ตอนที่ 412 เด็กน้อยวัยยี่สิบ
สองวันต่อมา เครื่องบินสองลำก็ทยอยบินออกจากหมู่บ้านเถาหยวนซาน
มู่เถาเยา ลู่จือฉิน ปาอิน กลับถึงตำหนักพระจันทร์ที่เผ่าหมาป่าพระจันทร์เวลาบ่ายสองโมงกว่า
เรื่องแรกที่เธอทำหลังจากทักทายพวกผู้ใหญ่คือไปดูอา
เย่ว์เลี่ยงมองหลานสาวที่ดูร้อนรนแล้วก็รู้สึกขำ “เสี่ยวเยาเยา อากับลูกสบายดี ไปไหนก็มีหมอตามไปด้วย”
“ค่ะ”
มู่เถาเยาจับชีพจรเสร็จก็วางใจ
อาของเธอสุขภาพแข็งแรง ต่อให้ท้องแฝดก็ไม่ต่างจากคนอายุยี่สิบกว่า
อวิ๋นไป๋ที่อยู่ข้างเย่ว์เลี่ยงลูบท้องที่นูนขึ้นมานิดหน่อยของเธอแล้วยิ้มอย่างอบอุ่นเสียยิ่งกว่าแสงแดดในฤดูหนาว
“อาไม่เคยคิดเลยว่าสักวันหนึ่งจะมีลูกเป็นของตัวเอง” ถึงแม้เขาไม่คิดยอมแพ้เรื่องจีบเย่ว์เลี่ยง แต่ก็ไม่กล้าคิดว่าจะสำเร็จ
ขอแค่ได้เห็นเย่ว์เลี่ยงเขาก็ดีใจ ไม่ว่าจะเป็นสามีภรรยากันหรือไม่ก็ตาม
มู่เถาเยายิ้มดวงตาโค้งมน “หนูจำได้ว่าอาเขยอยากได้หนูเป็นลูกสาว”
เรียกว่าลูกสาวคนเก่งอย่างนั้นอย่างนี้ ระดับความเอาใจไม่น้อยไปกว่าพ่อแท้ๆ ของเธอ จวบจนทุกวันนี้เธอยังจำได้ชัดเจน
เย่ว์หลั่งมองตาขวางใส่น้องเขย
อวิ๋นไป๋ยิ้มเขินใส่พี่ชายภรรยา
ย่าอวิ๋นยิ้มพูด “ใช่ๆ ตอนนั้นเสี่ยวไป๋พูดกับคนในครอบครัวแล้วด้วย พวกเราเองก็เตรียมของขวัญไว้แล้ว ปรากฏว่าอยู่ๆ ก็เงียบไป”
ปู่อวิ๋นพยักหน้า “พวกเรายังมีคิดเรื่องจัดงานฉลองให้เอิกเกริกด้วยนะ”
ปู่เย่ว์หัวเราะหึหึ “ตอนนี้ก็มีความสุขกันถ้วนหน้าแล้ว”
ทุกคนต่างยิ้มพลางพยักหน้า
ย่าเย่ว์มองลูกหลานของตัวเอง ยิ้มจนตาหยี
ตอนนี้พวกเขาสองคนไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
ตาเป่ยยายเป่ยก็เช่นกัน
ลูกสาวของพวกเขาหายดีแล้ว เจอตัวหลานสาวแล้ว ไม่มีอะไรให้รู้สึกเสียดายอีก
ดื่มชากันเสร็จปาเฝ่ยก็ลุกขึ้นพูดกับทุกคน “คุณปู่คุณย่าครับ ผมกับอินอินกลับบ้านก่อนนะครับ”
มู่เถาเยาพูด “ไม่กินข้าวเย็นก่อนค่อยกลับเหรอ”
“ไม่ล่ะ คนในบ้านต้องรออินอินอยู่แน่นอน”
ทุกคนพอเข้าใจได้
ย่าเย่ว์ “ได้ งั้นพวกเธอก็เอาของขวัญปีใหม่กลับไปด้วยเลยนะ ลุงหลาน…”
ลุงหลานยิ้มพูด “ผมจะไปหยิบของขวัญปีใหม่มาให้ครับ อาเฝ่ย เสี่ยวอิน รอก่อนนะ”
สองพี่น้องพยักหน้า
ในช่วงเทศกาลขึ้นปีใหม่ทางตำหนักพระจันทร์จะให้ของขวัญแต่ละครอบครัว
มู่เถาเยาก็หยิบยาบำรุงความงามสองขวดออกมาจากกระเป๋ายื่นให้ปาอิน “เอาไปให้พวกผู้หญิงกินนะ” พวกของบำรุงต่างๆ ได้แบ่งให้แล้วตั้งแต่ที่หมู่บ้านเถาหยวนซาน
ถึงแม้ตระกูลปาก็เป็นตระกูลหมอ มีของดีอยู่ไม่น้อย แต่ไม่มีของดีจากป่าเซียนโหยว ยกเว้นที่มู่เถาเยาให้
ปาอินใช้สองมือรับมาพลางยิ้มกว้าง “ได้เลย! พอขึ้นปีใหม่แล้วพวกเราจะมาสวัสดีปีใหม่นะ”
“อืม”
ลุงหลานมาพร้อมคนถือของขวัญ พี่ชายทั้งสองของมู่เถาเยาเดินไปส่งสองพี่น้องตระกูลปา มองพวกเขาจนลับตาแล้วถึงกลับเข้าบ้าน
มู่เถาเยา “พี่เหลียงจีจะกลับวันนี้หรือพรุ่งนี้คะ”
“กลับตอนนี้เลยดีกว่า ปู่ย่าน่าจะรอพี่กินข้าวอยู่”
“ค่ะ ถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาบอกด้วยนะคะ” ปกติรถของเหลียงจีจะจอดไว้ที่ตำหนักพระจันทร์ เพราะเธอขับรถจากบ้านมาที่นี่เสร็จก็ต้องขับเครื่องบินแล้ว
“จ้ะ”
มู่เถาเยาเอาพวกของบำรุงฝากไปให้คนตระกูลเหลียงแล้วเดินออกไปส่งเหลียงจี
พอกลับถึงห้องรับแขกก็นั่งลงข้างพ่อแม่ เย่ว์จือกวงยกรังนกมาให้น้องสาวทันที
“ขอบคุณค่ะพี่รอง”
ผู้หญิงในบ้านกินรังนกกันบ่อยครั้ง โดยเฉพาะเย่ว์เลี่ยง กินถี่แบบสี่ถึงห้าครั้งต่อสัปดาห์ เพราะรังนกดีต่อเด็กในครรภ์เป็นพิเศษ อีกทั้งยังกินได้ตลอดการตั้งครรภ์
รู้ว่าวันนี้พวกมู่เถาเยาจะกลับมาจึงให้ตุ๋นเอาไว้มากหน่อย
อวิ๋นไป๋ยิ้มถาม “เสี่ยวเยาเยา ทำไมอาจารย์ใหญ่ไม่กลับมาด้วยกันล่ะ”
“อาจารย์ใหญ่กลับเมืองหลวงไปกับตี้อู๋เปียนแล้วค่ะ พี่อู๋เสียท้องแล้ว อาจารย์ใหญ่เลยไปดูหน่อยค่ะ”
ย่าอวิ๋นยิ้มพลางพยักหน้า “หลังปีใหม่พวกเราก็จะไปดูหน่อย รอเย่ว์เลี่ยงท้องแก่ค่อยกลับมา”
ย่าเย่ว์ยิ้มกว้างมองลูกเขย “เสี่ยวไป๋ก็กลับไปดูพร้อมกันเลยสิ ไม่ได้กลับบ้านนานแล้วนะ พวกเราจะดูแลเย่ว์เลี่ยงให้”
อวิ๋นไป๋ส่ายหน้า “ผมรออู๋เสียใกล้คลอดค่อยกลับไปครับ”
ปู๋อวิ๋น “ให้เสี่ยวไป๋อยู่กับเย่ว์เลี่ยงไปเถอะ ไม่อย่างนั้นเขากลับไปก็ไม่สบายใจอยู่ดี รอเย่ว์เลี่ยงคลอดเยี่ยนหังกับอู๋ซวง อยู่ไฟอะไรให้เสร็จ ค่อยกลับไปเยี่ยมทุกคน ทางอู๋เสียมีตระกูลเซี่ยกับตระกูลตี้ดูแลอยู่”
อวิ๋นไป๋พยักหน้า “เย่ว์เลี่ยงท้องแฝดลำบากมาก ต้องมีคนอยู่ด้วยตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ผมต้องดูแลเย่ว์เลี่ยงครับ”
เย่ว์เลี่ยง “…มันต้องเว่อร์ขนาดนี้เลยเหรอ” ข้างกายเธอเคยขาดคนดูแลด้วยเหรอ
อวิ๋นไป๋มองเย่ว์เลี่ยงยิ้มด้วยสีหน้าน้อยใจ
พวกคนแก่เห็นท่าทางของเขาก็รู้สึกขำ
ปู่เย่ว์ยิ้มพลางพยักหน้า “งั้นก็กลับช้าหน่อยแล้วกัน”
อวิ๋นไป๋รีบเปลี่ยนเรื่องหลังจากมีคนเห็นด้วย “เสี่ยวเยาเยา กลับมาคราวนี้จะอยู่จนเปิดเทอมค่อยกลับเลยไหม”
“ค่ะ ช่วงนี้จะศึกษาเรื่องบริหารบ้านเมืองจากอากับคุณพ่อค่ะ พออาคลอดลูกแล้วจะได้เลี้ยงลูกได้อย่างสบายใจขึ้นหน่อยค่ะ”
เย่ว์เลี่ยงอยากขำ “เสี่ยวเยาเยา ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้น อาทำงานไปพร้อมกับเลี้ยงลูกได้ ช่วงสองสามปีนี้ก็จะไม่ออกไปเยือนประเทศอื่น ถ้ามีเรื่องที่บอกปัดไม่ได้ก็ยังมีพ่อของหลานไปทำแทนได้นะ”
เย่ว์หลั่งพยักหน้า “ลูกรัก ลูกตั้งใจเรียนไปก่อนเถอะ ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ เรื่องบ้านเมืองรอลูกร่วมงานแข่งขันกีฬาระดับนานาชาติเสร็จค่อยมาเรียนรู้”
เย่ว์จือเหิงรีบออกตัว “ใช่ ยังมีพี่ชายอยู่อีกสองคนนะ”
เย่ว์จือกวง “เสี่ยวเยาเยา น้องอายุเท่านี้ควรเรียนและเที่ยวเล่น ไม่ต้องห่วงเรื่องงานนะ”
เป่ยซี “นั่นสิ! ลูกยังเด็กอยู่นะ!”
“…ก็ได้ค่ะ” มู่เถาเยาเด็กน้อยวัยเกือบยี่สิบยอมทุกคนด้วยความจนปัญญา
เย่ว์จือเหิง “เสี่ยวเยาเยามีแพลนจะทำอะไรบ้างในช่วงนี้”
“พรุ่งนี้จะไปส่งสองเทาน้อยกลับป่าพิษหมาป่าค่ะ ถือโอกาสไปดูดอกจื่อตันด้วย อีกครึ่งปีก็เก็บได้แล้วค่ะ”
เย่ว์จือกวง “เดี๋ยวพี่ไปด้วยนะ”
“ค่ะ มีอาจารย์สามอีกคน พวกเราไปด้วยกัน”
เป่ยซี “ลูกแม่ วันมะรืนแม่จะพาไปเขาดอกท้อนะ ตอนนี้กำลังโตได้ที่เลย”
“ไว้วันมะเรื่องแล้วกันค่ะแม่ หนูอยากอยู่ในป่าพิษหมาป่าหนึ่งคืนค่ะ เก็บพวกสมุนไพรมาทำยาบำรุงให้พวกญาติๆ ตอนไปสวัสดีปีใหม่จะช่วยตรวจชีพจรให้ด้วย”
เป่ยซีช่วยเอาผมที่ร่วงลงมาทัดหูให้ลูกสาวด้วยความเอ็นดู พูดอย่างอ่อนโยน “ลูกสาวแม่เป็นเด็กกตัญญูจริงๆ แม่จะขวางได้ยังไงล่ะจ๊ะ”
เย่ว์เลี่ยงมองสองแม่ลูกที่อยู่ตรงข้าม รู้สึกอิ่มเอมใจ มุมปากมีรอยยิ้มที่แสนงดงาม
เธอไม่อิจฉาเลยสักนิด
ยิ่งมีคนรักลูกเธอมากๆ ยิ่งเป็นการดี
ลู่จือฉินก็มีความสุข
เมื่อชาติก่อนเสี่ยวเยาเยาลำบากเหลือเกิน ชาตินี้ได้รับการชดเชยให้แล้ว แสดงให้เห็นว่าสวรรค์ยุติธรรม
มู่เถาเยาวางชามลง เอาของบำรุงที่พวกเธอหอบมาด้วยให้พ่อบ้าน
“ลุงหลานคะ ช่วยเอาของบำรุงพวกนี้ไปเก็บด้วยนะคะ จำไว้ว่าอย่าให้อาของหนูกิน ของบำรุงพวกนี้สรรพคุณแรงเกินไป ตอนนี้อายังกินไม่ได้ค่ะ”
“เจ้าหญิงน้อยวางใจได้ครับ อาหารการกินของหัวหน้าเผ่าทำตามลำดับสูตรที่เจ้าหญิงน้อยกับอาจารย์ลู่ให้ไว้ครับ อีกทั้งยังทำโดยเชฟเทวดามือหนึ่ง ไม่มีทางใส่อะไรส่งเดชครับ”
“ค่ะ หลังอาหารเย็นเอาเมนูอาหารคนท้องที่รวบรวมไว้มาให้หนูกับอาจารย์สามดูหน่อยนะคะ พวกเราจะคิดเมนูใหม่ให้ กินแบบเดิมซ้ำๆ เดี๋ยวเบื่อแย่”
“ได้ครับ”
“ตอนนี้พี่หยางก็ตามกลับมาด้วยแล้ว ลุงหลานจัดการดูนะคะ จะให้ไปพักหรือช่วยเชฟเทวดาในครัวก็ได้ แล้วแต่เลยค่ะ”
พี่หยางก็คือลูกสาวของเชฟเทวดามือหนึ่ง
“ผมจะจัดการให้ครับ”
“ค่ะ”
“งั้นผมเอาของบำรุงไปเก็บก่อนนะครับ”
มู่เถาเยาพยักหน้า