342 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไปพบเทพธิดา
“ที่ของโนอาห์ซามะ หือ…” (มาโกโตะ)
พูดอีกอย่าง วิหารทะเลลึก
ตอนนี้ที่ผนึกถูกปลดแล้ว เห็นว่าโนอาห์ซามะไปที่ดินแดนสวรรค์ และโลกอื่นได้ แต่โนอาห์ซามะพูดว่า ‘ดินแดนสวรรค์มันแค่หายใจไม่ออก!’ และสบายๆอยู่ในวิหารทะเลลึก
งั้นตอนนี้ ผมควรจะไปที่นั่นเหรอ
ตอนนี้ผมอยู่พี่พื้นที่ของไอราซามะ ในแค่วิญญาณเท่านั้น
ผมส่งสายตา ไปที่เทพธิดาองค์เล็กๆ ที่ข้างผม
“อะไร?” (ไอรา)
“อยากจะมุ่งหน้า ไปที่วิหารทะเลลึกด้วยกันมั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
“เออ๋…” (ไอร)
เธอททำหน้าไม่อยากซึ่งๆหน้า
“ไปคนเดียวเถอะ” (ไอรา)
“จริงๆแล้วผมไม่เก่งกับเทเลพอร์ตน่ะ…” (มาโกโตะ)
“นายยังไม่เชี่ยวชาญมันอีกเหรอ?” (ไอรา)
“ไม่ใช่มันยากเหรอครับ? ผมไปที่ที่ผมอยากไป ไม่ได้เลยซักนิด” (มาโกโตะ)
“ฮ่าาา…นายนั้นมันคนหนึ่งที่ไร้ทักษะจริงๆเลย” (ไอรา)
ไอราซามะ ยื่นมือเล็กๆออกมาที่ผม
ผมจับมือเล็กๆนั้นของท่าน
ทันทีต่อมา ภาพฉากตรงหน้าผม บิดเบี้ยว และถูกห่อหุ้มในแสดง
◇◇
เมื่อผมเห็นภาพได้ชัด {โลกสีเงิน} แพร่ไปก่อนหน้าผม
(เดี๋ยว เอ๋?!) (มาโกโตะ)
พายุหิมะ นั้นโหมกระหน่ำ
ทิวทัศน์ของความเย็นที่เข้มข้น เหมือนอาร์คติค
“ไอราซามะ!! เราอยู่ที่ไหนบนโลกนี้กัน?!” (มาโกโตะ)
ผมตะโกนอย่างดัง เพื่อที่พายุหิมะ ไม่กลบเสียงของผม
“ที่ไหน นายถามเหรอ?! ชัดเจนว่ามันเป็นวิหารทะเลลึก!!” (ไอรา)
ไอราซามะตะโกนกลับมา ด้วยเสียงที่ดัง ที่ไม่แพ้ของผม
เนี่ยนะ…วิหารทะเลลึก?
“อ้าา! นี่มันคุยยากจริงๆเลย!” (ไอรา)
ไอราซามะดีดนิ้วของท่าน และฟิล์มแสงปกปิดรอบข้าง และตัดพายุหิมะ
ดูเหมือนท่านวางบาเรีย
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ นายไม่หนาวเหรอ?” (ไอรา)
“ผมควบคุณสปิริตน้ำ เพื่อปรับอุณหภูมิ ดังนั้นผมไม่เป็นไร แล้วท่านล่ะครับ ไอราซามะ? ท่านใส่บางๆอยู่นะที่นี่น่ะ” (มาโกโตะ)
“ไม่มีทางที่เทพธิดาเหมือนชั้น จะถูกขัดขวางโดยแค่ความหนาว ใช่มั้ย? …เมื่อพูอย่างนั้นแล้ว โนอาห์ซามะนั่น ยังอารมณ์ไม่ดีอยู่ เออร์โอเน่ซามะทำอะไรอยู่เนี่ย?” (ไอรา)
มันใช้เวลา ที่ผมจะเข้าใจ คำพูดของไอราซามะ
“พายุหิมะนี้เกิดขึ้น เพราะโนอาห์ซามะ อยู่ในอารมณ์ไม่ดีเหรอ?” (มาโกโตะ)
“เป็นไปได้มากที่สุด” (ไอรา)
ไอราซามะ บอกเรื่องนี้อย่างง่ายๆ
จ-จริงๆเหรอ?!
