที่ถูกล้อว่าอ่อนแอโดยรอบข้าง จะได้กายที่กำยำ และมานาจำนวนมหาศาล ขณะที่พวกเขาท้าทายอบิสต่อไป ด้วยชีวิตเป็นดิมพัน มีแม้แต่เรื่องราวที่น่าตั้งคำถาม เกี่ยวกับการที่มีบางคน ที่กลับมาในฐานะลอร์ดปีศาจ
ดันเจี้ยนที่เหมือนฝัน ที่ลงไปชิงลาภ
ดันเจี้ยนที่มี {ความเสี่ยงสูง ผลตอบแทนสูง} มากที่สุุดในโลกนี้
นั่นคืออบิส
และสุดท้าย วิหารทะเลลึก
ดันเจี้ยนที่พูดว่า อยู่ในที่ที่ลึกที่สุด
ตรงกลางของมหาสมุทร
ลงไปลึกกว่า แม้แต่ก้นของมหาสมุทร
ที่ส่วนที่ลึกที่สุด ของช่องว่างของโลก มีวิหารทะเลลึก ตั้งอยู่เงียบๆที่นั่น
ต่างจากทั้งสอง มันเป็นดันเจี้ยน ที่พูดว่ายากเกินไป ที่แม้แต่จะไปถึงทางเข้า
ดันเจี้ยนที่มีความยากสูงที่สุด ที่นักผจญภัยที่เด่นเป็นดาว ในหมู่ประวัติศาสตร์ ยอมแพ้
แม้ว่าคนที่ถูกชื่นชมเป็นราชานักผจญภัย อูเธอร์ เมอร์คูเรียส เพนดรากอน พูดว่า: ‘มันไม่คุ้ม’
…ผมประทับใจ ที่ผมท้าทายดันเจี้ยนแบนั้นเรื่อยๆ
วิหารทะเลลึก ไม่มีรางวัล ถึงจุดที่ว่างงงัน
ถ้าไม่ใช่ความจริงที่ว่าโนอาห์ซามะอยู่ที่นี่ ผมก็จะถอยไปแล้ว
“ยังไงซะ ส่วนใหญ่นายถูก” (โนอาห์)
“เหล่าดันเจี้ยนสุดท้าย เกี่ยวข้องกับที่เราจะต่อต้านแม่มดแห่งภัยพิบัติเหรอครับ?” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุ นั่นถูกต้องแล้ว” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะยิ้มอย่างมีความหมาย ที่คำถามของผม
“พูดถึงแล้ว ดินแดนสวรรค์นะ ตั้งชื่อดันเจี้ยนที่ผู้คนเรียกว่าหอคอยซีนิทว่า: บันไดสู่สวรรค์ มันเป็นดันเจี้ยน ที่ถูกสร้างโดยอัลเธน่า เพื่อที่จะสร้างเทพเจ้าใหม่ จากผู้คนของดินแดนมนุษย์ แต่ไม่มีผลลัพธ์เลยซักนิดนะ” (โนอาห์)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมได้ยินอย่างนี้
ไม่ใช่ว่านั่น เป็นข้อมูลที่ค่อนข้างจะชิ้นสำคัญเหรอ?
“อบิสน่ะตรงกันข้ามกัน มันเป็นดันเจี้ยนธรรมชาติโดยสิ้นเชิง มานาที่ไกล้กับอีเทอร์ไหลออกมาจากรูใหญ่ ที่เชื่อมต่อไปถึงฮาเดสและนรก ขอบคุณเรื่องนี้ มันเป็นแหล่งแร่ที่มีคุณค่า ของคริสตัลเวทมนตร์ และโลหะ อย่างไรก็ตาม มันใกล้กับฮาเดสและนรก ดังนั้น จะมีคนมากมาย ที่ถูกดึงไปและไม่กลับมา” (โนอาห์)
“…”
การอธิบายของโนอาห์ซามะ ดำเนินต่อไป
ขณะที่สำหรับตอนนี้ ผมยังไม่รู้ ว่าเจตนาท่านคืออะไรที่นี่
“งั้นตอนนี้ เราอยู่นี่ มาโกโตะ☆” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะ ผู้ที่เดินอยู่หน้าผมไปนิดหน่อย หมุน และหันกลับมาหาผม
ผมสีเงินเป็นประกายแวววับ วาดโค้ง
“ดูนั่น” (โนอาห์)
“…นั่น…อะไร?” (มาโกโตะ)
สิ่งที่อยู่ตรงนั้นคือ…เครื่องขนาดยักษ์สำหรับบางอย่าง
รูปทรงมันเหมือนแท่น และมีคันโยกที่ไว้หมุน อยู่ตรงกลาง
คันโยกใหญ่ ที่จะใช้ผู้ใหญ่หลายคน ก่อนที่ในที่สุด จะสามารถหมุนมันได้
ผมสงสัย ว่าผมจะไม่สามารถหมุนมันด้วยตัวเองได้
“มันโอเค นายควรจะสามารถหมุนมัน มาโกโตะ นี่ ลองจับมัน” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะขึ้นไปที่แท่น และกวักมือเรียกผมไปที่นั่น
ผมไปอยู่ข้างโนอาห์ซามะ
และจากนั้น ผมจับคันโยกยักษ์
“อ้าา…มันจริงครับ มันเบากว่าที่ผมคิด” (มาโกโตะ)
คันโยกนั้นเบา ตรงกันข้ามกับภาพลักษณ์ของมัน
*…ซุซุ*
คันโยก โยกย่างง่ายๆ ระหว่างที่ทำเสียงนั้น
เมื่อพูดแบบนั้น ผมยังไม่รู้ ว่าคันโยกนี้ ไว้สำหรับทำอะไร
โนอาห์ซามะ พูดดั่งว่าจะตอบคำถามนี้ของผม
“มีแค่คนที่มาถึงวิหารทะเลลึกได้ด้วยกำลังตัวเองเท่านั้น ที่จะมีสิทธิ์โยกคันโยกนี้ และนายพูดได้ว่ามันเป็นรางวัลของดันเจี้ยนสุดท้าย” (โนอาห์)
“นี่คือ…สิทธิ์ของคนนั้น ที่เคลียร์ดันเจี้ยนสุดท้ายได้?” (มาโกโตะ)
ชีวิตอมตะ ของหอของซีนิท
สมบัติ และพลังมหาศาล จากอบิส
แม้ว่าท่านจะพูดอย่างนี้ ว่านี่คืออะไรที่คล้ายกับรางวันนั้น มันไม่คลิก
“ว่าแต่ มาโกโตะ นายรู้ ว่าเลวีอาธาน ถูกเรียกโดยคนทั่วไปว่ายังไงมั้ย?” (โนอาห์)
หัวเรื่องเปลี่ยนอีกแล้ว
“อืมม…เทพผู้ปกป้อง ของทะเล…?” (มาโกโตะ)
อีกชื่อที่ผมจำได้ จะเป็นผู้ปกป้องมหาสมุทร นายประตูแห่งวิหารทะเลลึก และอะไรแบนั้น
“แต่เลวีอาธานน่ะ ไม่ได้ปกป้องทะเล หรืออะไรซักอย่างเลย มันเพียงแต่กำจัดคน ที่เข้าใกล้กับวิหารทะเลลึก แต่ยังไงซะ นั่นเพราะชั้นถูกผนึกอยู่ที่นี่นะ… สัตว์ทะเลสวรรค์ จริงๆแล้วมี่หน้าที่สำคัญที่ต่างออกไป” (โนอาห์)
“นอกจาก ปกป้องวิหารทะเลลึกเหรอครับ?” (มาโกโตะ)
ผมไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับมัน
แต่สิ่งที่ผมรู้คือ มันเข้าร่วมการต่อสู้ระหว่างพระเจ้าที่สงครามดินแดนสวรรค์นะ
แต่มันเป็นประวติศาสตร์โบราณของ 15 ล้านปีก่อนนะ
ผมไม่เคยได้ยิน เกี่ยวกับการที่สัตว์สวรรค์ จะทำอะไรก็ตามนอกจากนั้น
“……ฟุฟุ” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะ หัวเราะดั่งอารมณ์ดี
“มีอะไรเหรอครับ?” (มาโกโตะ)
“ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับมันเหรอ? นั่นธรรมชาติ” (โนอาห์)
“ท่านหมายความว่ายังไงคับ?” (มาโกโตะ)
โนอาห์ซามะ ไม่ตอบคำถามของผม
แทนที่จะเรียกมันว่าอ้อมๆค้อม มันเหมือนท่านตักเตือนเด็ก ที่เข้าใจยาก
“นายเห็นสิ่งมีชีวิตมากมาย ในสวนของวิหารทะเลลึก ระหว่างมาที่นี่ ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
“ครับ มอนสเตอร์ ปศุสัตว์ และแม้แต่มังกร” (มาโกโตะ)
ตอนแรก ผมตกใจ แต่พวกมันไร้พิษภัย
พวกมันทั้งหมด ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข กับคู่ของมัน
“นายรู้มั้ยว่าทำไมสิ่งมีชีวิต ถูกรวบรวม?” (โนอาห์)
“เพราะเออร์ซามะ อยากจะเก็บรักษามันไว้ ใช่มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
“ทำไมถึงมีความจำเป็นล่ะ?” (โนอาห์)
“เพื่อที่ พวกมันจะไม่สูญพันธุ์ ใช่มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
“เกิดอะไรขึ้น ที่ทำให้พวกมันสูญพันธุ์ล่ะ?” (โนอาห์)
“…ถ้าภัยพิบัติธรรมชาติเกิดขึ้น” (มาโกโตะ)
อะไรคือที่โนอาห์ซามะถามมาแล้วซักพักกันนะ?
ผมเริ่มรำคาญนิดหน่อยแล้วนี่
“ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น มาโกโตะ อีกไม่นาน ชั้นจะบอกคำตอบนาย ในโลกของนาย มีสิ่งที่เรียกว่าอาวุธนิวเคลียร์ ใช่มั้ย? ถ้าสงครามนิวเคลียร์เกิดขึ้น โลก มหาสมุทร และแม้แต่อากาศจะถูกปนเปื้อน และสิ่งมีชีวิต จะไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นได้แล้ว…นายเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนั้นมั้ย?” (โนอาห์)
“ผมเคย แต่…ไม่มีอาวุธนิวเคลียร์ในโลกนี้นะ” (มาโกโตะ)
“ใช่ นายพูดถูก ยังไงก็ตาม มีการพัฒนาอาวุธทำลายล้างหมู่มาก บนดาวเคราะห์อื่นในอดีต ถ้าพวกมันถูกใช้ในสงคราม สิ่งมีชีวิตทั้งหมด จะไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่บนดาวเคราะห์นั้นได้” (โนอาห์)
“…”
ไม่มีทาง ที่ผมจะรู้ประวัติศาสตร์ของดาวเคราะห์ดวงอื่น
แต่ทั้งโลกกำลังจะถูกสาป ดังนั้น มันไม่ได้ฟังดูเหมือนมันไม่เกี่ยวข้องที่นี่
“นั่นคือเมื่อ เลวีอาธาน ออกมามีบทบาท” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะ ยิ้มอย่างชั่วร้าย
รอยยิ้มนั้น ดูเหมือนเทพธิดาแห่งความมืดนิดหน่อย
“นั่นหยาบคายนะ ชั้นไม่ได้มีธรรมชาติชัวร้ายเหมือนยารุ… สรุป: หน้าที่ของเลวีอาธาน คือ {รีเซ็ต} ดาวเคราะห์ ทีใช้ชีวิตอยู่ต่อไม่ได้อีกแล้ว นั่น คือคำสั่งสวรรค์ ที่เนปจูนมอบให้สัตว์สวรรค์” (โนอาห์)
“รีเซ็ต…?” (มาโกโตะ)
ผมคิดเกี่ยวกับความหมายของคำนั้นลึกๆ
โนอาห์ซามะพูดว่า มันจะรีเซ็ตโลก
พูดอีกอย่าง…
“ล้างมัน; ดินทรายทั้งหมดในดาวเคราะห์” (โนอาห์)
“นั่น…หมายถึง ทำลายโลก ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมถามในเสียงที่สั่น
“{ใช่}” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะตอบคำถามนั้นอย่างง่ายๆ
“…”
สัตว์สวรรค์ที่ผมท้าทาย เป็นสัตว์ประหลาด ผู้ที่วัตถุประสงค์คือทำลายโลก
แม้ว่าผมจะไม่รู้ ผมประทับใจ ที่ผมรอด
“แต่มันไม่เพียงแค่ทำลาย☆” (โนอาห์)
เสียงของโนอาห์ซามะ เด้งๆ กระทันหัน
“นายเห็นสิ่งมีชีวิตในสวน ใช่มั้ย? คนที่ปกป้องที่นั่น คือ {คนที่ถูกเลือก} ที่สัญญาไว้ว่าจะมีชีวิต ในโลกที่ถูกรีเซ็ตแล้ว แม้ว่า แม้ว่าเลวีอาธาน จะจมโลกไว้ในมหาสมุทร มีแค่สิ่งมีชีวิต ที่วิหารทะเลลึกเท่านั้น ที่จะรอดชีวิต” (โนอาห์)
“นั่นทำไมพวกมันทั้งหมดอยู่กันเป็นคู่ๆ หือห์” (มาโกโตะ)
มอนสเตอร์และสัตว์ในสวน ทั้งหมดเป็นคู่
คู่ที่สร้างลูกๆ และทิ้งลูกหลานไว้
“พูดถึงแล้ว สวิตช์ที่ใช้ทำลายโลก คือคันโยกนั้นที่นายจับอยู่ตอนนี้” (โนอาห์)
“…เอ๋?” (มาโกโตะ)
ตกใจ ผมรีบออกห่างจากคันโยก
แต่ผมโยกไปนิดนึงแล้วนะ…
“มันโอเค นายต้องโยกมันหมด ก่อนที่ {น้ำท่วมที่ยิ่งใหญ่} ถึงจะเกิดขึ้น” (โนอาห์)
“ด-ได้โปรดบอกผมก่อนสิครับ” (มาโกโตะ)
นั่นไม่ดีต่อหัวใจนะ
“พูดถึงแล้ว นี่มันแค่รสนิยมแย่นะ รางวัลสำหรับการทำเต็มที่ และเคลียร์ดันเจี้ยนสุดท้าย คือทำลายโลก… ช่างเป็นมุขตลกที่แย่มาก” (โนอาห์)
ผมถอนหายใจเบาๆ
แม้ว่าผมจะทำลายโลกได้ มันไม่มีจุดหมาย
แค่อะไรที่เนปจูนซามะคิดอยู่กัน
ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว เทพธิดาแห่งน้ำ คือคนที่ทีหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่และบริหารจัดการเรื่องนี้ ตอนนี้เหรอ?
เออร์ซามะน่ากลัวจริงๆ…
ทันใดนั้น ความรู้สึกนิ่ม โดนหลังของผม
ผมสังเกตทันที ว่าโนอาห์ซามะกอดผม จากข้างหลัง
“อืม…โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)
“แน่นอน ว่านั่นไมใช่ทั้งหมด นั่นจะไม่เป็นรางวัล ฮีโร่ที่ได้เคลียร์วิหารทะเลลึก…สิ่งที่พวกเค้าถูกมอบ คือสิทธิที่จะทำลายโลก และ…สิทธิที่จะ {เลือก} คนที่จะไปใช้ชีวิต ที่โลกต่อไป” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะกระซิบอย่า่งหวานในหูของผม
ผมแข็งไปชั่วครู่ ไม่เข้าใจ ว่าท่านพูดอะไร
และจากนั้น สมองของผมเคี้ยวคำพูดของโนอาห์ซามะ อย่างช้าๆ
“เครื่องมันก็ทำหน้าที่เป็นเครื่องอัญเชิญ เห็นมั้ย มีวงกลมเวทมนตร์ไกลออกไปนิดหน่อย ใช่มั้ย? โดยการไปที่นั้น และภาวนาถึงมัน นายจะเรียกใครที่นายต้องการก็ได้ มาที่วิหารทะเลลึก ลูซี่จัง อายะจัง โซเฟียจัง; นายเรียกพวกเธอทั้งหมดในวิหารแห่งน้ำ นายแม้แต่เรียกทุกคนของประเทศแห่งน้ำได้ มากขนาดนั้นยังเป็นไปได้ แต่มันจะแออัดนิดหน่อยนะ แต่ทวีปทิศตะวันตกทั้งหมดจะเป็นไปไม่ได้นะ นายตัดสินใจได้ มาโกโตะ” (โนอาห์)
“น-โนอาห์ซามะ…?” (มาโกโตะ)
ผมกำลังจะพูด ‘นั่นไมใช่มุขที่ตลกนะ’ แต่ผมทำไม่ได้
โนอาห์ซามะ ดูหวานและมีเมตตา แต่ยังไงก็ตามท่านไม่ได้ล้อเล่น
“มาเรียกฟูเรียจังด้วยเถอะ แม่มดแห่งภัยพิบัติก็จะมาด้วย แต่การมีชั้นอยู่ใกล้ๆ เสน่ห์จะไม่มีผล เพราะทั้งหมด ชั้นเป็นคนที่ปกครอกเวทมนตร์เสน่ห นายก็ยังพาฮีโร่ของเทพธิดาแห่งแสดงเรียวซูเกะคุง รู้มั้ย เพราะทั้งหมด โนเอลจังจะเหงา แล้วก็ยังมีครึ่งแวมไพร์โมโมะจังและมังกรขาวเมลจัง นายไม่ต้องยั้งมือเพราะพวกเธอเป็นมอนสเตอร์” (โนอาห์)
“มันโอเคที่ผู้ศรัทธาของเทพธิดาองค์อื่นจะมาเหรอครับ?” (มาโกโตะ)
“แน่นอน ชั้นไม่ได้ห้ามไม่ว่าใคร แต่นั่นมันแค่ถ้าพวกเธอไม่โดนเสน่ห์ หลังจากใกล้กับวิหารของชั้นนะ” (โนอาห์)
อาา…นั่นจะเป็นไปไม่ได้
ไม่มีทางที่พวกเธอจะไม่โดนเสน่ห์ เมื่อใกล้กับโนอาห์ซามะ ผู้ที่ได้พลังกลับคืนมาแล้ว
ผมแนใจว่าพวกเธอจะเปลี่ยนใจทันที ที่พวกเธอมาถึงวิหารทะเลลึก
ตั้งแต่ทีแรก ถ้าผมไม่เรียกพวกเธอมาที่วิหารทะเลลึก พวกเธอจะพินาศไปด้วยกัน กับโลกข้างนอก
ถ้าพวกเธอรอด โอกาสที่พวกเธอจะเปลี่ยนศาสนา เพราะความซาบซึ้งสูง
—{ผมมั่นใจ ว่าผู้คนของโลกใหม่ จะแค่บูชา โนอาห์ซามะคนเดียวเท่านั้น}
ผมมั่นใจเรื่องนั้น
โลกจะตกเป็นของโนอาห์ซามะ
“นั่นผิดแล้ว มาโกโตะ” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะ ปฏิเสธความคิดเหล่านั้นของผม
ไออุ่นของลมหายใจ โดนหูผม
“โลกจะเป็นของนาย มาโกโตะ นายจะเป็น {ราชาของโลก} ในฐานะสาวกของชั้น” (โนอาห์)
“น-โนอาห์ซามะ…” (มาโกโตะ)
เสียงของโนอาห์ซามะ หวานและอ่อนโยน ถึงจุดที่ไม่น่าเชื่อ
เทพธิดาที่นำทางผมตลอดเวลานี้ ตั้งแต่ครั้งแรก ที่ผมได้เจอท่าน
อาจจะมีความผิดพลาดเล็กน้อยที่นั่นที่นี่ แตผมเชื่อมั่น ในเสียงนั้นของท่าน
โนอาห์ซามะจะไม่สั่งผม
ท่านจะบอกผมตลอดว่าให้ทำตามใจเลย
นั่นทำไม ครั้งนี้ก็ด้วย…
“มาโกโตะ ชั้นมี {คำขอ} นึง” (โนอาห์)
เมื่อถึเวลาที่ผมสังเกต โนอาห์ซามะมือโอบข้างหลังของผม ยืนอยู่ตรงหน้าผม
มองดูผม ด้วยสายตาที่เป็นประกายระยิบระยับ และจับมือผมอย่างแน่น พร้อมด้วยแก้มที่แดงเล็กน้อย
มือของเทพธิดา นุ่ม เหมือนมาร์ชแมลโลว์ และอุ่น ถึงจุดที่ตัวสั่น
“มันคือ…อะไร…โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)
ผมกำลังจะพูด ‘ผมจะทำทุกอย่างที่ผมทำได้’ แต่ผมกลืนมันไป
มันหายากสำหรับโนอาห์ซามะ ที่จะขออะไรบางอย่างจากผม
แต่สิ่งที่ท่านจะขอผมที่นี่…มากที่สุดนั้นน่าจะเป็น…
ริมฝีปากชมพูดที่มันเงา ขยับ
“มาทำลายโลกนี้ และสร้างโลกใหม่กันเถอะนะ” (โนอาห์)
รอบยิ้มที่เต็มไปด้วยความเสน่หา ไม่มีแม้แต่อะไรแปดเปื้อนเลยซักนิด โนอาห์ซามะ ที่ผมบูชา และเคารพมากๆ ร้องขอการทำลายโลก
ขอบคุณสำหรับเงิน 200 บาท จากคุณ ประยุทธ
เป้าหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 0/200
คอมใหม่ 0/2000
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 2000/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook