บทที่ 306 ตามหาเด็กๆ ที่หายตัวไป
ถังหลี่เห็นประตูหินซ่อนอยู่ เมื่อประตูเปิดออกก็มีชายผู้หนึ่งเดินออกมาจากข้างใน เขามองไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่เห็นห่อผ้าจึงได้รีบวิ่งไปอุ้มเด็กขึ้นมา แล้วจึงได้รู้ว่าโดนหลอกเข้าเสียแล้ว
นี่ไม่ใช่เด็ก!
เขามีสีหน้าประหลาดใจ แต่ก่อนที่เขาจะได้เคลื่อนไหวกลับมีดาบเล่มหนึ่งพาดไปที่ลำคอ เขาตกใจจนเข่าอ่อนทรุดตัวลงไปคุกเข่ากับพื้น หานอี้รีบมัดเขาไปส่งตัวให้เว่ยฉิงทันที
ชายผู้นี้อายุประมาณยี่สิบปีรูปร่างผอมมาก ผิวพรรณดูซีดเซียว
“บอกข้ามา ทำไมพวกเจ้าถึงจับเด็กมามากมายขนาดนี้” เว่ยฉิงถามด้วยน้ำเสียงเข้มงวด
แม้ว่าดาบของหานอี้จะพาดอยู่ที่ลำคอของเขาก็ตาม เขาก็ยังไม่ยอมพูดแม้แต่คำเดียว แต่เขากลับตัวสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ หานอี้ชำเลืองมองเจ้านาย ตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะมาเค้นสอบถามอีกแล้ว จะทำอย่างไรดี
ถังหลี่เดินไปหาชายคนนั้น บังคับให้เขาเงยหน้าขึ้น
“มองข้า”
เขาเงยมองหน้าถังหลี่ สายตาประสานกัน ความหวาดกลัวที่ปรากฏขึ้นในดวงตาของชายหนุ่มเริ่มผ่อนคลายลง
“ทำไมถึงจับตัวเด็กเหล่านี้มา?” ถังหลี่ถาม
“ข้าไม่สามารถพูดได้ นายท่านฟางจะไม่ให้ยาแก้พิษกับข้า …ข้าจะต้องตาย” ชายคนนั้นกัดฟัน
“หากเจ้าไม่พูด เจ้าต้องตายเช่นกัน” ถังหลี่กล่าวอย่างหนักแน่น “มองตาข้า!”
ดวงตาของนางเป็นสีดำตัดกับขาวอย่างเห็นได้ รูม่านตาเหมือนน้ำวน เมื่อสบตากับเขาก็ทำให้ปราการป้องกันจิตใจของชายหนุ่มพังทลายลง แล้วเขาก็เริ่มพูด
“เด็กๆ ถูกพาตัวมา ทดลองยาของนายท่านฟาง ยาของเขาเหมาะที่จะทดลองกับเด็กอายุประมาณหกหรือเจ็ดขวบ…”
ทดลองยา?
เด็กๆ พวกนั้นถูกจับไปทดลองยาหรือ! จะเกิดอะไรกับพวกเขาหลังจากนั้น…เหลือเชื่อเลย ไอ้สารเลวฟางนี่ช่างไร้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี!
“นายท่านฟางคือใคร?” ถังหลี่ถาม
“เขาเป็นหมอ เป็นหมอที่เก่งมาก…” ชายผู้นั้นไม่สามารถอธิบายต่อได้
หมอที่เก่งมาก? แต่ใช้เด็กมาทดลองยาแบบนี้หรือ? นี่เป็นเรื่องไร้มนุษยธรรมมาก เขาไม่สมควรถูกเรียกว่าหมอ! ไม่สมควรแม้แต่จะเป็นมนุษย์! นายท่านฟาง…นายท่านฟาง…
เนื้อหาบางอย่างผุดเข้ามาในหัวของถังหลี่ทันที นางนึกถึงในนวนิยายต้นฉบับ หากหมอซูคือหมอเทวดาที่ช่วยชีวิตคนไว้นับไม่ถ้วน หมอพิษที่ชื่อฟางก็เป็นคนที่ไม่สนใจชีวิตมนุษย์เช่นกัน
สิ่งที่น่ากลัวก็คือหมอพิษคนนี้เคยทดลองยากับคนทั้งเมือง แต่เดิมเขาเคยทดลองยากับชายผู้หนึ่ง แต่ชายผู้นั้นเกิดบ้าคลั่งขึ้นมาหลังจากที่ได้รับยา เขาเริ่มกัดคน เชื้อโรคจึงได้แพร่ต่อจนคนทั้งเมืองเสียชีวิต!