อีกครั้ง ที่ผมมองดูไปข้างนอกบาเรีย และเพ่งสายตาเข้าไปในพายุหิมะ
อ้า…สปิริตน้ำและสปิริตน้ำแข็ง เต้นแท็ปกัยอยู่
ความจริงที่ว่า สปิริตนั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ต้องหมายถึงว่ามันเป็นอิทธิพลของโนอาห์ซามะจริงๆ หือ
“ทำไมท่านอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดีล่ะครับ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นน่ะเป็นคนที่อยากจะรู้… มันไม่ใช่เพราะนายนั้นไม่ไปเจอเธอเหรอไง?” (ไอรา)
“แต่ผมไปเจอท่าน บ่อยๆอยู่นะ?” (มาโกโตะ)
“จริงๆเหรอ? หืมม จริงๆเลย ปัญหาอะไรกันล่ะเนี่ย? ไปกันเถอะ สำหรับตอนนี้” (ไอรา)
ไอราซามะ เดินหน้าผ่านพายุหิมะ
ผมรีบตามหลังท่านไป เพื่อที่จะไม่ถูกทิ้งไว้ข้างหล้ง
ผมจะพูดว่า มันเป็นประมาณ 10 นาที ตั้งแต่ตอนนั้นมา
ปราสาทน้ำแข็ง ปรากฏขึ้นมากระทันหัน ตรงหน้าของเรา
ปราสาทที่งดงาม ที่มี่เชิงหิน หลังคา เครื่องตกแต่ง และทุกๆอย่าง ถูกสร้างจากน้ำแข็ง
“มันดูเหมือนโนอาห์อยู่ที่นี่” (ไอรา)
“ทำไมในที่แบบนี้ล่ะครับ…?” (มาโกโตะ)
“ใครจะรู้…” (ไอรา)
ไอราซามะและผมเอียงหัวของเรา ในเวลาเดียวกัน
แต่สถานการณ์จะไม่แค่ถูกแก้ โดยการอยู่ที่นี่
ผมเปิดประตู ที่ทำจากน้ำแข็งช้าๆ
ประตูนอก เปิดอย่างง่าย
ผมคิดว่าข้างในปราสาทน้ำแข็ง จะมืดมากกว่านี้ แต่มันเติมเต็มไปด้วยแสงที่อ่อนโยน
แสง ถูกสะท้อนบนน้ำแข็ง และสร้างภาพ ดุจภาพลวงตา
“สปิริตแสงอยู่ที่นี่” (มาโกโตะ)
“เจ้าพวกนี้ร่าเริงดีจัง~” (ไอรา)
“ผมสงสัยว่าทำไมพวกเค้า ไม่แสดงความไม่พึงพอใจ สู่เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์เหมือนท่าน แม้ว่าพวกเค้าจจะเป็นสปิริต” (มาโกโตะ)
“ตอนนี้เมื่อนายพูดถึงมัน นั่นจริง สงสัยแฮ๊ะว่าทำไม” (ไรา)
แม้แต่เมื่อพวกเธอเป็นสปิริต เดีย จะกลัวไอราซามะ หรือทำตัวดื้อ
“…สปิริตแสง ไม่คิดอะไรเลย ราชาของเรา หัวของพวกเค้า มีแต่แสง”
“เดีย?!” (มาโกโตะ)
ผมสะดุ้ง ที่จู่ๆ โดยพูดด้วยจากข้างหลัง
มันทำให้ผมกลัวนะ เมื่อจู่ๆ ก็โผล่มาแบบนั้น
“เฮ้ อันไดน์ โนอาห์รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?” (ไอรา)
ไอราซามะถามเดีย
“หนูก็พูดมันเองไม่ได้… ราชาของเรา ชั้นจะปล่อยเทพธิดาผู้ยิ่งใหญ่ ให้กับนายนะ” (เดีย)
เดียพูดคำนี้ และหายไป
“เธอแม้แต่มาทำอะไรที่นี่กัน?” (ไอรา)
“บางทีเธอบอกผม ให้ไปหาโนอาห์ซามะเร็วๆมั้ง” (มาโกโตะ)
ไอราซามะและผม เดินหน้าลึกเข้าไปในปราสาท ด้วยก้าวเท้าที่เร็ว
เรามาถึงที่ห้องโถงใหญ่
ลึกเข้าไปข้างในห้องโถงใหญ่ มีบังลังก์ยักษ์
สาวที่สง่างาม นั่งอยู่ที่นั่น ระหว่างที่พักคางในมือหนึ่ง ระหว่างที่ดู ไม่ค่อยจะพอใจ
มันโดยไม่ต้องพูดเลย ว่าคือใคร
เทพเจ้าหัวหน้าของผม และเทพธิดาของความอิสระและความสวยงาม โนอาห์์ซามะ
ไอราซามะ เดินไปสู่บัลลังก์อย่างโจ่งแจ้ง
“โนอาห์!! ทำไมเธอไม่โผล่มา ในการประชุมของพระเจ้าเลยซักนิด?! …แต่นั่นก็เหมือนกนกับไนอาห์ด้วย! มันยากอยู่ตลอด ที่จะให้ความคิดเห็นอยู่ในระเบียบ ดังนั้นเข้าร่วมด้วย!” (ไอรา)
ไอราซามะตะโกนใส่โนอาห์ซามะ
“……”
โนอาห์ซามะ ไม่ตอบเลยซักนิด
ท่านชำเลืองมองผม และไอราซามะ
……ผมรู้สึกถึงความเย็นวาบ วิ่งลงสันหลังของผม
แรงกดดันในอำนาจที่แน่นอนที่สุด ที่ผมไม่ได้รู้สึก มาเป็นเวลานาน
ผมรู้สึกเหมือนแกะ ที่ถูกโยน เข้าไปในรังของมังกรที่ดุร้าย
โนอาห์ซามะ น่ากลัวมาก!!!
หรือเหมือนกับ ท่านส่งความขยะแขยงออกมา!!
“ฮฮฮฮิ้!” (ไอรา)
ไอราซามะ หมดแรงที่ขา
“ไอราซามะ เป็นอะไรมั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
“ก-เกี่ยวกับอะไร?! แน่นอนว่า ชั้นไม่เป็นไร! ที่สำคัญกว่านั้น ทำอะไรซักอย่างเซ่!” (ไอรา)
ไอราซามะ ตะโกนอย่างโกรธเคืองที่ผม ในน้ำตา
(ฮ่าาา หายใจลึกๆ หายใจลึกๆ) (มาโกโตะ)
และจากนั้น ผมใช้งานโล่งจิต
ได้เลย!
ไปกันเถอะ
“…โนอาห์ซามะ เทพรับใช้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ได้มาถึงแล้วครับ” (มาโกโตะ)
ผมพูดกับโนอาห์ซามะ อย่างประหม่า
“…”
ไม่มีการตอบจริงๆ
ตาของเราสบกับแป้ปนึง
—ปุ้ย!
และท่านเบือนหน้าหนี
“น-โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)
ท่านยังหันหน้าไปทางอื่นอยู่
หืมม นี่มีปัญหา
ผมมองดูไอราซามะ
ท่านส่ายหัวของท่านอย่างฉุนเฉียว ไปที่ข้างๆ
ดูเหมือนท่านยอมแพ้แล้ว
(…เดาว่าเรา ควรจะมาในเวลาอื่น) (มาโกโตะ)
“ขออภัยที่มากระทันหัน เราจะมาที่วันหลัง” (มาโกโตะ)
แค่เมื่อผมพูดอย่างนี้ และกำลังจะกลับ…
“ทำไมนายพยายามจะกลับตามใจเลย?”
“?!”
โนอาห์ซามะ อยู่ข้างผมเมื่อเวลาที่ผมสังเกต และท่านจับแขนของผม
หน้าของท่านสวยงาม เหมือนดั่งเคย
อย่างไรก็ตาม ผมบอกได้จากสีหน้าของท่าน ว่าท่านอยู่ในอารมณ์บูด
“มาเร็ว นั่ง มาโกโตะ” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะดีดนิ้ว และปราสาทน้ำแข็งหายไป เปลี่ยนเป็นทุ่งดอกไม้
โต๊ะที่แฟนซี และเก้าอี้จำนวนหนึ่ง ปรากฏอยู่ที่นั่น
ผมนั่นหนึ่งในนั้น
โนอาห์ซามะ ไม่พูดอะไร และนั่นเก้าอี้ ที่ข้างผม
ไอราซามะลังเลนิดหน่อย และจากนั้น นั่งเก้าอี้ที่ข้างหน้าโนอาห์ซามะ
มีหม้อชาที่มีควันขึ้นมา และแก้วชาเปล่า อยู่ข้างบนโต๊ะ
ตัดสินจากกลิ่น มันดูเหมือนจะเป็นชาดำ
มันน่าจะเป็นยี่ห้อของโลก ที่โนอาห์ซามะชอบ
การล้างแรก ของดาร์จีลิง ผมคิดว่า?
ผมจับนั่นและเทตามลำดับของ: โนอาห์ซามะ → ไอราซามะ → ผม
โนอาห์ซามะ หยิบแก้วชา และพามันเข้าปากอย่างสง่างาม
ไอราซามะเป่ามันด้วย ‘ฟฟฟู่ ฟฟฟฟู่’ และจากนั้นดื่มมัน
ท่านมีลิ้นแมวเหรอ?
ผมก็จับแก้วของผม
ผมอยากจะใส่นมและน้ำตาลที่นี่ตอนนี้ แต่ผมจำได้ ว่าผมโดนดุที่ทำอย่างนั้นมาก่อน
ผมพยายามดื่มมันตรงๆ แบบนั้น สำหรับตอนนี้
มันขมนิดหน่อย
ผมคิดเกี่ยวกับที่ผมไม่เข้าใจ ในเสน่ห์ของชาดำ และรอคำพูดของโนอาห์ซามะ
มีแสงอาทิตย์อุ่นๆ สาดลงมาบนทุ่งดอกไม้
น่าจะต้องขอบคุณสปิริตแสง ซึ่งสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ พูดถึงมาก่อนหน้า
ผมได้ยินเสียงร้องของนก บางครั้งบางคราวได้
เวลา ที่สงบสุข
“มาโกโตะ” (โนอาห์)
“ครับ โนอาห์ซามะ มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“……” (โนอาห์)
“โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)
ท่านพูดกับผม แต่การสนทนา ไม่ดำเนินไปข้างหน้า
ไอราซามะดื่มชาดำ และเคี้ยวคุ้กกี้โดยไม่แทรกแซง
มันเป็นแค่หลังจากไม่กี่นาที
“เห้อ~☆ โนอาห์ เธอแค่ต้องบอกว่าเธอเหงา เพราะมาโกโตะ ไม่มาหา”
เทธิดาผมสีบลอนด์ ที่มีตาสีฟ้า ปรากฏขึ้นมาอย่างอ่อนโยน
และจากนั้น ท่านนั่งลงบนเก้าอี้ ดังว่ามันธรรมชาติ และเทชาใส่แก้วของท่านเอง และดื่มมันด้วยความร่าเริง
หน้าที่คุ้นเคย ของเทพธิดาแห่งน้ำ
“เออร์ซามะ อยู่ที่นี่เหรอครับ” (มาโกโตะ)
“เออร์โอเน่ซามะ!! พี่ไปอยู่ที่ไหนมา?!” (ไอรา)
ไอราซามะและผม พูดกับท่าน
“เฮ้ เออร์ ได้โปรดอย่ามาแค่พูดอะไรตามใจได้มั้ย?” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะ จ้องเทพธิดาแห่งน้ำ
“เอื้อมมากไปแล้ว~☆ เธออารมณ์เสียม๊ากมาก เมื่อลูจังและอายะจังมี ‘เซ็—’ กับมาโกะคุง เดี๋ยว อย่าบีบคอชั้นสิ มันโกหกน่ะ ชั้นจะหุบปาก อย่าฆ่าชั้นเลยนะ” (เออร์)
“โอ้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ นายจบจากความบริสุทธิ์แล้วเหรอ? ยินดีด้วย” (ไอรา)
“…มันเป็นเพราะผมเหรอ ที่ท่านอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดี โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)
“ม-มาโกโตะ?! ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ใช่อย่างนั้นเลยซักนิด!” (โนอา)
มันเปลี่ยนเป็นความวุ่นวาย
ผมมองดูโนอาห์ซามะ ที่ลนลานที่นี่
ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ แต่มันดูเหมือนผมนั้นเป็นคนผิด
ผมยืนขึ้น และคุกเข่า ที่ข้างโนอาห์ซามะ
“ผมจะมาหาให้บ่อยครั้งขึ้นจากตอนนี้ไป ถ้านั่นไม่เป็นปัญหากับท่าน นะครับ” (มาโกโตะ)
“แน่นอนว่ามันไม่เป็นปัญหา ยังไงซะ มาเยอะๆ เป็นแนวคิดที่ดี” (โนอาห์)
สีหน้าขอโนอาห์ซามะ เบาขึ้นเล็กน้อย
ท่านอยู่ในอารมณ์ที่ดีขึ้นแล้วนิดหน่อยเหรอ?
“แต่นายเทเลพอร์ตไม่เก่ง ใช่มั้ย? นายมาบ่อยๆ ที่วิหารทะเลลึกได้เหรอ?” (ไอรา)
ไอราซามะตอบโต้
…ใช่ นั่นเป็นปัญหา
“ผมไม่มีทางเลือก นอกจากจะทำเต็มที่ และฝึก” (มาโกโตะ)
“ฟฟฟู่ นั่นเป็นที่ชั้นเข้ามา ทากัตซูกิ มาโกโตะ ชั้นจะอยู่เป็นเพื่อนนาย {ทุกคืน} ในการฝึกเทเลพอร์ตของนาย! เพื่อการแลกเปลี่ยน ช่วยชั้นทำงานนะ!” (ไอรา)
“เอ๋ จริงเหรอครับ? ได้โปรดทำทีนะครับ” (มาโกโตะ)
เมื่อพูดอย่างนี้ ผมกำลังจะจับมือกับไอราซามะ…แต่แขนของผม ถูกจับไป
คนที่จับแขนผม คือโนอาห์ซามะ
แขนของไอราซามะ ถูกจับโดยเออร์ซามะ
