ตอนที่ 387 สวยจนมันอยากออกมาดู
ผ่านทางหลวงที่เต็มไปด้วยดอกซากุระ เข้าสู่อาณาเขตทุ่งหญ้าที่เขียวชอุ่ม
เสี่ยวเซวี่ยใกล้คลอดลูกแล้ว พอถึงสุดสัปดาห์มู่เถาเยาก็เลยไปที่ฟาร์มของตี้อู๋เปียนพร้อมลู่จือฉิน เหลียงจี ลู่หันซู ปาอิน ถังถัง และตี้อู่หลันฉือ
ถึงแม้เธอจะเป็นหมอที่คุ้นเคยกับม้าเป็นอย่างดี ทั้งยังเคยทำคลอดให้ แต่ปกติเธอต้องไปเรียน อยู่เฝ้าที่นี่ไม่ได้ จึงให้สัตวแพทย์ของฟาร์ม อาฉี และอาหยางที่รับมาใหม่สำหรับดูแลลูกม้าที่กำลังจะคลอดให้ช่วยกันดูแลเสี่ยวเซวี่ย
การสืบพันธุ์ของม้าไม่มีอะไรซับซ้อน แทบจะไม่ต้องเข้าไปยุ่งอะไร สัตวแพทย์ อาฉี อาหยาง ต่างก็เข้าใจดี ในฟาร์มเองก็มีประสบการณ์ มู่เถาเยาจึงไม่มีอะไรไม่วางใจ
พวกผู้หญิงไปเก็บสัมภาระ กินข้าวกลางวันเสร็จก็ไปดูเสี่ยวเซวี่ย
ทางฟาร์มส่งเสี่ยวเซวี่ยไปเข้าห้องคลอดตั้งแต่เดือนก่อนแล้ว
อาฉีกับอาหยางพูดขึ้นพร้อมกัน “บอส”
มู่เถาเยาพยักหน้าตอบรับ เธอถาม “อาฉี เสี่ยวเซวี่ยเป็นยังไงบ้าง”
“เสี่ยวเซวี่ยปกติดีครับ น่าจะคลอดคืนนี้ครับ”
“อืม ระยะนี้ปริมาณอาหารของเสี่ยวเซวี่ยเป็นยังไงบ้าง”
“ลดลงประมาณสิบเปอร์เซ็นต์ครับ ไม่มีความผิดปกติ”
มู่เถาเยาพยักหน้า “อาหารจำเป็นหลังคลอดกับของใช้ของลูกม้าเตรียมไว้หรือยัง”
“วางใจได้ครับบอส เตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วครับ”
“โอเค”
มู่เถาเยากับลู่จือฉินเดินเข้าไปในห้องคลอด
“เสี่ยวเซวี่ย”
เดิมทีเสี่ยวเซวี่ยมีอารมณ์หงุดหงิดก่อนคลอด แต่พอได้ยินเสียงมู่เถาเยามันก็หันมา ยื่นหัวเข้าไปหาเจ้านายด้วยความดีใจ
มู่เถาเยาลูบท้องของเสี่ยวเซวี่ย สังเกตเห็นหัวนมของมันกลายเป็นสีเหลืองนวล ทั้งยังมีน้ำนมไหล เห็นได้ชัดว่าใกล้คลอดเต็มที
“เสี่ยวเซวี่ยจะคลอดแล้ว หมอ อาฉี อาหยาง รีบเตรียมตัวให้พร้อม”
พอสิ้นเสียง เสี่ยวเซวี่ยก็นอนตะแคงข้างลงบนกองฟางหนา จากนั้นก็กลิ้งไปมา
พวกสาวๆ เกาะขอบรั้วมองอยู่ด้านนอก สีหน้าเคร่งเครียด กลัวมันกับลูกน้อยจะเจ็บ
ถังถังถามด้วยความเป็นห่วง “เสี่ยวเยาเยา เสี่ยวเซวี่ยกลิ้งแบบนี้ไม่เป็นอะไรเหรอ”
“ไม่เป็นไรค่ะ มันกำลังจัดท่าให้ลูก จะได้คลอดสะดวก”
“อ่อๆ”
เสี่ยวเซวี่ยจัดท่าทางเสร็จก็ลุกขึ้นอีกครั้ง
มู่เถาเยาลูบหัวของมัน อยู่เคียงข้างรอลูกของมันเกิด
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงเสี่ยวเซวี่ยก็เริ่มเกร็งอย่างรุนแรงและนอนลงเบ่งท้อง
ไม่นานขาหน้าของลูกม้าก็ยื่นออกมา
มู่เถาเยาเข้าไปช่วยด้วยตัวเอง จับขาของลูกม้าหมุนซ้ายขวาเบาๆ จากนั้นก็ออกแรงดึงในทิศทางขนานกับเส้นบนขาของแม่ม้า
ทำแบบนี้จะช่วยให้กระดูกเชิงกรานของลูกม้าผ่านช่องคลอดได้ง่ายขึ้น
ไม่นานเสี่ยวเซวี่ยก็คลอดลูกเสร็จ
สองแม่ลูกนอนเงียบๆ ประมาณยี่สิบนาที คนอื่นๆ ก็เฝ้าดู
พอเสี่ยวเซวี่ยยืนขึ้น ลูกม้าก็ลองบ้าง แต่ไม่สำเร็จ
ปาอินมีสีหน้าร้อนใจ “ไอ๊หยา ฉันอยากช่วยจับมันยืนจัง”
มู่เถาเยายิ้มพูด “ต้องให้มันยืนด้วยตัวเอง”
พวกสาวๆ รวมถึงพวกอาฉี อาหยาง ต่างช่วยเป็นกำลังใจให้ลูกม้า
ลูกม้าเหมือนได้กำลังใจเปี่ยมล้น มันลองอีกไม่กี่ครั้งก็ยืนขึ้นได้
ทุกคนปรบมือดีใจกันอย่างพร้อมเพรียง
ตี้อู่หลันฉือดวงตาเปล่งประกาย “ลูกม้าตัวเปียกๆ น่ารักจังเลย! ดูสิ เสี่ยวเซวี่ยเลียลูกแล้ว!”
ถังถังพยักหน้า “นั่นสิๆ ฉันรู้สึกได้ถึงความรักของแม่เลยล่ะ!”
ลู่หันซูยิ้มมุมปาก มองเสี่ยวเซวี่ยที่รักลูก “แม่ทุกคนล้วนยิ่งใหญ่ ไม่ว่าจะคนหรือสัตว์”
ทุกคนต่างเห็นด้วย
ปาอิน “เสี่ยวเยาเยา ตั้งชื่อให้ลูกม้าหรือยัง”
“ยังเลย”
“มันสวยขนาดนี้ต้องตั้งชื่อเพราะๆ ให้มันนะ อย่าตั้งแบบพ่อ แม่ พี่ชายของมัน”
คนอื่นๆ พยักหน้าพร้อมกัน
มู่เถาเยา “…”
ชื่อที่เธอตั้งให้ม้าทั้งสามมันไม่เพราะเหรอ ทำไมต้องรังเกียจกันด้วย
ลู่หันซูยิ้มพูด “ลักษณะภายนอกของลูกม้าเหมือนเสี่ยวเซวี่ย แต่รูปร่างกลับเหมือนเกาหม่า ดูขายาวใหญ่นั่นสิ! ศิษย์พี่คะ มันเป็นตัวผู้เหรอ”
“ใช่แล้ว” เดิมทีอยากได้ตัวเมีย ปรากฏว่าก็ยังคงได้ตัวผู้
ปาอินพูดด้วยสีหน้าคาดหวัง “เสี่ยวเยาเยา เกาหม่ากับเสี่ยวเหยี่ยวิ่งได้เร็วขนาดนั้น ลูกม้าก็คงไม่ด้อยไปกว่ากัน ตั้งชื่อเท่ๆ ให้มันหน่อยนะ”
มู่เถาเยาลังเลเล็กน้อย “งั้นก็ชื่อ…บีเอ็มดับบลิวดีไหม”
ฮ่าๆๆ พวกสาวๆ หัวเราะพร้อมกัน แม้แต่ลู่จือฉินก็อดขำไม่ได้
มู่เถาเยา “…”
หัวเราะขนาดนี้ บีเอ็มดับบลิวไม่เท่เหรอ
ถังถังหัวเราะอยู่สักพักถึงพยายามกลั้นขำ “เสี่ยวเยาเยา ไม่งั้นพวกเราตั้งกันคนละชื่อให้เธอเลือกดีไหม”
มู่เถาเยาอมยิ้มพยักหน้า “ดีค่ะ”
ปาอิน “มันสวยสง่า สีแดงพุทรา งั้นชื่อชื่ออิ่ง[1] วิ่งผ่านไปเร็วจนเกิดริ้วเงา!”
ถังถัง “ในเมื่อวิ่งเร็ว งั้นชื่อเฟิงฉือ[2]ก็ได้นะ”
ลู่หันซู “หลิวซิง[3] เร็วเหมือนดาวตก”
ตี้อู่หลันฉือ “จู๋รื่อ เร็วเหมือนกาลเวลา”
เหลียงจี “สายฟ้า วิ่งเร็วดุจสายฟ้าฟาด ได้ยินเสียงแต่ไม่เห็นเงา”
มู่เถาเยาแอบปวดหัว เพราะเธอรู้สึกว่าดีหมดทุกชื่อ
บังเกิดเป็นโรคเลือกไม่ถูกแล้ว
พวกสาวๆ พากันมองมู่เถาเยา ให้เธอเลือกมาหนึ่งชื่อ
ลู่จือฉินกลั้นขำ
มู่เถาเยา “…ไม่งั้น ทุกคนเป่ายิงฉุบกันไหม”
พวกสาวๆ ล้อมวงทันที เป่าไปหลายรอบสุดท้ายลูกม้าก็ได้ชื่อว่า หลิวซิง!
พอได้ชื่อแล้วพวกสาวๆ ก็พากันเรียกชื่อมันอยู่นอกรั้ว
เมื่อลูกม้ากินนมได้สำเร็จ พวกมู่เถาเยาก็ออกจากตรงนั้นไปดูเกาหม่ากับเสี่ยวเหยี่ย
สองพ่อลูกวิ่งมาหาด้วยความดีใจ
ไป๋เสวี่ยม้าสิงโตหยกที่อยู่ข้างๆ เห็นมู่เถาเยามาก็ร้องฮี้อย่างมีความสุข
เสี่ยวเหยี่ยฮึดฮัดใส่มันด้วยความไม่พอใจทันที
ระยะนี้ม้าขาวตัวนี้ชอบกินเถาวัลย์ตี้หวังของโปรดของมัน ดังนั้นเมื่อไรที่ปล่อยพวกมันออกไปก็จะตีกัน!
ไม่เพียงแต่จะทำให้อาหยวนที่ดูแลเสี่ยวเหยี่ยกับเจ้าหน้าที่ฟาร์มที่ดูแลไป๋เสวี่ยรู้สึกจนปัญญา แม้แต่เกาหม่ากับเสี่ยวเซวี่ยยังเบื่อหน่ายกับพวกมัน
เดิมทีอาหยวนเอาเถาวัลย์ตี้หวังให้เจ้าหน้าที่ฟาร์มเพราะอยากให้แอบป้อน แต่ติดตรงที่ไป๋เสวี่ยชอบโอ้อวดทุกครั้ง…ผลลัพธ์เป็นอย่างไรแค่คิดก็รู้แล้ว
มู่เถาเยาปลอบเสี่ยวเหยี่ย จากนั้นก็บอกสองพ่อลูกว่าเสี่ยวเซวี่ยคลอดแล้ว พาพวกมันไปเยี่ยมเสี่ยวเซวี่ยกับหลิวซิง แม้แต่ไป๋เสวี่ยก็ไปด้วย
ตอนพวกเธอกลับมาหลิวซิงน้อยเดินได้แล้ว!
ปาอิน “หลิวซิงเก่งมากเลย! เพิ่งยืนได้ก็เดินได้แล้ว!”
ถังถัง “ฉันสงสัยว่าอีกเดี๋ยวมันก็วิ่งได้แล้วล่ะ!”
ลู่หันซู “มีความเป็นไปได้”
ลู่จือฉินยิ้มพูด “หลิวซิงน้อยไม่เหมือนใครจริงๆ โดยทั่วไปลูกม้าส่วนใหญ่จะคลอดกลางดึก”
ตี้อู่หลันฉือ “ไอ๊หยา จะต้องเป็นเพราะเห็นพวกเรามาแน่เลย มันก็เลยอยากออกมาเจอหน้าพวกเราชนิดที่แทบทนรอไม่ไหว”
เหลียงจีพยักหน้าจริงจัง “พูดถูก จะต้องเป็นเพราะพวกเราสวยจนมันอยากออกมาดู”
ทุกคนพากันหัวเราะ
พวกเธออยู่ที่นี่กันจนถึงเวลากินข้าว กลับไปกินข้าวที่ห้องอาหารเสร็จก็มาใหม่
บ่ายวันรุ่งขึ้นก่อนกลับ หลิวซิงน้อยสามารถวิ่งไปได้ทั่วแล้ว
ชื่ออิ่ง[1] เงามืด
เฟิงฉือ[2] เร็วลมกรด
หลิวซิง[3] ดาวตก