บทที่ 314 ยาถอนพิษ
ทุกคำที่ออกมาจากปากของถังหลี่เต็มไปด้วยการสาปแช่ง นางพูดราวกับว่าทุกประโยคที่นางกล่าวนั้นจะเป็นจริงตามปาก หมอฟางถึงกับตกตะลึง เขาตกใจจนหาเสียงของตัวเองไม่เจอ กระทั่งถังหลี่ได้จากไป
เป็นไปไม่ได้ เขาจะไม่มีวันตายแน่นอน คนพวกนั้นไม่กล้าฆ่าเขาแน่!
พวกมันต้องเลี้ยงดูปูเสื่อเขาอย่างดีเท่านั้น!
….
ถังหลี่ออกมาจากห้อง ใต้เท้าเหวินได้ยินสิ่งที่นางพูดทุกอย่าง เขาคิดว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดี เขาตั้งตารอวันที่จะได้ฉีกหมอฟางคนนี้ออกเป็นชิ้น ๆ แต่ว่าทั้งสามสิบห้าชีวิตเหล่านั้น….
ใต้เท้าเหวินทำได้เพียงลอบถอนหายใจ
“ใต้เท้าเหวิน ข้าขอเบิกตัวผู้ต้องหาได้หรือไม่?” ถังหลี่กล่าว
นางตัดสินใจแล้ว ตอนนี้พวกเขากำลังต้องการยาถอนพิษ เพื่อไม่ให้หมอฟางได้มีอำนาจเหนือพวกเขาอีกต่อไป เพื่อให้สามารถจับมันไปลงโทษตามกฎหมายได้ รวมถึงได้เยียวยาผู้บริสุทธิ์
“ใครหรือ?” ใต้เท้าเหวินถาม
“หลิวหลาน” ถังหลี่กล่าว
หลิวหลานนั้นอยู่กับหมอฟางมาหลายปี ดังนั้นนางเป็นผู้ที่รู้เรื่องมากที่สุดจึงอาจเป็นประโยชน์สำหรับการพัฒนายาของหมอซู เดิมทีหลิวหลานผู้นี้เป็นนักโทษไม่สมควรได้รับการปล่อยตัว แต่เพราะประโยชน์ส่วนรวมทำให้ใต้เท้าเหวินเองก็เห็นด้วย
“เพื่อป้องกันไม่ให้นางหลบหนี ข้าจำเป็นจะต้องให้เจ้าหน้าที่ติดตามไปด้วยสองคน”
“ทุกอย่างแล้วแต่ท่านจะเห็นสมควร” เมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายกล่าว ถังหลี่มีเริ่มมีความหวัง
ไม่นานนักหลิวหลานก็ถูกพาตัวออกมา หน้าตาของนางดูอ่อนล้าผมเผ้ายุ่งเหยิง แต่เมื่อเห็นถังหลี่ดวงตาของนางก็เปล่งประกายสดใส
“แม่นาง!” หลิวหลานจะโกน “อาหยูเป็นอย่างไรบ้าง? ไอ้แก่นั่นมอบยาถอนพิษให้หรือไม่”
“ยังเลย” ถังหลี่กล่าว
แม้ว่านางจะพอเดาได้แต่หลิวหลานเองก็ยังอดรู้สึกผิดหวังไม่ได้ อาหยู…เขา…
“แม่นางหลิวตามข้ามา” ถังหลี่พูดขึ้นก่อนจะเดินนำออกไป โดยมีหลิวหลานเดินตามหลังนางไปติด ๆ
“ท่านจะพาข้าไปไหนหรือ?”
“ไปหาวิธีปรุงยาถอนพิษ” ถังหลี่พูดสั้น ๆ แค่นั้น
ยาถอนพิษ? อาหยูจะกลับมาใช่ไหม?
“ข้ามีหมอที่เก่งมากอยู่ หวังว่าเจ้าจะช่วยเขาได้” ถังหลี่พูดต่อ หลิวหลานจึงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“ข้าจะทำให้ดีที่สุด”
ถังหลี่เดินนำหลิวหลานไปยังห้องทดลองยาของหมอซู เขากำลังศึกษาเลือดที่ได้มา ถังหลี่ยังไม่อยากรบกวนหมอซู นางได้แต่นั่งข้างหลิวหลานเพื่อรอเท่านั้น หลังจากเห็นหมอซูละมือจากงานตรงหน้าถังหลี่ก็กล่าวขึ้น
“เป็นอย่างไรบ้างหมอซู?”
“ข่าวดี เป็นยาชนิดเดียวกันกับสามสิบห้าคนนี้” หมอซูกล่าว
ยาพิษชนิดเดียวกัน แสดงว่ายาถอนพิษย่อมเป็นชนิดเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องคิดค้นใหม่ตามความแตกต่างของแต่ละคน ซึ่งนับว่าเป็นข่าวที่ดีมาก
“แล้วข่าวร้ายเล่า?”
“ข่าวร้ายคือพวกเขามียาสองตัวอยู่ในร่างกาย ตอนนี้ข้าเองยังไม่แน่ใจนัก” หมอซูพูด หากไม่รู้ก็จะไม่สามารถปรุงยาถอนพิษได้
“หมอซู ข้าพาคนที่ช่วยท่านได้มาคนหนึ่ง”
หมอวัยกลางคนมองไปยังเด็กสาวข้างกายถังหลี่
“นางชื่อหลิวหลาน เป็นศิษย์ใกล้ชิดของหมอฟางและอาศัยในหมู่บ้านนั้นมาหลายปี รวมถึงรู้จักหมอฟางเป็นอย่างดี นางอาจจะช่วยท่านได้”
ถังหลี่พูด หลิวหลานก้าวไปข้างหน้า
“ข้าเพิ่งวิเคราะห์ยาได้เพียงสองสามตัวเท่านั้น แต่ยังไม่แน่ใจอีกสองตัวที่เหลือ” หมอซูกล่าวอย่างจนใจ
“หมอซูตอนข้าเข้าไปที่หมู่บ้านแห่งนี้ พวกเขาก็ได้รับยากันแล้ว ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่หลังจากที่ข้าได้เป็นผู้ช่วยหมอฟางก็รู้ทุกอย่าง ข้าจะบอกแก่ท่านเอง” หลิวหลานกล่าว
นางตั้งใจเขียนทุกอย่างและจดจำไว้เผื่อว่าสักวันมันจะมีประโยชน์ ตอนนี้นางไม่รู้ว่าสิ่งใดจะช่วยอาหยูของนางได้บ้าง มันคือสิ่งเดียวที่นางพอจะทำได้ ไม่คาดคิดเลยว่าตอนนี้จะได้ใช้มันแล้ว หลิวหลานบอกตัวยาทุกชนิดที่นางจำได้ให้หมอซู เมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาของหมอวัยกลางคนก็สว่างวาบขึ้นทันที
หลิวหลานสามารถช่วยแก้ปัญหาเรื่องตัวยาได้ ตอนนี้เหลือเพียงยาอีกตัวเดียวเท่านั้น หากได้รับการยืนยันก็จะสามารถทำยาถอนพิษได้ทันที!
เพื่อหาวิธีปรุงยาถอนพิษสำเร็จ พวกเขาทั้งสองคนพูดคุยหาทางกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ถังหลี่เองก็อยู่กับพวกเขาทั้งคืน
เช้าวันรุ่งขึ้นส่วนประกอบสุดท้ายในยาถอนพิษก็ได้รับการยืนยัน!
เมื่อเห็นความคืบหน้าถังหลี่รู้สึกมีความสุขมากยิ่งขึ้น แสดงว่าใกล้ความสำเร็จไปอีกหนึ่งก้าวแล้ว!
“หมอซู หลิวหลาน พวกท่านพักก่อนไหมทำงานมาทั้งวันแล้ว” ถังหลี่ถาม ทั้งคู่ไม่ได้พักผ่อนเลย นางนั้นร่างกายแข็งแรง จึงรับอาสาเป็นคนถือใบสั่งยาไปหาซื้อตัวยามาให้
ผ่านไปอีกวันเว่ยฉิงก็มาลากตัวถังหลี่ออกจากห้องทดลองยา ยามนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว ชายหนุ่มไม่มีท่าทางกังวลว่าใครจะมาเห็นเข้า เขาสวมเสื้อคลุมให้ถังหลี่ กอดนางเอาไว้แล้วพานางกลับบ้านสกุลเว่ย เมื่อกลับมาถึงบ้าน ในตอนที่เขาเห็นขอบตาดำคล้ำของถังหลี่ หัวใจของเว่ยฉิงพลันรู้สึกปวดหนึบขึ้นมา
“ฮูหยิน ข้าจะต้มน้ำร้อนให้ เจ้าไปอาบน้ำก่อนเถอะ” หลังจากที่พูดจบก็เดินหันหลังออกไปเพื่อต้มน้ำร้อนทันที ความรู้สึกผ่อนคลายทำให้ถังหลี่รู้สึกง่วงงุน นางหลับตาพยายามฝืนตัวเองให้ตื่นในขณะที่เว่ยฉิงกำลังเติมน้ำในอ่าง
“ฮูหยิน”
ถังหลี่ยื่นมือออกไปกอดเว่ยฉิงเอาไว้ ตอนนี้ภรรยาของเขาทำตัวราวกับเด็กแต่เว่ยฉิงก็เต็มไปด้วยความสุข เขาอุ้มนางขึ้นถอดเสื้อผ้าให้และวางนางลงในอ่างน้ำ ตลอดการกระทำทั้งหมดนี้ถังหลี่ได้แต่ทำตัวขี้เกียจปล่อยให้เว่ยฉิงปรนนิบัติเป็นอย่างดี ใบหน้าของชายหนุ่มแดงก่ำ หัวใจเต้นถี่ เขากลืนน้ำลายลงคออย่างทรมาน
ตอนนี้เว่ยฉิงต้องการมาก…
แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าเหนื่อยล้าของภรรยา ความสงสารก็เอาชนะความต้องการนั้น หลังอาบน้ำเสร็จ เขาอุ้มนางขึ้นมา เช็ดตัวให้นาง ก่อนจะสวมเสื้อผ้าให้ แล้ววางนางลงบนเตียง จากนั้นถังหลี่ก็หลับไป
เว่ยฉิงมองดูใบหน้าเล็กๆ ที่บอบบางของภรรยา แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทำให้เห็นขนตายาวงอนของนาง จมูกเล็ก ริมฝีปากสีแดงสด มองนานเท่าไรเขาก็ยังรู้สึกว่าไม่เพียงพอ
ภรรยาของเขางดงามมาก
เขาอยากวาดรูปใบหน้าของนางเอาไว้ แต่ติดตรงที่ว่าเว่ยฉิงวาดรูปไม่เป็น ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงจ้องมองนางตาไม่กะพริบ เพื่อจดจำไว้ในใจเท่านั้น เขานั่งมองนางอยู่นานสองนาน
สองวันมานี้เว่ยฉิงยุ่งมาก มีคนพยายามบุกเข้ามาเพื่อช่วยเหลือหมอฟาง คนเหล่านั้นดูลึกลับไร้ร่องรอยให้ติดตาม แต่ไม่ว่าอย่างไรหมอฟางจะต้องไม่ถูกชิงตัวไปอย่างเด็ดขาด! เพราะหากคนผู้นี้ออกไปได้ ในภายภาคหน้าเขาจะต้องทำร้ายคนบริสุทธิ์จำนวนมากอีกแน่นอน เว่ยฉิงเฝ้าศาลาว่าการมาหลายวันแล้ว คืนนี้จึงเป็นคืนแห่งการพักผ่อนที่นับว่าหาได้ยากยิ่ง
ชายหนุ่มแค่หวังว่าจะคิดค้นยาถอนพิษได้ในเร็ววัน เพื่อที่หมอฟางจะได้ถูกลงโทษประหารชีวิตเสียที
ตลอดคืนนั้นถังหลี่นอนหลับสนิท พอตื่นขึ้นมาในอีกวันหนึ่งก็พบว่าเป็นเวลาเช้าแล้ว ที่นอนด้านข้างของนางนั้นว่างเปล่า
นางลุกขึ้นอาบน้ำสวมเสื้อผ้าและทานมื้อเช้า แล้วรีบออกเดินทางไปยังที่พักของหมอซู ทันทีที่นางเปิดประตูฮูหยินซูก็วิ่งเข้ามาหาด้วยใบหน้าตื่นเต้นและเต็มไปด้วยความสุข สิ่งนี้ทำให้หัวใจของนางเต้นถี่ระรัวจะเป็นไปได้ไหมว่า..
“เสี่ยวถัง! ไท่หยวนปรุงยาถอนพิษได้แล้ว รีบมาดูเร็วเข้า!” ฮูหยินซูกล่าวด้วยใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม