350 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มุ่งหน้าไปที่ประเทศแห่งความมืด
“ว้าา พวกเค้าจัดเทศกาลกันอยู่~”
“หืม? มีบางอย่างเกิดขึ้นวันนี้เหรอ อายะ?”
“มันดูดีและสนุกจัง”
ผม ลูซี่และซาซัง มาถึงลาโฟรเอจด้วยเทเลพอร์ต
*ป๊อน! ป๊อน!*
ควันจากพุลไฟแพร่อยู่ในท้องฟ้า
มีบอลลูน…หรือบางอย่างที่คล้ายกับนั้น บินอยู่รอ นำพาสีสันมาให้ถนน
ชาวบ้านของประเทศแห่งความมืด ทั้งหมด ใช้ไม้กวาดเพื่อเคลื่อนที่ และมีแค่ไม่กี่คนเท่านั้น ที่เดินบนถนน
มีคนเดินบนถนนหลัง จะหว่างที่ขี่กริฟฟินและเพกาซัสเลี้ยง
คนที่เดิน ปรกติแล้วน่าจะเป็นคนแบบเรา ที่มาจากข้างนอก
(เมืองของนักเวทย์…) (มาโกโตะ)
มีนักเวทย์เยอะในไฮแลนด์และโรเซส แต่ {ชาวบ้านทุกคน} เป็นนักเวทย์คือลักณะที่เป็นเอกลักษณ์ของประเทศแห่งความมืด
และอีกอย่างหนึ่ง
มันต้องไม่ลืม ว่าผู้คนทั้งหมดของประเทศแห่งความมืด เป็นปีศาจ
พวกเขาทั้งหมด จะมีผิวสีน้ำเงิน ตาสีแดดง เขา ปีก; หลายๆอย่างมากมาย ในรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเขา
เห็นว่าพวกเขาใช้วัน ซ่อนตัวอยู่ แต่ผู้คนทั้นหมดในประเทศแห่งความมืด ไม่สงวนตัวเกี่ยวกับมันแล้วตอนนี้
“เมื่อไหร่ที่ชั้นจะได้เจอกับเจ้าหญิงเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมถามลูซี่และซาซัง
ทั้งสองคนมองผม และทำสีหน้างงงัน
“สัญญาที่จะเจอ คือบ่าย 3…แต่ฟังนะ มาโกโตะ ฟูริเป็นราชินีนะ รู้ป่าว?” (ลูซี่
“ไม่ใช่เรียกเธอว่าเจ้าหญิงแปลกเหรอ?” (อายะ)
“แต่เธอบอกชั้น ว่ามันโอเคที่จะไม่เปลี่ยนวิธีเรียกเธอน่ะ” (มาโกโตะ)
ผมละฟูเรีย ได้ก่อตั้งสัญญาอัศวินผู้คุ้มกัน ดังนั้นความสัมพันธ์ ไม่เปลี่ยนไป
ยังมีประมาณ 1 ชั่วโมงครึ่ง ก่อนจะถึงเวลาที่สัญญา
เพราะเรามีโอกาส เราตัดสินใจที่จะสำรวจเมืองหลวง และมีความสุขกับบรรยากาศเทศกาล
แต่ผมไม่รู้ว่าเรายินดีกันเรื่องอะไรนะ
เราเดินไปไปรอบๆเขต ที่แผงลอยร้านเวทมนตร์ที่น่าดู และร้านอาหารเวทมนตร์เรียงรายกันอยู่
คนที่ดูร้านด้วยความสนใจ คือพ่อค้าและนักท่องเที่ยว ที่ต้องได้มาที่นี่จากข้างนอกเหมือนผม
ผมสั่งเนื้อเสียบไม้ ทีทำจากเนื้อมอนสเตอร์จำนวนหนึ่ง ที่ผมไม่เคยกินมาก่่อน และเบียร์ที่ส่องสว่างสีฟ้า
ลูซี่สั่งขนมคอตตอนสีรุ้ง
ซาซังกินลูกอมแอปเปิลสีทอง
“นี่…ค่อนข้างดีเลย…” (มาโกโตะ)
เนื้อเสียบไม้ที่ผมกินเป็นครั้งแรก มีอูมามิที่มากกว่าเนื้อนก และมันผสมเข้ากันดี กับซอสที่เข้มข้น
“เฮ้ มาโกโตะ ชิมคำนึงดิ☆” (ลูซี่)
“เอาด้วย เอาด้วย~!” (อายะ)
ลูซี่และซาซัง กัดเนื้อเสียบไม้ ก่อนที่ผมจะอนุญาตพวกเธอ
มันตรงกับที่ผมคิดว่าจะเกิดขึ้น ดังนั้นผมทำถูก ที่ซื้อมาเยอะแยะ
เราดูหลายๆร้านหลังจากนั้นด้วย
ผมนั่งม้านั่งในสวน ที่อยู่ข้างๆนิดหน่อย เพื่อที่จะพักสั้นๆ
ลูซี่ยังกระฉับกระเฉง และไปร้าน พูดว่า ‘ชั้นจะไปซื้อบางอย่าง’
ผมและซาซังนั่งที่ม้านั่ง และจ้องมองท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง
“เฮ้ ทากัตซูกิคุง” (อายะ)
“หืม?” (มาโกโตะ)
จากนั้น ซาซังพูดกับผม
“นายพูดว่านายไปที่ประเทศของคนตาย ใช่มั้ย?” (อายะ)
“นั่นใช่แล้ว ชั้นเจอพลูโตซามะในฮาเดส และให้ท่านชุบชีวิตโมโมะ” (มาโกโตะ)
“ฮาเดส… คิดว่า แม่ในโลกนี้ ราชินีลาเมีย และพี่น้องของชั้น อยู่ที่นั่นด้วยมั้ย
“?!”
ผมตกตะลึงกับที่เธอพูดจนพูดไม่ออก
โอกาสก็คือ วิญญาณของแม่และพี่น้องของซาซัง อยู่ในฮาเดส ที่คนตายได้มารวมตัวกัน
“ได้เลย! ถ้าอย่างนั้น เมื่อเราทักทายเจ้าหญิงกันเสร็จ ไปที่ฮาเดสแล้วขอให้ท่านชุบชีวิตแม่ของเธอและคนอื่—” (มาโกโตะ)
“ด-เดี๋ยว! เดี๋ยว! ทากัตซูกิคุง ชั้นไม่ได้หมายความอย่างนั้น!” (อายะ)
ซาซังรีบจับตัวผมแน่นๆ
“แต่ไม่ใช่ว่าเธออยากเจอแม่ของเธอเหรอ ซาซัง…?” (มาโกโตะ)
“ใช่ แต่ลาเมียกินมนุษย์อยู่เรื่อยๆ และชั้นไม่คิดว่าพวกเธอน่ะ จะอยู่ด้วยกันกับชั้นตอนนี้ได้ แล้วก็ มีมอนสเตอร์เยอะ ที่สู้แย่งถิ่นกัน และรังมากมายได้สิ้นไป เนื่องจากเรื่องนี้… ชั้นรู้สึกว่ามันค่อนข้างาที่จะผิด ที่จะแค่ชุบชีวิตครอบครัวลาเมียของชั้นน่ะ” (อายะ
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ผมพยักหน้า กับอะไรที่ซาซังพูด
“แล้วก็…ชั้นสงสัย ว่าเพื่อนร่วมชั้นที่ตายไปของเรา อยู่ด้วยมั้ย” (อายะ)
“ใช่…” (มาโกโตะ)
ผม ซาซัง และเพื่อนร่วมชั้นในโลกเก่า ได้สกิลที่ทรงพลังเป็นพื้นฐาน ดังนั้น มีหลายคนที่รอดชีวิต
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ไม่ใช่ว่าทุกคนสบายดี
นี่เป็นโลกที่คนแข็งแกร่งกินคนอ่อนแอ ที่มอนสเตอร์และปีศาจมีตัวตนอยู่
มีคนที่เสียการติดต่อ และมีแม้แต่คนที่เราถูกบอก ว่าได้ตายไปแล้ว
“ชั้นสงสัยว่า ซูมิเระจัง มาที่โลกนี้มั้ย~” (อายะ)
“ซูมิเระ?” (มาโกโตะ)
ผมเอียงหัวกับที่ซาซังพูด
นั่นใครน่ะ?
“เอ๋? ทากัตซูกิคุง นายลืมเกี่ยวกับ ซาชิโอกิ ซูมิเระ-จังเหรอ?!” (อายะ)
“…ม-ไม่ แน่นอนว่าชั้นจำเธอได้ ใช่ ซาชิโอกิ ซูมิเระซัง ซาชิซัง ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“แต่เธอไม่มีชื่อเล่นแบบนั้นซะหน่อย?!” (อายะ)
ผมขุดหลุมศพให้ตัวเอง
ขอโทษ จากเพื่อนร่วมชั้นของผม ผมคุยกับแค่ซาซังและฟูจิยัง และซากุไรคุง ในโอกาสที่หายาก
“ชั้นประทับใจนะ ที่นายลืมสาวที่สวยปานนั้นได้น่ะ! ชั้นอยู่ในกลุ่มเดียวกันกับเธอ เมื่อเราไปที่แคมป์สกี ชั้นและซากิจังสนิทดี
“หืมม ชั้นรู้สึกว่าชั้นจำเธอได้ลางๆ…” (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกว่า มีสาวผมน้ำตาลสวยๆ ที่มีบรรยากาศสมองลมฟูๆ
“แต่เธอไม่ได้อยู่ในคน ที่ถูกส่งมาที่นี่นี่ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“…ใช่” (อายะ)
“แต่ไม่ใช่ว่านั่น หมายถึงโอกาสจะสูง ที่เธอเกิดใหม่ที่โลกนี้เหมือนกับที่เธอทำเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ใช่ แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น โอกาสที่จะเจอกันใหม่ค่อนข้างที่จะต่ำ เหตุผลที่ชั้นน่ะ สามารถมาเจอนายได้ เพราะโนอาห์ซามะบอกนาย ให้ไปที่ลาเบรินทอส ใช่มั้ย?” (อายะ)
“ใช่…” (มาโกโตะ)
มันจะเป็นอย่างนึ่ง ถึงพวกเขาเป็นมนุษย์ แต่ถ้าเธอเกิดใหม่เป็นมอนสเตอร์ เหมือนที่ซาซังเป็น มันจะเป็นเรื่องยาก
มากกว่านั้น ที่ที่เธอจะเกิดใหม่ ไม่ได้จำกัดที่ทวีปทิศตะวันตก
โลกนี่มี: ทวีปทิศเหนือ = ทวีปปีศาจ ทวีปทิศตะวนัออก ทวีปทิศใต้ ทวีปลอยฟ้า และทวีปอาร์คติก พวกมันทั้งหมด มีวัฒนธรรมที่ต่างกันไป
มากกว่านั้น สภาพของสิ่งต่างๆในทวีปนั้นๆ ไม่ถูกแบ่งปันข้อมูลระหว่างกันเรื่อยๆ
เทพธิดาแห่งโชคชะตาอาจจะรู้ แต่ท่านยุ่งอยู่ตลอดเวลา ผมเลยไม่อยากจะเพิ่มภาระท่านให้ยิ่งมากขึ้นไป
แล้วก็ ไอราซามะ ได้ดูแลทวีปทิศตะวันตก ดังนั้น เธอน่าจะไม่เข้าใจทวีปอืื่น
“ยังไงซะ มาใช้เวลาของเราและหาเธอกันนะ” (มาโกโตะ)
“ได้ ชั้นจะมีความสุข ที่จะได้เจอเธออีกครั้ง” (อายะ)
ซาซังและผม พยักหน้า ระหว่างที่รู้สึกเศร้านิดหน่อย
“หืม? อะไรกันหน้าบูดๆ สองคน?” (ลูซี่)
นั่นคือเมื่อลูซี่ถือเค้กและไอติมในทั้งสองมือ กลับมา
“ยินดีต้อนรับกลับมานะ ลูซี่” (มาโกโตะ)
“ว้าาา ลูจัง เธอซื้อเยอะไปแล้ว” (อายะ)
“มันดูอร่อยอ้ะ แล้วก็ ชั้นได้ส่วนลดด้วย☆” (ลูซี่)
ลูซี่เป็นความสวยงาม พร้อมกับเสื้อผ้าปรกติของเธอ ที่เปิดเผยเนื้อหนังเยอะ ดังนั้น ต้องมีหลายคน ที่พยายามจะพูดกับเธอแน่
“นี่ มาโกโตะ เครปแก้วมังกร” (ลูซี่)
“อ-อะไร?” (มาโกโตะ)
เครปที่ลูซี่เอาให้ผม มีอะไรที่คล้ายกับมดคันไฟ แม้ว่าจะเป็นผลไม้
แก้วมันกรดูเป็นแบบนี้เหรอ?
ผมมั่นใจอย่างแน่นอน ว่าพวกมันไม่ใช่
นี่เป็นแก้วมังกรของอิเซไกเหรอ?
“นี่…กินได้จริงๆเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ ดูบ้าไปเลย ใช่มั้ยล่ะ? ชั้นและอายะตกใจตอนแรก แต่มันอร่อยมากๆเลยล่ะ” (ลูซี่)
“ใช่ ใช่! ชั้นและลูจังซื้อมันบ่อยๆ ลองมันสิ ทากัตซูกิคุง” (อายะ)
ดูเหมือนทั้งสองได้กินมันมาก่อน
ผมกัดอย่างลังเล และมันอร่อยอย่างอุกอาจ ตรงกันข้ามกับลุคมันเลย
“ดีมากเลยอ่ะ!” (มาโกโตะ)
ความหวานที่เผาไหม้ และรสชาติที่ซับซ้อนอย่างโหดร้าย แพร่อยู่ในปากขอผม
ม-มังกร…
นี่คือแก้วมังกร
“เฮ้ เฮ้ แล้วของชั้นล่ะ ลูจัง?” (อายะ)
“นี่คือน้ำแข็งดวงดาวระยิบระยับ ที่ติดเทรนด์ไม่นานมานี้ มันเป็นครั้งแรกที่ชั้นได้ลองมัน ชั้นเลยคิดเกี่ยวกับว่าจะกินมันด้วยกันกับเธอน่ะ อายะ” (ลูซี่)
ไอติม ที่มีรูปลักษณ์เหมือนเทพนิยาย ที่ไม่แพ้กับเครปเลย
ไอติม มันมีประกายระยิบระยับรอบมันจริงๆ
…นั่นน่าจะมีเวทมนตร์ร่ายบนมัน
มันเป็นบางอย่างที่กินได้เหรอ?
“อายะ กินมันด้วยกันเเถอะ☆” (ลูซี่)
“เห้อ ลูจัง ซื้อของแปลกๆตลอดเลย” (อายะ)
ซาซังถอนหายใจกับเรื่องนี้ แต่เธอไม่ได้ดูเหมือนว่าจะรู้สึกกวนใจโดยมัน
ลูซี่และซาซัง นั่งที่ม้านั่ง และหันหน้าเข้าหากัน
และจากนั้น ซาซังวางมือไว้ข้างบนมือของลูซี่ จับไอติมโคน
“กินกันเถอะ” (อายะ)
“โอเค” (ลูซี่)
“อ้านนน” (อายะ)
“ฮื้นน” (ลูซี่)
หน้าของลูซี่และซาซัง เข้าหากัน และพวกเธอทั้งสองกัดไอติมเป็นประกาย จากทิศทางตรงข้ามกัน
“เอ๋?!”
“อะ?!”
“ม-มีอะไร?” (มาโกโตะ)
ผมถามสองคน ทีเปิดตาของพวกเธอกว้าง
“นี่อะไรน่ะ?! มันดีมากเลย!” (ลูซี่)
“ว้าว ภาพที่ชั้นเห็นระยิบระยับ!” (อายะ)
ไม่ใช่นั่นเพราะเวทมนตร์แปลกๆเหรอ? ผมกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ขณะที่ผมสังเกตดูทั้งสองกินไอติม
เมื่อพูดนั่นแล้ว พวกเธอกินไอติมในความยินดี
แต่ไอติมไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นนะ
*…แพล่บ…อั้ม…คะปุ่…แพล่บ…*
ผมได้ยินเสียงทั้งสองกินไอติม
ชัดเจนเลย เพราะพวกเธออยู่ข้างผมเลย
*…จุ๊*
ริมฝีปากของลูซี่และซาซังสัมผัสกันและกัน
แต่ทั้งสองไม่ได้ดูเหมือนจะถือเลยซักนิด ขณะที่พวกเธอกินไอติมต่อ
เสียง ที่ทำให้ผมสงสัย ว่าพวกเธอกินไอติมกัน หรือจูบกันอยู่
นี่เป็นม้านั่ง ที่ไกลจากถนนหลักของเมืองหลวงประเทศแห่งความมืดมานิดหน่อย ดังนั้น ไม่มีคนมากมาย แต่มันไม่ใช่ศูนย์
คนรอบเรา ต้องได้สงสัย เกี่ยวกับที่ความสวยงามทั้งสองกินไอติม พวกเขาแอบชำเลืองมอง
ชัดเจน ว่าผมก็นำตาของผม ออกจากพวกเธอไม่ได้ด้วย
(ลูซี่และซาซัง สนิทกันดี เหมือนเคยนะ) (มาโกโตะ)
(นายเรียกนั่นว่าสนิทได้เรอะ?) (โนอาห์)
โนอาห์ซามะตอบโต้ความคิดในหัวของผม
(โอ้ โนอาห์ซามะ ขอบคุณมากๆครับสำหรับจดหมายไปหาเทพเจ้าฮาเดสเมื่อวันก่อน ผมสามารถที่จะชุบชีวิตโมโมะได้อย่างปลอดภัย ขออภัยครับที่รายงานช้า) (มาโกโตะ)
(ชั้นดูอยู่ ชั้นเลยรู้ ชั้นควรจะเป็นคนขอโทษ เกี่ยวกับราชินีพรอเซอร์พีน่านะ ชั้นลืมสนิทเลย ว่าเราสู้กันเมื่อนานมาแล้ว) (โนอาห์)
ผมรู้สึกเป็นเกียรต์ โดยคำขอโทษจากโนอาห์ซามะ
มันดูเหมื่อนท่านลืมเกี่ยวกับคอนเนคชั่นของเธอ กับพรอเซอร์พีน่าซามะ
(มันไม่อะไรครับ ผมเสียวสันหลังนิดหน่อย กับสิ่งเลวร้ยขยะ แต่มันน่าสนใจดี) (มาโกโตะ)
(…นายไปที่ทำนองของนายเองเหมือนเคยตลอดเลยนะ หือ) (โนอาห์)
(ฟังนะนี่ มาโกะคุง มันค่อนข้างจะเป็นข่าว ในดินแดนสวรรค์เลยนะ ที่เทพรับใช้ของโนอาห์ได้กำจัดเทพเจ้าแล้วน่ะ รู้มั้ย?) (เออร์)
(จริงๆเหรอครับ?) (มาโกโตะ)
ผมตกใจกับอะไรที่เออร์ซามะพูด
ข่าวในดินแดนสวรรค์ แพร่ไปเร็วจัง
(เรื่องนึงได้สงบไปแล้ว โผล่หน้ามาที่นี่ด้วย มาโกโตะ) (โนอาห์)
(นายต้องไม่อาละวาดในดินแดนมนุษย์นะ โอเคมั้ย☆ มาโกะคุง?) (เออร์)
พวกท่านพูดคำนี้ และการสื่อสารทางจิตใจ ระหว่างโนอาห์ซามะและเออร์ซามาได้ตัดสาย
ลูซี่และซาซังได้กินไอติมเสร็จแล้วในตอนนั้น
“ปุ่ฮ่า! นั่นอร่อยอ่ะ~♡” (ลูซี่)
“ฮ่าาา~ นั่นเป็นไอติมที่น่าสนใจเลยนะ ไม่ใช่เหรอ~♡?” (อายะ)
พวกเธอกินไอติมกันเสร็จและพวกเธอสองคน เลียไอติมบนปากของกันและกัน ก่อนที่จะแยกกัน
“อ้า โทษที! ชั้นลืมที่จะเหลือไอติมไว้ให้นายด้วย มาโกโตะ!” (ลูซี่)
“อยากจะซื้ออีกอันมั้ย ทากัตซูกิคุง?” (อายะ)
“อ้าา ไม่ล่ะ ชั้นดูจนอิ่มแล้วนะนั่น ขอบคุณสำหรับอาหารนะ” (มาโกโตะ)
“”?””
ลูซี่และซาซังดูสับสน
สองคนนี เป็นแบบนี้ โดยไม่แม้แต่จะรู้ตัว
ในเวลานั้นเอง…
กลุ่มของนักเวทย์ที่ใส่เสื้อผ้าที่ดูแพง ปรากฏขึ้นมาบนไม้กวาด
“ผมได้ยินมาว่าทั้งองของเขี้ยวสีแดงได้มาที่นี่ พวกคุณอยู่ไหน?!”
“จ้า อยู่ทางนี้”
ดูเหมือนพวกเขาหาตัวลูซี่และซาซัง
หรือเหมือนกับ พวกเขารู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่?
“โออ้ ลูซี่โดโนะแล้วก็ซาซังโดโนะ! สวยงามเหมือนอย่างเคยเลยนะครับ! และก็ไม่มีความผิดพลาด ในการพูดว่าคนที่อยู่ด้วยกันกับพวกท่านคือฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะใช่มั้ยครับ?!”
“ช-ใช่ นั่นชั้นหละ” (มาโกโตะ)
ผมถูกท่วมท้น โดยความตึงเครียดที่สูงของชาย ผู้ที่คุยกับเราระหว่างที่ผมพยักหน้า
“ราชินีฟูเรียได้รออยู่ครับ เราได้ถูกมอบความไว้วางใจ ให้มากับข้อความเวทมนตร์จากท่าน!”
เขาพูดคำนี้และดีดนิ้วของเขา
—”ไปเตร็ดเตร่กันทั่วอยู่ที่ไหน อัศวินของชั้น?!!! ถ้านายได้มาถึงประเทศแห่งความมืดแล้ว มาที่ปราสาททันทีซี่!!”
“นั่นทั้งหมดครับ”
มันดังมากจนหูของผมวิ้ง
พูดถึงแล้ว เธอได้เรียนคำว่า ‘เตร็ดเตร่’ มาจากการสนทนาของซาซัง
“ได้เลย ไปกันเถอะ มาโกโตะ อายะ” (ลูซี่)
“ใช่ เธอเห็นเราด้วยตาทิพย์เหรอ?” (อายะ)
“เราได้เตรียมพาหนะเพื่อความสบายของท่านแล้วครับ”
พวกเขานำเราอย่างเป็นกันเอง
พูดถึงแล้ว เห็นว่าคุณไม่ควรใช้เทเลพอร์ต เพื่อที่จะปรากฏไปที่ของราชินี
เราขี่พรมเวทมนตร์ ที่นักเวทยนำมา
พรมเวทมนตร์ลอยอยู่อ่อนโยน บนเมืองหลวง
ความเจร็ญรุ่งเรืองนั้นถูกเห็นได้อย่างชัดเจนจากข้างบน
“เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว การเติบโตของประเทศแห่งความมืด น่าประทับใจจัง แม้ว่าพวกเค้าเหมือนสุสานไม่กี่ปีก่อน” (มาโกโตะ)
“ชาวบ้านทั้งหมดเป็นนักเวทย์ ที่พวกเค้าใช้เวทย์ขั้นสูงและเหนอกว่านั้นได้ มันไม่ได้หายาก ที่จะเห็นนักเวทย์เวทมนตร์ระดับกษัตริย์” (ลูซี่)
“แต่ชั้นได้ยินมาจากฟูจัง ว่าพวกเค้าทำงานเป็นกลุ่มไม่เก่ง ดังนั้นมันยากที่จะให้พวกเค้าร่วมมือกัน ใช่มั้ย ลูจัง?” (อายะ)
“นั่นเจ็บหูของผมนะครับ”
นักเวทย์ต้องได้ยินการสนทนาของเรา เขาหัวเราะคิกคัก
“ไม่นะ เราไม่ได้พูดถึงพวกนายเลย! ……มันแค่ว่าพวกเราได้ยินข่าวลือ ที่ไม่ค่อยจะดีหลังๆน่ะ” (อายะ)
ซาซังทำหน้าตาที่มีความหมาย
“ข่าว…ลือที่ไม่ค่อยจะดีเหรอครับ?”
“นายไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“ใครจะรู้ล่ะครับ…”
นักเวทย์แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ระหว่างที่ดูชัดเจนดั่งว่าเขารู้
“แค่พูดที่นี่นะ แต่ชั้นและอายะรู้! เรื่อเหมือนกองทัพของประเทศแห่งความมืด ได้เพิ่มกำลังอย่างมาก และจะมีเวลาที่ซ้อรบกันที่ชายแดนระหว่างประเทศแห่งแสงด้วย แค่สำหรับให้ข้อมูลนายนะ เขี้ยวสีแดงจะไม่ช่วยหรอกนะ แม้ว่าพวกนายจะไปเริ่มสงครามกันน่ะ โอเค๊?!” (ลูซี่)
ลูซี่พูดมันอย่างชัดเจน
(…เอ๋? ซ้อมรบ? นี่อะไรเกี่ยวกับสงครามนี้กัน?) (มาโกโตะ)
ผมตามการสนทนาไม่ทัน และกระพิบตาหลายครั้ง
“…ฮ่าฮ่า เข้มงวดจังครับ ราชินีฟูเรียก็เต็มไม้เต็มมือกับกองทัพด้วยครับ”
นักเวทย์ซัง ไม่ได้ปฏิเสธมัน
〈 ซาซัง ที่ว่ากันเมื่อกี้จริงเหรอ?〉 (มาโกโตะ)
〈มันแค่ว่า มีข่าวลือแบบนั้น สมาคมนักผจญภัยบอกข่าวลือเหม็นคาวตั้งแต่มันเริ่มแรกๆน่ะ〉 (อายะ)
ผมถามซาซังในเสียงกระซิบ
จริงจังกันเหรอเนี่ย?
แม้ว่าเราอุส่าห์์ลำบากกันมา เพื่อจะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และได้สันติสุขมา
แต่ประเทศแห่ความมืด ถูกเลือกปฏิบัติอย่างหนักโดยประเทศแห่งแสง มาหลายต่อหลายปี…
ผมไม่รู้จริงๆ ว่าจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้น
ผมเปลี่ยนหัวเรื่อง เพื่อที่จะสะบัดบรรยากาศแปลกๆ
“พูดถึงแล้ว มันดูเหมือนมันมีเทศกาลวันนี้นะ แต่ฉลองกันเรื่องอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“เอ๋?”
เมื่อผมถามนักเวทย์ซซังอย่างนี้ เขาทำหน้าตาตกใจ
“ท่านไม่รู้เหรอ?!”
“””?”””
ผม ลูซี่ และซาซังมองหน้ากัน
เขาพูดดั่งว่ามันควรจะธรรมชาติที่เราจะรู้ และ 3 เราไม่รู้
“นี่เป็นการฉลองสำหรับ {การพบกันของราชินีฟูเรีย และฮีโร่ในตำนาน ทากัตซูกิ มาโกโตะ}”
“””………ฺฮ๋าา?”””
เรา 3 เปิดปากกว้างและแข็งไป
อะไร…แล้วนะที่เขาพูดตะกี้นี้?
“อืม นั่นน่ะหมายถึง เทศกาลนี้ มันเพื่อการพบกันของฟูริและมาโกโตะ?” (ลูซี่)
“ครับ นั่นถูกแล้ว เพื่อให้แม่นยำความนี้ ท่านสั่งผู้ช่วยที่ใกล้ชิด: ‘อัศวินของชั้นจะมาเพื่อเจอชั้นในไม่นาน! แสดงให้เค้าเห็นการต้อนรับที่ดีที่สุดที่นายทำได้เลยนะ!’ แต่คำว่า ‘ดีที่สุด’ ถูกขยายความไปหลายต่อหลายเท่าน่ะ”
“อุว้าาา เพราะทั้งหมด ผู้ช่วยใกล้ชิด…ค่อนข้างจะผู้ศรัทธาของฟูจัง” (อายะ)
ซาซังพึมพำ
“เราจะไปถึงปราสาทในไม่นาน ปรกติแล้ว มีความจำเป็นต้องเข้าจากประตูรั้ว แต่พวกท่านน่ะเป็น วีไอพี ดังนั้นผมจะนำท่านตรงไปที่ระเบียงชั้น 2”
พรมเวทมนตร์ลงที่ระเบียงใหญ่ชั้นสอง เหมือนที่เขาพูด
“ทางนี้ครับได้โปรด ราชินีฟูเรียรออยู่ครับ”
“อ-โอเค” (มาโกโตะ)
ผมประหม่านิดหน่อย หลังจากที่ได้ยินว่า เทศกาลมันเพื่อผม
พอมาคิดว่าพวกเขา จะต้อนรับผมกันในท่าทีเกินจริงแบบนี้
“ยังไงซะถ้าอย่างนั้น นี่คือไกลที่สุดเท่าที่ผมไปได้ ฟูเรียซามะรออยู่ภายหลังประตูพวกนี้ครับ”
นักเวทย์ซังพูดคำนี้ และจากไป
“อื้ม งั้น ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมพูดกับลูซี่และซาซัง แต่…
“ผ่าน” (ลูซี่)
“ชั้นด้วย~ เราจะรวมกลุ่มกับนายทีหลัง โอเคมั้ย ทากัตซูกิคุง?” (อายะ)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ลูซี่และซาซังหยุดเท้าของพวกเธอ
“มันต้องเป็นซักพักแล้ว ตั้งแต่ที่นายได้เจอฟูริ ใช่ป่ะ? เราจะรู้สึกแย่ที่เข้าไปเกะกะน่ะ” (ลูซี่)
“ยังไงเราก็อยู่ด้วยกันได้ทุกเวลา ลูจัง เราไปไหนกันดีล่ะ?” (อายะ)
“หืมม เราควรกลับไปที่เทศกาลมั้ย?” (ลูซี่)
“แต่ชั้นอิ่มแล้วอ่ะ รู้มั้ย?” (อายะ)
“งั้น ไปที่โรงเตี๊ยม! เราจะกระดกเหล้ากัน อายะ!” (ลูซี่)
“ชั้นโอเคกับรื่องนั้น แต่อย่าเมาแล้วแก้ผ้านะ โอเค๊ ลูจัง?” (อายะ)
“เธอก็ด้วยแหละ อย่าเมาแล้วอาละวาดเหมือนคนบ้านะ โอเค๊?” (ลูซี่)
“นั่นมันเพราะผู้ชายจะมาจีบเธอทันทีตลอดเลยไง!” (อายะ)
“แต่ อายะปกป้องชั้นตลอดเลย♡” (ลูซี่)
“เธอก็เก่งด้วย ลูจัง ดังนั้นเธอไล่พวกเค้าไปได้ด้วยตัวเอง” (อายะ)
“ถ้าชั้นใช้เวทมนตร์โรงเตี๊ยมจะระเบิดด้วยน่ะ” (ลูซี่)
“เห้อ!” (อายะ)
“เจอกัน มาโกโตะ!” (ลูซี่)
“เจอกัน ทากัตซูกิคุง” (อายะ)
“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)
ทั้งสองจับมืออกันและ… หายไปที่ไหนซักที่ด้วยเทเลพอร์ต
ผมถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
(หืมม พวกเธอมีไหวพริบกันที่นี่ หือ) (มาโกโตะ)
นั่นคือที่ผมรู้สึก
ผมตัดสินใจที่จะขอโทษพวกเธอทีหลัง และเคาะประตู
“ใครเหรอ?”
ผมได้ยินเสียงที่งดงามจากข้างใน
แน่นอน ผมรู้ว่าใคร โดยที่ไม่ต้องได้เห็นหน้า
“ชั้นอยู่ที่นี่แล้ว เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
เมื่อผมพูดคำนี้ เสียงฝีเท้าดัง และ…
*ปั่ม!*
ประตูเปิดด้วยเสียงดัง
“นายสาย!! นานเท่าไหร่ที่นายมีแผนที่จะให้ชั้นรอ?!!”
คนที่พูดคำนี้ และกระโดดใส่ผม กอดผม ด้วยแรงส่งที่มากพอ ที่จะทำให้ผมล้มไปที่พื้น แค่แบบนั้นเลย คือความสวยงามที่ไร้คู่แข่งผมดำยาว
คนที่ปกครองประเทศแห่งความมืด ราชินีฟูเรีย
■ตอบความคิดเห็น:
ฉันคิดว่าอาร์คของโมโมะจะดำเนินต่อไป ฉันมีความสุขมาก แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น แย่จัง
-ผมใช้ 4 ตอนสำหรับอาร์คของฮาเดส ดังนั้น ผมอยากจะเขียนเกี่ยวกับนางเอกคนอื่นด้วย
ในท้ายที่สุด ผมจะเขียนเกี่ยวกับโมโมะที่ปัจจุบันเป็นมนุษย์แล้ว
แรงค์ของนักผจญภัยของเขาถูกปฏิบัติยังไง โดยนักสำรวจของทวีปทิศใต้?
แรงค์เงินของทวีปทิศตะวันตก เหมือนกันกับแรงค์ B ของทวีปทิศใต้มั้ย?
-วัฒนธรรมองทวีปทิศใต้และทิศตะวันแตกต่างกัน ดังนั้นมันเทียบกันไม่ได้ครับ
ความแข็งแกร่งจากมอนสเตอร์ก็ต่างกันโดยสิ้นเชิงด้วย
มอนสเตอร์ของทวีปทิศตะวันตก ค่อนข้างที่จะแข็งแกร่งกว่า ก่อนเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ
※นอกจากดันเจี้ยนสุดท้าย
ตอนนี้ทวีปทิศตะวันตกสงบสุขมากที่สุด
เหตุผลคือมาโกโตะ (พระเจ้า) ใช้ชีวิอยู่ที่นั่นแล้ว
ยิ่งมอนสเตอร์แข็งแกร่งมากแค่ไหน พวกมันบอกได้โดยสัญชาตญานมากเท่านั้น ว่า ‘มีเจ้าคนที่อันตราย อยู่ในทวีปทิศตะวันตก’
■ข้อความจากผู้แต่ง:
การจีบกับฟูเรียซัง จะเป็นในตอนต่อไป
แปล/เขียนโดยดย: wayuwayu
เป้ผาหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 200/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