347.5 ซุบซิบ – ปีใหมในอิเซไก
ผู้แต่ง: เรื่องนี้ เป็นเรื่องราวด้านข้าง ที่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องหลัก
มันสั้น แต่มันจะยอดเยี่ยม ถ้าท่านมีความสุขกับมัน
——
…หัวของผมเจ็บ
สติผมขุ่นมัว เหมือนมีหมอกอยู่ในมัน
“โอ้ สวัสดีตอนเช้า หายากนะที่นายตื่นสายน่ะ มาโกโตะ”
ตะวันสูงอยู่บนท้องฟ้า เมื่อเวลาที่ผมตื่นขึ้น
ลูซี่ เล่นไปทั่วกับสปิริตไฟ พร้อมด้วยเสื้อผ้า ที่มีเนื้อหนังที่เปิดเผยอยู่ มากกว่าปรกติ
“…………สวัสดีตอนเช้า ที่นี่ที่ไหนเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมจับหัวที่เวียนของผม และมองไปรอบๆ ตอนนี้ผมอยู่ในกระท่อมเวทมนตร์ ที่ผมเห็นจนคุ้นตา
“จำไม่ได้เหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่ดูงงงัน ขณะที่เธอเอาน้ำให้ผมแก้วหนึ่ง
“ขอบคุณนะ” (มาโกโตะ)
ผมรับนั่นมา และดื่มมันในทีเดียว
หัวผมเริ่มโล่งแล้ว
“อืม ถ้าชั้นจำไม่ผิด มีปาร์ตี้ใหญ่ในปราสาทโรเซส ของประเทศแห่งน้ำ…” (มาโกโตะ)
“ถ้าพูดให้ถูก มันยังจัดกันต่อ โซเฟียบอกว่ามันไม่เป็นไรสำหรับเรา ที่จะกลับก่อน” (ลูซี่)
“มันเป็นปาร์ตี้ใหญ่ พร้อมด้วย 7 ประเทศมา…และชั้นจำได้ว่าถูกทำให้ดื่มไปเป็นตันๆเลย…” (มาโกโตะ)
“แน่นอน นายคือพระเจ้า มาโกโตะ ชัดเจนว่าขุนนางของทั้งทวีปทิศตะวันตก อยากจะสนิทกับนาย ใช่มั้ยล่ะ?” (ลูซี่)
สำหรับ 3 วันและคืน ผมได้ถูกเสนอเหล้า พ้อมการทักทายผม คือเจตนาของพวกเขา และในที่สุด ผมก็ทรุด
“นั่นแย่นะ…” (มาโกโตะ)
แต่พลังการและความต้านทานเวทมนตร์ ควรจะได้เสริมกำลังถึงระดับที่อุกอาจ หลังจากที่เป็นพระเจ้านะ
“อรุณสวัสดิ์ ทากัตซูกิคุง!! นายไม่แสดงสัญญานว่าจะตื่นเลยซักนิด ชั้นเลยกังวลน่ะ~”
คนตัวเล็กกอดผม
“ขอโทษที่ทำให้เธอกังวล ซาซะ—” (มาโกโตะ)
นั่นคือทั้งหมดที่ผมพูดได้
“ฮื้น…”
ปากของผม ถูกปกคลุมโดยริมฝีปากของซาซัง
“อ้าา!! อายะ นั่นไม่แฟร์!!” (ลูซี่)
แม้แต่ลูซี่ก็กอดผม
“มันไม่ใช่ไม่แฟร์! เธอจูบทากัตซูกิคุงไปเต็นตันๆเลย ระหว่างที่เค้าหลับ ลูจัง!” (อายะ)
“น-นั่น…เพราะมาโกโตะไร้การป้องกัน! เธอจะทำอย่างเดียวกันด้วย อายะ” (ลูซี่)
“ชั้นทำกับข้าวอยู่เมื่อกี้นี้ ชั้นเลยทำมันไม่ได้~ นั่นทำไมชั้นทำมันตอนนี้!” (อายะ)
“งั้น ชั้นด้วย” (ลูซี่))
แม้แต่ลูซี่ก็จูบผม
ทั้งงสอง ขยี้ผมในระหว่างพวกเธอ
“เอาน่า ทั้งสองคน…” (มาโกโตะ)
หยุดโจมตีบางคนเมื่อเขาหลับเถอะนะ
ไม่ มันอาจจะเป็นปัญหา ที่ผมดันไม่สังเกตว่าเกิดขึ้นกับผม ระหว่างที่ผมหลับ
“กินข้าวกันเถอะตอนนี้” (อายะ)
“ใช่ เพราะทั้งหมด มาโกโตะเพิ่งตื่นขึ้น” (ลูซี่)
ลูซี่และซาซัง ปัดมันไปข้างๆ และนั่งกันหน้าโต๊ะเล็กในกระท่อม
มีอาหาร ที่ปรกติแล้วคุณไม่เห็นในอิเซไก แต่มันเป็นจานที่รำลึกความหลังอย่างเหลือเชื่อ
“ซาซัง นี่คือ…” (มาโกโตะ)
“นี่อะไรเหรอ อายะ?” (ลูซี่)
มันต้องเป็นครั้งแรก ที่ลูซี่เห็นนี่ เธอสร้างคำถามที่เป็นธรรมชาติ
“โอ-โซนิ~” (อายะ)
“โอ-โซนิ?” (ลูซี่)
นั่นใช่แล้ว โอโซนิ
ข้างในถ้วย เป็นไปได้มากที่สุดว่าเป็นน้ำซุป ที่แต่งรสชาติด้วยซีอิ้วขาว ผักหัว และไก่ และเค้กข้าวสี่เหลี่ยมย่าง
มันเป็นสไตล์คันโตะ
“ซาซัง ไปได้เค้กข้าาวมาจากไหนเหรอ?” (มาโฏโตะ)
“ฟูจิวาระคุงเอามันมา เค้าได้มันมาจากทวีปทิศตะวันออก” (อายะ)
“งั้นมันเป็นฟูจิยังจริงๆ…” (มาโกโตะ)
แม้แต่โมจิก็ด้วยตอนนี้
ลูซี่จิ้มโมจิด้วยส้อม จากนั้นนำมันไปที่ปากของเธออย่างช้าๆ
“ว้าว นี่อร่อยอะ! อายะ มีอีกป่าว?” (ลูซี่)
ดูเหมือนลูซี่ชอบมัน
“ชั้นย่างได้อีกนะ แต่…ลูจัง นี่มันแคลอรี่สูงนะ รู้มั้ย?” (อายะ)
“เอ๋?!” (ลูซี่)
แก้มของลูซี่เกร็ง
“โอ้ยังไงซะ มันไม่เป็นไรหรอก แม้ว่าลูจังอ้วน” (อายะ)
“มันไม่ใช่ไม่เป็นไร! ชั้นกินมากเกินไปในปาร์ตี้ในไม่กี่วันนี้!” (ลูซี่)
“โอ้? ลูจั เธอได้กลายเป็นนุ่มแล้วเหรอ~? เธอรู้สึกเหมือนโมจิเลย~” (อายะ)
ซาซังกอดลูซี่และลูบไล้เธอไปทั่ว
“ไม่ใช่เธอก็เละเทะด้วยเหรอ อายะ?” (ลูซี่)
ลูซี่ตอบโต้ ดันซาซังลง และจับท้องและข้างของซาซัง
“ว้า ลูจัง นั้นจั๊กจี้!” (อายะ)
“เธอก็ทำนั่นกับชั้นด้วย อายะ” (ลูซี่)
“อ๊าน ลูจัง เธอจับที่แปลกปละ—!” (อายยะ)
“ฮื้น! อายะ บีบอะระ—” (ลูซี่)
ลูซี่และซาซังสนิทกันดีเหมือนเคย
ผมมองสาวที่น่ารักเล่นกันไปทั่วอยู่ ระหว่างที่ผมดูโอโซนิที่คิดถึงอย่างมากมาย
น้ำซุป ที่กินคู่กับปลาเหมือนซาร์ดีนแห้งได้อร่อย
น้ำซุปที่มันซึมเข้าไปในโมจิและวัตถุดิบ และมันรสชาตยอดเยี่ยม
ผมสามารถที่จะพักตับของผม ที่มันเป็นพายุ จากเหล้าของปาร์ตี้
(พูดถึงแล้ว มันเป็นซักพักแล้วนะ ตั้งแต่ชั้นได้กินข้าวปีใหม่ กับโต๊ะอาหาร ที่มีชีวิตชีวา…) (มาโกโตะ)
นั่นแทบจะเกิดขึ้นไม่บ่อยเลย แม้แต่ในโลกเก่าของผม
เพราะทั้งหมดพ่อแม่ของผม หายากที่จะอยู่บ้าน เพราะพวกเขายุ่งกับการทำงาน
ปีใหม่ก็ไม่มีข้อยกเว้น
วันสิ้นปี และสามวันแรกในปีใหม่ด้วย ผมรู้สึกว่าาผมแค่เล่นเกม ตลอดเวลาในวันเหล่านั้น
ผมได้เงินเป็นตันๆในปีใหม่ ผมเลยเทมันทั้งหมดเข้าไปในเกม
นั่นรำลึกความหลังนะ
(มาโกะคุง…นายลำบากมานะ…*กระซิก*)
ผมได้ยินเสียงของเออร์ซามะ
ดูเหมือนท่านฟังอยู่อีกแล้ว
(โอ้ชั้น นั่นหยาบคายนะ ชั้นไม่ได้เงี่ยหูฟัง ชั้นเพียงแค่จับตามองนาย ใต้คำสั่งของอัลเธน่าเน่ซามะ☆) (เออร์)
ไม่ใช่นั่นเหมือนกันเหรอ?
“เฮ้ มาโกโตะ นายทำอะไรเหม่อๆคนเดียวนั่น?” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิคุง☆ เอาใจชั้นหน่อยสิ มาทำฮิเมะฮาจิเมะกันเถอะ♡” (อายะ)
ลูซี่และซาซัง ผู้ที่เล่นไปทั่วเพิ่งเมื่อกี้นี้ เริ่มที่จะเข้าหาผม
หรือเหมือนกับ ซาซัง!
พูดอะไรด้วยรอยยิ้มนั่นน่ะ?!
(พูดถึงแล้ว ‘ฮิเมะฮาจิเมะ’ พูดถึงการกินข้าวที่เผาในหม้อร้อนเป็นครั้งแรก เพื่อต้อนรับปีใหม่ โอเค๊? แต่ยังไงซะ มันก็หมายถึงผู้หญิงคนแรก ที่นายทำเรื่องลามกด้วยในปีใหม่ด้วยนะ) (เออร์)
เอ๋ จริงอ่ะ?
ผมไม่รู้
ได้เลย มาแสดงความเฉลียวของผมที่นี่ (ครึ่งๆกลาง) กับพวกเธอ -คือที่ผมคิดเมื่อ…
“เฮ้ อายะ อะไรคือฮิเมะฮาจิเมะเหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่ไม่รู้ความหมาย เธอเลยถาม
“ลูจัง ฮิเมะฮาจิเมะ หมายถึงกินข้าวนิ่มในปีใหม่” (อายะ)
“เธอพูดระหว่างที่เข้าใจความหมายหรอกเหรอ?!” (มาโกโตะ)
ผมจบที่การตอบโต้
“และ…” (ลูซี่)
ลูซี่เอียงหัวของเธอ ดูเหมือนจะอยู่วงนอก
“มันก็หมายถึง ทำเรื่องลามกกับคนรักเป็นครั้งแรกในปีนั้นด้วย” (อายะ)
“เข้าใจแล้ว☆” (ลูซี่)
ลูซี่ขี่ผมพร้อมด้วยรอยยิ้ม
ผมพยายามจะลุกขึ้น แต่ซาซังจับผมไว้
(มาโกะคุง…นายเอาชนะสาวๆไม่ได้ แม้ว่านายได้มาเป็นพระเจ้า) (เออร์)
ผมได้ยินเสียงพึมพำของเออร์ซามะ
ผมต่อต้านได้ ถ้าผมลอง แต่ ไม่มีจุดหมาย ผมเลยไม่ทำ
“พูดถึงแล้ว มีผู้หญิงมาจีบมาโกโตะในปารตี้ตั้งเยอะเลย” (ลูซี่)
“เค้ามึนงงเลยล่ะ~” (อายะ)
ลูซี่และซาซัง พูดนั่น ระหว่างที่ผมถูกกดไว้โดยพวกเธอ
“ชั้นไม่ได้ทำนะ!” (มาโกโตะ)
ผมถูกกล่าวหาผิดๆ
เนื่องด้วยจุดยืนที่ผม หมั้นกับเจ้าหญิงโซเฟีย ผมก็ต้องทักทายขุนนาง ด้วยรอยยิ้้มไม่ว่ายังไง
“ได้เลย มามีฮิเมะฮาจิเมะกับมาโกโตะเถอะ อายะ!” (ลูซี่)
“ทำมันกันเถอะ ลูจัง~!” (อายะ)
พวกเธอน่าจะไม่ได้ใช้คำนั้นอย่างถูกต้อง
ผมให้รายละเอียด เลยจุดนี้ไปไม่ได้ แต่ นี่เป็นไปได้มากที่สุด ว่าเป็นปีใหม่ที่มีชีวิตชีวามากที่สุด ที่ผมมีมาจนถึงตอนนี้
ขอบคณสำหรับเงิน 200.48 บาท
เป้าหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 100/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