เจียง​อัน​เฉิง​ยืนกราน​ที่จะ​ส่ง​เจียง​ซื่อ​กลับมา​ยัง​เรือน​ไห่​ถัง​ด้วย​ตนเอง​ ​หลังจากที่​กลับ​ไป​ยัง​ห้อง​หนังสือ​แล้ว​ ​เขา​ก็ได้​หยิบ​ดาบ​ซึ่ง​แขวน​อยู่​บน​ผนัง​ ​ก่อน​จะ​สัมผัส​ไป​ที่​ด้าม​ตัว​ดาบ​อัน​เยือกเย็น

รอ​อีก​ไม่​กี่​วัน​ ​เขา​จะ​ต้อง​จัดการ​กับ​โต้ว​ฉี่ถง​ให้​ได้​ ​เหตุผล​นั้น​หา​ได้​ไม่ยาก​นัก​ ​เพียงแค่​ไม่เกี่ยว​ข้อง​กับ​บุตรสาว​ของ​เขา​ก็​พอ

ระหว่างทาง​ที่​เจียง​ซื่อ​เดิน​กลับมา​ ​นาง​รู้สึก​หนาวเย็น​ที่​ฝ่าเท้า​ ​เมื่อ​กลับ​ไป​ถึง​เรือน​ไห่​ถัง​จึง​ได้​ถอด​ถุงเท้า​รองเท้า​ออก​แล้วไป​อุ่น​ร่างกาย​ที่​ข้าง​กรง​เทียน​เครื่อง​หอม

อา​เฉี่ยว​เดิน​ถือ​ถ้วย​น้ำ​ขิง​ร้อน​มา​แก้ว​หนึ่ง

เจียง​ซื่อ​เอื้อมมือ​ไปรับ​แล้ว​จิบ​มัน

อาหมา​นลัง​เลอ​ยู่​หลายครั้ง​ที่จะ​เอ่ย​บางอย่าง​ออกมา​ ​แต่​เมื่อ​เห็น​เจียง​ซื่อ​นิ่งเงียบ​ไม่​กล่าว​สิ่งใด​ ​ก็​เกรง​ว่า​จะ​ทำให้​เจ้านาย​ไม่พอใจ​จึง​ได้​อดทน​เอาไว้

“​อาหมาน​ ​อา​เฉี่ยว​ ​พวก​เจ้า​ไป​สืบหา​มา​ว่า​อาชาย​โต้ว​พัก​อยู่​ที่​เรือน​ใด​”

“​คุณหนู​เจ้า​คะ​…​”​ ​อาหมา​นม​อง​ไป​ทาง​เจียง​ซื่อ​ ​แววตา​ของ​นาง​มีทั​้​งค​วาม​ประหลาดใจ​และ​ความ​ปีติ​ซ่อน​เอาไว้

คุณหนู​ต้องการ​จะ​ทำ​เรื่อง​ที่นาง​รู้สึก​ตื่นเต้น​อีกแล้ว​?

เจียง​ซื่อ​หยิบ​ถ้วย​น้ำชา​ขึ้น​มา​ ​นาง​ยิ้ม​ขึ้น​เบา​ๆ​ ​แล้ว​กล่าวว่า​ ​“​หาก​เงื่อนไข​เอื้ออำนวย​ ​เรา​ไม่​ควร​ทิ้ง​ความแค้น​ไว้​ชั่ว​ข้ามคืน​”

หาก​มี​แค้น​ก็​ต้อง​ชำระ​อย่างรวดเร็ว​จึง​จะ​สะใจ​ ​นาง​ไม่​อยาก​เป็น​เช่น​สุภาพชน​ที่เก็บ​ความแค้น​ไว้​และ​รอ​แก้แค้น​ได้​นับ​สิบ​ปี​ ​ผู้ใด​จะ​รู้​เล่า​ว่า​อีก​สิบ​ปี​ข้างหน้า​ศัตรู​จะ​ยังอยู่​หรือไม่​ ​หาก​ถูก​ฟ้าผ่า​ตาย​ไป​แล้ว​จะ​ทำ​เช่นไร

อาหมา​นพ​ยัก​หน้า​อย่าง​ตื่นเต้น​ ​“​เจ้าค่ะ​”

อา​เฉี่ยว​รู้สึก​ตกตะลึง​ ​“​เหตุใด​จึง​…​”

อาหมาน​ดึง​นาง​เดิน​ออก​ไป​ด้านนอก​ ​“​รีบ​ไป​สืบ​เร็ว​เข้า​ ​ข้า​จะ​เล่า​ให้​เจ้า​ฟัง​ระหว่างทาง​”

เมื่อ​บ่าว​รับใช้​ทั้งสอง​เดิน​ออก​ไป​ ​ภายใน​ห้อง​จึง​ได้​เงียบสงบ​ลง

เจียง​ซื่อ​ ​พิง​ไป​ที่​กรง​เทียน​เครื่อง​หอม​ ​ก่อน​จะ​เอื้อมมือ​ไป​หยิบ​หนังสือ​เล่ม​หนึ่ง​ออกมา​พลิก​อ่าน​เพื่อ​ฆ่าเวลา

ที่​ด้านนอก​ยังคง​มี​หิมะ​ตกลง​มาบาง​เบา​ ​ทำให้​ท้องฟ้า​และ​พื้นดิน​เป็น​สีขาว​จางๆ​ ​เนื่องจาก​ด้านใน​ไม่ได้​เปิด​หน้าต่าง​ไว้​ ​นาง​มองเห็น​แสง​สลัว​เล็กน้อย​ผ่านหน้า​ต่าง​อัน​โปร่งแสง

ด้วย​แสง​อัน​ริบหรี่​นี้​ ​เจียง​ซื่อ​ไม่ได้ตั้งใจ​จะ​อ่านหนังสือ​ ​จิตใจ​ของ​นาง​จึง​ไม่ได้​อยู่​ที่​หนังสือ​แม้แต่น้อย

หลาย​วัน​มานี​้​ ​อวี​้​จิ​่น​ไม่ได้​ติดต่อ​มาหา​นาง​ ​นาง​ไม่รู้​ว่า​เขา​กำลัง​คิด​วางแผน​อะไร​แย่​ๆ​ ​หลังจากที่​ถูก​ท่าน​พ่อ​โจมตี​อยู่

จะ​ว่า​ไป​แล้วก็​แปลก​ยิ่ง​ ​ก่อนหน้านี้​นาง​ต้องการ​จะ​หนี​เขา​ให้​ไกล​ ​กลับ​พบ​ว่า​เขา​มัก​ปรากฏตัว​อยู่​หน้านา​งบ​่อย​ๆ​ ​บ่อย​เสีย​จน​ทำให้​จิตใจ​ของ​นาง​ร้อนรุ่ม​กระวนกระวาย​ ​ทว่า​บัดนี้​หลาย​วัน​มา​แล้ว​ที่​ไม่มี​ข่าวคราว​ของ​เขา​ ​นาง​กลับ​รู้สึก​คิดถึง​ขึ้น​มา

เจียง​ซื่อ​วาง​หนังสือ​ใน​มือ​ลง​ ​ก่อน​จะ​พิง​ไป​ที่​กรง​เทียน​นั้น​ ​กรง​ที่​สาน​ด้วย​ไม้​ไผ่​ถูก​ทับ​เสีย​จน​ผิดรูป​ ​จู่ๆ​ ​นาง​ก็​นึกถึง​ค่ำคืน​นั้น​ที่​ถูก​เขา​กด​ร่าง​ทับ​ลงมา​ที่​กรง​เทียน​เครื่อง​หอม​นี้​ ​เสื้อผ้า​ของ​นาง​แทบจะ​ถูก​เผาไหม้​ด้วย​ถ่าน​…

เจียง​ซื่อ​คิดไปคิดมา​แล้ว​อด​ไม่ได้​ที่จะ​หัวเราะ

การ​ที่สามา​รถ​คิดถึง​ใครคนหนึ่ง​ได้​อย่างเปิดเผย​เช่นนี้​ ​มัน​เป็นเรื่อง​ที่​เป็นไปได้​ยาก​ยิ่ง

ไม่รู้​ว่า​เวลา​ผ่าน​ไป​นาน​เท่าไร​ ​เจียง​ซื่อ​เอนกาย​อยู่​ด้าน​ข้าง​กรง​เทียน​เครื่อง​หอม​จน​แทบจะ​หลับ​ไป​ ​อา​เฉี่ยว​และ​อาหมาน​จึง​ได้​เดินทาง​กลับมา

อา​เฉี่ยว​เข้ามา​รายงาน​ว่า​ ​“​คุณหนู​เจ้า​คะ​ ​ท่าน​อาชาย​โต้​วอา​ศัย​อยู่​ที่​เรือนลั​่วเฝิง​เจ้าค่ะ​”

เรือนลั​่วเฝิง​หรือ​ ​ที่นั่น​อยู่​ติดกับ​เรือน​ของ​พี่​รอง​นี่

เมื่อ​เจียง​ซื่อ​นึกถึง​เรื่อง​นี้​ ​ใน​ใจ​ของ​นาง​ก็​รู้สึก​รังเกียจ​เขา​มากขึ้น

มอง​ไป​แล้ว​อา​หญิง​โต้ว​ดูเหมือน​จะ​เป็น​หญิงสาว​ที่​สงบเสงี่ยม​ ​ยัง​ไม่ต้อง​คำนึง​ว่านิ​สัย​แท้จริง​ของ​นาง​เป็น​เช่นไร​ ​แต่​ใน​วันนี้​เรื่อง​ที่เกิด​ขึ้น​ในเมื่อ​ท่าน​พ่อ​สั่ง​ให้​นาง​อยู่ห่างๆ​ ​เอาไว้​ ​เช่นนั้น​นาง​ก็​จะ​ไม่​กำหนด​เป้าหมาย​ไป​ยัง​อา​หญิง​โต้ว

แต่​สำหรับ​อาชาย​โต้ว​คง​ไม่ได้

เจียง​ซื่อ​รู้สึก​ว่าความ​คิด​ของ​ชาย​ผู้​นี้​ไม่​ปกติ​ ​ไม่เช่นนั้น​หาก​พบ​กับ​หญิงสาว​ใน​สวนดอกไม้​ของ​จวน​คนอื่น​ ​เหตุใด​จึง​กล้า​เข้ามา​ลวนลาม

คง​เพราะ​สมอง​เขา​ผิดปกติ​ไม่ใช่​หรือ

คน​เช่นนี้​นาง​ไม่​อยาก​จะ​ให้​อยู่​ใน​จวน​ตง​ผิงปั​๋​วอี​กต​่อ​ไป

ใน​จวน​แห่ง​นี้​ ​แม้​ผู้อาวุโส​ไม่มี​ความเมตตา​และ​ไร้​ซึ่ง​ความอบอุ่น​ ​แต่​ถึงอย่างไร​นาง​ก็​อาศัย​อยู่​ที่นี่​มา​เป็นเวลา​นาน​ ​หาก​มี​คนที​่​ปรากฏ​กาย​ขึ้น​ซึ่ง​เมื่อ​เห็น​ก็​อยาก​จะ​หลีกหนี​ ​คงจะ​ทำให้​ตน​รู้สึก​อึดอัด​มากกว่า​เดิม

อีก​อย่าง​ ​ใน​จวน​นี้​ยัง​มีพี​่​สาว​น้องสาว​ของ​นาง​อยู่​ ​หากว่า​บังเอิญ​พบ​กับ​คนอื่น​เข้า​ใน​สวนดอกไม้​อาจจะ​เกิดเรื่อง​ปัญหา​ใหญ่​ได้​ ​“​จัดเตรียม​ให้พร​้​อม​ ​คืนนี้​เรา​จะ​ไป​ที่​เรือนลั​่วเฝิ​งกัน​”

อาหมาน​ดีใจ​ยิ่งนัก​ ​นาง​คุกเข่า​ตอบรับ​อย่างรวดเร็ว

อา​เฉี่ยว​เหลือบตา​ขึ้น​เล็กน้อย​แต่​ไม่ได้​เคลื่อนไหว​อย่างใด

เจียง​ซื่อ​มองดู​ปฏิกิริยา​ของ​บ่าว​ทั้งสอง​คน​แล้ว​ได้​แต่​หัวเราะ​ขึ้น​เบา​ๆ​ ​นาง​โบกมือ​เป็น​สัญญาณ​ให้​ทั้งสอง​คน​ออก​ไป

ต้อง​นอนหลับ​เอาแรง​สักหน่อย​ ​ตอนกลางคืน​จะ​ได้​ทำงาน​ได้​เต็มที่

เมื่อ​ตกดึก​ ​โคมไฟ​แต่ละ​แห่ง​ใน​จวนปั​๋​วก​็​ถูกจุด​ขึ้น​จน​สว่างไสว​ไป​ทั่ว

บัดนี้​หิมะ​หยุด​ตก​แล้ว​ ​ตามรอย​แตกร้าว​ของ​หิน​ฉนวน​มีน​้ำ​แข็ง​ก่อตัว​ขึ้น​บาง​บาง

ร่าง​ของ​คน​สอง​คน​ปรากฏ​ขึ้น​ ​พวก​นาง​เดิน​ไป​บน​ถนน​อย่างระมัดระวัง​โดย​ไม่ได้​จุด​ตะเกียง​ ​เสื้อคลุม​สี​หมึก​ดำ​ผสมผสาน​กลมกลืน​กับ​ความมืด

“​คุณหนู​เจ้า​คะ​ ​ไม่มีใคร​อยู่​ระหว่างทาง​เดิน​นี้​เลย​”

เจียง​ซื่อ​ยิ้ม​ขึ้น

ท่ามกลาง​อากาศ​ที่​หนาวเย็น​เช่นนี้​ ​หาก​ไม่ได้​คิด​อยาก​จะ​ทำ​เรื่อง​น่าอับอาย​ใน​ตอนกลางคืน​ ​ผู้ใด​เล่า​อยาก​จะ​ออกมา

เมื่อ​เดินทาง​มาถึง​ประตู​ที่สอง​ ​อาหมา​นก​็​ใช้​กุญแจ​เปิด​ประตูออก​ช้าๆ​ ​ใน​ใจ​ของ​นาง​รู้สึก​ตื่นเต้น

นับจาก​ต้นปี​เมื่อ​คุณหนู​ให้​นาง​ไป​ทำ​กุญแจ​สำรอง​สำหรับ​ประตู​นี้​ ​ชีวิต​ของ​นาง​ก็​ตื่นเต้น​ขึ้น

ท้องฟ้า​ไร้​ดวงจันทร์​และ​ดวงดาว​ ​มี​เพียง​เมฆ​ดำ​ที่​เรียง​ซ้อน​กัน​เป็น​ชั้น​เท่านั้น​ ​โชคดี​ที่​แสงไฟ​ประดับประดา​บน​ชายคา​ตรง​ทางเดิน​ยังสว่าง​พอ​ ​ไม่​ทำให้​ทั้งสอง​คน​ตก​อยู่​ใน​ความมืด​มน​จน​มองไม่เห็น

สายลม​ช่าง​หนาวเย็น​ ​ดุจดั่ง​มีด​กรีด​ลง​บน​ผิว​อัน​บอบบาง​ ​บาง​ครา​ที่​เดินผ่าน​ใต้​ต้นไม้​ก็​จะ​มี​หิมะ​ตกลง​มา​เย็น​ซ่าน​ไป​ที่​คอ

นาย​บ่าว​สอง​คน​ ​พยุง​กัน​ไป​ตลอดทาง​จนกระทั่ง​มาถึง​เรือนลั​่วเฝิง

เรือน​ที่อยู่​ทาง​ด้านหน้า​นี้​ไม่มี​ผู้เฝ้าประตู​ ​มี​เพียง​ประตู​จันทรา​ที่​ไม่​สูง​หรือ​ต่ำ​จน​เกินไป

เจียง​ซื่อ​สัมผัส​ไป​ที่​กำแพง​ของ​ประตู​วงเดือน​แล้ว​แอบมอง​ไป​ข้างใน​อย่าง​เยือกเย็น

ไฟ​ใน​เรือนลั​่วเฝิ​งดั​บลง​หมด​แล้ว

เมื่อ​ตอนกลางวัน​มี​ข่าวลือ​แพร่​ออก​ไป​ว่า​คุณชาย​โต้​วที​่​เข้ามา​อาศัย​อยู่​ใหม่​นี้​ ​ก่อเรื่อง​ชั่วร้าย​ขึ้น​ใน​สวนดอกไม้​ ​ซึ่ง​เป็น​วิญญาณ​ของ​หง​เย​่ว​์​ที่​กระโดด​น้ำตาย​ใน​ฤดูใบไม้ร่วง​เข้าสิง​ร่าง

อาหมาน​เล่าเรื่อง​นี้​ให้​เจียง​ซื่อ​ฟัง​ ​เจียง​ซื่อ​ได้ใจ​ยิ้ม​ขึ้น

นับจาก​ที่​หง​เย​่ว​์​จมน้ำ​ตาย​ ​เซียว​มา​หม่า​ก็ได้แต่​นั่ง​อยู่​ริม​สระน้ำ​ใน​ตอนกลางคืน​เพื่อ​คะนึง​หาบุ​ตร​สาว​ ​นาง​ถูก​อวี​้​ชีทำ​ให้​สลบ​ ​จากนั้น​ปล่อยข่าว​ลือ​เรื่อง​ผี​ออก​ไป​ ​นับจาก​นั้น​เป็นต้นมา​ ​ต่อให้เฝิง​เหล่าฮู​หยิน​กำชับ​ว่า​ไม่​ให้​เผยแพร่​เรื่อง​นี้​ออก​ไป​ ​แต่​เรื่อง​ที่​มี​ผีสิง​อยู่​ใน​สวนดอกไม้​ก็​ยังคง​ถูก​เผยแพร่​ออก​ไป​ไม่​จบสิ้น

ส่วน​นาง​กำลัง​คิด​ว่า​หาก​มี​ข่าวลือ​เช่นนี้​คงจะ​สะดวก​ยิ่ง​สำหรับ​ตัวนาง

เป็นไป​ดังนั้น​ ​เมื่อ​อาชาย​โต้ว​ถูก​ทำร้าย​เสีย​จน​หน้า​บวม​เป็น​หมู​ ​เขา​ก็​ไม่กล้า​บอก​เหตุผล​อัน​แท้จริง​ออกมา​ ​ทุกคน​จึง​ได้​เชื่อมโยง​กับ​เรื่อง​ที่​มี​ผีสิง​ใน​สวนดอกไม้​ไป​โดยปริยาย

เจียง​ซื่อ​ก้าว​ขาเข้า​ไป​ด้านใน

โต้ว​ฉี่ถ​งกำ​ลัง​นอนหลับ​อยู่​บน​ที่นอน​อัน​แสน​นุ่ม​ ​เขา​ห่อ​ตัว​ด้วย​ผ้านวม​และ​มี​เทียน​เครื่อง​หอม​จุด​ไว้​ ​เขา​กำลัง​สะลึมสะลือ​แต่​ยัง​นอนหลับ​ไม่​ลึก

ใบหน้า​ที่เกิด​เป็น​รอย​แดง​ทำให้​เจ็บปวด​เสีย​จน​นอนไม่หลับ

เขา​พลิกตัว​ไปมา​ ​จากนั้น​โต้ว​ฉี่ถ​งก​็​รู้สึก​ว่า​อยาก​เข้า​ห้องน้ำ​ ​ท่ามกลาง​ความ​งัวเงีย​เขา​ได้​ตะโกนสั่ง​ให้​บ่าว​รับใช้​ที่อยู่​ด้านนอก​นำ​โถ​ใส่​ปัสสาวะ​เข้ามา

บ่าว​รับ​ผู้ใช้​นี้​ติดตาม​เขา​มาจาก​เมือง​จิน​ซาด​้วย​ ​ดังนั้น​โต้ว​ฉี่ถง​จึง​เรียก​ใช้ได้​อย่างง่ายดาย

แต่​บ่าว​รับใช้​ตัว​น้อย​นี้​กลับ​ไม่​ส่งเสียง​ตอบ

โต้ว​ฉี่ถง​จึง​ได้​ตะโกน​ร้องเรียก​อีก​หลายครั้ง​ ​ไม่เห็น​บ่าว​รับใช้​เดิน​เข้ามา​ ​ทว่า​อาการ​ง่วงนอน​กลับ​หาย​ไป​แล้ว

เขา​จึง​ทำได้​เพียง​ลืมตา​ขึ้น

ภายใน​ห้อง​นั้น​ทั้ง​เงียบ​และ​มืดมิด

ผ่าน​ไป​ไม่นาน​ดวงตา​ของ​เขา​ก็​ปรับ​สภาพ​ให้​คุ้นชิน​กับ​ความมืด​ ​ในที่สุด​เขา​ก็​มองเห็น​สิ่ง​ต่างๆ​ ​ที่​ตกแต่ง​อยู่​ใน​ห้อง​ได้​ชัดเจน

โต้ว​ฉี่ถ​งด​่า​ทอ​พลาง​ลุกขึ้น​ ​แต่​ทันใดนั้น​สีหน้า​ของ​เขา​ก็​ต้อง​หยุดนิ่ง​ลง

ดูเหมือน​จะ​มีเสียง​ลมหายใจ​อัน​ยืดยาว​ดัง​ออกมา

สิ่ง​ที่​ควบคู่​ไป​กับ​เสียง​หายใจ​นั้น​คือ​กลิ่นหอม​ที่​อธิบาย​ไม่​ถูก

มัน​เป็น​กลิ่นหอม​อ่อน​ๆ​ ​แต่​ช่าง​หอม​ยิ่งนัก

โต้ว​ฉี่ถ​งก​ระ​ตุก​ริมฝีปาก​ของ​ตนเอง​เล็กน้อย​ ​ในขณะที่​เขา​กำลังจะ​เอ่ย​ถาม​ออกมา​ว่า​ใคร​ ​แต่​ประโยค​นี้​เขา​ก็​ไม่กล้า​เอ่ย​มัน​ออกมา

จู่ๆ​ ​เขา​ก็​นึกถึง​เรื่อง​ที่​คนใน​เรือน​หน้า​กล่าวถึง​เมื่อ​กลางวัน​ ​ครั้น​ที่​พวกเขา​เห็น​บาดแผล​บน​ใบหน้า​ตน

สวนดอกไม้​ใน​จวน​ตง​ผิงปั​๋ว​มี​ผี​!

ให้​ตาย​สิ​ ​สวนดอกไม้​อัน​งดงาม​เช่นนี้​จะ​มี​ผี​ได้​อย่างไร​กัน

หรือ​หญิงสาว​ผู้​สวม​ชุด​คลุม​สีแดง​ท่ามกลาง​หิมะ​ที่​ร่วงโรย​ลงมา​จะ​เป็น​ผี​จริงๆ​

ใบหน้า​อัน​งดงาม​และ​เยือกเย็น​เช่นนั้น​ ​ประกอบกับ​ทำร้าย​เขา​ได้​อย่าง​ไม่​ปรานี​ ​หาก​ไม่ใช่​ผี​แล้ว​จะ​เป็น​อะไร

บน​โลก​นี้​มีส​ตรี​เช่นนี้​ด้วย​หรือ

ผี​สาว​มา​เอาชีวิต​เขา​?

เมื่อ​ความคิด​นี้​ผุด​ขึ้น​มา​ ​ขาแข้ง​ของ​โต้ว​ฉี่ถ​งก​็​แข็งทื่อ​ ​เขา​ไม่กล้า​ขยับเขยื้อน​แม้แต่น้อย

ทันใดนั้น​เอง​จู่ๆ​ ​ภายใน​ห้อง​ก็​ส่องสว่าง​ขึ้น