“มา~โก~โตะ~ ทำไมนายไปขอ การสอนจากเทพธิดาอื่น? นายแค่ขอช้้นก็ได้นี่!!” (โนอาห์)
“ไอราจัง พี่ได้บอกน้องไปหลายครั้งแล้วนะ! ว่าน้องไม่ควรจะให้เทพรับใช้ (ผู้ชาย) ของเทพเจ้าอื่นในห้องง่ายไป!” (เออร์)
“”อ-โอเค””
ไอราซามะและผม ถูกท่วมท้น โดยท่าทางที่ข่มขู่ ของเทพธิดาทั้ง 2 องค์
แต่มีบางอย่าง ที่ผมอยากจะพูด
“โนอาห์ซามะ เออร์ซามะ ขอโทษที่ผมพูดมาตรงนี้” (มาโกโตะ)
“อะไรเหรอ มาโกโตะ ถ้านายมีปัญหา แค่พูดมัน” (โนอาห์)
“มาโกะกุง โนอาห์พูดว่า เธอจะสอนนายตรงๆ นายไม่พอใจกับเรื่องนั้นเหรอ?” (เออร์)
“โนอาห์ซามะ ท่านสอนเทเลพอร์ตผมมาก่อน ใช่มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
จริงๆแล้วผมได้ถูกสอนโดยโนอาห์ซามะ เมื่อผมเพิ่งได้เป็นพระเจ้า
“ชั้นทำ” (โนอาห์)
“โอ้ชั้น อย่างนั้นเหรอ โนอาห์?” (เออร์)
ดูเหมือนนี่เป็นครั้งแรก ที่เออร์ซามะได้ยินอย่างนี้
“ท่านก็สอนผม ว่าจะใช้เทเลพอร์ตยังไงด้วย…” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว! ชั้นสอนนายได้ตลอดเวลา ถ้านายมาขอชั้น! ทำไมนายไปถามไอรา แทนที่จะเป็นชั้น?!” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะ ควันขึ้นที่นี่
ภาพนั้นของท่านน่ารัก แต่…
“โนอาห์ซามะ ได้โปรดบอกผมอีกครั้งที่นี่ได้มั้ย ว่าจะใช้เทเลพอร์ตยังไง?” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว ฟังนะ” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะ เปลี่ยนเป็นชุดครู และยกนิ้ว
“พื้นฐานแล้ว:
①นายจินตนาการ ที่ที่นายจะไป ใช่มั้ย?
②จากนั้น นายทำ ‘พย๊อน!’ และบินไปที่นั่น!
เห็นยัง? เรียบง่าย ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
“…ขอบคุณมากๆครับ” (มาโกโตะ)
ผมขอบคุณท่านก่อน
พูดถึงแล้ว อะไรที่ท่านสอนผมก่อนหน้า โดยพื้นฐานแล้วก็เหมือนกัน
“นั่นเป็นยังไง เออร์ซามะ ไอราซามะ?” (มาโกโตะ)
“”……””
เออร์ซามะจับหัวของท่าน และไอราซามะทำหน้า ‘เออ่…’
“ก-การตอบสนองนั่นมันอะไรกัน?! ตั้งแต่ทีแรก พระเจ้า สามารถใช้เทเลพอร์ตได้ ตั้งแต่วันที่พวกเค้าเกิด! ชั้นสมควรจะอธิบาย ในวิธิอะไรอื่นได้ไงล่ะ?!” (โนอาห์)
คำพูดของโนอาห์ซามะ
ดูเหมือนเทเลพอร์ต เหมือนการหายใจหรือกระพริบตา สำหรับเทพเจ้าระดับสูง
มันจะเป็นปัญหา ถ้าบางคนมาถามวา ‘คุณหายใจยังไง?’
