358 ผู้รุกราน
*…ซุซุซุ*
พิษกายหมุนวนรอบนักบวชคุโรโกะผู้มาจากต่างโลก
นักบวชกำลังถือไม้เท้าที่มีรูปทรงแปลกๆ
ปลายไม้เท้านั้นมีสิ่งมีชีวิตผอมและยาวคล้ายกับงูรัดอยู่รอบมัน มีหลายอย่างที่ดูเหมือนดวงตาเหมือนองุ่น
มากกว่านั้น ดวงตาเหล่านั้นกำลังดิ้นไปมา
“เวทมนตร์ทุกสิ่งในจักรวาล: [อาร์คทูรัส]”
เวทมนตร์ที่นักบวชใช้งานคือบางอย่างที่ผมเห็นเป็นครั้งแรก
แสงสีแดงที่รู้สึกเหมือนมันเผาดวงตาได้มาสู่เรา
“ช่างหยิงยโส! เวทมนตร์ไฟ: [การกระแทกอันแผดเผา]!!” (โรซาลี)
โรซาลีซัง, หุ้มในภูติไฟ, ต่อยเวทมนตร์ของศัตรู
*ตูม!*
เกิดการระเบิดใหญ่ขึ้นและเวทมนตร์มนตร์ที่ว่าทุกสิ่งในจักรวาลนั้นกระจาย
(เออ๋……) (มาโกโตะ)
นั่นคือที่แม่รับมือกับมันหรือ?
ไม่ใช่ด้วยม่านพลังหรือบางอย่างหรือ?
พูดถึงแล้ว หัวหน้าหญิงของคนปีกสวรรค์ร้อง ‘ฮฮฮฮิ๊!’ ขณะเธอหลบภัยไปในต้นไม้โลก
“…เวทมนตร์แสง: [สายฟ้าพริบตา]” (โมโม)
“กุ่อ๊า!”
เวทมนตณ์ซึ่งร่ายโดยโมโมะแทงไหล่ของนักบวชสีดำเมื่อเวลาผมสังเกต
(เร็ว…) (มาโกโตะ)
เกือบไม่มีเวลาล่าช้าระหว่างจังหวะการใช้งานและเวลาไปถึงเป้า
“ไม่เลว”
นักบวชไม่ลนลานและสีหน้าเขาเหมือนเดิมแม้ว่ามีรูในไหล่
มองเห็นได้ว่าแผลในไหล่เขารักษาโดยไม่ต้องใช้เวทมนตร์รักษา
“นั่นอะไร?” (โรซาลี)
โรซาลีซังพึมพำ แขยง
“เขาไม่ใช่มนุษย์ ถูกมั้ย? มันไม่ได้ดูเหมือนเขาใช้เวทมนตร์รักษา ดังนั้นเขาอาจเป็นเพียงแค่สิ่งมีชีวิตประเภทนั้น” (โมโมะ)
โมโมะเฝ้าสังเกตุอย่างสงบ
(แต่ฉันก็อยากจะร่วมวงด้วยนะ…) (มาโกโตะ)
ผมถูกเตือนโดยเทพธิดาว่าผมไม่ควรแทรกแซงมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
อะไรที่ผมทำได้คือเฝ้าสังเกตการต่อสู้ของโมโมะและโรซาลีซังระหว่างยกรังมอนสเตอร์ด้วยภูติลมและเวทมนตร์ลมเพื่อไม่ให้มันหล่น
“ถ้าอย่างนั้น…เอาเวทมนตร์นี้ต่อ เวทมนตร์ทุกสิ่งในจักรวาล: [สปิก้า]”
รอบข้างนักบวชเริ่มถูกหุ้มด้วยแสงสีออกฟ้า
นั่น…มอบความรู้สึกไม่ดีให้ผม
“เวทมนตร์ไฟ: [เฟลมดราโกรว]!!” (โรซาลี)
โรซาลีซังร่ายเวทมนตร์โดยไม่ล่าช้า
เกิดระเบิดใหญ่และเป่าเวทมนตร์ที่นักบวชกำลังจะใช้งาน
“เวทมนตร์ลม: [ใบมีดมือสังหาร]” (โมโมะ)
เวทมนตร์ที่โมโมะร่ายคือใบมีดเวทมนตร์ล่องหน
แม้แต่บางคนเหมือนผมผู้มีดวงตาเทพเจ้าก็สังเกตุได้แค่มานาจำนวนเล็กน้อยจนแทบจับไม่ได้เมื่อเวลาที่ไม้เท้าน่ากลัวและแขนของนักบวชถูกฟันเป็นชิ้น
“……ฟุมุ”
สีหน้าของนักบวชไม่เปลี่ยนแม้ว่าทั้งสองแขนถูกฟันหลุดออกไป
แขนเขางอกมาใหม่
ไม้เท้า -ถูกฟันเป็นชิ้น- ดิ้นกลับไปสู่รูปทรงเดิม
“ดูเหมือนนี่จะยาวนาน” (โรซาลี)
“เห็นด้วยว่าสู้นานแน่” (โมโมะ)
แม่มดแดงฉานซังและโมโมะมองหน้ากัน
พวกเธอทั้ง 3 ใช้งานเวทมนตร์ใหม่
เกิดระเบิดในท้องฟ้าสามครั้ง
◇◇
ครึ่งวันผ่านไปตั้งแต่เริ่มสู้กัน
พระอาทิตย์ตกไปแล้วและรอบข้างมืดแล้วตอนนี้
“นี่ไม่เห็นจุดจบ…” (โรซาลี)
ร่างกายโรซาลีซังยังหุ้มอยู่ในภูติไฟและมานาเธอไม่มีหมด
แต่เสียงของเธอแสดงสัญญาณว่าเหนื่อยเล็กน้อย
“หืม การที่เขาไม่ตายแม้ว่าเมื่อแทงหัวใจหรือตัดหัวเขาอาจหมายถึงเขาไม่ใช่ตัวตนที่เป็นสิ่งมีชีวิต” (โมโมะ)
เสียงของโมโมะเหมือนปรกติ
แต่ผมบอกได้ว่าเธอหน่ายนิดหน่อย
“คุณนายทั้งสอง…เธอคือผู้คนจากดาวเคราะห์นี้จริงเหรอ? เธอไม่ใช่ผู้กล้าของเทพธิดาเลยด้วยซ้ำ ถูกมั้ย?”
นักบวชสีดำอยู่ในรูปลักษณ์ยับเยิน
มานาและพิษกายอยู่ระดับเดียวกับกับเจ้าอสูร แต่ผมรู้สึกเหมือนมันด้อยกว่าราชาอมตะไบฟรอนผู้ผมสู้มาก่อน
ถ้าอย่างนั้น คนหนึ่งจะคิดว่าเขาควรล่าถอย แต่เขาไม่ทำ
ไม่เพียงแค่นั้น เขายังแสดงถึงรอยยิ้มระหว่างอยู่ในความยับเยินสิ้นเชิง
“คุณนายนั้นแข็งแกร่งจริงแท้ ฉันได้ยินมาว่าเหล่าผู้กล้าของเทพธิดาบนดาวเคราะห์นี้แข็งแกร่งเป็นพิเศษ แต่แม้แต่นักเวทย์ก็มีพลังต่อสู้เท่านี้ นี่น่าประทับใจอย่างแท้จริง มันคุ้มค่าแต่การรุกรานอย่างแท้จริง”
น้ำเสียงนั้นฟังดูเหมือนเขาไม่สงสัยแคลงใจในชัยชนะของตัวเอง
“ช่างเป็นคนน่าแขยง” (โรซาลี)
มันเหมือนโรซาลีซังพูดทุกอย่าง ท่าทางเขาแขยงและน่ากลัว
“เราทั้งสองขาดการเคลื่อนไหวพลิกการต่อสู้” (โมโมะ)
โมโมะดูเหมือนไม่ได้กังวล เธอมีท่ายืนอันไม่กังวลมาก
ณ ทันใดนั้น…
*…ซุซุซุซุ…ซุซุซุ…ซุซุซุซุ…*
เงาดำใหญ่ปกคลุมท้องฟ้าเหนือเรา
แสงของพระอาทิตย์ยามเย็นถูกซ่อนอย่างสมบูรณ์ และผมไม่เห็นแม้แต่เหล่าดวงดาวอีกต่อไป
มันคือความดำมืดอันต่างจากกลางคืน
มันมโหฬารมากจนผมคิดว่ามันเป็นท้องฟ้า แต่…
(มาโกโตะ จันทราดำได้สร้างรูป) (โนอาห์)
เสียงโนอาห์ซามะดังในจิตของผม
“นี่คือจันทราดำ…” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนการพูดเบาๆของผมไปถึงหูของนักบวช
“นั่นถูกต้อง! นี่คือดาวเคราะห์แม่ของเรา ประตูจากภายนอกทุกสิ่งในจักรวาล ผมรับมานาไม่จำกัดได้ด้วยจันทราดำที่อยู่ใกล้ขนาดนี้!”
ผลของนักบวชยับเยินเริ่มรักษาและพิษกายสยองขวัญถูกปลดปล่อยจากเขาดั่งเพื่อเสริมคำพูดเขา
เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นเขากำลังรอนี่
“โรซาลีซัง, โมโมะ, เป็นอะไรมั้ย?”
ผมสื่อ ‘อยากให้ผมช่วยไหม?’
“อย่าลัอเล่นน่า! นี่มันไม่มีอะไร!” (โรซาลี)
“……”
โรซาลีซังพูดด้วยความแข็งแกร่ง
โมโมะไม่พูดอะไรเลย
เธอมองดูไปทั่วดั่งเธอคิดบางอย่างอยู่
“ฟุฟุฟุ ไม่ใช่มันดีกว่าที่จะขอความช่วยเหลือจากสาวกของเทพมารที่นั่นเหลือ?”
นักบวชดำแสดงถึงความสงบท่าทาง
นั่นคือความมากมายของมานาที่ปกคลุมร่างกายเขา
(หืมม ฉันควรแทรกแซงมั้ย?) (มาโกโตะ)
โรซาลีซังพูดเหมือนมันไม่จำเป็น แต่แค่เมื่อผมตัดสินใจทำบางอย่าง…
“……XXXXXXXXXXXX (ให้เรายืนพลัง ภูติไฟผู้ยิ่งใหญ่ ซาลาแมนเดอร์)” (โรซาลี)
เสียงของแม่มดแดงฉานมาถึงหูของผม
ประกายไฟเต้นในสิ่งแวดล้อม
อากาศแห้งเหือด
อุณหภูมิเพิ่มขึ้นในพริบตา
ที่นั่นมีสาวที่ทั้งร่างกายเธอแผดเผาในสีแดงข้างโรซาลีซัง
“XXXXXX (นี่น่าสนุกดี!) XXXXXX (มันเป็นการสู้กันหรือ?!)”
ผู้นั้นที่ตะโกนด้วยความตื่นเต้นสูงในภาษาภูติคือ…
“โรซาลีซัง แม่เรียกซาลาแมนเดอร์ได้ หือ” (มาโกโตะ)
“ใช่ มันสำเร็จเป็นครั้งแรก!”
“ในศึกตัดสินเนี่ยเหรอ?!” (มาโกโตะ)
ที่นาทีสุดท้าย?!
คนนี้น่าประทับใจ
“……เธอซ่อนไพ่ตายแบบนี้เหรอ หือ”
รอยยิ้มของนักบวชสีดำหายไป
ดูเหมือนเขาคิดว่าพวกเธอซ่อนไพ่ตาย
(แต่ฉันคิดว่าจริงๆแล้วมันจริงที่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอสามารถเรียกภูติไฟผู้ยิ่งใหญ่) (มาโกโตะ)
โรซาลีซังซื่อตรงโดยธรรมชาติ
เธอจะไม่ลังเลในการใช้ไพ่ตาย
วันนี้ต้องเป็นการสำเร็จครั้งแรกของเธอ
“ตอนนี้ ยัยสีขาวตามฉันกับ—หืม? อะ?” (โรซาลี)
โรซาลีซังหันสู่ที่โมโมะเคยอยู่ เต็มไปด้วยความมั่นใจแต่หน้าเธอเปลี่ยนเป็นหน้าสงสัย
“…คุณนาย… รูปลักษณ์นั้น…”
“โมโมะ?” (มาโกโตะ)
นั่นเหมือนกันกับผมและนักบวชสีดำ
ลมอากาศเปลี่ยน
ลมที่หนักกว่าเมื่อจันทราดำปรากฏ
คนที่อยู่ตรงกลางนี่คือ…
“……ฟฟฟฟู่”
โมโมะถอนหายใจโดยมีผมสีขาวบริสุทธ์และดวงตาสีแดงเลือด
โมโมะเคยไปที่ฮาเดสและถูกนำกลับมาสู่ความเป็นมนุษย์
เธอกลับเป็นรูปลักษณ์ผมสีดำและดวงตาสีดำที่เธอมีตอนมีชีวิตอยู่แล้ว
เธอควรอยู่ในรูปลักษณ์นั้นตลอดเวลา แต่…
“ร่างแวมไพร์นั้นอยู่สบายกว่าเมื่อตอนกลางคืนจริงๆ ฮ่าาา…ในที่สุดฉันก็เอาจริงได้” (โมโฒะ)
“ยัยสีขาว…เธอทำนั่นได้ยังไง?” (โรซาลี)
“มันแค่เวทมนตร์เปลี่ยนรูป” (โมโมะ)
โมโมะพูดดั่งไม่มีอะไร
ดูเหมือนเธอกลับไปสู่รูปลักษณ์แวมไพร์ได้โดยใช้การเปลี่ยนรูปเมื่อมันเป็นตอนกลางคืน
*…ซุซุซุซุ*
มานาจำนวนมากไม่ปรกติเริ่มรวมกันรอบโมโมะ
นี่ไม่ใช่มานาของโมโมะเอง
นี่คือ…
“ภูติรัตติกาล… เธอสนิทกับพวกเขาเหรอ โมโมะ?” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ มาโกโตะซามะ หนูใช้ค่ำคืนที่ยาวนาน 1,000 ปี รู้มั้ย? แน่นอน หนูจะเป็นเพื่อนกับกลางคืน” (โมโมะ)
โมโมะหัวเราะคิกคักและภูติรัตติกาลมีความสุขกันพร้อมร้อง ‘คิย้า! คิย้า!’
ภูดรัตติกาลกำลังท่วมท้องฟ้ายามค่ำคืน
พวกเขาทั้งหมดเป็นมิตรสหายของโมโมะ
(นี่…จะเป็นไปไม่ได้สำหรับฉัน) (มาโกโตะ)
เธอใช้เวลา 1,000 ปีในฐานะแวมไพร์
เวทมนตร์ที่มีแค่โมโมะใช้ได้เท่านั้นหลังจากเรียนรู้เวทมนตร์ภูติเมื่อเธอกลับไปเป็นมนุษย์
ผู้ปกครองยามรัตติกาลที่บัญชารัตติกาล
ตอนนี้ ณ พริบตานี้ โมโมะเหนือกว่าราชาอมตะไบฟรอนด้วยซ้ำ
“XXXXXXX (นั่นน่าประทับใจ)”
ภูติไฟผู้ยิ่งใหญ่พูดเบาๆในความชื่นชม
“นี่อะไร? …แบบนั้นโกงนะ” (โรซาลี)
โรซาลีซังพองแก้ม
มันต้องเพราะไฟเด่นเดี่ยวถูกชิงไปจากเธอแม้ว่าเป็นครั้งแรกที่เธอสามารถเรียกภูติไฟผู้ยิ่งใหญ่
แต่คนที่คิ้วขมวดหนักสุดคือ…
“อ-อืม ถ้าอย่างนั้นผมคิดว่าผมจะ…”
ดูเหมือนนักบวชสีดำสังเกตุว่าเขาอยู่ในความเสียเปรียบ
เขาพยายามล่าถอยที่นี่
(เฮ้ยเฮ้ย ไม่ใช่นั่นสะดวกไปหรือ?) (มาโกโตะ)
ผมไม่ถือที่เขาจะไป แต่เขาควรโดนบ้างอย่างน้อย
“เดีย” (มาโกโตะ)
ผมเรียกคู่หูของผม
“ค่ะ ราชาของดิฉัน ดิฉันควรทำอะไร?” (เดีย)
“ได้โปรดแช่แข็งสภาพแวดล้อมทั้งหมดที่รายล้อมจันทราดำ” (มาโกโตะ)
“?!”
ดวงตาของนักบวชสีดำเปิดกว้าง
พริบตาต่อมา ม่านสีขาวปกคลุมเงาสีดำอันซ่อนท้องฟ้า
ม่านสีขาวคือคือม่านพลังน้ำแข็งที่มีความเป็นเทพเจ้าของผม
ด้วยนี่ ผมควรสามารถกันนักบวชคุโรโกะจากการใช้เทเลพอร์ตสู่จันทราดำ
นักบวชทำสีหน้าขมขื่นเหมือนที่ผมจินตนาการไว้ทุกอย่าง
“เฮฮฮ๋ อย่างที่คาดกับแฟนลูซี่คุง ถ้าอย่างนั้น สำหรับฉัน… ซาลาแมนเดอร์ อัญเชิญอัคคี: [นรกแห่งความร้อนแรงกล้า]!” (โรซาลี)
“XX (จ้ะ~)”
รอบข้างของโรซาลีซังถูกล้อมโดยไฟแปลกประหลาดที่มีการผสมสีแดง, สีน้ำเงิน, และสีดำ
เพลิงของนรกแห่งความร้อนแรงกล้าคือนรกที่ 7 ของนรกทั้ง 8
(เธอเรียกเพลิงของนรกได้ ไม่เลว) (โนอาห์)
เสียงชื่นชมจากเทพธิดาซามะ
นักบวชดำมีหน้าตาซีดเซียว
มันแสดงให้เห็นว่าเพลิงที่แม่มดสีแดงฉานอัญเชิญอันตรายมากเท่าไร
“เฮ้ ยัยสีขาว ให้เขาอยู่นิ่ง 5 วินาที ถ้าเธอทำได้ ฉันเผาเขาไหม้ด้วยอัคคีแห่งนรกแหงความร้อนแรงกล้า” (โรซาลี)
โรซาลีซังดูเหมือนกดดันตัวเองนิดหน่อยที่นี่ เธอพูดประโยคนี้ด้วยเสียงเจ็บๆเล็กน้อย
“ได้เลย —เวทมนตร์ความมืด: [หัตรสับสนวุ่นวาย]” (โมโมะ)
โมโมะใช้งานเวทมนตร์ในร่างแวมไพร์
มืดสีดำเป็นพันๆยื่นออกมาจากท้องฟ้ายามค่ำคืนและยืดออกเพื่อจับนักบวช
“คุ! ผมจะไม่ถูกจับโดยบางอย่างแบบน้ะ—”
มีมือสีดำมากมาย แต่ความเร็วพวกมันตามด้วยดวงตาได้
โมโมะและผมกำลังมองดูว่านักบวชหนีพวกมันได้อย่างดีได้อย่างไรและ…
“เวทมนตร์แห่งโชคชะตา: [ควบคุมความสุ่ม]” (โมโมะ)
โมโมะใช้งานเวทมนตร์อย่างต่อไป
“อะ?!”
เสียงตกอกตกใจดังก้อง
พริบตาต่อมา มันดูดั่งว่านักบวชดำไปหามือเวทมนตร์ด้วยตัวเองเพื่อให้ถูกจับ
มือสีดำเป็นพันๆรัดรอบนักบวชคุโรโกะตามๆกันในพริบตา และในท้ายที่สุดกลายเป็นลูกกลมสีดำ
“จับเขาได้แล้ว ยัยแดงฉาน” (โมโมะ)
โมโมะพูดอย่างไร้กังวล
“……นั่นอะไรเมื่อกี้นี้?” (โรซาลี)
“เวทมนตร์โชคชะตา เวทมนตร์ที่ทำให้เป็นคววามแน่นอนว่าเขาจะถูกจับโดยฉัน” (โมโมะ)
“…สอนมันให้ฉันทีหลัง” (โรซาลี)
“นั่นก็ทำได้อยู่นะ” (โมโมะ)
โรซาลีซังขอบทเรียนจากโมโมะ
หรือ ผมก็อยากเรียนรู้ด้วย
(อย่า ไอราจะโกรธนาย) (โนอาห์)
“อาา ถ้าอย่างนั้นมันเป็นเวทมนตร์แบบนั้น) (มาโกโตะ)”
เห็นได้ชัดว่าเวทมนตร์ประเภทที่ผมใช้ในฐานะพระเจ้าไม่ได้
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ มาปิดฉากเถอะ!! ดอรย่าาาาา!!” (โรซาลี)
แม่มดสีแดงฉานห่อตัวเธอเองในเพลิงของนรกและพุ่งสู่นักบวชผู้ถูกจับโดยหัตรสับสนวุ่นวายของโมโมะ
“ด-เดี๋ยะ—!!”
ผมคิดว่าผมได้ยินบางอย่าง
“เวทมนตร์อัคคีศักดิ์สิทธิ์: [หมัดอัคนี]!!!” (โรซาลี)
นักบวชถูกกลืนในการระเบิดของเพลิงพร้อมกันกับหัตรสับสนวุ่นวายทันทีเมื่อหมัดแผดเผาสีแดงสดของโรซาลีซังโดนเป้า
เพลิงแพร่ดั่งมันจะแผดเผาสวรรค์
“กิ่ย๊าาาาาาาาาาาาาาา……!!!”
เสียงแผดร้อนแห่งการสิ้นชีวาก้องกังวลภายในครืนเพลิง…และหายไป
นี่คือที่โมโมะปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่และโรซาลีซังแม่มดสีแดงฉานกำจัดผู้รุกรานได้อย่างไร
■ตอบความคิดเห็น:
ฉันสงสัยจังว่าโมโมะจังจะสามารถแสดงพลังพอถูกเรียกว่านักเวทย์แข็งแกร่งที่สุดในทวีปได้ไหม
-นี่ควรแสดงมันให้เห็นครับ!
■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:
จะนำใครออกมาต่อดีน้า~
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu