“แต่ว่า ผู้อำนวยการหนีครับ คุณรู้หรือเปล่าครับว่าผู้ชายที่เฉินฮวนฮวนยุ่งด้วยคือใคร? เหมือนจะเป็นเด็กฝึกงานที่คุณชื่นชม ชื่อเฉินเฟยหยางอะไรนี่แหละครับ”
คนเจ้าเล่ห์อย่างซวนเลี่ยง มองออกตั้งนานแล้วว่า ทุกครั้งหนีซวงชอบเรียกเฉินเฟยหยาง ต้องคิดอะไรกับเฉินเฟยหยางแน่ๆ
หัวหน้าผู้หญิงตำแหน่งสูงๆอย่างหนีซวง ปกติถ้าชอบเล่นกับหนุ่มๆ หญ้าอ่อนแบบนี้ ถือเป็นเรื่องปกติ
แต่เฉินเฟยหยางนั่นดูเอาการเอางาน หนีซวงเลยลงมือช้า แต่มือยังไม่ทันยื่นออกไป ก็โดนเฉินฮวนฮวนป่วนก่อน
พอหนีซวงฟังแล้ว จึงหรี่ตาลง สีหน้าไม่ค่อยดีเลย
เธอไอเสียงเบา แล้วแสร้งพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “เฉินเฟยหยางโดนไล่ออกตั้งนานแล้ว”
“อะไรนะครับ?” ซวนเลี่ยงสงสัยมาก
ตามหลักแล้ว เมื่อกี้เหมือนหนีซวงไม่รู้เรื่องของเฉินเฟยหยางกับเฉินฮวนฮวน ทำไมถึงไล่เฉินเฟยหยางออกแล้วล่ะ?
“ความผิดพลาดในหน้าที่ เลยโดนไล่ออก ไม่คิดเลยว่าจะแอบยุ่งกับเฉินฮวนฮวนด้วย” หนีซวงกัดฟันแน่น สีหน้าก็เริ่มโมโห
เมื่อคืนตอนดึกมากแล้ว เธอกำลังพัวพันกับหญ้าอ่อนในโรงแรม ใครจะรู้ว่าได้รับโทรศัพท์จากกรรมการบริษัทหวาเถิง
กรรมการบริษัทหวาเถิงไม่บอกอะไรเลย แค่บอกว่าเป็นความต้องการของเฟิงหานชวน ให้ไล่เด็กฝึกงานเฉินเฟยหยางออก
หนีซวงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่คิดว่าเฉินเฟยหยางอาจจะไปขัดใจเฟิงหานชวน เฟิงหานชวนเลยไม่อยากให้เขาฝึกงานต่อ แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่า จะเป็นเพราะเฉินฮวนฮวน
เฉินฮวนฮวนเข้ามาฝึกหนึ่งอาทิตย์แล้ว ในหนึ่งอาทิตย์เฟิงหานชวนเคยมาหาเฉินฮวนฮวนสองครั้ง แถมยังไล่ผู้ชายที่ยุ่งกับเฉินฮวนฮวนออกอีก ดูเหมือนว่าจะสนใจเฉินฮวนฮวนมาก
ฝีมือการยั่วยวนผู้ชายของเฉินฮวนฮวนนี่เจ๋งจริงๆ ผู้ชายอย่างเฟิงหานชวนถึงสนใจเธอขนาดนั้น นี่เลยทำให้หนีซวงเริ่มสนใจเฉินฮวนฮวน
เดิมที เธอแค่คิดว่าเฉินฮวนฮวนเป็นแค่ของเล่นของเฟิงหานชวน จึงไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอตอนนี้ คงไม่ใช่แค่เล่นแล้วล่ะ
ไม่งั้น เฟิงหานชวนจะสนใจเฉินเฟยหยางได้ยังไง? ไล่ออกตั้งแต่คืนนั้น เพื่อไม่ให้เฉินฮวนฮวนนอกใจ?
กับเรื่องของพวกเขาสองคน หนีซวงแปลกใจมากกว่าเดิม
“อย่างนี้เหรอครับ เฉินเฟยหยางก็ดูเอาการเอางานนะครับ ทำผิดเรื่องอะไรเหรอครับ?” ซวนเลี่ยงรู้สึกว่าหนีซวงกำลังโกหก
เพราะยังไง “ความชื่นชม”ที่หนีซวงมีต่อเฉินเฟยหยาง ซวนเลี่ยงมองออก แต่นี่ไล่เฉินเฟยหยางออกไปง่ายๆแบบนี้ ต้องไม่ใช่เรื่องเล็กแน่นอน
แต่ว่า เขายังไม่ได้ข่าวเลยว่าใครทำอะไรผิด ทำไมอยู่ๆถึงโดนไล่ออกล่ะ?
“ครูซวนคะ นี่เป็นความลับภายใน ไม่สะดวกที่จะบอกค่ะ” หนีซวงยิ้มให้ แล้วยกข้อมือดูนาฬิกา “ถึงเวลาคลาสแล้ว ครูซวนรีบไปสอนเด็กฝึกเถอะค่ะ”
“ครับ งั้นไม่คุยแล้วนะครับ” ซวนเลี่ยงลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินไปทางประตูห้องทำงาน
วินาทีที่เขาปิดประตู รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปทันที เขาขมวดคิ้วแน่น รู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกๆ
เฉินเฟยหยางที่ดูซื่อตรง เป็นหนอนบ่อนไส้จากคู่แข่ง?
ซวนเลี่ยงคิดไปด้วยส่ายหัวไปด้วย ตอนนี้หวาเถิงครองตลาดวงการบันเทิง คงไม่มีคู่แข่งคนไหนกล้ามาล้วงความลับหรอก
แต่ว่า ไม่ว่าเฉินเฟยหยางจะโดนไล่ออกด้วยเหตุผลอะไร ตอนนี้คนที่รู้ความลับเขากับหลิวเฟยเฟย โดนไล่ออกไปคนหนึ่งแล้ว
ยังเหลือเฉินฮวนฮวน ขอแค่อุดปากเธอได้ ก็จะไม่มีปัญหาอะไรอีก
……
เลิกคลาสตอนเที่ยง เฉินฮวนฮวน หลินอวี่หยาง แล้วก็ติงเซียง พวกเธอเดินไปกินข้าวที่โรงอาหารพร้อมกัน
ระหว่างทางที่พวกเธอเดินไป เฉินฮวนฮวนเห็นเฉินเฟยหยางเดินลากกระเป๋าเดินทางมาทางนี้
“เฉินเฟยหยาง นายจะไปไหน? กลับบ้านเหรอ?” หลินอวี่หยางเดินไปหา แล้วถามเฉินเฟยหยาง
“ผม……ผม……” เฉินเฟยหยางพูดติดๆขัดๆ สีหน้าอึดอัดมาก
เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าสีหน้าเขาแปลกๆ เลยถามอย่างสงสัย “เฉินเฟยหยาง การฝึกอบรมยังไม่จบ อยู่ๆนายก็ไป เพราะที่บ้านมีธุระเหรอ?”
“ผม……เปล่า ผมโดนไล่ออก บอกว่าฝึกงานไม่ผ่าน” เฉินเฟยหยางรู้สึกเสียหน้า แม้แต่ฝึกงานเขายังโดนไล่ออก น่าอายมาก
แต่ว่า เขาถามคุณหนีซวงว่าทำที่ไหนได้ไม่ดี คุณหนีซวงไม่ตอบ บอกว่าเขาขัดใจคนอื่น
“โดนไล่ออก?” หลินอวี่หยางกับเฉินฮวนฮวนพูดออกมาพร้อมกัน
เฉินฮวนฮวนถามอย่างไม่อยากเชื่อ “นายตั้งใจทำงาน แล้วยังอยู่ในช่วงฝึกงาน ทำไมอยู่ๆถึงโดนไล่ออกล่ะ?”
เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกๆ แต่ก็พูดไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน
อาจจะเพราะเฉินเฟยหยางโดนไล่ออกอย่างกะทันหัน เธอจึงรู้สึกแปลก รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
“ผม……” เฉินเฟยหยางลังเล พูดอะไรไม่ออก
หลินอวี่หยางจึงถามตรงๆว่า “เฉินเฟยหยาง นายคงไม่ไปขัดใจใครหรอกมั้ง?”
“คือ……” เฉินเฟยหยางเงยหน้าขึ้น เหมือนหลินอวี่หยางพูดถูกแล้ว
หลินอวี่หยางขมวดคิ้วแล้วเอ่ย “ไม่หรอกมั้ง จริงเหรอ? นายไปขัดใจใครเนี่ย? ฉันจะลองดูว่าฉันจะให้นายอยู่ต่อได้หรือเปล่า!”
“เธอช่วยให้ผมอยู่ต่อได้?” เฉินเฟยหยางรู้ว่าหลินอวี่หยางเป็นคุณหนู แถมยังพูดอะไรเด็ดขาด น่าจะทำได้ตามที่พูด
เขาเหมือนเจอแสงสว่างปลายอุโมงค์ เพราะโอกาสฝึกงานในหวาเถิง สำคัญกับประวัติทำงานเขามาก เขาก็ไม่โอเคที่ต้องไปแบบนี้
“ใช่ นายต้องบอกฉันก่อนว่าเรื่องเป็นยังไง” หลินอวี่หยางเอ่ย ดูใจเย็นมาก เพราะเธอเป็นคนที่เจอสังคมมาเยอะ เคยเจอเรื่องบ้าๆมาเยอะแยะ
“คือคุณหนีซวงไปที่ห้องทำงานตั้งแต่เช้า อยู่ๆก็เรียกผมไป ผมคิดว่าจะสั่งงานผม ใครจะรู้ว่าเขาไล่ผมออก……”
เฉินเฟยหยางเกาหัว รู้สึกทำตัวไม่ถูก แต่ก็พูดตรงๆว่า “ผมถามเหตุผลเขา เพราะผมตั้งใจทำงานมาก ไม่เคยทิ้งงานเลย เขาโดนผมถามจนรำคาญ เลยบอกว่าผมไปขัดใจคนอื่น เห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น”
“อะไรเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น? นายเห็นอะไร?” หลินอวี่หยางถามอย่างหมดคำพูด
พอเฉินฮวนฮวนได้ยิน สีหน้าจึงเปลี่ยนไปทันที ความโมโหเริ่มขึ้นสมองเธอ
“ฉันรู้แล้วว่าใครทำ แล้วไล่นายออก ทีแรกฉันก็ไม่อยากยุ่งเรื่องพวกนี้ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำถึงขนาดนี้!” เฉินฮวนฮวนพูดอย่างอารมณ์เสีย “เฉินเฟยหยาง เรื่องนี้นายไม่ผิด นายไม่ควรโดนไล่ออก ฉันจะเอาความยุติธรรมกลับมาให้นายเอง!”
พูดจบ เฉินฮวนฮวนก็เดินพุ่งตรงไปทางโรงอาหาร