ถังหลี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ให้ตายสิ!…
“เขาอยู่ที่นี่หรือ?” ถังหลี่ชี้ไปที่ประตูหิน
“ใช่”
เว่ยฉิงรู้สึกหงุดหงิด เขาดึงชายคนนั้นขึ้นมาเหวี่ยงเขาไปด้านหน้า
“นำทาง”
ชายคนนั้นเดินนำไปที่ประตู ข้างในมืดสนิท หานอี้จึงจุดไฟ เว่ยฉิงจับมือภรรยาเดินเข้าไปด้านใน
ในถ้ำลึกนั้นเต็มไปด้วยหลุมและบ่อ เขาจับมือถังหลี่แน่นจนแทบจะเอานางเข้าไปในอ้อมกอด หากไม่ใช่เพราะถ้ำแห่งนี้มีระยะทางสั้นเว่ยฉิงคงจะรวบนางขึ้นไปอุ้มเพราะกลัวว่ารองเท้าของภรรยาจะสกปรก
“นายท่าน ด้านหน้ามีแสงสว่างขอรับ” หานอี้พูดขึ้นมา
“ทางออกน่าจะอยู่ตรงนั้น”
เด็กเหล่านั้นไม่ได้ถูกขังอยู่ในถ้ำแต่เป็นด้านหลังของภูเขาลูกนี้ เมื่อเดินต่อไปสักพักพวกเขาจึงออกจากถ้ำ ถังหลี่มองเห็นว่ามีหมู่บ้านซ่อนอยู่ มันไม่ได้สวยงามเหมือนหมู่บ้านในสวนดอกท้อแต่อย่างใด แต่กลับเป็นเสมือนนรกบนดินมากกว่า
…..
ในเวลาเดียวกันภายในห้องแห่งหนึ่ง
บรรยากาศภายในห้องตกแต่งอย่างสวยงาม กลางห้องมีชายวัยกลางคนนอนเอกเขนกบนเก้าอี้รายล้อมไปด้วยเด็กสาวหลายคนที่กำลังบีบนวดขาให้แก่เขา
“นายท่าน คนทดลองยาหมายเลขห้ากินยาครบแล้ว จะหยุดยาก่อนหรือไม่เจ้าคะ?”
คนที่พูดคือเด็กสาวอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีที่อยู่ข้างๆ ใบหน้าของนางนั้นประดับไปด้วยรอยยิ้ม
“หยุดหรือ? ทำไมต้องหยุด” ชายผู้นั้นพูดอย่างเฉยเมย
“แค่ทรมานนิดหน่อยแต่ไม่ถึงตายหรอก แม้ตายไปเราก็แค่เปลี่ยนคนทดลองเท่านั้น มีคนส่งมาใหม่แล้วไม่ใช่หรือ ผู้ชายหรือเปล่า?”
หญิงสาวพยักหน้า
“ใช่แล้วเจ้าค่ะนายท่าน”
หลังจากนั้นไม่นานประตูก็ถูกผลักเข้ามาอย่างกระทันหัน มีคนวิ่งเข้ามา
“นายท่านขอรับ แย่แล้ว! มีคนจากทางการบุกมาขอรับ!” ชายคนนั้นพูดอย่างกระวนกระวาย เมื่อนายท่านฟางได้ยินเขารีบลุกขึ้นนั่งทันที
“อะไรนะ? คนจากทางการหรือ!” นายท่านฟางตกใจ
จะเป็นไปได้อย่างไร?
ที่ซ่อนของเขาอยู่ลึกลับขนาดนี้จะถูกทางการค้นพบได้อย่างไร? พวกเขาสืบสวนเรื่องนี้มาเป็นสิบปีแล้วยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย เจ้าหน้าที่เหล่านั้นล้วนไร้ประโยชน์ในสายตาของนายท่านฟาง
“มีกี่คน?” นายท่านฟางถาม
“ดูคร่าวๆ ก็เป็นร้อยคนขอรับ”
“ร้อยคน?”
“..เอ่อ ประมาณสองสามร้อยคนขอรับ”
“สองหรือสามร้อยคนหรือ…” นายท่านฟางเริ่มมีสีหน้าไม่ดี
“ไปรวบรวมคนมา สกัดพวกเขาไว้!”
นายท่านฟางสั่ง ชายคนนั้นรับคำก่อนจะรีบออกไป
นายท่านฟางไล่ทุกคนออกไปนอกห้อง เขาครุ่นคิดก่อนจะลุกขึ้นไปเก็บข้าวของมีค่าในห้อง วิ่งหนีหายไปพร้อมกับห่อสัมภาระ
….
ถังหลี่ยืนมองเจ้าหน้าที่ต่อสู้กับคนในหมู่บ้าน พวกเขามีประมาณสามสิบกว่าคน ทั้งหมดต่างพร้อมใจกันพุ่งเข้าหาคมดาบของเหล่าเจ้าหน้าที่ ราวกับสิ้นหวัง ฝ่ายนั้นเป็นเพียงคนธรรมดาไม่กี่คนเท่านั้น ไม่นานนักก็ถูกคนของเว่ยฉิงจัดการได้อย่างรวดเร็ว
“ไปค้นหาให้หมด!” เว่ยฉิงสั่ง
เจ้าหน้าที่รีบเข้าไปตรวจค้นทุกหลังคาเรือนทันที สุดท้ายแล้วพวกเขาพบแต่เพียงหญิงสาวสี่ห้าคนเท่านั้น ไม่พบนายท่านฟาง
หนีไปได้หรือ?
ถังหลี่ขมวดคิ้ว คนผู้นี้ปล่อยให้หลบหนีไปไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะเกิดหายนะขึ้นอย่างแน่นอน
“หาพวกเด็กๆ ก่อน” ถังหลี่พูดขึ้น
“เด็กพวกนั้นอยู่ไหน?” หานอี้ถามหญิงผู้หนึ่ง
ผู้หญิงห้าคนนั่งคุกเข่าไม่ยอมพูดอะไร
คนในหมู่บ้านล้วนได้รับยาพิษโดยนายท่านฟางจะเป็นคนมอบยาแก้พิษให้ หากพิษกำเริบจะทำให้ตายเสียดีกว่าอยู่ พวกนางจึงไม่กล้าปริปากอะไรออกมา
ถังหลี่ใช้พลังปีศาจในตัวนางเพื่อให้เด็กสาวเหล่านั้นบอกความจริง ในที่สุดก็มีเด็กสาวผู้หนึ่งยืนขึ้นพูดว่า
“ข้าจะพาท่านไปที่นั่น”
“ตามข้ามา” นางพูดและเดินนำไปทั้งเว่ยฉิงและถังหลี่ตามนางไปติดๆ รวมไปถึงองครักษ์เงาและบรรดาเจ้าหน้าที่
พวกเขาเดินไปถึงบ้านหลังหนึ่งที่หรูหรากว่าทุกหลังในหมู่บ้านแห่งนี้ เป็นบ้านที่มีห้องใต้หลังคาสองชั้น พวกเขาไม่ได้เดินขึ้นไปด้านบนของบ้าน แต่กลับตามหญิงสาวลงไปที่ห้องใต้ดินแทน ถังหลี่ติดตามเว่ยฉิงอย่างใกล้ชิด นางยังไม่วางใจเรื่องฝันร้าย
หลังจากลงไปห้องใต้ดินแล้ว แม้ว่าจะเตรียมใจไว้บ้างแต่ถังหลี่ก็ยังอดตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ได้
ห้องใต้ดินที่ทั้งเย็นและชื้นแห่งนี้มีขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยกรงขังนับสิบกรง ในแต่ละกรงมีคนจำนวนมากโดนขังอยู่ในนั้น คนเหล่านั้นถูกขังเอาไว้เหมือนสัตว์ ทุกคนต่างส่งเสียงร้องระงมด้วยความเจ็บปวด