บทที่ 322 เด็กๆ ถูกลักพาตัว
ฮูหยินเหวินเดินไปหาถังหลี่พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยน
“แม่นางถัง”
“สวัสดีเจ้าค่ะ ฮูหยินเหวิน”
ถังหลี่ทำความเคารพ ฮูหยินเหวินปราดเข้ามาพยุงเอาไว้ นางมองถังหลี่ เห็นว่าแม่ม่ายผู้นี้เป็นสาวงาม
ฮูหยินเหวินเคยเห็นสาวงามมามากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบเจอหญิงสาวที่งดงามเช่นนี้ ดูแล้วช่างเพลินตาทำให้คนรอบข้างมีความสุข อีกทั้งนางยังเป็นคนกล้าหาญมากอีกด้วย
คดีเด็กหายที่ผ่านมา คนนอกอาจจะไม่ทราบรายละเอียดของคดีแต่อย่างใด ถึงมีคนรู้แต่คงคาดไม่ถึงว่าสาวน้อยผู้นี้จะมีส่วนช่วยเหลือด้วย ฮูหยินเหวินรู้ว่าถังหลี่ได้บุกเข้าไปในถ้ำเสือพร้อมกับเว่ยฉิง เพื่อช่วยเหลือเด็กๆ จับตัวหมอยาพิษฟางมา
สามีของนางขอให้นางช่วยดูแลสาวน้อยคนนี้
เดิมที่ใต้เท้าเหวินนั้นไม่เคยชื่นชมผู้อื่นมากนัก ทำให้นางเกิดความสงสัยใคร่อยากรู้ขึ้นมาทันที จึงได้เชิญอีกฝ่ายมาร่วมงานชมดอกไม้เพราะอยากเห็นว่าสาวน้อยหน้าตาเป็นเช่นไร?
ประการที่สองนางอยากช่วยสนับสนุนถังหลี่ให้เข้าสู่แวดวงสังคมของภรรยาขุนนาง
“แม่นางถัง เด็กสองคนนี้เป็นบุตรของข้าเอง พวกเขาอาจจะเสียมารยาทไปบ้างต้องขออภัยท่านด้วย” ฮูหยินเหวินพูดถึงฝาแฝดสองคน ที่ยืนข้างมารดาอยู่อย่างเรียบร้อย
“เด็กๆ ทักทายแม่นางถังสิ”
ฮูหยินเหวินกล่าว ฝาแฝดสองคนทักทายถังหลี่อย่างเรียบร้อย
“นี่ลูกสาวของข้าเองนามว่าเว่ยหนิง” ถังหลี่แนะนำซานเป่า
ซานเป่าทักทายฮูหยินเหวินอย่างเรียบร้อย
“เป็นเด็กหน้าตาน่าเอ็นดูจริงๆ” ฮูหยินเหวินมีความสุขมาก นางอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบแก้มของซานเป่าเบาๆ
“ท่านแม่ ข้าขอพาน้องสาวไปเล่นด้วยได้ไหม?” เหวินรั่วเสวี่ยถาม มารดาของนางพยักหน้าอนุญาต
“ดูแลน้องให้ดีล่ะ” เด็กทั้งสามรีบเดินออกไปเล่นทันที
ฮูหยินเหวินดึงถังหลี่มาคุย ท่าทางของนางดูเป็นกันเอง จนทำให้ฮูหยินเหล่านั้นพากันมองหน้าอย่างตกใจ เหตุใดฮูหยินเหวินจึงใจดีกับหญิงม่ายผู้นี้?
ท่าทีของนางทำให้ทุกคนรู้ว่าฮูหยินเหวินชื่นชอบสตรีผู้นี้มาก จึงได้แต่แอบซ่อนคำพูดตำหนิติเตียนเอาไว้ในส่วนลึกแทน
ฮูหยินเหวินเดินจูงมือนำถังหลี่ไปยังลานด้านหลังที่มีแปลงปลูกดอกไม้มีค่าไว้มากมาย นางมอบกระถางดอกโบตั๋นให้แก่ถังหลี่
นี่เป็นสิ่งที่สตรีชั้นสูงเหล่านี้ไม่มีผู้ใดเคยได้รับมาก่อน พอเห็นเช่นนั้นพวกนางจึงได้รีบเข้ามาประจบสอพลอถังหลี่ทันที
“ดอกโบตั๋นกระถางนี้กำลังแย้มดอกบานเหมือนแม่นางตัวน้อยจริงๆ”
“ดอกไม้สวยแบบนี้ช่างรับกับแม่นางมาก” พวกนางต่างพูดจาเยินยอถังหลี่อย่างไม่หยุดปาก
แต่ถังหลี่จำพวกนางได้ คนเหล่านี้คือคนที่พูดถึงนางไม่ดีก่อนหน้านี้ ถังหลี่จึงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน นางหันไปพูดคุยกับฮูหยินเหวินต่อ
ท่าทีไม่เอาใจใส่ของนางทำให้สตรีสูงศักดิ์ทั้งหลายรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เคี้ยวง่าย พวกนางจึงได้แต่อดทน ก่อนจะเดินกลับไปยังงานเลี้ยง
จู่ๆ ถังหลี่ก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมากระทันหัน หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยล้าจนบอกไม่ถูก ฮูหยินเหวินเข้าใจว่านางเหนื่อยล้าเป็นเพราะพักผ่อนไม่พอ จึงให้คนรับใช้พานางไปนอนพักผ่อนที่ห้องด้านข้าง
หญิงสาวง่วงมาก นางล้มตัวลงนอนที่พนักเก้าอี้ หลับไปอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อหลับตานางเผชิญกับฝันร้ายทันที
นางฝันว่าเด็กทั้งสามคน ซานเป่า เหวินรั่วเสวี่ย เหวินไคเฉิงถูกกลุ่มคนร้ายลักพาตัวไปที่กระท่อม เด็กทั้งสามถูกขังทรมานด้วยวิธีต่างๆ โดยเฉพาะเหวินรั่วเสวี่ย เหวินไคเฉิง พวกเขาถูกตัดแขนตัดขาก่อนจะโยนทิ้งไว้ที่หน้าจวนใต้เท้าเหวิน
เด็กสาวมีนิสัยร่าเริงสดใส ภายหน้าเมื่อเติบใหญ่จะต้องเป็นสตรีที่งดงามมากเป็นแน่ นางย่อมได้เจอกับคนที่รัก ได้แต่งงานมีครอบครัวใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ส่วนเด็กชายผู้นั้นจะต้องเติบโตเป็นคุณชายที่เย่อหยิ่งและเข้าสู่ราชสำนัก อย่างน้อยเขาจะได้แต่งงานมีภรรยาและลูกๆ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
แต่แล้วชีวิตของเด็กทั้งสองกลับพังยับเยิน
เมื่อบุตรฝาแฝดของฮูหยินเหวินเป็นเช่นนี้ นางทั้งตกใจทั้งหดหู่ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าลูกๆ ที่นางต้องดูแล จึงทำได้แค่ฝืนยิ้มอย่างไร้วิญญาณ ใต้เท้าเหวินก็เช่นกัน เขาลาออกจากตำแหน่งขุนนาง กลับไปใช้ชีวิตกับภรรยาและลูกๆ ที่บ้านเกิด ทั้งอุดมคติและความทะเยอทะยานที่เคยมีอันตรธานหายไปสิ้น ชีวิตที่เหลือจมกับความเจ็บปวดทุกข์ทรานใจ
ด้วยเหตุการณ์นี้ทำให้ครอบครัวพังพินาศไป
ดูเหมือนจะมีคิดอยากแก้แค้นครอบครัวของใต้เท้าเหวินด้วยวิธีที่โหดร้าย ซานเป่า…
ถังหลี่มองหาซานเป่าในฝันของนาง แต่ทำอย่างไรก็หาเด็กหญิงไม่พบจนกระทั่งนางสะดุ้งตื่นจากความฝัน ถังหลี่ลืมตาขึ้นหัวใจของนางเต้นถี่รัว
ความฝันที่เกิดขึ้นทำนายได้ว่าตอนนี้เด็กทั้งสามกำลังตกอยู่ในอันตราย นางจะต้องไม่ปล่อยให้สิ่งที่เกิดในความฝันเป็นเรื่องจริง!
ถังหลี่ลุกขึ้นเดินออกจากประตูไปตามหาซานเป่าและเด็กอีกสองคน
ฮูหยินเหวินกำลังดื่มชากับคนอื่นอยู่ที่สวนหน้าบ้านเมื่อเห็นท่าทีลุกลี้ลุกลนของถังหลี่จะถามนางว่า
“แม่นางถัง เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
“ฮูหยินเหวิน ท่านเห็นเด็กๆ หรือไม่?” ถังหลี่ถาม
“เด็กๆ ไปตกปลาที่ริมแม่น้ำ พวกเขาบอกว่าอยากจะทำปลาย่างกินกัน มีบ่าวรับใช้ติดตามไปด้วยดังนั้นไม่ต้องห่วง..”
ฮูหยินเหวินกล่าว ก่อนที่นางจะพูดจบถังหลี่ก็วิ่งออกไปทันที
เมื่อเห็นเช่นนั้นนางเหวินจึงรีบตามหญิงสาวออกไป ฝีเท้าของถังหลี่รวดเร็วมาก ไม่นานก็ถึงที่ลานตรงแม่น้ำ ถังหลี่เดินไปทั่วเพื่อตามหาเด็กๆ นางตะโกนเรียกชื่อซานเป่าในขณะที่เดินตามหา แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ทำให้หัวใจของนางเริ่มกระสับกระส่ายมากยิ่งขึ้น
ความฝันเกิดขึ้นแล้วหรือ?
ทันใดนั้นเองถังหลี่ก็เห็นบ่าวรับใช้สองคนนอนคว่ำหน้าอยู่ ข้างๆ มีถังไม้กับเบ็ดตกปลา นางรีบเดินไปยังจุดเกิดเหตุอย่างรวดเร็ว
ถังหลี่ได้กลิ่นคาวเลือด นางรีบพลิกตัวบ่าวที่อยู่นอนใกล้ๆ ทันที หน้าอกของเขามีรูขนาดใหญ่เลือดไหลออกมานองเต็มพื้น นางเลื่อนมือไปอังจมูก พบว่าคนผู้นี้หมดลมหายใจไปแล้ว เมื่อตรวจสอบบ่าวรับใช้อีกคนหนึ่งก็พบว่าเขาก็เสียชีวิตแล้วเช่นกัน
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดเกิดขึ้นแล้ว ซานเป่า….
หญิงสาวสับสนมึนงง เมื่อคิดว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับซานเป่า
“เด็กๆ อยู่ไหนหรือ?” นางเหวินเดินตามหลังถังหลี่มา ใบหน้าของนางนั้นซีดเผือดเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ถ้าบ่าวรับใช้ทั้งสองคนเสียชีวิตเช่นนั้นเป็นไปได้ไหมว่า….
ถูกลักพาตัว?
หากโจรลักพาตัวฆ่าบ่าวได้อย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ นางไม่กล้าคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเด็กๆ ได้เลย
หากไม่ใช่เพราะสาวใช้ที่ยืนข้างๆประคองเอาไว้ ฮูหยินแทบจะยืนไม่อยู่ด้วยซ้ำ
“รั่วเสวี่ย!!” ฮูหยินเหวินตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
ถังหลี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
“เลือดของบ่าวรับใช้ยังไม่แห้งดี พวกมันยังไปได้ไม่ไกลนัก”
“ฮูหยินท่านใจเย็นก่อน” ถังหลี่พูดปลอบใจฮูหยินเหวิน
ตอนนี้จิตใจของฮูหยินเหวินยุ่งเหยิงมาก นางไม่รู้จะรับมือกับเหตุการณ์นี้เช่นไร แต่เมื่อเห็นท่าทีสงบของถังหลี่ก็เหมือนกับมีที่ยึดหน่วงเหนี่ยวเอาไว้
“แม่นางถัง เจ้าต้องการอะไรข้าจะทำตามที่เจ้าบอก”
“ฮูหยินท่านส่งคนไปที่ศาลาว่าการแจ้งข่าวกับใต้เท้าเหวินและรองเจ้าคณะมณฑล ขอให้บ่าวเตรียมม้าให้ข้าด้วย”
ถังหลี่พูดขึ้นอย่างใจเย็น