“นั่นไม่จริง แต่ฉันรู้ว่าเขาชอบไปไหนมาไหนกับผู้ชายจริงๆ เพื่อนของเขาเยอะมาก” หลินอวี่หยางขมวดคิ้ว
“ห้ะ… หรือว่าเขาจะเป็นไบเซ็กชวล?” ติงเซียงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
หลินอวี่หยางยักไหล่และกล่าวว่า: “เรื่องนี้ฉันไม่แน่ใจ เธอลองไปถามเขาเองสิ”
“ฉันเกรงใจเขา ฉันคิดว่าพวกเธอเป็นเพื่อนของเขา น่าจะรู้ดีซะอีก” ติงเซียงกล่าวอย่างลังเล เธอรู้สึกว่าหลินอวี่หยางไม่จริงใจกับเธอ
ตรงกันข้ามกับเฉินฮวนฮวน ปฏิบัติกับเธอดีเป็นพิเศษ
“ไม่ได้คุ้นเคยกันขนาดนั้น แค่ไปมาหาสู่กันครั้งคราว จะไปรู้เรื่องส่วนตัวของเขาได้อย่างไร?” หลินอวี่หยางโต้กลับโดยตรง
“อืม ก็จริง” ติงเซียงพยักหน้า น้ำเสียงของเธอพูดอย่างช่วยไม่ได้
“สรุปคือ ขึ้นอยู่กับเธอ เธอกับเฟิงเฉินเหยี่ยนจะลงเอยยังไง เราก็ไม่ได้ขัดอะไร” หลินอวี่หยางยืนขึ้นและพูดอย่างหมดความอดทน “ฉันไปจ่ายเงินก่อนนะ พวกเธอรอฉันสักครู่”
เมื่อได้ยินหลินอวี่หยางบอกว่ากำลังจะไปจ่ายเงิน เฉินฮวนฮวนก็ยืนขึ้นหยุดทันทีและกล่าวว่า: “หยางหยาง ฉันจ่ายแล้ว เธอไม่ต้องจ่าย เราไปโรงแรมพอยเซินกันเลยดีกว่า”
“ฮวนฮวน ทำไมถึงทำเช่นนี้! บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันจะเลี้ยง? ทำไมเธอถึงไปแอบจ่ายก่อน? เธอไม่ไว้หน้าฉันเลย!” หลินอวี่หยางเอามือเท้าสะโพกด้วยท่าทางโกรธ
เมื่อเห็นหลินอวี่หยางทำท่าทางโกรธ เฉินฮวนฮวนรู้สึกขบขัน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาและอธิบายอย่างรวดเร็วว่า: “ครั้งหน้าเธอค่อยเลี้ยง รอฉันเจริญอาหารกว่านี้ก่อน ฉันจะสั่งเยอะๆ”
“ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว” หลินอวี่หยางงอปาก
ติงเซียงยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ และดูการโต้เถียงระหว่างทั้งสอง เธอรู้สึกไม่สบายใจ ทุกครั้งที่เธอออกมากับพวกเธอเธอเป็นคนเดียวที่ไม่มีใครสนใจ
พวกเธอทั้งคู่ไม่ได้เห็นเธออยู่ในสายตา
…
หลังอาหารเย็น คนขับรถของตระกูลหลินส่งทั้งสามไปที่โรงแรมพอยเซิน
เฉินฮวนฮวนเคยมาที่นี่ ครั้งที่เกาเหวินพาเธอมาแข่งเต้น เธอคุ้นเคยกับที่นี่ ไม่รู้สึกแปลกต่อโรงแรมพอยเซิน
หลินอวี่หยางเป็นลูกค้าเก่า เธอยิ่งคุ้นเคยกับที่นี่ เมื่อเห็นเธอ คนเฝ้าประตูก็ทักทายเธออย่างอบอุ่น: “คุณหลิน ไม่เจอกันนาน”
“ฉันไปเข้าร่วมค่ายฝึก ถูกกักตัวไว้หนึ่งเดือน เหนื่อยแทบตาย วันนี้ก็เลยมาสนุกๆผ่อนคลาย คาราโอเกะห้องเลข8 มีคนมาหรือยัง?” หลินอวี่หยางกล่าวอย่างคุ้นเคย
“คุณชายเฟิงเพิ่งมาถึง อยู่ที่ห้องแล้ว คุณหลิน พวกคุณมาด้วยกันเหรอครับ?” คนเฝ้าประตูยังหนุ่ม ปากหวานมาก เป็นที่ชื่นชอบของแขก
“ใช่ เรามาด้วยกัน” หลินอวี่หยางพยักหน้า
เมื่อคนเฝ้าประตูเห็นเฉินฮวนฮวนที่อยู่ข้างหลัง มองจนตาเขาเป็นประกาย จะว่าไปแล้ว เฉินฮวนฮวนน่าสนใจมากสำหรับเขา
แต่พนักงานคนเฝ้าประตูหน้าหนา ริเริ่มถามหลินอวี่หยาง: “คุณหลิน คุณสองคนนี้คือ? ไม่เคยเห็นพวกคุณมาด้วยกันเลย”
“เพื่อนใหม่ของฉันเอง” หลินอวี่หยางไม่ค่อยคิดมาก มักจะตอบทุกคำถาม
“คุณหนูคนนี้สวยมาก” คนเฝ้าประตูพูดขณะมองเฉินฮวนฮวน ขณะที่เขาพูด ใบหน้าเล็กๆที่หล่อเหลาของเขาก็ปรากฏความเขินอาย
เนื่องจากเป็นคนเฝ้าประตู ยืนอยู่ที่ประตูต้อนรับแขก รูปร่างหน้าตาก็ต้องผ่านในระดับหนึ่ง
เฉินฮวนฮวนประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นยิ้มและตอบว่า: “ขอบคุณ”
เมื่อเห็นคนเฝ้าประตูชมเฉินฮวนฮวน แต่ไม่ได้ชมตัวเอง ติงเซียงที่ยืนข้างๆเฉินฮวนฮวนก็แอบกัดฟัน แต่ต่อหน้ากลับพูดว่า: “ฮวนฮวนสวยขนาดนี้ ผู้ชายคนไหนเห็นก็ชอบ”
หลินอวี่หยางหัวเราะออกมา ขมวดคิ้วมองคนเฝ้าประตูและกล่าว: “ระวังจะแกว่งเท้าหาเสี้ยน”
คนเฝ้าประตูเข้าใจความหมายของหลินอวี่หยางในทันที ไม่กล้าพูดอะไรอีก ทำท่าทาง “เชิญ” และพูดอย่างกระตือรือร้นว่า: “คุณหลิน และคุณหนูทั้งสอง เชิญเข้าไปข้างใน”
หลินอวี่หยางเดินเข้ามาพร้อมกับเฉินฮวนฮวนและติงเซียง
ติงเซียงไม่ค่อยเข้าใจว่าสิ่งที่หลินอวี่หยางพูดนั้นหมายถึงอะไร ดังนั้นเธอจึงถาม: “หยางหยาง เด็กผู้ชายคนเมื่อกี้เห็นได้ชัดว่าสนใจฮวนฮวน ทำไมเธอถึงตัดโอกาสความรักที่สวยงามของฮวนฮวน?”
“ฮวนฮวนจะชอบเด็กผู้ชายแบบนี้ได้อย่างไร?” หลินอวี่หยางโต้กลับทันที: “ถ้าไม่ชอบ จะให้ช่องทางการติดต่อทำไม?”
แม้ว่าเธออยากจะบอกว่าเฉินฮวนฮวนเป็นดอกไม้ที่มีเจ้าของแล้ว แต่เรื่องนี้กำลังปิดบังติงเซียง เธอจึงไม่ได้พูดออกมา
“เธอยังไม่ได้ถามความคิดเห็นจากฮวนฮวนเลย ถ้าฮวนฮวนชอบเด็กผู้ชายคนนั้นล่ะ? ฉันเห็นผิวของเขาขาวและอ่อนโยน เขาดูหล่อมาก ดูแล้วน่าอร่อย!” เป็นครั้งแรกที่ติงเซียงวิจารณ์หลินอวี่หยาง แต่เธอวิจารณ์อย่างมีไหวพริบ
เฉินฮวนฮวนอยากจะตอบ แต่ถูกหลินอวี่หยางห้ามไว้: “ติงเซียง เธออยากกินเด็กหนุ่มคนเมื่อกี้ใช่ไหม? ค่าตัวเขาดูเหมือนจะไม่แพง ฉันได้ยินมาว่าราคาคืนละสี่หลักเท่านั้น เธอลองดูสิ”
“ห้ะ…” ติงเซียงปิดปากของเธอทันทีและขอโทษเฉินฮวนฮวนอย่างรวดเร็ว: “ฮวนฮวน ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเด็กผู้ชายคนนั้นทำงานพวกนี้ด้วย…”
“ไม่เป็นไร ถึงเขาจะดูขาวหล่อ แต่ไม่ใช่สเปคของฉัน ฉันไม่ชอบคนอายุน้อยกว่าฉัน” เฉินฮวนฮวนโบกมือและตอบอย่างเฉยเมย
เธอรู้สึกว่าเธออายุเพียง20 ปี เด็กผู้ชายดูเหมือนจะเด็กกว่าเธอหลายปี แม้ว่าเขาจะขาวและหล่อ แต่อายุน่าจะราวๆ 17-18ปี เธอไม่ชอบแบบนี้
ทันใดนั้น ใบหน้าของเฟิงหานชวนก็ปรากฏขึ้นในหัวของเธอ เป็นผู้ใหญ่และเย็นชา บางครั้งเมื่อเขายิ้มเยาะให้เธอ มีความชั่วร้ายและเสน่ห์ที่อธิบายไม่ได้ ซึ่งทำให้เห็นใจเต้นแรง
“ฮวนฮวน ทำไมเธอหน้าแดง? ไม่ได้พูดโกหกอยู่ใช่ไหม?” ติงเซียงสังเกตเห็นใบหน้าของเฉินฮวนฮวนโพล่งถามออกมาทันที
เฉินฮวนฮวนปิดแก้มของเธอโดยไม่รู้ตัวและส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า: “ไม่ใช่ไม่ใช่ บางทีที่นี่อาจจะร้อน มันไม่เกี่ยวอะไรกับเด็กผู้ชายคนนั้น”
“ติงเซียง กำลังจะเจอเฟิงเฉินเหยี่ยน เธอกลับมาสนใจเรื่องตัวเองดีกว่า” หลินอวี่หยางรู้สึกว่าคำพูดของติงเซียงค่อนข้างน่าเบื่อ
“อืม จริงด้วย กำลังจะเจอเขาแล้ว…” ติงเซียงรู้สึกประหม่าและลืมเรื่องคนเฝ้าประตู
ขณะที่หลินอวี่หยางพูดจบ ทั้งสามคนก็มาถึงห้องคาราโอเกะ โต๊ะน้ำชาเต็มไปด้วยเบียร์ ของว่าง ผลไม้ ฯลฯ แต่ไม่มีใครอยู่บนโซฟา
“เฟิงเฉินเหยี่ยนมาแล้วไม่ใช่เหรอ? คนไปไหนแล้ว?” หลินอวี่หยางแตะจมูกของเธอ มองไปรอบ ๆ ไม่เห็นแม้แต่เงา จึงพูดออกมาว่า: “พวกเรานั่งก่อนเถอะ”
“อย่าบอกนะว่าเฟิงเฉินเหยี่ยนกลับแล้ว?” ติงเซียงนั่งลงอย่างไม่รีบร้อน มองดูทุกหนทุกแห่ง หัวใจของเธอกังวลว่าวันนี้เธอจะไม่เจอเฟิงเฉินเหยี่ยน
ทันใดนั้น เฟิงเฉินเหยี่ยนก็ปรากฏตัวจากมุมหนึ่ง วิ่งมาทางนี้ และตะโกนด้วยรอยยิ้มว่า: “ฮวนฮวน ผมมาแล้ว!”
เฉินฮวนฮวน หลินอวี่หยาง ติงเซียง ทั้งสามคนได้ยินเสียง และพวกเธอทั้งหมดก็หันไปทางเฟิงเฉินเหยี่ยนพร้อมกัน เฟิงเฉินเหยี่ยนรีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว
“หลินอวี่หยาง ไม่เจอกันนานเลย” เฟิงเฉินเหยี่ยนยื่นมือออกมาและตบไหล่หลินอวี่หยาง เหมือนเพื่อนทักทายกัน และหันไปทางเฉินฮวนฮวน แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฮวนฮวน วันนี้สนุกให้เต็มที่เลย ผมจะส่งคุณกลับเอง”
ขณะที่เขาพูด เขาตบหน้าอกอย่างมั่นใจ
“แค่ก!” เฉินฮวนฮวนไอออกมาและมองเฟิงเฉินเหยี่ยน บอกให้รีบเขาหุบปาก
เฟิงเฉินเหยี่ยนทำท่าทางปกติ ยืนข้างๆเธอ โอบไหล่ของเธอไว้ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “เราเป็นเพื่อนรักกัน ผมก็ต้องดูแลความปลอดภัยของคุณ!”
“เอาล่ะ ถ้างั้นก็ต้องขอบคุณ” เฉินฮวนฮวนพยักหน้า ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ก่อนที่จะมาโรงแรมพอยเซิน เธอส่งข้อความถึงเฟิงเฉินเหยี่ยน โดยบอกเฟิงเฉินเหยี่ยนว่าจะมีผู้หญิงคนอื่นมาด้วยและเธอไม่ต้องการเปิดเผยความสัมพันธ์ของเธอกับเฟิงหานชวน ให้เฟิงเฉินเหยี่ยนเก็บความลับนี้ไว้ และบอกว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน
ด้วยอารมณ์ที่ไร้กังวลของเฟิงเฉินเหยี่ยน เฉินฮวนฮวนกังวลจริงๆว่าเขาจะหลุดพูดความลับออกมา
“ฮวนฮวน หยางหยาง นี่คือเฟิงเฉินเหยี่ยนใช่ไหม?” ติงเซียงเห็นว่าเธอถูกเมินเฉยและรีบก้าวไปข้างหน้า ยืนอยู่ข้างหน้าเฟิงเฉินเหยี่ยน ยิ้มอย่างเขินอายให้เขา
เฟิงเฉินเหยี่ยนมองดูเธออย่างสงสัย จากนั้นหันไปหาเฉินฮวนฮวนและหลินอวี่หยาง ถามว่า: “นี่คือ? เพื่อนของพวกคุณเหรอ?”
“ใช่ เซียงเซียง เป็นเพื่อนของเรา รู้จักกันตอนฝึก” เฉินฮวนฮวนจับมือเฟิงเฉินเหยี่ยนบนไหล่ของเธอออก และแนะนำติงเซียงให้กับเฟิงเฉินเหยี่ยน
เฟิงเฉินเหยี่ยนพยักหน้าและเอื้อมมือไปที่ติงเซียง: “เซียงเซียง สวัสดี ผมชื่อเฟิงเฉินเหยี่ยน คุณเรียกผมว่าอาเหยี่ยนก็ได้ ไม่ต้องเกรง พวกเราทุกคนเป็นเพื่อนกัน”
ติงเซียงรู้สึกเบิกบานในใจ เอื้อมมือไปจับมือเฟิงเฉินเหยี่ยนอย่างรวดเร็ว และยิ้มอย่างตื่นเต้น: “สวัสดี อาเหยี่ยน ชื่อเต็มของฉันคือติงเซียง ฉัน…ฉัน… ”
เธอตื่นเต้นจนไม่รู้จะพูดอะไร
“เธอไม่ต้องตื่นเต้นหรอก ผมรู้ว่าสาวๆมักจะตื่นเต้นเมื่อเห็นผม นั่งลง ดื่มอะไรกันก่อน” เฟิงเฉินเหยี่ยนขดริมฝีปากของเขา กระพริบตาให้ติงเซียง จากนั้นปล่อยมือของเธอแล้วหันไปนั่งบนโซฟาและเขย่าขาทั้งสองข้าง
ติงเซียงรู้สึกทึ่งกับการกระทำของเฟิงเฉินเหยี่ยน เธอคิดว่าเฟิงเฉินเหยี่ยนเป็นผู้ดี ร่ำรวย และหล่อเหลา เมื่อเธอเห็นตัวจริง เธอพบว่าตัวจริงนั้นหล่อและน่าดึงดูดกว่าอีก
หัวใจดวงเล็กๆเต้นแรง ดวงตาทั้งสองข้างเปล่งประกาย และดวงตาของเธอจับจ้องไปที่เฟิงเฉินเหยี่ยนอย่างไม่กระพริบ
ขณะที่ติงเซียงก้าวขากำลังจะนั่งข้างเฟิงเฉินเหยี่ยน เสียงของผู้หญิงสองคนก็ดังขึ้นพร้อมกัน: “หยางหยาง พวกเรามาแล้ว”
ทุกคนหันศีรษะไปมอง เฉินฮวนฮวนเห็นเสี่ยวอวี่และจางถิงเด็กฝึกบริษัทเดียวกันกับหลินอวี่หยางเดินมาทางนี้ พวกเธอไม่ได้มีนิสัยที่ไม่ดี และเป็นคนง่ายๆ ดังนั้นพวกเธอจึงมักจะนั่งกินข้าวด้วยกันที่ค่ายฝึก
“อ๊ะ!!! เฟิงเฉินเหยี่ยน!!!” เฉินเสี่ยวอวี่หยุดกะทันหันและกรีดร้องอย่างตื่นเต้น
จางถิงก็กรีดร้องด้วย ทั้งสองก็รีบวิ่งเข้าไปนั่งประกบทั้งซ้ายและขวาของเฟิงเฉินเหยี่ยน เฟิงเฉินเหยี่ยนล้อมไว้ตรงกลาง
ใบหน้าของติงเซียง นิ่งอึ้งเมื่อเห็นฉากนี้
เพียงไม่กี่วินาที เธอก็จะได้นั่งข้างเฟิงเฉินเหยี่ยน แต่ตอนนี้เฉินเสี่ยวอวี่และจางถิงปล้นที่นั่งของเธอไปแล้ว!