352 ทากัตซูกิ มาโกโตะ จำสัญญาของเขา
◇มีตติ้งประจำ ระหว่างประเทศแห่งแสงของไฮแลนด์ และประเทศแห่งความมืดลาโฟรเอจ◇
หนึ่งในประเทศที่มีแนวโน้มดีที่สุด ในทวีปทิศตะวันตก…ไม่ใช่ ในทั้งโลก ไฮแลนด์
และจากนั้น ประเทศที่กำลังขึ้นมา ที่ประชากรทั้งหมด เป็นนักเวทย์แรงค์สูง หรือสูงกว่านั้น ลาโฟรเอจ
สองประเทศนี้ ไม่ได้สนิทกันดี
เพราะนี่ ระดับท็อปของพวกเขา ปรกติแล้วจะมารวมกันเพื่อปรึกษากัน
เห็นว่าพวกเขามีมีตติ้งมาหลายครั้งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกของผม ที่ผมได้เข้าร่วมด้วย
ผมนั่งที่มุมของห้องฮอลล์ใหญ่ ที่ใช้สำหรับมีตติ้ง
คนที่อยู่ข้างผม คือซากุไรคุง
มีางอย่างที่ผมเข้าใจ หลังจากได้ยินรายละเอียดของมีตติ้ง
“กองทัพของประเทศคุณในประเทศแห่งความมืด มีเจตนาอะไรที่มาฝึกใกล้ชายแดนประเทศบางครั้งบางคราว?”
“มันเป็นแค่การฝึกประจำ คุณไม่มีธุระอะไรกับกับมัน”
“มันเหนื่อยหน่ายต่อสายตา อย่าทำแบบนั้นอีกในอนาคต”
“นั่นเป็นสิทธิพิเศษของเราเอง ที่สำคัญกว่านั้น เกิดอะไรขึ้น กับความต้องการของเราที่จะให้ส่งมอบพ่อค้าทาสในประเทศแห่งแสง ในฐานะของนักโทษ?”
“เราได้ตอบเรื่องนั้นไปแล้ว ว่าเราทำแบบนั้นไม่ได้ การค้าทาส มันถูกกฎหมาย จนถึงไม่นานมานี้ให้ประเทศแห่งแสง ดังนั้น พวกเค้าไม่ใช่นักโทษ”
“คุณจะเรียกการลักพาตัวเด็ก จากประเทศแห่งความมืด ว่าถูกกฎหมายเรอะ?!”
“ตั้งแต่ทีแรก กึ่งสัตว์และกึ่งมนุษย์ ไม่ได้ถูกรับรู้ว่าเป็นคนตั้งแต่เริ่ม ในเวลานั้น”
“แกพูดว่าอะไรนะ?!”
“ฮึ่ม นี่มันเรื่อองในอดีตไปแล้ว”
การโต้เถียงลุกเป็นไฟ หรือเหมือนกับ มันดูนักเลง
แต่มันช่วยไมม่ได้ที่สิ่งต่างๆมันออกมาเเป็นแบบนี้ เมื่อพิจารณาถึงประวัติศาสตร์นะ
〈ซากุไรคุง มีตติ้งนี้ มันเป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?〉 (มาโกโตะ)
〈ใช่ วันนี้มันเบาๆแล้วนะ ครั้งแรก มันมีคนเหวี่ยงดาบและยิงเวทย์ด้วย〉 (ซากุไร)
〈นั่นมันยังเป็นมีตติ้งอยู่อีกเหรอ…?〉 (มาโกโตะ)
〈ฮ่าฮ่า…〉 (ซากุไร)
ซากุไร ตอบด้วยสีหน้าที่มีปัญหา
“ไอ้เหยียดเชื้อชาติบัดซบ!”
“พูดเหี้ยอะไร ไอ้พวกนักเวทย์ป่าเถื่อน?!”
“คุณพูดอะไรกันระวังหน่อย คุณอยู่ต่อหน้าราชินี”
สายตาทุกคน รวมกันที่บนสองคน ที่นั่งสูงกว่าคนอื่น
“ขออภัยอย่างสุดซึ้งครับ ราชินีฟูเรีย!”
“ผมขออภัย ราขินีโนเอล!”
ฟูเรียซังมีสีหน้าที่เบื่อ และราชินีโนเอล ยิ้มอย่างอ่อนโยน
“เด็กๆอย่างพวกนายมันน่าสิ้นหวัง… ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้นนะ ราชินีโนเอล” (ฟูเรีย)
“ไม่ มันก็เหมือนกันสำหรับเรา ราชินีฟูเรีย” (โนเอล)
ฟูเรียซังและราชินีโนเอล ยิ้มอย่างสงบสุขให้กัน ตรงกันข้ามกับคนที่ลุกเป็นไฟ
“ใจเย็นลงบ้าง” (ฟูเรีย)
“เจ้าต้องไม่ใช้คำที่โหดร้ายเช่นนั้น” (โนเอล)
““““““““ครับ พระนาง!””””””””
เมื่อฟูเรียซัง และราชินีโนเอลพูดอย่างนี้ ทุกคนี่มีส่วนร่วมกับมีตติ้ง คำนับพร้อมๆกัน
ดูเหมือนสองราชินี ควบคุมที่นี่อย่างถูกต้อง
〈นายจะไม่ร่วมมีตติ้งเหรอ ซากุไรคุง?〉 (มาโกโตะ)
〈ชั้นมาเป็นบอดี้การ์ด ชั้นจึงจะอยู่เงียบๆ〉 (ซากุไร)
〈นายเป็นรองราชาของประเทศแห่งแสงนะ ไม่ใช่เหรอ ซากุไรคุง…?〉 (มาโกโตะ)
〈ชั้นก็เป็นนายพลเลขาของอัศวินแห่งแสงด้วย มีตติ้งนี้ คือการรวมตัวกันของคนที่มีแนวโน้มจากประเทศแห่งแสง ดังนั้น มันเป็นงานที่สำคัญ〉 (ซากุไร)
ผมเอียงหัว กับที่ซากุไรคุงอธิบาย
นั่นพูด
〈นายปล่อยมันไว้ให้คนอื่นได้นี่〉 (มาโกโตะ)
ไม่มีความจำเป็นต้องทำเกินไปเพื่อเอาซากุไรเอง มาดูแลการปกป้องเลย
เมื่อผมพูดอย่างนี้ ซากุไรคุงทำสีหน้าที่ขมขื่น พร้อมด้วยหน้าที่มีปัญหา
〈แต่ถ้า ชั้นทำอย่างนั้น ชั้น จะต้องเข้าร่วมมีตติ้งนี้้〉 (ซากุไร)
〈นั้นไม่ดีอ๋อไง?〉 (มาโกโตะ)
〈ชั้นมาจากโลกคู่ขนาน ดังนั้น ชั้นมาแทรกแซงที่นี่มากๆไม่ได้หรอก〉 (ซากุไร)
〈จริง…〉 (มาโกโตะ)
ความแตกแยก ระหวงประเทศแห่งแสง และประเทศแห่งความมืด ฝังรากลึก
พวกเขาน่าจะไม่ได้รู้สึกดี เกี่ยวกับคนที่เพิ่งจะมาโลกนี้ไม่กี่ปีก่อน มาจุ้นจ้านกับธุระของพวกเขา
เพราะทั้งหมด เขาไม่ใช่ฝ่ายที่เกี่ยวข้อง
มันอย่างที่ซากุไรคุงพูด
งั้น เราจะฟังมีตติ้งที่ไม่มีวินัยนี้เหรอ…? -ความผิดหวังนั้น ต้องได้โชว์อยู่บนหน้าของผม
〈ถ้ากัตซูกิคุง ถ้านายเบื่อมีตติ้ง ให้ชั้นนำไปตามสถานที่ต่างๆในป้อมปราการมั้ย?〉 (ซากุไร)
〈นั่นโอเคเหรอ?〉 (มาโกโตะ)
〈ความปลอดภัยของที่นี่ มันแน่นหนาอากาศไม่เล็ดน่ะ หลังจากทั้งหมด〉 (ซากุไร)
มันโอเค ที่ให้คนที่อยู่ตำแหน่งผู้ดูแล ไปจากที่นี่เหรอ? -นั่นคือคำถามของผมตอนนี้ แต่มันจะเหนื่อย ที่จะฟังคนกัดกันในมีตติ้งนี้ ดังนั้น ผมตอบรับคำชวนของซากุไรคุงอย่างซาบซึ้ง
มีลานฝึกสำหรับทหารให้ใช้อยู่รอบๆป้อมปราการ
ทหารของประเทศแห่งแสง และประเทศแห่งความมืด ฝึกกันที่นั้นในแบบของตัวเอง มันเบิ้ลเป็นการรักษาความปลอดภัยด้วย
ซากุไรคุง ถูกเอาไปโดยคนของอัศวินแห่งแสงในพริบตา
อย่างที่คาด กับผู้กอบกู้ของยุคนี้ เขาป็อปปูล่า
ผผมคิดนี่ และถูกจับไปโดยนักเวทย์ของประเทศแห่งความมืด
“ทากัตซูกิมาโกโตะซามะ เมื่อไหร่ที่ท่าน จะย้ายมาอยู่ประเทศแห่งความมืดเหรอครับ?!”
“ความสัมพันธ์กับฟูเรียซามะเป็นยังไงเหรอท่าน?!”
“ได้โปรดสอนเวทมนตร์ให้หนูด้วยนะคะ?!”
ผมสอนเวทมนตร์สปิริตให้พวกเขาก่อนตอนนี้
คุณก็พูดได้เหมือนกัน ว่าผมสามารถจะฆ่าเวลาได้
เห็นว่ามีตติ้ง มันจะดำเนินไปถึงดึก
ซากุไรคุงรับการเรียก ที่เพิ่งจบเมื่อกี้นี้ เขาชวนผมไปกินอาหารเย็น
ราชินีโนเอล และฟูเรียซังจะมาด้วย ผมเลยตกลงทันที
“ชั้นสูงสุดของป้อมปราการ เป็นพื้นที่สำหรับไว้ให้ราชวงศ์ใช้ โนเอลอยากจะคุยกับนายน่ะ ทากัตซูกิคุง” (ซากุไร)
“นั่นเป็นเกียรติ” (มาโกโตะ)
ผมถูกนำไปโดยซากุไรคุง ไปถึงประตูยักษ์
มันตกแต่งอย่างหรูหรา อยู่ในป้อมปราการเก่าๆนี้ มันทำให้ชัดเจนเลย ว่ามันสำหรับไว้ให้ราชวงศ์ใช้
ผมได้ยินเสียงเบาๆของคนคุยกัน อีกฝั่งของประตู
ซากุไรคุงเคาะประตู และเปิดประตู และเสียงดัง ดังมาจากข้างใน
“ตั้งแต่ทีแรก ทำไมคนของประเทศแห่งแสง ทำตัวซะสูงส่งทรงพลังจังล่ะ?!”
“ประเทศแห่งความมืด ก็จะกัดกันทุกครั้งเลยนะ!”
(เอ๋?) (มาโกโตะ)
เสียงตะโกน
ซากุไรคุง ไม่ลนลานกับเรื่องนี้และปิดประตูอย่างเร็ว เพื่อที่เสียงจะไม่หนีออกไปข้างนอก
“เธอสั่งพวกเค้าให้ถูกต้องในฐานะราชินีได้นี่!”
“แล้วเธอล่ะฟูเรีย? ทำไมเธอปล่อยให้พวกเค้าทำตามใจเลย?!”
มันเป็นราชินีฟูเรีย และราชินีโนเอล ผู้ที่ยิ้มให้กันอย่างอ่อนโยนในมีตติ้ง
สองท็อปของประเทศ ตะโกนใส่กัน พร้อมด้วยระเบิดอารมณ์
ค-แค่เกิดอะไรขึ้นในโลกนี้กันเนี่ย?
“ชั้นโปรอิสระ! ตรงกันข้ามกับที่ของเธอย่ะ!” (ฟูเรีย)
“แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น เธอให้พวกเค้าอาละวาดมากเกินไป! ดูแลพวกเค้าซักนิดนึงเถอะ! มันเป็นประเทศของเธอนะ!” (โนเอล)
〈ซากุไรคุง…นี่อะไรอ่ะ?〉 (มาโกโตะ)
ผมถามเพื่อนวัยเด็กข้างผม
〈เดิมๆน่ะ〉 (ซากุไร)
〈เนี่ยนะ…เดิมๆ〉 (มาโกโตะ)
ที่ว่าพวกเธอดูใจเย็นในมีตติ้งเมื่อกี้นั้น มันการแสดง
“มันเป็นเพราะเธอเป็นแบบนั้น จนขุนนางในประเทศแห่งแสงแยกเธอออก ชั้นได้ยินมาว่ามีประท้วงอีกแล้ว” (ฟูเรีย)
“เราเพิ่งจะทำให้สงบ มันเป็นประเทศแห่งความมืดนั้นแหละ ที่มีปัญหาเรื่องการบริหารจัดการ ไม่ใช่ไง? ชั้นรู้ว่าว่ากิจการการเงินห่วยแตกลงทุกวัน” (โนเอล)
“ห-หุบปากเลยนะยะ! ให้เธอรู้ไว้ก่อนเลยนะ ประเทศแห่งความมืด จะแข็งแกร่งกว่าถ้าเราสู้กันย่ะ!” (ฟูเรีย)
“โอ้ชั้น ช่างตลกสิ้นดี ที่เธอพูดมา แม้ว่ามันไม่ใช่มุขที่ขำเอาซะเลย เธอพูดถึงทารกน้อยประเทศแห่งความมืด ที่เพิ่งจะเกิดหรือยะหล่อน?” (โนเอล)
“ฮ๋าา? จะรบมั้ยยะ?” (ฟูเรีย)
“จัดมาเลย” (โนเอล)
สองราชินี กระแทกหน้าผากใส่กัน และจ้องกัน
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย
〈ซากุไรคุง?!〉 (มาโกโตะ)
การสนทนา มันอยู่บนน้ำที่มีกระแสเชี่ยวแล้ว!
“เฮ้ย ทั้งสองคน ทากัตซูกิคุงมาแล้วน่ะ” (ซากุไร)
ซากุไรคุง พูดกับพวกเธอที่นี่
มันดูเหมือนฟูเรียซัง และราชินีโนเอล ไม่ได้สังเกตว่าเราเข้าห้องมา
สองหน้าหันมาทางนี้ในทีเดียว
“มาโกโตะซัง มันเป็นซักพักแล้วนะ!” (โนเอล)
ราชินีโนเอล วิ่งมาทางนี้พร้อมด้วยรอยยิ้มใหญ่
ฟูเรียซังก็รีบมาด้วย แต่ราชินีโนเอลใกล้กับผม เธอจับแขนซากุไรคุง และชี้ไปที่ราชินีโนเอล
“เรียวซูเกะ อีนั่นมันผู้หญิงของนายนี่ ใช่มั้ย?! จูงเธอดีๆซี่!” (ฟูเรีย)
“เอ๋ นั่นมันนิดหน่อยนะที่…” (ซากุไร)
ซากุไรคุงหันหน้ามาทางนี้ พร้อมด้วยสีหน้าที่มีปัญหา
หน้าของราชินีโนเอล เปลี่ยนเป็นบูด เมื่อเธอเห็นอย่างนี้
จากนั้น เธอเหลียวมาทางนี้ พร้อมด้วยตาที่มีน้ำตา
“มาโกโตะซัง~ อีฟูเรียมันบูลลี่ชั้นอ่ะ ไปด่าเธอหน่อยเถอะได้โปรด” (โนเอล)
“อืม…โนเอลซัง?” (มาโกโตะ)
ไม่ใช่เธอตะโกนใส่กันสุดปอดอยู่เหรอ?
มีบางคนในทวีปนี้ ที่บูลลี่ราชินีโนเอลได้ด้วย?
ฟูเรียซังเดินมาทางนี้ และดึงมือของราชินีโนเอล
“อย่าม่าเกาะแกะอัศวินของชั้นนะยะหล่อน!” (ฟูเรีย)
“หล่อนก็เหมือนกันแหละย่ะ อย่ามาสนิทกับเรียวซูเกะให้มากนะยะ” (โนเอล)
เถียงกันอีกแล้ว
หืมม สันติสุข ระหว่างประเทศแห่งแสง กับประเทศแห่งความมืด โอเคมั้ยเนี่ย?
ผมล่ะกังวล เกี่ยวกับความลำบากยากเข็ญ ของเทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะจัง
“ตั้งแต่ทีแรก ไม่ใช่มันได้เวลาหาผัวแล้วเหรอไงยะ ฟูเรีย? หล่อนเป็นผู้ปกครองของเจ็ดประเทศเดียวที่ยังโสดนะ รู้มั้ยยะ?” (โนเอล)
“ห-หุบปากเลยนะยะ ไม่ใช่มันไมเป็นไรเหรอไง? เรื่องของชั้นย่ะ ไม่ต้องมาเสือกเลย!” (ฟูเรีย)
“มันต้องเป็นไรสิยะ! ราชินี ยังไร้ประสบการณอยู่ตลอด จะไม่ถูกอนุญ—” (โนเอล)
“…ทำแล้วย่ะ” (ฟูเรีย)
“เอ๋?” (โนเอล)
“ชั้นน่ะ เป็นหนึ่งเดียวกันกับอัศวินของชั้นแล้วเมื่อวานย่ะหล่อน นั่นทำไม มิใช่ปัญหาย่ะ!” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังหันหน้ามาทางนี้ ด้วยหน้าน้าบูดบึ้ง พร้อมด้วยหน้าแดง
ผมมองข้างผม และซากุไรคุงพูด ‘เฮฮฮฮ๋~’ และยิ้มเหมือนจะพบว่านี่สนุกดี
คุ หน้าน่ารำคาญ
และจากนั้น หน้าที่ข่มขู่ ของราชินีโนเอล เปลี่ยนเป็นยิ้มใหญ่
“นั่นโล่งใจเลยอ่ะ! ชั้นกังวลมาตลอดเวลาเลยนะ ฟูเรีย! มาโกโตะน่ะ ถูกล้อมไปด้วยคนสวยๆรุกหนักๆ หลังจากทั้งหมด ชั้นคิดว่าเธอจะสงวนตัวอยู่ตลอดเวลา แล้วไม่ยอมกิน” (โนเอล)
ราชินีโนเอลแตะใหล่ของฟูเรียซัง พร้อมด้วยรอยยิ้ม
“เห้อ! ชั้นคิดอยู่ว่าจะบอกเธอให้ตกใจช้ากว่านี้อีกนิด” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังยิ้ม พร้อมด้วยร่องรอยของความอาย
“งั้น ใครเริ่มเหรอ?” (โนเอล)
“ไม่ชัดเหรอ?! อัศวินของชั้นน่ะสิ เค้าน่ะแม้น แมน” (ฟูเรีย)
“คย้า~☆ ขอรายละเอียดด้วยดิ!” (โนเอล)
“ใจเย็นนิดนึงเหอะ” (ฟูเรีย)
ราชินโนเอล และฟูเรียซัง คุยกันเหมือนนักเรียนมัธยม
บรรยากาศที่อันตรายก่อนหน้านี้ หายไปอย่างสิ้นเชิง
“เอ่อ…ซากุไรคุง เกิดอะไรขึ้นวะ?” (มาโกโตะ)
“มันดูเหมือนจริงๆแล้วพวกเธอสนิทกันดีน่ะ ไม่มีคนมากมา ที่มาพูดที่จุดยืนเท่ากันได้น่ะ เห็นมั้ย” (ซากุไร)
“งั้นเหรอเนี่ย” (มาโกโตะ)
งั้น มันเป็นอย่างนั้น หือ
อะไรที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เป็นอะไรที่ ‘พวกเธอสนิทกันดี พวกเธอเลยกัดกันได้’ มากกว่าสิ ถ้าอย่างนั้น
“เพราะมาโกโตะซังอยู่นี่นี่แล้วตอนนี้ กินอาหารเย็นกันนะ☆” (โนเอล)
ราชินีโนเอลตบมือ และเสนอนี่
อาหารและเครื่องดื่มที่หรูหรา ถูกนำเข้ามาในห้อง ไม่นานหลังจากนั้น
นั่นเป็นที่อาหารเย็น ที่เหมือนกับงานปาร์ตี้มากกว่า ได้เริ่มขึ้นยังไง
◇◇
“อออุ ทำไมชั้นมีลูกไม่ได้?!” (โนเอล)
ราชินีโนเอล ห่อไหล่อยู่บนโต๊ะ พร้อมด้วยหน้าที่แดง
ดูเหมือนความกังวลของราชินีโนเอลหลังๆมานั้น เป็นเรื่องการตั้งท้อง
พวกเธอทำกันเต็มที่ทุกคืน แต่พวกเธอยังไม่ถูกประทานพรด้วยลูกน้อย
เราทั้งหมด คุยเกี่ยวกับอะไรที่สุ่มเสียงกัน เพราะเราทั้งหมดนั้นเมากันแล้ว
“เธอก็ลำบากนะ หือ…” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังลูบหัวของราชินีโนเอล พร้อมด้วยหน้าตาที่สงสาร
“อออุ ฟูเรีย โปรดทำนายอนาคตให้หน่อย~” (โนเอล)
“ชั้นไม่เห็นอนาคตของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์เหมือนชั้น เราจะปรึกษาเรื่องเดียวกันนี้กันอีกกี่ครั้งกัน?” (ฟูเรีย)
“เพราะทุกคนจากตระกูลราชวงศ และนักบวช บอกชั้นว่าให้รีบสร้างผู้สืบทอด และมากดดันชั้นอ่า~” (โนเอล)
“งั้นอะไรที่ปรกติแล้วเธอบอกชั้น ไม่ใช่อะไรที่ปรกติแล้วเธอจะบอก หือ…” (ฟูเรีย)
ราชินีโนเอล จัดไวน์ไปหลายแก้วแล้ว
ฟูเรียซังก็ได้ดื่มไวน์ผลไม้ ที่มีเปอร์เซ็นต์แอลกอฮอล์สูงอยู่ตลอดเวลา
…ทั้งสองคนนั้นคอแข็ง
“จะมีลูกเมื่อไหร่ ฟูเรีย?” (โนเอล)
“ช-ชั้นเหรอ…? อืม ไหนดูซิ้~ *แอบมอง* *แอบมอง*” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซัง ส่งสายตามีความหมายมาที่ผม
ผ-ผมควรจะตอบยังไงล่ะเนี่ย?
ป-โปรดช่วยฉันด้วย ซากุไรคุง! -ผมพยายามจะขอความช่วยเหลือ จากเพื่อนในวัยเด็กของผม แต่…
“……”
เขาดื่มค็อกเทลบางๆที่มีน้ำแข็ง ด้วยหน้าที่อึดอัดเล็กน้อย
แน่นอนว่าเขาจะเป็นอย่างนั้น
ดั้งเดิมแล้ว นี่มันการคุยเรื่องการตั้งท้อง ระหว่างคู่รักของซากุไร
บางอย่าง กวนใจผมในตอนนั้น
“เดี๋ยว ซากุไรคุง ไม่ใช่นายนักดื่มคออ่อนเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นดื่มได้นิดหน่อยแล้วตอนนี้ ที่ชั้นพลังตื่นมาเป็นฮีโร่แห่งแสงน่ะ” (ซากุไร)
“โฮฮ่ สวย! จริงๆแล้ว ชั้นก็ได้กินเหล้าเก่งขึ้น หลังจากที่ได้มาเป็นพระเจ้า ดังนั้น เราออกไปดื่มกันได้แล้วดิตอนนี้” (มาโกโตะ)
“ใช่ มาชวนฟูจิวาระคุงครั้งหน้ากันนะ” (ซากุไร)
“ดีเลย ให้เค้าพาไปดูร้านขายเพชรพลอยลับ—” (มาโกโตะ)
“เฮ้ย ไอ้พวกผู้ชาย อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง” (ฟูเรีย)
“”โอเค””
ฟูเรียซังตอบโต้
ใช่ เราไหลไปทางอื่นไม่ได้
ราชินีโนเอล สไลด์ไปหาซากุไรคง
ฟูเรียซังนั่งข้างผม และพิงกายเธอมาไว้ที่ผม
“เรียวซูเกะซังจ๊ะ…ชั้นคิดว่า มันได้เวลา ที่เราจะมีลูกแล้ว” (โนเอล)
“ได้ ชั้นจะทำเต็มที่นะ โนเอล” (ซากุไร)
“งั้น คืนนี้ด้วยนะจ๊ะ…♡” (โนเอล)
“ไม่ เดี๋ยว โนเอล ทากัตซูกิคุงแและฟูเรียซังก็อยู่ที่นี่…” (ซากุไร)
ซากุไรคุงทำให้ราชินีโนเอลที่ค่อนข้างจะเมาใจเย็นลง
“เฮ้ มาโกโตะของชั้น…” (ฟูเรีย)
เธอเปลี่ยนวิธีเรียกผม
“มีอะไรครับ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“ฮื้นน~♡” (ฟูเรีย)
เธอขอจูบ
แน่นอน ไม่ตอบไม่ได้
เมื่อผมทำ ฟูเรียซัง ผลักผมลงแบบนั้นเลย
ซากุไรคุง ก็ถูกผลักลงโดนราชินีโนเอลข้างผม
“เรียวซูเกะซังจ๋า…♡” (โนเอล)
“มาโกโตะจ๋า…♡” (ฟูเรีย)
ผมถูกลากเข้าไป แบบนั้นเลยไม่ได้ ผมเลยไหลหนีออกมา
แต่ฟูเรียซังและราชินีโนเอล ดูเหมือนจะไม่ชอบความจริง ที่พวกเรานั้น ไม่ให้ความร่วมมือที่นี่
“โนเอล เราจะทำให้พวกผู้ชายมันเมาปลิ้น” (ฟูเรีย)
“สวย มาทำให้พวกเค้า ปลิ้นหนักกว่านี้อีกเถอะ” (โนเอล)
สองราชินี ทำตาเหมือนสัตว์กินเนื้อ
“”《ฮฮฮฮฮิ้!》””
ผมและซากุไรคุงสั่นเหมือนลูกกวางเพิ่งเกิด
ปาร์ตี้ดื่ม ดำเนินต่อไป แบบนี้แหละ
และค่ำคืนได้ผ่านไป
◇◇
—ผมตื่นขึ้น
ข้างนอกยังมืดอยู่
ดูเหมือนผมหลับไป กลางปาร์ตี้ดื่ม
ผมมองไปรอบๆห้อง และซากุไรคุง หลับอยู่บนโซฟา
ถ้าผมจำไม่ผิด เขาเป็นคนแรกที่ล้ม
พูดถึงแล้ว คนที่สองคือผม
ฟูเรียซังและราชินีโนเอล นอนอยู่ในเตียงใหญ่ด้วยกัน
สองคนนั้น กินกันไปนานแค่ไหน?
ผมห่มผ้าห่มทั้งสองคน
ผมมุ่งหน้าออกไปที่ระเบียง ในห้อง เพื่อที่ผมจะไมปลุกทุกคน
อากาศที่สดชื่น ก่อนจะตะวันขึ้น
มันสมบูรณ์แบบ สำหรับารฝึก
“XXXX (สปิริตซัง) XXXX (สปิริตซัง)” (มาโกโตะ)
ผมพูดในภาษาสปิริต
“XXXX (มีอะไรเหรอ?) XXXXX (คนรับใช้ของโนอาห์ซามะ)”
สปิริตเวลา ตอบผม
ในที่สุด พวกเขาก็เริ่มคุยกับผมมาหลังๆ
“XXXXXX (มาคุยกันเถอะ)” (มาโกโตะ)
“XXXXXX (ไม่สนใจอ่ะนั่น)”
เขาตอบมาอย่างเย็นชา เหมือนคลาวด์ซัง
มันยาก ที่จะรับมือกับสปิริตเวลา
ผมฝึกต่อไปซักพัก หลังจากนั้น
“มาโกโตะซัง? นายตื่นไวนะ”
บางคนเรียกผมจากข้างหลัง มันเป็นราชินีโนเอล
เธอต้องเพิ่งตื่นมาแน่ ผมเธอค่อนข้างที่จะกระเซิง
“สวัสดีตอนเช้า โนเอลซัง” (มาโกโตะ)
ผมตอบเธอ
“นายฝึก แม้ว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ถูกกำจัดไปแล้วเหรอ? ไม่ใช่มันโอเคที่จะทำตัวสบายๆเหรอ?” (โนเอล)
รอบยิ้มที่อ่อนโยนของธอ ทำให้ผมนึกไปถึงหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนาซัง
—”มาโกโตะซัง…นาย…จำสัญญา กับชั้นได้มั้ย?”
—”ชั้นจำได้”
—”ชั้นจะไม่ยกโทษให้นาย ถ้านายลืม!”
ยอมยิ้ม เคล้าน้ำตา ในตาของเธอ
นั่นเป็นสีหน้าสุดท้ายที่ผมจำได้ จากแอนนาซัง
ความทรงจำนั้น กลับมาเล่นอย่างมีสีสันในใจของผม
“มาโกโตะซัง?” (โนเอล)
ผมต้องได้ทำหน้าที่ค่อนข้างประหลาดที่นี่แนด ราชินีโนเอล ส่งหน้าตาที่กังวลมาให้ผม
“เพราะทั้งหมด…ชั้นต้องเติมเต็มสัญญาของชั้น” (มาโกโตะ)
ผมจบที่การโพล่งอะไร ที่ผมไม่เคยบอกใครเลยออกไป
“สัญญา…?” (โนเอล)
“ชั้นทำให้แอนนาซังรอ” (มาโกโตะ)
“เอ๋?!” (โนเอล)
ราชินีโนเอล เปิดตากว้างกับอะไรที่ผมพูด
“สัญญากับหญิงสาวศักดิสิทธิ์ซามะเหรอ?!!! แค่มันคืออะไรบนโลกนี้กัน มาโกโตะซัง?! ได้โปรดบอกชั้นที!” (โนเอล)
“อ้า เกี่ยวกับนั่น…อืม…” (มาโกโตะ)
มันสายเกินไปเมื่อเววลาที่ผมคิด ว่าผมทำพลาด
แม้ว่าผมพยายามจะแอบหนีออกไปจากครั้งนี้ ราชินีโนเอล ชื่นชมหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา ถึงจุดที่ว่าบูชา ดังนั้นผมหนีไม่ได้
ผมยอมแพ้
ผมเปิดปากของผม อย่างช้าๆ
“โนเอลซัง…ได้โปรดเก็บนี่ไว้เป็นความลับนะ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ร-รับทราบ!” (โนเอล)
ผมควรอย่างน้อยบอกเธอ ให้เก็บมันไว้ไม่ไปพูดกับคนอื่น
“หลังจากที่ได้กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ 1,000 ปีก่อน ชั้นสัญญากับ แอนนาซัง ก่อนที่จะมาปัจจุบัน ว่า เมื่อชั้นกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่แล้ว ชั้น จะกลับไปที่ {1,000 ปีก่อนในอดีต}” (มาโกโตะ)
“…เอ๋?” (โนเอล)
ราชินีโนเอล เปิดตาของเธอกว้าง
ดั่งเธอไม่เข้าใจ ว่าผมพูดอะไร
“ก-กลับไปที่ 1,000 ปีก่อน…นั่นจะเป็นไปได้เหรอ?” (โนเอล)
“มันโอเคที่จะพูดว่า ผมจะใช้สปิริตเวลามั้ย?” (มาโกโตะ)
(แน่นอนว่ามันไม่โอเค เจ้าบ้า! บอกมนุษย์เกี่ยวกับเรืองนี้ มันขัดกับระเบียบของดินแดนสวรรค์!!) (ไอรา)
เสียงของเทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอราซามะ ดังอยู่ในใจของผม
ขอโทษครับ ไอราซามะ
“ชั้นบอกเธอเกี่ยวกับวิธีที่เฉพาะเจาะจงไม่ได้ แต่ชั้นมีวิธี” (มาโกโตะ)
“อ-อย่างนั้นเหรอ” (โนเอล)
ราชินีโนเอล ดูเหมือนจะสนใจมัน แต่เธอต้องได้สังเกตบางอย่าง เธอไม่ล่วงข้ามมา
(แต่เมื่อไหร่ ที่ผมจะได้ความช่วยเหลือ ของสปิริตเวลาล่ะ…?) (มาโกโตะ)
ผมใช้พวกเขาดีๆไม่ได้ แม้แต่ตอนนี้ ไม่เหมือนสปิริตน้ำ
ผมรู้สึกว่ามันต้องใช้เวลาไปมาก ก่อนที่ผมจะเติมเต็มสัญญากับแอนนาซังได้
“มาโกโตะซัง สัญญาที่จะกลับไปเจอกัน กับแอนนาซามะ…”(โนเอล)
ราชินีโนเอล ทำหน้าตา ที่เหมือนเอ่อล้นไปด้วยอารมณ์
มันดีมากๆ ที่ผมให้เธอสัญญา ว่าจะไม่บอกใคร
ผมรู้สึกเหมือนว่ามันจะแพร่ไปทั้งทวีป ถ้าผมไม่ทำ
หลังจากนั้น โนเอลซังดูเหมืออนจะอยากรู้เกี่ยวกับแอนนาซังมากขึ้น ผมเลยถูกยิงคำถามมาเป็นชุด
พูดถึงแล้ว เธออยากจะได้ยินเกี่ยวกัยแอนนาซัง เมื่อเราพิชิตวิหารทะเลลึก ใช่มั้ย?
เพราะทั้งหมด เธอเป็นคนค้นพบประเทศแห่งแสง
หลังจากซักพัก กลางคืนผ่านไป และท้องฟ้า เริ่มจะส่องแสง
“มันได้เวลากลับแล้ว” (มาโกโตะ)
“ใช่” (โนเอล)
ผมและราชินีโนเอล กลับไปที่ห้อง และฟูเรียซัง กับซากุไรคุงตื่นขึ้นแล้ว
มันดูเหมือนทั้งสองคนคุยกัน แต่ซากุไรคุงยังดูเหมือนง่วง จากเมาค้าง
ฟูเรียซังสังเกตเรา และยืนขึ้นทันที
“อ้า หนีไปไหนมา?! ชั้นจะไม่ยกโทษให้เธอนะ ถ้าเธอมาลงมือกับอัศวินของชั้นน่ะ โนเอล!” (ฟูเรีย)
“ชั้นไม่ทำหรอก! มาโกโตะซัง มีสัญญากับหญิงสาวศักดิ์—”
“โอเค หยุด” (มาโกโตะ)
ผมรีบปิดปากของราชินีโนเอล ผู้ที่กำลังจะผิดสัญญากับผมทันทีเลย
ถ้าเป็นแบบนี้ ผมรู้สึกว่านี่จะถูกเปิดเผยไม่นานกับเจ้าหญิงโซเฟีย
ยังไงซะ นั่นไม่เป็นไรนะ
(ไอ้เจ้าฮาเร็มเวรนั้นลำบากเนาะ หือ) (ไอรา)
ไอราซามะ ท่านดูอยู่เหรอครับ?
(งานชั้นไม่จบซักที~ มาช่วยชั้นทีสิ~) (ไอรา)
แต่ผมอยากจะไปที่นั่น ถ้าผมมีเวลานะ…
ตอนนั้น ฟูเรียซังสไลด์มาทางนี้ และจ้องผมอย่างตั้งใจ
ราชินีโนเอล ไปหาซากุไรคุง และให้เขากินน้ำ
“เฮ้ อัศวินของชั้น ไม่ใช่นายสนิทกันดีกับโนเอลเหรอ? นายพูดถึงเรื่องอะไรกัน? บอกมาเลยนะ” (ฟูเรีย)
“ม-ไม่ ไม่มีอะไรใหญ่หรอก มันเป็นการคุย เกี่ยวกับความทรงจำเมื่อ 1,000 ปีก่อนน่ะ” (มาโกโตะ)
“ไม่เลย มันไม่ใช่แค่นั้น สัญชาตญาณหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ของชั้นบอกชั้นอยู่…นายยังซ่อนบางอย่าง” (ฟูเรีย)
“จริงจัง มันเป็นแค่คุยกันเล่นๆแบบเดิมๆ” (มาโกโตะ)
ในท้ายที่สุด ฟูเรียซังกดดันเอาคำตอบจากผม ประมาณชั่วโมงนึง
แค่มาพูดว่า เธอทำให้ผมคายทุกอย่างออกไป
■ตอบความคิดเห็น
งั้นในที่สุดเขาจะได้เป็นหนึ่งเดียวกันกับนางเอกหลัก ซากุไรคุง
-ผมต้องเขียนตอนกับซากุไรคุง~
เกริ่นล่วงหน้าถึงราชินีโนเอล…
-ไม่มี เนโตริ หรือ เนโตราเระ
<ผู้แปล: NTR>
■ข้อความจากผู้แต่ง:
นี่เป็นปกหน้าของเล่มที่ 11 มันเป็นปกหน้าที่มหํศจรรย์
ได้โปรดให้ผมพูดนิดหน่อยในครั้งนี้นะครับ
อีดิทเตอร์์ซังและนักวาดซังบอกผมแค่ ‘ปกหน้าไว้สำหรับแอนนาซังและมาโกโตะ’
เพราะทั้งหมด ผมปล่อยมันให้พวกเขาตลอด
และดังนั้น ผมประทับใจกับภาพนี้ ที่พวกเขาวาดมาให้ผม
รอยยิ้มของแอนนาซังเต็มไปด้วยความรัก
มาก็โตะก็ยิ้มด้วย ขณะที่ตาของพวกเขา ส่งไปทิศทางที่ต่างกัน
ผมคิดว่าหน้าของแอนนาซังเป็นแบบนี้ เมื่อเธอส่งมาโกโตะไปที่อนาคต
เธอไม่มีน้ำตาที่นี่แต่ผู้เขียน ตีความว่า แอนนาซังทนน้ำตาด้วยรอยยิ้ม
แล้วก็ ผมได้เขียนคำตอบ กับคำถามที่ผมได้มาจากผู้อ่านมากมาย
สัญญากับแอนนาซัง
ดูเหมือนมาโกโตะคุง จะกลับไปที่ 1,000 ปีในอดีต
พูดถึงแล้ว ตอนสุดท้ายในอาฟเตอร์สตอรี่ คืออาร์คของแอนนา
เมื่อตอนขอแอนนาซังจบลง มันจะจบอย่างสมบูรณ์
ผมจะเขียนหลายตอนในเว็ปจนถึงตอนนั้น ดังนั้นได้โปรดซื้อเล่ม 11 เมื่อ 25 พฤษภาคม ด้วยนะครับ
(เอ็กซ์ตร้า 1)
เล่ม 5 ของมังงะ ออกมาเมื่อ พฤษภาคม 25 ด้วย
เวทีในครั้งนี้ คือประเทศแห่งน้ำ!
จะมีเวลาของเจ้าหญิงโซเฟียอยู่เยอะ
(เอ็กซ์ตร้า 2)
ก็ยังมี เรื่องราวของนักดาบขั้นเทพที่เริ่มด้วยพลังโจมตีศูนย์ จะวางขายเมื่อพฤษภาคม 25
<ผู้แปล: Tale of the Sword Saint beginning with Zero Attack Power (คือเรื่องนักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ นะครับ ค้นหาแล้วอ่านต่อได้ทุกที่แล้วนะครับ!)>
คนสวยในภาพ คืออสูรเอริเนียส
ผู้คนที่สนใจ ได้โปรดลองอ่านกันด้วยนะครับ!
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
แปลโดย: wayuwayu
เป้าหมายเดือน 10/66
ค่าเน็ต 100/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