ตอนที่ 439 ถ้าจะฆ่า สู้เปิดโปงความชั่วยังดีกว่า
ฉินหลิวซีลางสังหรณ์แม่นยำ ชาวบ้านที่มุงรายล้อมต่างฮึกเหิมพากันถาโถมพุ่งเข้ามาหา
“เจ้าอาวาสน้อยดั่งเทพเซียนมาจุติ ช่วยดูโหงวเฮ้งทำนายดวงให้ข้าได้หรือไม่”
“เจ้าอาวาสน้อย ร่างกายข้าไม่ค่อยดีนัก ช่วยจับชีพจรให้ข้าได้หรือไม่”
“เจ้าอาวาสน้อย…”
อันธพาลผู้นั้นตกใจยกใหญ่ เขาฉวยโอกาสตอนโกลาหลตะเกียกตะกายหนีไป
น่ากลัวเกินไปแล้ว นางบอกว่าผู้ดูแลคนนั้นจะเลือดตกยางออกก็เป็นจริงทันที ฝีมือการรักษาก็ดีเยี่ยม คงไม่ได้โอ้อวดแล้วกระมัง
เขาไม่อยากถูกผ่าท้องแล้วเย็บหรอกนะ คิดๆ แล้วยังหวาดกลัว
ฉินหลิวซีเห็นอันธพาลผู้นั้นหนีไปก็ไม่สนใจ เพียงแค่ใช้นิ้วโป้ง นิ้วชี้และนิ้วก้อยทั้งซ้ายขวาแตะประสานกัน ปะทุรังสีชั่วร้ายก่อนดีดออกไป
มาก่อกวนแต่คิดหนีตัวปลิวง่ายดายเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้แน่นอน ความชั่วร้ายนี้ก็คือการสั่งสอน ทำให้เขาโชคร้ายไปชั่วขณะหนึ่ง
ฉินเหมยเหนียงเบิกตาอ้าปากค้างนานแล้ว ครั้นเห็นหลานสาวตนถูกคนรายล้อมขอให้ทำนายดวงเช่นนั้น นางก็อดตกตะลึงไม่ได้ เอ่ย “พี่สะใภ้ใหญ่ ซีเอ๋อร์เก่งเกินไปแล้ว!”
เพียงสถานการณ์เดียวที่เกิดขึ้นแต่กลับถูกนางเปิดโปงโดยไม่กี่ประโยค ซ้ำทำให้ผู้คนต่างเลื่อมใสนาง
สะใภ้หวังมีประกายความภาคภูมิใจในแววตา แต่กลับปวดใจอยู่บ้าง เอ่ย “อายุยังน้อยแต่มีความสามารถเพียงนี้ นางเข้าสู่ทางเต๋า เกรงว่าคงลำบากตรากตรำมาไม่น้อย”
ฉินเหมยเหนียงเงียบไปชั่วครู่
ความสามารถใช่ว่าอาศัยความว่างเปล่าแล้วจะได้มา เรียนรู้ความชำนาญย่อมต้องผ่านความลำบากมามากมาย ทว่าฉินหลิวซีออกจากเรือนไปตั้งแต่ห้าขวบแล้ว
ฉินหลิวซีถูกล้อมหน้าล้อมหลังจนเดินไม่ได้ นางจึงต้องดูโหงวเฮ้งให้บ้าง แต่หากดูสีหน้าแล้วไม่ค่อยสู้ดีนักถึงจะตรวจดูชีพจรให้ จากนั้นก็ให้สะใภ้หวังไปหยิบกระดาษพู่กันมาเขียนใบสั่งยา
“ทุกท่าน หากใครอยากดูโหงวเฮ้งขอยันต์ รวมถึงร่วมพิธีกรรมทางศาสนา ให้ขึ้นไปกราบไหว้ที่อารามชิงผิง นักพรตแห่งอารามชิงผิงของพวกเราเก่งๆ มีความสามารถกันทั้งนั้น ส่วนทางตรอกโซ่วสี่ถนนหงไป๋มีอีกร้านชื่อว่าร้านเฟยฉางเต๋า ที่นั่นสามารถซื้อยันต์คุ้มครองได้เช่นกัน วันนี้ข้ามาเพราะมีธุระ เห็นว่าใกล้หิมะตกแล้ว ทุกท่านแยกย้ายกลับบ้านกันเถิด” ฉินหลิวซีฉีกยิ้มก่อนให้ทุกคนแยกย้าย
หิมะจะตกหรือ
เหล่าชาวบ้านแหงนหน้ามองขึ้นฟ้า แต่กลับไม่เห็นท่าทีจะมีหิมะตก แต่ในเมื่อปรมาจารย์เกริ่นขึ้นมาแล้ว ย่อมหิมะตกแน่นอน
เวลานี้ทุกคนต่างพากันแยกย้าย คนมีไหวพริบดี เดินไปได้ไม่ไกลนักก็เห็นฉินหลิวซีเดินไปทางร้านหรูอี้ เจ้าของร้านยังดึงมือนางไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ ดูท่าทางสนิทสนมกันไม่น้อย พลันก็อดขบคิดไม่ได้
เจ้าของร้านหรูอี้เป็นญาติของเจ้าอาวาสอย่างนั้นหรือ
ตระกูลติงโง่เขลาไปแล้วหรือไร
กล้าล่วงเกินคนที่มีญาติเป็นดั่งเทพเซียนมาจุติเช่นนี้ แถมกล้าคิดครอบครองร้านของพวกเขา เกรงว่าจะโชคร้ายเข้าแล้ว
สะใภ้หวังดึงมือของฉินหลิวซีเข้าไปในร้าน เอ่ย “เหตุใดจู่ๆ เจ้าถึงมาร้านหรือ”
“ย่อมเป็นเพราะมีคนไปรายงาน” ฉินหลิวซีเอ่ยอย่างคลุมเครือ
สะใภ้หวังคิดทึกทักเอาว่าองครักษ์ตรวจลาดตระเวนคนใดเห็นเข้าคงไปบอกนาง เอ่ย “แต่เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าคนนั้นเป็นผู้ดูแลของตระกูลติง”
ความโชคร้ายของผู้ดูแลหลิวเมื่อครู่ นางเองก็ย่อมเห็นเช่นกัน พลันแปลกใจที่ฉินหลิวซีมองตัวตนของอีกฝ่ายออกตั้งแต่แวบแรก
ฉินหลิวซีเอ่ยยิ้มๆ “แม่ ท่านลืมสถานะของข้าไปแล้วหรือ เจ้าอาวาสแห่งอารามชิงผิง นับนิ้วทำนายถือว่าเป็นหลักพื้นฐานที่สุดแล้ว”
สะใภ้หวังนิ่งไป
ข้านึกว่าเจ้าเป็นแค่ผิวเผินเท่านั้น ใครจะรู้ว่าเจ้าเป็นถึงปรมาจารย์นักทำนายเช่นนี้
“เรื่องที่ตระกูลติงคิดอยากครอบครองร้านนี้ ท่านน่าจะบอกข้าแต่เนิ่นๆ” ฉินหลิวซีเอ่ยพลางถอดถอนหายใจ
สะใภ้หวังเผยรอยยิ้มขมขื่น “จะรบกวนเจ้าทุกเรื่องได้อย่างไร ข้าอาศัยจังหวะตอนที่ให้ของกำนัล สื่อเป็นนัยๆ กับใต้เท้าอวี๋ไป ได้ยินมาว่าฮูหยินอวี๋ก็ตำหนิตระกูลติงนั่นไปรอบ เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าตระกูลติงจะไม่เห็นอยู่ในสายตา”
ฉินหลิวซีเอ่ยเสียงราบเรียบ “ตระกูลติงเห็นว่าตระกูลฉินถูกคนเบื้องบนย่ำยี ในตระกูลมีเพียงสตรีและเด็กเล็กไร้ความก้าวหน้าก็เท่านั้น ใต้เท้าอวี๋เป็นผู้ปกป้องเมืองที่มีอำนาจก็จริง ทว่าพวกเขาก็มีผู้ว่าการติงเช่นกัน เมืองหลีเองก็เป็นบ้านเกิดของพวกเขา แต่ใต้เท้าอวี๋สักวันก็ต้องจากไป”
สะใภ้หวังเม้มริมฝีปาก หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน
ฉินเหมยเหนียงกังวลใจอยู่บ้าง เอ่ย “ซีเอ๋อร์ พวกเขาอาศัยอำนาจของตระกูลหนุนหลัง พวกเขาถูกเจ้าเปิดโปงเช่นนี้ คงกลับมาเอาคืนอีกกระมัง”
ฉินหลิวซีเอ่ยปลอบประโลม “วางใจเถิด อีกไม่นานพวกเขาก็แทบเอาตัวเองไม่รอดแล้ว”
สะใภ้หวังใจเต้นแรง
นางพลันนึกถึงเรื่องรองนายอำเภอจ้าวขึ้นมา ตอนนั้นฉินหลิวซีกล่าวว่าตำแหน่งรองนายอำเภอจะเปลี่ยนคนในเร็ววันนี้ ไม่กี่วันก่อนหน้านี้นางเองก็ได้ยินมาว่าตระกูลจ้าวจากไปแล้ว ตำแหน่งรองนายอำเภอจึงต้องมีคนเบื้องล่างคอยรักษาการณ์แทน รอฤดูใบไม้ผลิปีหน้าถึงจะมีคนขึ้นมารับตำแหน่ง
พอตอนนี้นังหนูบอกว่าอีกไม่นานตระกูลติงอาจเอาตัวเองไม่รอด เช่นนั้นก็หมายความว่าตระกูลติงคงจะโชคร้าย
เมื่อสะใภ้หวังหมายจะเอ่ยอะไรบางอย่าง ฉับพลันฉินหลิวซีก็หันหน้าไปมองความว่างเปล่าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “มีอะไรหรือ”
สะใภ้หวังและฉินเหมยเหนียงนึกว่านางเอ่ยกับพวกนาง ทว่าทิศทางที่หันไปกลับไม่ใช่ทางพวกนาง พวกนางสองคนก็เข้าใจขึ้นมาทันที ใบหน้าซีดขาวก็มองตามสายตาของฉินหลิวซีไป
ฟิ้ว
ลมเย็นพัดเข้ามาระลอกหนึ่ง
แขนของพวกนางทั้งสองขนลุกซู่
พวกนางมองไม่เห็น แต่สัมผัสได้ว่าในร้านมีบางอย่างเพิ่มขึ้นมา ร่างก็อดสั่นสะท้านเฮือกไม่ได้
ฉินหลิวซีขวางอยู่ตรงหน้าพวกนาง ครั้นเห็นสีหน้าร้อนใจของผีรับใช้ หัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากัน
ผีรับใช้เอ่ย “ใต้เท้า รีบกลับเรือนเถิด นางผู้เฒ่าหมดสติไปแล้ว คนของจวนนั้นมาหาฉีหวงอยากให้ท่านไปตรวจอาการเพื่อรักษา ฉีหวงให้ข้ามาตามท่านกลับไป”
ฉินหลิวซีเผยใบหน้าถมึงทึง “เหตุใดจู่ๆ ถึงหมดสติไปได้”
“มีคนมาเยี่ยมเยียนถึงจวน เหมือนว่าจะเป็นคนในตระกูลติง”
ฉินหลิวซีประกายแววตาคมปลาบ แฝงไปด้วยแววตากระหายฆ่าคนก็มิปาน ทำเอาผีรับใช้ตกใจจนเซถอยหลังไปสองก้าว
ทำเอาผีตกอดตกใจหมด!
สะใภ้หวังกลืนน้ำลาย เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก “ซี…ซีเอ๋อร์ เจ้าพูดกับใครอยู่หรือ”
ฉินหลิวซีหันหน้ามา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “คนในตระกูลติงแวะไปเยี่ยมเยียนนางผู้เฒ่าที่เรือน ยามนี้นางผู้เฒ่าหมดสติไปแล้ว ข้ากลับไปดูก่อน พวกท่านนั่งรถกลับไปแล้วกัน”
พวกนางได้ยินเช่นนั้นก็เปลี่ยนสีหน้ายกใหญ่
ฉินหลิวซีสับเท้าเดินออกจากประตูไป ปลายเท้าเตะเพียงเล็กน้อย ร่างบางก็เหยียบลงบนหลังคาก่อนมุ่งหน้าไปทางบ้านฉิน
ขณะที่เหล่าสะใภ้หวังไล่ตามออกไปกลับเห็นเพียงเงาร่างของฉินหลิวซีแล้ว
“ให้เหนียงซิ่วออกมาดูร้าน พวกเรารีบกลับไป” สะใภ้หวังรีบจากไป
ตระกูลติงรังแกกันมากเกินไปแล้ว!
ขณะฉินหลิวซีกระโดดข้ามมาข้างลาน ฉีหวงก็ถือกล่องยาเล็กๆ ของนางไว้แล้ว พอเห็นนางกลับมาก็รีบเดินตามไป เอ่ย “ฮูหยินผู้เฒ่าของตระกูลติงแวะมาเยี่ยมเยียนนางผู้เฒ่า แต่นั่งไม่นานเพียงสามสิบนาทีก็กลับ เท้านางยังไม่ทันก้าวออกจากประตูจวน นางผู้เฒ่าก็หมดสติไปแล้ว”
“นางเอ่ยอะไร” ฉินหลิวซีเอ่ยถาม
ฉีหวงเอ่ยเสียงขรึม “ได้ยินจวี๋เอ๋อร์บอกว่า ฮูหยินติงผู้เฒ่าเอ่ยถึงเรื่องของพวกนายท่าน บอกว่าคุณชายสามแขนขาด พิการไปแล้ว”
ฉินหลิวซีชะงักฝีเท้า
ยามที่คนในตระกูลฉินกลับมาเรือนเก่าก่อนหน้านี้ นางเคยดูโหงวเฮ้งให้นางผู้เฒ่าก็เห็นว่าลูกจะมีร่างกายพิการ ก่อนหน้านี้กงปั๋วเฉิงส่งจดหมายเร็วมาบอกว่าอาสามของนางแขนขาด นางไม่ได้บอกเรื่องนี้แก่คนในตระกูลฉิน เพราะบอกแล้วก็ทำให้เสียสุขภาพจิต แถมไม่ช่วยอะไรอีกต่างหาก
บัดนี้เรื่องที่นางปิดบังไว้ นายหญิงผู้เฒ่าตระกูลติงกลับบอกออกมาหมดเปลือก
นางผู้เฒ่าที่เป็นห่วงเป็นใยเหล่าคุณชายทั้งหลายในเดิมทีจะรับไหวได้เช่นไร นี่เลยเป็นผลให้หมดสติไป
นี่มันเจตนาฆ่าคนชัดๆ!