ตอนที่ 347 มาเป็นแขกรับเชิญที่ชิงเหย้าของเราสิ!
ตอนที่ 347 มาเป็นแขกรับเชิญที่ชิงเหย้าของเราสิ!
“พ่อจะไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น!” ริคาร์โดเริ่มสงสัยเกี่ยวกับความหล่อเหลาของลูกชาย “ลูกชายข้า เจ้าอย่าพูดว่าตัวเองจะได้แต่งงานง่าย ๆ นักเลย ตอนนี้พ่อเริ่มรู้สึกถึงคำถามว่าชีวิตนี้ลูกจะได้แต่งงานหรือไม่!”
“ท่านพ่อ ท่านสาปแช่งลูกเหรอ?!” แลนเซล็อตส่ายหัว “โอเค ลูกมีบางอย่างที่ต้องทำ ถ้าอย่างนั้นแค่นี้ก่อนนะ!”
เขาวางสายลงเมื่อพูดจบ
ไคกี ลูกพี่ลูกน้องสวี่หลิงอวิ๋นยิ้มและจ้องมองไปที่แลนเซล็อต “ท่านพ่อของท่านมีความคาดหวังสูงนัก”
แลนเซล็อตได้ยินคำพูดเยาะเย้ยและอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว “ท่านพ่อก็เป็นแบบนี้ตลอด คิดว่าเราไม่ต้องการแต่งงานกับใคร”
อันที่จริงใครบ้างที่จะไม่ถูกกระตุ้นให้แต่งงาน? แม้แต่ไคกีก็ยังพยักหน้าออกมาอย่างจริงใจ “ใช่ การเร่งรีบให้แต่งงานมันก็แย่อยู่นะ!”
โดยเฉพาะแม่ของเขา หากเขายังอยู่ที่พระราชวัง ป่านนี้คงจะมีงานเลี้ยงเต้นรำทุกสามวัน เขาจะไม่เข้าร่วมงานก็ไม่ได้!
ครั้งหนึ่งเขาเคยไม่เข้าร่วมงาน ครั้งแรกแม่เพียงแต่ส่งยิ้มมาให้เขา แต่เมื่อเขาตัดสินใจไม่เข้าร่วมเป็นครั้งที่สอง แม่ถึงกับบุกมาที่ห้องของเขาและก่นด่าเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็ม!
หากเขาไม่เข้าร่วมงานเป็นครั้งที่สาม! เลิกคิดได้เลย!
แม้แต่พ่อของเขายังถูกกระตุ้นและวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง!
ชายหนุ่มทั้งสองมองหน้ากันอย่างขมขื่น
“ท่านชอบน้องหลิงอวิ๋นเหรอ?” ไคกีส่ายหัว “ถึงเราจะคิดว่าท่านเก่งกาจ แต่เราก็ไม่คิดว่าน้องหลิงอวิ๋นจะอยู่ด้วยกันกับท่านได้”
“ทำไมท่านถึงพูดแบบนั้น?” แลนเซล็อตถามเขา
“เพราะว่าน้องหลิงอวิ๋นมีคนที่ชอบแล้ว และโอคาซีคนนั้นก็ยอดเยี่ยมมาก” ไคกีพูดวิเคราะห์ “นอกจากนี้น้องยังถูกกำหนดให้ขึ้นครองบัลลังก์ ไม่ว่าจะทางไหน น้องก็แต่งงานเข้าจักรวรรดิไอเดนของท่านที่อยู่ห่างไกลไม่ได้หรอก”
อย่างน้อยท่านลุงจะไม่มีวันยอมแน่!
จะพูดอย่างไรดีกับการขึ้นครองบัลลังก์ของพวกเขา? อย่าไปคิดถึงมันเลย มันก็แค่คำพูดเกลี้ยกล่อมตลก ๆ น่ะ!
ทั้งสองจักรวรรดินี้! ไม่ใช่พวกเตรียมการอะไรล่วงหน้า! วันนี้อย่างหนึ่งพรุ่งนี้อีกอย่างหนึ่ง
ทำไมแลนเซล็อตจะไม่รู้!
แต่คนเราจะรู้ได้อย่างไรหากไม่พยายามก่อน?! แม้ว่าใจของเขาจะยอมรับความพ่ายแพ้แล้วก็ตาม
ทั้งสองคนมองหน้ากันเงียบ ๆ อีกครั้ง
นากากินเป็ดอบจนหมด และมองดูจานที่ว่างเปล่าด้วยความเศร้าโศก
มันลูบท้องของตัวเอง ตอนนี้มันกินจนอิ่มแล้ว!
“ฟ่อ…!” อร่อยมาก!
นากาถอนหายใจด้วยความพึงพอใจ!
เสี่ยวอ้ายยังไม่อิ่มแน่นอน! อย่างไรก็ตามมันก็เป็นสุนัขที่ดี เพราะฉะนั้นมันจะไม่ร้องขอกับนายท่านอีก!
“การต้อนรับของฉันเป็นที่น่าพอใจหรือเปล่า?” สวี่หลิงอวิ๋นยิ้มขณะมองดูพวกมัน “ถ้าพวกแกพอใจก็ช่วยรีวิวให้ทีสิ!”
“น่าชื่นชม! ชื่นชมจริง ๆ!” ดวงตาของนากาเป็นประกายขณะจ้องมองไปที่สวี่หลิงอวิ๋น “เนื้อนี้ทำมาจากอะไร? ทำไมถึงได้อร่อยนัก?!”
สวี่หลิงอวิ๋นพูดตอบ “มันคือเนื้อเป็ดกุนดัก! วิธีการทำที่ซับซ้อนมาก…เฮ้ แกจะไปไหน?!”
เธอยังไม่ทันได้บอกนากาว่าวิธีการปรุงอาหารของเธอซับซ้อนมากแค่ไหน แต่ทำไมนากาถึงวิ่งหนีไปซะล่ะ?!
นากาวิ่งหนีไปทำไม? แน่นอนว่ามันจะไปจับเป็ดกุนดักมา!
ทำไมมันถึงไม่เคยรู้มาก่อนว่าเนื้อเป็ดกุนดักจะอร่อยขนาดนี้?!
เป็ดกุนดักระดับ 9 ดาวผู้น่าสงสารตัวหนึ่งถูกนากางับเข้าที่คอ ก่อนจะถูกส่งไปให้สวี่หลิงอวิ๋น และมองดูเธอด้วยสายตาที่เปล่งประกาย “ทำให้ฉันอีกตัวสิ แล้วฉันจะไปจากที่นี่!”
[เชี่ยยย! นากาสิ้นฤทธิ์ลงเพราะอาหาร! ใครจะเชื่อ!]
[องค์หญิงสามเกรียงไกร! ฮิฮิ! ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าองค์หญิงสามจะต้องทำสำเร็จ! และมันก็สำเร็จ!]
[พวกจักรวรรดิชิงเหย้าก็แค่โชคดีเท่านั้น ถึงเกลี้ยกล่อมนากาด้วยอาหารได้น่ะ!]
[อะไร คอมเมนต์บนอิจฉากันหรือไง? ถ้ามีความสามารถนักก็ไปทำเองสิโว้ย! ทำไม่ได้แล้วก็มาขี้แพ้ชวนตี! แกรอก่อนเหอะ เดี๋ยวฉันจะลงทัณฑ์แกเอง!]
[ใจเย็นก่อน! พวกมันคงอยากการระบายน่ะ ก็เข้าใจอยู่หรอก! สูญเสียกันไปตั้งเยอะเลยไม่อยากให้คนอื่นได้หน้าสินะ หึหึ! น่าสมเพชชะมัด!]
[คอมเมนต์พูดดีมาก ขอคารวะเจ้าน้องชาย!]
…
เสี่ยวอ้ายเหลือบมองนากาอย่างไม่พอใจ เจ้าคนชั่ว! สั่งให้นายท่านทำอาหารอย่างนั้นเหรอ! ฮึ่ม! นายท่านเหนื่อยจะตายแล้ว!
และถั่วชมพูยังคงหลอกหลอนนายท่านตลอดทั้งวันทั้งคืน ทั้งที่รู้ว่านายท่านกำลังทำบางอย่าง แต่ก็ยังเข้ามายุ่งวุ่นวาย! แมวก็เป็นกันแบบนี้สินะ!
“นี่ นากา ในเมื่อเรากินของของคนอื่น เราก็ต้องมองดูเจตนารมย์ของคนอื่นด้วย! รีบไปซะ! อย่ามัวเสียเวลา!”
ดวงตากลมโตของเสี่ยวอ้ายจ้องเขม็ง นากาที่กระตือรือร้นก่อนหน้านี้รีบหดตัวเข้าหากันทันที มันมองดูเป็ดกุนดักที่อยู่ข้างหน้าที และมองดูหญิงสาวที…
หึ! ไม่อยากไปเลย!
สวี่หลิงอวิ๋นสังเกตเห็นว่านากาตัวนี้เป็นนักกิน บางทีเธออาจจะพัฒนาออกมาเป็นรูปร่างได้?!
“ไม่ต้องห่วง!” สวี่หลิงอวิ๋นปลอบมัน “ฉันอยู่ที่จักรวรรดิชิงเหย้า ถ้าแกว่างเมื่อไหร่ก็แวะมาที่จักรวรรดิชิงเหย้าของเราสิ ฉันจะได้ทำของอร่อยให้แกกิน!”
“จริงเหรอ?” นากาที่รู้สึกผิดหวังก่อนหน้านี้หัวใจพองโตขึ้นอีกครั้ง!
ตอนนี้มันหลงลืมไปชั่วขณะว่ามันคือเอเลี่ยน มันลืมสติปัญญาและความเย่อหยิ่งของมันไปจนหมดสิ้น มีเพียงปากและท้องเท่านี้ที่กำลังควบคุมมันอยู่!
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ ฟ่อ!” นากาครุ่นคิด
เสี่ยวอ้ายนะเสี่ยวอ้าย นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าอยากทำสักหน่อย นายท่านของเจ้าเป็นคนต้องการให้ข้าไปหาเอง!
แล้วทีนี้อย่ามาทุบตีข้าก็แล้วกัน!
ฮิฮิ!
“ฟ่อ…! ถ้าอย่างนั้นข้าจะมอบเป็ดกุนดักตัวนี้ให้เจ้าไว้ทำเป็นส่วนผสมล่วงหน้าให้ข้าแล้วกัน!” นากาผลักเป็ดกุนดักไปด้านหน้าสวี่หลิงอวิ๋น ก่อนจะจ้องมองเธออย่างอาลัยอาวรณ์ “จำไว้ล่ะว่านี่คือเนื้อของข้า ฟ่อ!”
[ฮ่า ๆๆๆๆๆ! ไม่ต้องห่วง! องค์หญิงสามของเราจำได้อยู่แล้ว!]
[น่ารักจังเลยนะ! ถ้าแกมาเป็นสัตว์อารักขาอยู่ที่จักรวรรดิชิงเหย้าของเราก็จะได้กินของอร่อยทุกวันเลยไม่ใช่หรือไง?!]
[พล่ามอะไร! มันเป็นถึงราชาเอเลี่ยนผู้ยิ่งใหญ่ จะให้เอเลี่ยนในตำนานมาเป็นเหมือนพวกเกอหลัวต่ำต้อยที่เฝ้าอยู่ชิงเหย้าของเราได้อย่างไร?! หึหึ! นอกเสียจากกว่าฝ่าบาทจะทำของอร่อยให้มันกิน!]
[ต้องเป็นแบบนี้สิ! ลูกสาวข้า เจ้าจงเก็บนากาตัวนี้เอาไว้! จักรพรรดิชิงเหย้าจะดูแลเรื่องอาหารของพวกมันเอง!]
[เฮ้ย เหมือนท่านจักรพรรดิจะเข้ามาคอมเมนต์ด้วยนะ แต่ฉันยังไม่มีหลักฐานอ่ะ!]
[คุณไม่มีหลักฐาน แต่ผมมี! นักแฮกเกอร์ได้ตรวจสอบคลื่นแล้ว สัญญาณถูกส่งมาจากพระราชวัง!]
[องค์หญิงสาม! ฝ่าบาทบอกไว้แล้วว่าท่านจะต้องเก็บนากาตัวนี้เอาไว้ให้ได้!]
[ไม่ใช่แค่นากา แต่อสุรกายยักษ์ด้วย!]
[เฮ้ ช่างอสุรกายยักษ์เถอะ มันตัวใหญ่จะตาย ต้องกินอีกกี่ตันถึงจะพอ?! กินทีหนึ่งไม่หมดไปครึ่งดาวเคราะห์เลยหรือไง?!]
[คอมเมนต์บนพูดถูก!]
โชคดีที่เสี่ยวอ้ายไม่ได้ดูวิดีโอถ่ายทอดสดนี้ ไม่เช่นนั้นมันจะไม่รู้สึกผิดไปจนตายเลยหรือ?! ถึงมันจะกินเยอะ แต่มันก็อาศัยอยู่ด้วยลำแข้งของตัวเองมาตลอด ไม่ใช่สุนัขจอมขี้เกียจที่รอเจ้านายมาป้อนอาหารให้!
ฮึ่ม!
เมื่อเห็นเช่นนั้น สวี่หลิงอวิ๋นก็ขยิบตาให้เสี่ยวอ้าย เพื่อรอดูว่าเธอจะเก็บรักษานากาตัวนี้เอาไว้ได้หรือไม่
เสี่ยวอ้ายเข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อ มันรีบพยักหน้าและพูดว่า “สาวน้อย อาหารที่เธอทำอร่อยมาก ถ้าฉันไปที่จักรวรรดิชิงเหย้า เธอจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้ฉันกินทุกวันได้ไหม?!”