จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 249 ถูกซื่อจื่อเข้าใจผิด
ได้ยินหลิงเฟิงบอกว่าดาวเด่นแห่งหอชุนเฟิงเผยพิรุธออกมา และถูกองครักษ์เงามังกรปราบแล้ว ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงพาหลิงเฟิงและคนอื่นๆมาทันที
จวินหย่วนโยวสอบปากคำดาวเด่นเสร็จ ก็ให้คนไปจับตัวคนทุกคนที่นางสารภาพทันที จวินหย่วนโยวที่กำลังจะจากไปเห็นหยุนถิงกำลังดึงใบหน้าของโม่เหลิ่งเหยียน และโม่เหลิ่งเหยียนกลับไม่ได้ผลักนางออก
มองจากมุมของเขา ทั้งสองคนคลุมเครือไม่ชัดเจนและใกล้ชิดอย่างยิ่ง
สิ่งนี้จะให้จวินหย่วนโยวผู้ชอบหึงหวงมาตลอดอดทนได้อย่างไร ส่งเสียงห้ามทันที เดินเข้ามาด้วยสีหน้ามืดมนราวกับน้ำแข็ง
ได้ยินเสียงนี้ หยุนถิงหันหน้ามองไปทางหน้าประตูของห้องส่วนตัว ทันทีที่เห็นจวินหย่วนโยวก็รีบปล่อยใบหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนทันที หัวเราะแฮะๆให้กับจวินหย่วนโยว
“ซื่อจื่อ ท่านมาแล้วหรือ ท่านมาดื่มสุรากับเราใช่ไหม สุราขององค์ชายสี่ไม่เลวจริงๆ” เสียงของหยุนถิงมีความเมาเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย
โม่เหลิ่งเหยียนเห็นนางปล่อยตัวเอง ในใจกลับรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย สีหน้ายังคงรักษาความเย็นชาและเคร่งขรึมเมื่อครู่นี้ ไม่มีความตื่นตระหนกและร้อนตัวใดๆเลย
สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชาเคร่งขรึม ราวกับน้ำแข็งหมื่นปี ไม่ได้ไปดูหยุนถิง นัยน์ตาสีดำกวาดมองไปทางโม่เหลิ่งเหยียนราวกับมีดที่คมกริบ เต็มไปด้วยเจตนาอันเป็นปรปักษ์และการตักเตือน
“หยุนถิงคือคนของข้า หากมีครั้งหน้าอีก ข้าจะตัดมือของเจ้าซะ!”
“คำพูดนี้เจ้าพูดกลับกันแล้วมั้ง” โม่เหลิ่งเหยียนสบตาเข้ากับนัยน์ตาสีดำที่เย็นชาเคร่งขรึมของจวินหย่วนโยว ไม่มีความเกรงกลัวใดๆ ถามกลับอย่างเย็นชา
เป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อครู่นี้จวินหย่วนโยวเห็นหยุนถิงดึงแก้มของเขา ดูเหมือนโม่เหลิ่งเหยียนจะไม่ได้ขยับเขยื้อนเลย
เป็นเพราะเขาไม่ขยับเขยื้อน ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงยิ่งโกรธมากขึ้น
จวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนสู้กันมาตั้งแต่เด็กจนโต ทั้งสองคนรู้จักซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี โม่เหลิ่งเหยียนที่รักความสะอาดมาตลอดถึงแม้จะเป็นตัวเองที่เข้าใกล้เขา ก็ยังถูกโจมตี แต่เขากลับปล่อยให้หยุนถิงดึงแก้มได้ตามใจ นี่มันไม่ธรรมดาจริงๆ
“บัดซบ โม่เหลิ่งเหยียนเจ้ารนหาที่ตาย!” ฝ่ามือของจวินหย่วนโยวโจมตีไปทางโม่เหลิ่งเหยียน
โม่เหลิ่งเหยียนหลบออกไปทันที หลังมือสวนกลับหนึ่งฝ่ามือ
“ตู้มๆ!” เสียงดังโครมขึ้นมาสองครั้ง โต๊ะถูกผ่าออกจากตรงกลางกลายเป็นสองซีก ประตูถูกลมฝ่ามือผ่าลงมา ทำให้ทุกคนตื่นตกใจในทันใด
โม่ฉือชิงที่อยู่ตรงทางเดินได้ยินความเคลื่อนไหว รีบร้อนหันกลับไปมอง ก็เห็นจวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความโกรธ ราวกับจะกลืนกินอีกฝ่ายทั้งเป็น
เขารีบร้อนเดินเข้าไป “พวกเจ้าสองคนพอได้แล้ว ที่นี่คือหอชุนเฟิงของข้า โต๊ะกับประตูนี่พวกเจ้าต้องชดใช้ตามราคา”
ทั้งจวินหย่วนโยวและโม่เหลิ่งเหยียนต่างก็ไม่สนใจเขา ดวงตาประสานกัน ดุร้ายอันตราย แอบแข่งขันกันลับๆ
หยุนถิงได้ยินเสียงนั่น ก็ได้สติขึ้นมาในทันใด ลุกขึ้นก็เดินไปทางจวินหย่วนโยว “ซื่อจื่อ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”
เพียงแต่ว่าหยุนถิงดื่มมากเกินไป ลุกขึ้นเร็วเกินไป คนทั้งคนเสียหลัก ล้มลงไปกับพื้น
จวินหย่วนโยวรีบประคองหยุนถิงเอาไว้ทันที และอีกด้านหนึ่ง โม่เหลิ่งเหยียนก็ยื่นมือมาจับตัวหยุนถิงเอาไว้
จู่ๆหยุนถิงก็ถูกมือใหญ่สองข้างจับเอาไว้ รู้สึกงุนงงเล็กน้อย เงยหน้ามองดูจวินหย่วนโยวครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองดูโม่เหลิ่งเหยียนอีกครู่หนึ่ง
“ข้าไม่เป็นไร ก็แค่ดื่มมากไปหน่อย พวกท่านปล่อยข้าได้แล้ว” หยุนถิงกล่าวด้วยความกระอักกระอ่วน
แต่จวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนกลับไม่มีใครปล่อยมือของหยุนถิงเลย ตรงกันข้ามกลับใช้แรงมากยิ่งขึ้น ทั้งสองคนต่างก็ฉุดดึงกันไปมา
หยุนถิงถูกดึงจนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ได้สติขึ้นมาไม่น้อย นางถึงได้รู้ว่าซื่อจื่อกำลังโกรธอยู่ จู่ๆหยุนถิงก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจทันที
โม่ฉือชิงยังมองออกถึงความผิดปกติของสองคนนี้ รีบวิ่งเข้ามาทันที “หยุนถิง เจ้าดื่มมากไปอยากจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่หรือ พวกเจ้าสองคนรีบปล่อยนางเลย ถ้าหากนางฉี่ราดกางเกงจะทำอย่างไร?”
มุมปากของหยุนถิงกระตุกขึ้นมา จ้องไปที่โม่ฉือชิงครู่หนึ่ง ข้ออ้างนี้แย่จริงๆ
“ซวนอ๋อง หรือเจ้าจะไปเข้าห้องน้ำกับผู้หญิงของข้า?” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาอย่างแสดงอำนาจ
โม่เหลิ่งเหยียนมองไปที่ใบหน้าเล็กที่แดงระเรื่อของหยุนถิงครู่หนึ่ง ถึงได้ปล่อยมือจากนาง
จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงขึ้นมาในแนวนอน ก้าวเท้าก็เดินออกไปเลย
โม่เหลิ่งเหยียนมองดูหยุนถิงถูกจวินหย่วนโยวอุ้มออกไป มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำหมัดเอาไว้แน่นเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้ไล่ตามไป
“ซวนอ๋อง ใช่ว่าข้าจะว่าเจ้า หยุนถิงแต่งงานกับจวินหย่วนโยวแล้ว จวินหย่วนโยวก็คือจอมขี้หึงคนหนึ่ง ต่อไปเจ้ารักษาระยะห่างกับหยุนถิงเอาไว้จะดีกว่า มิเช่นนั้นคนที่จะโชคร้ายก็ยังเป็นหยุนถิงอยู่ดี” โม่ฉือชิงเตือนสติด้วยความหวังดี
“หากเขากล้ารังแกหยุนถิง ข้าจะไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาด!” โม่เหลิ่งเหยียนทิ้งคำพูดเอาไว้ประโยคหนึ่ง หันหลังก็จากไปเลย
โม่ฉือชิงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย คำพูดของซวนอ๋องหมายความว่าอย่างไร
ทางด้านนี้ จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงออกมาจากหอชุนเฟิง ก็ขึ้นรถม้าโดยตรง จากนั้นจวินหย่วนโยวก็วางหยุนถิงไปบนรถม้าด้วยการกระทำที่หยาบคาย ไม่สนใจนางอีก
หยุนถิงรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย “ซื่อจื่อ ท่านทำข้าเจ็บแล้วนะ?”
จวินหย่วนโยวไม่สนใจนางเลย เมื่อนึกถึงตอนที่นางดึงใบหน้าของโม่เหลิ่งเหยียน จวินหย่วนโยวก็แทบอยากจะระเบิดอารมณ์ออกมา
หยุนถิงเห็นเขาไม่สนใจตัวเอง ก็เอ่ยปากกล่าวต่อไป “ซื่อจื่อ ทำไมท่านถึงโกรธล่ะ เช่นนั้นต่อไปข้าไม่ดื่มแล้วตกลงไหม?”
“ที่ข้าโกรธ ไม่ใช่เพราะเจ้าดื่มเหล้า” จวินหย่วนโยวกล่าวด้วยความโมโห
“เช่นนั้นเป็นเพราะอะไรล่ะ?”
“เจ้าจำไม่ได้หรือ ว่าตัวเองทำอะไรลงไป?”
หยุนถิงครุ่นคิดอย่างจริงจัง “ข้ากำลังคุยธุรกิจกับซวนอ๋อง เดิมทีจะคุยกับองค์ชายสี่ แต่ซวนอ๋องบอกว่ากองทัพไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมขององค์ชายสี่”
“คุยธุรกิจต้องหยิกหน้าด้วยหรือ?” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน
หยุนถิงยิ้มขึ้นมาอย่างร้อนตัว “ซื่อจื่อ ที่แท้ท่านก็โกรธเรื่องนี้นี่เอง ตอนนั้นข้าก็แค่รู้สึกว่าซวนอ๋องดูดีมาก บอกว่าเวลาเขายิ้มยิ่งดูดีมาก หากท่านไม่ชอบใจ เช่นนั้นต่อไปข้าไม่พูดแล้ว ครั้งหน้าข้าจะระวังให้มาก”
“เจ้ายังคิดจะมีครั้งหน้าอีกหรือ?”
“ไม่มีแล้ว ข้ารับรองว่าไม่มีครั้งหน้าแล้ว” ขณะที่หยุนถิงกล่าวไป ก็เลื่อนร่างกายลงไปด้านล่าง คนทั้งคนไปนั่งอยู่ข้างเท้าของจวินหย่วนโยว พิงศีรษะเอาไว้บนตักของเขาตามสถานการณ์
“ซื่อจื่อ ข้ารู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย ขอพิงก่อนครู่หนึ่งนะ”
จวินหย่วนโยวสีหน้าดำมืด ไม่ได้ปล่อยวางเพราะคำอธิบายของหยุนถิง เห็นว่านางเมามาก แต่ก็ไม่ได้ผลักศีรษะของนางออกไป
รถม้ากลับไปถึงจวนซื่อจื่อ หยุนถิงนอนหลับไปนานแล้ว
จวินหย่วนโยวมองดูนางที่หลับสนิท ฟังเสียงลมหายใจที่แผ่วเบาของนาง ท้ายที่สุดก็ทนเพิกเฉยต่อนางไม่ได้ ยื่นมือไปอุ้มนางขึ้นมา ตรงไปยังลานของตัวเอง
จวินหย่วนโยววางหยุนถิงเอาไว้บนเตียง ห่มผ้าห่มให้กับนาง มองดูนางที่นอนหลับอย่างคนไม่คิดอะไรมาก ก็ยิ่งอัดอั้นความโมโหมากขึ้น เขาไม่ได้ปลุกหยุนถิง เพียงแค่นั่งมองดูอยู่ข้างเตียงเท่านั้น
ยิ่งมองก็ยิ่งโกรธ ยิ่งโกรธก็ยิ่งมอง ขัดแย้งลังเลโมโหแทบแย่ แต่กลับไม่ได้จากไป
สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้ให้กับหัวใจของตัวเอง รู้สึกโกรธแทบตายแท้ๆ แต่กลับรู้สึกเอ็นดูสงสารนาง
ก่อนหน้านี้หยุนถิงดื่มมากไป นางไม่เตะผ้าห่ม ก็พลิกตัวกลิ้งลงมาจากเตียง ท้ายที่สุดจวินหย่วนโยวก็วางใจไม่ลง อยู่เป็นเพื่อนกับนาง
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ซูกงกงก็พากองทัพหลวงมุ่งหน้ามายังจวนซื่อจื่อ
“ซื่อจื่อ ฝ่าบาทเรียกพบคุณหนูหยุน ขอจวินซื่อจื่อโปรดให้ความสะดวกด้วย” ซูกงกงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
มองดูกองทัพหลวงที่อยู่ด้านหลังของเขา สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นยะเยือก “เหตุใดกงกงถึงพากองทัพหลวงมาด้วย หยุนถิงทำความผิดอะไรงั้นหรือ?”
ซูกงกงเดินเข้ามาสองก้าว เอ่ยปากเสียงเบา “เช้าตรู่วันนี้ จ้าวเหลียงเหรินเสียชีวิตแล้ว นางทิ้งคำพูดสุดท้ายก่อนสิ้นใจว่าคุณหนูหยุนเป็นคนทำร้ายนาง ฝ่าบาทก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเชิญคุณหนูหยุนไปสอบถาม”