เพราะเรื่องนั้น โนอาห์ซามะไม่ได้หมายถึงว่าจะสมองกลวง
ไม่มีควาามผิด ในโนอาห์ซามะที่สมบูรณ์แบบและมีความสุข
“และดังนั้น ผมมีปัญหา การเชี่ยวชาญเทเลพอร์ต” (มาโกโตะ)
“ให้สหายเอลฟ์คนนั้นของนาย ลูซี่ สอนนายไม่ได้เหรอ?” (ไอรา)
ไอราซามะถาม
ชัดเจนว่าผมก็ลองเรื่องนั้นไปแล้ว
เทเลพอร์ตที่เธอใช้ความพยายามของเธอ และของผม ที่ใช้งานโดยขอสปิริตแห่งเวลา นั้นต่างกัน นั่นทำไมลูซี่บอกผม ‘ชั้นสอนนายไม่ได้’” (มาโกโตะ)
“…เข้าใจแล้ว” (เออร์)
เออร์ซามะพูด
“คนที่สอนเวทมนตร์กับมาโกะคุง จะเป็นไอราจัง! แต่ที่ที่การสอนเกิดขึ้น จะอยู่ในวิหารทะเลลึก!” (เออร์)
“เฮ้ ทำไมเธอเป็นคนที่ตัดสินใจล่ะ เออร์?” (โนอาห์)
“ถ้าเป็นแบบนี้ มาโกะคุงจะพบว่ามันยาก ที่จะมาที่วิหารทะเลลึก รู้มั้ย แล้วก็ แก้เรื่องการขาดนางฟ้าได้แล้ว จ้างอยู่รึเปล่าเนี่ย?” (เออร์)
“…ไม่มีผู้สมัครอ่ะ…” (ไอรา)
ไอราซามะ ไหล่ห่อ
ท่านโดนมาลำบาก
ผมอยากจะช่วยท่านถ้าเป็นไปได้ แต่เห็นว่านั่นมันไม่ดี เพราะเราอยู่คนละฝ่ายเทพเจ้ากัน
“ที่เวลาพวกนั้น ไม่น้องเพิ่มค่าจ้าง ก็ลดเงื่อนไข… เดี๋ยว พี่ได้บอกเรื่องนั้นกับน้องไปแล้วนี่ ไม่ใช่เหรอ” (เออร์)
“แต่ หนูไม่มีทุนอ่ะ… แล้วก็ มันจะน่าเดือดดาล ที่พวกเธอจะทำงาน ที่มันง่ายกว่าหนู?” (ไอรา)
“แก้แนวคิดบริษัทมืดนั่นแล้วแล้ว ไอราจัง” (เออร์)
เทพธิดาทั้งสอง ทำการคุยที่ซับซ้อน กันอยู่ตรงนั้น
“โอเค นายทางนั้นน่ะ มาโกโตะ” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะจับหน้าผมอย่างแน่น และท่านทำให้ผม หันไปข้างหน้าด้วยกำลัง
หน้าที่สวยงามของโนอาห์ซามะ อยู่ตรงหน้าของผม
หรือเหมือนกับ ไม่ใช่มันใกล้เกินไปเหรอ
มันเป็นระยะที่ จมูกเรา อาจสัมผัสกันแล้ว
“…”
ท่านมองผม
ผมรู้สึก เหมือนผมจะถูกดูดเข้าไป ในดวงตาสีฟ้าลึกๆ ของท่าน
“น-โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)
“พูดถึงแล้ว นายเป็นพวกประเภท ที่ไม่ให้อาหารปลา เมื่อนายได้ดึงเข้ามา” (โนอาห์)
“……เอ๋?” (มาโกโตะ)
ทิวทัศน์ หน้าผม บิดเบี้ยว
ใช่
ผมมาเพื่อเจอเทพธิดา ในโลก ของความฝัน ในท้ายที่สุดแล้ว ผมต้องตื่น
“ครั้งต่อไป มาที่นี่ ให้เร็วกว่านี้นะ” (โนอาห์)
คำพูดของโนอาห์ซามะ สะท้อน อยู่ในหูของผม
—ผมตื่นขึ้น
◇◇
เมื่อผมได้ตื่นขึ้น ผมเจอเพดานที่ค่อนข้างคุ้นเคย
ภาพวาดบนกำแพง ของเทพธิดาแห่งน้ำ และนางฟ้า
ไม่ต้องสงสัยเลย ว่านี่ คือปราสาทโรเซส ในประเทศแห่งน้ำ
“หืม?” (มาโกโตะ)
ทำไมผมอยู่ในปราสาทโรเซส
ไม่ใช่ว่าผม อยู่ในที่อยู่ของลูกิชคุงเหรอ?
