เวทมนตร์เปลี่ยนจิตใจโดยมังกรนั้นทรงพลังมาก แต่ก็มีข้อเสียของตัวเองนั่นคือเมื่อการเปลี่ยนแปลงถูกลบออกไป ความรู้สึกและอารมณ์ที่มีอยู่ก็จะถูกลบออกไปด้วย นอกจากนี้ยังมีสถานการณ์อื่นๆ แถมยังมีสถานการณ์อื่นๆ อีกหลายอย่างที่ต้องเกิดขึ้นก่อนที่เวทมนตร์จะได้ผล แม้แต่มังกรเขาก็สามารถทำได้เฉพาะกลุ่มเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างควรจะหายไป แต่นั่นเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อแคทเธอรีนไม่ได้ติดพิษของผมอยู่หล่ะนะ เมื่อการพิษถูกใช้ร่วมกับเวทมนตร์ที่ร่ายใส่แคทเธอรีนมันก็ยิ่งทำงานลึกเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้
หลายวันที่เราอยู่ด้วยกันเหมือนคู่รัก แม้จะไม่ได้มีเรื่องเพศเกิดขึ้น แต่อย่างน้อยเราก็ใช้เวลาเหมือนคู่สามีภรรยากัน
สิ่งนี้ถูกจารึกไว้ในใจเธออย่างสุดขั้วหัวใจ นับจากนี้ไปความรู้สึกที่เธอเคยยอมรับผมจะคงอยู่ และทุกครั้งที่เธอคิดถึงสามีหรือคู่ครอง ก็จะมีเพียงภาพของผมเท่านั้นที่จะโผล่ขึ้นมาในใจของเธอ
ผมสมบูรณ์แบบและเป็นสามีเพียงคนเดียวสำหรับเธอ เวลาที่เราใช้ร่วมกันทำให้มันเป็นจริงอย่างยิ่งในใจเธอ
“เธอรู้สึกยังไงบ้าง?”
ผมถามขณะยิ้มบางๆ ให้เธอ
แคทเธอรีนดูสับสนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา
“รู้สึกเหมือนมีหมอกหลุดออกจากหัวเลย”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เบามากพร้อมกับดวงตาที่ดูนุ่มนวลขณะมองมาที่ผม
“จำพวกเธอได้ไหม?”
ผมถามขณะที่ชี้ไปที่เด็กหญิง 2 คนและทารกน้อย
แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้นมองดูพวกเธอ และในไม่ช้าความทรงจำเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เธอต้องเผชิญก็แวบขึ้นมาในจิตใจ ทำให้ใบหน้าของเธอซับซ้อนมาก
ผมแน่ใจว่าความรู้สึกและความมีเหตุผลของเธอคงจะกำลังต่อสู้กันอยู่ข้างใน
เธอหันมาหาผมก่อนจะถามขึ้นมา
“ฉันยังไม่ตายได้ยังไงกัน?”
ด้วยเหตุนี้ผมจึงถอนหายใจพร้อมกับชี้ไปที่เด็กๆ ซึ่งก็สับสนเหมือนกันแต่ผมก็ขยิบตาให้พวกเธอ ทำให้ฝาแฝดจอมซนทั้ง 2 เป็นผู้นำในขณะที่พวกเธอพยักหน้าอย่างเขินๆ ไปที่แคทเธอรีน
ผมเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของพวกเธอได้เนื่องจากแคทเธอรีนไม่ได้วิ่งไปหาพวกเธอ
มือของผมจับไหล่แคทเธอรีนอย่างช้าๆ ขณะที่กระซิบ
“ฉันจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังทีหลัง แต่ไม่ใช่ว่าควรไปหาลูกของพวกเราก่อนที่จะจากกันงั้นเหรอ?”
“ลูกของเราเหรอ?”
แคทเธอรีนถามกลับด้วยความสงสัย
ผมแน่ใจว่าเธอคงระงับตัวเองไม่ให้รีบไปหาพวกลูกๆ แต่ผมเห็นได้ว่าดวงตาของเธอกำลังสั่นเทาอยู่เพราะว่าพวกลูกๆ กำลังจะหายตัวไป
“เห้อออ…พวกเธออาจจะไม่ได้เกิดมาจากเราโดยธรรมชาติ แต่ฉันถือว่าพวกเธอเป็นลูกของฉัน เธออยากจะนั่งอยู่อย่างนี้แล้วมาเสียใจทีหลังงั้นเหรอ?”
แคทเธอรีนที่จิตใจไม่สับสนนั้นเป็นผู้หญิงที่ฉลาดและมีไหวพริบมาก แม้ว่าสถานการณ์ปัจจุบันจะแปลกประหลาดแค่ไหน แต่เธอก็หายใจเข้าลึกๆ ขณะที่ดูเหมือนจะครุ่นคิดถึงคำพูดที่ผมพูด และไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็ลืมตาขึ้นในที่สุด ตอนนี้ดวงตาของเธอนั้นดูสงบลงมากแล้ว
“มานี่สิจ๊ะ”
เธอพูดขณะอ้าแขนออกด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
เมื่อเห็นแบบนั้นดวงตาของเด็กทั้ง 2 ก็เป็นประกายขณะที่พวกเธอวิ่งไปหาแคทเธอรีนโดยมีทารกน้อยอยู่ในมือ ในไม่ช้าทั้ง 3 คนก็ถูกโอบล้อมด้วยอ้อมกอดของแคทเธอรีนไว้แน่นลึกเข้าไปราวกับว่าพวกเธอไม่อยากปล่อย
ฉันไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองว่างอยู่คนเดียวเลยเดินเข้าไปกอดพวกเธอทั้งหมดด้วยอีกคนเพื่อทำให้แน่ใจว่าตัวเองจะอยู่ในตำแหน่งนี้สักพัก
ไม่กี่วินาทีต่อมาเราก็ออกจากอ้อมกอดของกันและกัน ผมรับทารกน้อยมาจากมือของเด็กหญิง เพื่อให้แน่ใจว่าทารกจะสบายผมจึงนั่งลงบนพื้นข้างๆ แคทเธอรีน และทันทีที่ผมนั่งลงฝาแฝดคนหนึ่งก็มานั่งบนตักของผม ในขณะที่อีกคนหนึ่งนั่งบนตักแคทเธอรีนด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟขณะพูด
“พ่อคะ โลกภายนอกเป็นยังไงงั้นเหรอคะ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผมก็ยิ้มขณะที่มองดูแคทเธอรีนซึ่งมีรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าอยู่เช่นกัน
“ก่อนที่พ่อจะตอบไป ทั้งพ่อและแม่ของลูกเป็นของขวัญสำหรับคุณ”
ขณะที่ผมพูดไป ผมก็ไม่พลาดแววตาอันละเอียดอ่อนในดวงตาของแคทเธอรีน ในขณะที่ใบหน้าของเธอมีสีแดงขึ้นมาเล็กน้อย
“ของขวัญเหรอคะ?”
2 แฝดถามขึ้นมา
ผมพยักหน้าก่อนจะตอบกลับพวกเธอไป
“ใช่แล้ว พวกเราจะตั้งชื่อให้พวกลูกทั้ง 3 คน”
คำพูดของผมทำให้เด็กหญิงทั้ง 2 ตัวสั่น ในขณะที่ทารกน้อยในอ้อมแขนผมเริ่มตบแขนเล็กๆ ของเธอด้วยการตบมือ แม้ว่าทารกน้อยจะพูดไม่ได้ แต่เธอก็ฉลาดและกระตือรือร้นไม่แพ้อีก 2 คนเลย มีเพียงร่างกายที่ยังไม่พัฒนาของเธอเท่านั้นที่ขัดขวางไม่ให้เธอพูด
“จะ-จริงเหรอคะ?”
ผมรู้สึกว่ามันน่ารักมากเมื่อเห็นดวงตาเป็นประกายของเด็กหญิงทั้ง 2 คน ผมเลยพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะมองไปทางแคทเธอรีน
เธอรับสัญญาณจากผมขณะที่แววตาครุ่นคิดปรากฏบนใบหน้าของเธอ
ในเวลาเดียวกันนั้นผมก็มองเด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดงบนตักของตัวเอง มือของผมลูบหัวเธอเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของเธอซึ่งทนทุกข์ทรมานมากกว่าที่ควรจะเป็น
“อาเบรียล อาเบรียล ไลออนฮาร์ทจะเป็นชื่อของลูก”
ผมพูดขึ้นมาก่อนจะเห็นดวงดาวส่องแสงในดวงตาสีฟ้าอ่อนของเธอ ในขณะที่ผมของเธอแกว่งไปมาพร้อมกับน้ำตาในดวงตาของเธอที่ไหลออกมา ขณะที่เธอค่อยๆ กอดผม
“ขอบคุณค่ะพ่อ หนูชอบชื่อนี้ค่ะ!”
ผมลูบหลังเธอขณะอุ้มร่างเล็กๆ ของเธอขึ้นมา ตอนนี้ผมได้ปลดเธอจากโซ่ตรวนของความเจ็บปวดที่สะสมอยู่ในใจของเธอแล้ว
ขณะที่ผมอุ้มเธอขึ้นมา ผมก็มองไปทางแคทเธอรีนที่กำลังอุ้มแฝดอีกคนหนึ่งที่กำลังหลั่งน้ำตาออกมาอยู่เช่นกัน
มันใช้เวลาสักพักหนึ่ง แต่ไม่กี่นาทีต่อมา ทั้ง 2 คนก็สงบลงขณะพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“ฉันคืออาเบรียล!”
“ฉันคือกาเบรียลล่า!”
จากนั้นรอยยิ้มไร้เดียงสาก็ปรากฏบนใบหน้าของเด็กแฝดทั้ง 2 ขณะที่พวกเธอเริ่มหัวเราะ
ทันใดนั้นเอง ทารกน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของผมก็เริ่มเตะไปรอบๆ
ผมมองเธอที่กำลังพยายามทำหน้ามุ่ย แม้จะยากที่จะมองเห็นเนื่องจากเธอมีแก้มที่อวบขนาดนี้
“แคทเธอรีน เราควรตั้งชื่อเธอด้วยกัน”
ผมพูดขึ้นมาและสิ่งนี้ทำให้แคทเธอรีนสนใจขณะที่เธอโน้มตัวเข้ามาใกล้ผมเพื่อมองดูทารกน้อยในอ้อมแขนของผม
หลังจากมองดูสักพักเธอก็โน้มตัวมาที่ผมเพื่อกระซิบข้างหู แต่ผมก็ส่ายหัวก่อนจะกระซิบชื่ออื่นตอบไป เราทำแบบนี้กันอยู่ไม่กี่วินาทีก่อนจะตัดสินใจเลือกชื่อที่สมบูรณ์แบบในที่สุด
เราทั้ง 2 คนอุ้มทารกน้อยขึ้นมาขณะที่ผมเอนตัวไปที่หูซ้ายของเธอ ในขณะที่แคทเธอรีนเอนตัวไปทางขวา และในเวลาเดียวกันนั้นเองพวกเราก็พูดชื่อของเธอขึ้นมา
“แอนเดรีย”
วินาทีต่อมาทารกน้อยก็เริ่มหัวเราะคิกคักเพื่อแสดงออกว่าเธอชอบชื่อนั้น ซึ่งมันทำให้เรายิ้มได้
หลังจากนั้นแคทเธอรีนก็อุ้มทารกน้อยเอาไว้ขณะที่ฝาแฝดทั้ง 2 พิงผม เราก็ไม่ได้พูดอะไรที่เป็นลบเลยและเริ่มเล่าเรื่องต่างๆ ให้พวกเธอฟังทั้งหมดเกี่ยวกับโลกภายนอก สิ่งนี้ทำให้ดวงตาของพวกเธอเปล่งประกายอยู่เสมอ
1 ชั่วโมงผ่านไปที่เราใช้เวลาอยู่ร่วมกันเหมือนครอบครัวแสนสุข แต่สุดท้ายแล้วงานเลี้ยงย่อมมีวันต้องเลิกลา ด้วยเหตุนี้บาเรียที่ผมวางไว้รอบตัวพวกเราเพื่อยึดพลังแห่งชีวิตที่นี่จึงเริ่มสั่นคลอน ในขณะที่ร่างกายของเด็กๆ เริ่มสั่นไหวและเริ่มโปร่งใสมากขึ้น
“พ่อคะ แม่คะ ดูเหมือนว่าจะถึงเวลาของเราแล้วค่ะ”
ทั้ง 2 แฝดพูดขึ้นมา ทำให้น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของแคทเธอรีน ในขณะที่ตัวผมเองก็ไม่ได้พอใจกับผลลัพธ์นี้มากนัก แต่สุดท้ายแล้ว บางสิ่งก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้ว่าผมจะทิ้งช่องทางเล็กๆ เอาไว้ แต่ก็ไม่แน่ใจว่ามันจะออกมาดีแค่ไหนอยู่ดี
เป็นอีกครั้งที่พวกเราทั้ง 5 คนจบลงด้วยการกอดกันเป็นครอบครัวใหญ่ โดยไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาเพราะว่าทุกอย่างที่ต้องพูดก็ได้พูดออกไปหมดแล้ว
และในไม่ช้า เด็กหญิงทั้ง 2 คนพร้อมกับทารกน้อยก็เริ่มเปล่งประกายก่อนที่ร่างกายของพวกเธอจะกลายเป็นอนุภาคไปในไม่ช้า…
ในไม่ช้าการกอดก็กลายเป็นการกอดที่แคทเธอรีนกอดผมแน่นแทน ในขณะที่อนุภาคสีขาวสวยงามเริ่มลอยรอบตัวเรา ล้อมรอบเราไว้ด้วยความอบอุ่นของเด็กๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นลูกของเรา
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต