บทที่341 กลับไปที่ที่เจอกัน
“คุณชายลี่ พวกเราคิดหาวิธีด้วยกัน อย่าเพิ่งโกรธเลย เพราะก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก”
เมื่อเห็นลี่จุนถิงเก็บความโกรธตัวเองเอาไว้ไม่ไหว ซู่จี้งยี้ก็อดไม่ได้ที่จะพยายามโน้มน้าว
ถึงแม้ว่า……เขาจะเข้าใจได้ ว่าตัวเองโน้มน้าวแบบนี้อาจจะไม่มีประโยชน์อะไร
แต่สุดท้าย ก็ต้องพยายามปลอบประโลมใจตัวเองบ้าง
ลี่จุนถิงเองก็รู้ว่าซู่จี้งยี้กำลังเป็นห่วงตัวเอง เลยอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาเพื่อเอามือกุมขมับพลางกำลังขมวดคิ้วอยู่
“อือ ，ฉันเองก็รู้……ฉันแค่ไม่มีวิธีอื่นๆ”
แน่นอนว่าลี่จุนถิงเข้าใจว่าโกรธไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร แต่ว่าเมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อลำบากใจขนาดนั้น เขาไม่มีวิธีมาออกหน้าแทนเธอ มันทำให้เขาจะเก็บอดทนต่อไปได้อย่างไร？
ในตอนนั้น ดวงตาของซู่จี้งยี้นั้นเปล่งปลั่งขึ้นมา พลางมีความคิดหนึ่งขึ้นมาในหัวของเขา
“คุณชายลี่ ฉันคิดหาวิธีหนึ่งออก”
ลี่จุนถิงนั้นมั่นใจในตัวของซู่จี้งยี้เป็นอย่างมาก และก็เชื่อว่าเขาจะไม่พูดอะไรธรรมดาๆ ออกมา เลยรีบเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“อะไรเหรอ？”
ซู่จี้งยี้ตั้งใจรวบรวมคำพูด ก่อนจะเปิดปากพูดขึ้น： “คืออย่างนี้ ตอนนี้ลี่จีถองเธอยังอยู่ที่ตระกูลลี่ ถ้าเกิดให้เธอหาคนมาแต่งออกไป ไม่แน่ว่าเรื่องราวอาจจะเปลี่ยนไปเป็นทางดีก็ได้นะ”
เมื่อได้ยินซู่จี้งยี้พูดจนจบ ลี่จุนถิงเองก็ครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะพบว่ามันมีเหตุผลอยู่เหมือนกัน
“อือ เมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว ก็ไม่มีวิธีอะไรแล้ว งั้นทำตามที่คุณทำก็แล้วกัน” ลี่จุนถิงคิดอยู่สักพัก พลางเห็นด้วยกับความคิดที่ซู่จี้งยี้พูดขึ้นมา
ไม่พูดไม่ได้เลย ว่าการเป็นผู้ช่วยของลี่จุนถิงนั้น ความคิดความอ่านของซู่จี้งยี้เองก็ต้องเก่งกาจมาก หลังจากที่ได้รับการอนุญาตของลี่จุนถิง ก็รีบไปทำโดยที่ไม่พูดพร่ำทำเพลงอีก
เพียงแค่ลี่จีถองแต่งงานแล้ว ก็ออกไปจากตระกูลลี่ไปโดยไม่น่าแปลกใจ ท่านปู่ลี่อาจจะไม่สนใจอะไรมากเพราะว่าเธอแต่งงานออกไปแล้ว
อีกอย่าง เพียงแค่ลี่จีถองแต่งงานออกไปไกลๆ หน่อย ถึงท่านปู่ลี่อยากจะยุ่งแค่ไหน ก็เป็นเรื่องที่ยากแล้ว
แต่หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อกลับมาบ้านแล้ว ก็เริ่มได้เวลาพักผ่อนที่หายากแล้ว
สุดท้ายเมื่อออกจากสภาพแวดล้อมแบบนั้นแล้ว อารมณ์ของเจียงหยุนเอ๋อก็เหมือนจะผ่อนคลายลง พอดีที่ลี่จุนถิงเองก็ไม่อยู่บ้าน เธอเลยออกไปเที่ยวเล่นกับถวนจื่อสักพัก
ถวนจื่อเองก็ไม่ได้ปลดปล่อยแบบนี้มานานแล้ว และก็ออกไปเที่ยวเล่นกับเจียงหยุนเอ๋ออย่างสนุกสนาน
เมื่อคิดว่าถวนจื่อเป็นลูกชายแท้ๆ ของลี่จุนถิง ใจของเจียงหยุนเอ๋อก็อ่อนขึ้นมา
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่คิดว่าการที่ถวนจื่อออกมานั้นไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดีสำหรับเธอ แต่เวลาผ่านมานานแล้ว ถวนจื่อก็หาพ่อไม่เจอสักที สำหรับเจียงหยุนเอ๋อก็ยังเป็นเรื่องที่น่าเสียดายไม่น้อย
แต่ตอนนี้ เจียงหยุนเอ๋อกลับรู้อย่างประหลาดใจ ว่าที่แท้ชายในตอนนั้น……ก็คือลี่จุนถิงนั่นเอง
“หม่ามี้ คุณคิดอะไรอยู่เหรอ？ไม่สนใจฉันเลย” เสียงที่ไม่พอใจของถวนจื่อนั้นเข้าไปในหูของเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไป จากนั้นก็มีสติกลับมา พลางก้มมองถวนจื่อ
“ขอโทษด้วย หม่ามี้เหม่อไป มาเล่นด้วยแล้ว โอเคไหม？”
ทั้งสองคนเล่นด้วยกันสักพัก แต่เจียงหยุนเอ๋อกลับพบว่าถวนจื่อขยับน้อยลงๆ เมื่อหันไปมอง ก็พบว่าถวนจื่อนั้นหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ถึงแม้ว่าหลังจากที่กลับมาในครั้งนี้ ทั้งสองคนจะได้พักผ่อนนานพอแล้ว
แต่อยู่ในสถานที่แบบนั้นมาตั้งนาน ก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถฟื้นฟูได้ภายในเวลาสั้นๆ ดังนั้นการที่ถวนจื่อเหนื่อยจนนอนหลับไปก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
เมื่อเห็นท่าทีของนัยน์ตาถวนจื่อที่นอนหลับสนิท เจียงหยุนเอ๋อก็ลูบแก้มของเขาด้วยความรักและเอ็นดู จากนั้นก็ให้คนใช้อุ้มถวนจื่อไปนอนบนเตียง
เพียงไม่นาน ลี่จุนถิงก็กลับมาจากข้างนอก เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อนั่งอยู่คนเดียวที่โซฟา แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของถวนจื่อ ก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น
“ถวนจื่อล่ะ？”
เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขา จากนั้นก็ชี้ไปที่ห้อง พลางพูดขึ้น： “เล่นจนเหนื่อยแล้วหลับไปแล้วล่ะ”
ลี่จุนถิงมองนาฬิกา จากนั้นก็ยิ้มให้เจียงหยุนเอ๋อเช่นเดียวกัน： “พอดีเลย ฉันจะพาคุณออกไปข้างนอกสักหน่อย”
เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงหยุนเอ๋อก็ขยับปากเล็กน้อย จากนั้นก็แสดงความประหลาดใจที่มีต่อการตัดสินใจของลี่จุนถิง： “ออกไปข้างนอกเหรอ？ไปไหน？”
“เดี๋ยวไปถึงคุณก็รู้เอง” เหมือนจะมีความลับซ่อนเอาไว้เล็กน้อย ลี่จุนถิงไม่อยากจะบอกเธอเร็วเกินไป
เจียงหยุนเอ๋อตอบตกลงอย่างไร้ทางเลือก จากนั้นจึงนึกขึ้นได้ว่าถวนจื่อยังอยู่ที่บ้าน
“แต่ว่า……ถวนจื่อล่ะจะทำอย่างไร？”
“ให้คนดูแลบ้านดูแลเขาดีๆ ก็ได้ ไม่มีอะไรหรอก” ลี่จุนถิงพูดกับเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อเลยพยักหน้าตอบตกลงไปในที่สุด
“งั้นก็ได้”
สิ่งที่เจียงหยุนเอ๋อไม่รู้ก็คือ ก่อนหน้าที่ลี่จุนถิงจะกลับมา ก็จองร้านอาหารเอาไว้แล้ว เพราะอยากจะกินข้าวเย็นกับเจียงหยุนเอ๋อสักหน่อย
ตอนที่ถูกพาไปที่ร้านอาหาร เจียงหยุนเอ๋อก็ตกใจเป็นอย่างมาก
“ทำไมคุณ……พาฉันมาที่นี่ล่ะ？”
ร้านอาหารร้านนี้ถือเป็นร้านอาหารที่มีชื่อเสียงในเมืองนี้มาก ก่อนหน้านี้เจียงหยุนเอ๋อไม่เคยมาเลยด้วยซ้ำ แต่ว่าได้ยินว่ามันมีชื่อเสียงมาก
“ทำไมเหรอ？ไม่ได้มากินข้าวกับคุณมานานแล้ว ไม่ชอบที่นี่เหรอ？” ลี่จุนถิงก้มหน้าลงมองเจียงหยุนเอ๋อ พลางถามขึ้น
เจียงหยุนเอ๋อรีบส่ายหัว ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว
“ไม่ใช่อยู่แล้ว”
“โอเค งั้นคุณเองก็ไม่ต้องคิดอะไรเยอะแล้วล่ะ กินข้าวกับฉันแบบเชื่อฟังเถอะนะ” ลี่จุนถิงลูบหัวของเจียงหยุนเอ๋อ พลางพูดขึ้น
หลังจากกินข้าวแล้ว จู่ๆ ลี่จุนถิงก็เอากล่องที่ถูกห่ออย่างสวยงามออกมา ก่อนจะส่งให้เจียงหยุนเอ๋อ
เมื่อได้เจอเรื่องที่กะทันหันขนาดนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็อึ้งไป ก่อนจะรับกล่องนั้นมาอย่างระมัดระวัง
“นี่……”
“ของขวัญของคุณน่ะ ลองเปิดดูนะ？” ลี่จุนถิงยิ้มขึ้น ก่อนจะพูดกับเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อมีความคาดหวังอยู่ไม่น้อย ก่อนจะเปิดกล่องนั้นเบาๆ จากนั้นก็เห็นสร้อยคออยู่ตรงหน้าตัวเอง
เธอเอามือปิดปากในทันที ในแววตามีความไม่อยากจะเชื่อ
นี่เป็นสร้อยที่ลี่จุนถิงตั้งใจสั่งทำให้เจียงหยุนเอ๋อโดยเฉพาะ ราคาไม่เบาเลย
“ฉันช่วยใส่ให้นะ”
เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อเหม่ออยู่นาน ลี่จุนถิงก็อดไม่ได้ที่จะเรียกเธอ จากนั้นก็รับสร้อยจากมือของเธอไป ก่อนจะใส่ให้เธอ
“ได้สิ”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า ก่อนจะยืนอยู่ด้านหน้าของลี่จุนถิง
หลังจากที่ออกจากร้านอาหาร ทั้งสองคนก็ไม่ได้กลับบ้านในทันที
พลางมองวิวที่ไม่คุ้นตาด้านนอก เจียงหยุนเอ๋อเบิกตาโผลง พลางถามขึ้น： “พวกเรากำลังจะไปที่ไหนนะ？”
ลี่จุนถิงยิ้ม โดยที่ไม่ได้พูดอะไร
จากนั้นทั้งสองคนก็ขับรถไปที่ที่ทั้งสองคนเจอกันในตอนนั้น