ลมหนาวพัดปะทะออสตินขณะที่เขาจ้องมองหิมะที่แผ่กระจายไปรอบๆ โดยมีซาบริน่ายืนอยู่ข้างหลังเขาด้วยใบหน้าที่สงบนิ่งซึ่งซ่อนอารมณ์ที่ซับซ้อนทั้งหมดของเธอเอาไว้อยู่

“เอาล่ะ ทำไมเราไม่มาทำตามแผนกันซะหน่อยหล่ะ…”

ออสตินกระซิบก่อนจะหันกลับมาแล้วหยิบหน้ากากออกมาและโยนมันให้ซาบริน่าไป 

เธอมองระหว่างหน้ากากกับออสตินอยู่ครู่หนึ่ง

“เราจะเล่นเกมกัน แถมแผนนี้น่าจะทำให้คนที่ตามเธอหัวเสียนิดหน่อยด้วย”

คำพูดนี้มากเกินพอแล้วที่จะนำซาบริน่าตกลงยอมเล่นด้วย ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยแสงอันโหดร้ายขณะสวมหน้ากาก เปลี่ยนจากผู้หญิงที่น่าทึ่งไปสู่ระดับความงามโดยเฉลี่ยมากขึ้น ผมและดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล 

เมื่อมองไปข้างหน้าเธอก็เห็นว่าออสตินเองก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เขากลายเป็นผู้ชายที่ดูธรรมดากว่าเดิมด้วยผมและตาสีดำ

“แผนคือยังไงคะนายท่าน?”

ซาบริน่าถาม นำรอยยิ้มมาสู่คำพูดของออสตินก่อนมันจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“เราจะมีการแข่งขันกันเล็กๆ น้อยๆ พร้อมกับที่ปั่นป่วนแผนการของพวกที่กำลังตามล่าเธออยู่ไปด้วย ในขณะที่พวกเราสนุกสนานไปกับการแข่งขันกันในหมู่พวกเราเอง”

สิ่งนี้ดึงดูดความสนใจของซาบริน่าอย่างรวดเร็ว ทำให้ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยสีที่เป็นอันตราย

“ฉันบอกได้เลยว่าเธอต้องการแก้แค้น และนี่คือสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับมัน”

ออสตินพูดขึ้น

“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายท่านจะไม่โกงกันคะ?”

ซาบริน่าถาม

“ฉันสาบานกับเทพธิดาได้เลย”

สิ่งนี้ทำให้ซาบริน่าเงียบลงอย่างรวดเร็วขณะที่เธอพยักหน้า

“มีกฎอะไรบ้างคะนายท่าน?”

เธอถามต่อ

“เราจะเริ่มต้นด้วยเกมง่ายๆ ซึ่งหากเธอชนะ เธอสามารถหยุดเรียกฉันว่านายท่านได้ และยิ่งเธอชนะมากเท่าไหร่ ข้อกำหนดที่เข้มงวดของเธอก็จะลดลงเท่านั้น”

ออสตินพูดขึ้นมา ทำให้จิตใจของซาบริน่าล่องลอย

“มันดูไม่ชอบมาพากลรึเปล่าคะนายท่าน?”

เธอพูดแล้วทำให้ออสตินหัวเราะเบาๆ

“มันจะเป็นการเพิ่มเวลาของเธอและความคิดริเริ่มที่สนุกสนานสำหรับฉัน”

ซาบริน่าพยักหน้าเพื่อคาดหวังสิ่งที่คล้ายกันอยู่แล้ว ความคิดของเธอแล่นไปรอบๆ จนกระทั่งในที่สุดเธอก็ตกลง

“ฉันตกลงค่ะนายท่าน แต่ฉันอยากจะเลือกสถานการณ์เองนะคะ”

“ถือสิทธิเป็นของเธอ”

ออสตินยอมรับและยกมือยอมแพ้ ไม่นานหลังจากที่เขาให้คำสาบานและทั้งสองก็ออกเดินทาง 

หลังจากนั้นพวกเขาก็ปรากฏอยู่ในที่กลุ่มคนที่กำลังชุมนุมกันอยู่ โดยที่ในกลุ่มนั้นมีมนุษย์สัตว์หลายชนิดที่รวมกันอยู่ตั้งแต่มนุษย์หมาป่า, ปีศาจต่างๆ, มนุษย์และแม้แต่เอลฟ์

“เกิดอะไรขึ้น?”

ออสตินถามด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นขณะเดินเข้าไปในกลุ่มพร้อมกับซาบริน่า ทำให้ความสนใจบางส่วนเคลื่อนเข้ามาหาเขา

“เรากำลังรอห้องเกมเปิดอยู่”

มนุษย์ผู้ชายคนหนึ่งตอบขณะที่เขาชี้ไปที่ช่องเปิดคล้ายถ้ำที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางหิมะ

“นี่คือห้องเกมชื่อดังนั่นงั้นเหรอ?!”

ออสตินมีปฏิกิริยาประหลาดใจเมื่อได้ยินคำตอบเหล่านั้น ขณะที่ซาบริน่ากลอกตาดูการแสดงของเขาในใจโดยคิดว่ามันค่อนข้างเนียนดี 

ในไม่ช้าออสตินก็พูดบางอย่างกับมนุษย์ จากนั้นทั้ง 2 ก็ย้ายไปยังพื้นที่ที่เงียบสงบมากขึ้นและรอการเปิด

“งานนี้คงสนุกน่าดู..…”

ออสตินกระซิบ

‘ใครในพวกเขาที่เกี่ยวข้องกับองค์กรที่หมายหัวฉันเหรอคะนายท่าน?’

ซาบริน่าถามออสตินผ่านกระแสจิต 

ก่อนที่จะมาถึงที่นี่ออสตินได้มอบอุปกรณ์เวทมนตร์ให้ซาบริน่าเพื่อที่พวกเขาจะได้พูดคุยกันอย่างลับๆ 

เมื่อได้ยินคำพูดถามของเธอ เขาเริ่มชี้ไปที่นักเรียนกลุ่มหนึ่งที่ดูแข็งแกร่ง

‘พวกมันไม่ใช่ตัวจริง ตัวจริงของคนพวกนั้นถูกฆ่าและถูกสลับตัวไปแล้ว’

เมื่อเห็นว่ามีเอลฟ์อยู่ด้วย ดวงตาของซาบริน่าก็ฉายแววด้วยความโกรธ

‘ฉันขอจัดการกับพวกมันได้ไหมคะนายท่าน?’

ซาบริน่าถามขึ้นมา

‘แล้วแต่เธอเลย’

เขามอบสายจูงแบบเปิดให้เธอ

เมื่อได้ยินการตอบรับดังนั้นเธอจึงเดินเข้าไปที่กลุ่มพวกมันและเริ่มสนทนา เริ่มจากพวกเอลฟ์ และภายในไม่กี่นาทีพวกมันทั้งหมดก็พูดกับเธอด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

‘ทักษะทางสังคมของเธอน่ากลัวมาก’

ออสตินคิด

‘นี่คือหิมะเหรอคะนายท่าน?’

ฟาร์ร่าถามด้วยความสงสัยขณะที่เธอรู้สึกถึงหิมะผ่านการเชื่อมต่อของพวกเรา

‘เธออยากเล่นแถวนี้ไหม?’

ออสตินถาม

‘ค่ะนายท่าน’

ฟาร์ร่าตอบ

‘ไปสิ อย่าเสียงดังมากแล้วกัน’

หลังจากที่ออสตินอนุญาต ร่างกายของเขาก็สว่างขึ้นครู่หนึ่งก่อนฟาร์ร่าจะออกไปหาอะไรเล่นของเธอโดยไม่มีใครรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเธอสักคนเดียว 

ออสตินอยากให้เธอรู้สึกและเข้าใจสิ่งต่างๆ ด้วยตัวเองก่อนที่เขาจะเริ่มมอบความรับผิดชอบใดๆ ให้กับเธอ

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด เค้กที่ดูเหมือนหิมะก็เริ่มหมุนพร้อมกับประตูมิติที่เปิดออก เมื่อเห็นอย่างนั้นก็มีคนหลายคนที่รีบเข้าไปในประตูมิติโดยตั้งใจที่จะเป็นผู้นำ ในขณะที่ซาบริน่าก็เข้ามาหาเขาพร้อมกับบอกลาพวกคนที่ตามล่าเธอ

‘เป็นยังไงบ้าง?’

ออสตินถามขึ้นมา

‘พวกมันฉลาดและระวังตัว แต่ฉันสัมผัสได้ถึงพลังของพวกมันเป็นอย่างดีค่ะนายท่าน’

ซาบรินาตอบกลับ

‘เธอต้องการที่จะจัดการกับพวกมันจากภายในงั้นเหรอ?’

เขาถาม

‘นี่คือการเสนอความช่วยเหลือใช่ไหมคะนายท่าน?’

‘ฉันมีเองก็มีปัญหากับพวกมันอยู่และฉันก็รู้สึกดีมากในวันนี้ที่ได้ช่วยเหลือเมดของฉัน’

‘ขอบคุณค่ะนายท่าน’

เมื่อคำตอบของพวกออสตินสิ้นสุดลง ทั้ง 2 คนก็เข้าไปในประตูมิติที่กำลังหมุนวนขณะจับมือกันอยู่ 

ความรู้สึกบิดเบี้ยวของพื้นที่เกิดขึ้นรอบตัวพวกเขา จากนั้นทั้ง 2 ก็ลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่าพวกเขาพร้อมกับคนอื่นๆ อยู่ในห้องโถงขนาดใหญ่มาก 

ขณะที่ทั้งคู่กำลังมองไปรอบๆ ก็มีเสียงขี้เล่นดังขึ้นมา

“เกมแรก รู้จักการยิง!”

เสียงนั้นดังก้องไปทุกที่เมื่อสิ่งต่างๆ เริ่มปรากฏขึ้นรอบตัวพวกเขา ห้องนั้นใหญ่ขึ้นพร้อมกับมีโต๊ะหลายตัวที่มีคันธนูและลูกธนูปรากฏขึ้น คันธนูนั้นดูเป็นปกติเท่าที่จะเป็นไปได้ 

ที่ด้านหลังของโต๊ะนั้นมีเป้าขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นตรงกลาง เป็นกระดานกลมที่มีลูกโป่งหลายลูกติดอยู่ โดยที่เป้าหมายอยู่ห่างจากธนูและลูกธนูค่อนข้างมาก

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้นักสู้ระยะไกลต่างก็ยิ้ม ในขณะที่ผู้ที่ไม่ชำนาญในการใช้ธนูนั้นคร่ำครวญกันออกมา

‘ดูเหมือนนายท่านจะโชคดีนะคะ’

ซาบริน่าพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“เกมนี้นั้นง่ายๆ พวกคุณจะถูกถามคำถามกัน และไม่ต้องกังวลเนื่องจากแต่ละคำถามจะเกี่ยวข้องกับยุคปัจจุบัน!”

เสียงร่าเริงพูดด้วยน้ำเสียงมีเสน่ห์

“หลังจากตอบคำถามของคุณแล้ว คุณถึงจะยิงกระดานได้! ลูกโป่งแต่ละลูกที่แนบมาจะมีสมบัติและบัตรผ่านของคุณไปยังรอบต่อไป”

“ความเร็วก็เป็นปัจจัยด้วยเช่นกัน! คนที่ตอบก่อนจะได้เป็นคนแรกที่ยิง! นอกจากนี้ยังมีความจริงที่ว่าผู้ที่ตอบผิดเร็วที่สุดจะสูญเสียสมบัติไปและต้องมอบให้กับผู้ที่ตอบได้ก่อนอย่างถูกต้อง”

“งั้นก็รัดเข็มขัดให้พร้อมแล้วยิงได้เลย!”

ทันทีที่เสียงจางหายไป หน้าจอโปร่งใสก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคนพร้อมกับคำถาม สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็แค่พูดและคำตอบจะถูกบันทึกไว้ โดยจะไม่มีใครได้ยินเสียงและจะไม่มีใครสามารถพูดคุยกันได้ในตอนนี้

ออสตินมองคำถามแรกตรงหน้าเขา

[ในบรรดานักรบของโลกที่ได้รับการคุ้มครอง กษัตริย์องค์แรกที่เรียกว่าเผด็จการแห่งทิศตะวันตกคือใคร?]

ออสตินไม่ต้องคิดหาคำตอบด้วยซ้ำ

‘ระบบ?’

[ ถอนแต้มความชอบ 2 แต้ม! ]

[ คำตอบ : บาลาซร์ด ]

ดังนั้นเขาจึงพูดคำตอบได้ในทันทีโดยไม่หยุด คำตอบของเขาถูกล็อคไว้ในขณะที่เขาดูเวลา เขาก็เห็นว่าเวลาหยุดวิ่งที่เวลา 30 วินาทีจึงหันไปด้านข้างก่อนจะเห็นว่าซาบริน่าเพิ่งจะตอบคำถามเสร็จ เมื่อเห็นว่าเธอช้ากว่าตัวเอง เขาก็ยิ้มออกมา

“บี๊บ! หมดเวลาแล้ว! มาดูคำตอบกันเลยไหม?”

เสียงร่าเริงพูดขึ้นและในเวลานั้นเองที่แสงสีเขียวส่องสว่างแก่ผู้ที่ตอบถูก ในขณะที่สีแดงสำหรับผู้ที่ตอบผิด โดยที่ความสว่างของแสงนั้นบ่งบอกว่าพวกเขาตอบได้เร็วแค่ไหน 

ดวงตาที่แคบของซาบริน่ามองไปยังออสตินที่ส่องแสงเจิดจ้ากว่าเธอ 

ตอนนี้ทุกคนกำลังเพ่งความสนใจไปที่เขาแล้ว

 

 

 

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต