ตอนที่ 368 อนาคตอีกยาวไกล
ตอนที่ 368 อนาคตอีกยาวไกล
ซูเถาหลับตาลงและแบ่งปันวิสัยทัศน์กับเฮยจือหม่า โดยที่ทุกสายตาจับจ้องไปที่เธอ
“เถ้าแก่ เป็นยังไงบ้าง พวกเขาจะทำอะไรต่อไป ตั้งค่ายพักแรมหรืออะไรทำนองนั้นเหรอ”
“ขั้นตอนต่อไปคือการมองหาความตาย พวกเขากำลังตรงมาที่วงล้อมพืชกินคนของอู๋เจิ้น เอาล่ะ ทุกคนไปนอนได้ อันตรายสิ้นสุดลงแล้ว” ซูเถาโบกมือ
ก่อนที่ทุกคนจะจากไป ตัวเธอเองก็หาวหนึ่งวอดและเดินกลับไปก่อน
ทุกคนมองหน้ากันด้วยความตกตะลึงชั่วขณะ และเมื่อมองย้อนกลับไปก็เหมือนว่าไม่มีอะไรต้องกังวลจริง ๆ คนนิรนามผู้โชคร้ายกลุ่มนี้อาจไม่รู้ว่าเถาหยางได้ปลูกพืชกินคนหรือพืชคุ้มกันเถาหยางไว้รอบอาณาเขต
ดังนั้นพวกเขาจึงโบกมือลาเช่นเดียวกัน
มีเพียงอู๋เจิ้นเท่านั้นที่ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ เขาวิ่งไปที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิด เพื่อเฝ้าดูผลการวิจัยด้วยตาของเขาเอง
ในขณะเดียวกันจวงหว่านก็รีบก้าวตามซูเถาไป “เถ้าแก่ เราต้องขอบคุณกู้หมิงฉือด้วยนะ”
แม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกดีกับกู้หมิงฉือ แต่ในแง่ของข้อเท็จจริง กู้หมิงฉือเป็นคนแรกที่แจ้งให้พวกเราทราบถึงสถานการณ์เร่งด่วนในวันนี้
ซูเถาพยักหน้า “ฉันรู้ค่ะ และฉันก็ไม่ลืมความใจดีของเขาที่มอบรถบ้านให้ฉัน เมื่องานก่อสร้างที่เขตซีซานสิ้นสุดลง แผนต่อไปก็คือเขตตะวันออก ซี่งฉันจะตอบแทนเขาในด้านนี้”
“ฉันคิดว่ามันแปลกนิดหน่อยที่จู่ ๆ กู้หมิงฉือ ก็ถามฉันทางโทรศัพท์ว่าพลตรีสืออยู่ในเถาหยางหรือเปล่า” จวงหว่านลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดออกมา
ซูเถาผงะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล และเมื่อเธอกลับบ้านก็เอ่ยปากถามผีในห้องตนหนึ่ง และผีตนหนึ่งก็พูดอย่างมีความสุข
“ใช่ ผมรับสายของกู้หมิงฉือเอง”
“คุณเริงร่าอะไรเหรอ ฉันกำลังถามคุณอยู่นะ!” ซูเถาสงสัย
“ผมมีความสุขเมื่อคุณคุยกับผม ถามได้เลย ผมรู้ทุกอย่าง” สือจื่อจิ้นยิ้ม
ซูเถาจะถามต่อไปได้อย่างไร เธอทิ้งตัวนอนแผ่ลงบนเตียงแล้วมองขึ้นไปที่เพดาน หลังจากนั้นก็ชี้ไปที่สือจื่อจิ้นด้วยมือข้างเดียวแล้วพูดว่า “คุณมีแผนการในใจล่ะสิ ฉันมองออกนะ ความจริงคุณเลือกที่จะกดวางสายหรือไม่รับสายเลยก็ได้ แต่คุณเลือกที่จะรับสายเพราะคุณอยากยั่วโมโหเขา”
สือจื่อจิ้นไม่รู้สึกอายเมื่อถูกจับได้ แต่เขาเอนตัวล้มลงนอนข้างเธอ
“ฉันไม่เคยได้สังเกตเลยว่าคุณมีหน้าที่หนาขนาดนี้มาก่อน” ซูเถามองไปด้านข้าง
หลังจากพูดจบ เธอก็เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเขา
การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ดังกล่าวทำให้สือจื่อจิ้นรู้สึกราวกับว่าตนเองตกอยู่ในห้วงความฝัน และเขาไม่กล้าที่จะคิดถึงเรื่องนี้
คำพูดบางอย่างที่อยู่ในใจของเขาค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น และสุดท้ายเขาก็เอ่ยออกมาในที่สุด “เถาเถา พอผมฟื้นขึ้นแล้ว ให้โอกาสผมได้จีบคุณอีกครั้งได้ไหม”
“…” มีเพียงเสียงหายใจแผ่วเบา
“เถาเถา?”
สือจื่อจิ้นพยุงตัวเองขึ้นเพื่อมองดูเธออย่างระมัดระวัง แต่ก็พบว่าซูเถาหลับไปแล้ว
เขาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วจู่ ๆ ก็ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะยื่นมือออกไปทำท่าจะกอดเธอ
ไม่เป็นไร อนาคตยังอีกยาวไกล
……
หลังจากหลับไปไม่ถึงสองชั่วโมง ซูเถาก็ตื่นขึ้นอีกครั้ง ชีอวิ๋นหลันและอู๋เจิ้นได้รับข่าวดี โดยบอกว่าพืชกินคนกลืนคนไปหลายคน ส่วนคนอื่น ๆ ก็หนีเตลิดกันไปหมดด้วยความตกใจ
ตอนนี้เราต้องส่งคนไปทำความสะอาดที่เกิดเหตุบราวนี่ออนไลน์
ซูเถายังอยู่ในอาการสับสนงุนงง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอถูกฐานอื่นซุ่มโจมตี แต่มันจบลงภายในเวลาไม่ถึงครึ่งค่อนคืน และเถาหยางไม่ต้องออกหน้าแม้แต่นิดเดียว
มันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจ หรือว่าในอนาคตจะไม่มีใครสามารถต่อกรกับเถาหยางได้อีก?
ซูเถาส่ายหัวพัลวัน บอกตัวเองให้อ่อนน้อมถ่อมตนตลอดเวลา อย่างไรก็ตาม เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้า
เมื่อเหล่าอวี๋ผอตื่นขึ้นก็รู้ว่าเถาหยางชนะการต่อสู้เมื่อคืนนี้ เธอจึงรีบลุกขึ้นและเดินไปหาอู๋เจิ้นทันที พร้อมกับชมเชยเขาอย่างตื่นเต้น แล้วหันศีรษะไปหาซูเถาอีกครั้งในฐานะผู้นำว่าอย่าชะล่าใจกับชัยชนะเพียงครั้งเดียว
ซูเถาตอบรับคำสอนของเหล่าอวี๋ผอ
หลังจากเหล่าอวี๋ผอสั่งสอนซูเถาเสร็จ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดต่อว่า “โปรดรักษาความเก่งในตอนนี้ของคุณเอาไว้”
“รับทราบค่ะ!” ซูเถา
สองชั่วโมงต่อมา พืชกินคนก็คลายศพออกมาทีละศพ
หลังจากถูกกลืนเข้าไป สิ่งมีชีวิตจะไม่ได้ตายในทันที แต่จะค่อย ๆ หายใจไม่ออก และขาดอากาศหายใจตายในที่สุด ดังนั้นใบหน้าของศพที่คายออกมาจึงค่อนข้างน่าเกลียดและบิดเบี้ยว
สวีฉีก้าวไปข้างหน้าและเริ่มนับ มีเกือบ 80 คน ในจำนวนนี้มี 6 คนที่มีพลังวิเศษ
ในท้ายที่สุด สวีฉีได้เอาเพียงผลึกนิวเคลียสของพวกเขามา จากนั้นศพทั้งหมดก็ถูกเผาจนสะอาดหมดจดไม่เหลือซาก
ผลึกนิวเคลียสของสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติทั้ง 6 ส่วนใหญ่มีพลังวิเศษ 5 ธาตุที่ค่อนข้างธรรมดา มีเพียง 1 ชนิดเท่านั้นที่พิเศษคือ ‘วิงเวียน’ เมื่อใช้งานจะสามารถทำให้ผู้คนในระยะ 3 เมตรที่อยู่รอบ ๆ แสดงอิทธิฤทธิ์ไม่ได้หรือตัดสินทิศทางไม่ได้เหมือนไก่ไม่มีหัว
ซูเถาเก็บผลึกนิวเคลียสและอธิบายให้ชีหยุนหลันและคนอื่น ๆ ฟัง
“คอยสังเกตและติดตามคนที่เหลือต่อไป ฉันเดาว่าพวกเขาคงไม่จากไปง่าย ๆ แน่ บางทีพวกเขาอาจซ่อนตัวอยู่ในความมืดเพื่อรอโอกาสที่จะแว้งกัดเรา นอกจากนี้อย่าให้ผู้เช่าออกจากเถาหยางและตงหยาง เพื่อไม่ให้ถูกคนเหล่านี้จับได้และเป็นเป้าหมายของการแก้แค้น”
ในตอนท้ายของการประชุม ซูเถาไปหาเหล่าอวี๋ผอและมอบผลึกนิวเคลียสของสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติทั้งหกให้เธอ
การแสดงออกของเหล่าอวี๋ผอค่อนข้างลำบากใจ
“แม้ฉันจะรู้ว่าคนเหล่านี้ต้องตาย แต่ทุกครั้งที่ฉันเห็นสิ่งนี้ ฉันคิดว่ามันคือจุดจบของโลกเสมอ ซอมบี้ก็ออกอาละวาดอยู่แล้ว ทำไมมนุษย์ยังมาฆ่ากันเองอีก”
“ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ฉันรู้แค่ว่าเราไม่ใช่ผู้กอบกู้และไม่สามารถช่วยชีวิตทุกคนได้ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับปัญหานี้” ซูเถาส่ายหัว
เหล่าอวี๋ผอหันไปมองหญิงสาวตรงหน้า
“คุณอายุยังน้อย แต่ก็สามารถมองทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่งและเฉียบขาด เอาล่ะ ฉันจะเอาผลึกนิวเคลียสของผู้ที่มีพลังวิเศษทั้งหกไปก่อน แล้วเมื่อสร้างอาวุธที่เหมาะสมได้สำเร็จ ฉันจะเอามาให้คุณดูอีกที คุณรีบไปทำงานเถอะ”
ซูเถาซึ่งอดนอนอย่างหนัก บังคับตัวเองให้ทำงานต่อไป
แบบวิศวกรรมของเขตซีซานสิ้นสุดลงแล้ว เมื่อผู้ที่อยู่อาศัยในเขตซีซานได้เริ่มอพยพออกไป เธอก็จะเริ่มทำการก่อสร้างทันที
สิ่งที่ซูเถาประหลาดใจก็คือ ตามการวางผังเมืองใหม่ เขตซีซานมีพื้นที่เปิดโล่งเหลืออีก 5,000 ตารางเมตร
“คุณแน่ใจเหรอ ทำไมมีพื้นที่เปิดโล่งมากมายขนาดนี้” หัวหน้าเขตเซี่ยไม่อยากจะเชื่อ
“เถ้าแก่ซูสามารถสร้างอาคารสูงได้ และด้วยวิธีนี้มันสามารถรองรับประชากรได้สองเท่าหรือสามเท่าของจำนวนประชากรก่อนหน้านี้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมที่ดินจำนวนมากจึงว่างเปล่า” วิศวกรอธิบาย
หัวหน้าเขตเซี่ยจึงมองไปที่ซูเถาเพื่อยืนยัน
“ฉันสร้างอาคารสูง 20 ชั้นได้ไม่มีปัญหาค่ะ แต่หากต้องการสร้างเพิ่มขึ้นไปอีก อาจจะต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ” ซูเถาพยักหน้า
ระบบกำหนดว่าค่าก่อสร้างจะเพิ่มขึ้นสองเท่าสำหรับทุก ๆ 5 ชั้น สองเท่าสำหรับทุก ๆ 10 ชั้น และอื่น ๆ
หัวหน้าเขตเซี่ยตาถึงจริง ๆ ทำไมตงหยางไม่สร้างอาคารสูงเพื่อรองรับผู้คนมากขึ้น? อาจเป็นเพราะว่ามีวัสดุก่อสร้างมากมาย แต่เงื่อนไขการก่อสร้างไม่เพียงพอ หรือคนงานไม่เพียงพอ!
ความสามารถของซูเถาเทียบชั้นฟ้า เธอเพียงคนเดียวเปรียบเสมือนทีมก่อสร้างชั้นยอดและแทบไม่ต้องคำนึงถึงปัญหาในทางปฏิบัติใด ๆ เลย
”หัวหน้าเขตเซี่ยมีแผนจะจัดการพื้นที่เปิดโล่ง 5,000 ตารางเมตรของเขตซีซานไหมคะ?” ซูเถาถามด้วยรอยยิ้ม
เมื่อหัวหน้าเขตเซี่ยได้ยินเสียงของหญิงสาว เขาก็รีบตอบทันที “ผมไม่ได้วางแผนอะไรไว้กับพื้นที่ตรงนั้น หากเถาหยางต้องการวางแผน มันก็ถือว่าเป็นเกียรติแก่เขตซีซานของเราใช่ไหม”
————————-