มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 359 ความจริงถูกเปิดเผย!
ในเวลาเดียวกัน กู่ชิงเสวียน กู่มู่สวีนและคนอื่นๆต่างก็เดินไปในทิศทางของงานกาล่าการกุศลบ้านเอื้อเฟื้อ พวกเขาเคยได้ยินคำว่าบ้านเอื้อเฟื้อจากปากมู่เซิ่งมานับครั้งไม่ถ้วน ดังนั้นในใจของพวกเขา จึงรู้ว่ามู่เซิ่งเห็นความสำคัญของมันมาก ดังนั้นทุกคนจึงแต่งกายด้วยชุดพิธีการ และเดินทางไปด้วยความเคารพ
“ท่านกู่ ช่วงนี้กิจการยาชำระล้างไขกระดูกขนาดเล็กของคุณเป็นอย่างไรบ้าง?ผมพบธุรกิจแล้ว เป็นเพื่อนตายของผม เขานอนทรมานอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเพราะความเจ็บป่วยทางร่างกาย หากรักษาให้หายได้ เขายินดีที่จะซื้อยาเม็ดนี้โดยตรงในราคาเดิม”แน่นอนว่าผู้พูดคือจางเสวียนหลง และเมื่อเขาพูดก็มีนัยยะของการโอ้อวดเล็กน้อย
ตั้งแต่ที่ทำงานให้มู่เซิ่ง พวกเขาดูเหมือนจะกลายเป็นเด็กนักเรียนชั้นประถม ต่างก็แข่งขันกันเพื่อแสดงออกต่อหน้ามู่เซิ่ง เพราะพวกเขาทุกคนรู้อยู่ในใจว่าการติดตามมู่เซิ่ง โอกาสในอนาคตของพวกเขานั้นไร้ขีดจำกัด
“แน่นอน ผมพบมันแล้ว”กู่มู่สวีนยิ้มกว้าง ตอนที่เขาบริหารจิวเวลรี่มู่เหม่ยในเยียนจิงนั้น ช่วยเขาได้มากในการรู้จักคนใหม่ๆ ตอนนี้ บรรดาคนที่เขารู้จักที่ต้องการยาเม็ดชนิดนี้และสามารถจ่ายได้นั้นมีเยอะมาก
“โอ้?หรือเป็นคนจากตระกูลมหาเศรษฐีตระกูลกู่ของคุณหรือ?”จางเสวียนหลงอดไม่ได้ที่จะถาม
“ผมจะให้ตระกูลกู่ช่วยได้อย่างไร”กู่มู่สวีนส่ายหัว แต่มีความรู้สึกรังเกียจลึก ๆในดวงตาของเขา
ตระกูลกู่ในเจียงหนาน ซึ่งเป็นตระกูลมหาเศรษฐีที่แยกออกมา ชื่อนี้ฟังดูดี
อย่างไรก็ตาม กู่มู่สวีนรู้อยู่ในใจว่า เขาถูกตระกูลกู่ไล่ออกและไสหัวมาที่เจียงหนาน!
กู่มู่สวีนยังคงจำฉากที่น่าอัปยศอดสูในวันนั้นได้อย่างชัดเจน ที่เขาติดตามมู่เซิ่ง ความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือ ในชีวิตนี้จะมีโอกาสได้ล้างแค้น ดังนั้น เขาจะร่วมมือกับตระกูลกู่ได้อย่างไรล่ะ?
เมื่อเห็นสายตาของกู่มู่สวีน จางเสวียนหลงคาดเดาได้บางอย่าง เปลี่ยนเรื่องแล้วพูดว่า”ตอนนี้งานเลี้ยงอาหารค่ำในบ้านเอื้อเฟื้อได้เริ่มขึ้นแล้ว เข้าไปข้างในกันเถอะ”
“โอเค”
กู่มู่สวีนพยักหน้า
ด้านหลังพวกเขา ยังมีหยางเหนิงกับเตาจั๋วและคนอื่นๆตามมาด้วย แม้ว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องช่วยขายยายาชำระล้างไขกระดูกขนาดเล็กแต่มู่เซิ่งให้ความสำคัญกับพวกเขามาก ดังนั้นสถานะของหยางเหนิงและเตาจั๋ว จึงเท่าเทียมกับกู่มู่สวีนพวกเขา
หลังจากเดินไปที่ประตู กู่มู่สวีนก็เห็นฉากแปลกๆ
มู่เซิ่งกำลังอุ้มเด็กอยู่ในอ้อมแขนของเขา และมีผู้หญิงที่น่าเกลียดมากคนหนึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ยังว่าเขาว่าเป็นผู้ชายสารเลวที่ล้อเล่นกับความรู้สึกผู้หญิง ว่ามู่เซิ่งทิ้งภรรยาและลูกชายของเขา
อีกด้านหนึ่งของเท้าของผู้หญิง มีผู้ชายหลายคนยืนอยู่ด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวบนใบหน้าของพวกเขา
เมื่อเห็นฉากนี้ จางเสวียนหลงก็กังวลทันที และอยากจะขึ้นไปดูมู่เซิ่ง แต่หลังจากเห็นเจียงหว่านที่อยู่ข้างๆมู่เซิ่ง ก็อดไม่ได้ที่จะหยุดเท้า เพราะมู่เซิ่งเคยบอกเขาเป็นการส่วนตัวว่า ต่อหน้าเจียงหว่าน อย่าทำให้เธอสงสัยในความสัมพันธ์ของพวกเขา
ดังนั้น จางเสวียนหลงจึงพูดอย่างเย็นชา”เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อเห็นท่านหลงมา ชายในชุดดำก็ตะโกนทันทีว่า”ท่านหลง โปรดช่วยเราตัดสินด้วย โปรดช่วยเราด้วยเถอะ”
จางเสวียนหลงพูดอย่างเย็นชา”พูด”
ชายในชุดดำชี้ไปที่มู่เซิ่งทันทีและด่า
“ท่านหลง ผู้ชายคนนี้ชื่อมู่เซิ่ง เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาคบกับหวังหลิง หลังจากที่ทั้งสองตกลงกันว่าจะใช้ชีวิตร่วมกัน มู่เซิ่งก็หนีไปโดยไม่มีความรับผิดชอบเลย ”
“แต่ในเวลานี้ หวังหลิงก็ตั้งครรภ์พอดี ไม่มีใครเอาเธอ และเธอก็ไม่ต้องการแต่งงานกับใคร ดังนั้นเธอจึงรอมู่เซิ่งที่บ้านเกิด ผลก็คือเธอป่วยและทำได้เพียงทำอาชีพแบบนั้น ชีวิตลำบากมาก”
“หลังจากที่ผมรู้เรื่องนี้ ผมโกรธมาก ในโลกนี้ มีผู้ชายแบบนี้ด้วยเหรอ แต่ผมทำอะไรไม่ได้ นอกจากให้ความช่วยเหลือทางการเงินแก่หวังหลิงบ้างเล็กน้อย”
“ต่อมา เราได้รู้เรื่องนี้โดยบังเอิญ คิดไม่ถึงว่าชายคนนี้ยังคงอยู่ในเจียงหนาน เขาแค่เปลี่ยนชื่อ และกลายเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าไปในของตระกูลเจียง ผมรู้ว่าตอนนี้เขารวยแล้ว ร่ำรวยและมีอำนาจ หวังหลิงไม่มีทางได้เขากลับ แต่ตอนนี้เธอป่วยหนักและกำลังจะตาย เหลือเพียงลูกชายที่ไม่มีที่พึ่งพิง”
“ที่ผมพาเธอมาที่นี่ ก็ไม่มีจุดประสงค์อื่น ผมแค่ต้องการให้เขารับเลี้ยงลูกชายคนนี้ เพราะท้ายที่สุดแล้ว นี่คือลูกชายของเขาเอง แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะปฏิเสธ!”
จางเสวียนหลงยืนอยู่ข้างๆ ยิ่งฟังก็ยิ่งตกใจ ใบหน้าของเขาก็ยิ่งเย็นชามากขึ้น
เขาตกใจมากที่มีคนกล้าใช้เรื่องแบบนี้มาใส่ร้ายมู่เซิ่ง นี่มันหารเรื่องตายชัดๆ?
มู่เซิ่งคือใคร?บุคคลของตระกูลมู่ คนแบบนี้จะไปชอบอีอัปลักษณ์นั่นเหรอ?แม้แต่สตรีสวยหยาดเยิ้มจางเสวียนหลงก็ไม่เชื่อ และตอนนี้ต่อหน้าทุกคน ใส่ร้ายมู่เซิ่งแบบนี้ เจียงหว่าน ภรรยาของมู่เซิ่งจะคิดอย่างไร?
แม้ว่าเธอจะไว้ใจมู่เซิ่ง แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรังเกียจพฤติกรรมนี้
จางเสวียนหลงอยากจะตำหนิ แต่เมื่อเขาเห็นมู่เซิ่งส่ายหัวเบาๆ เขาก็ปิดปากทันทีและทำได้เพียงฟังต่อไป
“ท่านหลง ท่านดูสิ เด็กน้อยคนนี้เหมือนมู่เซิ่งมากแค่ไหน คุณดูปานในมือของเขาสิ เหมือนกันทุกประการเลย”ชายในชุดดำชี้ไปที่แขนของมู่เซิ่งและพูด
จริงที่บนแขนของมู่เซิ่งมีปานพิเศษอยู่ รอยพิมพ์สีน้ำตาลเข้มปรากฏอยู่นอกแขน
ปรากฎว่าเด็กชายคนนี้ก็มีปานที่แขนด้วย แม้ว่าจะเล็ก แต่ก็เหมือนทุกประการ
ซือเอินหรานอดไม่ได้ที่จะเย้ยหยัน
เขาเตรียมการเหล่านี้มาตั้งนานแล้ว ก็เพื่อทำให้เด็กคนนี้เหมือนลูกชายของมู่เซิ่งให้มากที่สุด
ซือเอินหรานก็อยู่ข้างๆ และพูดต่อไปว่า”ท่านหลง โปรดตัดสินให้ผมด้วย สารเลวแบบนี้ ตายร้อยครั้งก็ไม่พอ!”
เขาทำเป็นแค้นเคืองต่อสิ่งที่ไม่เป็นธรรม แต่ในใจเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆ
มู่เซิ่ง ไอ้กระจอก เมื่อกี้หวงกางไม่ไว้หน้าผม คุณสมควรที่จะหัวเราะเยาะผมด้วยเหรอ?วันนี้กูจะให้มึงอับอายขายหน้าในที่สาธารณะ คอยดูว่ามึงกับกูใครขายหน้ามากกว่ากัน
แม้ว่ามึงจะแต่งเข้าไปในตระกูลร่ำรวย แล้วไงล่ะ?
เกรงว่าหลังจากวันนี้ เจียงหว่านคงจะหย่ากับมึงแน่!
มู่เซิ่งอุ้มเด็กไว้ สายตาของเขาเย็นชา ปนไปด้วยความสมเพช เด็กคนนี้ไม่เกี่ยวเลย อายุยังน้อยก็กลายเป็นเครื่องมือในกำมือของคนอื่น ซือเอินหราน สัตว์เดรัจฉาน
นอกจากนี้ ยังมีเหตุผลอื่นที่เขาไม่ให้จางเสวียนหลงหยุดโดยตรง
เมื่อเกิดฉากนี้ขึ้น คำว่า”ละทิ้งภรรยาและลูกชายของเขา”ได้ประทับลงบนหลังของมู่เซิ่งอย่างสมบูรณ์ หากมู่เซิ่งไม่แก้ปัญหาเอง แต่ให้จางเสวียนหลงออกมาระงับเหตุการณ์โดยตรง แม้เหตุการณ์จะสงบลง แต่ การซุบซิบนินทากันเป็นการส่วนตัวจะยังคงมีอยู่ตลอด
มู่เซิ่งไม่สนใจการซุบซิบนินทาเหล่านี้หรอก แต่เขาสนใจความรู้สึกของเจียงหว่าน
ดังนั้น มู่เซิ่งอุ้มเด็กไว้และพูดกับหวังหลิง”พี่สาว ผมรู้ว่าคุณถูกบังคับ ถ้าคุณเชื่อฟังคำสั่งของพวกเขาและใส่ร้ายผม คุณจะได้รับเงินจำนวนมาก และลูกของคุณก็จะได้รับการรักษาในโรงพยาบาล แต่ไม่ต้องห่วง ผมเองก็สามารถรักษาอาการป่วยของลูกชายคุณได้”
หวังหลิงคนนี้ไม่มีความคับข้องใจใดๆกับมู่เซิ่ง และอยู่ๆก็มาใส่ร้ายมู่เซิ่งโดยไม่มีเหตุผลก็คงไม่ใช่ ซือเอินหรานต้องให้เงินเธอและให้เธอมาใส่ร้ายเขาแน่นอน
แม้ว่าเธอจะเป็นโสเภณีระดับต่ำสุด แต่เธอก็รักลูกของเธอมาก สายตาที่ผู้หญิงคนนี้มองลูกชายของเธอนั้นอ่อนโยนมาก และแม้แต่การจับมือก็ยังระมัดระวัง
ยิ่งกว่านั้น เมื่อมู่เซิ่งเสนอว่าจะอุ้มเด็ก เธอเป็นคนที่ประหม่าที่สุดในฝูงชน เพราะกลัวมู่เซิ่งจะทำร้ายเด็ก เท่านี้ก็เพียงพอที่จะเห็นความสำคัญของเด็กคนนี้ในสายตาของผู้หญิงแล้ว
“พี่สาว ผมดูออกว่าอาการป่วยของลูกชายคุณ เป็นโรคทางพันธุกรรมใช่ไหม?ผมรักษาได้ และผมสามารถทำให้เขาเติบโตเหมือนเด็กทั่วไปได้”มู่เซิ่งแตะข้อมือของเด็กเบาๆ แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม
“ลูกเอ๋ย อย่ากลัว ลุงไม่ใช่คนร้าย”
หลังจากนั้น มู่เซิ่งมองไปที่เด็กและพูดอย่างอ่อนโยน
ใบหน้าของเด็กว่างเปล่า เผยให้เห็นความตื่นตระหนกและความเอ๋อเล็กน้อย เขาชี้ไปที่ชายในชุดดำแล้วพูดว่า”คนร้าย…”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของชายชุดดำ รวมถึงซือเอินหรานก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และพวกเขาก็รีบเข้าไปปิดปากเด็ก
มู่เซิ่งยกขาและเตะชายคนนั้นลงกับพื้น
“ทุกคนดูนะ มู่เซิ่งขู่เด็ก อยากจะกลับดำเป็นขาว กลับขาวเป็นดำ บ้าไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าคุณจะขู่เด็กที่พูดยังไม่ค่อยคล่องเลย”ชายคนนั้นล้มลงกับพื้นและยังคงตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง
มู่เซิ่งไม่สนใจชายคนนั้น และพูดกับหวังหลิงต่อไปว่า”พี่สาว ขอเพียงคุณพูดความจริงออกมา ผมก็จะช่วยชีวิตลูกชายของคุณ”
“อาการป่วยของลูกชายคุณไม่ร้ายแรง เป็นแค่ความพิการทางสมองแต่กำเนิด และมีปัญหาเกี่ยวกับหัวใจและปอดเล็กน้อย แต่ผมสามารถรักษาให้หายได้ นอกจากนี้ ผมยังสามารถช่วยให้ลูกชายของคุณไปโรงเรียนต่อและเข้ากับสภาพแวดล้อมทางสังคมปกติได้”
มู่เซิ่งกล่าวต่อ
หวังหลิงที่อยู่บนพื้น รูม่านตาของเธอหดตัว
สิ่งที่มู่เซิ่งพูดนั้นไม่ใช่เรื่องเท็จ แม้กระทั่งหวังหลิงยังสงสัยว่ามู่เซิ่งเคยดูใบวินิจฉัยโรคของลูกชายของเขาหรือเปล่า ไม่เช่นนั้นทำไมเขาถึงพูดถูกทุกอย่าง
โรคนี้เป็นกรรมพันธุ์จริงๆ และมันสืบทอดมาจากพ่อโง่ๆของเธอ เพื่อรักษาเด็ก หวังหลิงทำได้เพียงไปทำงานสกปรกแบบนั้น ครั้งนี้ ซือเอินหรานสัญญาว่าจะให้เงินก้อนโตแก่เธอ เธอจึงตอบตกลงไป
แต่ตอนนี้ คำพูดของมู่เซิ่ง ได้ทำให้เธอเปลี่ยนใจแล้ว
“เหอะๆ ใครจะไปเชื่อคำพูดของไอ้กระจอกอย่างคุณ?คุณรู้จักวิธีการรักษาโรคเหรอ ถึงกล้าพูดแบบนี้?ชายคนนั้นพูดอย่างเย็นชา
คำพูดเหล่านี้ทำให้ความคิดของหวังหลิงหายไปในทันที
ใช่
มู่เซิ่งเป็นเพียงคนธรรมดา เขาไม่มีทักษะทางการแพทย์เลย เขาจะช่วยชีวิตลูกชายของเธอได้อย่างไร
“ท่านหลง ได้โปรดช่วยเราด้วย มู่เซิ่งคนนี้ไร้ยางอายจริงๆ ตอนนี้ เขาไม่ยอมรับลูกตัวเองก็ไม่เป็นไร แต่ยังจะใช้เขามาขู่หวังหลิง ท่านจะเพิกเฉยต่อสิ่งนี้โดยไม่สนใจเหรอ?”
ชายคนนั้นใช้โอกาสตีเหล็กเมื่อแดง ตะโกนออกมาเสียงดัง และขณะที่เขาพูด เขาก็ชี้ไปที่ปานบนใบหน้าของเด็กและพูดว่า”ท่านหลง ลองดูให้ชัดๆ ปานที่แขนของเด็กคนนี้ก็เหมือนของมู่เซิ่งทุกประการ ถ้าไม่ใช่พ่อลูกกัน จะมีปานที่คล้ายกันแบบนี้ได้อย่างไร?”
“หลักฐาน นี่คือหลักฐานที่ชัดเจนที่สุดแล้ว!”
เมื่อเสียงของชายคนนั้นเงียบลง สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่แขนของพวกเขาอีกครั้ง
มันคล้ายกันจริงๆ ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกนอกสมรสของมู่เซิ่งจริงๆ ไม่อย่างนั้นทำไมปานถึงดูเหมือนกันทุกประการ
“ช่างไร้ยางอายจริงๆ!”
“ให้ตายเถอะ ตอนนี้แม้แต่ปานก็เหมือนกันแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้ายอมรับ คนแบบนี้ช่างน่าขายหน้าในหมู่ลูกผู้ชายอย่างพวกเราจริงๆ!”
“คิดไม่ถึงเลยว่า ไอ้กระจอกที่มีชื่อเสียงในเจียงหนานอย่างมู่เซิ่ง จะกล้าทำเรื่องแบบนี้ ต้องให้ตำรวจจับเขาซะ!”
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ของทุกคนก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ งานกาลาการกุศลในบ้านเอื้อเฟื้อในคืนนี้ เดิมทีเป็นงานกุศลที่มาแสดงความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ทุกคนกำลังคิดว่าจะแสดงออกอย่างไรต่อหน้าท่านหลงและท่านกู่พวกเขา ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะแสดงใช่ไหม?
ดังนั้นคนเหล่านั้นจึงด่ามู่เซิ่งโดยตรง โดยไม่ไว้หน้าเลย
มู่เซิ่งมองไปที่หวังหลิงที่คุกเข่าอยู่บนพื้นและพูดอย่างไม่ใส่ใจ”ว่ากันว่าคนที่ดูน่าสงสารต้องมีบางอย่างที่เกลียดชัง ผมให้โอกาสคุณแล้ว แต่น่าเสียดายที่คุณไม่รักษามันไว้ ”
ชายคนนั้นเยาะเย้ยในใจ ยังจะมาขู่อีก?คุณคิดว่าคำขู่ของคนไร้ประโยชน์อย่างคุณ มีประโยชน์เหรอ?
จากนั้น เขาพูดต่อด้วยความโกรธ”มู่เซิ่ง คุณยังต้องการขู่ผู้หญิงคนนี้อีกหรือ? คุณคิดจริงๆหรือว่าขอเพียงคุณปากแข็งไม่ยอมรับ ชี้ลาเป็นม้าก็ได้งั้นเหรอ?ดู ปานที่แขนนี้ ถ้าไม่ใช่พ่อลูก แล้วคืออะไร?”
“ใช่ มู่เซิ่ง อย่าทำเกินไปนะ!”
“เชื่อไหมเดี๋ยวผมจะแจ้งตำรวจจับคุณ!”
ทุกคนตะโกน มีเพียงพ่อกับลูกเท่านั้นที่จะมีปานเหมือนกัน มันยังมีปลอมเหรอ?
แต่ทุกคนไม่รู้ว่า ปานนี้ซือเอินหรานจงใจพาเขาไปสักมาในร้าน สักเพื่อให้เหมือนจริงและมันจะไม่จางหายไปเลย
ครั้งนี้ ไม่ว่ามู่เซิ่งจะแก้ตัวยังไง ก็ไม่มีใครเชื่อแล้ว
“จริงเหรอ?ปาน?”
มู่เซิ่งมองไปที่ชายคนนั้น และหัวเราะ เขาดึงแขนเสื้อขึ้นจนสุดในที่สาธารณะ โดยเผยให้เห็นแขนที่เปลือยเปล่า
ทุกคนต่างตกตะลึง จะทำอะไรกัน?จะทุบตีใครเหรอ?
ชายคนนั้นยังถือโอกาสตะโกนว่า”มู่เซิ่ง กลางวันแสกๆ คุณจะลงมือทุบตีคนเหรอ?คุณยังรู้จักกฏหมายไหม?ไม่เห็นท่านหลงอยู่ในสายตาเลยหรือ?”
อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ เสียงร้องของชายคนนั้นไม่ได้ทำให้ทุกคนตอบสนอง เพราะสายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่แขนของมู่เซิ่ง
นอกจาก ‘ปาน’ สีน้ำตาลแล้ว ยังมีรอยแผลเป็นอื่นๆทั่วแขนและไหล่ของมู่เซิ่ง
สายตาของมู่เซิ่งเย็นชา และเขาพูดต่อ”งั้นก็บังเอิญจริงๆ ผมยังมี ‘ปาน’ นี้อยู่บนร่างกายของผมอยู่มากเลยนะ มันเป็นแผลเป็นที่ทิ้งไว้ตอนที่ผมเป็นทหาร เพราะรอยแผลเป็นนี้มีความพิเศษ และอยู่ที่ข้างนอกของแขน จึงดูเหมือนปาน และในตัวผมยังมีรอยคล้ายๆกันอีกหลายจุด รวมทั้งที่หลังด้วย ฮ่าๆๆ สิ่งนี้เมียผมรู้ดีที่สุด ผมต้องถอดมันออกแล้วโชว์ให้คุณดูมั้ย”
หลังจากคำพูดเหล่านี้จบลง สีหน้าของซือเอินหรานก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
ไอ้เหี้ย นี่ไม่ใช่ปาน แต่เป็นแผลเป็น
แต่แผลเป็นนี้ เหมือนปานมากเกินไปไหม!
ดวงตาของจางเสวียนหลงหดตัวทันที เดิมทีเขาไม่สนใจรอยแผลเป็นบนร่างกายของมู่เซิ่ง แต่หลังจากที่มู่เซิ่งพูด ตอนนี้เขาก็รู้ว่า รอยของมู่เซิ่งนั้นมาจากบาดแผลจากกระสุนปืน!
ในกองทัพ มู่เซิ่งผ่านอะไรมาบ้าง?
สายตาที่จางเสวียนหลงมองไปที่มู่เซิ่ง ดูเคารพอย่างมาก เพราะเขาเข้าใจว่าทุก คนที่สามารถทิ้งเกียรติยศไว้บนร่างกายของเขาคือเทพในกองทัพ!
และในขณะนี้
ตามที่มู่เซิ่งชี้ให้เห็น ทิศทางลมของฝูงชนก็เปลี่ยนไปเช่นกัน บนแขนของมู่เซิ่งไม่ใช่แผลเป็น ดังนั้นเรื่องพันธุกรรมจึงไม่ใช่ งั้นก็หมายความว่า อยากปกปิดซ่อนเร้น กลับกลายเป็นเปิดเผยให้โลกรู้ไม่ใช่เหรอ?ปานนี้เป็นของปลอมชัดๆ!
ท่านหลงตะโกนด้วยความโกรธ”หวังหลิง มีอะไรจะพูดอีกไหม?”
หวังหลิงรู้สึกหวาดกลัวกับการตะโกนของจางเสวียนหลงมาก บุคคลตัวน้อยๆอย่างเธอ มีคุณสมบัติอะไรไปโกรธท่านหลง และถึงกับร้องออกมาว่า”ท่านหลง ไม่ใช่ฉัน เขาเป็นคนต้องการให้ฉันใส่ร้ายคุณ บอกให้ฉันหนึ่งล้าน เพื่อฉันจะได้สบายใจไปตลอดชีวิต และฉันยังมีเงินมัดจำที่ฝากอยู่ครึ่งล้านในบัตรธนาคาร ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว”
สีหน้าของชายในชุดดำเปลี่ยนไป และเขาก็รีบวิ่งออกไปทันที กำลังจะหนีออกจากที่เกิดเหตุ…