ตอนที่ 346 ทำลายอนาคตตัวเอง
สมาชิกครอบครัวเจียงสามคนคุยกันเสร็จก็เงียบไปอีกครั้ง
เหมียวฉียังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ไม่ยินดียินร้าย
หัวใจเจียงจี๋เหมือนหมดไฟ ดับมอดไม่ฟื้นอีก และก็ไม่อยากฟื้น ราวกับชีวิตไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว
สองสามีภรรยารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก
เจียงเย่ว์เสียใจจนอยากตาย
บรรยากาศภายในห้องรับแขกปกคลุมไปด้วยความเจ็บปวดโศกเศร้าที่แผ่มาจากตัวเธอ
เจียงจี๋อดถอนหายใจไม่ได้ “เจียงเย่ว์ ลูกเอาเงินที่แม่ให้ไปซื้อบ้านสักหลังที่เย่ว์ตู ต่อไปไม่ต้องกลับมาแล้ว”
เงินของเขาเอาไปไม่ได้แน่นอน ต้องชดใช้ให้ผู้เสียหาย
บัญชีธนาคารที่เหมียวฉีให้เจียงเย่ว์ก็ไม่ใช่ของเธอเอง แต่เป็นบัญชีที่เปิดในเผ่าหมาป่าพระจันทร์…ก็ไม่รู้ว่าจะรักษาไว้ได้ไหม
กฎหมายของเผ่าหมาป่าพระจันทร์หนักมาก แล้วนับประสาอะไรกับที่เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชีวิตของเจ้าหญิงน้อยด้วย…
เหมียวฉีก็น่าจะไม่รอด…เว้นเสียแต่เจ้าหญิงน้อยกับเหมียวอวี้ยังมีชีวิตอยู่ ถึงจะยังพอมีหวังบ้าง
แต่มันเป็นไปได้เหรอ
ถ้าคิดตามสภาพจิตใจของเหมียวฉีในตอนนั้น มีหรือจะปล่อยให้รอด
“เหมียวฉี…คุณไม่กลับไปได้หรือเปล่า”
ต่อให้ไม่มีอะไรที่ควรค่าให้อาลัยอาวรณ์ แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอตาย
ถ้าเขาไม่แต่งงานกับเธอ…ช่างเถอะ ผลลัพธ์ก็อาจเป็นเหมือนกัน เพราะเธอไม่มีทางรักใครแล้ว
“ฉันกลับไปเพื่อให้หลุดพ้น หนีมาหลายปีแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน”
ตอนช่วงแรกๆ เธอไม่กล้าแม้แต่จะออกไปไหน เสียงออดประตูดัง เสียงโทรศัพท์ดัง เสียงอะไรนิดหน่อยก็ทำเธอสะดุ้งตกใจได้ทั้งนั้น
เจียงเย่ว์ร้องไห้โฮ “แม่ แล้วหนูจะทำยังไง หนูไม่อยากเสียพ่อแล้วยังต้องเสียแม่อีก…”
“เหลยถิงเป็นผู้ชายที่ดี ถ้าเป็นไปได้…”
“ไม่ได้แล้วค่ะ…แม่ มันไม่ได้แล้ว…”
อาจารย์อาเล็กมู่เถาเยา…ไม่ช้าก็เร็วเหลยถิงจะต้องรู้ว่าตัวเองเคยถูกพ่อเธอวางยา คนในครอบครัวเขา…ยิ่งรับเธอไม่ได้เข้าไปใหญ่
“งั้นลูกก็ดูแลตัวเองดีๆ หาผู้ชายธรรมดาๆ สักคนใช้ชีวิตให้ดี…เจียงเย่ว์ ลืมพ่อกับแม่ซะนะ ไม่ต้องติดต่อ…คุณตาคุณยายของลูก ใช้ชีวิตของตัวเองไป”
“พ่อคะ แม่คะ พวกเราย้ายไปอยู่สักที่…”
“เจียงเย่ว์ เลิกพูดเหลวไหล ลูกจะทำผิดไม่ได้” เจียงจี๋พูดแทรก
ระยะนี้เขารู้สึกได้ว่ามีคนไข้ส่วนหนึ่งที่แกล้งเจ็บป่วยมา ‘ตรวจอาการ’ ที่คลินิก อีกทั้งคนไข้เก่าๆ ก็พา ‘ญาติกับเพื่อน’ มารักษาที่คลินิกบ่อยขึ้น…
แต่เขาไม่แคร์ เพราะเขาไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว
ต่อให้อยากอยู่ต่อก็อยู่ไม่ได้ แล้วจะดิ้นรนไปทำไม
“พ่อคะ…”
“เจียงเย่ว์ พ่อเคยรักลูกนะ”
ตอนนี้ก็ใช่ว่าจะไม่รัก
นับตั้งแต่เขาทำเรื่องที่หันหลังกลับไม่ได้นี้ เขาก็เย็นชากับลูกสาวทีละนิด เพื่อป้องกันไม่ให้เธอสะเทือนใจมากนักหลังจากรู้ความจริง
เจียงเย่ว์สะอื้นไห้
เธอรู้ว่าพ่อรักเธอ เพราะเธอจำเรื่องราวตอนเด็กๆ ได้มากมาย
“ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรแต่งงานกับคุณเพื่อให้ได้อยู่ประเทศเหยียนหวง ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่เดินมาถึงขั้นนี้” ต่อให้เหมียวฉีจะจิตใจเย็นชาขนาดไหน เวลานี้ก็เริ่มอ่อนไหวแล้ว
อาจเพราะเธอกำลังจะกลับไป ก็เลยปล่อยวางได้
“เหมียวฉี โทษคุณไม่ได้หรอก ถ้าดวงจะเจอยังไงก็ต้องได้เจอกัน อีกอย่างตอนนี้พูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์แล้ว”
“ฉันขอโทษ”
คำพูดเบาๆ ประโยคนี้กลับทำให้เจียงจี๋รู้สึกจุกอกจนแทบหายใจไม่ออก
ใช่ ถ้าตอนนั้นเขาไม่บังเอิญเจอเหมียวฉี เขาอาจจะไม่เดินไปถึงขั้นกู่ไม่กลับ แต่นี่ก็เกิดจากนิสัยเขาด้วยเหมือนกัน โทษเหมียวฉีไม่ได้
หากตอนนั้นหลังจากพยายามจนแน่ใจแล้วว่าเหมียวฉีไม่รักเขา เขาวางมือได้ทันเวลา…อาจมีผลลัพธ์อีกแบบหรือเปล่า
แต่เขาไม่โทษเธอ โทษแค่ตัวเองที่ปล่อยวางไม่ได้
เจียงจี๋มองผู้หญิงที่ไม่ถือว่าสวยอะไรมากแต่กลับทำให้เขารักได้ตลอดชีวิต “เหมียวฉี…วันหน้าถ้าคุณยังได้ใช้ชีวิตต่อ คุณต้องมีความสุขบ้างนะ”
“…เอาล่ะ เจียงเย่ว์ แม่จะซื้อตั๋วเครื่องบินให้ ลูกกลับไปเรียนที่เย่ว์ตูตอนนี้เลย”
“หนูไม่เอา”
เจียงเย่ว์ปล่อยเหมียวฉี วิ่งไปหาเจียงจี๋ “พ่อคะ จะเป็นไปได้ไหม…”
เจียงจี๋ส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้ เจียงเย่ว์ เชื่อแม่ของลูกนะ กลับไปเย่ว์ตูเถอะ ต่อไปลูกก็คิดเสียว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า ปู่ย่าของลูกมีลุงใหญ่ดูแลอยู่ ยังไงซะลูกก็ไม่สนิทกับทางนั้น”
พ่อแม่ของเขาไม่ชอบเหมียวฉีก็เลยพลอยไม่ชอบหลานสาวอย่างเจียงเย่ว์ไปด้วย
ตอนนั้นที่เขาถูกสำนักแพทย์โบราณไล่ออก พ่อกับแม่ก็ผิดหวังในตัวเขามาก จึงไม่ให้เขาอยู่ที่บ้านเกิด เขาจำต้องไปเมืองหลวงคนเดียว
สภาพจิตใจเขาหมดอาลัยตายอยากตอนเจอเหมียวฉี ไม่ใช่แค่เพราะถูกสำนักแพทย์โบราณไล่ออก ยังมีเรื่องครอบครัวทอดทิ้งด้วย
เจียงเย่ว์ร้องไห้ขณะพูด “พ่อคะ หนูจะไปขอร้องทุกคน…หนูจะรับผิดชอบรักษาพวกเขาจนหายดี พ่อ…”
“เจียงเย่ว์ ไม่มีประโยชน์แล้วลูก” มีคนตายไปหลายคนแล้ว
ถ้าไม่มีคนตายก็ยังพอมีโอกาสอยู่บ้างบราวนี่ออนไลน์
ตอนนี้เกิดผลพวงตามมามากมาย ทำอะไรไม่ได้แล้ว
ก่อนที่เขาจะทำเรื่องนี้เขาได้ประเมินผลที่จะเกิดขึ้นมาอย่างดีแล้ว ดังนั้นไม่ว่าวันนี้จะมาถึงเมื่อไร เขาก็ไม่มีทางขัดขืน
ตอนนี้มาถึงแล้ว ใจของเขาสงบนิ่งมาก ไม่เกิดความรู้สึกใดๆ อีก
ไม่ละอายใจ ไม่โกรธแค้น…มีเพียงความสงบ
ความตั้งใจแรกที่เขาทำเรื่องนี้ไม่ใช่เพื่อฆ่าคน แค่เพื่อวิจัย
แต่ความจริงเป็นแบบนี้ไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นเขาชดใช้ด้วยชีวิตแล้วกัน
“เสี่ยวเย่ว์ นับแต่วันนี้ไป ลูกไม่ต้องมาเยี่ยมพ่อแล้ว อีกไม่นานพ่อก็จะ…ไปจากลูกแล้ว”
“ไม่ค่ะ พ่อ หนู…หนู…”
เธอเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะรักษาชีวิตพ่อไว้ได้ แต่จะไม่ให้เธอทำอะไรเลย มองดูพ่อจากไปต่อหน้าต่อตา…เธอ…
เจียงเย่ว์สะเทือนใจมาก หายใจไม่ทัน หมดสติไปทันที
เจียงจี๋รับลูกสาวไว้ทัน อุ้มเข้าไปในห้องแล้วออกมา
สองสามีภรรยาเงียบไม่พูดอะไร
“เดี๋ยวผมจะไปมอบตัว พวกคุณแม่ลูกไม่รู้เรื่อง…”
“เจียงเย่ว์ไม่รู้เรื่องด้วยจริง แต่ฉันก็ต้องกลับเผ่าไปรับบทลงโทษ…ฉันกับลูกจะอยู่ส่งคุณในวาระสุดท้ายของชีวิต ชาติหน้าหวังว่าอย่าเจอกันอีกเลย”
เจียงจี๋ยิ้ม พยักหน้า “อืม”
ไม่เจอกันอีกจะดีที่สุดต่อทั้งสองฝ่าย
แต่ขณะเดียวกันทั้งสองคนก็ยังอยากเป็นพ่อแม่ของเจียงเย่ว์
เด็กคนนี้น่าสงสารเหลือเกิน
“เหมียวฉี ช่วยเล่าเรื่องเขาให้ผมฟังหน่อยได้ไหม เฮ้อ ช่างเถอะ”
“ก็ไม่มีอะไรน่าพูดถึงจริงๆ สมัยวัยรุ่นไม่ประสีประสา ไม่ใช่แค่ทำตัวเองเสียอนาคต ยังทำให้คนอื่นตายด้วย”
สองชีวิต!
ความหลงมันน่ากลัวขนาดไหน!
ความอิจฉาริษยามันน่ากลัวขนาดไหน!
คุณหนูใหญ่ตระกูลเป่ยสวยจิตใจดีขนาดนั้น เจ้าหญิงน้อยไร้เดียงสาขนาดนั้น เหมียวอวี้…ตอนนั้นเธอทำเรื่องที่บ้าคลั่งไร้สติขนาดนั้นได้ยังไง
“ตอนที่ผมถูกสำนักแพทย์โบราณไล่ออก คนในวงการแพทย์ต่างคิดว่าผมจะเกลียดอาจารย์กับศิษย์พี่ แต่จริงๆ แล้วผมไม่เกลียดพวกเขาเลยสักนิด อาจารย์กับศิษย์พี่ดีต่อผมเหมือนพ่อกับพี่ชายแท้ๆ แต่ตอนนั้นผมมันอวดดี คิดว่าตัวเองพรสวรรค์สูง ถ้ารับช่วงต่อสำนักแพทย์โบราณจะต้องทำได้ดีกว่าศิษย์พี่ใหญ่แน่นอน ใจร้อนอยากแสดงความสามารถให้ทุกคนเห็น…”
เหมียวฉีฟังด้วยความสงบ
“แต่ผมมองข้ามไป สำนักหนึ่งอยากสืบทอดไปเป็นหมื่นๆ ปีไม่ใช่แค่ต้องมีความสามารถ…โชคดีที่อาจารย์ปราดเปรื่อง ไม่อย่างนั้นชื่อเสียงของสำนักแพทย์โบราณคงได้เสื่อมเสียเพราะผม…”
“ในเมื่อคุณไม่เกลียดสำนักแพทย์โบราณ งั้นทำไมต้องวางยาเหลยถิงด้วย” เหมียวฉีไม่เข้าใจจุดนี้
“ผมไม่เคยคิดเอาชีวิตเหลยถิง เขาเป็นหลานชายของศิษย์พี่ใหญ่ผม ต่อให้ศิษย์พี่ใหญ่ถอนพิษไม่ได้ อาจารย์ก็ถอนได้ อีกทั้งผมก็ไม่ได้คิดจะวางยาสองครั้งสุดท้าย…เจียงเย่ว์ไม่ได้รักเหลยถิง ผมอยากให้ลูกหาคนที่รักกันทั้งสองฝ่าย…”
เหมียวฉีอดถอนหายใจไม่ได้
นี่ก็ความผิดเธอเหมือนกัน