บทที่ 316 สร้างปัญหาถึงหน้าบ้าน
บทที่ 316 สร้างปัญหาถึงหน้าบ้าน
ฮั่วซิวเฉิงเหลือบตามองก่อนจะถือกระเป๋าเดินเข้าไปหากลุ่มคนที่กำลังกอดกันอย่างอบอุ่น
“ผู้เฒ่าฉือ เสี่ยวเถียน พวกคุณมากันเร็วจัง หันกลับมาอีกทีก็ลงจากรถแล้ว!” ฮั่วซิวเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงสนิทสนม
ท่าทางแบบนั้น คนที่ไม่รู้ก็คงต้องคิดว่าเขากับฉือเก๋อเป็นสหายกันอย่างแน่นอน
พอฉืออี้หย่วนเห็นคนที่ไม่ชอบเดินลงจากรถไฟมา สีหน้าของเขาดูไม่ดีนัก
ความสุขที่ได้กลับบ้านยังจางหายไปหลายส่วน
“สหาย คุณตามเรามาตลอดทาง หรือคิดจะตามเรากลับบ้านไปด้วยหรือ?”
ฉืออี้หย่วนไม่พอใจ ตอนเขาพูด น้ำเสียงยังแหลมขึ้นด้วย
ฮั่วซิวเฉิงไม่ได้จริงจังเท่าไร เพราะอย่างไรเสียเด็กคนนี้ก็ไม่ชอบเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
แต่เป้าหมายของเขาไม่ใช่ไอ้เด็กคนนี้ ต่อให้ไม่ชอบก็ไม่สำคัญหรอก
แค่หลาน ๆ บ้านซูพอใจกับเขาก็พอแล้ว
ส่วนเสี่ยวซื่อไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษใด ๆ เขาแค่คิดว่าคนตรงหน้าดูเป็นคนเที่ยงธรรมดี
ไม่รู้ว่าฉืออี้หย่วนไม่ชอบอะไรในตัวฮั่วซิวเฉิง
ระหว่างทางที่มา นอกจากจะตะกละไปบ้างและอยากกินของอร่อย ๆ ก็ไม่มีปัญหาอื่นอีกนะ
อืม… ถึงจะกิน แต่ก็ไม่ได้กินฟรี ๆ เขาให้เงินเรานะ และไม่ได้ให้มาจำนวนน้อย ๆ ด้วย
อย่างไรเสียเราก็ได้เงินมาแล้ว
“สหายท่านนี้คือ…” เสิ่นจื่อเจินยิ้มอย่างอ่อนโยนและมองไปทางฉือเก๋อ
ตอนนั้นเสิ่นจื่อเจินไม่รู้ว่าคนที่ดึงดูดฮั่วซิวเฉิงไม่ใช่ฉือเก๋อหรือเสี่ยวเถียน
“สหายท่านนี้เจอกันบนรถไฟน่ะ ชื่อฮั่วซิวเฉิง พวกเราเข้ากันได้ดีมากเลย!” ฉือเก๋อแนะนำด้วยรอยยิ้ม
ฉือเก๋อชอบฮั่วซิวเฉิงมาก แม้จะไม่เคยบอกสถานะของตัวเองออกไป แต่จากการใช้คำพูด เขาคิดว่าคนคนนี้น่าจะเป็นทหาร
ถึงเขาจะไม่เคยเข้าร่วมกองทัพ แต่เขาชื่นชมทหารอยู่แล้ว!
คนเหล่านี้ที่อุทิศตนเพื่อประเทศชาติและปวงประชา สมควรได้รับความเคารพจากทุกคน!
แต่เพราะอีกฝ่ายไม่ได้พูดอย่างชัดเจน เขาเลยพูดไม่ได้เหมือนกัน
เพราะงั้นแม้ว่าฉืออี้หย่วนจะเข้าใจผิด เขาก็ไม่มีอะไรให้อธิบายมาก ถ้าอีกฝ่ายดีจริง ไม่ช้าก็เร็วหลานชายจะรู้ว่าเข้าใจผิดเองแหละ
ไม่คิดเลยว่าพอตู้ถงเหอได้ยินชื่อฮั่วซิวเฉิง สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วมองไปที่อีกฝ่ายอีกหลายรอบ!
อวี่รุ่ยหยวนสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของสามี แต่ไม่รู้ว่าทำไม
เพราะตอนนี้เธอกำลังจดจ่ออยู่กับเสี่ยวเถียนเลยไม่ได้คิดเยอะ
หญิงชราจึงใส่ใจกับเสี่ยวเถียนแทน
“เสี่ยวเถียน ย่าเตรียมห้องไว้แล้ว พวกเรากลับไปพักกันดีกว่านะ”
อวี่รุ่ยหยวนจับมือหลานสาวด้วยความรักใคร่ ไม่ต้องพูดถึงความสนิทสนมที่มีให้กันเลย
โชคดีที่ก่อนหน้านี้เธอดีต่อเด็กสาว เลยไม่มีอะไรผิดปกติกับความสนิทสนมพวกนี้
พอซูเถาฮวาได้ยินสิ่งที่อวี่รุ่ยหยวนพูด เธอก็รีบเข้าไปหา “ไม่ได้นะคะป้ารุ่ยหยวน ฉันเป็นป้าของเสี่ยวเถียน หลานมาด้วยความลำบาก ฉันก็ต้องดูแลให้ดีที่สุดสิคะ”
เธอกับเหลียงซิ่วมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ลูกสาวของเราก็เช่นกันด้วย มาเมืองหลวงแล้วจะไปอยู่บ้านคนอื่นไม่ได้นะ
“เถาฮวา พวกเราเป็นใครกันล่ะ? ยังไงพวกเราก็เหมือนครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว
สิ่งที่อวี่รุ่ยหยวนพูดทำให้เถาฮวาไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ขณะที่กำลังลังเล เธอก็ได้ยินหญิงชราเอ่ยอีกครั้ง
“เถาฮวาเอ้ย สถานการณ์บ้านฉัน เธอก็น่าจะรู้ดี เราอยู่เรือนหลังใหญ่ มีแค่ฉันกับผู้เฒ่าตู้อยู่กันสองคนเอง โล่งมากเลย”
“หลานสาวอุตส่าห์มาหาทั้งที พวกเราสองสามีภรรยาเฒ่าตั้งตารอมานานแล้ว เถาฮวา เธอจะแย่งไปไม่ได้นะ!”
ถึงเถาฮวาจะอยากเชิญพวกเสี่ยวเถียนไปนอนที่บ้าน แต่อวี่รุ่ยหยวนพูดถึงขนาดแล้ว เธอเองก็คงจะพูดอะไรมากไม่ได้เหมือนกัน
ตอนที่สองสามีภรรยามาถึงเมืองหลวง พวกเขาก็ได้ทำในสิ่งที่ต้องการไปแล้ว ทั้งทรัพย์สินของเรายังได้กลับคืนมาอีกด้วย แต่พวกเขาไม่มีลูกเลย จะทิ้งไว้ก็แปลก ๆ
ช่างเถอะ เพราะอย่างไรเสี่ยวเถียนก็เป็นหลานบุญธรรมของพวกเขาเหมือนกัน
เสิ่นจื่อเจินยิ้ม “งั้นไปพักบ้านคุณลุงคุณป้าก่อนสักสองวันแล้วกันครับ เดี๋ยวค่อยเชิญมากินข้าวที่บ้านเรานะครับ”
เพียงประโยคเดียวก็สามารถแก้ไขปัญหาได้แล้ว
เถาฮวาคิดว่ามันสมเหตุสมผลที่จะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น อวี่รุ่ยหยวนโล่งใจ ปัญหาสามารถแก้ไขได้แล้ว
เสี่ยวเถียนมีโอกาสได้คุยกับเสี่ยวเหมย สองพี่น้องไม่ได้เจอกันมาปีกว่า มีเรื่องให้พูดเยอะแยะเลย
อวี่รุ่ยหยวนขอให้เสี่ยวเหมยไปอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเถียนที่บ้านด้วยกัน
ซูเสี่ยวเหมยกับอวี่รุ่ยหยวนคุ้นเคยกันอยู่แล้ว พอได้ยินคำเชิญก็ไม่เกรงใจแล้วตอบตกลงทันที
“ฉันเชิญเสี่ยวเถียนไม่ได้ แต่ป้ากลับพาลูกสาวฉันไปแทนหรือคะ!” เถาฮวาหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก
ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง ตู้ถงเหอกลับสนใจในตัวฮั่วซิวเฉิงแทน และยังเชิญอีกฝ่ายมาพักที่บ้านด้วย
ทุกคนรวมถึงอวี่รุ่ยหยวนรู้สึกประหลาดใจมาก
ฮั่วซิวเฉิงเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ฉือเก๋อและคนอื่น ๆ เจอกันโดยไม่ได้ตั้งใจตอนอยู่บนรถ แล้วทำไมถึงเชิญเขาไปเป็นแขกด้วยล่ะ?
ทุกคนคิดว่าพฤติกรรมของฉือเก๋อแปลกมาก แต่เขาเป็นคนมีแบบแผน ต้องมีเหตุผลที่ทำแน่
“ในเมื่อผู้อาวุโสตู้เชิญ ผมรับไว้ด้วยความเคารพครับ!”
ฮั่วซิวเฉิงเก็บท่าทางโง่เขลากลับไปแล้วพูดอย่างจริงจัง
ชายชราคนนี้ที่ชื่อตู้ถงเหอ เขารู้สึกคุ้นชื่อนี้มาก แต่ไม่รู้ว่าใช่คนเดียวกับคนที่เขาจำได้หรือเปล่า
แม้ว่าอวี่รุ่ยหยวนจะสงสัย แต่เธอรู้ว่าไม่ว่าสามีจะทำอะไร เขาต้องมีเหตุผลแน่ เดี๋ยวเขาก็จะบอกเธอในไม่ช้าเองแหละ
สิ่งที่ฉือเก๋อต้องการก็จัดการเรียบร้อยแล้ว บ้านทำความสะอาดเสร็จได้โดยความช่วยเหลือของเสิ่นจื่อเจิน
คราวนี้ต้องตรงกลับบ้านที่เคยอยู่มาก่อนหน้านี้เลย
และฉืออี้หย่วนไม่พอใจกับสิ่งนี้มาก
เขาอยากไปกับเสี่ยวเถียน ทำอย่างไรดีล่ะ?
แต่เขาก็รู้ด้วยว่าพอกลับมาถึง ธุระทุกอย่างยังไม่เรียบร้อยดี
และเขาต้องไปจัดการมันเป็นเพื่อนคุณปู่ด้วย
สุดท้ายสองสามีภรรยาตู้ก็พาเสี่ยวเถียน เสี่ยวซื่อ และฮั่วซิวเฉิงกลับบ้านอย่างมีความสุข
เรือนสี่ประสานตระกูลตู้กว้างใหญ่มาก แต่พื้นที่ก็โล่งกว้างเช่นกัน
ตอนนี้มีคนมาอยู่หลายคน ผู้เฒ่าทั้งสองมีความสุขกันมาก
ตอนที่รู้ว่าพวกเสี่ยวเถียนจะเข้าเมืองหลวง พวกเขาก็ซื้อข้าวของดี ๆ ทั้งของกินดื่ม เสื้อผ้า และอีกมากมาย
พอกลับถึงบ้าน หญิงชราไม่รอให้เสี่ยวเถียนได้พักผ่อน พาหลานสาวไปดูห้องที่เตรียมไว้ให้อย่างมีความสุข
“นี่คือห้องที่เตรียมไว้ให้หลานมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ที่พวกเรากลับเมืองหลวงมาเลย”
อวี่รุ่ยหยวนจับมือหลาน ในใจมีความสุขมาก
ตั้งแต่ที่ได้เสี่ยวเถียนเป็นหลานสาวบุญธรรม พวกเขาทั้งสองก็รักเหมือนเธอเป็นหลานสาวแท้ ๆ เลย