บทที่ 342 มีพี่ชายเพิ่ม
กู้หวนจิ่นให้สาวใช้กลับไป ส่วนตัวเขาอาสาพาถังหลี่ไปเดินเล่นรอบๆ แทน สาวใช้มองตามด้านหลังของคนทั้งคู่ที่เดินจากไปอย่างประหลาดใจ
แต่เดิมทีเมื่อนายน้อยสามเจอหญิงสาวคนไหน เขามักจะปากเสียและอารมณ์ร้อนจนโดนพี่ใหญ่ของเขาทุบตีบ่อยครั้ง แต่เขายังไม่ยอมเปลี่ยนนิสัยเช่นนี้ ไม่น่าเชื่อที่วันนี้เขาจะดูเป็นคนอ่อนโยนนุ่มนวลขึ้นมาได้
“เมื่อวานนี้เป็นเจ้าที่ช่วยมารดาข้าหรือ?” กู้หวนจิ่นรู้เรื่องที่เกิดขึ้นวัดกานเฉวียน มารดาเขาตกน้ำและได้รับความช่วยเหลือจากแม่นางผู้หนึ่ง เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเป็นถังหลี่ หญิงสาวผู้นี้ช่วยเขามาครั้งหนึ่งแล้ว อีกทั้งยังช่วยมารดาเขาด้วย ย่อมถือได้ว่านางเป็นผู้มีพระคุณต่อสกุลกู้เป็นอย่างมาก ในใจของกู้หวนจิ่นชอบแม่นางน้อยผู้นี้เพิ่มมากขึ้น
“หากเจ้าได้มาจวนสกุลกู้อีกล่ะก็ อย่าลืมมาหาข้าด้วยเล่า” เขาเอ่ยปากกับถังหลี่
“ได้สิ” นางพยักหน้าอย่างเต็มใจ
“ช่างน่ารักเสียจริงๆ” กู้หวนจิ่นมองเด็กสาว นางน่ารักจนเขาอยากเอื้อมไปลูบหัวอย่างนึกเอ็นดู
กู้หวนจิ่นสูงกว่าถังหลี่ถึงครึ่งศีรษะ จู่ๆ เขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้
“ถังหลี่ ขอถามเจ้าหน่อยเถอะ ฮั่วจีว์เป็นพี่ชายของเจ้าหรือ?”
ถังหลี่พยักหน้า
“เจ้าค่ะ เขาเป็นพี่รองของข้า”
กู้หวนจิ่นยืดตัว ลูบคาง จัดท่าทางของร่างกายให้ดูหล่อเหลา ก่อนที่จะถามถังหลี่ว่า
“เจ้าคิดเช่นไรกับข้า?”
ถังหลี่เงยหน้าขึ้นมองเขา
“ข้าหน้าตาดีกว่าฮั่วจีว์หรือไม่?” ก่อนที่ถังหลี่จะตอบเขารีบพูดอีกว่า
“ข้าทั้งเอาใจใส่ เป็นผู้ใหญ่กว่า อีกทั้งยังชอบเจ้ามากกว่าเขา..”
กู้หวนจิ่นนับข้อดีของตนเอง หากแต่เมื่อเปรียบเทียบแล้วกลับมีไม่มากนัก
“เสี่ยวถังหลี่ เจ้าเรียกข้าว่าพี่ชายได้หรือไม่?”
ถังหลี่แหงนมองเขา ที่จริงเขาย่อมเป็นพี่ชายนางอยู่แล้ว นางไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแต่อย่างใด ร้องเรียกเขาทันที
“พี่ชาย”
น้ำเสียงที่เรียกหวานใสฟังนุ่มนวลอ่อนหวานจนกู้หวนจิ่นสัมผัสได้ ปัญหาที่อยู่ในใจเขามลายหายไป
“พี่ชาย เมื่อคืนท่านนอนไม่ค่อยหลับหรือ?” ถังหลี่ถามเขา เมื่อเห็นขอบตาเขาเป็นวงคล้ำราวกับอดนอนมาทั้งคืน
ที่จริงแล้วไม่ใช่แค่เมื่อคืนนี้ แต่กู้หวนจิ่นนอนไม่หลับมาหลายคืนติดกันแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นความฝันก็ดูเหมือนกับความจริงขึ้นมาเรื่อยๆ ทำให้เขาวิตกกังวลเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก
“เสี่ยวถังหลี่ ความฝันของคนเราจะเป็นจริงได้หรือไม่?” กู้หวนจิ่นโพล่งถามขึ้นมา
ถังหลี่ชะงัก ฝันร้ายของนางเหมือนลางบอกเหตุการณ์ล่วงหน้า หรือว่ากู้หวนจิ่นจะมีความฝันเหมือนกับนางเช่นกัน?
“พี่ชาย ท่านฝันถึงเรื่องอะไรหรือ?” ถังหลี่อดถามเขาไม่ได้
กู้หวนจิ่นส่ายหน้า
“ไม่มีอะไรหรอก ข้าพูดเล่นนะ แค่ความฝันเท่านั้นจะเป็นจริงไปได้อย่างไร?” ความฝันไม่อาจเป็นจริงได้ สิ่งต่างๆ ที่เขาเห็นในฝันย่อมไม่มีวันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกับคนสกุลกู้
กู้หวนจิ่นไม่พูดต่อ ถังหลี่จึงไม่อยากซักถามเขาอีก นายน้อยสามพาถังหลี่เดินไปรอบๆ จวนสกุลกู้ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอบอุ่น
“นายน้อยสามดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ”
“จริงด้วย แม่นางผู้นั้นเป็นใครหรือ? ดูนายน้อยสามจะดีกับนางมากกว่าคุณหนูด้วยซ้ำ”
“เป็นแขกของฮูหยิน แม่นมจ้าวถึงกับออกมารับนางที่หน้าจวนด้วยตัวเองเลยทีเดียว”
“ถ้าเช่นนั้นนางคงเป็นแขกที่ฮูหยินให้ความสำคัญมากสินะ” บ่าวรับใช้คุยกันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ไม่นานนักมีคนเดินตรงมาหาพวกเขา บรรดาสาวใช้พากันเงียบเสียงลงทันที
“คุณหนู!”
“คุณหนู!” กู้อิ๋นยืนมองท่าทางที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันของกู้หวนจิ่นและถังหลี่ นางไม่ค่อยพอใจ พี่สามไม่ค่อยดีกับนางมากนัก กู้อิ๋นรู้สึกเหมือนโดนแย่งของ นางเสียใจมาก นางตัดสินใจหันหลังเดินกลับไปยังเรือนหลัก ก่อนจะมายืนที่หน้าประตูห้องของฮูหยินกู้
ที่หน้าประตูมีแม่นมจ้าวและแม่นมเฉินยืนเฝ้าอยู่
“คุณหนูท่านมาแล้ว” แม่นมเฉินพูดเสียงเบา
“ฮูหยินเพิ่งหลับไปเจ้าค่ะ”
“เมื่อคืนนี้ท่านแม่นอนไม่ค่อยหลับหรือ?” กู้อิ๋นมีสีหน้ากังวล
“เจ้าค่ะ ฮูหยินปวดศีรษะอยู่ทั้งคืน โชคดีที่ได้แม่นางถังมาช่วยบีบนวดผ่อนคลายให้ นายหญิงจึงได้เคลิ้มหลับไปได้เจ้าค่ะ” แม่นมจ้าวเอ่ยตอบ
เป็นถังหลี่อีกแล้ว!
กู้อิ๋นเกลียดถังหลี่มากแต่นางจำเป็นต้องเก็บไว้ในใจด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
“ไม่เป็นไรถ้าหากท่านแม่หลับได้ย่อมเป็นเรื่องดี อย่าให้ใครมารบกวนท่านอีก”
“คุณหนูมีความกตัญญู บ่าวย่อมใส่ใจเจ้าค่ะ”แม่นมเฉินกล่าวตอบ กู้อิ๋นจึงได้หันหลังเดินจากไป
ยามบ่ายเมื่อฮูหยินกู้ตื่นขึ้นมา นางรู้สึกสบาย โล่งไปทั้งตัว ฮูหยินกู้ไม่ได้หลับสบายอย่างนี้มานานมากแล้ว
“ข้าหลับไปนานแค่ไหนหรือ?”
“สามชั่วยามเจ้าค่ะ” แม่นมจ้าวเอ่ยตอบ
ฮูหยินกู้แทบไม่เชื่อว่านางจะหลับได้ถึงสามชั่วยามเต็มๆ
“คุณหนูเป็นห่วงฮูหยินมากเจ้าค่ะ นางมาหาท่านหลายครั้งแล้ว พอเห็นท่านหลับสบาย นางจึงได้โล่งใจ”
แม่นมเฉินเอ่ยตอบอย่างเอาใจ รอยยิ้มจางๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าของฮูหยินกู้ นางสัมผัสโดนของบางอย่างที่ใต้หมอน จึงได้หยิบออกมาดูเห็นเป็นถุงหอมนางยกขึ้นดมมีกลิ่นหอมอ่อนๆ รวยรินออกมา
“ฮูหยิน ถุงหอมนี้เป็นของแม่นางถัง นางพูดว่ามีสรรพคุณช่วยให้หลับสบาย นางจึงได้ยัดไว้ใต้หมอนของฮูหยินเจ้าค่ะ” แม่นมจ้าวพูดขึ้นมาทันที
ฮูหยินกู้ถือถุงหอมไว้ในมือ นางชอบมากจนแทบไม่อยากวางเลยทีเดียว
“ถังหลี่อยู่ไหนหรือ?”
“นางไปเดินเล่นรอบๆ จวนเจ้าค่ะ เห็นว่าฮูหยินยังไม่ตื่นนางจึงได้กลับไปก่อน” แม่นมจ้าวเอ่ยตอบ
“เจ้าคิดอย่างไรกับเด็กคนนี้หรือ?” ฮูหยินกู้ถาม
“แม่นางถังเป็นคนมีน้ำใจ บ่าวได้ยินว่าพอนางรู้ว่าฮูหยินปวดหัวมีอาการนอนไม่หลับ นางจึงได้มาบีบนวดให้ฮูหยินแต่เช้า พร้อมกับนำถุงหอมมาให้ นางเป็นเด็กดีเจ้าค่ะ”
แม่นมจ้าวตอบคำถามฮูหยินกู้อย่างตรงไปตรงมา
“แต่บ่าวกลับไม่คิดเช่นนั้น ดูเหมือนนางจะมีจุดประสงค์อื่น อาจจะเป็นด้วยสถานะของฮูหยินก็เป็นได้”
แม่นมเฉินเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่หวังดี
แม่นมจ้าวขมวดคิ้ว พวกนางอายุขนาดนี้แล้วเห็นคนมาก็มากจะมองไม่ออกเชียวหรือว่านางมีจุดประสงค์เป็นอย่างอื่นหรือไม่ เห็นได้ว่าถังหลี่มีความเป็นห่วงฮูหยินจากใจจริง แม่นมจ้าวรู้สึกไม่สบายใจในคำพูดของแม่นมเฉิน นางอดไม่ได้ที่อยากจะโต้แย้ง
“ซี่ชุนเอากล่องที่อยู่ในตู้ออกมาให้ข้าที”
“เจ้าค่ะ” แม่นมจ้าวรับคำก่อนจะเดินไปเปิดตู้หยิบกล่องที่ฮูหยินต้องการออกมา นางส่งให้ฮูหยิน
ฮูหยินกู้เปิดกล่องออกเห็นหยกประดับสีเลือดอยู่ภายในกล่อง นี่ไม่ใช่หยกเลือดธรรมดาทั่วๆไปหากเป็นยกเลือดที่ท่านแม่ทัพกู้มอบให้ฮูหยินกู้ และเป็นที่หวงแหนของนางมาก แต่เดิมทีมีอยู่สองชิ้น ฮูหยินกู้มอบให้กู้อิ๋นไปแล้ว แต่นี่ฮูหยินเอาออกมาอีกคงไม่ใช่ว่า..สีหน้าของแม่นมเฉินเปลี่ยนไปทันที
“เอาหยกเลือดชิ้นนี้ไปมอบให้ถังหลี่แทนข้าทีเถอะ” ฮูหยินกู้เอ่ยขึ้น
“ฮูหยิน หยกชิ้นนี้มีมูลค่ามาก..”แม่นมเฉินรีบขัดขึ้นมา
“บ่าวจะนำไปให้นางเองเจ้าค่ะ” แม่นมจ้าวพูดขัดขึ้นเอื้อมมือไปรับกล่องหยกจากฮูหยินกู้ทันทีอย่างไม่รีรอ
………………..