ผมละเมอมาเหรอ?
ไม่ว่าจะคิดเกี่ยวกับมันยังไง มันไม่ใช่ระยะ ที่ผมจะสามารถทำได้นะ
“โอ้ นายตื่น”
คนที่เปิดประตู และเข้ามาคือเจ้าหญิงโซเฟีย
“ชั้นได้ยินมันมาจากลูซี่ซังและอายะซัง ต้องขอบคุณการสืบสวน เกี่ยวกับขนบธรรมเนียมสังเวยมนุษย์ ของหมู่บ้านที่ห่างไกล มากกว่านั้น นายยังแม้แต่ยืนยันไปถึง ความปลอดภัยของเด็กๆ ที่ถูกสังเวย” (โซเฟีย)
“อืม…ทำไมชั้นอยู่ที่นี่เหรอ?” (มาโกโตะ)
“ลูซี่ซังและอายะซัง อุ้มนายมาที่นี่ มันดูเหมมือนนายเหนื่อย นายไม่ตื่น แม้ว่าพวกเธอพยายาม ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)
“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)
ผมทำบางอย่างไ่ดี กับลูซี่และซาซัง
ผมสลบเหมือดบนเตียง ระหว่างที่ทั้งสอง ออกไปรายงานหน้าที่
“เห็นว่ามังกรโบราณเป็นคนรู้จักของนาย เมื่อ 1,000 ปีก่อน” (โซเฟีย)
“ไม่ นั่นแค่เรื่องบังเอิญน่ะ…” (มาโกโตะ)
“ที่สำคัญที่สุด คือเราได้แก้ไขมันทั้งหมด อย่างสันติ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟีย พูดอย่างนี้ขณะที่เธอนั่งลง บนเตียงที่ผมนอนอยู่
และจากนั้น เธอเข้ามาใกล้ขึ้น อย่างช้าๆ
“โซเฟีย?” (มาโกโตะ)
“ชั้นได้ยิน มาจากลูซี่ซังและอายะซัง” (โซเฟีย)
“อะไร?” (มาโกโตะ)
“มันดูเหมือน…{นายสนุกเมื่อคืนนี้}” (โซเฟีย)
“…เอ๋?” (มาโกโตะ)
สีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟีย ไม่เปลี่ยนไป
มมันเป็นความสวยงาม ที่เย็นชา
ผมอ่านอารมณ์ของเธอไม่ได้ เหมือนเคย
“มีอะไรเหรอ ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)
“อา ไม่มีอะไร” (มาโกโตะ)
(เออร์ซามะ! เจ้าหญิงโซเฟีย ไม่ได้โกรธ ใช่มั้ยครับ?!) (มาโกโตะ)
ผมเรียกท่าน แต่ไม่มีการตอบ
คุ แม้ว่าท่านจะพูดกับผม เมื่อเวลา ที่ไม่จำเป็น
“บอกรายละเอียดให้ชั้น ได้มั้ย?” (โซเฟีย)
เธอยิ้ม ให้กับผม
มันไม่ได้ถูกเหมือนว่าเธอโกรธ แต่บางที แต่จริงๆแล้วเธอโกรธ
และดังนั้น ผมต้องอธิบายเมื่อคืนเป็นรายละเอียด ให้คู่หมั้นของผม เจ้าหญิงโซเฟีย
■ตอบความคิดเห็น:
ถ้าอย่างนั้น ใครเป็นคนที่ได้ความบริสุทธิ์ของมาโกโตะ?
→ ลูซี่ เธอชนะเป่ายิ้งฉุบครับ
โมโมะต้องโกรธแหง~
→ ผมมีแผน ที่จะบอกเรื่องนี้ภายหลังครับ
เป้าหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 100/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook