บทที่ 325 เด็กๆ รอดแล้ว!
ชายสารเลวคนนั้นเอามือปิดปากเหวินรั่วเสวี่ยแล้วไปยังที่ๆ ไม่มีใครเห็น ก่อนจะฉีกเสื้อผ้าของนางออก เด็กสาวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางพยายามดิ้นรนขัดขืนอย่างเต็มที่ แต่สู้ความแข็งแรงของโจรไม่ได้ ไม่ว่าจะพยายามมากเพียงใด แต่ในปากของนางมีผ้าอุดเอาไว้ ทำให้เหวินรั่วเสวี่ยส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือไม่ได้
มีเพียงน้ำตาของนางเท่านั้นที่ยังไม่หยุดไหล ใบหน้าของเด็กสาวมีแต่ความสิ้นหวัง
ในขณะนั้นเองร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาชกไปที่ขมับของชายคนนั้น จนมันร้องโอยล้มไปกองกับพื้น ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนซานเป่าก็ชกเข้าไปที่หน้าท้องอีกครั้ง มันหันไปจะหยิบดาบ ทว่าเหวินไคเฉิงกลับคว้าดาบเอาไว้ก่อนแล้ว จะให้มันแย่งดาบไปไม่ได้!
มันรีบเดินรี่มาหาเหวินไคเฉิงเพื่อจะแย่งดาบกลับไป
“ไอ้เดรัจฉานน้อย! ..อุ๊บ!”
ซานเป่าเหวี่ยงกำปั้นเล็กๆ ของนางอย่างแรง หมัดของเด็กหญิงพุ่งชกเข้าไปที่ท้อง ชายคนนั้นมองซานเป่าด้วยดวงตาแดงก่ำ ไอ้ลูกหมานี่มันกล้าต่อยเขาหรือ! อยากตายสินะ!
โจรร่างสูงพุ่งเข้าหาซานเป่า แต่แล้วกลับรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา เหวินไคเฉิงฟันดาบเข้าที่ด้านหลังของมันอย่างจัง พร้อมกันนั้นซานเป่าชกหมัดเข้าที่ท้องอีกครั้ง ซานเป่าต่อยเร็วมาก ครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้าเล็กๆ ของนางตึงเครียด ริมฝีปากของเด็กหญิงเม้มเข้าหากันทำให้ดูดุร้าย
ซานเป่าฝึกมวยมาหลายปีแล้ว นางรู้จุดอ่อนของร่างกายคนเป็นอย่างดี เด็กหญิงมีพละกำลังมากกว่าเด็กในวัยเดียวกัน ถึงแม้นางอายุเพียงเจ็ดขวบเท่านั้น เด็กทั้งสองคนผลัดกันโจมตีโจรจนในที่สุดโจรก็ล้มลงกับพื้นด้วยสภาพเลือดโชกไปทั้งตัว ไม่รู้ว่ามีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว
เหวินไคเฉิงนั่งลงบนพื้นอย่างหมดแรง จมูกของเขาฟกช้ำใบหน้าบวม ซานเป่ายืนอยู่ข้างๆ หน้าอกเล็กๆ ของนางกระเพื่อมไหวอย่างรุนแรง มือเล็กของนางสั่น เด็กหญิงใช้เวลานานก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“พี่เหวินไม่เป็นไรนะ”
ซานเป่ามองเขาอย่างเป็นห่วง
“ข้าโดนต่อยไปสองสามครั้ง แต่ไม่เป็นไร”
เหวินไคเฉิงเช็ดเลือดบนหน้าตัวเอง ก่อนจะเดินไปหาเหวินรัวเสวี่ย เด็กสาวนั่งเบียดเสียดอยู่ที่มุมห้องกอดตัวเองแน่นใบหน้าของนางเต็มไปด้วยน้ำตา มองจ้องไปยังซานเป่า
“พี่สาวไม่เป็นอะไรนะ”
เหวินรั่วเสวี่ยพยักหน้าเร็วๆ ก่อนจะกอดซานเป่าไว้
โชคดีที่ชายคนนั้นพานางมายังที่ลับตาจึงไม่มีใครเห็นพวกเขา
แต่อีกไม่นานพวกมันคงจะรู้ว่าเด็กๆ หายไป
“พี่สาว เราออกจากที่นี่กันเถอะ” ซานเป่าพูด
เหวินรั่วเสวี่ยพยักหน้า ตอนนี้ซานเป่าเปรียบเสมือนที่พึ่งพิงของเด็กๆ พวกเขาทำตามที่ซานเป่าบอก
เหวินไคเฉิงเข้ามาพยุงพี่สาวก่อนจะออกจากที่นี่ด้วยกัน
ไม่นานนักก็มีคนพบว่าเด็กๆ ที่อยู่ในโรงเก็บฟืนหนีไปแล้ว! พวกโจรต่างพากันออกไปค้นหาเด็กทั้งสามคน ซานเป่าและเด็กทั้งสองไม่รู้ทิศทาง
พวกเขาวิ่งหนีเหมือนแมลงวันหัวขาด เมื่อเจอโจรอยู่ข้างหน้า พวกเขาก็หลบไปอีกทาง ไม่ช้าก็เจอโจรดักอยู่อีก เมื่อเห็นว่ามีโจรดักอยู่ทั้งสองทาง เด็กทั้งสามเริ่มตื่นตระหนก
ซานเป่ากวาดสายตามองไปรอบๆ นางเห็นกองฟืน เด็กหญิงดึงมือเหวินรั่วเสวี่ยไปแอบที่ด้านหลังกองฟืนทันที ทั้งสามคนซ่อนตัวอยู่ที่หลังกองฟืน มองดูโจรที่เดินใกล้เข้ามาด้วยหัวใจระทึก
“หามันเจอไหม?”
“ตรงโน้นไม่มี”
“ตรงนั้นก็ด้วย”
“ไปดูที่หลังกองฟืนนี้สิ”
โจรผู้หนึ่งเดินมองด้านหลังกองฟืนบังเอิญสบตาเข้ากับซานเป่าเข้าพอดี เด็กหญิงเบิกตากว้าง หัวใจน้อยๆ ของนางแทบกระเด็นหลุดออกจากอก ซานเป่าจำเขาได้ เขาคือคนที่เอาซาลาเปาให้นางกินตอนกลางวัน
“ยืนเหม่ออะไร มีใครอยู่ไหม?”
“ไม่มี” ชายร่างเตี้ยเดินออกไป
“ไปเถอะ ตรงนี้ไม่มี”
พวกโจรเดินจากไป เสียงฝีเท้าค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ เด็กทั้งสามพากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก ศีรษะของซานเป่าเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เมื่อได้ยินฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาอีกครั้ง เด็กหญิงยืนตัวแข็งทื่อ
ซานเป่าและเหวินไคเฉิงปกป้องเหวินรั่วเสวี่ยเอาไว้ ร่างกายของพวกเขาเกร็งเครียด แต่ครั้งนี้กลับมีแค่ชายร่างเตี้ยเท่านั้นที่เดินมา
“ออกมาเร็ว ข้าจะพาพวกเจ้าออกไป” ชายร่างเตี้ยกระซิบ ซานเป่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจจับมือเหวินรั่วเสวี่ยเดินตามเขาไป
ผู้ชายที่ให้ซาลาเปากับพวกเขาด้วยความเมตตา ท่านแม่ของนางสอนเอาไว้ อย่าได้ไว้ใจคนง่ายๆ แต่ก็อย่าสิ้นศรัทธาในความดีของผู้คนเช่นกัน ซานเป่าจะลองเดิมพันดู! ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้พวกนางไม่มีทางเลือกอื่น หากชายผู้นี้เป็นคนไม่ดี พวกนางคงหนีไม่รอด โชคดีที่ครั้งนี้ซานเป่าเดิมพันได้ถูก
ชายร่างเตี้ยคุ้นเคยกับเส้นทางเป็นอย่างดี เขาพาเด็กๆ เดินเลาะไปตามเส้นทางเล็กๆ ภายใต้ความมืดมิด พวกเขาไม่พบใครระหว่างทางเลย
“ข้างหน้าเป็นทางออก แต่โชคร้ายมีคนเฝ้าเอาไว้” ชายร่างเตี้ยกระซิบ
“เมื่อไปถึงพวกเจ้าซ่อนตัวอยู่ที่นั่น หาโอกาสหลบหนีเอาเอง ขอให้โชคดี”
“ขอบคุณท่านลุงมาก” ซานเป่าพยักหน้า
ชายร่างเตี้ยยิ้มรับ นางช่างเป็นเด็กที่น่ารักเสียจริง คนพวกนั้นเป็นบ้าไปแล้ว ต่อให้เกลียดชังกันเพียงใดก็ตามที ก็ไม่อาจทำร้ายเด็กทั้งสามคนได้ เขาได้แต่หวังว่าเด็กๆ เหล่านี้จะหลบหนีรอดไปได้อย่างราบรื่น
ชายร่างเตี้ยเดินนำพวกเขาไป ทันใดนั้นเองพวกเขาก็ได้ยินเสียงต่อสู้ ในคืนที่มืดสลัวเช่นนี้เห็นเงาร่างหนึ่งกำลังต่อสู้กับฝูงโจร คนผู้นั้นเตะโจรหลายคนกระเด็นออกไป ซานเป่ามองเงาร่างตะคุ่ม นางกระพริบตากลมโตอย่างประหลาดใจ
“ท่านแม่!”
ท่านแม่มา พวกเขารอดแล้ว!
ซานเป่าจับมือเหวินรั่วเสวี่ย เด็กฝาแฝดรีบตามนางไปยังประตูทางเข้าทันที ถังหลี่เตะโจรกระเด็นออกไป ใช้ปลายเท้าตวัดดาบให้ลอยขึ้น นางยื่นมือออกมารับไว้ ถังหลี่จับดาบเหวี่ยงออกไปฟาดโจรที่เข้ามาใกล้จนล้มไปที่พื้น ร่างของชายทั้งหกนอนโอดครวญอย่างเจ็บปวด
“ท่านแม่!” เสียงของเด็กน้อยที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจดังขึ้น
ถังหลี่เงยหน้าขึ้นเห็นว่าร่างเล็กๆ ของเด็กหญิงกำลังวิ่งมาหานาง ทันทีที่เห็นซานเป่าความไม่สบายใจกังวลทั้งหมดของถังหลี่หายไป หัวใจของนางพองโตไปด้วยปีติยินดี
ถังหลี่โยนดาบในมือทิ้ง ยื่นมือออกไปรับซานเป่าที่วิ่งเข้ามาหาราวกับลูกบอลลูกน้อยๆ
ถังหลี่อุ้มซานเป่าขึ้นกอด ถอนหายใจอย่างโล่งอก หลังจากตรวจสอบแล้วว่าบุตรสาวของนางไม่เป็นอะไร เด็กหญิงกอดมารดาเอาไว้แน่น
“ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านแม่” ซานเป่าซบไหล่มารดาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“แม่ก็คิดถึงลูก” ถังหลี่พูด
“ท่านแม่..” ซานเป่าแหงนหน้าขึ้นมองเมื่อเห็นมารดาเงียบเสียงไป
“ท่านแม่ ท่านร้องไห้”
ถังหลี่ไม่เคยร้องไห้ให้ลูกเห็น แต่ครั้งนี้นางอดไม่ได้ ลูกสาวนางปลอดภัยไม่เป็นอันตราย ช่างดีเหลือเกิน! น้ำตาถังหลี่ไหลไม่หยุด ซานเป่าเอื้อมือมาเช็ดน้ำตาให้มารดา
“ท่านแม่ ซานเป่าปลอดภัยแล้ว ท่านแม่อย่าร้องไห้อีกเลย”